ជំនួយសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារ | ឪពុកម្ដាយ
ហេតុអ្វីការអានគឺសំខាន់សម្រាប់កូនៗ ភាគទី១៖ អានឬមើល?
ពេលដែលកូនៗរបស់អ្នកទំនេរ តើពួកគេចូលចិត្តធ្វើអ្វី? តើពួកគេចូលចិត្តមើលវីដេអូឬចូលចិត្តអានសៀវភៅ? តើពួកគេទំនងជាជ្រើសរើសយកទូរស័ព្ទដៃឬក៏សៀវភៅ?
អស់ជាច្រើនឆ្នាំ មនុស្សបានត្រូវបង្វែរអារម្មណ៍ពីការអាន ដោយសារតែកម្មវិធីទូរទស្សន៍ និងអ្វីដែលពួកគេមើលឬធ្វើតាមអ៊ីនធឺណិត។ ជេន ហៀលី ដែលជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅមួយនៅឆ្នាំ១៩៩០ បានរៀបរាប់ថា៖«មិនយូរក្រោយមកមនុស្សនឹងឈប់អាន»(Endangered Minds)។
នៅគ្រានោះ អ្នកអាចគិតថាមនុស្សនឹងមិនឈប់អានទេ។ ប៉ុន្តែ ៣០ឆ្នាំក្រោយមក អ្នកចេះដឹងខ្លះនៅប្រទេសផ្សេងៗដែលប្រើបច្ចេកវិទ្យាខ្ពស់បានកត់សម្គាល់ឃើញថា យុវវ័យជាច្រើនមិនអាចអានបានល្អដូចមនុស្សនៅសម័យមុនទេ។
ក្នុងអត្ថបទនេះយើងនឹងរៀន
ហេតុអ្វីការអានគឺសំខាន់សម្រាប់កូនៗ?
ពេលដែលអ្នកអានអ្នកអាចស្រមៃគិត។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលអ្នកអានរឿងមួយ តើតួអង្គនីមួយៗមានសំឡេងយ៉ាងណា? តើពួកគេមានរូបរាងបែបណា? តើមានទេសភាពអ្វីខ្លះ? អ្នកនិពន្ធឲ្យតម្រុយខ្លះៗ តែអ្នកអានត្រូវស្រមៃគិតថែមទៀត។
ម្ដាយម្នាក់ឈ្មោះឡរ៉ាបាននិយាយថា៖«ពេលយើងមើលវីដេអូឬភាពយន្ត យើងកំពុងមើលមនុស្សម្នាក់ក្នុងការស្រមៃរបស់អ្នកឯទៀត។ ប៉ុន្តែ អ្វីមួយពិសេសអំពីការអាន គឺយើងស្រមៃគិតអ្វីដែលបុគ្គលម្នាក់បានសរសេរ»។
ការអានជួយកូនៗបណ្ដុះគុណសម្បត្តិល្អ។ កាលដែលកូនៗអាន ពួកគេបណ្ដុះឲ្យមានសមត្ថភាពវែកញែកទៅលើបញ្ហាផ្សេងៗ ហើយចេះដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនោះ។ បន្ថែមទៅទៀត ដើម្បីអាន កូនៗត្រូវប្រមូលអារម្មណ៍ឲ្យមូល។ ដោយធ្វើដូច្នេះ ពួកគេបណ្ដុះឲ្យមានគុណសម្បត្តិជាច្រើនដូចជា ចិត្តអត់ធ្មត់ ការទប់ចិត្ត និងការយល់អារម្មណ៍ជាដើម។
ការអានជួយឲ្យចេះយល់អារម្មណ៍? មែនហើយ! អ្នកស្រាវជ្រាវខ្លះបានជឿថា ពេលកូនៗអានយឺតៗនិងដោយយកចិត្តទុកដាក់អំពីរឿងណាមួយ នោះជួយពួកគេឲ្យគិតអំពីអារម្មណ៍របស់តួអង្គក្នុងរឿងនោះ។ ជាលទ្ធផល នោះប្រហែលជាជួយកូនៗឲ្យចេះយល់អារម្មណ៍អស់អ្នកដែលពួកគេស្គាល់។
ការអានជួយឲ្យចេះគិតជ្រាលជ្រៅ។ មនុស្សដែលអានដោយយកចិត្តទុកដាក់អានតាមល្បឿនរបស់ពួកគេ ឬថែមទាំងអានម្ដងទៀតនៅកន្លែងដែលចាំបាច់ នោះពួកគេនឹងយល់អ្វីដែលអ្នកនិពន្ធកំពុងរៀបរាប់។ កាលដែលពួកគេធ្វើដូច្នេះ ពួកគេទំនងជាចងចាំអ្វីដែលពួកគេអានច្រើនជាង ហើយទទួលប្រយោជន៍ពីព័ត៌មានទាំងនោះ។—ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៥
