ໂຢຮັນ 12:1-50
12 ຫົກມື້ກ່ອນເຖິງເທດສະການປັດສະຄາ ພະເຢຊູກໍມາຮອດບ້ານເບັດທານີ ເຊິ່ງເປັນບ້ານຂອງລາຊະໂຣຜູ້ທີ່ພະເຢຊູປຸກໃຫ້ຄືນມາຈາກຕາຍ.
2 ພວກເຂົາລ້ຽງເຂົ້າແລງພະເຢຊູຢູ່ຫັ້ນ ມາທາເປັນຜູ້ເສີບອາຫານໃຫ້ແຂກ ແລະລາຊະໂຣກໍນັ່ງກິນເຂົ້ານຳເພິ່ນຄືກັນ.
3 ແລ້ວມາຣີກໍເອົານ້ຳມັນຫອມນາຣະດາ*ແທ້ໆທີ່ມີລາຄາແພງຫຼາຍປະມານເຄິ່ງລິດ*ມາເທໃສ່ຕີນຂອງພະເຢຊູ ແລ້ວເອົາຜົມຂອງລາວເຊັດໃຫ້ແຫ້ງ. ເຮືອນກໍຫອມກຸ້ມໄປດ້ວຍນ້ຳມັນນັ້ນ.
4 ແຕ່ຢູດາອິດສະກາຣີອົດເຊິ່ງເປັນລູກສິດທີ່ກຳລັງຈະທໍລະຍົດພະເຢຊູເວົ້າວ່າ:
5 “ເປັນຫຍັງບໍ່ເອົານ້ຳມັນຫອມນີ້ໄປຂາຍ? ຄືຊິໄດ້ 300 ເດນາຣິອົນ* ແລ້ວເອົາເງິນໄປແຈກຢາຍໃຫ້ຄົນທຸກຍາກກໍດີກວ່າ.”
6 ລາວເວົ້າແບບນີ້ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນເປັນຫ່ວງຄົນທຸກຍາກ ແຕ່ຍ້ອນລາວເປັນຂີ້ລັກ ລາວເປັນຄົນຖືກ່ອງໃສ່ເງິນ ແລະມັກລັກເງິນຈາກກ່ອງນັ້ນ.
7 ແຕ່ພະເຢຊູບອກວ່າ: “ປ່ອຍໃຫ້ລາວເຮັດໂລດ ລາວເຮັດແບບນີ້ເພື່ອກຽມຂ້ອຍໄວ້ສຳລັບການຝັງສົບ.
8 ຄົນທຸກຍາກຈະຢູ່ກັບພວກເຈົ້າໄປຕະຫຼອດ ແຕ່ຂ້ອຍຈະບໍ່ໄດ້ຢູ່ກັບພວກເຈົ້າໄປຕະຫຼອດ.”
9 ເມື່ອຄົນຢິວຈຳນວນຫຼາຍຮູ້ວ່າພະເຢຊູຢູ່ບ້ານເບັດທານີ ພວກເຂົາກໍພາກັນມາຫັ້ນ ບໍ່ແມ່ນມາຫາພະເຢຊູເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ມາເພື່ອເບິ່ງລາຊະໂຣຜູ້ທີ່ເພິ່ນປຸກໃຫ້ຄືນມາຈາກຕາຍນຳ.
10 ຕອນນີ້ພວກປະໂລຫິດໃຫຍ່ຈຶ່ງຫາທາງທີ່ຈະຂ້າລາຊະໂຣຄືກັນ
11 ຍ້ອນລາວເປັນຕົ້ນເຫດໃຫ້ຄົນຢິວຫຼາຍຄົນໄປບ່ອນນັ້ນແລະເຊື່ອໃນພະເຢຊູ.
12 ມື້ຕໍ່ມາ ເມື່ອຄົນຈຳນວນຫຼາຍທີ່ມາສະຫຼອງເທດສະການໄດ້ຍິນວ່າພະເຢຊູກຳລັງມາເມືອງເຢຣູຊາເລັມ
13 ພວກເຂົາກໍຖືໃບປາມອອກໄປຕ້ອນຮັບເພິ່ນແລະໂຫ່ຮ້ອງວ່າ: “ຂໍໃຫ້ທ່ານໝັ້ນຍືນ! ຂໍໃຫ້ທ່ານຜູ້ມາໃນນາມພະເຢໂຫວາໄດ້ຮັບພອນ ທ່ານເປັນກະສັດຂອງອິດສະຣາເອນ!”
