ກິດຈະການຂອງອັກຄະສາວົກ 27:1-44
27 ເມື່ອພວກເຮົາຖືກຕັດສິນວ່າຈະໃຫ້ຂີ່ເຮືອໄປປະເທດອີຕາລີ+ ໂປໂລກັບນັກໂທດບາງຄົນຖືກສົ່ງໄປໃຫ້ນາຍຮ້ອຍທີ່ຊື່ຢູລີໂອທີ່ເປັນທະຫານໃນກອງທັບໂອຄຸດໂຕ.
2 ພວກເຮົາຂຶ້ນເຮືອທີ່ມາຈາກອາຣະມິດເຊິ່ງຈະແລ່ນໄປຕາມທ່າເຮືອຕ່າງໆທີ່ລຽບຕາມຕາຝັ່ງຂອງແຂວງອາຊີ.* ອາຣິດຕາໂຂ+ຄົນມາເກໂດເນຍເຊິ່ງມາຈາກເມືອງເທຊະໂລນິກກໍໄປນຳພວກເຮົາຄືກັນ.
3 ມື້ຕໍ່ມາ ພວກເຮົາຂຶ້ນເຮືອຢູ່ເມືອງຊີໂດນ. ຢູລີໂອໃຈດີກັບໂປໂລຫຼາຍ. ລາວອະນຸຍາດໃຫ້ໂປໂລໄປຫາໝູ່ເພື່ອເຂົາເຈົ້າຈະເບິ່ງແຍງລາວ.
4 ເມື່ອອອກເຮືອຈາກບ່ອນນັ້ນແລ້ວ ກະແສລົມກໍຕ້ານພວກເຮົາຫຼາຍ. ພວກເຮົາຈຶ່ງແລ່ນເຮືອໄປໃກ້ໆເກາະໄຊປຣັດໂດຍໃຊ້ເກາະເປັນບ່ອນບັງລົມ.
5 ຈາກນັ້ນກໍແລ່ນເຮືອຜ່ານທະເລໃກ້ກັບແຂວງກີລີເກຍແລະແຂວງປຳຟີເລຍ ແລ້ວເຂົ້າຈອດຢູ່ທ່າເຮືອເມືອງມີຣາໃນແຂວງລີເກຍ.
6 ຢູ່ຫັ້ນນາຍຮ້ອຍເຫັນເຮືອທີ່ມາຈາກເມືອງອາເລັກຊັນເດຍກຳລັງແລ່ນໄປປະເທດອີຕາລີ ລາວຈຶ່ງໃຫ້ພວກເຮົາຂຶ້ນເຮືອລຳນັ້ນ.
7 ເຮືອຂອງພວກເຮົາແລ່ນໄປຊ້າໆເປັນເວລາຫຼາຍມື້ ແຕ່ໃນທີ່ສຸດກໍມາຮອດເມືອງກະນີໂດດ້ວຍຄວາມຍາກລຳບາກ. ຍ້ອນກະແສລົມຕ້ານແຮງຫຼາຍ ພວກເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງແລ່ນຜ່ານຊັນໂມເນ* ຈາກນັ້ນກໍແລ່ນໃກ້ກັບເກາະກະເຣເຕເພື່ອຫຼີກກະແສລົມ.
8 ເຮືອແລ່ນລຽບຕາມແຄມຝັ່ງດ້ວຍຄວາມຍາກລຳບາກຈົນມາຮອດບ່ອນໜຶ່ງທີ່ຊື່ວ່າທ່າງາມທີ່ຢູ່ໃກ້ເມືອງລາເຊອາ.
9 ພວກເຮົາເສຍເວລາໄປຫຼາຍແລະຕອນນີ້ກໍບໍ່ປອດໄພຖ້າຈະແລ່ນເຮືອ ຍ້ອນກາຍເວລາອົດເຂົ້າໃນມື້ໄຖ່ຄວາມຜິດ*+ແລ້ວ ໂປໂລຈຶ່ງແນະນຳເຂົາເຈົ້າວ່າ:
10 “ທ່ານທັງຫຼາຍ ຂ້ອຍເຫັນວ່າຖ້າເດີນທາງຕໍ່ໄປຈະເກີດຄວາມເສຍຫາຍຫຼາຍແທ້ໆ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ສິນຄ້າກັບເຮືອເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຈະເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ຊີວິດຂອງພວກເຮົານຳ.”
