Mûsa soz da Fîrawûn ku ewê careke din dernekeve pêşiya wî. Berî ku ew çû, wî ji Fîrawûn re got: ‘Di nîvê şevê de her zarokê pêşîn ê li Misrê ji kurê Fîrawûn bigire heta kurên koleyan wê bimirin.’

Yehowa ji Îsraîliyan re got ku gerek ew xwarineke xisûsî çêkin. Wî got: ‘Berx an nêriyekî yeksalî serjê bikin. Hinek xwîna wan li ser û li kêleka deriyên xwe bixin. Goşt biqelînin û bi nanê şkeva re bixwin. Kinc û çaroxên xwe li xwe bikin. Ji bo çûyînê hazir bin. Îşev ezê we azad bikim.’ Tu dikarî xeyal bikî ku ew çi qas biheyecan bûn!

Di nîvê şevê de melekê Yehowa çû her maleke li Misrê. Zarokê pêşîn ê her mala ku xwîn li deriyê xwe nexistibû mir. Lê gava melek didît ku xwîn li ser û li kêleka derî heye, ew di ber wê malê re derbas dibû. Her malbateke Misrî ha feqîr ha dewlemend zarokekî xwe winda kir. Lê tu zarokekî Îsraîliyan nemir.

Kurê Fîrawûn jî mir. Dilê wî pir êşiya. Wî di cih de gazî Mûsa û Harûn kir û ji wan re got: ‘Rabin ji vir herin û ji Xwedayê xwe re îbadetê bikin. Heywanên xwe jî bi xwe re bibin!’

 Şeva ku Îsraîlî ji Misrê derketin hîv bi temamî ronahî bû. Ew li gor eşîr û malbata xwe kom bi kom derketin. 600.000 zilamên Îsraîlî û gelek jin û zarok jî hebûn. Gelek kesên din jî bi wan re çûn. Wan jî dixwest ji Yehowa re îbadetê bikin. Di dawiyê de Îsraîlî azad bûn!

Ji bo ku Îsraîlî bînin bîra xwe ku Yehowa ew azad kirine, wan her sal eynî xwarina xisûsî çêdikir. Ji vê cejnê re Cejna Derbasbûnê dihat gotin.