ມັດທາຍ 14:1-36
14 ຕອນທີ່ເຮໂຣດ*ຜູ້ປົກຄອງແຂວງໄດ້ຍິນເລື່ອງຂອງພະເຢຊູ
2 ລາວເວົ້າກັບພວກທີ່ປຶກສາວ່າ: “ຜູ້ນີ້ຕ້ອງແມ່ນໂຢຮັນຜູ້ໃຫ້ບັບເຕມາ. ລາວຄືນມາຈາກຕາຍແລ້ວ ຍ້ອນແນວນີ້ລາວຈຶ່ງເຮັດການອັດສະຈັນໄດ້.”
3 ກ່ອນໜ້ານີ້ ເຮໂຣດຈັບໂຢຮັນລ່າມໂສ້ແລະຂັງໄວ້ໃນຄຸກ ຍ້ອນເລື່ອງຂອງເຮໂຣເດຍທີ່ເຄີຍເປັນເມຍຂອງຟີລິບເຊິ່ງເປັນອ້າຍຂອງເຮໂຣດ.
4 ໂຢຮັນເຄີຍເວົ້າກັບເຮໂຣດຫຼາຍເທື່ອວ່າ: “ມັນຜິດທີ່ທ່ານເອົາເຮໂຣເດຍມາເປັນເມຍ.”
5 ເຖິງວ່າເຣໂຣດຢາກຈະຂ້າໂຢຮັນແຕ່ລາວກໍຢ້ານປະຊາຊົນ ຍ້ອນພວກເຂົາຖືວ່າໂຢຮັນເປັນຜູ້ພະຍາກອນ.
6 ໃນງານສະຫຼອງວັນເກີດຂອງເຮໂຣດ ລູກສາວຂອງເຮໂຣເດຍອອກມາເຕັ້ນໃຫ້ເຮໂຣດກັບແຂກເບິ່ງ ແລະເຮໂຣດພໍໃຈຫຼາຍ
7 ລາວເຖິງຂັ້ນສາບານວ່າຈະໃຫ້ທຸກຢ່າງຕາມທີ່ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ຂໍ.
8 ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ຈຶ່ງຂໍກັບເຮໂຣດຕາມທີ່ແມ່ບອກໂດຍເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍຢາກໄດ້ຫົວຂອງໂຢຮັນຜູ້ໃຫ້ບັບເຕມາ ເອົາໃສ່ຖາດມາໃຫ້ຂ້ອຍ.”
9 ຄຳຂໍນີ້ເຮັດໃຫ້ກະສັດເຮໂຣດລຳບາກໃຈ ແຕ່ກໍຕ້ອງໃຫ້ຕາມທີ່ລາວຂໍຍ້ອນໄດ້ສາບານຕໍ່ໜ້າແຂກທີ່ກິນອາຫານນຳກັນ.
10 ເຮໂຣດຈຶ່ງໃຊ້ຄົນໃຫ້ໄປຕັດຫົວຂອງໂຢຮັນຢູ່ໃນຄຸກ
11 ແລ້ວເອົາຫົວຂອງໂຢຮັນໃສ່ຖາດມາໃຫ້ລູກສາວຂອງເຮໂຣເດຍ ແລະລາວກໍເອົາໄປໃຫ້ແມ່.
12 ພວກລູກສິດຂອງໂຢຮັນໄດ້ມາເອົາສົບໄປຝັງ ຈາກນັ້ນພວກເຂົາກໍໄປເລົ່າເລື່ອງນີ້ໃຫ້ພະເຢຊູຟັງ.
13 ເມື່ອພະເຢຊູຮູ້ເລື່ອງນີ້ກໍຂຶ້ນເຮືອໄປຈາກບ່ອນນັ້ນ ແລ້ວໄປໃນບ່ອນທີ່ຫ່າງໄກຈາກຜູ້ຄົນຍ້ອນຢາກຢູ່ຄົນດຽວ ແຕ່ເມື່ອຜູ້ຄົນຕາມເມືອງຕ່າງໆຮູ້ວ່າພະເຢຊູໄປໃສ ພວກເຂົາກໍພາກັນຍ່າງໄປຫາເພິ່ນຢູ່ບ່ອນນັ້ນ.
