ບົດທີ 16
“ພະເຍຊູ . . . ໄດ້ຮັກເຂົາເຖິງທີ່ສຸດ”
1, 2. ພະເຍຊູໃຊ້ເວລາແລງມື້ສຸດທ້າຍແນວໃດກັບເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກ ແລະເປັນຫຍັງໄລຍະສຸດທ້າຍນີ້ຈຶ່ງມີຄ່າຫຼາຍ?
ໃນຂະນະທີ່ຊຸມນຸມກັບເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກຢູ່ຫ້ອງຊັ້ນເທິງໃນເຮືອນຫຼັງໜຶ່ງຢູ່ເມືອງເຢຣຶຊາເລມ ພະເຍຊູຮູ້ວ່ານີ້ເປັນແລງມື້ສຸດທ້າຍທີ່ຈະຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າ. ເວລາທີ່ພະອົງຈະກັບໄປຫາພໍ່ໃກ້ເຂົ້າມາແລ້ວ. ໃນເວລາອີກບໍ່ເທົ່າໃດຊົ່ວໂມງພະເຍຊູກໍຈະຖືກຈັບແລະຄວາມເຊື່ອຂອງພະອົງຈະຖືກທົດລອງໃນແບບທີ່ບໍ່ເຄີຍຖືກມາກ່ອນ. ເຖິງຮູ້ວ່າອີກບໍ່ດົນຈະຕ້ອງສິ້ນຊີວິດ ພະອົງກໍຍັງຄຳນຶງເຖິງຄວາມຈຳເປັນຂອງເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກ.
2 ພະເຍຊູໄດ້ກຽມອັກຄະສາວົກໄວ້ແລ້ວສຳລັບການຈາກໄປຂອງພະອົງ ແຕ່ພະອົງຍັງມີອີກຫຼາຍສິ່ງທີ່ຈະບອກເພື່ອຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຂັ້ມແຂງຕໍ່ເຫດການທີ່ຈະປະເຊີນໃນອະນາຄົດ. ດັ່ງນັ້ນ ພະອົງຈຶ່ງໃຊ້ເວລາອັນມີຄ່າໃນຕອນທ້າຍໆນີ້ເພື່ອສອນເຂົາເຈົ້າເຖິງບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນເຊິ່ງຈະຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຮັກສາຄວາມສັດຊື່. ຖ້ອຍຄຳທີ່ພະອົງກ່າວສະແດງເຖິງຄວາມອົບອຸ່ນແລະຄວາມສະໜິດສະໜົມທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ພະອົງເຄີຍກ່າວນຳເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງເປັນຫ່ວງເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກຫຼາຍກວ່າເປັນຫ່ວງຕົວເອງ? ເປັນຫຍັງໄລຍະທ້າຍໆທີ່ພະອົງຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງມີຄ່າຫຼາຍ? ຄຳຕອບສະຫຼຸບໄດ້ຄຳດຽວຄື ຄວາມຮັກ. ພະອົງມີຄວາມຮັກອັນເລິກເຊິ່ງຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ.
3. ເຮົາຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ລໍຖ້າຈົນຮອດແລງມື້ສຸດທ້າຍຈຶ່ງສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ເຫຼົ່າສາວົກ?
3 ຫຼາຍສິບປີຕໍ່ມາເມື່ອເລີ່ມນຳສະເໜີເລື່ອງທີ່ຂຽນຂຶ້ນໂດຍການດົນໃຈກ່ຽວກັບແລງມື້ນັ້ນ ອັກຄະສາວົກໂຢຮັນຂຽນວ່າ “ກ່ອນເທສະການປັດສະຄາພະເຍຊູທີ່ຮູ້ຈັກວ່າຍາມແຫ່ງຕົນໄດ້ມາແລ້ວເພື່ອຈະກາຍແຕ່ໂລກນີ້ໄປຫາພະບິດາ ເພາະພະອົງໄດ້ຮັກພວກແຫ່ງຕົນທີ່ຢູ່ໃນໂລກແລ້ວພະອົງໄດ້ຮັກເຂົາເຖິງທີ່ສຸດ.” (ໂຢຮັນ 13:1) ພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ລໍຖ້າຈົນຮອດຕອນຄ່ຳມື້ນັ້ນເພື່ອສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ “ພວກແຫ່ງຕົນ.” ຕະຫຼອດໄລຍະວຽກຮັບໃຊ້ ພະອົງໃຫ້ຂໍ້ພິສູດກ່ຽວກັບຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ເຫຼົ່າສາວົກໃນຫຼາຍວິທີ. ນັ້ນເປັນປະໂຫຍດທີ່ຈະພິຈາລະນາບາງວິທີທີ່ພະອົງໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກ ເນື່ອງຈາກການຮຽນແບບພະອົງໃນເລື່ອງນີ້ຈະພິສູດວ່າເຮົາເປັນສາວົກແທ້ຂອງພະອົງ.
ການສະແດງຄວາມອົດທົນ
4, 5. (ກ) ໃນການປະຕິບັດກັບເຫຼົ່າສາວົກ ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຕ້ອງມີຄວາມອົດທົນ? (ຂ) ພະເຍຊູຕອບສະໜອງແນວໃດເມື່ອອັກຄະສາວົກສາມຄົນສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າບໍ່ໄດ້ເຝົ້າລະວັງຢູ່ສວນເຄດເຊມາເນ?
