ເນເຮມີຢາ 5:1-19
5 ມີພວກຜູ້ຊາຍກັບເມຍມາຟ້ອງກ່ຽວກັບຄົນທີ່ເປັນຄົນຢິວນຳກັນ.+
2 ບາງຄົນເວົ້າວ່າ: “ຄອບຄົວເຮົາມີລູກຊາຍແລະລູກສາວຫຼາຍຄົນ ພວກເຮົາບໍ່ມີເຂົ້າກິນແລ້ວ. ພວກເຮົາຊິຢູ່ໄດ້ແນວໃດ?”
3 ບາງຄົນກໍເວົ້າວ່າ: “ຕອນທີ່ມີຄວາມອຶດຢາກ ເພື່ອຈະມີເຂົ້າກິນພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ເອົານາ ເອົາສວນໝາກລະແຊັງ ແລະເອົາເຮືອນໄປຈຳ.”
4 ບາງຄົນກໍບອກວ່າ: “ພວກເຮົາຕ້ອງເອົານາກັບສວນໝາກລະແຊັງໄປຈຳເພື່ອຈະມີເງິນໄປເສຍພາສີ*ໃຫ້ກະສັດ.+
5 ພວກເຮົາກັບເຂົາເຈົ້າກໍເປັນພີ່ນ້ອງກັນ* ລູກຂອງພວກເຮົາກໍເປັນຄືກັບລູກຂອງເຂົາເຈົ້າ ແຕ່ພວກເຮົາຕ້ອງໃຫ້ລູກຊາຍກັບລູກສາວໄປເປັນທາດ ແລະລູກສາວບາງຄົນຂອງພວກເຮົາກໍໄປເປັນທາດແລ້ວ.+ ພວກເຮົາເຮັດຫຍັງບໍ່ໄດ້ເລີຍ ເພາະວ່ານາກັບສວນໝາກລະແຊັງຂອງພວກເຮົາກໍເປັນຂອງຄົນອື່ນແລ້ວ.”
6 ເມື່ອໄດ້ຍິນເລື່ອງທັງໝົດນີ້ ຂ້ອຍກໍໃຈຮ້າຍຫຼາຍ.
7 ຂ້ອຍໄດ້ຄິດຄັກໆກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍໄປຮ້າຍພວກຜູ້ນຳກັບພວກຜູ້ປົກຄອງວ່າ: “ພວກເຈົ້າບໍ່ຄວນເອົາດອກເບ້ຍນຳ*ພີ່ນ້ອງຂອງໂຕເອງ!”+
ຕໍ່ມາຂ້ອຍກໍເອີ້ນເຂົາເຈົ້າມາປະຊຸມເພື່ອຈັດການກັບບັນຫານີ້.
8 ຂ້ອຍເວົ້າກັບເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາພະຍາຍາມສຸດຂີດເພື່ອໄຖ່ຄົນຢິວທີ່ເປັນພີ່ນ້ອງຂອງພວກເຮົາຄືນມາຈາກຊາດຕ່າງໆ. ແຕ່ຕອນນີ້ ພວກເຈົ້າພັດຂາຍພີ່ນ້ອງຂອງໂຕເອງອີກ+ ພວກເຈົ້າຈະໃຫ້ພວກເຮົາໄຖ່ເຂົາເຈົ້າຄືນມາອີກຫວະ?” ເມື່ອໄດ້ຍິນຂ້ອຍເວົ້າແນວນີ້ ເຂົາເຈົ້າກໍປາກບໍ່ອອກຈັກຄຳ.
9 ຂ້ອຍເວົ້າຕໍ່ອີກວ່າ: “ສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດຢູ່ມັນຜິດ. ພວກເຈົ້າບໍ່ຢ້ານຢຳພະເຈົ້າຈັກໜ້ອຍ.+ ພວກເຈົ້າເຮັດແນວນີ້ ຊາດຕ່າງໆທີ່ເປັນສັດຕູຂອງພວກເຮົາຈະເວົ້າໃຫ້ພວກເຮົາ.
10 ຂ້ອຍກັບພວກອ້າຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍແລະຄົນຂອງຂ້ອຍຈະເອົາເງິນເອົາເຂົ້າໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຢືມໂດຍບໍ່ເອົາດອກເບ້ຍ. ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາເຊົາເອົາດອກເບ້ຍນຳເຂົາເຈົ້າ.+
11 ມື້ນີ້ຂໍໃຫ້ພວກເຈົ້າເອົານາ+ ສວນໝາກລະແຊັງ ສວນໝາກກອກ ແລະເຮືອນສົ່ງຄືນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ ແລະໃຫ້ເອົາເງິນ ເຂົ້າ ເຫຼົ້າແວງໃໝ່ ແລະນ້ຳມັນໝາກກອກທີ່ພວກເຈົ້າເກັບເປັນດອກເບ້ຍ*ຈາກເຂົາເຈົ້າສົ່ງຄືນໃຫ້ເຂົາເຈົ້ານຳ.”
12 ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາຈະເອົາທຸກຢ່າງສົ່ງຄືນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໂດຍບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ. ພວກເຮົາຈະເຮັດຕາມທີ່ເຈົ້າບອກ.” ຂ້ອຍຈຶ່ງເອີ້ນພວກປະໂລຫິດມາແລະໃຫ້ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນສາບານຕໍ່ໜ້າພວກປະໂລຫິດວ່າຈະເຮັດຕາມທີ່ສັນຍາໄວ້.
