តើខ្ញុំត្រៀមខ្លួនរើចេញពីផ្ទះហើយឬនៅ?
ជំពូកទី៧
តើខ្ញុំត្រៀមខ្លួនរើចេញពីផ្ទះហើយឬនៅ?
ខេធីប្រាប់ថា៖ «ពេលខ្លះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាអ្នកឯទៀតមើលងាយខ្ញុំ ដោយចាត់ទុកខ្ញុំដូចជាកូនក្មេង ព្រោះខ្ញុំអាយុ១៩ឆ្នាំហើយ នៅតែរស់នៅផ្ទះជាមួយឪពុកម្ដាយ»។
ហ្វីអូណាប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំអាយុជិត២០ហើយ តែខ្ញុំមិនសូវមានសិទ្ធិធ្វើអ្វីតាមចិត្តខ្លួនទេ ដោយសារខ្ញុំរស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយ។ ខ្ញុំធុញនឹងជីវិតបែបនេះណាស់ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់គិតដែរអំពីការរើចេញពីផ្ទះ»។
មុនពេលប្អូនត្រៀមខ្លួនរើចេញពីផ្ទះ ប្អូនប្រហែលជាបានគិតយូរមកហើយថា ប្អូនចង់មានសេរីភាពធ្វើអ្វីតាមចិត្ត។ មិនប្លែកទេដែលប្អូនចង់បានបែបនោះ។ ដូចយើងបានពិភាក្សានៅជំពូកទី៣ នោះគឺជាគោលបំណងរបស់ព្រះតាំងពីដំបូង ដែលមនុស្សវ័យក្មេងហើយធំឡើង រួចចាកចេញពីឪពុកម្ដាយ ក្រោយមកកសាងក្រុមគ្រួសារដោយខ្លួនឯង។ (ដើមកំណើត ២:២៣, ២៤; ម៉ាកុស ១០:៧, ៨) ប៉ុន្តែ តើប្អូនអាចដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថា ពេលណាប្អូនពិតជាអាចរើចេញពីផ្ទះបាន? សូមពិចារណាសំណួរសំខាន់បីដែលប្អូនត្រូវឆ្លើយជាមុនសិន។ សំណួរទី១ គឺ . . .
ហេតុអ្វីខ្ញុំចង់ចេញទៅរស់នៅដោយខ្លួនឯង?
សូមមើលបញ្ជីខាងក្រោម ហើយសរសេរលេខតាមលំដាប់នូវមូលហេតុដែលប្អូនចង់រើចេញពីផ្ទះ។
․․․․․ ចង់គេចពីបញ្ហាក្នុងផ្ទះ
․․․․․ ចង់មានសេរីភាពច្រើនជាង
․․․․․ ចង់ឲ្យមិត្តភក្តិកោតសរសើរ
․․․․․ ចង់ជួយមិត្តភក្តិដែលត្រូវការអ្នកស្នាក់នៅជាមួយ
․․․․․ ចង់ធ្វើកិច្ចការស្ម័គ្រចិត្តនៅកន្លែងផ្សេងទៀត
․․․․․ ចង់មានបទពិសោធន៍រស់នៅដោយខ្លួនឯង
․․․․․ ចង់សម្រាលបន្ទុកឪពុកម្ដាយ
․․․․․ ផ្សេងទៀត ․․․․․
មូលហេតុទាំងនោះមិនមែនមិនល្អទេ។ ប៉ុន្តែ តើនោះពិតជាមូលហេតុរបស់ប្អូនមែនឬ? ជាឧទាហរណ៍ បើប្អូនចង់រើចេញពីផ្ទះដោយគ្រាន់តែចង់គេចពីច្បាប់ក្នុងគ្រួសារ នោះប្អូនទំនងជាចង់សាកមើលថា តើជីវិតនៅខាងក្រៅនិងជីវិតនៅជាមួយក្រុមគ្រួសារខុសគ្នាយ៉ាងណា?
