ບົດທີ 17
“ບໍ່ມີຜູ້ໃດມີຄວາມຮັກອັນໃຫຍ່ກວ່ານີ້”
1-4. (ກ) ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນເມື່ອທ່ານປົນເຊພີລາດແນະນຳພະເຍຊູຕໍ່ໜ້າຝູງຄົນທີ່ຄຽດຮ້າຍເຊິ່ງເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ນອກບ້ານພັກຜູ້ວ່າການລັດ? (ຂ) ພະເຍຊູຕອບສະໜອງແນວໃດຕໍ່ຄວາມອັບອາຍແລະຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະເກີດມີຄຳຖາມອັນໃດທີ່ສຳຄັນ?
“ເບິ່ງຄົນນີ້ເຖີ້ນ.” ນີ້ເປັນຖ້ອຍຄຳທີ່ທ່ານປົນເຊພີລາດຜູ້ວ່າການລັດຄົນໂລມໄດ້ແນະນຳພະເຍຊູຄລິດຕໍ່ໜ້າຝູງຄົນທີ່ຄຽດຮ້າຍເຊິ່ງເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ນອກບ້ານພັກຜູ້ວ່າການລັດໃນຕອນເຊົ້າມືດຂອງມື້ປັດສະຄາປີ 33 ສ.ສ. (ໂຢຮັນ 19:5) ບໍ່ເທົ່າໃດມື້ກ່ອນໜ້ານີ້ ຝູງຄົນໄດ້ໂຫ່ຮ້ອງຕ້ອນຮັບພະເຍຊູ ເມື່ອພະອົງເຂົ້າເມືອງເຢຣຶຊາເລມແບບຜູ້ມີໄຊຊະນະໃນຖານະເປັນກະສັດທີ່ພະເຈົ້າແຕ່ງຕັ້ງ. ແຕ່ໃນຄືນນີ້ຝູງຄົນທີ່ມີເຈຕະນາຮ້າຍເບິ່ງພະເຍຊູໃນແບບທີ່ຕ່າງອອກໄປ.
2 ພະເຍຊູນຸ່ງຜ້າສີມ່ວງຄືກັບຜູ້ທີ່ມີຕຳແໜ່ງເປັນກະສັດນຸ່ງ ແລະມີມຸງກຸດຢູ່ເທິງຫົວ. ມີຜ້າພາດບ່າເຊິ່ງຍັງເຫັນສັດສ່ວນຂອງຫຼັງທີ່ຖືກຂ້ຽນເຊິ່ງມີເລືອດໄຫຼອອກ ແລະມຸງກຸດທີ່ສານດ້ວຍໜາມຖືກເນັ້ນລົງປັກໜັງຫົວຈົນເລືອດອອກ ນັ້ນເປັນການເຍາະເຍີ້ຍຖານະກະສັດຂອງພະອົງ. ຝູງຄົນທີ່ຖືກພວກຫົວໜ້າສາສະໜາຍຸຍົງໃຫ້ປະຕິເສດຊາຍທີ່ຖືກທຸບຕີເຊິ່ງຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຂົາເຈົ້າ. ພວກຫົວໜ້າສາສະໜາຮ້ອງວ່າ “ຈົ່ງຄຶງທ່ານ . . . ຈົ່ງຄຶງທ່ານ.” ດ້ວຍໃຈທີ່ມຸ່ງໝາຍຈະຂ້າ ຝູງຄົນໄດ້ຮ້ອງວ່າ “ທ່ານຕ້ອງຕາຍ.”—ໂຢຮັນ 19:1-7.
3 ພະເຍຊູອົດທົນຕໍ່ຄວາມອັບອາຍແລະຄວາມທຸກທໍລະມານດ້ວຍທ່າທີທີ່ສະຫງ່າຜ່າເຜີຍແລະກ້າຫານໂດຍບໍ່ຈົ່ມຈັກໜ້ອຍ. * ພະອົງກຽມພ້ອມທີ່ຈະຕາຍ. ໃນຕອນທ້າຍຂອງມື້ປັດສະຄາ ພະອົງເຕັມໃຈຍອມຕາຍຢ່າງເຈັບປວດແສນສາຫັດເທິງຫຼັກທໍລະມານ.—ໂຢຮັນ 19:17, 18, 30.
4 ໂດຍການສະລະຊີວິດຂອງຕົນເອງ ພະເຍຊູໄດ້ພິສູດວ່າເປັນມິດສະຫາຍແທ້ຂອງພວກລູກສິດ. ພະອົງກ່າວວ່າ “ບໍ່ມີຜູ້ໃດມີຄວາມຮັກອັນໃຫຍ່ກວ່ານີ້ ຄືວ່າໄດ້ປົງຊີວິດແຫ່ງຕົນຕາງສ່ຽວທັງຫຼາຍແຫ່ງຕົນ.” (ໂຢຮັນ 15:13) ເລື່ອງນີ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄຳຖາມບາງຂໍ້ທີ່ສຳຄັນຂຶ້ນມາ. ຈຳເປັນແທ້ໆບໍທີ່ພະເຍຊູຈະປະສົບກັບຄວາມທຸກທໍລະມານທັງໝົດນີ້ແລະແລ້ວກໍສິ້ນຊີວິດ? ເປັນຫຍັງພະອົງຈຶ່ງເຕັມໃຈເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ? ໃນຖານະເປັນ “ສ່ຽວ” ແລະເປັນລູກສິດຂອງພະອົງ ເຮົາຈະຮຽນແບບພະອົງໄດ້ແນວໃດ?
ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງຕ້ອງທຸກທໍລະມານແລະສິ້ນຊີວິດ?
5. ພະເຍຊູຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າມີການທົດລອງບາງຢ່າງລໍຖ້າພະອົງຢູ່?
5 ໃນຖານະເປັນເມຊີຕາມຄຳສັນຍາ ພະເຍຊູຮູ້ເຫດການທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນກັບຕົວເອງ. ພະອົງຮູ້ຄຳພະຍາກອນຫຼາຍຂໍ້ໃນພະຄຳພີພາກພາສາເຫບເລີເຊິ່ງບອກຂໍ້ມູນລ່ວງໜ້າຢ່າງລະອຽດເລື່ອງຄວາມທຸກທໍລະມານແລະການສິ້ນຊີວິດຂອງຜູ້ເປັນເມຊີ. (ເອຊາອີ 53:3-7, 12; ດານຽນ 9:26) ຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງຄັ້ງທີ່ພະອົງກຽມພວກລູກສິດໄວ້ສຳລັບການທົດລອງຕ່າງໆເຊິ່ງລໍຖ້າພະອົງຢູ່. (ມາລະໂກ 8:31; 9:31) ລະຫວ່າງທີ່ເດີນທາງໄປເມືອງເຢຣຶຊາເລມເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມປັດສະຄາຄັ້ງສຸດທ້າຍ ພະອົງບອກພວກອັກຄະສາວົກຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ “ບຸດມະນຸດຈະເປັນທີ່ມອບໄວ້ແກ່ພວກປະໂລຫິດຜູ້ໃຫຍ່ແລະພວກສະໝຽນ ແລະເຂົາຈະລົງໂທດພະອົງເຖິງຕາຍ ແລະຈະມອບພະອົງໄວ້ແກ່ຄົນຕ່າງປະເທດ ແລະເຂົາຈະຫົວຂວັນໃສ່ພະອົງ ແລະຈະຂ້ຽນແລະຖົ່ມນ້ຳລາຍໃສ່ພະອົງ ແລະຈະໃຫ້ພະອົງຕາຍ.” (ມາລະໂກ 10:33, 34) ຖ້ອຍຄຳນີ້ບໍ່ແມ່ນເວົ້າຂຶ້ນມາຊື່ໆ. ດັ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນແລ້ວ ພະເຍຊູຖືກເຍາະເຍີ້ຍ ຖືກຖົ່ມນ້ຳລາຍໃສ່ ຖືກຂ້ຽນ ແລະຖືກຂ້າແທ້ໆ.
6. ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຳເປັນຕ້ອງທຸກທໍລະມານແລະສິ້ນຊີວິດ?
6 ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຕ້ອງທຸກທໍລະມານແລະສິ້ນຊີວິດ? ມີເຫດຜົນຫຼາຍຢ່າງທີ່ສຳຄັນ. ເຫດຜົນທຳອິດ ໂດຍການຮັກສາຄວາມພັກດີ ພະເຍຊູຈະພິສູດເຖິງຄວາມສັດຊື່ແລະການສະໜັບສະໜູນສິດທິໃນການປົກຄອງຂອງພະເຢໂຫວາ. ຢ່າລືມວ່າຊາຕານອ້າງຢ່າງຜິດໆວ່າມະນຸດຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າຍ້ອນຜົນປະໂຫຍດທີ່ເຫັນແກ່ຕົວ. (ໂຢບ 2:1-5) ໂດຍຮັກສາຄວາມສັດຊື່ “ຈົນສິ້ນຊີວິດ . . . ເທິງຫຼັກທໍລະມານ” ພະເຍຊູໃຫ້ຄຳຕອບທີ່ຈະແຈ້ງທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ຕໍ່ການກ່າວຫາຂອງຊາຕານທີ່ບໍ່ມີມູນຄວາມຈິງ. (ຟີລິບ 2:8, ລ.ມ.; ສຸພາສິດ 27:11) ເຫດຜົນທີສອງ ການທີ່ເມຊີທຸກທໍລະມານແລະສິ້ນຊີວິດຈະເປັນການໄຖ່ບາບຂອງຄົນອື່ນ. (ເອຊາອີ 53:5, 10; ດານຽນ 9:24) ພະເຍຊູປະທານ “ຊີວິດຂອງພະອົງໃຫ້ເປັນລາຄາໄຖ່ໂທດຄົນຫຼາຍຄົນ” ເພື່ອເປີດທາງໃຫ້ເຮົາມີສາຍສຳພັນທີ່ດີກັບພະເຈົ້າ. (ມັດທາຍ 20:28) ເຫດຜົນທີສາມ ໂດຍການອົດທົນຕໍ່ຄວາມຍາກລຳບາກແລະຄວາມທຸກທໍລະມານທຸກຮູບແບບ ພະເຍຊູຖືກ “ທົດລອງແລ້ວເໝືອນຢ່າງເຮົາທັງຫຼາຍໃນທຸກສິ່ງ.” ດັ່ງນັ້ນ ພະອົງຈຶ່ງເປັນປະໂລຫິດໃຫຍ່ຜູ້ທີ່ເມດຕາສົງສານຜູ້ເຊິ່ງສາມາດ “ເຫັນອົກເຫັນໃຈໃນຄວາມອ່ອນແອຂອງເຮົາ.”—ເຫບເລີ 2:17, 18; 4:15, ລ.ມ.
ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງເຕັມໃຈຍອມສະລະຊີວິດຕົນເອງ?
7. ພະເຍຊູຕ້ອງເສຍສະລະຫຼາຍຂະໜາດໃດເມື່ອມາແຜ່ນດິນໂລກ?
7 ເພື່ອຈະມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງໃນສິ່ງທີ່ພະເຍຊູເຕັມໃຈເຮັດ ຂໍໃຫ້ຄຶດແບບນີ້ ມີຜູ້ຊາຍຄົນໃດບໍຈະປະຖິ້ມຄອບຄົວແລະເຮືອນຂອງຕົນແລ້ວຍ້າຍໄປຕ່າງປະເທດຖ້າລາວຮູ້ວ່າຄົນສ່ວນຫຼາຍທີ່ຢູ່ໃນປະເທດນັ້ນຈະປະຕິເສດລາວ ແລະຮູ້ວ່າຈະຖືກຄວາມອັບອາຍລວມທັງທຸກທໍລະມານ ແລະໃນທີ່ສຸດກໍຖືກຂ້າ? ຕອນນີ້ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາສິ່ງທີ່ພະເຍຊູໄດ້ເຮັດ. ກ່ອນຈະມາແຜ່ນດິນໂລກ ພະອົງມີຕຳແໜ່ງທີ່ບໍ່ມີໃຜທຽບເທົ່າໄດ້ຢູ່ໃນສະຫວັນຄຽງຂ້າງຜູ້ເປັນພໍ່. ແຕ່ພະເຍຊູເຕັມໃຈຈາກບ້ານທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນແລະມາແຜ່ນດິນໂລກໃນຖານະເປັນມະນຸດ. ພະອົງເຮັດສິ່ງນີ້ທັງໆທີ່ຮູ້ວ່າຄົນສ່ວນຫຼາຍຈະປະຕິເສດພະອົງ ແລະພະອົງຈະປະສົບກັບຄວາມອັບອາຍຢ່າງໜັກໜ່ວງ ຄວາມທຸກທໍລະມານຢ່າງແສນສາຫັດ ແລະຕາຍຢ່າງເຈັບປວດ. (ຟີລິບ 2:5-7) ສິ່ງໃດທີ່ກະຕຸ້ນພະເຍຊູໃຫ້ເຮັດການເສຍສະລະເຊັ່ນນັ້ນ?
8, 9. ສິ່ງໃດທີ່ກະຕຸ້ນພະເຍຊູໃຫ້ສະລະຊີວິດຂອງຕົນເອງ?
8 ເໜືອສິ່ງອື່ນໃດ ພະເຍຊູຖືກກະຕຸ້ນຈາກຄວາມຮັກອັນເລິກເຊິ່ງທີ່ມີຕໍ່ພໍ່. ຄວາມອົດທົນຂອງພະເຍຊູເປັນຫຼັກຖານສະແດງເຖິງຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ພະເຢໂຫວາ. ຄວາມຮັກແບບນັ້ນເຮັດໃຫ້ພະເຍຊູເປັນຫ່ວງຕໍ່ຊື່ແລະຊື່ສຽງຂອງພໍ່. (ມັດທາຍ 6:9; ໂຢຮັນ 17:1-6, 26) ສຳຄັນທີ່ສຸດ ພະເຍຊູຢາກເຫັນຊື່ຂອງພໍ່ພົ້ນຈາກຄຳຕຳໜິທີ່ທັບຖົມຊື່ນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນພະເຍຊູຈຶ່ງຖືວ່າເປັນສິດທິພິເສດອັນສູງສົ່ງທີ່ສຸດທີ່ຈະທົນທຸກເພື່ອເຫັນແກ່ຄວາມຊອບທຳ ເພາະຮູ້ວ່າຄວາມສັດຊື່ຂອງຕົນຈະມີບົດບາດໃນການເຮັດໃຫ້ຊື່ອັນມີກຽດຂອງພໍ່ເປັນທີ່ນັບຖືອັນບໍລິສຸດ.—1 ຂ່າວຄາວ 29:13.