4 ຄວາມຮັກແລະຄວາມອົດທົນກ່ຽວຂ້ອງກັນ. 1 ໂກລິນໂທ 13:4 ກ່າວວ່າ “ຄວາມຮັກກໍອົດທົນດົນນານ” ຄວາມອົດທົນນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບການອົດທົນກັບຄົນອື່ນ. ພະເຍຊູຕ້ອງອົດທົນບໍເມື່ອປະຕິບັດກັບເຫຼົ່າສາວົກ? ອົດທົນແທ້! ດັ່ງທີ່ເຫັນໃນບົດທີ 3 ເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກຊັກຊ້າໃນການພັດທະນາຄວາມຖ່ອມ. ເຂົາເຈົ້າໂຕ້ຖຽງກັນຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງຄັ້ງວ່າໃຜເປັນໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນທ່າມກາງພວກເຂົາ. ພະເຍຊູຕອບສະໜອງແນວໃດ? ພະອົງໃຈຮ້າຍແລະເຮັດແບບບໍ່ພໍໃຈບໍ? ບໍ່ ພະອົງຫາເຫດຜົນກັບເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມອົດທົນ ແມ່ນແຕ່ຕອນທີ່ມີການ “ຖຽງກັນ” ເລື່ອງປະເດັນນີ້ເຊິ່ງເກີດຂຶ້ນໃນແລງມື້ສຸດທ້າຍທີ່ພະອົງຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າ!—ລືກາ 22:24-30; ມັດທາຍ 20:20-28; ມາລະໂກ 9:33-37.
5 ຕໍ່ມາໃນຄືນສຸດທ້າຍນັ້ນ ເມື່ອພະເຍຊູໄປສວນເຄດເຊມາເນກັບອັກຄະສາວົກທີ່ສັດຊື່ 11 ຄົນ ມີການທົດສອບຄວາມອົດທົນຂອງພະອົງອີກຄັ້ງໜຶ່ງ. ໂດຍປະອັກຄະສາວົກອີກແປດຄົນໄວ້ ພະເຍຊູພາເປໂຕ ຢາໂກໂບ ແລະໂຢຮັນເຂົ້າໄປເລິກໆໃນສວນ. ພະເຍຊູບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ “ຈິດໃຈເຮົາເປັນທຸກໜັກແທບຈະຕາຍຢູ່ແລ້ວ ຈົ່ງເຝົ້າຢູ່ທີ່ນີ້ກັບເຮົາ.” ພະອົງຍ່າງອອກໄປໜ້ອຍໜຶ່ງແລະເລີ່ມຕົ້ນອະທິດຖານຢ່າງຈິງຈັງ. ພາຍຫຼັງທີ່ອະທິດຖານເປັນເວລາດົນ ພະອົງກັບມາຫາອັກຄະສາວົກສາມຄົນນັ້ນ. ພະອົງພົບເຫັນອັນໃດ? ໃນໄລຍະການທົດລອງອັນສຳຄັນທີ່ສຸດນີ້ ພວກເຂົາພັດນອນຫຼັບ! ພະອົງຮ້າຍເຂົາເຈົ້າອີກຍ້ອນບໍ່ໄດ້ເຝົ້າລະວັງບໍ? ບໍ່ ພະອົງຕັກເຕືອນເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມອົດທົນ. ຖ້ອຍຄຳທີ່ກະລຸນານັ້ນສະແດງວ່າພະອົງເຂົ້າໃຈໃນຄວາມເຄັ່ງຕຶງທີ່ເຂົາເຈົ້າພວມປະເຊີນຢູ່ພ້ອມທັງຄວາມອ່ອນເພຍຂອງເຂົາເຈົ້າ. * ພະອົງກ່າວວ່າ “ໃຈກະຕືລືລົ້ນກໍຈິງ ແຕ່ກາຍນັ້ນອ່ອນແອ.” ພະເຍຊູຍັງຄົງອົດທົນຕໍ່ໆໄປໃນແລງມື້ນັ້ນ ເຖິງວ່າເມື່ອກັບມາແລະຍັງເຫັນເຂົາເຈົ້ານອນຫຼັບຢູ່ບໍ່ແມ່ນເທື່ອດຽວແຕ່ອີກຕັ້ງສອງເທື່ອ!—ມັດທາຍ 26:36-46, ລ.ມ.
6. ເຮົາຈະຮຽນແບບພະເຍຊູແນວໃດໃນການປະຕິບັດກັບຜູ້ອື່ນ?
