តើតាមរបៀបណាខ្ញុំអាចក្លាយទៅជាមិត្តរបស់ព្រះ?
ជំពូកទី៣៥
តើតាមរបៀបណាខ្ញុំអាចក្លាយទៅជាមិត្តរបស់ព្រះ?
ទុក្ខលំបាកដែលយេរេមីបានជួបប្រទះនាំឲ្យគាត់ឲ្យតម្លៃចំពោះការមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះ។ គាត់បានពន្យល់ថា៖«ពេលខ្ញុំមានអាយុ១២ឆ្នាំ ប៉ារបស់ខ្ញុំបានចាកចេញពីក្រុមគ្រួសាររបស់យើង។ នៅយប់មួយ ខ្ញុំបានអធិស្ឋាននៅលើគ្រែ អង្វរសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យលោកធ្វើឲ្យប៉ារបស់ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ»។
ដោយចិត្តសោកសៅ យេរេមីចាប់ផ្ដើមអានគម្ពីរ។ គាត់មានអារម្មណ៍ក្ដុកក្ដួលណាស់ពេលដែលគាត់អានទំនុកតម្កើង ១០:១៤។ ក្នុងសេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មី បទគម្ពីរនេះរៀបរាប់អំពីព្រះយេហូវ៉ាថា៖«មនុស្សរងគ្រោះក៏បែរមករកលោក លោកជាជំនួយសម្រាប់កូនកំព្រា»។ យេរេមីនិយាយថា៖«ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាកំពុងនិយាយជាមួយខ្ញុំ និងប្រាប់ឲ្យខ្ញុំដឹងថាលោកជាអ្នកជួយខ្ញុំ ហើយជាឪពុកខ្ញុំ។ លោកជាឪពុកដ៏ល្អបំផុតដែលខ្ញុំអាចមាន»។
ទោះជាប្អូននៅក្នុងស្ថានភាពស្រដៀងនឹងយេរេមីឬអត់ក៏ដោយ គម្ពីរបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យប្អូនក្លាយទៅជាមិត្តរបស់លោក។ តាមពិត គម្ពីរចែងថា៖«ចូរចូលទៅជិតព្រះ ហើយលោកនឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ»។ (យ៉ាកុប ៤:៨) សូមគិតអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យទាំងនេះ។ ទោះជាប្អូនមិនអាចមើលលោកឃើញ ឬមិនមានឋានៈស្មើនឹងលោកក្ដី ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែអញ្ជើញប្អូនឲ្យធ្វើជាមិត្តរបស់លោក!
ប៉ុន្តែ ដើម្បីមានចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះ ប្អូនត្រូវតែខំប្រឹងព្យាយាម។ ជាឧទាហរណ៍ បើប្អូនមានដើមឈើតូចមួយនៅក្នុងផ្ទះ វាមិនអាចដុះដោយខ្លួនឯងឡើយ។ ប្អូនត្រូវស្រោចទឹកជារឿយៗ ហើយទុកវានៅកន្លែងណាដែលអាចជួយវាឲ្យលូតលាស់បាន។ នេះគឺស្រដៀងនឹងការមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះដែរ។ តើប្អូនអាចបណ្ដុះឲ្យមានចំណងមិត្តភាពជាមួយលោកយ៉ាងដូចម្ដេច?