9 ໃນການສະລະຊີວິດ ພະເຍຊູມີແຮງກະຕຸ້ນອີກຢ່າງໜຶ່ງ ນັ້ນຄືຄວາມຮັກຕໍ່ມະນຸດຊາດ. ນີ້ເປັນຄວາມຮັກທີ່ເກີດຂຶ້ນຕັ້ງແຕ່ຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງປະຫວັດສາດມະນຸດ. ເປັນເວລາດົນນານກ່ອນຈະມາແຜ່ນດິນໂລກ ຄຳພີໄບເບິນເປີດເຜີຍວ່າພະເຍຊູຮູ້ສຶກດັ່ງນີ້ “ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາຍິນດີນັ້ນກ່ຽວຂ້ອງກັບລູກມະນຸດທັງຫຼາຍ.” (ສຸພາສິດ 8:30, 31, ລ.ມ.) ຄວາມຮັກຂອງພະອົງປາກົດແຈ້ງຕອນຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກ. ດັ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນໃນສາມບົດກ່ອນຂອງປຶ້ມນີ້ ພະເຍຊູໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ມະນຸດໂດຍທົ່ວໄປໃນຫຼາຍທາງ ແລະໂດຍສະເພາະແມ່ນຕໍ່ພວກລູກສິດຂອງພະອົງ. ແຕ່ໃນວັນທີ 14 ເດືອນນີຊານ ປີ 33 ສ.ສ. ພະອົງເຕັມໃຈສະລະຊີວິດເພື່ອປະໂຫຍດຂອງພວກເຮົາ. (ໂຢຮັນ 10:11) ຄວາມຈິງແລ້ວ ບໍ່ມີວິທີໃດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່ານີ້ທີ່ພະອົງຈະສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ເຮົາ. ເຮົາຄວນຮຽນແບບພະອົງໃນເລື່ອງນີ້ບໍ? ຄວນ. ທີ່ຈິງ ເຮົາໄດ້ຮັບຄຳສັ່ງໃຫ້ເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ.
“ຮັກກັນແລະກັນເໝືອນດັ່ງເຮົາໄດ້ຮັກທ່ານທັງຫຼາຍ”
10, 11. ອັນໃດຄືຄຳສັ່ງໃໝ່ທີ່ພະເຍຊູໃຫ້ແກ່ພວກລູກສິດ ຄຳສັ່ງນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບຫຍັງ ແລະເປັນຫຍັງຈຶ່ງສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະເຊື່ອຟັງຄຳສັ່ງນີ້?
10 ໃນຄືນກ່ອນຈະເສຍຊີວິດ ພະເຍຊູບອກສາວົກທີ່ໃກ້ຊິດທີ່ສຸດຂອງພະອົງວ່າ “ເຮົາປະທານຄຳສັ່ງໃໝ່ຂໍ້ໜຶ່ງໃຫ້ແກ່ທ່ານທັງຫຼາຍວ່າ ຈົ່ງຮັກກັນແລະກັນ ເຮົາໄດ້ຮັກທ່ານທັງຫຼາຍສັນໃດ ທ່ານຈົ່ງຮັກກັນແລະກັນສັນນັ້ນ. ຄົນທັງປວງຈະຮູ້ຈັກວ່າທ່ານທັງຫຼາຍເປັນລູກສິດຂອງເຮົາດ້ວຍການນີ້ ຄືວ່າຖ້າທ່ານທັງຫຼາຍມີຄວາມຮັກໃນທ່າມກາງພວກທ່ານ.” (ໂຢຮັນ 13:34, 35) “ຈົ່ງຮັກກັນແລະກັນ” ເປັນຫຍັງນີ້ຈຶ່ງເປັນ “ຄຳສັ່ງໃໝ່”? ພະບັນຍັດຂອງໂມເຊສັ່ງແລ້ວວ່າ “ຈົ່ງຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົວເອງ.” (ພວກເລວີ 19:18) ແຕ່ຄຳສັ່ງໃໝ່ຮຽກຮ້ອງຄວາມຮັກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າ ເປັນຄວາມຮັກທີ່ຈະກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ມອບຊີວິດຂອງຕົນເອງເພື່ອຄົນອື່ນ. ພະເຍຊູເຮັດໃຫ້ຄຳສັ່ງນີ້ຈະແຈ້ງເມື່ອພະອົງກ່າວວ່າ “ອັນນີ້ເປັນຄຳສັ່ງຂອງເຮົາ ໃຫ້ພວກທ່ານຮັກກັນແລະກັນເໝືອນດັ່ງເຮົາໄດ້ຮັກທ່ານທັງຫຼາຍ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດມີຄວາມຮັກອັນໃຫຍ່ກວ່ານີ້ ຄືວ່າໄດ້ປົງຊີວິດແຫ່ງຕົນຕາງສ່ຽວທັງຫຼາຍແຫ່ງຕົນ.” (ໂຢຮັນ 15:12, 13) ທີ່ແທ້ແລ້ວພະບັນຍັດໃໝ່ບອກວ່າ “ຮັກຄົນອື່ນ ບໍ່ແມ່ນຄື ຮັກຕົວເອງ ແຕ່ຫຼາຍກວ່າ ຕົວເອງ.” ໂດຍວິທີດຳເນີນຊີວິດແລະສິ້ນຊິວິດ ພະອົງເປັນຕົວຢ່າງຂອງຄວາມຮັກແບບນັ້ນ.