14 ເມື່ອພະເຢຊູເຫັນລູກລາ ເພິ່ນກໍຂຶ້ນນັ່ງເທິງຫຼັງມັນ ຕາມທີ່ຂຽນໄວ້ໃນພະຄຳພີວ່າ:
15 “ຊາວຊີໂອນ ບໍ່ຕ້ອງຢ້ານ. ເບິ່ງແມ້! ກະສັດຂອງພວກເຈົ້າກຳລັງມາ ທ່ານນັ່ງເທິງຫຼັງລູກລາ.”
16 ຕອນທຳອິດພວກລູກສິດບໍ່ເຂົ້າໃຈເຫດການນີ້ ແຕ່ເມື່ອພະເຢຊູໄດ້ຮັບຖານະທີ່ສູງສົ່ງແລ້ວ ພວກເຂົາກໍຄິດພໍ້ວ່າເລື່ອງນີ້ກົງກັບສິ່ງທີ່ຂຽນໄວ້ກ່ຽວກັບເພິ່ນແລະຜູ້ຄົນກໍເຮັດແບບນັ້ນກັບເພິ່ນແທ້ໆ.
17 ຕອນທີ່ພະເຢຊູເອີ້ນລາຊະໂຣອອກມາຈາກອຸໂມງຝັງສົບ ແລະປຸກລາວໃຫ້ຄືນມາຈາກຕາຍ ມີຫຼາຍຄົນຢູ່ນຳເພິ່ນ ພວກເຂົາບອກເລື່ອງນີ້ຕໍ່ໆກັນໄປ.
18 ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງມີຄົນຈຳນວນຫຼາຍອອກມາຕ້ອນຮັບເພິ່ນ ຍ້ອນພວກເຂົາໄດ້ຍິນເລື່ອງການອັດສະຈັນຄັ້ງນັ້ນ.
19 ພວກຟາຣິຊາຍຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ເບິ່ງແມ້! ແຜນຂອງເຮົາບໍ່ສຳເລັດແລ້ວ. ຄົນທົ່ວໂລກຕິດຕາມລາວໄປໝົດແລ້ວ.”
20 ຄົນທີ່ມານະມັດສະການໃນເທດສະການນັ້ນ ມີບາງຄົນເປັນຊາວກຣີກ.
21 ພວກເຂົາມາຫາຟີລິບເຊິ່ງມາຈາກເມືອງເບັດຊາອີດາໃນແຂວງຄາລີເລ ແລ້ວຂໍຮ້ອງວ່າ: “ທ່ານເອີຍ ພວກເຮົາຢາກພົບພະເຢຊູ.”
22 ຟີລິບຈຶ່ງໄປບອກອັນເດອາ ແລ້ວທັງສອງກໍໄປບອກພະເຢຊູ.
23 ພະເຢຊູເວົ້າກັບພວກເຂົາວ່າ: “ຮອດເວລາແລ້ວທີ່ ‘ລູກມະນຸດ’ ຈະໄດ້ຮັບຖານະທີ່ສູງສົ່ງ.
24 ຂ້ອຍຈະບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າ ຖ້າເມັດເຂົ້າບໍ່ຕົກລົງດິນແລະບໍ່ຕາຍ ມັນກໍຈະເປັນເມັດດຽວຢູ່ແບບນັ້ນ ແຕ່ຖ້າມັນຕາຍມັນຈະເກີດເປັນເມັດເຂົ້າອີກຫຼາຍເມັດ.
25 ຄົນທີ່ຮັກຊີວິດຈະເຮັດໃຫ້ຕົວເອງເສຍຊີວິດ ແຕ່ຄົນທີ່ຍອມເສຍຊີວິດ*ໃນໂລກນີ້ຈະຮັກສາຊີວິດໄວ້ແລະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ.
26 ຖ້າຜູ້ໃດຢາກຮັບໃຊ້ຂ້ອຍ ກໍໃຫ້ຜູ້ນັ້ນຕິດຕາມຂ້ອຍມາ ແລະຂ້ອຍຢູ່ບ່ອນໃດ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງຂ້ອຍກໍຈະຢູ່ບ່ອນນັ້ນຄືກັນ. ຖ້າຜູ້ໃດຮັບໃຊ້ຂ້ອຍ ພະເຈົ້າຜູ້ເປັນພໍ່ກໍຈະໃຫ້ກຽດຜູ້ນັ້ນ.
