ປັນຍາຈານ 2:1-26
2 ແລ້ວຂ້ອຍກໍຄິດໃນໃຈວ່າ: “ຂ້ອຍຈະລອງໃຊ້ຊີວິດໃຫ້ມ່ວນໆ ແລ້ວເບິ່ງວ່າມັນຈະດີສ່ຳໃດ.” ແຕ່ຂ້ອຍກໍໄດ້ຮູ້ວ່າມັນບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງເລີຍ.
2 ຂ້ອຍເວົ້າເຖິງການຫົວວ່າ: “ມັນເປັນເລື່ອງບ້າ”
ແລະເວົ້າເຖິງຄວາມມ່ວນຊື່ນ*ວ່າ: “ບໍ່ເຫັນຊິມີປະໂຫຍດຫຍັງ.”
3 ຂ້ອຍລອງກິນເຫຼົ້າແວງ+ຫຼາຍໆຕາມໃຈໂຕເອງ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ກິນຫຼາຍໂພດຈົນບໍ່ມີສະຕິ. ຂ້ອຍເຖິງຂັ້ນເຮັດແນວໂງ່ໆເພື່ອຈະຮູ້ວ່າອັນໃດແມ່ນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ມະນຸດຈະເຮັດໄດ້ໃນຊ່ວງຊີວິດສັ້ນໆໃຕ້ຟ້ານີ້.
4 ຂ້ອຍເຮັດວຽກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍຢ່າງ.+ ຂ້ອຍສ້າງວັງໃຫ້ໂຕເອງຫຼາຍຫຼັງ+ແລະເຮັດສວນໝາກລະແຊັງຫຼາຍບ່ອນ.+
5 ຂ້ອຍສ້າງສວນຫຼາຍບ່ອນໃຫ້ໂຕເອງແລະປູກຕົ້ນໄມ້ກິນໝາກທຸກຊະນິດ.
6 ຂ້ອຍສ້າງສະນ້ຳຫຼາຍສະເພື່ອຫົດເບ້ຍໄມ້ຕ່າງໆໃນປ່າຂອງຂ້ອຍ.
7 ຂ້ອຍມີຄົນຮັບໃຊ້ທັງຜູ້ຊາຍແລະຜູ້ຍິງ+ ແລະຂ້ອຍກໍມີຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ເກີດຢູ່ໃນເຮືອນຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຊື້ຝູງສັດບັກຫຼາຍໆ ທັງຝູງງົວ ຝູງແກະ ແລະຝູງແບ້.+ ຂ້ອຍມີຝູງສັດຫຼາຍກວ່າຄົນທີ່ເຄີຍຢູ່ໃນເມືອງເຢຣູຊາເລັມກ່ອນຂ້ອຍ.
8 ຂ້ອຍສະສົມເງິນຄຳສຳລັບໂຕເອງ+ເຊິ່ງເປັນຊັບສົມບັດ*ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ມາຈາກພວກກະສັດແລະຈາກແຂວງຕ່າງໆ.+ ຂ້ອຍມີນັກຮ້ອງຊາຍຍິງຫຼາຍຄົນແລະຂ້ອຍກໍມີສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ມະນຸດມ່ວນຫຼາຍເຊິ່ງກໍຄືຜູ້ຍິງ. ຂ້ອຍມີເມຍ*ຫຼາຍຄົນ.
9 ຂ້ອຍຈຶ່ງຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າທຸກຄົນທີ່ເຄີຍຢູ່ໃນເມືອງເຢຣູຊາເລັມກ່ອນຂ້ອຍ+ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຍັງເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຢ່າງສະຫຼາດສະເໝີ.
10 ຂ້ອຍ*ຢາກໄດ້ຫຍັງ ຂ້ອຍກໍຫາມາ.+ ຂ້ອຍຢາກມ່ວນແນວໃດ ຂ້ອຍກໍເຮັດ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍຍ້ອນວຽກໜັກຂອງຂ້ອຍ ແລະນີ້ເປັນລາງວັນ*ສຳລັບວຽກໜັກທັງໝົດຂອງຂ້ອຍ.+
11 ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຮັດແລະວຽກໜັກທັງໝົດທີ່ຂ້ອຍເຮັດດ້ວຍຄວາມຍາກລຳບາກ+ ຂ້ອຍກໍໄດ້ເຫັນວ່າທຸກສິ່ງບໍ່ມີປະໂຫຍດແລະເປັນການແລ່ນໄລ່ຕາມລົມ.+ ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ມີຄ່າແທ້ໆ*ໃຕ້ດວງຕາເວັນນີ້.+
12 ແລ້ວຂ້ອຍຫັນໄປສົນໃຈເລື່ອງທີ່ເຮັດໃຫ້ສະຫຼາດກັບເລື່ອງບ້າໆ+ແລະເລື່ອງໂງ່. (ຄົນທີ່ມາຫຼັງກະສັດຈະເຮັດຫຍັງໄດ້? ກໍຄືຊິເຮັດໄດ້ແຕ່ສິ່ງທີ່ເຄີຍເຮັດໄປແລ້ວຫັ້ນແຫຼະ.)
13 ແລ້ວຂ້ອຍກໍໄດ້ຮູ້ວ່າເລື່ອງທີ່ເຮັດໃຫ້ສະຫຼາດມີປະໂຫຍດຫຼາຍກວ່າເລື່ອງບ້າໆ+ ຄືກັບທີ່ແສງສະຫວ່າງມີປະໂຫຍດຫຼາຍກວ່າຄວາມມືດ.