6 ເປັນເລື່ອງໜູນໃຈທີ່ຈະສັງເກດວ່າພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ໝົດຫວັງໃນໂຕເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກ. ໃນທີ່ສຸດຄວາມອົດທົນຂອງພະອົງກໍເກີດຜົນ ເນື່ອງຈາກຊາຍທີ່ສັດຊື່ເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຮຽນຮູ້ເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການເປັນທັງຄົນຖ່ອມແລະຄົນລະມັດລະວັງ. (1 ເປໂຕ 3:8; 4:7) ເຮົາຈະຮຽນແບບພະເຍຊູແນວໃດໃນການປະຕິບັດກັບຜູ້ອື່ນ? ໂດຍສະເພາະແລ້ວຜູ້ເຖົ້າແກ່ຕ້ອງເປັນຄົນອົດທົນ. ເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອອາດເຂົ້າຫາຜູ້ເຖົ້າແກ່ຄົນໜຶ່ງພ້ອມກັບບັນຫາຕ່າງໆຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຂະນະທີ່ຜູ້ເຖົ້າແກ່ເອງກໍອິດເມື່ອຍຫຼືອຸກໃຈເນື່ອງຈາກຄວາມກັງວົນຂອງຕົນ. ໃນບາງຄັ້ງ ຜູ້ທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອອາດຊັກຊ້າໃນການຮັບເອົາຄຳແນະນຳ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ ຜູ້ເຖົ້າແກ່ທີ່ມີຄວາມອົດທົນຈະແນະນຳສັ່ງສອນ “ດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນ” ແລະຈະ “ປະຕິບັດຕໍ່ຝູງແກະດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນ.” (2 ຕີໂມເຕ 2:24, 25, ລ.ມ.; ກິດຈະການ 20:28, 29, ລ.ມ.) ພໍ່ແມ່ຄວນຮຽນແບບພະເຍຊູໃນການສະແດງຄວາມອົດທົນ ເພາະບາງຄັ້ງລູກອາດຊ້າໃນການຮັບເອົາຄຳແນະນຳສັ່ງສອນຫຼືການແກ້ໄຂ. ຄວາມຮັກແລະຄວາມອົດທົນຈະຊ່ວຍພໍ່ແມ່ບໍ່ໃຫ້ຍຸດຕິຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຝຶກອົບຮົມລູກຂອງຕົນ. ຄວາມອົດທົນເຊັ່ນນັ້ນອາດຈະໃຫ້ຜົນຕອບແທນຫຼາຍແທ້ໆ.—ຄຳເພງ 127:3.
ໃສ່ໃຈຕໍ່ຄວາມຈຳເປັນຂອງຜູ້ອື່ນ
7. ໃນວິທີໃດແດ່ທີ່ພະເຍຊູໃສ່ໃຈຕໍ່ຄວາມຈຳເປັນດ້ານຮ່າງກາຍແລະດ້ານວັດຖຸຂອງພວກສາວົກ?
7 ຄວາມຮັກສະແດງອອກໂດຍການກະທຳທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ. (1 ໂຢຮັນ 3:17, 18) ຄວາມຮັກ “ບໍ່ເຫັນແກ່ປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ.” (1 ໂກລິນໂທ 13:5, ລ.ມ.) ຄວາມຮັກກະຕຸ້ນພະເຍຊູໃຫ້ໃສ່ໃຈຕໍ່ຄວາມຈຳເປັນດ້ານຮ່າງກາຍແລະດ້ານວັດຖຸຂອງພວກສາວົກ. ຫຼາຍຄັ້ງ ພະອົງເຮັດເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນແຕ່ກ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະເວົ້າເຖິງຄວາມຈຳເປັນຂອງຕົນເອງຊ້ຳ. ເມື່ອເຫັນວ່າເຂົາເຈົ້າອິດເມື່ອຍ ພະອົງແນະນຳໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄປກັບພະອົງ “ໃນປ່າສະຫງັດຢູ່ແລະເຊົາການຢູ່ສັກໜ້ອຍໜຶ່ງ.” (ມາລະໂກ 6:31) ເມື່ອສັງເກດວ່າເຂົາເຈົ້າຫິວເຂົ້າ ພະອົງເປັນຝ່າຍລິເລີ່ມທີ່ຈະລ້ຽງອາຫານເຂົາເຈົ້າພ້ອມກັບອີກຫຼາຍພັນຄົນທີ່ມາຟັງພະອົງສອນ.—ມັດທາຍ 14:19, 20; 15:35-37.
8, 9. (ກ) ສິ່ງໃດທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຍຊູສຳນຶກເຖິງຄວາມຈຳເປັນທາງຝ່າຍວິນຍານຂອງພວກສາວົກແລະສະໜອງຄວາມຈຳເປັນນັ້ນ? (ຂ) ເມື່ອຢູ່ເທິງເສົາທໍລະມານ ພະເຍຊູສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າຫ່ວງໃຍຕໍ່ສະຫວັດດີພາບຂອງແມ່?