ឪពុកម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូសែបបានរៀបរាប់ថា៖«ពេលដែលអ្នកអាន អ្នកអាចរំពឹងគិតស្រួលជាងអំពីអត្ថន័យនៃឃ្លាដែលអ្នកអាន ហើយអាចផ្សារភ្ជាប់គំនិតនោះជាមួយនឹងអ្វីដែលអ្នកស្គាល់ បន្ទាប់មក គិតពិចារណាអំពីមេរៀនដែលអ្នកអាចធ្វើតាម។ ប៉ុន្តែ វីដេអូនិងភាពយន្តមិនតែងតែលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យគិតជ្រាលជ្រៅអំពីរឿងផ្សេងៗទេ»។
សរុបសេចក្ដី៖ ទោះជាវីដេអូនិងភាពយន្តនោះមានប្រយោជន៍ខ្លះៗក្ដី តែកូនៗរបស់អ្នកអាចខកខានពីអ្វីដែលសំខាន់បើពួកគេមិនចំណាយពេលអាន។
របៀបលើកទឹកចិត្តឲ្យអាន
ចាប់ផ្ដើមតាំងពីដំបូង។ ម្ដាយម្នាក់ឈ្មោះខ្លូអេដែលមានកូនប្រុសពីរនាក់បាននិយាយថា៖«ប្ដីនិងខ្ញុំអានឲ្យកូនរបស់យើងស្ដាប់តាំងពីកូននៅក្នុងផ្ទៃ ហើយក្រោយពីពួកគេកើតមកយើងក៏នៅតែបន្តអានឲ្យពួកគេស្ដាប់ដែរ។ យើងសប្បាយដែលយើងនៅតែបន្តធ្វើដូចនោះ។ ក្រោយមក កូនៗរបស់យើងសប្បាយក្នុងការអាន ហើយពួកគេមានទម្លាប់អានជាទៀងទាត់»។
គោលការណ៍គម្ពីរ៖ «តាំងពីអ្នកនៅជាទារកនៅឡើយ អ្នកបានស្គាល់ឯកសារបរិសុទ្ធនានា»។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៥
បង្កើតបរិយាកាសល្អដើម្បីលើកទឹកចិត្តឲ្យអាន។ សូមធ្វើឲ្យកូនៗស្រួលអាន ដោយត្រៀមទុកសៀវភៅផ្សេងៗសម្រាប់ពួកគេ។ ម្ដាយម្នាក់ឈ្មោះថាម៉ារ៉ាដែលមានកូនបួននាក់បានឲ្យយោបល់ថា៖«សូមរកសៀវភៅដែលកូនៗរបស់អ្នកចូលចិត្តអាន ហើយទុកសៀវភៅទាំងនោះនៅក្បែរគ្រែរបស់កូន»។
គោលការណ៍គម្ពីរ៖ «ចូរបង្ហាត់បង្រៀនកូនក្មេងឲ្យដើរតាមផ្លូវត្រឹមត្រូវ យ៉ាងនេះ ទោះជាគាត់មានអាយុច្រើនក៏ដោយ គាត់នឹងមិនចាកចេញពីផ្លូវនោះទេ»។—សុភាសិត ២២:៦
ដាក់កម្រិតក្នុងការប្រើអ៊ីនធឺណិត។ ឪពុកម្នាក់ឈ្មោះដានីយ៉ែលបានសម្រេចថាទុកល្ងាចមួយមិនអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកណាម្នាក់ក្នុងគ្រួសារប្រើគ្រឿងអេឡិចត្រូនិកឡើយ។ គាត់បាននិយាយថា៖«ទោះជាយើងមានមួយល្ងាចក្នុងមួយសប្ដាហ៍ក៏ដោយ តែយើងអាចមានពេលស្ងាត់គ្មានសំឡេងទូរទស្សន៍។ យើងប្រើពេលនោះដើម្បីអាន មិនថាអានតែម្នាក់ឯងឬអានជាមួយគ្នាក្ដី»។
គោលការណ៍គម្ពីរ៖ «ពិចារណាឲ្យដឹងប្រាកដថាការអ្វីដែលសំខាន់ជាង»។—ភីលីព ១:១០
ទុកគំរូល្អ។ ម្ដាយម្នាក់ឈ្មោះការីនណាដែលមានកូនស្រីពីរនាក់បានឲ្យយោបល់ថា៖«សូមអានកំណត់ហេតុរឿងឲ្យកូនរបស់អ្នកស្ដាប់ដោយចិត្តរំភើបនិងមានភាពរស់រវើក។ បើអ្នកចូលចិត្តអាន នោះកូនរបស់អ្នកក៏ចូលចិត្តអានតាមគំរូរបស់អ្នកដែរ»។
គោលការណ៍គម្ពីរ៖ «ចូរបន្តព្យាយាមក្នុងការអានឲ្យអ្នកឯទៀតស្ដាប់»។—ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៣
មិនមែនកូនៗទាំងអស់ចូលចិត្តអានទេ។ ប៉ុន្តែ ការលើកទឹកចិត្តរបស់អ្នកប្រហែលជាជំរុញពួកគេឲ្យអានដែរ។ ឪពុកម្នាក់ឈ្មោះដាវីឌដែលមានកូនស្រីពីរនាក់បានធ្វើអ្វីលើសពីនេះទៅទៀត។ គាត់និយាយថា៖«ខ្ញុំបានអានអ្វីដែលកូនខ្ញុំបានអាន នោះបានជួយខ្ញុំឲ្យដឹងថាពួកគេចាប់អារម្មណ៍អ្វីខ្លះ ហើយយើងអាចយករឿងនោះមកនិយាយគ្នាបាន។ យើងមានក្រុមអានតូចមួយ។ ការធ្វើដូច្នេះ គឺសប្បាយណាស់!»។