11 ເປັນຫຍັງຈຶ່ງສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະເຮັດຕາມຄຳສັ່ງໃໝ່? ຂໍໃຫ້ຈື່ສິ່ງທີ່ພະເຍຊູບອກທີ່ວ່າ “ຄົນທັງປວງຈະຮູ້ຈັກວ່າທ່ານທັງຫຼາຍເປັນລູກສິດຂອງເຮົາດ້ວຍການນີ້ [ຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົນເອງ].” ແມ່ນແລ້ວ ຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົນເອງເປັນສິ່ງລະບຸຕົວເຮົາວ່າເປັນຄລິດສະຕຽນແທ້. ເຮົາອາດສົມທຽບຄວາມຮັກນີ້ຄືກັບບັດປະຈຳຕົວ. ຜູ້ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມໃຫຍ່ປະຈຳປີຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາມີບັດຕິດ. ບັດນີ້ລະບຸໂຕຜູ້ຕິດບັດ ໂດຍບອກຊື່ແລະປະຊາຄົມຂອງຜູ້ນັ້ນ. ຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະທີ່ມີຕໍ່ກັນແລະກັນເປັນຄື “ບັດ” ທີ່ລະບຸໂຕຄລິດສະຕຽນແທ້. ກ່າວອີກຢ່າງໜຶ່ງ ຄວາມຮັກທີ່ເຮົາສະແດງຕໍ່ກັນຄວນເປັນທີ່ສັງເກດເຫັນໄດ້ແຈ້ງຄືກັບປ້າຍຫຼືບັດຕິດທີ່ບອກຜູ້ເຝົ້າສັງເກດການໃຫ້ຮູ້ວ່າເຮົາເປັນລູກສິດແທ້ຂອງພະຄລິດ. ເຮົາແຕ່ລະຄົນຄວນຖາມຕົວເອງວ່າ ‘“ບັດ” ຂອງຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົວເອງປາກົດແຈ້ງໃນຊີວິດຂອງຂ້ອຍບໍ?’
ຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົນເອງ—ກ່ຽວຂ້ອງກັບຫຍັງ?
12, 13. (ກ) ເຮົາຕ້ອງເຕັມໃຈສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ກັນແລະກັນເຖິງຂັ້ນໃດ? (ຂ) ການເສຍສະລະຕົນເອງໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ?
12 ໃນຖານະເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູ ເຮົາຕ້ອງຮັກຄົນອື່ນຄືກັບທີ່ພະອົງຮັກເຮົາ. ນີ້ໝາຍເຖິງການເຕັມໃຈທີ່ຈະເສຍສະລະເພື່ອເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອ. ເຮົາຕ້ອງເຕັມໃຈເສຍສະລະເຖິງຂັ້ນໃດ? ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ “ດ້ວຍຂໍ້ນີ້ພວກເຮົາຮູ້ຈັກຄວາມຮັກ ຄືວ່າເພາະພະອົງໄດ້ຍອມປົງຊີວິດແຫ່ງພະອົງລົງແທນເຮົາທັງຫຼາຍ ແລະເຮົາທັງຫຼາຍຕ້ອງປົງຊີວິດຂອງເຮົາລົງແທນພວກພີ່ນ້ອງ.” (1 ໂຢຮັນ 3:16) ຄືກັບພະເຍຊູ ເຮົາຕ້ອງເຕັມໃຈຕາຍແທນພີ່ນ້ອງຖ້າຈຳເປັນ. ໃນຍາມທີ່ມີການຂົ່ມເຫງ ເຮົາຈະສະລະຊີວິດຂອງເຮົາເອງແທນທີ່ຈະທໍລະຍົດພີ່ນ້ອງຄລິດສະຕຽນແລະເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍ. ໃນດິນແດນທີ່ມີຄວາມຂັດແຍ່ງກັນເນື່ອງຈາກເຊື້ອຊາດຫຼືເຜົ່າພັນ ເຮົາຈະສ່ຽງຊີວິດຂອງຕົນເອງເພື່ອປົກປ້ອງພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງພູມຫຼັງທາງເຊື້ອຊາດຫຼືເຜົ່າພັນ. ເມື່ອຊາດຕ່າງໆເຮັດສົງຄາມກັນ ເຮົາສະໝັກໃຈຍອມຕິດຄຸກຫຼືແມ່ນກະທັ່ງຍອມຕາຍ ແທນທີ່ຈະຈັບອາວຸດຕໍ່ສູ້ເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອຫຼືຜູ້ໃດກໍຕາມ.—ໂຢຮັນ 17:14, 16; 1 ໂຢຮັນ 3:10-12.
13 ການເຕັມໃຈສະລະຊີວິດເພື່ອພີ່ນ້ອງບໍ່ແມ່ນວິທີດຽວທີ່ຈະສະແດງຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົນເອງ. ທີ່ຈິງ ມີບໍ່ເທົ່າໃດຄົນໃນພວກເຮົາທີ່ຕ້ອງເສຍສະລະຫຼາຍຂະໜາດນັ້ນ. ຢ່າງໃດກໍດີ ຖ້າເຮົາຮັກພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາຫຼາຍຈົນເຖິງຂັ້ນຕາຍແທນໄດ້ ເຮົາກໍຄວນເຕັມໃຈຈະເຮັດການເສຍສະລະທີ່ໜ້ອຍກວ່ານັ້ນ ໂດຍທຸ່ມເທຕົວເອງເພື່ອຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃນຕອນນີ້ບໍ່ແມ່ນບໍ? ການເສຍສະລະຕົນເອງໝາຍເຖິງການສະລະຜົນປະໂຫຍດຫຼືຄວາມສະບາຍສ່ວນຕົວເພື່ອປະໂຫຍດຂອງຄົນອື່ນ. ເຮົາໃຫ້ຄວາມຈຳເປັນແລະສະຫວັດດີພາບຂອງເຂົາເຈົ້າມາກ່ອນຂອງເຮົາເຖິງວ່າການເຮັດແນວນັ້ນຈະບໍ່ສະດວກກໍຕາມ. (1 ໂກລິນໂທ 10:24) ເຮົາຈະສະແດງຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົນເອງໃນທາງໃດແດ່ທີ່ໃຊ້ໄດ້ຈິງ?