សារៈសំខាន់នៃការសិក្សាគម្ពីរ
ដើម្បីមានចំណងមិត្តភាពជាមួយបុគ្គលណាម្នាក់ យើងត្រូវតែនិយាយនិងស្ដាប់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ការមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះក៏ដូចគ្នាដែរ។ ការអាននិងការសិក្សាគម្ពីរគឺជាវិធីមួយដែលយើងអាចស្ដាប់អ្វីដែលព្រះចង់និយាយមកកាន់យើង។—ទំនុកតម្កើង ១:២, ៣
យ៉ាងណាក្ដី ការសិក្សាប្រហែលមិនមែនជាអ្វីដែលប្អូនចូលចិត្តធ្វើនោះទេ។ យុវវ័យភាគច្រើនចូលចិត្តមើលទូរទស្សន៍ លេងហ្គេម ឬចំណាយពេលជាមួយមិត្តភក្តិជាង។ ប៉ុន្តែ បើប្អូនចង់បណ្ដុះឲ្យមានចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះ ប្អូនត្រូវធ្វើតាមជំហានផ្សេងៗដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យ។ ប្អូនត្រូវតែស្ដាប់លោកដោយសិក្សាបណ្ដាំរបស់លោក។
ប៉ុន្តែកុំបារម្ភអី។ ការសិក្សាគម្ពីរមិនចាំបាច់ក្លាយទៅជាបន្ទុកមួយសម្រាប់ប្អូននោះឡើយ។ ប្អូនអាចរៀនឲ្យចេះចូលចិត្តធ្វើដូច្នេះ ទោះជាប្អូនគិតថាខ្លួនមិនមែនជាមនុស្សដែលស្រឡាញ់ការរៀនសូត្រក្ដី។ អ្វីដែលប្អូនត្រូវធ្វើដំបូងគឺលៃពេលដើម្បីសិក្សា។ ប្អូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះឡាយអ៊ីនិយាយថា៖«ខ្ញុំមានកាលវិភាគមួយ។ ខ្ញុំអានគម្ពីរមួយជំពូកជារៀងរាល់ព្រឹក»។ ប្អូនស្រីម្នាក់ទៀតឈ្មោះម៉ារៀដែលមានអាយុ១៥ឆ្នាំមានកាលវិភាគខុសគ្នា។ នាងនិយាយថា៖«ខ្ញុំអានគម្ពីររាល់យប់មុនចូលគេង»។
ដើម្បីរៀបចំកាលវិភាគផ្ទាល់ខ្លួន សូមមើល ប្រអប់នៅទំព័រ២៩២។ រួចមក សូមសរសេរពេលដែលប្អូនមានប្រហែល៣០នាទីដើម្បីសិក្សាបណ្ដាំព្រះ។
․․․․․
ការរៀបចំកាលវិភាគគឺជាការចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ។ ពេលប្អូនចាប់ផ្ដើមសិក្សា ប្អូនប្រហែលជាឃើញថាគម្ពីរមិនតែងតែងាយស្រួលអាននោះទេ។ ប្អូនប្រហែលជាយល់ស្របនឹងអ្វីដែលយេសរាលដែលមានអាយុ១១ឆ្នាំបាននិយាយ។ នាងប្រាប់ដោយចំៗថា៖«ផ្នែកខ្លះក្នុងគម្ពីរតម្រូវឲ្យយើងផ្ដោតអារម្មណ៍ទើបអាចយល់បាន ហើយផ្នែកខ្លះក៏មិនគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដែរ»។ បើប្អូនមានអារម្មណ៍ដូចនេះ សូមកុំឈប់ព្យាយាម។ សូមចាត់ទុកការសិក្សាគម្ពីរថាជាពេលដែលប្អូនចំណាយដើម្បីស្ដាប់ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាមិត្តរបស់ប្អូន។ នៅទីបំផុត ប្អូនអាចសិក្សាគម្ពីរដោយចិត្តរំភើប និងទទួលប្រយោជន៍ពីការសិក្សានោះ តែនេះគឺអាស្រ័យទៅលើការព្យាយាមរបស់ប្អូន!
សេចក្ដីអធិដ្ឋានគឺសំខាន់ចាំបាច់
សេចក្ដីអធិដ្ឋានគឺជាវិធីដែលយើងនិយាយទៅកាន់ព្រះ ហើយនេះជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យណាស់! សូមគិតទៅមើល ប្អូនអាចនិយាយជាមួយព្រះយេហូវ៉ានៅគ្រប់ពេលវេលាមិនថានៅពេលណាក៏ដោយ។ លោកបម្រុងនឹងស្ដាប់ប្អូនជានិច្ច។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ លោកចង់ឮអ្វីដែលប្អូននិយាយ។ ហេតុនេះបានជាគម្ពីរលើកទឹកចិត្តប្អូនថា៖«ដោយអធិដ្ឋាន អង្វរសុំ ព្រមទាំងថ្លែងអំណរគុណ ចូរជម្រាបព្រះអំពីសំណូមពររបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់»។—ភីលីព ៤:៦