14 ເມື່ອພະເຢຊູມາຮອດອີກຟາກໜຶ່ງ ເພິ່ນເຫັນຜູ້ຄົນຈຳນວນຫຼາຍມາລໍຖ້າຢູ່ ເພິ່ນກໍຮູ້ສຶກອີ່ຕົນພວກເຂົາແລະໄດ້ປິ່ນປົວຄົນທີ່ເຈັບປ່ວຍ.
15 ເມື່ອຮອດຕອນແລງ ພວກລູກສິດມາຫາພະເຢຊູແລ້ວເວົ້າວ່າ: “ແຖວນີ້ຫ່າງໄກຈາກຜູ້ຄົນແລະຕອນນີ້ກໍຄ່ຳແລ້ວ ບອກປະຊາຊົນໃຫ້ໄປຊອກຊື້ອາຫານຕາມບ້ານທີ່ຢູ່ໃກ້ໆນີ້ສາ.”
16 ແຕ່ພະເຢຊູບອກລູກສິດວ່າ: “ບໍ່ຕ້ອງໃຫ້ພວກເຂົາໄປໃສດອກ ພວກເຈົ້າຫັ້ນແຫຼະເອົາອາຫານໃຫ້ພວກເຂົາກິນ.”
17 ພວກລູກສິດບອກເພິ່ນວ່າ: “ພວກເຮົາມີແຕ່ເຂົ້າຈີ່ 5 ອັນກັບປາ 2 ໂຕ.”
18 ພະເຢຊູບອກວ່າ: “ເອົາເຂົ້າຈີ່ກັບປາມາໃຫ້ຂ້ອຍ.”
19 ເພິ່ນສັ່ງໃຫ້ທຸກຄົນນັ່ງລົງເທິງຫຍ້າ ຈາກນັ້ນເພິ່ນກໍຈັບເອົາເຂົ້າຈີ່ 5 ອັນກັບປາ 2 ໂຕ ແລະໄດ້ເງີຍໜ້າຂຶ້ນຟ້າ ອະທິດຖານ ແລ້ວຫັກເຂົ້າຈີ່ຍື່ນໃຫ້ພວກລູກສິດ ແລະພວກລູກສິດກໍຢາຍໃຫ້ປະຊາຊົນ.
20 ທຸກຄົນໄດ້ກິນຈົນອີ່ມ ແລະພວກລູກສິດກໍທ້ອນເຂົ້າຈີ່ທີ່ເຫຼືອໄດ້ເຕັມ 12 ກະຕ່າ.
21 ຄົນທີ່ໄດ້ກິນອາຫານ ມີຜູ້ຊາຍປະມານ 5.000 ຄົນ ເຊິ່ງບໍ່ນັບຜູ້ຍິງແລະເດັກນ້ອຍ.
22 ທັນທີຫຼັງຈາກນັ້ນ ພະເຢຊູໃຫ້ພວກລູກສິດຂຶ້ນເຮືອຂ້າມຟາກໄປກ່ອນ ສ່ວນເພິ່ນກໍຖ້າສົ່ງປະຊາຊົນຢູ່ບ່ອນນັ້ນ.
23 ເມື່ອຜູ້ຄົນເມືອໝົດແລ້ວ ພະເຢຊູຂຶ້ນໄປອະທິດຖານຢູ່ເທິງພູເຂົາຄົນດຽວ. ເມື່ອຄ່ຳແລ້ວ ເພິ່ນກໍຍັງຢູ່ຫັ້ນຄົນດຽວ.
24 ຕອນນັ້ນ ເຮືອຂອງພວກລູກສິດອອກໄປໄກຈາກຝັ່ງຫຼາຍຮ້ອຍແມັດແລ້ວ ແລະແລ່ນຕ້ານກະແສລົມແລະຄື້ນຢູ່.
