ຈົດໝາຍສະບັບທີສອງເຖິງຄລິດສະຕຽນໃນເມືອງໂກຣິນໂທ 12:1-21
12 ຂ້ອຍຕ້ອງອວດ. ຂ້ອຍຈະເວົ້າເລື່ອງນິມິດທີ່ຜູ້ເປັນນາຍໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນ+ແລະເລື່ອງທີ່ເພິ່ນເປີດເຜີຍໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້+ ເຖິງວ່າການອວດແບບນີ້ຈະບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງ.
2 ຂ້ອຍຮູ້ຈັກຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນລູກສິດຂອງພະຄລິດ. 14 ປີກ່ອນລາວຖືກພາໄປສະຫວັນຊັ້ນທີ 3. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າລາວໄປໃນສະພາບມະນຸດຫຼືບໍ່ ແຕ່ພະເຈົ້າຮູ້.
3 ແມ່ນແລ້ວ ຂ້ອຍຮູ້ຈັກຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນ. ລາວຖືກພາໄປອຸທິຍານ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າລາວໄປໃນສະພາບມະນຸດຫຼືບໍ່ ແຕ່ພະເຈົ້າຮູ້.
4 ຕອນຢູ່ອຸທິຍານ ລາວໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າທີ່ມະນຸດເວົ້າອອກມາບໍ່ໄດ້ແລະບໍ່ມີສິດຈະເວົ້າ.
5 ຂ້ອຍຈະອວດເລື່ອງຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນ ແຕ່ຂ້ອຍຈະບໍ່ອວດເລື່ອງໂຕເອງ ຍົກເວັ້ນເລື່ອງຄວາມອ່ອນແອຂອງຂ້ອຍ.
6 ເຖິງວ່າຂ້ອຍຢາກຈະອວດ ຂ້ອຍກໍມີເຫດຜົນຍ້ອນຂ້ອຍເວົ້າຄວາມຈິງ. ແຕ່ຂ້ອຍຈະບໍ່ເຮັດແບບນັ້ນ ເພື່ອພວກເຈົ້າຈະບໍ່ຍົກຍ້ອງຂ້ອຍຫຼາຍກວ່າສິ່ງທີ່ເຫັນແລະໄດ້ຍິນຈາກຂ້ອຍ.
7 ບໍ່ຄວນມີຜູ້ໃດຍົກຍ້ອງຂ້ອຍຍ້ອນຂ້ອຍໄດ້ເຫັນເລື່ອງທີ່ເປີດເຜີຍກັບຂ້ອຍເປັນພິເສດ.
ເພື່ອຈະບໍ່ໃຫ້ຂ້ອຍຫຼົງໂຕເອງ ຂ້ອຍຈຶ່ງມີບາງສິ່ງທີ່ເປັນຄືໜາມຢູ່ໃນຮ່າງກາຍ.+ ມັນເປັນທູດຂອງຊາຕານທີ່ສ້າງຄວາມເຈັບປວດເລື້ອຍໆເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຂ້ອຍຫຼົງໂຕເອງ.
8 ຂ້ອຍໄດ້ອ້ອນວອນຜູ້ເປັນນາຍຮອດ 3 ເທື່ອໃຫ້ຊ່ວຍເອົາໜາມນັ້ນອອກຈາກໂຕຂ້ອຍ
9 ແຕ່ຜູ້ເປັນນາຍບອກຂ້ອຍວ່າ: “ເຮົາສະແດງຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຕໍ່ເຈົ້າຫຼາຍພໍແລ້ວ ເພາະເມື່ອເຈົ້າອ່ອນແອ ລິດເດດຂອງເຮົາກໍສະແດງໄດ້ຢ່າງເຕັມທີ.”+ ຂ້ອຍຈຶ່ງດີໃຈແທ້ໆທີ່ຈະອວດເລື່ອງຄວາມອ່ອນແອຂອງຂ້ອຍ ເພື່ອລິດເດດຂອງພະຄລິດຈະເປັນຄືກັບເຕັ້ນທີ່ແຜ່ປົກປ້ອງຂ້ອຍໄວ້.
10 ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອຂ້ອຍອ່ອນແອ ຖືກດູຖູກ ຂາດເຂີນ ຖືກຂົ່ມເຫງ ແລະເຈິຄວາມລຳບາກເພື່ອພະຄລິດ ຂ້ອຍຈຶ່ງຍິນດີ. ຕອນໃດທີ່ຂ້ອຍອ່ອນແອ ຂ້ອຍກໍແຮ່ງເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ.+
11 ຂ້ອຍເຮັດຄືຄົນບໍ່ມີເຫດຜົນແບບນີ້ກໍຍ້ອນພວກເຈົ້າຫັ້ນແຫຼະ. ພວກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍເວົ້າປົກປ້ອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງດ້ອຍກວ່າພວກອັກຄະສາວົກຂອງພວກເຈົ້າທີ່ເຮັດຄືກັບວ່າໂຕເອງດີເລີດ ເຖິງວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ມີຄ່າໃນສາຍຕາຂອງພວກເຈົ້າ.+
12 ທີ່ຈິງ ຂ້ອຍສະແດງໃຫ້ພວກເຈົ້າເຫັນແລ້ວວ່າຂ້ອຍເປັນອັກຄະສາວົກແທ້ໆ. ຂ້ອຍອົດທົນຫຼາຍສິ່ງ+ ເຮັດການອັດສະຈັນຕ່າງໆ ສະແດງປາຕິຫານ ແລະເຮັດສິ່ງທີ່ໜ້າງຶດງໍ້ຫຼາຍຢ່າງ.+
13 ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນພາລະຂອງພວກເຈົ້າ ແລະມີແຕ່ເລື່ອງນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ພວກເຈົ້າບໍ່ຄືກັບປະຊາຄົມອື່ນ. ຂ້ອຍເຮັດຜິດບໍ?+ ຖ້າຂ້ອຍເຮັດຜິດກໍຂໍຍົກໂທດໃຫ້ຂ້ອຍ.