ដូចបទគម្ពីរនេះបានបញ្ជាក់ មានអ្វីជាច្រើនដែលប្អូនអាចនិយាយជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ ប្អូនអាចនិយាយអំពីបញ្ហាឬកង្វល់ ឬប្រាប់លោកអំពីអ្វីដែលប្អូនចង់ដឹងគុណផងដែរ។ ធម្មតាប្អូនអរគុណមិត្តភក្តិចំពោះអ្វីដ៏ល្អៗដែលគាត់បានធ្វើសម្រាប់ប្អូន មែនទេ? ប្អូនអាចធ្វើដូចគ្នាចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដែរ ព្រោះលោកបានធ្វើអ្វីល្អៗសម្រាប់ប្អូនច្រើនជាងមិត្តភក្តិទៅទៀត។—ទំនុកតម្កើង ១០៦:១
នៅខាងក្រោមនេះ សូមសរសេរអ្វីខ្លះដែលប្អូនដឹងគុណចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។
․․․․․
ជួនកាល ប្អូនពិតជាមានការភ័យខ្លាចនិងការថប់បារម្ភខ្លះដែលមានឥទ្ធិពលទៅលើចិត្តរបស់ប្អូនដែរ។ ទំនុកតម្កើង ៥៥:២២ ចែងថា៖«ចូរផ្ទេរបន្ទុករបស់អ្នកទៅលើព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្រង់នឹងជួយទប់ទល់អ្នក ទ្រង់មិនព្រមឲ្យមនុស្សសុចរិតត្រូវរង្គើឡើយ»។
នៅខាងក្រោមនេះ សូមកត់ទុកកង្វល់របស់ប្អូនដែលប្អូនចង់អធិដ្ឋាន។
․․․․․
បទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន
មានផ្នែកមួយទៀតនៃចំណងមិត្តភាពរបស់ប្អូនជាមួយព្រះដែលប្អូនគួរយកចិត្តទុកដាក់។ អ្នកតែងទំនុកតម្កើងដាវីឌបានសរសេរថា៖«ឱសូមភ្លក់មើលឲ្យដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អចុះ»។ (ទំនុកតម្កើង ៣៤:៨) ពេលដាវីឌបានសរសេរទំនុកទី៣៤ គាត់ទើបតែឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចមួយ។ គាត់បានភៀសខ្លួនពីស្ដេចសុលដែលចង់សម្លាប់គាត់ ហើយក្រោយមក គាត់បានជ្រកកោនក្នុងចំណោមពួកសត្រូវរបស់គាត់គឺពួកភីលីស្ទីន។ នៅទីនោះ មើលទៅដាវីឌនឹងត្រូវគេសម្លាប់ជាពិតប្រាកដ តែគាត់បានក្លែងខ្លួនធ្វើជាមនុស្សឆ្កួត ហើយអាចរួចខ្លួនបាន។—សាំយូអែលទី១ ២១:១០-១៥
ដាវីឌមិនបានសន្មតថាគាត់បានរួចជីវិតដោយសារគំនិតឆ្លាតរបស់គាត់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសរសើរព្រះយេហូវ៉ាដែលគាត់បានរួចខ្លួន។ មុនគាត់បានសរសេរពាក្យនៅក្នុងទំនុកតម្កើងខាងលើនេះ គាត់សរសេថា៖«ខ្ញុំបានស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា ហើយទ្រង់ក៏ឆ្លើយតបមកខ្ញុំ ក៏ប្រោសឲ្យខ្ញុំ រួចពីអស់ទាំងសេចក្ដីភិតភ័យរបស់ខ្ញុំ»។ (ទំនុកតម្កើង ៣៤:៤) ដូច្នេះ ដោយសារដាវីឌមានបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដែលគាត់អាចលើកទឹកចិត្តអ្នកឯទៀតឲ្យ«ភ្លក់មើលឲ្យដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អចុះ»។ *
តើប្អូនអាចគិតអំពីបទពិសោធន៍មួយក្នុងជីវិតប្អូនដែលបង្ហាញភ័ស្តុតាងថាព្រះយេហូវ៉ាថែរក្សាប្អូនឬទេ? បើអាច សូមកត់ទុកបទពិសោធន៍នោះនៅខាងក្រោម។ យោបល់: បទពិសោធន៍ប្អូនមិនចាំបាច់ជាអ្វីដ៏អស្ចារ្យទេ។ សូមគិតអំពីពរដែលប្អូនទទួលជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដែលពរខ្លះប្អូនប្រហែលជាអាចភ្លេចយ៉ាងងាយ។
․․․․․
