ໂຢບ 7:1-21
7 “ຄົນເຮົາຖືກບັງຄັບໃຫ້ເຮັດວຽກໜັກຕະຫຼອດຊີວິດແລະເປັນຄືກັບກຳມະກອນ.+
2 ເປັນຄືກັບທາດທີ່ຢາກໃຫ້ໝົດມື້ໄວໆແລະເປັນຄືກັບຄົນຮັບຈ້າງທີ່ຖ້າເອົາຄ່າຈ້າງ.+
3 ຂ້ອຍຈຶ່ງຢູ່ແບບບໍ່ມີຄ່າມາຫຼາຍເດືອນແລ້ວແລະມີຫຼາຍຄືນທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງທຸກທໍລະມານ.+
4 ຕອນນອນ ຂ້ອຍກໍເວົ້າວ່າ ‘ປານໃດມັນຊິແຈ້ງ?’+
ແລະໃນຕອນກາງຄືນທີ່ຍາວນານ ຂ້ອຍກໍນອນພິກໄປພິກມາຈົນຮອດແຈ້ງ.
5 ຢູ່ຕາມຕົນໂຕຂອງຂ້ອຍມີແຕ່ໜອນກັບຂີ້ດິນ.+ຜິວໜັງຂອງຂ້ອຍກໍເຕັມແຕ່ເກັດບາດກັບໜອງ.+
6 ແຕ່ລະມື້ຂອງຂ້ອຍຜ່ານໄປໄວກວ່າກະສວຍຂອງຄົນຕ່ຳຜ້າ+ແລະຈົບລົງດ້ວຍຄວາມໝົດຫວັງ.+
7 ພະເຈົ້າເອີ້ຍ ຂໍໃຫ້ຈື່ວ່າຊີວິດລູກມັນສັ້ນ.*+ຕາຂອງລູກຈະບໍ່ໄດ້ເຫັນຄວາມສຸກອີກ.*
8 ຕາຂອງພະອົງທີ່ເຫັນລູກໃນຕອນນີ້ຈະບໍ່ເຫັນລູກອີກແລ້ວ.ພະອົງຈະຊອກຫາລູກ ແຕ່ລູກຈະບໍ່ຢູ່ແລ້ວ.+
9 ຄືກັບຂີ້ເຝື້ອທີ່ສະຫຼາຍແລະຫາຍໄປຄົນທີ່ລົງຂຸມຝັງສົບ*ໄປແລ້ວກໍຈະບໍ່ກັບຄືນມາ.+
10 ລາວຈະບໍ່ກັບມາເຮືອນຂອງໂຕເອງ.ຄົນໃນເຮືອນຂອງລາວກໍຈະບໍ່ຈື່ລາວແລ້ວ.+
11 ສະນັ້ນ ລູກຈະບໍ່ມິດຢູ່ຊື່ໆ.
ລູກຈະເວົ້າ ຍ້ອນລູກເຈັບປວດໃຈຫຼາຍ.ລູກຈະຈົ່ມ ຍ້ອນຄວາມຂົມຂື່ນ!+
12 ລູກເປັນທະເລຫຼືສັດໂຕໃຫຍ່ໃນທະເລບໍທີ່ພະອົງຈະຕ້ອງມາເຝົ້າເບິ່ງ?
13 ເມື່ອລູກເວົ້າວ່າ ‘ຖ້າລູກໄດ້ນອນລົງ ລູກກໍຈະສະບາຍໃຈຂຶ້ນຕຽງຂອງລູກຈະເຮັດໃຫ້ລູກຜ່ອນຄາຍຄວາມທຸກ’
14 ພະອົງກໍເຮັດໃຫ້ລູກຢ້ານດ້ວຍຄວາມຝັນແລະເຮັດໃຫ້ລູກຢ້ານໂດຍທາງນິມິດ.
15 ໃຫ້ຄົນມາຮັດຄໍລູກໃຫ້ຕາຍເລີຍກໍຈະດີກວ່າ.ໃຫ້ລູກຕາຍກໍຍັງຈະດີກວ່າມີຊີວິດຢູ່ແບບນີ້.+
16 ລູກຊັງຊີວິດຂອງລູກ.+ ລູກບໍ່ຢາກຢູ່ຕໍ່ໄປແລ້ວ.
ປ່ອຍລູກໃຫ້ຢູ່ຄົນດຽວໂລດ ເພາະຊີວິດຂອງລູກກໍບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບການຫາຍໃຈບາດດຽວ.+
17 ມະນຸດບໍ່ມີຄ່າພໍທີ່ຈະໃຫ້ພະອົງເປັນຫ່ວງດອກ.ເປັນຫຍັງພະອົງຈຶ່ງຈະມາສົນໃຈມະນຸດເຮົາ?+
18 ເປັນຫຍັງພະອົງຕ້ອງມາກວດສອບເບິ່ງມະນຸດທຸກໆເຊົ້າແລະມາທົດສອບມະນຸດຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ?+
19 ພະອົງຈະປິ່ນໜ້າໜີຈາກລູກແລະປ່ອຍໃຫ້ລູກຢູ່ຄົນດຽວຈັກບຶດໜຶ່ງບໍ່ໄດ້ບໍ?+
20 ພະອົງເປັນຜູ້ສັງເກດເບິ່ງມະນຸດ.+ ຖ້າລູກເຮັດຜິດກໍບໍ່ມີຜົນກະທົບຕໍ່ພະອົງດອກ.
ເປັນຫຍັງພະອົງຈຶ່ງເລັງເປົ້າມາໃສ່ລູກ?
ລູກເປັນພາລະຂອງພະອົງບໍ?
21 ເປັນຫຍັງພະອົງບໍ່ຍົກໂທດແລະບໍ່ໃຫ້ອະໄພຄວາມຜິດຂອງລູກ?
ອີກບໍ່ດົນລູກກໍຈະລົງໄປນອນໃນດິນແລ້ວ.+ພະອົງຈະຊອກຫາລູກ ແຕ່ລູກກໍຈະບໍ່ຢູ່ແລ້ວ.”
ຂໍ
^ ຫຼື “ເປັນຄືກັບລົມ”
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ບໍ່ໄດ້ເຫັນແນວດີໆ”
^ ເບິ່ງສ່ວນອະທິບາຍຄຳສັບ