8 ພະເຍຊູສຳນຶກເຖິງຄວາມຈຳເປັນທາງຝ່າຍວິນຍານຂອງເຫຼົ່າສາວົກແລະໄດ້ສະໜອງຄວາມຈຳເປັນນັ້ນ. (ມັດທາຍ 4:4; 5:3) ໃນການສອນ ຫຼາຍຄັ້ງພະອົງໃຫ້ຄວາມສົນໃຈແກ່ເຂົາເຈົ້າເປັນພິເສດ. ພະອົງກ່າວຄຳເທດຢູ່ເທິງພູເຂົາເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງພວກສາວົກໂດຍສະເພາະ. (ມັດທາຍ 5:1, 2, 13-16) ຕອນທີ່ສອນໂດຍໃຊ້ອຸທາຫອນ “ເມື່ອຢູ່ຜູ້ດຽວກັບພວກລູກສິດແຫ່ງຕົນພະອົງໄດ້ແກ້ສັບພະທຸກສິ່ງແກ່ເຂົາໃຫ້ແຈ້ງ.” (ມາລະໂກ 4:34) ພະເຍຊູບອກລ່ວງໜ້າວ່າພະອົງຈະແຕ່ງຕັ້ງ “ຂ້າໃຊ້ຜູ້ສັດຊື່ແລະສະຫຼາດ” ເພື່ອເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າພວກລູກສິດຂອງພະອົງຈະໄດ້ຮັບການລ້ຽງທາງດ້ານຝ່າຍວິນຍານເປັນຢ່າງດີໃນສະໄໝສຸດທ້າຍນີ້. ຂ້າໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ນີ້ປະກອບດ້ວຍພີ່ນ້ອງຜູ້ຖືກເຈີມຂອງພະເຍຊູກຸ່ມນ້ອຍໆກຸ່ມໜຶ່ງທີ່ຖືກເຈີມຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງຈັດຕຽມ “ອາຫານ” ຝ່າຍວິນຍານ “ໃນເວລາກຳນົດ” ນັບຕັ້ງແຕ່ປີ 1919 ເປັນຕົ້ນມາ.—ມັດທາຍ 24:45
9 ໃນມື້ທີ່ພະອົງສິ້ນຊີວິດ ດ້ວຍວິທີອັນຊາບຊຶ້ງໃຈພະເຍຊູໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຫ່ວງໃຍຕໍ່ສະຫວັດດີພາບທາງຝ່າຍວິນຍານຂອງຜູ້ທີ່ພະອົງຮັກ. ຂໍໃຫ້ນຶກພາບສາກເຫດການຕໍ່ໄປນີ້. ພະເຍຊູຢູ່ເທິງຫຼັກທໍລະມານ ກຳລັງປະສົບຄວາມເຈັບປວດແສນສາຫັດ. ເພື່ອທີ່ຈະຫັນໃຈໄດ້ ປາກົດວ່າພະອົງຕ້ອງໄດ້ຍົກໂຕຂຶ້ນໂດຍໃຊ້ຕີນຢັນ. ແນ່ນອນວ່າການເຮັດແນວນີ້ເຮັດໃຫ້ເຈັບປວດຫຼາຍເມື່ອຕະປູທີ່ຕອກຢູ່ຕີນເຮັດໃຫ້ບາດແຜຈີກຂາດ ແລະຫຼັງທີ່ຖືກຂ້ຽນດ້ວຍແສ້ກໍຖູກັບເສົາ. ການເວົ້າເຊິ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບການຄວບຄຸມລົມຫັນໃຈຄົງຕ້ອງເປັນໄປດ້ວຍຄວາມລຳບາກແລະເຈັບປວດ. ເຖິງແມ່ນວ່າກຳລັງຈະສິ້ນຊີວິດ ພະເຍຊູກ່າວຖ້ອຍຄຳທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຮັກອັນເລິກເຊິ່ງທີ່ມີຕໍ່ມາລີ ແມ່ຂອງພະອົງ. ເມື່ອເຫັນມາລີແລະອັກຄະສາວົກໂຢຮັນຢືນຢູ່ໃກ້ໆ ພະເຍຊູເວົ້າກັບແມ່ດ້ວຍສຽງດັງພໍທີ່ຄົນຢືນເບິ່ງຢູ່ຈະໄດ້ຍິນທີ່ວ່າ “ນາງເອີຍ ຜູ້ນັ້ນເປັນລູກຊາຍຂອງນາງ.” ຈາກນັ້ນກໍເວົ້າກັບໂຢຮັນວ່າ “ຜູ້ນັ້ນເປັນແມ່ຂອງທ່ານ.” (ໂຢຮັນ 19:26, 27) ພະເຍຊູຮູ້ດີວ່າອັກຄະສາວົກຜູ້ສັດຊື່ຈະເອົາໃຈໃສ່ບໍ່ພຽງແຕ່ຄວາມຈຳເປັນດ້ານຮ່າງກາຍແລະດ້ານວັດຖຸຂອງມາລີເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຈະເອົາໃຈໃສ່ສະຫວັດດີພາບດ້ານຝ່າຍວິນຍານນຳອີກ. *
ພໍ່ແມ່ທີ່ຫ່ວງໃຍສະແດງຄວາມອົດທົນແລະສະໜອງຄວາມຈຳເປັນໃນດ້ານຕ່າງໆຂອງລູກ
10. ພໍ່ແມ່ຈະຮຽນແບບພະເຍຊູໄດ້ແນວໃດໃນຂະນະທີ່ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຄວາມຈຳເປັນຂອງລູກ?
10 ພໍ່ແມ່ທີ່ຫ່ວງໃຍເຫັນວ່າເປັນປະໂຫຍດທີ່ຈະຕຶກຕອງແບບຢ່າງຂອງພະເຍຊູ. ພໍ່ຜູ້ທີ່ຮັກຄອບຄົວແທ້ໆຈະຈັດຫາສິ່ງຝ່າຍວັດຖຸໃຫ້ຄອບຄົວ. (1 ຕີໂມເຕ 5:8) ຫົວໜ້າຄອບຄົວທີ່ສົມດຸນແລະປ່ຽມດ້ວຍຄວາມຮັກຈະຈັດເວລາໄວ້ໃນບາງຄັ້ງຄາວເພື່ອການພັກຜ່ອນຢ່ອນໃຈ. ສຳຄັນກວ່ານັ້ນ ພໍ່ແມ່ທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນຈັດຕຽມສິ່ງຈຳເປັນດ້ານຝ່າຍວິນຍານໃຫ້ລູກຂອງຕົນ. ໂດຍວິທີໃດ? ພໍ່ແມ່ທີ່ເປັນແບບນັ້ນຈັດໃຫ້ມີການສຶກສາຄຳພີໄບເບິນໃນຄອບຄົວເປັນປະຈຳ ແລະພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຕອນທີ່ສຶກສາເປັນແບບເສີມສ້າງແລະມ່ວນຊື່ນສຳລັບລູກ. (ພະບັນຍັດ 6:6, 7) ໂດຍທາງຄຳເວົ້າແລະການກະທຳ ພໍ່ແມ່ສອນລູກວ່າວຽກຮັບໃຊ້ເປັນກິດຈະກຳທີ່ສຳຄັນແລະການກຽມແລະການເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຕ່າງໆຂອງຄລິດສະຕຽນເປັນສ່ວນທີ່ສຳຄັນຂອງກິດຈະວັດໃນການນະມັດສະການຂອງເຂົາເຈົ້າ.—ເຫບເລີ 10:24, 25.
ເຕັມໃຈທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພ
11. ພະເຍຊູສອນຫຍັງໃຫ້ພວກລູກສິດໃນເລື່ອງການໃຫ້ອະໄພ?
11 ການໃຫ້ອະໄພເປັນແງ່ໜຶ່ງຂອງຄວາມຮັກ. (ໂກໂລດ 3:13, 14) ໃນ 1 ໂກລິນໂທ 13:5 (ທ.ປ.) ກ່າວເຖິງຄວາມຮັກວ່າ “ບໍ່ມັກຈົດຈຳຄວາມຜິດ.” ໃນຫຼາຍໂອກາດ ພະເຍຊູໄດ້ສອນພວກລູກສິດເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການໃຫ້ອະໄພ. ພະອົງກະຕຸ້ນເຕືອນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນ “ບໍ່ແມ່ນເຖິງເຈັດຄັ້ງ ແຕ່ເຖິງເຈັດສິບເຈັດຄັ້ງ” ນັ້ນຄືບໍ່ຈຳກັດຈຳນວນຄັ້ງ. (ມັດທາຍ 18:21, 22, ລ.ມ.) ພະອົງສອນເຂົາເຈົ້າວ່າຄວນໃຫ້ອະໄພຜູ້ທີ່ເຮັດຜິດ ຖ້າຄົນນັ້ນສະແດງການກັບໃຈພາຍຫຼັງທີ່ໄດ້ຮັບການຕັກເຕືອນ. (ລືກາ 17:3, 4) ແນວໃດກໍຕາມ ພະເຍຊູບໍ່ຄືກັບພວກຟາລິຊຽນທີ່ໜ້າໄຫວ້ຫຼັງຫຼອກ ຜູ້ທີ່ສອນໂດຍທາງຄຳເວົ້າເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພະອົງສອນໂດຍທາງການກະທຳ. (ມັດທາຍ 23:2-4) ຂໍໃຫ້ມາເບິ່ງວ່າພະເຍຊູສະແດງຄວາມເຕັມໃຈແນວໃດທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພເຖິງວ່າເພື່ອນທີ່ໄວ້ໃຈໄດ້ຄົນໜຶ່ງໄດ້ເຮັດໃຫ້ພະອົງຜິດຫວັງ.
12, 13. (ກ) ໃນຄືນທີ່ພະເຍຊູຖືກຈັບ ໃນທາງໃດແດ່ທີ່ເປໂຕໄດ້ເຮັດໃຫ້ພະອົງຜິດຫວັງ? (ຂ) ການກະທຳຂອງພະເຍຊູພາຍຫຼັງທີ່ຄືນມາຈາກຕາຍເຮັດໃຫ້ເຫັນແຈ້ງແນວໃດວ່າພະອົງບໍ່ພຽງແຕ່ສອນເລື່ອງການໃຫ້ອະໄພເທົ່ານັ້ນ?
12 ພະເຍຊູມີສາຍສຳພັນທີ່ໃກ້ຊິດກັບອັກຄະສາວົກເປໂຕເຊິ່ງເປັນຄົນທີ່ຈິງໃຈແຕ່ກໍໃຈຮ້ອນໃນບາງຄັ້ງ. ພະເຍຊູສຳນຶກເຖິງຄຸນລັກສະນະທີ່ດີຂອງເປໂຕແລະມອບສິດທິພິເສດຕ່າງໆໃຫ້ລາວ. ເປໂຕ ພ້ອມກັບຢາໂກໂບແລະໂຢຮັນໄດ້ຮູ້ເຫັນດ້ວຍຕົວເອງເຖິງການອັດສະຈັນຕ່າງໆທີ່ອັກຄະສາວົກຄົນອື່ນໆບໍ່ໄດ້ເຫັນ. (ມັດທາຍ 17:1, 2; ລືກາ 8:49-55) ດັ່ງທີ່ສັງເກດເຫັນກ່ອນໜ້ານີ້ ເປໂຕເປັນຄົນໜຶ່ງໃນອັກຄະສາວົກສາມຄົນທີ່ຍ່າງເລິກເຂົ້າໄປໃນສວນເຄດເຊມາເນພ້ອມກັບພະເຍຊູໃນຄືນທີ່ພະອົງຖືກຈັບ. ແຕ່ໃນຄືນດຽວກັນນັ້ນເມື່ອພະເຍຊູຖືກທໍລະຍົດແລະຖືກຈັບ ເປໂຕແລະອັກຄະສາວົກຄົນອື່ນໆໄດ້ປະຖິ້ມພະເຍຊູແລ້ວພາກັນໜີໄປ. ຕໍ່ມາ ເປໂຕກ້າພໍທີ່ຈະຢືນຢູ່ທາງນອກໃນຕອນທີ່ມີການພິຈາລະນາຄະດີຂອງພະອົງຢ່າງຜິດກົດໝາຍ. ແຕ່ຕໍ່ມາເປໂຕຮູ້ສຶກຢ້ານແລະໄດ້ເຮັດຄວາມຜິດທີ່ຮ້າຍແຮງ ລາວຕົວະເຖິງສາມຄັ້ງວ່າບໍ່ຮູ້ຈັກພະເຍຊູ! (ມັດທາຍ 26:69-75) ພະເຍຊູມີປະຕິກິລິຍາແນວໃດ? ເຈົ້າຈະຕອບສະໜອງແນວໃດຖ້າເພື່ອນສະໜິດຄົນໜຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຜິດຫວັງແບບນັ້ນ?