ប្រហែលឪពុកម្ដាយបានបង្រៀនគម្ពីរដល់ប្អូន។ បើមែន នេះពិតជាពរមួយ។ ប៉ុន្តែ ប្អូនត្រូវតែបណ្ដុះឲ្យមានចំណងមិត្តភាពផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយនឹងព្រះ។ បើប្អូនមិនទាន់ធ្វើដូច្នេះ ប្អូនអាចប្រើព័ត៌មានក្នុងជំពូកនេះដើម្បីជួយប្អូនឲ្យចាប់ផ្ដើមមានចំណងមិត្តភាពជាមួយលោក។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់ពរទៅលើការព្យាយាមរបស់ប្អូន។ គម្ពីរចែងថា៖«ចូរសុំឥតឈប់ នោះអ្នកនឹងទទួល ចូររកឥតឈប់ នោះអ្នកនឹងរកឃើញ»។—ម៉ាថាយ ៧:៧
សូមអានថែមទៀតអំពីប្រធានបទនេះក្នុងក្បាលទី១ ជំពូក៣៨និង៣៩
ក្នុងជំពូកបន្ទាប់
តើប្អូនពិបាកនិយាយជាមួយអ្នកឯទៀតអំពីព្រះឬទេ? សូមរៀនរបៀបដែលប្អូនអាចនិយាយការពារជំនឿរបស់ប្អូន។
[កំណត់សម្គាល់]
^ វគ្គ 24 ក្នុងគម្ពីរខ្លះ ឃ្លាថា«ភ្លក់មើលឲ្យដឹង» បានត្រូវបកថា«រកឃើញដោយខ្លួនឯង» «ស្វែងរកដោយខ្លួនឯង» និង«ពិសោធន៍មើលដោយខ្លួនឯង»។—សេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរសហកាល, សេចក្ដីបកប្រែគម្ពីរភាសាអង់គ្លេសសម្រាយ, ព្រះគម្ពីរខ្មែរសម្រាយ។
បទគម្ពីរសំខាន់
«អស់អ្នកដែលស្រេកឃ្លានចំពោះការណែនាំពីព្រះ នោះមានសុភមង្គលហើយ!»។—ម៉ាថាយ ៥:៣
យោបល់
សូមអានគម្ពីរក្នុងមួយថ្ងៃបួនទំព័រ ហើយប្អូននឹងអានចប់ក្នុងរយៈពេលប្រហែលមួយឆ្នាំ។
តើប្អូនដឹងទេ...?
ការដែលប្អូនអានសៀវភៅនេះ ហើយធ្វើតាមឱវាទដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរបញ្ជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាយកចិត្តទុកដាក់នឹងប្អូនផ្ទាល់។—យ៉ូហាន ៦:៤៤
ចូរអនុវត្ត!
ដើម្បីទទួលប្រយោជន៍ច្រើនជាងពីការសិក្សាគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន ខ្ញុំនឹង ․․․․․
ដើម្បីអធិដ្ឋានឲ្យកាន់តែទៀងទាត់ជាង ខ្ញុំនឹង ․․․․․
សំណួរដែលខ្ញុំចង់សួរឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំស្ដីអំពីប្រធានបទនេះគឺ ․․․․․
តើប្អូនគិតយ៉ាងណា?
● តើអ្វីអាចជួយប្អូនឲ្យកាន់តែចូលចិត្តការសិក្សាគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន?
● ហេតុអ្វីព្រះយេហូវ៉ាចង់ស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់មនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ?
● តើប្អូនអាចធ្វើឲ្យសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ប្អូនកាន់តែប្រសើរជាងយ៉ាងដូចម្ដេច?
[ឃ្លាអក្សរធំ]
ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ការអធិដ្ឋានរបស់ខ្ញុំគឺច្រំដែលៗ។ ឥឡូវខ្ញុំព្យាយាមអធិដ្ឋានអំពីចំណុចល្អនិងចំណុចមិនល្អនៃថ្ងៃនីមួយៗ។ ដោយសារមានអ្វីផ្សេងៗកើតឡើងរាល់ថ្ងៃ នេះជួយឲ្យខ្ញុំមិនពោលពាក្យដដែលៗ»។—អេវ៉ា
[ប្រអប់/រូបភាព]
ចូរពិនិត្យមើលគម្ពីររបស់ប្អូន
១. ជ្រើសរើសកំណត់ហេតុមួយដែលប្អូនចង់អាន។ អធិដ្ឋានសុំប្រាជ្ញាដើម្បីយល់កំណត់ហេតុនោះ។
២. អានកំណត់ហេតុដោយយកចិត្តទុកដាក់។ កុំប្រញាប់ប្រញាល់ក្នុងការអាន។ កាលដែលប្អូនអាន សូមចេះស្រមៃគិត។ សូមព្យាយាមប្រើវិញ្ញាណរបស់ប្អូនឲ្យបានច្រើនបំផុត ដូចជាស្រមៃឃើញអ្វីដែលមនុស្សក្នុងកំណត់ហេតុនោះកំពុងធ្វើ ស្ដាប់សំឡេងរបស់ពួកគេ ហិតក្លិន និងភ្លក់ម្ហូបជាដើម។ សូមធ្វើឲ្យកំណត់ហេតុរស់រវើក!