11 ແຕ່ນາຍຮ້ອຍເຊື່ອກັບຕັນແລະເຈົ້າຂອງເຮືອຫຼາຍກວ່າໂປໂລ.
12 ຍ້ອນວ່າບໍ່ເໝາະທີ່ຈະຈອດເຮືອຢູ່ທ່າງາມໃນຍາມໜາວ ຄົນສ່ວນຫຼາຍຈຶ່ງແນະນຳໃຫ້ອອກເຮືອໄປຈາກບ່ອນນັ້ນ ແລະຄິດວ່າຄວນຈະໄປຈອດຢູ່ເມືອງໂຟນິກດີກວ່າ ຍ້ອນບ່ອນນັ້ນເປັນທ່າເຮືອຂອງເກາະກະເຣເຕທີ່ປິ່ນໜ້າໄປທາງທິດຕາເວັນອອກສ່ຽງເໜືອແລະທິດຕາເວັນອອກສ່ຽງໃຕ້.
13 ເມື່ອມີລົມຈາກທິດໃຕ້ພັດມາຄ່ອຍໆ ເຂົາເຈົ້າກໍຄິດວ່າຈະໄປເມືອງໂຟນິກໄດ້ຕາມທີ່ຕັ້ງໃຈໄວ້. ເຂົາເຈົ້າດຶງສະໝໍຂຶ້ນແລ້ວແລ່ນລຽບຕາມແຄມຝັ່ງຂອງເກາະກະເຣເຕ
14 ແຕ່ແລ່ນໄປໄດ້ບໍ່ດົນກໍເຈິພາຍຸໃຫຍ່ທີ່ເອີ້ນວ່າຢູຣາກີໂລ.*
15 ເມື່ອເຮືອຖືກພາຍຸພັດໃສ່ບັກແຮງໆແລະແລ່ນຜ່າລົມຕໍ່ໄປບໍ່ໄຫວ ພວກເຮົາຈຶ່ງປ່ອຍໃຫ້ເຮືອລອຍໄປຕາມລົມ.
16 ແລ້ວພວກເຮົາກໍມາໃກ້ເກາະນ້ອຍໆທີ່ຊື່ກາວດາ ແລະເກາະນັ້ນເປັນບ່ອນບັງລົມໃຫ້ພວກເຮົາ ແຕ່ເຖິງປານນັ້ນເຮືອນ້ອຍ*ທີ່ພ່ວງມານຳກໍເກືອບຫຼຸດ.
17 ເຂົາເຈົ້າຍົກເຮືອນ້ອຍຂຶ້ນມາ ແລ້ວກໍເອົາເຊືອກສອດກ້ອງເຮືອໃຫຍ່ມັດອ້ອມລຳໄວ້ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມັນແຕກ ຈາກນັ້ນໄດ້ດຶງເຊືອກເພື່ອໃຫ້ໃບເຮືອຕ່ຳລົງແລະປ່ອຍໃຫ້ເຮືອຖືກພັດໄປຕາມລົມ ເພາະຢ້ານວ່າເຮືອຈະຄາຢູ່ອ່າວຊີຣະຕີ.*
18 ເຮືອຖືກພາຍຸໃຫຍ່ພັດໃສ່ບັກແຮງໆ. ມື້ຕໍ່ມາ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງເອົາເຄື່ອງຖິ້ມລົງທະເລເພື່ອໃຫ້ເຮືອເບົາລົງ.
19 ເມື່ອຮອດມື້ທີ 3 ເຂົາເຈົ້າກໍເອົາອຸປະກອນເດີນເຮືອບາງສ່ວນຖິ້ມນຳ.
20 ພວກເຮົາຍັງຖືກພາຍຸໃຫຍ່ພັດໃສ່ບັກແຮງໆແລະບໍ່ເຫັນຕາເວັນບໍ່ເຫັນດາວຫຼາຍມື້. ພວກເຮົາເລີ່ມຄິດວ່າຄືຊິບໍ່ລອດແລ້ວ.
