ບົດທີ 15
“ມີໃຈຄິດສັງເວດ”
“ພະອົງເຈົ້າຂ້າຂໍໂຜດໃຫ້ຕາຂອງໝູ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປີດເປັນແຈ້ງເຖີ້ນ”
1-3. (ກ) ພະເຍຊູຕອບສະໜອງແນວໃດເມື່ອຂໍທານສອງຄົນອ້ອນວອນຂໍໃຫ້ຊ່ວຍ? (ຂ) ຖ້ອຍຄຳທີ່ວ່າ “ມີໃຈຄິດສັງເວດ” ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? (ເບິ່ງຂໍ້ຄວາມໄຂເງື່ອນ.)
ຊາຍຕາບອດສອງຄົນນັ່ງຢູ່ແຄມທາງໃກ້ເມືອງເຢລິໂກ. ທຸກໆມື້ເຂົາເຈົ້າມາຊອກບ່ອນນັ່ງຢູ່ບໍລິເວນທີ່ຄົນມັກຜ່ານໄປມາເພື່ອຈະຂໍທານ. ແຕ່ມື້ນີ້ເຂົາເຈົ້າຈະປະສົບກັບບາງຢ່າງທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຊີວິດປ່ຽນແປງຢ່າງໜ້າງຶດງໍ້.
2 ທັນໃດນັ້ນ ຄົນຂໍທານກໍໄດ້ຍິນສຽງວຸ່ນວາຍເກີດຂຶ້ນ. ເນື່ອງຈາກເບິ່ງບໍ່ເຫັນສິ່ງທີ່ພວມເກີດຂຶ້ນ ຂໍທານຄົນໜຶ່ງຈຶ່ງຖາມວ່າມີເຫດການຫຍັງທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນບໍ ແລະມີຄົນບອກວ່າ “ພະເຍຊູຊາວນາຊາເລດພວມກາຍໄປ.” ພະເຍຊູພວມເດີນທາງໄປເມືອງເຢຣຶຊາເລມເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍ. ແຕ່ພະອົງບໍ່ໄດ້ໄປຜູ້ດຽວ ຄົນເປັນອັນມາກພວມຕາມພະອົງໄປ. ເມື່ອໄດ້ຍິນວ່າໃຜກຳລັງກາຍໄປ ຂໍທານທັງສອງກໍຮ້ອງຂຶ້ນມາດ້ວຍສຽງດັງວ່າ “ພະເຍຊູບຸດກະສັດດາວິດເອີຍ ຂໍໂຜດອີ່ດູຂ້າພະເຈົ້າເຖີ້ນ.” ຍ້ອນລຳຄານ ຝູງຄົນຈຶ່ງບອກໃຫ້ຄົນຂໍທານມິດ ແຕ່ຍ້ອນສິ້ນຫວັງ ທັງສອງຈຶ່ງບໍ່ຍອມມິດງຽບ.
3 ພະເຍຊູໄດ້ຍິນສຽງເຂົາເຈົ້າຮ້ອງແຂ່ງກັບສຽງຟົດນັນຂອງຝູງຊົນ. ພະອົງຈະເຮັດແນວໃດ? ພະອົງມີຫຼາຍເລື່ອງທີ່ໜັກອຶ້ງຢູ່ໃນໃຈແລະໃນຄວາມຄິດ. ພະອົງກຳລັງຈະເຂົ້າສູ່ອາທິດສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດທາງແຜ່ນດິນໂລກ. ພະອົງຮູ້ວ່າຄວາມຕາຍແບບທໍລະມານແລະໂຫດຫ້ຽມພວມລໍຖ້າຢູ່ທີ່ເມືອງເຢຣຶຊາເລມ. ແຕ່ພະອົງບໍ່ໄດ້ເມີນເສີຍຕໍ່ການຮ້ອງທີ່ບໍ່ລົດລະເຊັ່ນນັ້ນ. ພະອົງຢຸດແລະສັ່ງໃຫ້ເອົາຄົນຂໍທານທີ່ຮ້ອງນັ້ນມາຫາພະອົງ. ເຂົາເຈົ້າອ້ອນວອນວ່າ “ພະອົງເຈົ້າຂ້າຂໍໂຜດໃຫ້ຕາຂອງໝູ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປີດເປັນແຈ້ງເຖີ້ນ.” ໂດຍ “ມີໃຈຄິດສັງເວດ” ພະເຍຊູໄດ້ບາຍຕາຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະທັງສອງກໍເບິ່ງເຫັນໄດ້. * ໂດຍບໍ່ຊັກຊ້າ ທັງສອງເລີ່ມຕິດຕາມພະເຍຊູໄປ.—ລືກາ 18:35-43; ມັດທາຍ 20:29-34.
