ຕອນ 7
ຊີວິດທີ່ອີ່ມໃຈພໍໃຈ—ເປັນຫຍັງຄືຫາຍາກແທ້?
ເປັນຫຍັງຫຼາຍຄົນພະຍາຍາມຢ່າງໜັກເພື່ອຈະພົບຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງຊີວິດ ແຕ່ກໍຫາບໍ່ພົບ? “ຄົນທີ່ເກີດແຕ່ຜູ້ຍິງກໍຢູ່ບໍ່ຫຼາຍວັນແລະມີຄວາມວຸ່ນວາຍເຕັມທີ. ເພິ່ນງອກຄືດອກໄມ້ແລະຖືກກ່ຽວ ແລ້ວເພິ່ນໜີຄືເງົາແລະບໍ່ຕັ້ງໝັ້ນຄົງຢູ່.” (ໂຢບ 14:1, 2) ມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບມະນຸດຄູ່ທຳອິດໃນສວນອຸທິຍານເຊິ່ງໄດ້ທຳລາຍຄວາມຫວັງອັນສົດໃສຂອງມະນຸດຊາດ.
2 ເພື່ອຄອບຄົວມະນຸດຈະມີຄວາມສຸກອັນແທ້ຈິງ ເຂົາເຈົ້າຈຳເປັນຕ້ອງມີສຳພັນທະພາບທີ່ດີກັບພະເຈົ້າໂດຍສະໝັກໃຈບໍ່ແມ່ນໂດຍຝືນໃຈ. (ພະບັນຍັດຕິທີ2 30:15-20; ໂຢຊວຽ 24:15) ພະເຢໂຫວາຢາກໄດ້ການເຊື່ອຟັງແລະການນະມັດສະການທີ່ມາຈາກຫົວໃຈອັນເນື່ອງມາຈາກຄວາມຮັກ. (ພະບັນຍັດຕິທີ2 6:5) ດັ່ງນັ້ນ ໃນສວນເອເດນພະເຢໂຫວາໄດ້ຕັ້ງຂໍ້ຫ້າມຂໍ້ໜຶ່ງຂຶ້ນເພື່ອໃຫ້ໂອກາດມະນຸດຄູ່ທຳອິດໄດ້ພິສູດຄວາມສັດຊື່ຈິງໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພະເຈົ້າບອກອາດາມວ່າ “ໝາກໄມ້ທຸກຢ່າງໃນສວນນີ້ເຈົ້າກິນໄດ້ ແຕ່ວ່າຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮູ້ການດີແລະຊົ່ວ ເຈົ້າຢ່າຊູ່ກິນ ເຫດວ່າໃນວັນໃດເຈົ້າຫາກກິນແຕ່ໝາກນັ້ນ ເຈົ້າຈະຕາຍເປັນແທ້.” (ຕົ້ນເດິມ 2:16, 17) ນີ້ແມ່ນການທົດສອບແບບງ່າຍໆ. ພະເຢໂຫວາສັ່ງຫ້າມອາດາມບໍ່ໃຫ້ກິນໝາກໄມ້ພຽງຕົ້ນດຽວໃນຈຳນວນຕົ້ນໝາກໄມ້ທັງໝົດທີ່ມີຢູ່ໃນສວນເອເດນ. ຕົ້ນໝາກໄມ້ນັ້ນເປັນສັນຍະລັກທີ່ສະແດງເຖິງສິດຂອງພະຜູ້ສ້າງອົງຮອບຮູ້ໃນການຕັດສິນວ່າສິ່ງໃດດີແລະສິ່ງໃດບໍ່ດີ. ອາດາມມະນຸດຄົນທຳອິດໄດ້ບອກຄຳສັ່ງຂອງພະເຈົ້ານັ້ນຕໍ່ເມຍຂອງຕົນ ຜູ້ທີ່ພະເຢໂຫວາຈັດໃຫ້ “ເປັນຜູ້ຊົດຊ່ວຍເພິ່ນ.” (ຕົ້ນເດິມ 2:18) ເຂົາເຈົ້າທັງສອງພໍໃຈກັບການຈັດຕຽມນີ້ຄືມີຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າ ເຮັດຕາມຈຸດປະສົງຂອງພະອົງດ້ວຍຄວາມຮູ້ຄຸນຄ່າ ແລະໂດຍວິທີນີ້ເປັນການສະແດງອອກເຖິງຄວາມຮັກຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ພະຜູ້ສ້າງແລະຜູ້ປະທານຊີວິດ.