14 ເປັນເທື່ອທີ 3 ແລ້ວທີ່ຂ້ອຍພ້ອມຈະໄປຫາພວກເຈົ້າ ແລະຂ້ອຍກໍຈະບໍ່ເປັນພາລະຂອງພວກເຈົ້າ. ຂ້ອຍສົນໃຈພວກເຈົ້າ ບໍ່ແມ່ນຊັບສິນເງິນຄຳຂອງພວກເຈົ້າ+ ຍ້ອນວ່າລູກ+ບໍ່ຄວນທ້ອນເງິນໄວ້ໃຫ້ພໍ່ແມ່ ແຕ່ແມ່ນພໍ່ແມ່ທີ່ຄວນທ້ອນໄວ້ໃຫ້ລູກ.
15 ຂ້ອຍເຕັມໃຈເສຍສະລະທຸກຢ່າງແລະທຸ່ມເທໂຕເອງເພື່ອພວກເຈົ້າ.+ ຂ້ອຍຮັກພວກເຈົ້າຫຼາຍປານນີ້ ພວກເຈົ້າຊິຮັກຂ້ອຍໜ້ອຍກວ່າບໍ?
16 ບໍ່ວ່າຈະເປັນແນວໃດ ຂ້ອຍກໍບໍ່ໄດ້ເປັນພາລະຂອງພວກເຈົ້າ+ ແຕ່ພວກເຈົ້າພັດບອກວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນ “ມີເລ່ລ່ຽມ” ແລະ “ຫຼອກລວງ” ພວກເຈົ້າ.
17 ຂ້ອຍເຄີຍໃຊ້ຄົນໄປຊອກຫາຜົນປະໂຫຍດຈາກພວກເຈົ້າບໍ?
18 ຂ້ອຍບອກຕີໂຕໃຫ້ໄປຫາພວກເຈົ້າແລະໃຫ້ພີ່ນ້ອງອີກຄົນໜຶ່ງໄປນຳລາວ. ຕີໂຕບໍ່ເຄີຍຊອກຫາຜົນປະໂຫຍດຈາກພວກເຈົ້າເລີຍບໍ່ແມ່ນບໍ?+ ພວກເຮົາຄິດຄືກັນບໍ່ແມ່ນບໍ? ພວກເຮົາເຮັດຕາມແນວທາງອັນດຽວກັນບໍ່ແມ່ນບໍ?
19 ຕອນທີ່ອ່ານຈົດໝາຍສະບັບນີ້ ພວກເຈົ້າຄືຊິຄິດວ່າພວກເຮົາກຳລັງແກ້ໂຕ. ແຕ່ຢ່າລືມວ່າພວກເຮົາເປັນລູກສິດຂອງພະຄລິດ ແລະພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພວກເຮົາເວົ້າຄວາມຈິງ. ພີ່ນ້ອງເອີ້ຍ ທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເຮັດກໍເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຈົ້າເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ.
20 ຂ້ອຍຢ້ານວ່າຕອນທີ່ຂ້ອຍໄປຮອດ ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ເປັນແບບທີ່ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ເປັນ ແລະຂ້ອຍກໍຈະບໍ່ເປັນແບບທີ່ພວກເຈົ້າຢາກໃຫ້ເປັນຄືກັນ. ແຕ່ຂ້ອຍພັດຈະເຫັນພວກເຈົ້າຜິດກັນ ອິດສາກັນ ໃຈຮ້າຍໃສ່ກັນ ຖຽງກັນ ເວົ້າໃຫ້ກັນ ເວົ້າຂວັນກັນ ອວດດີ ແລະມີເລື່ອງວຸ່ນວາຍກັນ.
21 ຂ້ອຍຢ້ານວ່າຕອນຂ້ອຍໄປຫາພວກເຈົ້າ ພະເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງອັບອາຍຕໍ່ໜ້າພວກເຈົ້າ ແລະຂ້ອຍຈະເສົ້າໃຈທີ່ມີຫຼາຍຄົນເຄີຍເຮັດຜິດ ແຕ່ຍັງບໍ່ກັບໃຈຈາກການກະທຳທີ່ບໍ່ສະອາດ ການເຮັດຜິດສິນລະທຳທາງເພດ* ແລະການເຮັດຊົ່ວແບບບໍ່ອາຍ*ທີ່ເຂົາເຈົ້າພາກັນເຮັດ.
ຂໍ
^ ຄຳພາສາກຣີກແມ່ນພໍເນຍ. ເບິ່ງຄຳວ່າ “ພໍເນຍ” ໃນສ່ວນອະທິບາຍຄຳສັບ.
^ ເບິ່ງສ່ວນອະທິບາຍຄຳສັບ