ប្អូនដាញែលដែលបានរើចេញពីផ្ទះអស់មួយរយៈនៅអាយុ២០ឆ្នាំ បានរៀនច្រើនពីបទពិសោធន៍នោះ។ នាងនិយាយថា៖ «ក្នុងជីវិតតែងតែមានការរឹតបន្តឹងមួយចំនួន។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលអ្នកចេញទៅរស់នៅដោយខ្លួនឯង អ្នកត្រូវធ្វើការ ហើយបើអ្នកគ្មានលុយ អ្នកមិនអាចធ្វើតាមចិត្តខ្លួនឡើយ»។ ខាមែនដែលបានរើទៅរស់នៅប្រទេសក្រៅអស់រយៈពេល៦ខែ បាននិយាយថា៖ «នោះជាបទពិសោធន៍ដ៏រីករាយមួយ តែជារឿយៗខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគ្មានពេលទំនេរសោះ! ព្រោះខ្ញុំត្រូវសម្អាតបន្ទប់ ជួសជុលអ្វីដែលខូច ថែសួនមុខផ្ទះ និងបោកខោអាវដោយខ្លួនឯងជាដើម»។
កុំសម្រេចចិត្តដោយសារតែសម្ពាធពីអ្នកដទៃ។ (សុភាសិត ២៩:២០) ទោះជាប្អូនមានមូលហេតុល្អក្នុងការរើចេញពីផ្ទះក៏ដោយ នោះមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ តែប្អូនត្រូវរៀនធ្វើការនិងចេះមើលថែខ្លួនជាមុនសិន។ ចំណុចនេះនាំទៅដល់សំណួរទី២ គឺ . . .
តើខ្ញុំត្រៀមខ្លួនហើយឬនៅ?
ការចេញទៅរស់នៅដោយខ្លួនឯង គឺប្រៀបដូចជាការដើរព្រៃ។ តើប្អូនហ៊ានចូលទៅក្នុងព្រៃទេ បើប្អូនមិនចេះបោះតង់ បង្កាត់ភ្លើង ធ្វើម្ហូប ឬមើលផែនទី? ទំនងជាមិនហ៊ានទេ! ប៉ុន្តែ ប្អូនៗវ័យក្មេងជាច្រើនរើចេញពីផ្ទះ ទាំងដែលមិនចេះមើលថែនិងចិញ្ចឹមខ្លួនឯង។
ស្ដេចសាឡូម៉ូនដ៏មានប្រាជ្ញានិយាយថា៖ «មនុស្សឆោតជឿគ្រប់ពាក្យទាំងអស់ តែមនុស្សឈ្លាសវៃរមែងគិតពិចារណាជាមុនសិន»។ (សុភាសិត ១៤:១៥) ដើម្បីដឹងថាប្អូនពិតជាបានត្រៀមខ្លួនហើយ សូមពិចារណាចំណុចដូចតទៅ។ សូមដាក់សញ្ញា ✔ លើចំណុចដែលប្អូនចេះ ហើយដាក់សញ្ញា X លើចំណុចដែលប្អូនត្រូវបន្តព្យាយាម។
□ ចេះចាត់ចែងលុយកាក់៖ សឺរីណឺ អាយុ១៩ឆ្នាំ និយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើការទូទាត់ដោយខ្លួនឯងលើរឿងអ្វីឡើយ។ ខ្ញុំខ្លាចការរើចេញពីផ្ទះ ហើយភ័យដែលត្រូវចាត់ចែងលុយកាក់ដោយខ្លួនឯង»។ តើប្អូនគួរធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីចេះចាត់ចែងលុយកាក់?