ໃນປະຊາຄົມແລະໃນຄອບຄົວ
14. (ກ) ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຕ້ອງເສຍສະລະຫຍັງແດ່? (ຂ) ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດຕໍ່ຜູ້ເຖົ້າແກ່ທີ່ເຮັດວຽກໜັກໃນປະຊາຄົມຂອງເຈົ້າ?
14 ຜູ້ເຖົ້າແກ່ໃນປະຊາຄົມເສຍສະລະຫຼາຍຢ່າງເພື່ອ “ລ້ຽງຝູງແກະ.” (1 ເປໂຕ 5:2, 3, ລ.ມ.) ນອກຈາກເອົາໃຈໃສ່ເບິ່ງແຍງຄອບຄົວຂອງຕົນເອງແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າອາດຕ້ອງໃຊ້ເວລາຕອນແລງຫຼືຕອນທ້າຍອາທິດເພື່ອເອົາໃຈໃສ່ເລື່ອງຕ່າງໆຂອງປະຊາຄົມ ລວມທັງກຽມສ່ວນຕ່າງໆສຳລັບການປະຊຸມ ຢາມເພື່ອບຳລຸງລ້ຽງ ແລະຕັດສິນຄວາມ. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຫຼາຍຄົນເສຍສະລະເພີ່ມຂຶ້ນ ໂດຍເຮັດວຽກໜັກຢູ່ການປະຊຸມໝວດແລະປະຊຸມພາກແລະຮັບໃຊ້ໃນຖານະສະມາຊິກຂອງຄະນະກຳມະການປະສານງານກັບໂຮງໝໍ ກຸ່ມທີ່ຈັດຂຶ້ນເພື່ອຢາມຄົນເຈັບທີ່ຮັບການປິ່ນປົວໃນໂຮງໝໍ ແລະຄະນະກຳມະການກໍ່ສ້າງພູມິພາກ. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ທັງຫຼາຍ ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າໂດຍການຮັບໃຊ້ດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ ນັ້ນຄືການໃຊ້ເວລາ ເຫື່ອແຮງ ແລະຊັບພະຍາກອນຂອງເຈົ້າເພື່ອບຳລຸງລ້ຽງຝູງແກະ ເຈົ້າກຳລັງສະແດງຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົນເອງ. (2 ໂກລິນໂທ 12:15) ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຈົ້າແບບທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວເປັນທີ່ຮູ້ຄຸນຄ່າບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຈາກພະເຢໂຫວາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຈາກປະຊາຄົມທີ່ເຈົ້າບຳລຸງລ້ຽງດ້ວຍ.—ຟີລິບ 2:29; ເຫບເລີ 6:10.
15. (ກ) ເມຍຂອງຜູ້ເຖົ້າແກ່ເຮັດການເສຍສະລະຫຍັງແດ່? (ຂ) ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດຕໍ່ເມຍທີ່ໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນເຊິ່ງສະລະເວລາທີ່ຄວນໃຊ້ກັບຜົວເພື່ອທີ່ເຂົາເຈົ້າສາມາດເຮັດວຽກກັບປະຊາຄົມຂອງເຈົ້າ?
15 ຈະວ່າແນວໃດສຳລັບເມຍຜູ້ເຖົ້າແກ່ ຜູ້ຍິງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນກໍເສຍສະລະນຳບໍ່ແມ່ນບໍເພື່ອຜູ້ເປັນຜົວສາມາດເອົາໃຈໃສ່ເບິ່ງແຍງຝູງແກະ? ຜູ້ເປັນເມຍເສຍສະລະແທ້ໆເມື່ອຜົວຕ້ອງໃຊ້ເວລາກັບເລື່ອງຕ່າງໆຂອງປະຊາຄົມ ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນລາວອາດໃຊ້ເວລານັ້ນກັບຄອບຄົວ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງເມຍຂອງຜູ້ດູແລເດີນທາງດ້ວຍເຊັ່ນກັນ ເຂົາເຈົ້າເສຍສະລະເພື່ອເດີນທາງຮ່ວມກັບຜົວຈາກປະຊາຄົມໜຶ່ງໄປອີກປະຊາຄົມໜຶ່ງແລະຈາກໝວດໜຶ່ງໄປອີກໝວດໜຶ່ງ. ເຂົາເຈົ້າປະເຮືອນຂອງຕົນເອງແລະບາງທີຕ້ອງນອນຕ່າງບ່ອນໃນແຕ່ລະອາທິດ. ເມຍທີ່ເຕັມໃຈຈັດໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດຂອງປະຊາຄົມມາກ່ອນຂອງຕົນເອງຄວນໄດ້ຮັບການຊົມເຊີຍເນື່ອງຈາກການສະແດງຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະດ້ວຍໃຈກວ້າງ.—ຟີລິບ 2:3, 4.