21 ຫຼັງຈາກທຸກຄົນບໍ່ໄດ້ກິນເຂົ້າຫຼາຍມື້ ໂປໂລຢືນຂຶ້ນແລະເວົ້າກັບເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ພວກເຈົ້າຄວນຈະຟັງຄຳແນະນຳຂອງຂ້ອຍທີ່ບອກວ່າ ຢ່າເອົາເຮືອອອກຈາກເກາະກະເຣເຕຈຶ່ງບໍ່ຕ້ອງມາເຈິຄວາມເສຍຫາຍແບບນີ້.+
22 ຕອນນີ້ ພວກເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງຢ້ານ. ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ຕາຍຈັກຄົນ ມີແຕ່ຈະເສຍເຮືອເທົ່ານັ້ນ.
23 ມື້ຄືນນີ້ທູດສະຫວັນ+ຂອງພະເຈົ້າທີ່ຂ້ອຍຮັບໃຊ້ແລະນະມັດສະການໄດ້ມາຢືນຢູ່ໃກ້ໆຂ້ອຍ
24 ແລ້ວເວົ້າວ່າ ‘ໂປໂລ ບໍ່ຕ້ອງຢ້ານ. ເຈົ້າຈະຕ້ອງໄປຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າກາຍຊາ.*+ ພະເຈົ້າຈະໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ມາກັບເຈົ້າໃນເຮືອລອດຊີວິດຄືກັນ.’
25 ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງຢ້ານ. ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າທຸກຢ່າງຈະເປັນໄປຕາມທີ່ພະເຈົ້າບອກຂ້ອຍແທ້ໆ.
26 ແຕ່ພວກເຮົາຈະຕ້ອງຖືກຊັດຂຶ້ນຝັ່ງຢູ່ເກາະໜຶ່ງ.”+
27 ເມື່ອຮອດຄືນທີ 14 ພວກເຮົາຖືກຄື້ນຊັດໄປຊັດມາຢູ່ໃນທະເລອະດີອາ. ເມື່ອຮອດທ່ຽງຄືນ ພວກລູກເຮືອກໍເລີ່ມຮູ້ສຶກວ່າມີແຜ່ນດິນຢູ່ໃກ້ໆ.
28 ເຂົາເຈົ້າຢັ່ງເບິ່ງຄວາມເລິກແລະແທກໄດ້ປະມານ 36 ແມັດ* ເມື່ອຫຍັບໄປອີກໜ້ອຍໜຶ່ງກໍແທກໄດ້ປະມານ 27 ແມັດ.*
29 ເຂົາເຈົ້າຢ້ານວ່າເຮືອຈະຕຳໂງ່ນຫີນ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງໂຍນສະໝໍ 4 ອັນທີ່ຢູ່ທ້າຍເຮືອລົງ ແລ້ວຂໍໃຫ້ແຈ້ງໄວໆ.
30 ແຕ່ພວກລູກເຮືອພະຍາຍາມຫາທາງໜີຈາກເຮືອ ເຂົາເຈົ້າກໍເລີຍຢ່ອນເຮືອນ້ອຍລົງທະເລເຮັດຄືກັບວ່າຈະໂຍນສະໝໍທີ່ຢູ່ຫົວເຮືອລົງ.
31 ໂປໂລຈຶ່ງເວົ້າກັບພວກນາຍຮ້ອຍແລະພວກທະຫານວ່າ: “ຖ້າພວກນັ້ນບໍ່ຢູ່ໃນເຮືອ ພວກເຈົ້າກໍຈະບໍ່ລອດ.”+
32 ພວກທະຫານຈຶ່ງຕັດເຊືອກທີ່ມັດເຮືອນ້ອຍແລະປ່ອຍໃຫ້ມັນລອຍໄປ.
33 ຕອນໃກ້ຊິແຈ້ງ ໂປໂລແນະນຳທຸກຄົນໃຫ້ກິນເຂົ້າໂດຍເວົ້າວ່າ: “ພວກເຈົ້າຖ້າຢ່າງກະວົນກະວາຍແລະບໍ່ກິນຫຍັງມາໄດ້ 14 ມື້ແລ້ວ.
34 ກິນຫຍັງແດ່ແມ້ເພື່ອໂຕຂອງພວກເຈົ້າເອງ. ຊິບໍ່ມີໃຜເປັນຫຍັງດອກ.”
