គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
ជីវិតរបស់ខ្ញុំតែលតោលគ្មានគោលដៅ
ឆ្នាំកំណើត: ១៩៧១
ប្រទេសកំណើត: តុងហ្គា
ប្រវត្ដិ: ញៀនថ្នាំ និងធ្លាប់ជាប់គុក
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ
ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមកពីប្រទេសតុងហ្គា ដែលមានកោះជាង១៧០ មានទីតាំងនៅភាគខាងត្បូងប៉ាស៊ីហ្វិក។ នៅប្រទេសតុងហ្គា យើងមានរបៀបរស់នៅសាមញ្ញ គ្មានអគ្គិសនីឬឡានទេ។ ប៉ុន្តែ ផ្ទះយើងមានទឹកម៉ាស៊ីន ហើយយើងមានមាន់ពីរបីក្បាល។ ពេលមានវិស្សមកាលពីសាលាបងប្អូនប្រុសខ្ញុំពីរនាក់ រួមទាំងខ្ញុំ បានជួយឪពុកធ្វើចម្ការ ពួកយើងដាំដំណាំដូចជា ចេក ដំឡូងជ្វា ត្រាវ និងដំឡូងមីជាដើម។ ឪពុករបស់ខ្ញុំផ្គត់ផ្គង់ក្រុមគ្រួសារដោយលក់គ្រាប់ពូជទាំងនោះ និងធ្វើកិច្ចការកំប៊ិកកំប៉ុកផ្សេងទៀត។ ដូចអ្នកកោះឯទៀត ក្រុមគ្រួសារយើងឲ្យតម្លៃទៅលើគម្ពីរ ហើយតែងតែទៅវិហារជាទៀងទាត់។ ប៉ុន្តែ យើងគិតថាមានតែវិធីមួយប៉ុណ្ណោះដែលជួយឲ្យគ្រួសារយើងមានសុភមង្គល គឺទៅរស់នៅប្រទេសអ្នកមាន។
ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៦ឆ្នាំ ពូខ្ញុំបានរៀបចំឲ្យក្រុមគ្រួសារយើងទៅរស់នៅរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា សហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ការសម្របទៅតាមវប្បធម៌នៅទីនោះគឺពិបាកណាស់សម្រាប់យើង! ទោះជាយើងមានជីវភាពធូរធារជាងមុនក្ដី តែយើងរស់នៅក្នុងតំបន់ក្រីក្រ ដែលសម្បូរទៅដោយឧក្រិដ្ឋកម្ម និងការប្រើគ្រឿងញៀន។ នៅពេលយប់ យើងឧស្សាហ៍ឮសំឡេងបាញ់កាំភ្លើង។ អ្នកជិតខាងភាគច្រើននៅទីនោះ ភ័យខ្លាចក្រុមបងធំដែលជាឧក្រិដ្ឋជន។ ក្នុងតំបន់នោះ មនុស្សជាច្រើនមានកាំភ្លើងដើម្បីការពារខ្លួន ឬដើម្បីដោះស្រាយរឿងជម្លោះ។ ខ្ញុំនៅតែមានគ្រាប់កាំភ្លើងនៅក្នុងទ្រូងនៅឡើយ ដែលមកពីការឈ្លោះគ្នា។
ពេលនៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំចង់ចូលចុះជាមួយនឹងពួកយុវវ័យឯទៀត។ ដូច្នេះ បន្ដិចម្ដងៗខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចូលរួមការជប់លៀងសប្បាយឥតបើគិត ផឹកស្រាស្រវឹង ប្រព្រឹត្តអំពើហិង្សា និងប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀន។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំបានញៀនថ្នាំប្រភេទកូកាអ៊ីន ហើយដើម្បីបានថ្នាំញៀន ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមលួច។ ទោះជាសមាជិកក្រុមគ្រួសារខ្ញុំជាអ្នកជឿសាសនាស៊ប់ក៏ដោយ តែខ្ញុំមិនដែលទទួលការណែនាំឲ្យយកឈ្នះនឹងការបង្ខិតបង្ខំពីមនុស្សស្រករគ្នាដែលបង្ខំឲ្យប្រព្រឹត្តអាក្រក់នោះទេ។ ខ្ញុំបានត្រូវចាប់ខ្លួនជាច្រើនដងដោយសារខ្ញុំប្រព្រឹត្តអំពើហិង្សា។ ជីវិតរបស់ខ្ញុំតែលតោលគ្មានគោលដៅឡើយ! ទីបំផុត ខ្ញុំបានជាប់គុក។
វិធីដែលគម្ពីរជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត
នៅថ្ងៃមួយក្នុងឆ្នាំ១៩៩៧ ពេលខ្ញុំនៅក្នុងគុក មានអ្នកទោសម្នាក់បានឃើញខ្ញុំកាន់គម្ពីរ។ ដោយសារពេលនោះ ជាពេលដែលគេធ្វើបុណ្យណូអែល ដូច្នេះ អ្នកកោះតុងហ្គាចាត់ទុកពេលវេលានោះជាបរិសុទ្ធ។ គាត់សួរខ្ញុំថាតើខ្ញុំស្គាល់អ្វីដែលគម្ពីរពិតជាចែងអំពីថ្ងៃកំណើតរបស់គ្រិស្តឬទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវឆ្លើយយ៉ាងណាទៅគាត់ទេ។ គាត់បង្ហាញខ្ញុំនូវកំណត់ហេតុក្នុងគម្ពីរអំពីកំណើតរបស់លោកយេស៊ូ ហើយខ្ញុំបានឃើញថាទំនៀមទម្លាប់ជាច្រើនដែលទាក់ទងនឹងបុណ្យណូអែលមិនបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងគម្ពីរឡើយ។ (ម៉ាថាយ ២:១-១២; លូកា ២:៥-១៤) ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ហើយឆ្ងល់ថាតើមានអ្វីទៀតដែលគម្ពីរបានចែង។ តាមពិត អ្នកទោសនោះបានចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលធ្វើឡើងនៅក្នុងគុកជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តចូលរួមជាមួយនឹងគាត់ដែរ។ ពេលនោះ ពួកគេកំពុងពិគ្រោះអំពីសៀវភៅការបើកបង្ហាញដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ។ ទោះជាខ្ញុំយល់បានខ្លះៗអំពីអ្វីដែលពួកគេនិយាយក៏ដោយ តែខ្ញុំដឹងថាអ្វីដែលពួកគេបង្រៀនគឺមកពីគម្ពីរ។
ពេលដែលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាស្នើបង្រៀនគម្ពីរដល់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានយល់ព្រមដោយក្ដីរីករាយ។ នេះជាលើកទី១ ដែលខ្ញុំបានរៀនអំពីសេចក្ដីសន្យាក្នុងគម្ពីរស្តីអំពីសួនឧទ្យាននៅផែនដីនាពេលអនាគត។ (អេសាយ ៣៥:៥-៨) ខ្ញុំដឹងថាដើម្បីឲ្យព្រះពេញចិត្ត ខ្ញុំត្រូវកែប្រែជីវិតខ្ញុំជាមុនសិន។ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថាព្រះយេហូវ៉ាមិនអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំចូលក្នុងពិភពលោកថ្មីទេ បើខ្ញុំនៅតែប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ដូចនេះទៀត។ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩, ១០) ដូច្នេះ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តទប់កំហឹង ឈប់ជក់បារី ឈប់ផឹកស្រាស្រវឹង និងឈប់ប្រើគ្រឿងញៀនទៀត។
នៅឆ្នាំ១៩៩៩ មុនដល់ពេលខ្ញុំត្រូវចេញពីគុក ពួកអាជ្ញាធរបានបញ្ជូនខ្ញុំទៅជំរំជនអន្ដោប្រវេសន៍។ ជាងមួយឆ្នាំ ខ្ញុំមិនបានទាក់ទងជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តបន្តកែខ្លួន។ នៅឆ្នាំ២០០០ រដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាម៉េរិកលែងអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំស្នាក់នៅទីនោះតទៅទៀត ហើយបញ្ជូនខ្ញុំទៅប្រទេសតុងហ្គាវិញ។
ពេលទៅដល់ប្រទេសតុងហ្គា ខ្ញុំបានស្វែងរកទីតាំងរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានចាប់ផ្ដើមរៀនគម្ពីរម្ដងទៀត។ ខ្ញុំចូលចិត្តអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀនខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំនឹកអស្ចារ្យ ពេលឃើញថាសាក្សីនៅកោះនេះ បង្រៀនអ្វីទាំងអស់ដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ ដូចសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកដែរ។
ឪពុករបស់ខ្ញុំល្បីឈ្មោះក្នុងសហគមន៍ ព្រោះគាត់មានតួនាទីសំខាន់នៅក្នុងវិហាររបស់គាត់។ ដំបូង ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំងឿងឆ្ងល់និងទើសចិត្ត ពេលឃើញខ្ញុំរាប់អានជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានត្រេកអរពេលឃើញថាគោលការណ៍គម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត។
អ្វីមួយដែលពិបាកបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំឲ្យកែប្រែ គឺទាក់ទងនឹងភេសជ្ជៈម្យ៉ាងដែលគេនិយមពិសានៅកោះនោះ។ បុរសជាច្រើនដែលនៅកោះតុងហ្គាបានចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោងរាល់សប្ដាហ៍ផឹកកាវ៉ា។ កាវ៉ាជាគ្រឿងស្រវឹងម្យ៉ាងដែលធ្វើពីឫសដើមម្រេចត្រាំក្នុងទឹក។ ឥឡូវខ្ញុំបានត្រឡប់មកស្រុកកំណើតខ្ញុំវិញ ខ្ញុំបានសម្របទៅតាមទម្លាប់នៅទីនោះយ៉ាងងាយ ដោយចូលបារស្ទើរតែរាល់យប់ផឹកកាវ៉ារហូតដល់ស្រវឹង។ ការសេពគប់មិត្តភក្ដិដែលមិនឲ្យតម្លៃចំពោះខ្នាតតម្រាក្នុងគម្ពីរ ជាចំណែកមួយដែលនាំឲ្យខ្ញុំមានបញ្ហានោះ។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានត្រូវបំភ្លឺឲ្យឃើញថាទម្លាប់របស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យព្រះឈឺចិត្តណាស់។ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវកែខ្លួន ដើម្បីទទួលការពេញចិត្តពីព្រះនិងទទួលពរពីលោក។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចូលរួមកិច្ចប្រជុំទាំងអស់របស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ការសេពគប់ជាមួយនឹងពួកគាត់ដែលព្យាយាមធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្ត បានជួយខ្ញុំឲ្យយកឈ្នះការល្បួងផ្សេងៗ។ នៅឆ្នាំ២០០២ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
ប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំបានទទួល
ខ្ញុំបានទទួលប្រយោជន៍ពីចិត្តអត់ធ្មត់របស់ព្រះដែលបានត្រូវបញ្ជាក់នៅក្នុងគម្ពីរថា៖«ព្រះយេហូវ៉ា...អត់ធ្មត់នឹងយើង ពីព្រោះលោកមិនចង់ឲ្យអ្នកណាត្រូវបំផ្លាញចោលឡើយ តែចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់មានឱកាសប្រែចិត្ត»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:៩) តាមពិត លោកអាចបំផ្លាញរបៀបរបបពិភពលោកដ៏ពុករលួយនេះតាំងពីយូរបាន តែលោកអនុញ្ញាតឲ្យរបៀបរបបពិភពលោកនេះនៅមាន ដើម្បីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ឲ្យមនុស្សដូចជាខ្ញុំបណ្ដុះឲ្យមានមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងលោក។ ខ្ញុំសប្បាយដែលដឹងថា ដោយមានការគាំទ្រពីព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំអាចជួយអ្នកឯទៀតឲ្យស្គាល់លោក។
បន្ថែមទៅទៀត ដោយទទួលជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំឈប់បណ្ដោយឲ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំតែលតោលគ្មានគោលដៅទៀត។ ខ្ញុំឈប់លួចគេ ដើម្បីទិញគ្រឿងញៀនដែលបំផ្លាញជីវិតខ្ញុំទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំព្យាយាមជួយអ្នកជិតខាងខ្ញុំឲ្យក្លាយទៅជាមិត្តសម្លាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ដោយសារការសេពគប់ជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំបានជួបធីជាប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងមានកូនប្រុសមួយ ហើយក្រុមគ្រួសារយើងមានសុភមង្គលខ្លាំងណាស់។ ពួកយើងបង្រៀនអ្នកឯទៀតអំពីអ្វីដែលគម្ពីរបង្រៀនស្តីអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនៅក្នុងសួនឧទ្យាននាពេលអនាគត។