ໂຢຮັນ 20:1-31
20 ໃນຕອນເຊົ້າໆຂອງມື້ທຳອິດໃນອາທິດ ມາຣີຊາວມັກດາລາກໍໄປທີ່ອຸໂມງຝັງສົບພະເຢຊູ ແລະເຫັນວ່າຫີນທີ່ອັດປາກອຸໂມງຖືກກິ້ງອອກໄປແລ້ວ.
2 ມາຣີຈຶ່ງແລ່ນໄປຫາຊີໂມນເປໂຕກັບລູກສິດຄົນນັ້ນທີ່ພະເຢຊູຮັກ ແລະບອກວ່າ: “ມີຄົນເອົາສົບນາຍຂອງພວກເຮົາໄປຈາກອຸໂມງຝັງສົບແລ້ວ ບໍ່ຮູ້ວ່າພວກເຂົາເອົາເພິ່ນໄປໄວ້ຢູ່ໃສ.”
3 ເປໂຕກັບລູກສິດຄົນນັ້ນຈຶ່ງໄປທີ່ອຸໂມງຝັງສົບ.
4 ທັງສອງຄົນແລ່ນໄປ ແຕ່ລູກສິດຄົນນັ້ນແລ່ນໄວກວ່າເປໂຕ ລາວຈຶ່ງໄປຮອດອຸໂມງກ່ອນ.
5 ແຕ່ຍັງບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປທາງໃນ ເມື່ອລາວກົ້ມລົງແລະແນມເຂົ້າໄປກໍເຫັນຜ້າລິນິນທີ່ໃຊ້ພັນສົບວາງຢູ່.
6 ເມື່ອຊີໂມນເປໂຕແລ່ນມາຮອດກໍເຂົ້າໄປໃນອຸໂມງ ແລະເຫັນຜ້າລິນິນວາງຢູ່ຄືກັນ.
7 ແຕ່ຜ້າທີ່ໃຊ້ປົກຫົວຖືກມ້ວນວາງໄວ້ຕ່າງຫາກ ບໍ່ໄດ້ວາງຢູ່ກັບຜ້າພັນສົບສ່ວນອື່ນໆ.
8 ແລ້ວລູກສິດຜູ້ທີ່ມາຮອດອຸໂມງກ່ອນກໍນຳຫຼັງເຂົ້າໄປ ລາວຈຶ່ງເຫັນແລະເຊື່ອ.
9 ແຕ່ພວກເຂົາຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈຂໍ້ພະຄຳພີທີ່ບອກວ່າ ພະເຢຊູຈະຕ້ອງຄືນມາຈາກຕາຍ.
10 ລູກສິດທັງສອງຄົນຈຶ່ງພາກັນກັບເມືອເຮືອນ.
11 ແຕ່ມາຣີຍັງຢືນຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ທາງນອກໃກ້ໆກັບອຸໂມງຝັງສົບ. ຕອນທີ່ຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ນັ້ນ ລາວກໍກົ້ມລົງແລະແນມເຂົ້າໄປໃນອຸໂມງ
12 ແລະເຫັນທູດສະຫວັນ 2 ອົງໃສ່ຊຸດຂາວນັ່ງຢູ່ບ່ອນທີ່ສົບຂອງພະເຢຊູເຄີຍວາງໄວ້ ອົງໜຶ່ງນັ່ງຢູ່ທາງຫົວ ອີກອົງໜຶ່ງນັ່ງຢູ່ທາງຕີນ.
13 ທູດສະຫວັນເວົ້າກັບມາຣີວ່າ: “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຮ້ອງໄຫ້?” ລາວຕອບວ່າ: “ມີຄົນເອົາສົບນາຍຂອງຂ້ອຍໄປ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າພວກເຂົາເອົາເພິ່ນໄປໄວ້ຢູ່ໃສ.”
14 ເມື່ອເວົ້າຈົບ ມາຣີກໍຫຼຽວຫຼັງມາແລະເຫັນພະເຢຊູຢືນຢູ່ ແຕ່ບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນເພິ່ນ.
15 ພະເຢຊູຖາມມາຣີວ່າ: “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຮ້ອງໄຫ້? ເຈົ້າກຳລັງຊອກຫາໃຜ?” ມາຣີຄິດວ່າພະເຢຊູເປັນຄົນເຝົ້າສວນ ຈຶ່ງບອກລາວວ່າ: “ທ່ານເອີຍ ຖ້າທ່ານເອົາສົບເພິ່ນໄປ ບອກຂ້ອຍແດ່ວ່າທ່ານເອົາເພິ່ນໄປໄວ້ຢູ່ໃສ. ຂ້ອຍຈະໄປເອົາສົບມາ.”
16 ພະເຢຊູເວົ້າກັບລາວວ່າ: “ມາຣີເອີຍ!” ລາວກໍປິ່ນມາຫາພະເຢຊູແລະອຸທານເປັນພາສາເຮັບເຣີວ່າ: “ຣັບໂບນີ!” (ເຊິ່ງແປວ່າ “ອາຈານ!”)
17 ພະເຢຊູບອກມາຣີວ່າ: “ຢ່າຖ່ວງຂ້ອຍໄວ້ ຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນໄປຫາພໍ່ຂອງຂ້ອຍ. ໄປບອກພວກພີ່ນ້ອງຂອງຂ້ອຍວ່າ ‘ຂ້ອຍກຳລັງຈະຂຶ້ນໄປຫາພໍ່ຂອງຂ້ອຍເຊິ່ງເປັນພໍ່ຂອງພວກເຈົ້າ ແລະໄປຫາພະເຈົ້າຂອງຂ້ອຍເຊິ່ງເປັນພະເຈົ້າຂອງພວກເຈົ້າ.’”