35 ເມື່ອເວົ້າຈົບແລ້ວ ໂປໂລກໍຈັບເອົາເຂົ້າຈີ່ແລະອະທິດຖານຂອບໃຈພະເຈົ້າຕໍ່ໜ້າທຸກຄົນ ແລ້ວຫັກເຂົ້າຈີ່ມາກິນ.
36 ທຸກຄົນຈຶ່ງມີກຳລັງໃຈແລ້ວກໍກິນເຂົ້າ.
37 ພວກເຮົາທີ່ຢູ່ໃນເຮືອມີທັງໝົດ 276 ຄົນ.
38 ເມື່ອກິນເຂົ້າອີ່ມແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າກໍເອົາເຂົ້າທີ່ຂົນໃສ່ເຮືອມານັ້ນຖິ້ມລົງທະເລເພື່ອໃຫ້ເຮືອເບົາລົງ.+
39 ເມື່ອແຈ້ງແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າກໍເຫັນແຜ່ນດິນແຕ່ບໍ່ຮູ້ວ່າຢູ່ໃສ.+ ເຂົາເຈົ້າແນມໄປເຫັນອ່າວໜຶ່ງທີ່ມີຫາດຈຶ່ງຕັ້ງໃຈຈະເອົາເຮືອໄປຄາຢູ່ຫັ້ນ.
40 ເຂົາເຈົ້າຕັດສະໝໍຖິ້ມລົງທະເລແລະແກ້ເຊືອກມັດຫາງເສືອ ແລ້ວຊັກໃບເຮືອທີ່ຢູ່ຫົວເຮືອໃຫ້ພືອອກເພື່ອໃຫ້ລົມພັດເຮືອເຂົ້າໄປຫາດນັ້ນ.
41 ເມື່ອເຮືອມາຈຸກັບໂນນຊາຍຢູ່ພື້ນນ້ຳ ມັນກໍຄາຢູ່ຫັ້ນແລະຫົວເຮືອກໍເໜັງບໍ່ໄດ້ ສ່ວນທ້າຍເຮືອກໍຖືກຄື້ນຊັດຈົນເລີ່ມແຕກເປັນປ່ຽງໆ.+
42 ພວກທະຫານຄິດຈະຂ້າພວກນັກໂທດເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຜູ້ໃດລອຍນ້ຳໜີ.
43 ແຕ່ນາຍຮ້ອຍຕັ້ງໃຈຈະຊ່ວຍຊີວິດໂປໂລຈຶ່ງຫ້າມເຂົາເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ເຮັດແບບນັ້ນ. ລາວສັ່ງຄົນທີ່ລອຍນ້ຳໄດ້ໃຫ້ໂດດລົງທະເລແລ້ວລອຍເຂົ້າແຄມຝັ່ງກ່ອນ
44 ແລະບອກຄົນທີ່ເຫຼືອໃຫ້ນຳໄປ. ບາງຄົນກອດໄມ້ແປ້ນໄປແລະບາງຄົນກອດສ່ວນຕ່າງໆຂອງເຮືອໄປ ແລ້ວທຸກຄົນກໍເຂົ້າຝັ່ງໄດ້ຢ່າງປອດໄພ.+
ຂໍ
^ ແຂວງໜຶ່ງຂອງຈັກກະວັດໂຣມ
^ ໝາຍເຖິງແຫຼມໜຶ່ງຂອງເກາະກະເຣເຕ
^ ຢູ່ໃນເດືອນທິຊີເຊິ່ງກົງກັບເດືອນກັນຍາຫຼືເດືອນຕຸລາ ເປັນໄລຍະທີ່ເລີ່ມມີຝົນແລະຄື້ນລົມແຮງ
^ ໝາຍເຖິງລົມຕາເວັນອອກສ່ຽງເໜືອ
^ ໃຊ້ເປັນເຮືອຊູຊີບໄດ້
^ ເບິ່ງສ່ວນອະທິບາຍຄຳສັບ
^ ຫຼື “ຈັກກະພັດໂຣມ”
^ ຫຼື “20 ຟາທອມ.” ເບິ່ງພາກຜະໜວກ ຂ14.
^ ຫຼື “15 ຟາທອມ”