25 ໃນຕອນໃກ້ຈະແຈ້ງ* ພະເຢຊູຍ່າງຢູ່ເທິງໜ້ານ້ຳມາຫາພວກເຂົາ.
26 ເມື່ອພວກລູກສິດເຫັນຄົນຍ່າງຢູ່ເທິງໜ້ານ້ຳຈຶ່ງຕົກໃຈຢ້ານແລະພາກັນເວົ້າວ່າ: “ແມ່ນຫຍັງຫັ້ນ!” ແລ້ວພວກເຂົາກໍຮ້ອງສຽງເຫຼີດ້ວຍຄວາມຢ້ານ.
27 ແຕ່ພະເຢຊູບອກພວກເຂົາວ່າ: “ບໍ່ຕ້ອງຕົກໃຈ! ຂ້ອຍເອງ ບໍ່ຕ້ອງຢ້ານ.”
28 ເປໂຕເວົ້າກັບເພິ່ນວ່າ: “ອາຈານ ຖ້າເປັນທ່ານແທ້ໆ ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍຍ່າງເທິງໜ້ານ້ຳໄປຫາທ່ານໄດ້ບໍ?”
29 ພະເຢຊູເວົ້າວ່າ: “ມາແມະ!” ເປໂຕກໍອອກຈາກເຮືອແລ້ວຍ່າງຢູ່ເທິງໜ້ານ້ຳໄປຫາເພິ່ນ.
30 ແຕ່ເມື່ອແນມເບິ່ງພາຍຸ ລາວກໍຢ້ານແລະເລີ່ມຈະຈົມນ້ຳ ລາວຈຶ່ງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ: “ອາຈານ ຊ່ວຍຂ້ອຍແດ່!”
31 ພະເຢຊູຟ້າວເດ່ມືໄປຈັບເປໂຕແລະເວົ້າວ່າ: “ເຈົ້າມີຄວາມເຊື່ອໜ້ອຍແທ້ໆ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງສົງໄສ?”
32 ແລະເມື່ອພະເຢຊູກັບເປໂຕຂຶ້ນມາຢູ່ເທິງເຮືອແລ້ວ ພາຍຸກໍສະຫງົບລົງ.
33 ລູກສິດທີ່ຢູ່ໃນເຮືອຈຶ່ງໝອບລົງສະແດງຄວາມເຄົາລົບ*ເພິ່ນແລະເວົ້າວ່າ: “ທ່ານເປັນລູກຂອງພະເຈົ້າແທ້ໆ.”
34 ແລ້ວພະເຢຊູກັບລູກສິດກໍຂ້າມມາຮອດຝັ່ງເຄັນເນຊາເຣັດ.
35 ເມື່ອຜູ້ຄົນຢູ່ຫັ້ນຮູ້ວ່າພະເຢຊູມາ ພວກເຂົາໄດ້ບອກຕໍ່ໆກັນໄປທົ່ວບໍລິເວນນັ້ນ ແລ້ວຜູ້ຄົນກໍພາຄົນເຈັບປ່ວຍມາຫາເພິ່ນ.
36 ພວກເຂົາຈຶ່ງອ້ອນວອນພະເຢຊູວ່າ ຂໍບາຍແຕ່ຍອຍເສື້ອຄຸມຂອງເພິ່ນເທົ່ານັ້ນ ແລະທຸກຄົນທີ່ໄດ້ບາຍຍອຍເສື້ອນັ້ນກໍເຊົາເຈັບປ່ວຍ.
ຂໍ
^ ນັ້ນແມ່ນ ເຮໂຣດອັນຕິປາ
^ ນັ້ນແມ່ນ ປະມານ 3 ໂມງເຊົ້າຈົນຮອດຕອນຕາເວັນຂຶ້ນປະມານ 6 ໂມງເຊົ້າ
^ ຫຼື “ຄຳນັບ”
