ຕອນ 8
ການໄດ້ຊີວິດທີ່ອີ່ມໃຈພໍໃຈກັບຄືນມາ
ເຖິງແມ່ນວ່າມະນຸດຊາດໄດ້ຕົກເຂົ້າສູ່ແນວທາງຊີວິດທີ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດເນື່ອງຈາກການກະບົດຕໍ່ອຳນາດປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າກໍຕາມ ພະອົງບໍ່ໄດ້ປ່ອຍມະນຸດຊາດໃຫ້ມີຊີວິດໂດຍປາສະຈາກຄວາມຫວັງ. ຄຳພີໄບເບິນອະທິບາຍວ່າ “ສັບພະທຸກສິ່ງທີ່ນິລະມິດສ້າງໄດ້ຕ້ອງເຂົ້າມາຢູ່ໃຕ້ອຳນາດຂອງການເປົ່າໆບໍ່ໃຊ່ຕາມນໍ້າໃຈຂອງຕົນເອງ ແຕ່ວ່າດ້ວຍເຫດຜູ້ທີ່ໄດ້ໃຫ້ເຂົ້າມາຢູ່. ດ້ວຍມີຄວາມໄວ້ໃຈວ່າສັບພະທຸກສິ່ງນັ້ນຈະໄດ້ພົ້ນຈາກອຳນາດແຫ່ງຄວາມເປື່ອຍເນົ່າເສຍ ຈະເຂົ້າໄປໃນສ່ວນລັດສະໝີແຫ່ງລູກທັງຫຼາຍຂອງພະເຈົ້າ.” (ໂລມ 8:20, 21) ແມ່ນແລ້ວ ພະເຈົ້າໄດ້ຈັດຕຽມໃຫ້ມີຄວາມຫວັງສຳລັບລູກຫຼານຂອງມະນຸດຄູ່ທຳອິດ. ນີ້ເປັນຄວາມຫວັງອັນແນ່ນອນວ່າມະນຸດຊາດຈະເປັນອິດສະຫຼະຈາກຄວາມບາບແລະຄວາມຕາຍເຊິ່ງໄດ້ຮັບເປັນມໍລະດົກນັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າຈະສາມາດກັບຄືນມາມີສຳພັນທະພາບອັນໃກ້ຊິດກັບພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້. ໂດຍວິທີໃດ?
ພະເຈົ້າໄດ້ຈັດຕຽມໃຫ້ມີຄວາມຫວັງສຳລັບມະນຸດຊາດ ເພື່ອເຂົາເຈົ້າຈະຫຼຸດພົ້ນຈາກການເປັນຂ້າທາດຂອງຄວາມບາບແລະຄວາມຕາຍ
2 ເມື່ອອາດາມແລະເອວາເຮັດບາບ ເຂົາທັງສອງໄດ້ເຮັດໃຫ້ລູກຫຼານຂອງຕົນເອງສູນເສຍໂອກາດທີ່ຈະມີຊີວິດທີ່ອີ່ມໃຈພໍໃຈຕະຫຼອດໄປເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ເພື່ອແລກປ່ຽນກັບອິດສະຫຼະພາບໃນການຕັດສິນໃຈເອງວ່າສິ່ງໃດຖືກສິ່ງໃດຜິດ ເຂົາທັງສອງໄດ້ຂາຍຄອບຄົວທີ່ເຂົາເອງຈະໃຫ້ກຳເນີດໃນເວລາຕໍ່ມາໃຫ້ເປັນທາດຂອງຄວາມບາບແລະຄວາມຕາຍ. ເນື່ອງຈາກເກີດມາໃນຄອບຄົວນີ້ ລູກຫຼານຂອງເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງປຽບຄືກັບທາດທີ່ຖືກຂັງໄວ້ໃນເກາະອັນຫ່າງໄກແລະມີຄົນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ໂຫດຮ້າຍປົກຄອງເປັນກະສັດ. ຄວາມຈິງແລ້ວ ຄວາມຕາຍປົກຄອງໃນຖານະກະສັດເໜືອມະນຸດຊາດ ແຕ່ກ່ອນໜ້ານັ້ນມະນຸດເອງໄດ້ຕົກເປັນທາດຢູ່ແລ້ວໂດຍກະສັດອີກອົງໜຶ່ງຄືຄວາມບາບ. (ໂລມ 5:14, 21) ເບິ່ງຄືວ່າຈະບໍ່ມີໃຜຊ່ວຍເຫຼົ່າມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດຊີວິດໄດ້. ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າຜູ້ທີ່ຂາຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເປັນຂ້າທາດແມ່ນບັນພະບຸລຸດຂອງເຂົາເຈົ້າເອງ! ແຕ່ມີບຸກຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງມີຄວາມເມດຕາກະລຸນາໄດ້ໃຊ້ບຸດຂອງຕົນມາ ແລະໄດ້ເອົາເງິນຄົບຕາມຈຳນວນຮຽກຮ້ອງເພື່ອຊື້ອິດສະຫຼະພາບຂອງທຸກຄົນທີ່ຕົກເປັນຂ້າທາດນັ້ນ.—ຄຳເພງ 51:5; 146:4; ໂລມ 8:2.
