លោតទៅអត្ថបទ

តើសត្វទៅស្ថានសួគ៌ឬទេ?

តើសត្វទៅស្ថានសួគ៌ឬទេ?

ចម្លើយ​ពី​គម្ពីរ

 គម្ពីរ​បង្រៀន​ថា​ព្រះ​បាន​បង្កើត​មនុស្ស​និង​សត្វ​ឲ្យ​រស់​នៅ​ផែន​ដី។ ប៉ុន្តែ មាន​តែ​មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​នឹង​ត្រូវ​ឡើង​ទៅ​ស្ថាន​សួគ៌។ (ការ​បើក​បង្ហាញ ១៤:១,) ពួក​គេ​ទៅ​ទី​នោះ​ដើម្បី​គ្រប់​គ្រង​ជា​ស្ដេច និង​ជា​សង្ឃ​ជា​មួយ​លោក​យេស៊ូ។ (លូកា ២២:២៨​-​៣០; ការ​បើក​បង្ហាញ ៥:៩, ១០) មនុស្ស​ភាគ​ច្រើន​នឹង​ត្រូវ​ប្រោស​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ​នៅ​ផែន​ដី​ជា​សួន​ឧទ្យាន។—ទំនុក​តម្កើង ៣៧:១១, ២៩

 គម្ពីរ​មិន​បាន​រៀប​រាប់​ថា​មាន​សត្វ​ចិញ្ចឹម​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ ឬ​មាន​សត្វ​ឆ្កែ​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​ទេ ព្រោះ​មាន​មូលហេតុ​សម​ត្រឹម​ត្រូវ។ មាន​ជំហាន​ផ្សេងៗដើម្បី​មាន​គុណ​សម្បត្តិ​ដែល«ត្រូវ​ហៅ​ឲ្យ​ឡើង​ទៅ​ស្ថាន​សួគ៌» តែ​សត្វ​មិន​អាច​ធ្វើ​ដូច្នេះ​ទេ។ (ហេប្រឺ ៣:១) ជំហាន​ទាំង​នោះ​រួម​មាន ការ​ទទួល​ចំណេះ ការ​បង្ហាញ​ជំនឿ និង​ការ​ស្ដាប់​បង្គាប់​ព្រះ។ (ម៉ាថាយ ១៩:១៧; យ៉ូហាន ៣:១៦; ១៧:៣) មាន​តែ​មនុស្ស​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​ព្រះ​បង្កើត​មក​ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​រស់​ជា​រៀង​រហូត។—លោកុប្បត្តិ ២:១៦, ១៧; ៣:២២, ២៣

 ដើម្បី​ទៅ​ស្ថាន​សួគ៌ អ្នក​ដែល​នៅ​ផែន​ដីត្រូវ​ប្រោស​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញសិន។ (កូរិនថូស​ទី១ ១៥:៤២) គម្ពីរ​បាន​រៀប​រាប់​អំពី​មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​ដែល​បាន​ត្រូវ​ប្រោស​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ។ (ពង្សាវតារ​ក្សត្រ​ទី១ ១៧:១៧​-​២៤; ពង្សាវតារ​ក្សត្រ​ទី២ ៤:៣២​-​៣៧; ១៣:២០, ២១; លូកា ៧:១១​-​១៥; ៨:៤១, ៤២, ៤៩​-​៥៦; យ៉ូហាន ១១:៣៨​-​៤៤; សកម្មភាព ៩:៣៦​-​៤២; ២០:៧​-​១២) ប៉ុន្តែ ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ទាំង​នោះ​មាន​តែ​មនុស្ស​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​បាន​ត្រូវ​ប្រោស​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ មិន​មាន​សត្វ​ទេ។

 តើ​សត្វ​មាន​ព្រលឹង​ឬ​ទេ?