3 ໃນມື້ໜຶ່ງຕໍ່ມາ ງູໄດ້ເວົ້າກັບເອວາແລະຖາມວ່າ “ຈິງຫຼື ພະເຈົ້າໄດ້ບອກຫ້າມວ່າ ພວກເຈົ້າຢ່າຊູ່ກິນໝາກໄມ້ໃນສວນນີ້.” ເອວາຕອບວ່າ ເຂົາເຈົ້າທັງສອງຖືກສັ່ງຫ້າມບໍ່ໃຫ້ກິນ “ໝາກຜົນລະໄມ້ນັ້ນທີ່ຢູ່ກາງສວນ” ເທົ່ານັ້ນ ເຊິ່ງເປັນຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮູ້ການດີແລະຊົ່ວ “ຢ້ານວ່າພວກເຈົ້າຈະຕາຍໄປ.”—ຕົ້ນເດິມ 3:1-3.
4 ງູນີ້ແມ່ນໃຜ? ພະທຳຄຳປາກົດຊີ້ຕົວ “ງູບູຮານ” ນີ້ເປັນຜູ້ນັ້ນ “ທີ່ເຂົາເອີ້ນຊື່ວ່າເດຍໂບໂລ [ພະຍາມານ] ແລະຊາຕານທີ່ລໍ້ລວງທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກທີ່ຄົນອາໄສ.” (ຄຳປາກົດ 12:9) ພະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຊາຕານພະຍາມານບໍ? ບໍ່ແມ່ນ ຜົນງານຂອງພະເຢໂຫວາແມ່ນສົມບູນແລະດີພ້ອມ. (ພະບັນຍັດຕິທີ2 32:4) ກາຍວິນຍານຕົນນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຕົວມັນເອງກາຍເປັນທັງພະຍາມານເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ “ຜູ້ກ່າວຮ້າຍ” ແລະທັງເປັນຊາຕານເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ “ຜູ້ຕໍ່ຕ້ານ.” ມັນຖືກ “ຄວາມຄຶດຢາກໄດ້ຂອງຕົນຊັກຊວນແລະຍຸຍົວະຕົນເອງ” ຍ້ອນຄວາມຄຶດປາຖະໜາຢາກຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງຂອງພະເຈົ້າ ມັນຕັ້ງໃຈທໍລະຍົດຕໍ່ພະຜູ້ສ້າງ.—ຍາໂກໂບ 1:14.
5 ຊາຕານພະຍາຍາມເວົ້າກັບເອວາຕໍ່ໄປວ່າ “ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ຕາຍດອກ ເພາະວ່າພະເຈົ້າຮູ້ຢູ່ວ່າພວກເຈົ້າຫາກກິນໝາກໄມ້ນັ້ນໃນວັນໃດ ຕາຂອງພວກເຈົ້າຈະມືນແຈ້ງຂຶ້ນໃນວັນນັ້ນ ແລະພວກເຈົ້າຈະເປັນເໝືອນພະເຈົ້າ ຮູ້ຈັກການດີແລະຊົ່ວ.” (ຕົ້ນເດິມ 3:4, 5) ຊາຕານເຮັດໃຫ້ການກິນໝາກໄມ້ຈາກຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮູ້ການດີແລະຊົ່ວເປັນເລື່ອງຕາໜ້າດຶງດູດໃຈ. ສິ່ງສຳຄັນຄືມັນຫາເຫດຜົນວ່າ ‘ພະເຈົ້າກີດກັ້ນສິ່ງດີຈາກເຈົ້າ. ກິນໝາກໄມ້ຕົ້ນນີ້ ແລ້ວເຈົ້າຈະເປັນຄືພະເຈົ້າແລະຈະສາມາດຕັດສິນດ້ວຍຕົນເອງວ່າອັນໃດດີແລະອັນໃດບໍ່ດີ.’ ໃນທຸກມື້ນີ້ ຊາຕານຍັງໃຊ້ແນວທາງການຫາເຫດຜົນແບບນີ້ເພື່ອຂັດຂວາງຫຼາຍຄົນໄວ້ຈາກການຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າ. ມັນບອກວ່າ ‘ເຮັດຕາມໃຈໂລດ ບໍ່ຕ້ອງສົນໃຈວ່າເປັນໜີ້ບຸນຄຸນຫຍັງຕໍ່ຜູ້ທີ່ໃຫ້ຊີວິດ.’—ຄຳປາກົດ 4:11.