13 ພະເຍຊູພ້ອມທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພເປໂຕ. ພະອົງຮູ້ວ່າເປໂຕເສຍໃຈຫຼາຍຍ້ອນຄວາມຜິດຂອງຕົນເອງ. ທີ່ຈິງແລ້ວອັກຄະສາວົກຜູ້ທີ່ກັບໃຈ “ເສຍໃຈຫຼາຍຈົນຮ້ອງໄຫ້ອອກມາ.” (ມາລະໂກ 14:72, ລ.ມ.) ໃນມື້ທີ່ພະເຍຊູຖືກປຸກໃຫ້ຄືນມາຈາກຕາຍ ພະອົງໄດ້ປາກົດຕົວຕໍ່ເປໂຕ ເບິ່ງຄືວ່າເພື່ອປອບໂຍນແລະເຮັດໃຫ້ອັກຄະສາວົກຜູ້ນີ້ໝັ້ນໃຈ. (ລືກາ 24:34; 1 ໂກລິນໂທ 15:5) ຕໍ່ມາບໍ່ຮອດສອງເດືອນ ພະເຍຊູໃຫ້ກຽດເປໂຕໂດຍໃຫ້ລາວນຳໜ້າໃນການໃຫ້ຄຳພະຍານຕໍ່ຝູງຄົນໃນເມືອງເຢຣຶຊາເລມໃນວັນເພນເຕກອດ. (ກິດຈະການ 2:14-40) ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ດ້ວຍວ່າພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກແຄ້ນໃຈຕໍ່ພວກອັກຄະສາວົກທີ່ປະຖິ້ມພະອົງ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ພາຍຫຼັງການຄືນມາຈາກຕາຍ ພະອົງຍັງເອີ້ນເຂົາເຈົ້າວ່າ “ພວກພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາ.” (ມັດທາຍ 28:10) ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າພະເຍຊູບໍ່ພຽງແຕ່ສອນເລື່ອງການໃຫ້ອະໄພເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພະອົງໃຫ້ອະໄພຢ່າງແທ້ຈິງແມ່ນບໍ?
14. ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພຜູ້ອື່ນ ແລະໂດຍວິທີໃດທີ່ເຮົາຈະສະແດງເຖິງຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພ?
14 ໃນຖານະເປັນລູກສິດຂອງພະຄລິດ ເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພຜູ້ອື່ນ. ຍ້ອນຫຍັງ? ບໍ່ຄືກັບພະເຍຊູ ເຮົາເປັນມະນຸດບໍ່ສົມບູນແບບຄືກັບຜູ້ທີ່ອາດເຮັດຜິດຕໍ່ເຮົາ. ໃນບາງຄັ້ງ ເຮົາອາດສະດຸດໃນຄຳເວົ້າຫຼືການກະທຳ. (ໂລມ 3:23; ຢາໂກໂບ 3:2) ໂດຍການໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນເມື່ອມີເຫດຜົນສົມຄວນທີ່ຈະສະແດງຄວາມເມດຕາ ເຮົາເຮັດໃຫ້ມີທາງເປັນໄປໄດ້ທີ່ພະເຈົ້າຈະໃຫ້ອະໄພໃນຄວາມຜິດຂອງເຮົາ. (ມາລະໂກ 11:25) ຄັນຊັ້ນ ໂດຍວິທີໃດທີ່ເຮົາສາມາດສະແດງຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພຜູ້ທີ່ອາດເຮັດຜິດຕໍ່ເຮົາ? ໃນຫຼາຍກໍລະນີ ຄວາມຮັກຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເບິ່ງຂ້າມຄວາມຜິດແລະຂໍ້ບົກພ່ອງເລັກໆນ້ອຍໆຂອງຜູ້ອື່ນ. (1 ເປໂຕ 4:8) ເມື່ອຜູ້ທີ່ເຮັດຜິດຕໍ່ເຮົາກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງຄືກັບທີ່ເປໂຕເຮັດ ແນ່ນອນວ່າເຮົາຢາກຮຽນແບບຄວາມເຕັມໃຈຂອງພະເຍຊູທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພ. ແທນທີ່ຈະເກັບຄວາມຂັດເຄືອງໃຈໄວ້ ເປັນການສຸຂຸມຖ້າເຮົາເລືອກທີ່ຈະຖິ້ມຄວາມຂັດເຄືອງໃຈອອກໄປ. (ເອເຟດ 4:32) ໂດຍການເຮັດແນວນັ້ນ ເຮົາສົ່ງເສີມສັນຕິສຸກໃນປະຊາຄົມພ້ອມທັງຄວາມສະຫງົບສຸກໃນຫົວໃຈແລະໃນຄວາມຄິດຂອງເຮົານຳ.—1 ເປໂຕ 3:11.
ສະແດງຄວາມໄວ້ວາງໃຈ
15. ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງໄວ້ວາງໃຈພວກລູກສິດທັງໆທີ່ເຂົາເຈົ້າມີຂໍ້ບົກພ່ອງ?