3 ໃນຄຳປຽບທຽບທີ່ໄດ້ກ່າວຂ້າງເທິງນີ້ ບຸກຄົນທີ່ປົດປ່ອຍຂ້າທາດໝາຍເຖິງພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າ. ບຸດທີ່ເອົາເງິນມາຈ່າຍສຳລັບອິດສະຫຼະພາບແມ່ນພະເຍຊູຄລິດ. ກ່ອນມາເປັນມະນຸດ ພະອົງເຄີຍມີຊີວິດໃນຖານະພະບຸດທີ່ໄດ້ຮັບກຳເນີດອົງດຽວຂອງພະເຈົ້າ. (ໂຍຮັນ 3:16) ພະອົງເປັນສິ່ງທຳອິດທີ່ພະເຢໂຫວາສ້າງ ແລະສິ່ງມີຊີວິດອື່ນໆໃນເອກະພົບຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນໂດຍທາງພະອົງນີ້. (ໂກໂລດ 1:15, 16) ພະເຢໂຫວາໄດ້ຍົກຍ້າຍຊີວິດພະບຸດອົງນີ້ທີ່ເປັນກາຍວິນຍານມາຢູ່ໃນທ້ອງຂອງຍິງສາວພົມມະຈາລີຢ່າງອັດສະຈັນ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເປັນໄປໄດ້ທີ່ທາລົກຈະເກີດມາເປັນມະນຸດສົມບູນເຊິ່ງມີລາຄາຕາມຂໍ້ຮຽກຮ້ອງໃນເລື່ອງຄວາມຍຸດຕິທຳຂອງພະເຈົ້າ.—ລຶກາ 1:26-31, 34, 35.
4 ເມື່ອພະເຍຊູອາຍຸໄດ້ປະມານ 30 ປີ ພະອົງໄດ້ຮັບບັບເຕມາໃນແມ່ນໍ້າຢູລະເດນ. ຕອນທີ່ພະອົງຮັບບັບເຕມານັ້ນ ພະອົງຖືກເຈີມດ້ວຍພະວິນຍານບໍລິສຸດ ຫຼືພະລັງປະຕິບັດການຂອງພະເຈົ້າ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ພະອົງຈຶ່ງກາຍເປັນພະຄລິດ ເຊິ່ງມີຄວາມໝາຍວ່າ “ຜູ້ຖືກເຈີມ.” (ລຶກາ 3:21, 22) ພະເຍຊູດຳເນີນວຽກງານຮັບໃຊ້ຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກເປັນເວລາສາມປີເຄິ່ງ. ໃນລະຫວ່າງວຽກງານຮັບໃຊ້ນັ້ນ ພະອົງໄດ້ສອນເຫຼົ່າສາວົກຂອງພະອົງກ່ຽວກັບ “ລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ” ລັດຖະບານທາງພາກສະຫວັນທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ມະນຸດຊາດຄືນມາມີສຳພັນທະພາບອັນສະຫງົບສຸກກັບພະເຈົ້າ. (ລຶກາ 4:43, ລ.ມ.; ມັດທາຍ 4:17) ພະເຍຊູຮູ້ຈັກແນວທາງຊີວິດທີ່ມະນຸດຄວນດຳເນີນເພື່ອຈະມີຄວາມສຸກ ແລະພະອົງຍັງໄດ້ໃຫ້ແນວທາງສະເພາະກ່ຽວກັບຄວາມສຸກນັ້ນແກ່ລູກສິດຂອງພະອົງ. ເຊີນເປີດຄຳພີໄບເບິນໄປມັດທາຍບົດ 5 ເຖິງ 7 ແລະອ່ານບາງຄຳສອນຂອງພະອົງໃນຄຳເທດເທິງພູເຂົາ.
ເຮົາຈະສຳນຶກເຖິງບຸນຄຸນຕໍ່ບຸກຄົນທີ່ປົດປ່ອຍເຮົາຈາກການເປັນຂ້າທາດບໍ່ແມ່ນບໍ?