សុភាសិតក្នុងគម្ពីរចែងថា៖ «មនុស្សដែលមានប្រាជ្ញានឹងយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ ដើម្បីរៀនថែមទៀត»។ (សុភាសិត ១:៥) ដូច្នេះ សូមសួរឪពុកម្ដាយរបស់ប្អូនថា មួយសប្តាហ៍សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ត្រូវចំណាយអស់ប៉ុន្មាន ក្នុងការបង់ថ្លៃជួលផ្ទះ ថ្លៃអាហារ ថ្លៃសាំង ឬថ្លៃធ្វើដំណើរផ្សេងទៀត។ បន្ទាប់មក សូមឲ្យពួកគាត់បង្រៀនប្អូនអំពីរបៀបចាត់ចែងលុយកាក់ និងទូទាត់វិក្កយបត្រផ្សេងៗ។ a
□ ចេះធ្វើកិច្ចការផ្ទះ៖ ប្រាយអេន អាយុ១៧ឆ្នាំ និយាយថា បើគាត់ចេញទៅរស់នៅដោយខ្លួនឯង អ្វីដែលពិបាកបំផុតគឺបោកខោអាវ។ តើប្អូនដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថាប្អូនអាចមើលថែខ្លួនបាន? អេរឺន អាយុ២០ឆ្នាំ បានជូនយោបល់មួយថា៖ «សូមសាកល្បងរស់នៅដោយខ្លួនឯងមួយសប្ដាហ៍សិន ដើម្បីមើលថាតើអ្នកអាចបង់ចំណាយទៅលើអាហារ ចេះធ្វើម្ហូប និងចេះទៅផ្សារដោយខ្លួនឯងឬយ៉ាងណា។ អ្នកក៏ត្រូវបោកខោអាវ អ៊ុតខោអាវ និងសម្អាតផ្ទះដោយខ្លួនឯងដែរ ហើយពេលទៅណាមកណា មិនចាំបាច់មានអ្នកជូនទៅ ឬអ្នកមកទទួលឡើយ»។ បើប្អូនធ្វើតាមយោបល់នោះ (១) ប្អូនអាចចិញ្ចឹមនិងមើលថែខ្លួនបាន ហើយ(២) ប្អូននឹងដឹងគុណឪពុកម្ដាយកាន់តែខ្លាំងចំពោះកិច្ចការដែលពួកគាត់បានធ្វើសម្រាប់ប្អូន។
□ ចេះចុះសម្រុង៖ តើប្អូនមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយឪពុកម្ដាយនិងបងប្អូនបង្កើតរបស់ប្អូនឬទេ? បើអត់ទេ ប្អូនប្រហែលជាគិតថា ការរើទៅនៅជាមួយមិត្តភក្តិប្រហែលជាស្រួលជាង។ ប៉ុន្តែ សូមពិចារណាអ្វីដែលប្អូនអេវ៉ា អាយុ១៨ឆ្នាំ បានប្រាប់ថា៖ «មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំពីរនាក់បានរើទៅរស់នៅជាមួយគ្នា។ ពួកគេធ្លាប់ជាមិត្តជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកពួកគេមិនអាចរស់នៅជាមួយគ្នាបានឡើយ ព្រោះម្នាក់មានរបៀបរៀបរយ តែម្នាក់ទៀតគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់។ ម្នាក់យកចិត្តទុកដាក់ចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះ ហើយម្នាក់ទៀតមិនសូវទេ។ ពួកគេផ្ទុយគ្នាទាំងស្រុង!»។
តើមានដំណោះស្រាយអ្វី? អ៊ែរិន អាយុ១៨ឆ្នាំ និយាយថា៖ «ពេលរស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារ អ្នកអាចរៀនច្រើនអំពីរបៀបសម្របខ្លួនជាមួយអ្នកដទៃ។ អ្នករៀនពីរបៀបដោះស្រាយបញ្ហា និងចេះយល់យោគ។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា ពួកអ្នកដែលចាកចេញពីផ្ទះដើម្បីជៀសវាងជម្លោះជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយ គឺគ្រាន់តែរៀនរត់គេចពីបញ្ហាប៉ុណ្ណោះ មិនមែនរៀនឲ្យចេះដោះស្រាយបញ្ហាទេ»។