៣. គិតអំពីអ្វីដែលប្អូនទើបតែអាន។ សូមសួរខ្លួននូវសំណួរដូចតទៅនេះ៖
● ហេតុអ្វីព្រះយេហូវ៉ាដាក់កំណត់ហេតុនេះក្នុងបណ្ដាំរបស់លោក?
● តើតួអង្គណាសមនឹងឲ្យប្អូនធ្វើតាម ហើយតួអង្គណាបានត្រូវកត់ទុកជាការព្រមានដល់ប្អូន?
● តើខ្ញុំអាចទាញមេរៀនអ្វីពីកំណត់ហេតុនេះ?
● តើកំណត់ហេតុនេះបង្រៀនខ្ញុំអ្វីខ្លះអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងរបៀបដែលលោកប្រព្រឹត្ត?
៤. អធិដ្ឋានយ៉ាងខ្លីទៅព្រះយេហូវ៉ា។ សូមប្រាប់លោកអំពីអ្វីដែលប្អូនបានរៀនពីការសិក្សាគម្ពីរ ហើយរបៀបដែលប្អូននឹងអនុវត្តតាមព័ត៌មាននោះក្នុងជីវិត។ សូមអរគុណព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ចចំពោះអំណោយដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យប្អូន ពោលគឺគម្ពីរបរិសុទ្ធដែលជាបណ្ដាំរបស់លោក!
[រូបភាព]
«ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ជាចង្កៀងដល់ជើងទូលបង្គំ ហើយជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវរបស់ទូលបង្គំផង»។—ទំនុកតម្កើង ១១៩:១០៥
[ប្រអប់/រូបភាព]
កំណត់អាទិភាព
តើប្អូនរវល់ពេកមិនមានពេលអធិដ្ឋានឬទេ? ហើយមិនមានពេលសិក្សាគម្ពីរដែរឬ? នេះច្រើនតែទាក់ទងនឹងរបៀបដែលប្អូនកំណត់អាទិភាព។
សូមសាកធ្វើដូចនេះ: យកធុងមួយហើយដាក់ដុំថ្មធំៗក្នុងធុងនោះ។ រួចមក សូមចាក់ខ្សាច់ចូលក្នុងធុងរហូតដល់ពេញធុង។ ឥឡូវប្អូនមានធុងមួយដែលពោរពេញទៅដោយថ្មនិងខ្សាច់។
ឥឡូវសូមចាក់ថ្មនិងខ្សាច់ចេញពីធុង តែរក្សាទុកថ្មនិងខ្សាច់នោះដដែល។ រួចមក សូមសាកល្បងធ្វើម្ដងទៀត តែលើកនេះសូមធ្វើផ្ទុយពីមុន ពោលគឺដាក់ខ្សាច់មុន ហើយបន្ទាប់មកព្យាយាមដាក់ថ្មក្នុងធុង។ អាចដាក់ថ្មបានទេ? ទេដោយសារលើកនេះប្អូនបានដាក់ខ្សាច់មុន។
តើមានមេរៀនអ្វី? គម្ពីរចែងថា៖«អ្នករាល់គ្នាពិចារណាឲ្យដឹងប្រាកដថាការអ្វីដែលសំខាន់ជាង»។ (ភីលីព ១:១០) ប្រសិនបើប្អូនឲ្យអ្វីដ៏តូចតាចដូចជាការកម្សាន្តទៅជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត នោះប្អូននឹងមិនមានពេលសម្រាប់អ្វីដ៏ធំដូចជាការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ប៉ុន្តែបើប្អូនធ្វើតាមការដាស់តឿនក្នុងគម្ពីរ ប្អូននឹងមានពេលសម្រាប់កិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងរាជាណាចក្រព្រះនិងការកម្សាន្តមួយកម្រិតផងដែរ។ នេះគឺអាស្រ័យទៅលើអ្វីដែលប្អូនចង់ដាក់មុនទៅក្នុងធុងរបស់ប្អូន!
[រូបភាព]
ចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះតម្រូវឲ្យមានការចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាដូចជាដើមឈើតូចមួយ
លោកអ្នកក៏ប្រហែលជាចូលចិត្តដែរ
ក្មេងជំទង់និងយុវវ័យ
សំណួរពីយុវវ័យ
សំណួរទូទៅពីយុវវ័យ មានដូចជារឿងខាងផ្លូវភេទ មិត្តភក្ដិ ឪពុកម្ដាយ សាលារៀន និងរឿងផ្សេងទៀត។