14 ຄົນສະຫຼາດເບິ່ງສິ່ງຕ່າງໆໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງ+ ແຕ່ຄົນໂງ່ຍ່າງຢູ່ໃນຄວາມມືດ.+ ແລ້ວຂ້ອຍກໍໄດ້ຮູ້ວ່າສຸດທ້າຍແລ້ວ ທຸກຄົນກໍຕ້ອງເຈິຈຸດຈົບແບບດຽວກັນ.+
15 ຂ້ອຍຄິດໃນໃຈວ່າ: “ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຄົນໂງ່ກໍຈະເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍຄືກັນ.”+ ແລ້ວຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມເປັນຄົນສະຫຼາດຫຼາຍໄປເຮັດຫຍັງ? ແລ້ວຂ້ອຍກໍຄິດໃນໃຈອີກວ່າ: “ສິ່ງນີ້ກໍບໍ່ມີປະໂຫຍດຄືກັນ”
16 ເພາະວ່າບໍ່ມີໃຜຈະຈື່ຄົນສະຫຼາດຫຼືຄົນໂງ່ໄດ້ຕະຫຼອດໄປ.+ ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປທຸກຄົນກໍຈະຖືກລືມ. ແລ້ວຄົນສະຫຼາດຈະຕາຍແນວໃດ? ກໍຕາຍຄືກັນກັບຄົນໂງ່ຫັ້ນແຫຼະ.+
17 ຂ້ອຍຈຶ່ງຊັງຊີວິດຂອງໂຕເອງ+ ຍ້ອນທຸກສິ່ງໃຕ້ດວງຕາເວັນມີແຕ່ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ທຸກໃຈ. ທຸກສິ່ງບໍ່ມີປະໂຫຍດ+ແລະເປັນການແລ່ນໄລ່ຕາມລົມ.+
18 ຂ້ອຍຊັງທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຮັດຢ່າງຍາກລຳບາກໃຕ້ດວງຕາເວັນ+ ຍ້ອນຂ້ອຍຕ້ອງປະມັນໄວ້ໃຫ້ຄົນທີ່ມານຳຫຼັງຂ້ອຍ.+
19 ແລ້ວໃຜຈະຮູ້ວ່າລາວຈະເປັນຄົນສະຫຼາດຫຼືຄົນໂງ່?+ ທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໃຊ້ສະຕິປັນຍາເຮັດຂຶ້ນມາດ້ວຍຄວາມຍາກລຳບາກໃຕ້ດວງຕາເວັນນີ້ ລາວຈະເອົາໄປໝົດ. ສິ່ງນີ້ກໍບໍ່ມີປະໂຫຍດຄືກັນ.
20 ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈເມື່ອຄິດເຖິງວຽກໜັກທັງໝົດທີ່ຂ້ອຍເຮັດຢ່າງຍາກລຳບາກໃຕ້ດວງຕາເວັນ.
21 ຍ້ອນຄົນໜຶ່ງອາດຈະໃຊ້ສະຕິປັນຍາ ຄວາມຮູ້ ແລະຄວາມສາມາດເພື່ອເຮັດວຽກໜັກ ແຕ່ສຸດທ້າຍແລ້ວ ລາວກໍຕ້ອງເອົາທຸກຢ່າງ*ໄປໃຫ້ຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງເລີຍ.+ ສິ່ງນີ້ກໍບໍ່ມີປະໂຫຍດແລະເຮັດໃຫ້ເສົ້າໃຈຫຼາຍຄືກັນ.
22 ຖ້າຄົນໜຶ່ງທຸ່ມເທທັງກາຍແລະໃຈເພື່ອເຮັດວຽກໜັກໃຕ້ດວງຕາເວັນ ລາວຈະໄດ້ຫຍັງແທ້ໆ?+
23 ຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວ ວຽກທີ່ລາວເຮັດມີແຕ່ເຮັດໃຫ້ເຈັບປວດແລະທຸກໃຈ.+ ແມ່ນແຕ່ຕອນກາງຄືນລາວກໍຍັງອຸກໃຈບໍ່ເຊົາ.+ ສິ່ງນີ້ກໍບໍ່ມີປະໂຫຍດຄືກັນ.
24 ສຳລັບມະນຸດ ບໍ່ມີຫຍັງດີໄປກວ່າການໄດ້ກິນ ໄດ້ດື່ມ ແລະມີຄວາມສຸກກັບວຽກໜັກທີ່ໂຕເອງເຮັດ.+ ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້ເອົາໃຫ້ມະນຸດ+
25 ຍ້ອນບໍ່ມີໃຜແລ້ວທີ່ໄດ້ກິນໄດ້ດື່ມດີກວ່າຂ້ອຍ.+
26 ພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້ໃຫ້ສະຕິປັນຍາ ຄວາມຮູ້ ແລະຄວາມສຸກກັບຄົນທີ່ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນພໍໃຈ.+ ແຕ່ສຳລັບຄົນທີ່ເຮັດຜິດ ເພິ່ນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າລວບລວມແລະສະສົມສິ່ງຕ່າງໆໄວ້ໃຫ້ກັບຄົນທີ່ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນພໍໃຈ.+ ສິ່ງນີ້ກໍບໍ່ມີປະໂຫຍດແລະເປັນການແລ່ນໄລ່ຕາມລົມ.
ຂໍ
^ ຫຼື “ຄວາມຍິນດີ”
^ ຫຼື “ສິ່ງຂອງທີ່ພິເສດ”
^ ຫຼື “ຜູ້ຍິງທີ່ໜ້າສົນໃຈ”
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ໃຈຂອງຂ້ອຍ”
^ ຫຼື “ສ່ວນແບ່ງ”
^ ຫຼື “ມີປະໂຫຍດແທ້ໆ”
^ ຫຼື “ສ່ວນແບ່ງຂອງລາວ”