6 ໝາກໄມ້ນັ້ນຈຶ່ງກາຍເປັນສິ່ງໜ້າປາຖະໜາຂຶ້ນມາທັນທີໂລດ ເປັນສິ່ງດຶງດູດໃຈຈົນອົດບໍ່ໄດ້! ເອວາບິດເອົາໝາກໄມ້ນັ້ນມາກິນ ຈາກນັ້ນໄດ້ຍື່ນໃຫ້ຜົວຂອງຕົນ. ເຖິງແມ່ນຮູ້ດີວ່າຈະເກີດອັນໃດຂຶ້ນ ອາດາມກໍຟັງເມຍແລະກິນໝາກໄມ້ນັ້ນ. ຜົນເປັນແນວໃດ? ສຳລັບຜູ້ຍິງພະເຢໂຫວາໄດ້ກຳນົດໂທດດັ່ງນີ້: “ເຮົາຈະກະທຳໃຫ້ຄວາມເຈັບແລະທົງຄັບຂອງເຈົ້າຂຶ້ນມາກຫຼາຍ ເມື່ອປະສູດລູກເຈົ້າຈະມີຄວາມທຸກລຳບາກຫຼາຍ ແລະຄວາມຢາກໄດ້ຂອງເຈົ້າຈະຫາສູ່ຜົວຂອງເຈົ້າ ແລະຜົວຈະຄຸ້ມຄອງຕົວເຈົ້າ.” ສຳລັບຜູ້ຊາຍເດ? “ດິນເປັນທີ່ດ່າຍ້ອນຕົວເຈົ້າ ເຈົ້າຈະຫາກິນທີ່ດິນນັ້ນດ້ວຍຄວາມທຸກຍາກ ທຸກວັນຈົນສິ້ນຊີວິດ. ດິນນັ້ນຈະງອກຕົ້ນໄມ້ທີ່ມີໜາມ ແລະຫຍ້າມີໜາມຮົກຕໍ່ເຈົ້າ ແລະເຈົ້າຈະກິນຜັກຫຍ້າທີ່ຢູ່ປ່າ. ເຈົ້າຈະຫາກິນດ້ວຍເຫື່ອໄຫຼຊຸ່ມໜ້າ ຈົນເຖິງເຈົ້າຈະຫຼົບໄປໃນດິນອີກ ເພາະວ່າເຈົ້າໄດ້ອອກມາຈາກດິນ ເພາະວ່າເຈົ້າເປັນຂີ້ຝຸ່ນດິນ ແລະເຈົ້າຈະຫຼົບໄປໃນຂີ້ຝຸ່ນອີກ.” ຕອນນີ້ອາດາມແລະເອວາຖືກປ່ອຍໃຫ້ຊອກຫາຄວາມສຸກແລະຄວາມອີ່ມໃຈພໍໃຈຕາມແນວທາງຂອງຕົນເອງ. ການທີ່ມະນຸດບໍ່ໄດ້ດຳເນີນຊີວິດຕາມແນວທາງທີ່ພະເຈົ້າປະສົງນັ້ນ ໝາຍຄວາມວ່າເຂົາເຈົ້າປະສົບຜົນສຳເລັດບໍ? ວຽກງານທີ່ເພີດເພີນໃນການເບິ່ງແຍງຮັກສາສວນອຸທິຍານແລະການຂະຫຍາຍສວນອຸທິຍານອອກໄປທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກ ໄດ້ຖືກປ່ຽນແທນດ້ວຍວຽກໜັກທີ່ໜ້າເບື່ອໜ່າຍເຊິ່ງເຮັດພຽງເພື່ອດຳລົງຊີວິດຢູ່ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງໃດເລີຍເພື່ອໃຫ້ກຽດແກ່ພະຜູ້ສ້າງຂອງເຂົາເຈົ້າ.—ຕົ້ນເດິມ 3:16-19.
