ಗೀತೆ 6

ನಿತ್ಯ ಸುವಾರ್ತೆಯನ್ನು ಘೋಷಿಸು

(ಪ್ರಕಟನೆ 14:​6-8)

1. ದೇ-ವ-ದೂ-ತ ಹಾ-ರಾ-ಡು-ತ್ತಾ-ನೆ ತು-ರ್ತಾ-ಗಿ,

ನಿ-ತ್ಯ-ಸು-ವಾ-ರ್ತೆ ಇ-ದೆ ಸಾ-ರ-ಲಿ-ಕ್ಕಾ-ಗಿ.

‘ಘ-ನ-ಪ-ಡಿ-ಸಿ, ಹೆ-ದ-ರಿ-ರಿ ದೇ-ವ-ಗೆ,

ಯೆ-ಹೋ-ವ ದೇ-ವ-ಗೆ ಕೊ-ಡಿ ಆ-ರಾ-ಧ-ನೆ.

ತೀ-ರ್ಪಿ-ನ ಸ-ಮ-ಯ ಬಂ-ದಿ-ದೆ ಸ-ಮೀ-ಪ,

ದು-ಷ್ಟ-ರ ನಾ-ಶ-ವಿ-ದೆ ಅ-ತಿ ನಿ-ಕ-ಟ.’

ರಾ-ಜ್ಯ ಸು-ವಾ-ರ್ತಿ-ಕ-ರೇ, ಭ-ಯ-ಪ-ಡ-ದೆ,

ಲೋ-ಕ-ದ-ಲಿ ಧೈ-ರ್ಯ-ದಿ ಸಾ-ರಿ ಸು-ವಾ-ರ್ತೆ.

2. ಸಾ-ಕ್ಷಿ-ಗ-ಳು ಭಾ-ಗಿ-ಗ-ಳಾ-ಗ-ಬೇ-ಕೆಂ-ದು,

ದ್ವಿ-ತೀ-ಯ ದೂ-ತ ಸಾ-ರು-ತ್ತಾ-ನೆ ಏ-ನ-ನ್ನು?

ಮ-ಹಾ ಬಾ-ಬೆಲ್‌ ಬಿ-ದ್ದಿ-ರು-ತ್ತಾ-ಳೆ ಆ-ಗ-ಲೇ,

ನಾ-ಶ-ವಾ-ಗ-ಲಿ-ದ್ದಾ-ಳೆ ಆ-ಕೆ ಬೇ-ಗ-ನೆ.

ಯೆ-ಹೋ-ವ-ನಾ-ಜ್ಞೆ ನ-ಮ-ಗಿ-ದೆ ಈ ಹೊ-ತ್ತು.

ತ-ನ್ನ ಸೇ-ಡು, ತ-ನ್ನ ನಾ-ಮ-ವ ಸಾ-ರ-ಲು

ಸಾ-ರೋ ಕ-ಲಿ-ಸೋ ಹೊ-ಲ-ವೇ-ನೋ ವಿ-ಶಾ-ಲ,

ಆ-ದ-ರೆ ನ-ಮ್ಮ ನ-ಡೆ-ಸು-ವ ಆ ದೂ-ತ.

3. ಮ-ನು-ಷ್ಯ-ಪು-ತ್ರ ದೇ-ವ-ದೂ-ತ-ರೊಂ-ದಿ-ಗೆ

ವಿ-ಚಾ-ರಿ-ಸು-ತ್ತ, ತೀ-ರ್ಪು-ಮಾ-ಡಿ ಜ-ನ-ಕ್ಕೆ,

ಕೆ-ಟ್ಟ-ದ್ದ ದ್ವೇ-ಷಿ-ಸಿ, ಒ-ಳ್ಳೆ-ಯ-ದ ಮಾ-ಡಿ,

ದೇ-ವ-ಗೆ ಭ-ಯ, ವಿ-ಧೇ-ಯ-ತೆ ತೋ-ರಿ-ಸಿ.

ಕ-ರ್ತ ನ-ಮ-ಗೆ ಕೊ-ಟ್ಟ ಆ-ಜ್ಞೆ-ಯು ಇ-ದೇ,

‘ಸು-ವಾ-ರ್ತೆ ಸಾ-ರಿ, ಕ-ಲಿ-ಸಿ ಸ-ತ್ಯ-ವ-ನ್ನೇ.’

ಶು-ಶ್ರೂ-ಷ-ಕ-ರ ಸ-ಲ-ಹೆ-ಯು ಹೀ-ಗಿ-ದೆ,

‘ದೇ-ವ-ರ-ನ್ನು ಆ-ರಾ-ಧಿ-ಸಿ-ರಿ ಈ-ಗ-ಲೇ.’