27 ຕອນນີ້ ຂ້ອຍທຸກໃຈຫຼາຍ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເວົ້າແນວໃດດີ. ພໍ່ເອີຍ ຂໍຊ່ວຍລູກໃຫ້ຜ່ານເວລານີ້ໄປໃຫ້ໄດ້. ແນວໃດກໍຕາມ ລູກຕ້ອງພົບກັບຄວາມທຸກຄັ້ງນີ້ ເພາະລູກມາດ້ວຍເຫດຜົນນີ້.
28 ພໍ່ເອີຍ ຂໍໃຫ້ຊື່ຂອງພໍ່ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງ.” ທັນໃດນັ້ນ ກໍມີສຽງເວົ້າຈາກຟ້າວ່າ: “ເຮົາເຮັດໃຫ້ຊື່ຂອງເຮົາໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງແລ້ວ ແລະເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງອີກ.”
29 ເມື່ອຜູ້ຄົນທີ່ຢືນຢູ່ຫັ້ນໄດ້ຍິນສຽງນັ້ນ ບາງຄົນບອກວ່າເປັນສຽງຟ້າຮ້ອງ ສ່ວນບາງຄົນບອກວ່າ: “ທູດສະຫວັນເວົ້າກັບລາວ.”
30 ພະເຢຊູບອກວ່າ: “ສຽງທີ່ໄດ້ຍິນນີ້ບໍ່ແມ່ນເພື່ອຂ້ອຍ ແຕ່ເພື່ອພວກເຈົ້າ.
31 ຕອນນີ້ ເຖິງເວລາພິພາກສາໂລກນີ້ແລ້ວ ແລະຜູ້ປົກຄອງໂລກຈະຖືກຂັບໄລ່ອອກໄປ.
32 ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍຖືກຍົກຂຶ້ນແຂວນໄວ້ ຂ້ອຍຈະຊັກນຳຄົນທຸກຊະນິດໃຫ້ມາຫາຂ້ອຍ.”
33 ເພິ່ນເວົ້າແບບນີ້ກໍເພື່ອບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າເພິ່ນຈະຕາຍແບບໃດ.
34 ປະຊາຊົນຈຶ່ງເວົ້າກັບພະເຢຊູວ່າ: “ແຕ່ກົດໝາຍຂອງໂມເຊບອກວ່າ ພະຄລິດຈະຢູ່ຕະຫຼອດໄປ. ແລ້ວເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງບອກວ່າ ‘ລູກມະນຸດ’ ຈະຕ້ອງຖືກຍົກຂຶ້ນແຂວນໄວ້? ‘ລູກມະນຸດ’ ທີ່ທ່ານກຳລັງເວົ້າເຖິງນີ້ແມ່ນໃຜ?”
35 ພະເຢຊູບອກພວກເຂົາວ່າ: “ຄວາມສະຫວ່າງຈະຢູ່ກັບພວກເຈົ້າອີກບໍ່ດົນ. ໃຫ້ພວກເຈົ້າຍ່າງຕອນທີ່ຍັງມີຄວາມສະຫວ່າງຢູ່ ຢ່າໃຫ້ຄວາມມືດມາປົກຄຸມພວກເຈົ້າ ຄົນທີ່ຍ່າງຢູ່ໃນຄວາມມືດບໍ່ຮູ້ວ່າລາວກຳລັງຈະໄປໃສ.
36 ຕອນທີ່ພວກເຈົ້າຍັງມີຄວາມສະຫວ່າງຢູ່ ໃຫ້ເຊື່ອໃນຄວາມສະຫວ່າງນັ້ນ ເພື່ອພວກເຈົ້າຈະໄດ້ເປັນລູກຂອງຄວາມສະຫວ່າງ.”
ເມື່ອເວົ້າຈົບແລ້ວ ພະເຢຊູກໍໄປລີ້ຕົວຈາກຜູ້ຄົນ.
37 ເຖິງວ່າເພິ່ນເຮັດການອັດສະຈັນຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ພວກເຂົາເຫັນ ແຕ່ພວກເຂົາກໍຍັງບໍ່ເຊື່ອໃນຕົວເພິ່ນ
38 ສິ່ງທີ່ຜູ້ພະຍາກອນເອຊາຢາບອກໄວ້ຈຶ່ງເປັນຈິງທີ່ວ່າ: “ພະເຢໂຫວາ ໃຜຈະເຊື່ອໃນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເວົ້າ?* ແລະໃຜຈະໄດ້ເຫັນພະເຢໂຫວາສະແດງລິດເດດ*ຂອງພະອົງ?”