7 ໃນມື້ທີ່ກິນໝາກໄມ້ຈາກຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮູ້ການດີແລະຊົ່ວ ມະນຸດຄູ່ທຳອິດໄດ້ຕາຍໄປໃນສາຍຕາຂອງພະເຈົ້າແລະເລີ່ມເສື່ອມໂຊມສູ່ຄວາມຕາຍທາງດ້ານຮ່າງກາຍ. ໃນທີ່ສຸດເມື່ອເຂົາເຈົ້າຕາຍໄປ ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ? ຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງໃນເລື່ອງສະພາບຂອງຄົນຕາຍວ່າ “ຄົນທັງຫຼາຍທີ່ຍັງເປັນກໍຮູ້ຈັກວ່າເຂົາຈະຕາຍໄປ ແຕ່ວ່າພວກຄົນຕາຍແລ້ວບໍ່ຮູ້ຈັກສິ່ງໃດ ບໍ່ມີເບ້ຍມືສຳລັບເຂົາເຫດວ່າຄວາມລະນຶກເຂົາກໍລືມແລ້ວ.” (ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 9:5; ຄຳເພງ 146:4) ບໍ່ມີ “ຈິດວິນຍານ” ລອດຜ່ານຄວາມຕາຍ. ການລົງໂທດສຳລັບບາບຄືຄວາມຕາຍ ບໍ່ແມ່ນການທໍລະມານໃນນາລົກທີ່ມີໄຟລຸກໄໝ້. ນອກຈາກນັ້ນ ຄວາມຕາຍບໍ່ໄດ້ພາໄປສູ່ຄວາມສຸກຕະຫຼອດໄປໃນສະຫວັນ. *
8 ຄືກັນກັບແບບເຂົ້າໜົມເຄັກທີ່ມີຮອຍບຸ້ມສາມາດເຮັດໄດ້ແຕ່ເຂົ້າໜົມເຄັກທີ່ເປັນຮອຍ ໃນທຸກມື້ນີ້ ຊາຍຍິງທີ່ບໍ່ສົມບູນສາມາດກຳເນີດແຕ່ລູກຫຼານທີ່ບໍ່ສົມບູນເທົ່ານັ້ນ. ຄຳພີໄບເບິນອະທິບາຍຂະບວນການນີ້ວ່າ “ຄວາມບາບໄດ້ເຂົ້າມາໃນໂລກເພາະຄົນຜູ້ດຽວສັນໃດ ແລະຄວາມຕາຍເຂົ້າມາດ້ວຍຄວາມບາບນັ້ນ ແລະສັນນັ້ນຄວາມຕາຍໄດ້ມາຖືກຄົນທັງປວງ ເພາະເຂົາທຸກຄົນໄດ້ກະທຳການບາບແລ້ວ.” (ໂລມ 5:12) ດ້ວຍເຫດນີ້ ເຮົາທັງຫຼາຍໄດ້ເກີດມາໃນຄວາມບາບແລະມັກປະສົບຄວາມຜິດຫວັງ. ຊີວິດສຳລັບລູກຫຼານຂອງອາດາມຈຶ່ງເປັນຕາເບື່ອໜ່າຍເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຂັດຂ້ອງໃຈ. ເຖິງແນວນັ້ນກໍຕາມ ບັນຫານີ້ມີທາງແກ້ໄຂບໍ?
^ ຂໍ້ 7 ເຈົ້າຈະພົບລາຍລະອຽດທີ່ໜ້າສົນໃຈກ່ຽວກັບສະພາບຂອງຄົນຕາຍໃນຈຸນລະສານ ເກີດອັນໃດຂຶ້ນກັບເຮົາເມື່ອເຮົາຕາຍ? (ພາສາໄທ) ຈັດພິມໂດຍພະຍານພະເຢໂຫວາ.