 មិន​មាន​ទេ! គម្ពីរ​ចែង​ថា​ទាំង​មនុស្ស​ទាំង​សត្វ​គឺ​ជា​ព្រលឹង។ (ជន​គណនា ៣១:២៨) ពេល​ដែល​អាដាម​ជា​បុរស​ទី១​បាន​ត្រូវ​បង្កើត​មក គាត់​មិន​បាន​ទទួលព្រលឹង​មួយ​ទេ តែ​គាត់«ត្រឡប់​ជាមាន​ព្រលឹង​រស់​ឡើង»។ (លោកុប្បត្តិ ២:៧) ព្រលឹង​បាន​ត្រូវ​ផ្សំ​ពី​អ្វី​ពីរ​យ៉ាង​គឺ«ធូលី​ដី»និង«ដង្ហើម​ជីវិត»។

 តើ​ព្រលឹង​អាច​ស្លាប់​ឬ​ទេ?

 អាច! គម្ពីរ​បង្រៀន​ថា​ព្រលឹង​អាច​ស្លាប់។ (លេវីវិន័យ ២១:១១; អេសេគាល ១៨:២០) ពេល​ស្លាប់ សត្វ​និង​មនុស្ស​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​ធូលី​ដី​វិញ។ (សាស្ដា ៣:១៩, ២០) បើ​និយាយ​ឲ្យ​ស្រួល​យល់ គឺ​លែង​មាន​ពួក​គេ​ទៀត។ a

 តើ​សត្វ​មាន​ភាព​ខុស​ឆ្គង​ឬ​ទេ?

 មិន​មាន​ទេ! ភាព​ខុស​ឆ្គង​មាន​ន័យ​ថា ការ​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​ដែល​បំពាន​ខ្នាត​តម្រា​របស់​ព្រះ ទោះ​ជា​ក្នុង​ចិត្ត​គំនិត​និង​ក្នុង​អារម្មណ៍​ក្ដី។ ដើម្បី​ប្រព្រឹត្ត​ខុស​ឆ្គង បុគ្គល​ម្នាក់​ត្រូវ​ធ្វើ​កា​រស​ម្រេច​ចិត្ត តែ​សត្វ​មិន​មាន​សមត្ថភាព​ដូច​នេះ​ទេ។ តាម​ធម្មតា ពួក​វា​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​ស្រប​ទៅ​តាម​សភាវៈ​គតិ​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​កំណត់​នៃ​អាយុ​របស់​វា​។ (ពេត្រុស​ទី២ ២:១២) នៅ​ទី​បញ្ចប់​នៃ​អាយុ​របស់​ពួក​វា ពួក​វា​នឹង​ស្លាប់ ទោះ​ជា​ពួក​វា​មិន​បាន​ធ្វើ​ខុស​ក៏​ដោយ។

 តើ​ជា​ការ​ត្រឹម​ត្រូវ​ទេ​ដែល​យើង​ប្រព្រឹត្ត​យ៉ាង​សាហាវ​ទៅ​លើ​សត្វ?

 មិន​ត្រឹម​ត្រូវ​ទេ! ព្រះ​បាន​ឲ្យ​មនុស្ស​មាន​អំណាច​លើ​សត្វ តែ​ពួក​គេ​គ្មាន​សិទ្ធិ​ធ្វើ​បាប​ពួក​វា​ទេ។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៨; ទំនុក​តម្កើង ៨:៦​-​៨) ព្រះ​រមែង​គិត​អំពី​សុខ​ទុក្ខ​របស់​សត្វ រួម​ទាំង​សត្វ​ស្លាប​តូចៗផង​ដែរ។ (យ៉ូណាស ៤:១១; ម៉ាថាយ ១០:២៩) លោក​បង្គាប់​អ្នក​គោរព​ប្រណិប័តន៍​លោក​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​សត្វ​ដោយ​ចេះ​គិត​ដល់​វា។—និក្ខមនំ ២៣:១២; ចោទិយកថា ២៥:៤; សុភាសិត ១២:១០

a ដើម្បី​បាន​ព័ត៌មាន​ថែម​ទៀត សូម​មើលជំពូក​៦នៃ​សៀវភៅ​តើ​គម្ពីរ​អាច​បង្រៀន​យើង​អំពី​អ្វី?