39 ພວກເຂົາບໍ່ເຊື່ອກໍຍ້ອນເອຊາຢາບອກໄວ້ອີກວ່າ:
40 “ພະອົງໃຫ້ຕາພວກເຂົາບອດແລະໃຫ້ໃຈພວກເຂົາແຂງກະດ້າງ ເພື່ອພວກເຂົາຈະບໍ່ເຫັນຫຍັງແລະບໍ່ເຂົ້າໃຈຫຍັງ ແລະຈຶ່ງບໍ່ກັບມາຫາເຮົາເພື່ອໃຫ້ເຮົາປິ່ນປົວພວກເຂົາໃຫ້ເຊົາ.”
41 ເອຊາຢາບອກກ່ຽວກັບພະຄລິດໄວ້ແບບນີ້ຍ້ອນລາວໄດ້ເຫັນຖານະທີ່ສູງສົ່ງຂອງເພິ່ນ.
42 ມີພວກຜູ້ນຳຫຼາຍຄົນເຊື່ອໃນຕົວເພິ່ນ ແຕ່ບໍ່ກ້າຍອມຮັບເພິ່ນຢ່າງເປີດເຜີຍ ຍ້ອນຢ້ານຈະຖືກພວກຟາຣິຊາຍໄລ່ອອກຈາກບ່ອນປະຊຸມຂອງຊາວຢິວ*
43 ເພາະພວກເຂົາມັກຄຳຍົກຍ້ອງຈາກມະນຸດຫຼາຍກວ່າຄຳຍົກຍ້ອງຈາກພະເຈົ້າ.
44 ພະເຢຊູເວົ້າສຽງດັງວ່າ: “ຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນຕົວຂ້ອຍ ບໍ່ໄດ້ເຊື່ອສະເພາະຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເຊື່ອໃນພະອົງຜູ້ທີ່ໃຊ້ຂ້ອຍມາຄືກັນ
45 ແລະຜູ້ທີ່ເຫັນຂ້ອຍກໍເຫັນພະອົງຜູ້ທີ່ໃຊ້ຂ້ອຍມາຄືກັນ.
46 ຂ້ອຍມາເປັນຄວາມສະຫວ່າງໃຫ້ແກ່ໂລກ ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອໃນຕົວຂ້ອຍຈະບໍ່ຢູ່ໃນຄວາມມືດອີກຕໍ່ໄປ.
47 ແຕ່ຖ້າຜູ້ໃດໄດ້ຍິນຄຳສອນຂອງຂ້ອຍແລ້ວບໍ່ເຮັດຕາມ ຂ້ອຍບໍ່ຕັດສິນລາວ ເພາະຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອຕັດສິນໂລກ ແຕ່ມາເພື່ອຊ່ວຍໂລກໃຫ້ລອດ.
48 ຄົນທີ່ປະຕິເສດຂ້ອຍແລະບໍ່ຟັງຄຳສອນຂອງຂ້ອຍກໍມີສິ່ງທີ່ຕັດສິນລາວແລ້ວ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້ານີ້ແຫຼະຈະເປັນສິ່ງທີ່ຕັດສິນລາວໃນວັນສຸດທ້າຍ.
49 ຍ້ອນຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເວົ້າຕາມຄວາມຄິດຕົວເອງ ແຕ່ພະເຈົ້າຜູ້ເປັນພໍ່ທີ່ໃຊ້ຂ້ອຍມາໄດ້ສັ່ງຂ້ອຍວ່າຄວນເວົ້າຫຍັງແລະສອນຫຍັງ.
50 ແລະຂ້ອຍຮູ້ວ່າການເຮັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພໍ່ເຮັດໃຫ້ມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງເວົ້າທຸກຢ່າງຕາມທີ່ພໍ່ສັ່ງໄວ້.”
ຂໍ
^ ນາຣະດາແມ່ນພືດທີ່ມີກິ່ນຫອມ
^ ຫຼື 1 ປອນໂຣມັນເຊິ່ງໜັກປະມານ 327 ກຼາມ
^ 1 ເດນາຣິອົນເທົ່າກັບຄ່າຈ້າງມື້ໜຶ່ງຂອງຄົນທີ່ໃຊ້ແຮງງານ
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ຊັງຊີວິດ”
^ ຫຼື “ລາຍງານ”
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ແຂນ”
^ ນັ້ນແມ່ນ ຖືກຕັດຄວາມສຳພັນຈາກສັງຄົມຢິວ