15 ຄວາມຮັກແລະຄວາມໄວ້ວາງໃຈກ່ຽວຂ້ອງກັນຢ່າງໃກ້ຊິດ. ຄວາມຮັກ “ເຊື່ອສັບພະທຸກສິ່ງ.” * (1 ໂກລິນໂທ 13:7) ຍ້ອນຖືກກະຕຸ້ນດ້ວຍຄວາມຮັກ ພະເຍຊູສະແດງຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະໄວ້ວາງໃຈພວກລູກສິດທັງໆທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ສົມບູນແບບ. ພະອົງມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນເຂົາເຈົ້າແລະເຊື່ອວ່າໃນໃຈແລ້ວເຂົາເຈົ້າຮັກພະເຢໂຫວາແທ້ໆແລະຢາກເຮັດຕາມໃຈປະສົງຂອງພະອົງ. ແມ່ນແຕ່ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເຮັດຜິດພາດ ພະເຍຊູກໍບໍ່ໄດ້ສົງໄສເຈຕະນາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕົວຢ່າງ ເມື່ອອັກຄະສາວົກຢາໂກໂບແລະໂຢຮັນເບິ່ງຄືວ່າຂໍໃຫ້ແມ່ຂອງຕົນມາຂໍກັບພະເຍຊູເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້ານັ່ງຢູ່ຂ້າງພະອົງໃນລາຊະອານາຈັກ ພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ສົງໄສໃນເລື່ອງຄວາມສັດຊື່ຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼືປົດເຂົາເຈົ້າອອກຈາກຕຳແໜ່ງອັກຄະສາວົກ.—ມັດທາຍ 20:20-28.
16, 17. ພະເຍຊູມອບໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບອັນໃດໃຫ້ພວກລູກສິດ?
16 ພະເຍຊູສະແດງຄວາມໄວ້ວາງໃຈໂດຍມອບໝາຍໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ພວກລູກສິດ. ໃນສອງໂອກາດທີ່ພະອົງເຮັດໃຫ້ອາຫານເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງອັດສະຈັນເພື່ອລ້ຽງຝູງຄົນ ພະອົງມອບໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບໃຫ້ພວກລູກສິດເປັນຜູ້ແຈກຢາຍອາຫານ. (ມັດທາຍ 14:19; 15:36) ໃນການກຽມປັດສະຄາຄັ້ງສຸດທ້າຍ ພະອົງມອບໝາຍໃຫ້ເປໂຕແລະໂຢຮັນໄປເມືອງເຢຣຶຊາເລມແລະຈັດຕຽມສິ່ງຕ່າງໄວ້ໃຫ້ຮຽບຮ້ອຍ. ເຂົາເຈົ້າເອົາໃຈໃສ່ໃນການຊອກລູກແກະ ເຫຼົ້າອະງຸ່ນ ເຂົ້າຈີ່ບໍ່ມີເຊື້ອ ຜັກຂົມ ແລະເຄື່ອງອື່ນໆທີ່ຈຳເປັນ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການມອບໝາຍທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍ ເນື່ອງຈາກການສະຫຼອງປັດສະຄາໃນລັກສະນະທີ່ເໝາະສົມເປັນຂໍ້ຮຽກຮ້ອງຕາມພະບັນຍັດຂອງໂມເຊ ແລະພະເຍຊູຕ້ອງປະຕິບັດຕາມພະບັນຍັດນັ້ນ. ນອກຈາກນັ້ນ ຕໍ່ມາໃນຕອນແລງຂອງມື້ນັ້ນພະເຍຊູໃຊ້ເຫຼົ້າອະງຸ່ນແລະເຂົ້າຈີ່ບໍ່ມີເຊື້ອເປັນສັນຍະລັກທີ່ສຳຄັນເມື່ອຕັ້ງການລະນຶກເຖິງການສິ້ນຊີວິດຂອງພະອົງ.—ມັດທາຍ 26:17-19; ລືກາ 22:8, 13.
17 ພະເຍຊູເຫັນວ່າເໝາະສົມທີ່ຈະມອບໝາຍໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ສຳຄັນຫຼາຍກວ່າໃຫ້ພວກລູກສິດ. ດັ່ງທີ່ໄດ້ສັງເກດໃນຕອນຕົ້ນ ພະອົງມອບໝາຍໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບໃຫ້ກັບພວກລູກສິດກຸ່ມນ້ອຍໆກຸ່ມໜຶ່ງທີ່ຖືກເຈີມເຊິ່ງຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກໃຫ້ຈັດຕຽມແລະແຈກຢາຍອາຫານຝ່າຍວິນຍານ. (ລືກາ 12:42-44) ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ເຊັ່ນກັນວ່າພະອົງໄດ້ມອບໝາຍໜ້າທີ່ອັນສຳຄັນໃຫ້ສາວົກທີ່ຈະປະກາດແລະເຮັດໃຫ້ຄົນເປັນສາວົກ. (ມັດທາຍ 28:18-20) ແມ່ນແຕ່ໃນທຸກມື້ນີ້ ເຖິງແມ່ນບໍ່ເຫັນພະເຍຊູໄດ້ດ້ວຍຕາແລະປົກຄອງຈາກສະຫວັນ ພະອົງມອບປະຊາຄົມທີ່ຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກໃຫ້ຢູ່ໃນຄວາມດູແລຂອງຜູ້ຊາຍທີ່ພະອົງຖືວ່າມີຄຸນວຸທິແລະໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເປັນ “ເຄື່ອງປະທານ” ແກ່ປະຊາຄົມ.—ເອເຟດ 4:8, 11, 12.