5 ບໍ່ຄືກັບອາດາມ ພະເຍຊູດຳເນີນຊີວິດໂດຍເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າໃນທຸກໆທາງ. “ພະອົງບໍ່ໄດ້ກະທຳບາບຈັກເທື່ອ.” (1 ເປໂຕ 2:22; ເຫບເລິ 7:26) ຄວາມຈິງແລ້ວ ພະອົງມີສິດທີ່ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແຕ່ພະອົງ ‘ປົງຊີວິດພະອົງ’ ເພື່ອໃຊ້ຄືນໃຫ້ພະເຈົ້າໃນສິ່ງທີ່ອາດາມເຮັດສູນເສຍໄປ. ເທິງເສົາທໍລະມານ ພະເຍຊູໄດ້ມອບຊີວິດອັນສົມບູນຂອງພະອົງ. (ໂຍຮັນ 10:17; 19:17, 18, 28-30; ໂລມ 5:19, 21; ຟີລິບ 2:8) ໂດຍການເຮັດແນວນີ້ ພະເຍຊູໄດ້ຊຳລະຫຼືຈ່າຍຄ່າໄຖ່ຕາມລາຄາເຊິ່ງຈຳເປັນ ເພື່ອຊື້ມະນຸດຊາດຄືນຈາກການເປັນຂ້າທາດຂອງຄວາມບາບແລະຄວາມຕາຍ. (ມັດທາຍ 20:28) ລອງວາດມະໂນພາບວ່າຕົວເຮົາເອງເຮັດວຽກໜັກຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ມີຄ່າແຮງງານຕໍ່າ ມີສະພາບແວດລ້ອມທີ່ໂຫດຮ້າຍແລະໃຊ້ຊີວິດຄືເປັນຂ້າທາດ. ເມື່ອເປັນແນວນັ້ນ ເຮົາຄົງຈະສຳນຶກເຖິງບຸນຄຸນຕໍ່ບຸກຄົນທີ່ຈັດຕຽມການເພື່ອປົດປ່ອຍເຮົາຈາກການເປັນຂ້າທາດ ແລະຕໍ່ບຸກຄົນທີ່ສະໝັກໃຈສະລະຊີວິດຂອງຕົນເອງເພື່ອເຮົາບໍ່ແມ່ນບໍ? ໂດຍການຈັດຕຽມເລື່ອງຄ່າໄຖ່ ເຮົາມີຫົນທາງກັບຄືນສູ່ສາກົນຄອບຄົວຂອງພະເຈົ້າແລະມີຊີວິດທີ່ອີ່ມໃຈພໍໃຈອັນແທ້ຈິງ ທັງເປັນອິດສະຫຼະຈາກການເປັນຂ້າທາດຂອງຄວາມບາບແລະຄວາມຕາຍ.—2 ໂກລິນໂທ 5:14, 15.
6 ໂດຍການຮູ້ຈັກແລະຮູ້ຄຸນຄ່າເຖິງຄວາມເມດຕາອັນບໍ່ຄວນໄດ້ຮັບຂອງພະເຢໂຫວາ ເຮົາຄົງຈະມີເຫດຜົນຫຼາຍຂຶ້ນໃນການເອົາຖ້ອຍຄຳອັນຫຼັກແຫຼມເຊິ່ງພົບໃນຄຳພີໄບເບິນໄປໃຊ້ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ຍົກຕົວຢ່າງ ຈົ່ງຄິດເຖິງການປະຕິບັດຢ່າງໜຶ່ງຕາມຫຼັກການທີ່ຍາກທີ່ສຸດ ນັ້ນຄືການໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນເມື່ອເຂົາເຈົ້າເຮັດໃຫ້ເຮົາຄຽດໃນໃຈ. ເຮົາຍັງຈື່ຖ້ອຍຄຳທີ່ພົບໃນໂກໂລດບົດ 3 ຂໍ້ 12 ເຖິງ 14 (ລ.ມ.) ເຊິ່ງເຮົາໄດ້ພິຈາລະນາໃນບົດ 2 ໄດ້ບໍ? ຂໍ້ເຫຼົ່ານັ້ນແນະນໍາເຮົາໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາອາດມີສາເຫດທີ່ຕ້ອງຈົ່ມວ່າຕໍ່ບຸກຄົນນັ້ນ. ເນື້ອໃນຂອງຂໍ້ເຫຼົ່ານັ້ນອະທິບາຍເຫດຜົນໂດຍກ່າວວ່າ “ພະເຢໂຫວາໃຫ້ອະໄພທ່ານຢ່າງໃຈກວ້າງສັນໃດ ທ່ານທັງຫຼາຍຈົ່ງເຮັດຢ່າງນັ້ນດ້ວຍ.” ເມື່ອເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູເຮັດເພື່ອມະນຸດຊາດແລ້ວ ເຮົາຄົງຈະຖືກກະຕຸ້ນໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນສຳລັບສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ເຂົາເຈົ້າອາດເຮັດໃຫ້ເຮົາຄຽດໃນໃຈ ໂດຍສະເພາະຖ້າເຂົາເຈົ້າປ່ຽນໃຈໃໝ່ແລະຂໍອະໄພ.
ເລື່ອງທີ່ເຈົ້າອາດຈະມັກ
ຄຳສອນ
ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງຕາຍ?
ໃນຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ຄວາມສຳຄັນຫຼາຍຕໍ່ການຕາຍຂອງພະເຍຊູ. ການຕາຍຂອງເພິ່ນມີຈຸດມຸ່ງໝາຍບໍ?
