ಗೀತೆ 211

ಕೊಯ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಆನಂದಿಸುತ್ತಾ ಪಾಲಿಗರಾಗುವುದು

(ಮತ್ತಾಯ 9:​37, 38)

1. ಕೊ-ಯ್ಲಿ-ನ ಕಾ-ಲ-ದಿ ಇ-ದ್ದೇ-ವೆ,

ಅ-ತು-ಲ್ಯ ಸು-ಯೋ-ಗ-ವಿ-ದು.

ದೇ-ವ-ದೂ-ತ-ರು “ಕೊ-ಯ್ಯು”-ವಾ-ಗ

ನ-ಮ-ಗಿ-ದೆ ಅ-ಲ್ಲಿ ಪಾ-ಲು.

ಕ್ರಿ-ಸ್ತ ಯೇ-ಸು ಆ-ರಂ-ಭಿ-ಸಿ-ದ

“ಹೊ-ಲ”-ದ-ಲ್ಲಿ ಬೀ-ಜ ಬಿ-ತ್ತಿ.

ಬೆ-ಳೆ ತ-ಯಾ-ರಾ-ಗಿ-ದೆ ಕೊ-ಯ್ಲಿ-ಗೆ,

ಹ-ರ್ಷ-ದಿ ಫ-ಸ-ಲು ತ-ನ್ನಿ.

2. “ಗೋ-ದಿ” “ಕ-ಣ-ಜ”-ದ-ಲ್ಲಿ ಇ-ದೆ,

ಹ-ಣ-ಜಿ ಸ್ಪ-ಷ್ಟ ಕಾ-ಣು-ತೆ.

ಇ-ವ-ರೆ-ಮ್ಮ ತ-ಡೆ-ದು ಹೌ-ದು,

ಹ-ಲ್ಲು ಕ-ಡಿ-ಯು-ತ್ತಿ-ದ್ದಾ-ರೆ.

ಯೆ-ಹೋ-ವ-ನ ಜ-ನ ದಿ-ನಾ-ಲೂ

ಕಾ-ರ್ಯ-ಮ-ಗ್ನ-ರಾ-ಗಿ-ದ್ದಾ-ರೆ.

ಕು-ರಿ-ಸ-ದೃ-ಶ-ರ ಕೊ-ಯ್ಲಿ-ನ-ಲ್ಲಿ

ಸ-ಹಾ-ಯ-ವ ಮಾ-ಡು-ತ್ತಾ-ರೆ.

3. ದೇ-ವ, ನೆ-ರೆ-ಯ-ವ-ನ ಪ್ರೀ-ತಿ,

ನ-ಮ್ಮ-ನ್ನು ಪ್ರೋ-ತ್ಸಾ-ಹಿ-ಸು-ತೆ.

ಬೆ-ಳೆ ಕೂ-ಡಿ-ಸು-ವಿ-ಕೆ ತು-ರ್ತು,

ನಾ-ವು ಅಂ-ತ್ಯ ಮು-ಟ್ಟಿ-ದ್ದೇ-ವೆ.

ಸ-ಕ್ರಿ-ಯೆ-ಯ ಸ-ಮ-ಯ-ವಿ-ದು,

ಸ-ಹಾ-ಯ ಕೊ-ಡು-ವ ಕಾ-ಲ.

ಸೇ-ವೆ-ಯ ಸಂ-ತೋ-ಷ ಅ-ತು-ಲ್ಯ-ವು,

ಹೊ-ಸ-ಬ-ರ ನೋ-ಡು-ವಾ-ಗ.

4. ಕೊ-ಯ್ಲು-ಗಾ-ರ ಕ್ರಿ-ಸ್ತ ನೋ-ಡು-ವ

ಬೆ-ಳೆ-ಯ ಪ-ಕ್ವ-ತೆ-ಯ-ನ್ನು.

ಹೊ-ಲ ‘ಕೊ-ಯ್ಲಿ-ಗಾ-ಗಿ’ ನಿಂ-ತಿ-ದೆ,

ಜ-ನ-ರಿ-ದ್ದಾ-ರೆ ತ-ಯಾ-ರು!

ನ-ಮ್ಮ ಹ-ರ್ಷ-ಕ್ಕೆ ಎ-ಣೆ-ಯಿ-ಲ್ಲ,

ಜೊ-ತೆ ಶ್ರ-ಮಿ-ಕ-ರು ನಾ-ವು.

ಸಂ-ತೋ-ಷ-ದಿ ಸ-ಕ್ರಿ-ಯ-ರಾ-ಗು-ತ್ತ,

ಆ-ಗಿ-ರೋ-ಣ ವಿ-ಶ್ವ-ಸ್ಥ-ರು.