18 ແລ້ວມາຣີຊາວມັກດາລາກໍໄປຫາພວກລູກສິດແລະບອກວ່າ: “ຂ້ອຍໄດ້ພົບນາຍຂອງພວກເຮົາແລ້ວ!” ແລະເລົ່າວ່າພະເຢຊູສັ່ງຫຍັງລາວແດ່.
19 ຕອນແລງມື້ນັ້ນເຊິ່ງເປັນມື້ທຳອິດຂອງອາທິດ ພວກລູກສິດມາຢູ່ລວມກັນໃນເຮືອນຫຼັງໜຶ່ງແລະລ໋ອກປະຕູໄວ້ຢ່າງດີເພາະຢ້ານພວກຢິວ ແລ້ວພະເຢຊູກໍມາຢືນຢູ່ໃນທ່າມກາງພວກເຂົາແລະເວົ້າວ່າ: “ສະບາຍດີທຸກຄົນ.”*
20 ເມື່ອເວົ້າຈົບ ພະເຢຊູກໍໃຫ້ພວກເຂົາເບິ່ງມືແລະທາງຂ້າງຂອງເພິ່ນ. ພວກລູກສິດດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ເຫັນຜູ້ເປັນນາຍ.
21 ພະເຢຊູເວົ້າກັບພວກເຂົາອີກວ່າ: “ຂໍໃຫ້ພວກເຈົ້າມີຄວາມສະຫງົບສຸກ. ຂ້ອຍຈະໃຊ້ພວກເຈົ້າໄປຄືກັບທີ່ພໍ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ໃຊ້ຂ້ອຍມາ.”
22 ເມື່ອເວົ້າຈົບ ພະເຢຊູກໍເປົ່າລົມໃສ່ພວກເຂົາແລະບອກວ່າ: “ຮັບເອົາພະລັງບໍລິສຸດ.
23 ຖ້າພວກເຈົ້າອະໄພບາບໃຫ້ຜູ້ໃດ ບາບຂອງຜູ້ນັ້ນກໍຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ ແຕ່ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ອະໄພບາບໃຫ້ຜູ້ໃດ ບາບຂອງຜູ້ນັ້ນກໍຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ.”
24 ແຕ່ໂທມາເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າຝາແຝດທີ່ເປັນຜູ້ໜຶ່ງໃນອັກຄະສາວົກ 12 ຄົນ ລາວບໍ່ໄດ້ຢູ່ນຳຕອນທີ່ພະເຢຊູມາຫາ.
25 ລູກສິດຄົນອື່ນໆຈຶ່ງບອກລາວວ່າ: “ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນນາຍຂອງເຮົາແລ້ວ!” ແຕ່ໂທມາເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍບໍ່ເຊື່ອເດັດຂາດຈົນກວ່າຈະໄດ້ເຫັນແລະເອົານິ້ວມືແຍ່ເຂົ້າຮູຕະປູທີ່ຢູ່ມືຂອງເພິ່ນ ແລະເອົາມືແຍ່ທາງຂ້າງຂອງເພິ່ນ.”
26 ແປດມື້ຕໍ່ມາ ລູກສິດຂອງພະເຢຊູຢູ່ໃນເຮືອນນຳກັນອີກເທື່ອໜຶ່ງ ແລະໂທມາກໍຢູ່ນຳ. ທັງໆທີ່ລ໋ອກປະຕູໄວ້ຢ່າງດີ ພະເຢຊູໄດ້ເຂົ້າມາຢືນຢູ່ໃນທ່າມກາງພວກເຂົາ ແລະເວົ້າວ່າ: “ສະບາຍດີທຸກຄົນ.”*
27 ແລ້ວເພິ່ນກໍເວົ້າກັບໂທມາວ່າ: “ເອົານິ້ວມືມາແຍ່ໃສ່ມືຂ້ອຍແມ້ ແລະເອົາມືມາແຍ່ໃສ່ທາງຂ້າງຂອງຂ້ອຍເບິ່ງ. ຂໍໃຫ້ເຊື່ອແລະເຊົາສົງໄສ.”
28 ໂທມາອຸທານວ່າ: “ນາຍຂອງຂ້ອຍແລະພະເຈົ້າຂອງຂ້ອຍ!”
29 ພະເຢຊູຖາມລາວວ່າ: “ເຈົ້າເຊື່ອຍ້ອນໄດ້ເຫັນຂ້ອຍຫວາ? ຄົນທີ່ເຊື່ອທັງໆທີ່ບໍ່ໄດ້ເຫັນກໍມີຄວາມສຸກ.”
30 ທີ່ຈິງແລ້ວ ພະເຢຊູເຮັດການອັດສະຈັນອີກຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ພວກລູກສິດເຫັນ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຂຽນໄວ້ໃນມ້ວນໜັງສືນີ້.
31 ສ່ວນເລື່ອງທີ່ຂຽນໄວ້ນີ້ກໍເພື່ອພວກເຈົ້າຈະໄດ້ເຊື່ອວ່າພະເຢຊູເປັນພະຄລິດ ລູກຂອງພະເຈົ້າ ແລະຖ້າພວກເຈົ້າເຊື່ອ ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ຊີວິດຍ້ອນຊື່ຂອງພະເຢຊູ.
ຂໍ
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ຂໍໃຫ້ພວກເຈົ້າມີຄວາມສະຫງົບສຸກ.” ນີ້ເປັນຄຳທັກທາຍທົ່ວໄປຂອງຊາວຢິວ
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ຂໍໃຫ້ພວກເຈົ້າມີຄວາມສະຫງົບສຸກ.” ນີ້ເປັນຄຳທັກທາຍທົ່ວໄປຂອງຊາວຢິວ
