ໂຢຮັນ 21:1-25
21 ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພະເຢຊູປາກົດຕົວໃຫ້ພວກລູກສິດເຫັນອີກຄັ້ງໜຶ່ງຢູ່ທະເລສາບຕີເບເຣຍ.* ເຫດການເປັນດັ່ງນີ້:
2 ຊີໂມນເປໂຕ ໂທມາ (ທີ່ເອີ້ນກັນວ່າຝາແຝດ) ນະທານາເອັນເປັນຄົນເມືອງການາໃນແຂວງຄາລີເລ ກັບລູກຊາຍ 2 ຄົນຂອງເຊເບດາຍ ແລະລູກສິດອີກ 2 ຄົນກຳລັງຢູ່ນຳກັນ.
3 ຊີໂມນເປໂຕບອກຄົນເຫຼົ່ານີ້ວ່າ: “ຂ້ອຍຈະໄປຫາປາ.” ພວກເຂົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາຊິໄປນຳ.” ແລ້ວທຸກຄົນກໍຂຶ້ນເຮືອໄປນຳກັນ ແຕ່ໃນຄືນນັ້ນ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ປາຈັກໂຕ.
4 ໃນຕອນເຊົ້າໆ ພະເຢຊູຢືນຢູ່ເທິງຝັ່ງ ແຕ່ພວກລູກສິດບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນພະເຢຊູ.
5 ແລ້ວພະເຢຊູຮ້ອງຖາມພວກເຂົາວ່າ: “ພວກລູກ ມີຫຍັງກິນບໍ?”* ພວກເຂົາຕອບວ່າ: “ບໍ່ມີຫຍັງກິນ!”
6 ພະເຢຊູຈຶ່ງບອກວ່າ: “ຢ່ອນມອງລົງເບື້ອງຂວາຂອງເຮືອແມ້ ແລ້ວຈະໄດ້ປາ.” ພວກເຂົາກໍຢ່ອນມອງລົງ ແລະໄດ້ປາຫຼາຍຈົນດຶງມອງຂຶ້ນເຮືອບໍ່ໄດ້.
7 ລູກສິດຜູ້ທີ່ພະເຢຊູຮັກຈຶ່ງເວົ້າກັບເປໂຕວ່າ: “ນັ້ນແມ່ນນາຍຂອງເຮົາຕົ໋ວ!” ເມື່ອຊີໂມນເປໂຕໄດ້ຍິນວ່ານັ້ນແມ່ນນາຍຂອງເຮົາ ລາວກໍເອົາເສື້ອມາໃສ່ແລ້ວໂດດລົງນ້ຳເພາະຕອນນັ້ນລາວແກ້ເສື້ອຢູ່.*
8 ແຕ່ລູກສິດຄົນອື່ນໆເອົາເຮືອນ້ອຍລຳນັ້ນລາກມອງທີ່ມີປາເຕັມຢູ່ເຂົ້າຝັ່ງ ພວກເຂົາຢູ່ໄກຈາກຝັ່ງປະມານ 90 ແມັດ*ເທົ່ານັ້ນ.
9 ເມື່ອພວກເຂົາຂຶ້ນຝັ່ງ ກໍເຫັນປາປີ້ງຢູ່ເທິງກອງຖ່ານທີ່ມີໄຟ ແລະມີເຂົ້າຈີ່ນຳ.
10 ພະເຢຊູບອກພວກເຂົາວ່າ: “ເອົາປາຈັກສອງສາມໂຕທີ່ພວກເຈົ້າຫາກໍໄດ້ນັ້ນມາໃຫ້ຂ້ອຍແດ່.”
11 ຊີໂມນເປໂຕຈຶ່ງກັບໄປທີ່ເຮືອແລ້ວລາກມອງຂຶ້ນຝັ່ງ ໃນມອງມີແຕ່ປາໂຕໃຫຍ່ໆຮອດ 153 ໂຕ ແຕ່ເຖິງຈະມີປາຫຼາຍປານນັ້ນມອງກໍບໍ່ຂາດ.