□ រក្សាទម្លាប់ល្អក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ៖ អ្នកខ្លះរើចេញពីផ្ទះដោយសារមិនចង់ចូលរួមសកម្មភាពខាងសាសនារបស់ឪពុកម្ដាយ។ រីឯអ្នកខ្លះទៀតមានបំណងរក្សាទម្លាប់ល្អក្នុងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន និងចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាទៀងទាត់។ ប៉ុន្តែ បន្តិចម្ដងៗពួកគេឈប់ធ្វើតទៅទៀត។ តើប្អូនគួរធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីកុំឲ្យ‹ជំនឿរបស់ប្អូនខូចទៅ ដូចសំពៅដែលលិចលង់›។ b—ធីម៉ូថេទី១ ១:១៩
ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាពិសោធមើលដោយផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យដឹងប្រាកដនូវអ្វីដែលយើងជឿ។ (រ៉ូម ១២:១, ២) ដូច្នេះ ចូរមានទម្លាប់ល្អក្នុងការសិក្សាគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន ចូលរួមកិច្ចប្រជុំ និងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងទៀងទាត់។ ប្អូនអាចសរសេរកាលវិភាគនៅក្នុងប្រតិទិនរបស់ប្អូន ហើយព្យាយាមធ្វើតាមក្នុងរយៈពេលមួយខែ ដោយមិនចាំបាច់មានការដាស់តឿនពីឪពុកម្ដាយ។
ចុងក្រោយ សំណួរទី៣ដែលប្អូនត្រូវពិចារណា គឺ . . .
តើខ្ញុំមានគោលដៅអ្វីខ្លះ?
តើប្អូនចង់រើចេញពីផ្ទះដើម្បីគេចពីបញ្ហា ឬមិនចង់នៅក្រោមឱវាទរបស់ឪពុកម្ដាយឬទេ? បើដូច្នេះមែន ប្អូនគ្រាន់តែផ្ដោតទៅលើស្ថានភាពដែលធ្វើឲ្យប្អូនចង់ចាកចេញពីផ្ទះប៉ុណ្ណោះ មិនមែនផ្ដោតទៅលើគោលដៅដែលនៅខាងមុខឡើយ។ នេះប្រៀបដូចជាប្អូនខំប្រឹងបើកបរ តែភ្នែកសំឡឹងមើលកញ្ចក់ខាងក្រោយជាប់ រហូតដល់មិនមើលអ្វីដែលនៅខាងមុខ។ តើមានមេរៀនអ្វី? កុំផ្ដោតខ្លាំងពេកទៅលើមូលហេតុដែលប្អូនចង់រើចេញពីផ្ទះ តែត្រូវសម្លឹងមើលទៅគោលដៅល្អដែលនៅខាងមុខ។
យុវវ័យខ្លះដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានរើទៅតំបន់ផ្សេង ឬទៅប្រទេសក្រៅដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ។ យុវវ័យខ្លះទៀតបានផ្លាស់ទៅជួយសាងសង់សាលប្រជុំ ឬទៅបម្រើនៅការិយាល័យសាខារបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ រីឯប្អូនៗខ្លះទៀត ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាចង់រស់នៅដោយខ្លួនឯងមួយរយៈសិន មុនពេលរៀបការ។ c