16. ພໍ່ແມ່ທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນເສຍສະລະຫຍັງແດ່ໃຫ້ລູກ?
16 ເຮົາຈະສະແດງຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົນເອງແນວໃດໃນຄອບຄົວ? ພໍ່ແມ່ທັງຫຼາຍ ເຈົ້າເຮັດການເສຍສະລະຫຼາຍຢ່າງເພື່ອເອົາໃຈໃສ່ແລະລ້ຽງລູກ “ດ້ວຍການຕີສອນແລະຄຳເຕືອນສະຕິຂອງ [ພະເຢໂຫວາ].” (ເອເຟດ 6:4) ເຈົ້າອາດຕ້ອງເຮັດວຽກຫຼາຍຊົ່ວໂມງທີ່ເຮັດໃຫ້ໝົດເຫື່ອແຮງພຽງເພື່ອຈັດຫາອາຫານໃຫ້ຄອບຄົວແລະເພື່ອເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າພວກລູກມີເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ພຽງພໍລວມທັງບ່ອນຢູ່ອາໄສ. ເຈົ້າອາດຢາກເສຍສະລະຕົນເອງຫຼາຍກວ່າທີ່ຈະເຫັນລູກຂາດສິ່ງຈຳເປັນໃນຊີວິດ. ເຈົ້າຍັງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຫຼາຍເພື່ອສຶກສາກັບລູກ ພາລູກໄປການປະຊຸມຕ່າງໆຂອງຄລິດສະຕຽນ ແລະເຮັດວຽກກັບລູກໃນການປະກາດ. (ພະບັນຍັດ 6:6, 7) ຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຂອງເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຜູ້ລິເລີ່ມຊີວິດຄອບຄົວພໍໃຈແລະນີ້ອາດໝາຍເຖິງຊີວິດຕະຫຼອດໄປຂອງລູກເຈົ້າ.—ສຸພາສິດ 22:6; ເອເຟດ 3:14, 15.
17. ຜົວທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນຈະຮຽນແບບທັດສະນະທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວຂອງພະເຍຊູໄດ້ແນວໃດ?
17 ທ່ານຜູ້ເປັນຜົວຈະຮຽນແບບພະເຍຊູແນວໃດໃນການສະແດງຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົນເອງ? ຄຳພີໄບເບິນຕອບວ່າ “ຜູ້ເປັນຜົວ ຈົ່ງຮັກເມຍຂອງຕົນເອງເໝືອນດັ່ງພະຄລິດໄດ້ຮັກພວກຊຸມນຸມແລະໄດ້ມອບພະອົງເອງໄວ້ແທນພວກຊຸມນຸມນັ້ນ.” (ເອເຟດ 5:25) ດັ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນແລ້ວ ພະເຍຊູຮັກສາວົກຫຼາຍຈົນຕາຍແທນເຂົາເຈົ້າ. ຜົວທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນຮຽນແບບທັດສະນະທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວຂອງພະເຍຊູ ຜູ້ທີ່ “ບໍ່ໄດ້ກະທຳຕາມຊອບໃຈຂອງພະອົງເອງ.” (ໂລມ 15:3) ຜົວແບບນັ້ນເຕັມໃຈຈັດໃຫ້ຄວາມຈຳເປັນແລະຄວາມສົນໃຈຂອງເມຍມາກ່ອນຂອງຕົນເອງ. ລາວຈະບໍ່ຮຽກຮ້ອງວ່າຕ້ອງເຮັດທຸກຢ່າງຕາມແບບທີ່ລາວມັກ ແຕ່ລາວສະແດງຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມເຮັດຕາມເມຍເມື່ອບໍ່ລະເມີດຫຼັກການໃນພະຄຳພີ. ຜົວທີ່ສະແດງຄວາມຮັກແບບເສຍສະລະຕົນເອງໄດ້ຮັບຄວາມພໍໃຈຈາກພະເຢໂຫວາທັງຍັງໄດ້ຮັບຄວາມຮັກແລະຄວາມນັບຖືຈາກເມຍແລະລູກ.
ເຈົ້າຈະເຮັດແນວໃດ?
18. ສິ່ງໃດກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງໃໝ່ທີ່ໃຫ້ຮັກກັນແລະກັນ?
18 ການເຊື່ອຟັງພະບັນຍັດໃໝ່ທີ່ໃຫ້ຮັກກັນແລະກັນບໍ່ແມ່ນແນວທາງທີ່ປະຕິບັດໄດ້ງ່າຍໆ ແຕ່ເຮົາມີແຮງກະຕຸ້ນທີ່ມີພະລັງໃນການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ. ໂປໂລໄດ້ຂຽນວ່າ “ຄວາມຮັກຂອງພະຄລິດໄດ້ຊັກນຳເຮົາທັງຫຼາຍເປັນແຮງ ເພາະພວກເຮົາໄດ້ຄຶດເຫັນຢ່າງນີ້ວ່າ ຖ້າຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ຕາຍແທນຄົນທັງປວງ . . . ຄົນທັງຫຼາຍທີ່ມີຊີວິດຢູ່ຈະມີຊີວິດຕໍ່ໄປບໍ່ໃຊ່ສຳລັບຕົວເອງ ແຕ່ວ່າສຳລັບພະອົງຜູ້ໄດ້ຕາຍແລະໄດ້ເປັນຄືນມາຕາງເຂົາ.” (2 ໂກລິນໂທ 5:14, 15) ເພາະພະເຍຊູຕາຍເພື່ອເຮົາ ເຮົາຄວນຖືກກະຕຸ້ນໃຫ້ມີຊີວິດຢູ່ເພື່ອພະອົງບໍ່ແມ່ນບໍ? ເຮົາສາມາດເຮັດເຊັ່ນນັ້ນໂດຍຕິດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພະອົງໃນເລື່ອງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ.