13 ຂ້ອຍໄດ້ສັ່ນເສື້ອ*ຂອງໂຕເອງແລະເວົ້າວ່າ: “ຖ້າຜູ້ໃດບໍ່ເຮັດຕາມທີ່ສັນຍາໄວ້ ຂໍໃຫ້ພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້ສັ່ນລາວອອກຈາກເຮືອນແລະສັ່ນທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີ. ຂໍໃຫ້ລາວຖືກສັ່ນແບບນີ້ຈົນບໍ່ເຫຼືອຫຍັງເລີຍ.” ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ຫັ້ນກໍເວົ້າວ່າ: “ອາແມນ.”* ແລ້ວສັນລະເສີນພະເຢໂຫວາ. ຈາກນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າກໍເຮັດຕາມທີ່ສັນຍາໄວ້.
14 ກະສັດອາຕາເຊເຊັດ*+ແຕ່ງຕັ້ງຂ້ອຍໃຫ້ເປັນເຈົ້າແຂວງ+ຢູດາຕັ້ງແຕ່ປີທີ 20+ ຈົນຮອດປີທີ 32+ ທີ່ລາວປົກຄອງ. ຕະຫຼອດ 12 ປີນັ້ນ ຂ້ອຍກັບພວກອ້າຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮຽກຮ້ອງເອົາຂອງກິນທີ່ເຈົ້າແຂວງຄວນໄດ້ຮັບ.+
15 ແຕ່ພວກເຈົ້າແຂວງກ່ອນໜ້ານີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນມີພາລະໜັກ ໂດຍໃຫ້ປະຊາຊົນຈ່າຍເງິນໜັກ 40 ເຊເກນ*ຕໍ່ມື້ເພື່ອເປັນຄ່າຂອງກິນແລະຄ່າເຫຼົ້າແວງສຳລັບເຈົ້າແຂວງ. ພວກທີ່ເຮັດວຽກໃຫ້ເຈົ້າແຂວງກໍຍັງໄດ້ກົດຂີ່ຂົ່ມເຫງປະຊາຊົນ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດແບບນັ້ນ+ເພາະຂ້ອຍຢ້ານຢຳພະເຈົ້າ.+
16 ຂ້ອຍເຮັດວຽກແປງກຳແພງນຳກັນກັບທຸກຄົນແລະຄົນຂອງຂ້ອຍທັງໝົດກໍຊ່ວຍວຽກນີ້ຄືກັນ. ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຍຶດເອົາດິນໄຮ່ດິນນາຂອງຄົນທຸກເລີຍ.+
17 ທຸກໆມື້ຂ້ອຍລ້ຽງເຂົ້າຄົນຢິວກັບພວກຜູ້ປົກຄອງ 150 ຄົນ ແລະຍັງໄດ້ລ້ຽງເຂົ້າຄົນຕ່າງຊາດທີ່ມາແວ່ນຳອີກ.
18 ແຕ່ລະມື້ຂ້ອຍຈ່າຍຄ່າ*ງົວໂຕໜຶ່ງ ຄ່າແກະດີໆ 6 ໂຕກັບຄ່ານົກເພື່ອເປັນຂອງກິນສຳລັບພວກເຮົາທຸກຄົນ ແລະທຸກໆ 10 ມື້ ພວກເຮົາກິນເຫຼົ້າແວງຫຼາຍຊະນິດທີ່ມີບັກຫຼາຍໆ. ແຕ່ຂ້ອຍເຮັດທັງໝົດນີ້ໂດຍບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງເອົາຂອງກິນທີ່ເຈົ້າແຂວງຄວນໄດ້ຮັບ ຍ້ອນຂ້ອຍຮູ້ວ່າປະຊາຊົນກໍມີພາລະໜັກຈາກວຽກຮັບໃຊ້ກະສັດຢູ່ແລ້ວ.
19 ຂ້ອຍໄດ້ອະທິດຖານວ່າ: “ພະເຈົ້າເອີ້ຍ ຂໍພະອົງຈື່ສິ່ງດີໆທຸກຢ່າງທີ່ລູກໄດ້ເຮັດເພື່ອຄົນເຫຼົ່ານີ້.”+
ຂໍ
^ ຫຼື “ເສຍສ່ວຍ”
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ເນື້ອໜັງຂອງພວກເຮົາກໍເປັນຄືກັບເນື້ອໜັງຂອງເຂົາເຈົ້າ”
^ ຫຼື “ຂູດຮີດ”
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “1 ສ່ວນ 100.” ໝາຍເຖິງດອກເບ້ຍໜຶ່ງເປີເຊັນຕໍ່ເດືອນ.
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ຂ້ອຍສັ່ນພົກເສື້ອຂອງໂຕເອງ.” ພົກເສື້ອແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງເຄື່ອງນຸ່ງເຊິ່ງໃຊ້ເປັນຖົງໃນສະໄໝແຕ່ກີ້.
^ ຫຼື “ຂໍໃຫ້ເປັນແນວນັ້ນ”
^ ອາຕາເຊເຊັດທີ 1
^ 456 ກຣາມ. ເບິ່ງພາກຜະໜວກ ຂ14.
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ສຳລັບຂ້ອຍ”