មិនថាប្អូនមានគោលដៅបែបណាទេ សូមគិតឲ្យបានដិតដល់។ សុភាសិតក្នុងគម្ពីរចែងថា៖ «គម្រោងរបស់មនុស្សឧស្សាហ៍នឹងបានជោគជ័យជាមិនខាន តែអស់អ្នកដែលធ្វើអ្វីដោយតក់ក្រហល់ ប្រាកដជានឹងទ័លក្រ»។ (សុភាសិត ២១:៥) សូមស្ដាប់តាមដំបូន្មានរបស់ឪពុកម្ដាយ។ (សុភាសិត ២៣:២២) សូមអធិដ្ឋានអំពីរឿងនោះ។ បន្ថែមទៅទៀត មុនសម្រេចចិត្ត សូមគិតអំពីគោលការណ៍គម្ពីរដែលទើបតែបានលើកឡើង។
ជាជាងគិតសំណួរថា ‹តើខ្ញុំត្រៀមខ្លួនរើចេញពីផ្ទះហើយឬនៅ?› សូមគិតសំណួរថា‹តើខ្ញុំចេះមើលថែខ្លួនឯងហើយឬនៅ?›។ បើប្អូនឆ្លើយថាបាទ/ចាស ចំពោះសំណួរចុងក្រោយ នោះមានន័យថាប្អូនប្រហែលជាបានត្រៀមខ្លួនរួចហើយ ដើម្បីចេញទៅរស់នៅដោយខ្លួនឯង។
[កំណត់សម្គាល់]
a ដើម្បីបានព័ត៌មានថែមទៀត សូមមើលជំពូកទី១៩ ក្បាលទី២។
b ដើម្បីបានព័ត៌មានថែមទៀត សូមមើលជំពូកទី៣៤និង៣៥ ក្បាលទី២។
c ក្នុងវប្បធម៌ខ្លះ ជាពិសេសកូនស្រីត្រូវរស់នៅជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយរហូតដល់ថ្ងៃរៀបការ។ គម្ពីរមិនបានផ្ដល់ការណែនាំជាក់លាក់ស្ដីអំពីរឿងនេះឡើយ។
បទគម្ពីរសំខាន់
«បុរសនឹងចាកចេញពីឪពុកម្ដាយខ្លួន»។—ម៉ាថាយ ១៩:៥
យោបល់
សាកល្បងបង់ប្រាក់ឲ្យឪពុកម្ដាយរបស់ប្អូនសម្រាប់ថ្លៃអាហារ ស្នាក់នៅ និងចំណាយផ្សេងទៀតមួយរយៈសិន។ បើប្អូនមិនអាចបង់ឬមិនចង់បង់ប្រាក់ នោះប្អូនទំនងជាមិនទាន់ត្រៀមខ្លួនរើចេញពីផ្ទះទេ។
តើប្អូនដឹងទេ . . . ?
ការរើចេញពីផ្ទះអាចធ្វើឲ្យប្អូនសប្បាយចិត្តតិចឬច្រើន គឺអាស្រ័យលើមូលហេតុដែលជំរុញចិត្តប្អូនឲ្យធ្វើដូច្នោះ។
គម្រោងអនុវត្ត!
ខ្ញុំចង់រើចេញពីផ្ទះ ដោយសារខ្ញុំចង់សម្រេចគោលដៅគឺ ․․․․․
អ្វីដែលខ្ញុំចង់សួរឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំអំពីរឿងនេះគឺ ․․․․․
តើប្អូនគិតយ៉ាងណា?
● តើការស្នាក់នៅមួយរយៈជាមួយក្រុមគ្រួសារមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ ទោះជាប្អូនពិបាករស់នៅជាមួយពួកគាត់ក៏ដោយ?
● ពេលរស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសារ តើប្អូនអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីជួយពួកគាត់ និងដើម្បីត្រៀមខ្លួនរើចេញពីផ្ទះ?
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៥២]
«អេរឺន និយាយថា៖ ‹ជារឿងធម្មតាទេដែលមនុស្សចង់បានសេរីភាព។ ប៉ុន្តែ បើអ្នករើចេញពីផ្ទះដោយសារតែគេចចេញពីច្បាប់ក្នុងគ្រួសារ នោះបង្ហាញថាអ្នកមិនទាន់ត្រៀមខ្លួនរើចេញទៅនៅក្រៅឡើយ›»
[រូបភាពនៅទំព័រ៥០, ៥១]
ការរើចេញពីផ្ទះគឺប្រៀបដូចជាការដើរព្រៃ ប្អូនត្រូវស្គាល់ពីវិធីរស់ក្នុងព្រៃ មុនចាប់ផ្ដើមចេញដំណើរ
លោកអ្នកក៏ប្រហែលជាចូលចិត្តដែរ
ក្មេងជំទង់និងយុវវ័យ
សំណួរពីយុវវ័យ
សំណួរទូទៅពីយុវវ័យ មានដូចជារឿងខាងផ្លូវភេទ មិត្តភក្ដិ ឪពុកម្ដាយ សាលារៀន និងរឿងផ្សេងទៀត។