19, 20. ຂອງປະທານລ້ຳຄ່າອັນໃດທີ່ພະເຢໂຫວາມອບໃຫ້ເຮົາ ແລະເຮົາຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນໂດຍວິທີໃດວ່າເຮົາຍອມຮັບຂອງປະທານນັ້ນ?
19 ພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ເວົ້າເກີນຈິງເມື່ອກ່າວວ່າ “ບໍ່ມີຜູ້ໃດມີຄວາມຮັກອັນໃຫຍ່ກວ່ານີ້ ຄືວ່າໄດ້ປົງຊີວິດແຫ່ງຕົນຕາງສ່ຽວທັງຫຼາຍແຫ່ງຕົນ.” (ໂຢຮັນ 15:13) ຄວາມເຕັມໃຈຂອງພະອົງທີ່ຍອມສະລະຊີວິດເພື່ອປະໂຫຍດຂອງເຮົາເປັນການສະແດງເຖິງຄວາມຮັກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພະອົງ ທີ່ມີຕໍ່ເຮົາ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ ມີອີກຜູ້ໜຶ່ງທີ່ສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ເຮົາຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ. ພະເຍຊູອະທິບາຍວ່າ “ພະເຈົ້າໄດ້ຮັກມະນຸດສະໂລກຫຼາຍປານນັ້ນຈົນໄດ້ປະທານໃຫ້ພະບຸດອົງດຽວຂອງພະອົງ ເພື່ອຄົນທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພະບຸດນັ້ນຈະບໍ່ຈິບຫາຍ ແຕ່ວ່າຈະມີຊີວິດອັນຕະຫຼອດໄປເປັນນິດ.” (ໂຢຮັນ 3:16) ພະເຈົ້າຮັກເຮົາຫຼາຍຈົນໄດ້ມອບລູກຊາຍຜູ້ດຽວໃຫ້ເປັນຄ່າໄຖ່ ເຮັດໃຫ້ເປັນໄປໄດ້ທີ່ເຮົາຈະໄດ້ຮັບການຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນຈາກບາບແລະຄວາມຕາຍ. (ເອເຟດ 1:7) ຄ່າໄຖ່ເປັນຂອງປະທານອັນລ້ຳຄ່າຈາກພະເຢໂຫວາ ແຕ່ພະອົງບໍ່ໄດ້ບັງຄັບເຮົາໃຫ້ຍອມຮັບຄ່າໄຖ່ນັ້ນ.
20 ເຮົາເອງຕ້ອງເປັນຝ່າຍຍອມຮັບເອົາຂອງປະທານຈາກພະເຢໂຫວາ. ໂດຍວິທີໃດ? ໂດຍ “ເຊື່ອ” ໃນລູກຊາຍຂອງພະອົງ. ແນວໃດກໍຕາມ ຄວາມເຊື່ອບໍ່ແມ່ນເປັນພຽງແຕ່ຄຳເວົ້າ. ເຮົາພິສູດຄວາມເຊື່ອໂດຍການກະທຳ ໂດຍວິທີທີ່ເຮົາດຳເນີນຊີວິດ. (ຢາໂກໂບ 2:26) ເຮົາພິສູດຄວາມເຊື່ອໃນພະເຍຊູຄລິດໂດຍການຕິດຕາມພະອົງທຸກໆວັນ. ການເຮັດແນວນີ້ຈະນຳເອົາພະພອນມາກມາຍມາໃຫ້ເຮົາໃນຕອນນີ້ແລະໃນອະນາຄົດ ດັ່ງທີ່ບົດສຸດທ້າຍຂອງປຶ້ມນີ້ຈະອະທິບາຍ.
^ ມື້ນັ້ນພະເຍຊູຖືກຖົ່ມນ້ຳລາຍໃສ່ສອງເທື່ອ ເທື່ອທຳອິດແມ່ນພວກຫົວໜ້າສາສະໜາ ແລະຕໍ່ມາແມ່ນພວກທະຫານໂລມ. (ມັດທາຍ 26:59-68; 27:27-30) ເຖິງແມ່ນຖືກປະຕິບັດແບບດູຖູກ ພະອົງອົດທົນໂດຍບໍ່ໄດ້ຈົ່ມຈັກຄຳ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຄຳພະຍາກອນສຳເລັດເປັນຈິງທີ່ວ່າ “ເຮົາບໍ່ໄດ້ບັງໜ້າເອງຈາກການປະຈານຂາຍໜ້າແລະຈາກນ້ຳລາຍຖົ່ມ.”—ເອຊາອີ 50:6.