12 ພະເຢຊູບອກພວກເຂົາວ່າ: “ມາກິນເຂົ້າເຊົ້າແມ້.” ບໍ່ມີລູກສິດຈັກຄົນກ້າຖາມວ່າ: “ທ່ານແມ່ນໃຜ?” ເພາະພວກເຂົາຮູ້ຢູ່ແລ້ວວ່າເພິ່ນແມ່ນຜູ້ເປັນນາຍ.
13 ພະເຢຊູກໍຈັບເອົາເຂົ້າຈີ່ແລ້ວຍື່ນໃຫ້ພວກເຂົາ ແລະຈັບເອົາປາຍື່ນໃຫ້ຄືກັນ.
14 ນີ້ເປັນຄັ້ງທີສາມທີ່ພະເຢຊູປາກົດຕົວໃຫ້ພວກລູກສິດເຫັນຫຼັງຈາກທີ່ຄືນມາຈາກຕາຍ.
15 ເມື່ອພວກເຂົາກິນເຂົ້າເຊົ້າແລ້ວ ພະເຢຊູຖາມຊີໂມນເປໂຕວ່າ: “ຊີໂມນລູກໂຢຮັນ ເຈົ້າຮັກ*ຂ້ອຍຫຼາຍກວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ?” ລາວຕອບວ່າ: “ນາຍເອີຍ ທ່ານກໍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຮັກ*ທ່ານ.” ພະເຢຊູສັ່ງລາວວ່າ: “ໃຫ້ເຈົ້າລ້ຽງແກະຂອງຂ້ອຍເດີ້.”
16 ພະເຢຊູຖາມເປໂຕເທື່ອທີສອງວ່າ: “ຊີໂມນລູກໂຢຮັນ ເຈົ້າຮັກ*ຂ້ອຍບໍ?” ລາວຕອບວ່າ: “ນາຍເອີຍ ທ່ານກໍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຮັກ*ທ່ານ.” ພະເຢຊູສັ່ງລາວວ່າ: “ໃຫ້ເຈົ້າເບິ່ງແຍງແກະໂຕນ້ອຍໆຂອງຂ້ອຍເດີ້.”
17 ພະເຢຊູຖາມເປໂຕເທື່ອທີສາມວ່າ: “ຊີໂມນລູກໂຢຮັນ ເຈົ້າຮັກ*ຂ້ອຍບໍ?” ເປໂຕຮູ້ສຶກທຸກໃຈເພາະພະເຢຊູຖາມລາວເທື່ອທີສາມວ່າ: “ເຈົ້າຮັກ*ຂ້ອຍບໍ?” ລາວຈຶ່ງຕອບວ່າ: “ນາຍເອີຍ ທ່ານຮູ້ທຸກຢ່າງຢູ່ແລ້ວ ທ່ານກໍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຮັກ*ທ່ານ.” ພະເຢຊູສັ່ງລາວວ່າ: “ໃຫ້ເຈົ້າລ້ຽງແກະໂຕນ້ອຍໆຂອງຂ້ອຍເດີ້.
18 ຂ້ອຍຈະບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າ ຕອນທີ່ຍັງໜຸ່ມ ເຈົ້ານຸ່ງເຄື່ອງເອງແລະຍ່າງໄປຫັ້ນມານີ້ໄດ້ຕາມຕ້ອງການ. ແຕ່ເມື່ອເຖົ້າແລ້ວ ເຈົ້າຈະຢຽດມືອອກ ແລ້ວຄົນອື່ນຈະນຸ່ງເຄື່ອງໃຫ້ເຈົ້າແລະພາເຈົ້າໄປໃນບ່ອນທີ່ເຈົ້າບໍ່ຢາກໄປ.”
19 ພະເຢຊູເວົ້າແບບນີ້ກໍເພື່ອໃຫ້ຮູ້ວ່າເປໂຕຈະຕາຍແບບໃດເພື່ອພະເຈົ້າ ເຊິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ພະອົງໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງ. ເມື່ອເວົ້າຈົບພະເຢຊູກໍບອກເປໂຕວ່າ: “ໃຫ້ເຈົ້າຕິດຕາມຂ້ອຍຕໍ່ໆໄປ.”