18-20. (ກ) ເຮົາຈະສະແດງຄວາມໄວ້ວາງໃຈແລະຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອໄດ້ໂດຍວິທີໃດ? (ຂ) ເຮົາຈະຮຽນແບບຄວາມເຕັມໃຈຂອງພະເຍຊູໄດ້ແນວໃດໃນການມອບວຽກໃຫ້ຜູ້ອື່ນ? (ຄ) ຈະພິຈາລະນາຫຍັງໃນບົດຕໍ່ໄປ?
18 ເຮົາຈະຕິດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູແນວໃດໃນການປະຕິບັດຕໍ່ຜູ້ອື່ນ? ການທີ່ເຮົາໄວ້ວາງໃຈແລະມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອເປັນການສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ. ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າຄວາມຮັກມອງໃນແງ່ບວກ ບໍ່ແມ່ນແງ່ລົບ. ເມື່ອຄົນອື່ນເຮັດໃຫ້ເຮົາຜິດຫວັງເຊິ່ງຄົງຈະເກີດຂຶ້ນໄດ້ໃນບາງຄັ້ງຄາວ ຄວາມຮັກຈະປ້ອງກັນເຮົາໄວ້ບໍ່ໃຫ້ຟ້າວຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າມີເຈຕະນາບໍ່ດີ. (ມັດທາຍ 7:1, 2) ຖ້າເຮົາຮັກສາທັດສະນະໃນແງ່ບວກຕໍ່ເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອ ເຮົາຈະປະຕິບັດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າໃນແບບທີ່ເສີມສ້າງບໍ່ແມ່ນໃນແບບທີ່ເຮັດໃຫ້ທໍ້ໃຈ.—1 ເທຊະໂລນີກ 5:11.
19 ເຮົາຈະຮຽນແບບຄວາມເຕັມໃຈຂອງພະເຍຊູໄດ້ບໍໃນການມອບວຽກໃຫ້ຜູ້ອື່ນເຮັດ? ນັບວ່າເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ຜູ້ທີ່ມີຕຳແໜ່ງຮັບຜິດຊອບໃນປະຊາຄົມທີ່ຈະມອບວຽກທີ່ເໝາະສົມແລະມີຄວາມໝາຍໃຫ້ຜູ້ອື່ນເຮັດ ໂດຍເຊື່ອໝັ້ນວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເຮັດຈົນສຸດຄວາມສາມາດ. ດ້ວຍວິທີນີ້ຜູ້ເຖົ້າແກ່ທີ່ມີປະສົບການສາມາດຈັດໃຫ້ມີການຝຶກອົບຮົມທີ່ຈຳເປັນແລະມີຄຸນຄ່າສຳລັບຊາຍໜຸ່ມທີ່ມີຄຸນວຸທິເຊິ່ງ “ພະຍາຍາມ” ຊ່ວຍເຫຼືອໃນປະຊາຄົມ. (1 ຕີໂມເຕ 3:1, ລ.ມ.; 2 ຕີໂມເຕ 2:2) ການຝຶກອົບຮົມແບບນີ້ຖືວ່າສຳຄັນ. ໃນຂະນະທີ່ພະເຢໂຫວາເລັ່ງວຽກລາຊະອານາຈັກໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່ຕໍ່ໆໄປຈຶ່ງມີຄວາມຈຳເປັນທີ່ຕ້ອງຝຶກອົບຮົມຜູ້ຊາຍທີ່ມີຄຸນວຸທິເພື່ອໃຫ້ເບິ່ງແຍງການເພີ່ມທະວີຂຶ້ນນີ້.—ເອຊາອີ 60:22.
20 ພະເຍຊູໃຫ້ຕົວຢ່າງອັນດີເລີດແກ່ເຮົາໃນການສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ຜູ້ອື່ນ. ໃນທຸກແນວທາງທີ່ເຮົາສາມາດຕິດຕາມພະອົງ ການຮຽນແບບຄວາມຮັກຂອງພະອົງເປັນແນວທາງສຳຄັນທີ່ສຸດ. ໃນບົດຕໍ່ໄປ ເຮົາຈະພິຈາລະນາການສະແດງຄວາມຮັກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດທີ່ພະອົງມີຕໍ່ເຮົາ ນັ້ນຄືຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະສະລະຊີວິດເພື່ອເຮົາ.
^ ການທີ່ເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກນອນຫຼັບບໍ່ແມ່ນຍ້ອນຄວາມອິດເມື່ອຍທາງຮ່າງກາຍ. ບັນທຶກປຽບທຽບຢູ່ລືກາ 22:45 ກ່າວວ່າພະເຍຊູ “ເຫັນເຂົານອນຫຼັບເພາະດ້ວຍຄວາມທຸກ.”
^ ໃນຕອນນັ້ນປາກົດວ່າມາລີເປັນແມ່ໝ້າຍ ແລະລູກຜູ້ອື່ນຂອງລາວຍັງບໍ່ທັນເປັນສາວົກຂອງພະເຍຊູ.—ໂຢຮັນ 7:5.
^ ແນ່ນອນ ນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າຄວາມຮັກເປັນການຫຼອກໄດ້ງ່າຍ. ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ ມັນໝາຍຄວາມວ່າຄວາມຮັກບໍ່ວິພາກວິຈານຫຼືລະແວງສົງໄສເກີນຄວນ. ຄວາມຮັກບໍ່ຟ້າວຟັ່ງຕັດສິນເຈຕະນາຂອງຜູ້ອື່ນຫຼືສະຫຼຸບວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ເປັນຕາເອົາ.