20 ເປໂຕຫຼຽວໄປເຫັນລູກສິດຜູ້ທີ່ພະເຢຊູຮັກກຳລັງຍ່າງນຳຫຼັງມາ ລູກສິດຜູ້ນີ້ເປັນຄົນທີ່ນັ່ງເນີ້ງຕົວໄປໃກ້ເອິກຂອງພະເຢຊູຕອນກິນອາຫານແລງນຳກັນ ແລະເປັນຄົນທີ່ຖາມພະເຢຊູວ່າ: “ນາຍເອີຍ ແມ່ນຜູ້ໃດທີ່ທໍລະຍົດທ່ານ?”
21 ເມື່ອເປໂຕເຫັນລາວ ກໍຖາມພະເຢຊູວ່າ: “ນາຍເອີຍ ແລ້ວຜູ້ນີ້ເດຈະເປັນແນວໃດ?”
22 ພະເຢຊູຕອບເປໂຕວ່າ: “ຖ້າຂ້ອຍຢາກໃຫ້ລາວຢູ່ຈົນຮອດຕອນທີ່ຂ້ອຍມາ ນັ້ນກໍບໍ່ກ່ຽວກັບເຈົ້າ. ໃຫ້ເຈົ້າຕິດຕາມຂ້ອຍຕໍ່ໆໄປ.”
23 ພວກລູກສິດຈຶ່ງເວົ້າຊ່າລືກັນວ່າ ລູກສິດຜູ້ນັ້ນຈະບໍ່ຕາຍ ແຕ່ພະເຢຊູບໍ່ໄດ້ບອກເປໂຕວ່າລູກສິດຜູ້ນັ້ນຈະບໍ່ຕາຍ. ເພິ່ນພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າ: “ຖ້າຂ້ອຍຢາກໃຫ້ລາວຢູ່ຈົນຮອດຕອນທີ່ຂ້ອຍມາ ນັ້ນກໍບໍ່ກ່ຽວກັບເຈົ້າ.”
24 ລູກສິດຜູ້ນີ້ແຫຼະທີ່ເລົ່າເລື່ອງທັງໝົດນີ້ແລະຂຽນໄວ້ ແລະພວກເຮົາຮູ້ວ່າຄຳເວົ້າຂອງລາວເປັນຄວາມຈິງ.
25 ທີ່ຈິງ ພະເຢຊູໄດ້ເຮັດອີກຫຼາຍຢ່າງ ຖ້າຈະຂຽນໄວ້ທັງໝົດ ຂ້ອຍຄິດວ່າໂລກນີ້ຄືຊິບໍ່ມີບ່ອນພໍທີ່ຈະເກັບມ້ວນໜັງສືເຫຼົ່ານັ້ນໄວ້ໄດ້.
ຂໍ
^ ຫຼື “ມີປາບໍ?”
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ລາວເປືອຍໂຕຢູ່.” ຄຳພາສາກຣີກທີ່ແປວ່າ “ເປືອຍ” ຍັງໝາຍຄວາມໄດ້ອີກວ່າບໍ່ໃສ່ເຄື່ອງນຸ່ງຫຼາຍໂຕ ຫຼືໃສ່ແຕ່ໂຕທາງໃນ
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ປະມານ 200 ສອກ”
^ ຄຳພາສາກຣີກແມ່ນ ອະກາປາໂອ
^ ຄຳພາສາກຣີກແມ່ນ ຟີເລໂອ
^ ຄຳພາສາກຣີກແມ່ນ ອະກາປາໂອ
^ ຄຳພາສາກຣີກແມ່ນ ຟີເລໂອ
^ ຄຳພາສາກຣີກແມ່ນ ຟີເລໂອ
^ ຄຳພາສາກຣີກແມ່ນ ຟີເລໂອ
^ ຄຳພາສາກຣີກແມ່ນ ຟີເລໂອ