4. ພະເຍຊູເຮັດໃຫ້ຄຳພະຍາກອນທີ່ວ່າພະອົງຈະ “ອີ່ດູຄົນທຸກຍາກ” ສຳເລັດເປັນຈິງແນວໃດ?
4 ເລື່ອງນີ້ບໍ່ແມ່ນກໍລະນີດຽວທີ່ພະເຍຊູສະແດງຄວາມເມດຕາສົງສານ. ໃນຫຼາຍໂອກາດແລະພາຍໃຕ້ຫຼາຍສະພາບການທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ພະເຍຊູສະແດງຄວາມເມດຕາສົງສານເພາະຮູ້ສຶກສະເທືອນໃຈຢ່າງຍິ່ງ. ຄຳພະຍາກອນໃນຄຳພີໄບເບິນບອກລ່ວງໜ້າວ່າພະອົງຈະ “ອີ່ດູຄົນທຸກຍາກ.” (ຄຳເພງ 72:13) ຖ້ອຍຄຳນັ້ນເປັນຈິງ ພະເຍຊູວ່ອງໄວຕໍ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ. ພະອົງລິເລີ່ມທີ່ຈະຊ່ວຍເຫຼືອຄົນອື່ນ. ຄວາມເມດຕາສົງສານເປັນແຮງກະຕຸ້ນອັນມີພະລັງໃນການປະກາດຂອງພະອົງ. ຂໍໃຫ້ມາເບິ່ງວ່າພະທຳກິດຕິຄຸນເຜີຍໃຫ້ເຫັນແນວໃດເຖິງຄວາມເມດຕາສົງສານອັນອ່ອນລະມຸນທີ່ກະຕຸ້ນຄຳເວົ້າແລະການກະທຳຂອງພະເຍຊູ ແລະຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາວ່າເຮົາຈະສະແດງຄວາມເມດຕາສົງສານໃນແບບທີ່ຄ້າຍໆກັນນັ້ນໄດ້ແນວໃດ.
ການຄຳນຶງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ
5, 6. ຕົວຢ່າງອັນໃດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຍຊູເປັນບຸກຄົນທີ່ຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກ?
5 ພະເຍຊູເປັນບຸກຄົນທີ່ຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກໄດ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ພະອົງເຫັນອົກເຫັນໃຈແລະຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກກັບຜູ້ທີ່ທົນທຸກ. ເຖິງວ່າບໍ່ໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນທຸກສະພາບການຂອງເຂົາເຈົ້າ ໃຈຂອງພະອົງກໍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດນັ້ນແທ້ໆ. (ເຫບເລີ 4:15) ເມື່ອປິ່ນປົວຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ທຸກທໍລະມານຍ້ອນພະຍາດເລືອດຕົກມາເປັນເວລາ 12 ປີ ພະອົງພັນລະນາເຖິງພະຍາດຂອງລາວວ່າເປັນ “ອາການເຈັບປ່ວຍທີ່ເຮັດໃຫ້ເປັນທຸກ” ໂດຍວິທີນີ້ພະອົງຍອມຮັບວ່າພະຍາດນີ້ເຮັດໃຫ້ລາວເຈັບປວດທໍລະມານແສນສາຫັດ. (ມາລະໂກ 5:25-34, ລ.ມ.) ເມື່ອເຫັນນາງມາລີແລະຄົນອື່ນທີ່ຢູ່ນຳລາວຮ້ອງໄຫ້ເນື່ອງຈາກການຕາຍຂອງລາຊະໂລ ຄວາມໂສກເສົ້ານັ້ນເຮັດໃຫ້ພະອົງສະເທືອນໃຈຈົນຮູ້ສຶກປັ່ນປ່ວນໃຈ. ເຖິງແມ່ນຮູ້ວ່າກຳລັງຈະປຸກລາຊະໂລໃຫ້ຄືນມາຈາກຕາຍ ພະເຍຊູກໍຍັງຮູ້ສຶກສະເທືອນໃຈຈົນນ້ຳຕາໄຫຼ.—ໂຢຮັນ 11:33, 35.
6 ໃນອີກໂອກາດໜຶ່ງ ຄົນຂີ້ທູດຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ເຂົ້າມາຫາພະເຍຊູແລ້ວອ້ອນວອນວ່າ “ຖ້າພະອົງມີນ້ຳໃຈພະອົງອາດກະທຳໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າດີສະອາດໄດ້.” ພະເຍຊູເຊິ່ງເປັນມະນຸດສົມບູນແບບທີ່ບໍ່ເຄີຍເຈັບປ່ວຍໄດ້ຕອບສະໜອງແນວໃດ? ພະອົງຮູ້ສຶກເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນຂີ້ທູດ. ທີ່ຈິງ “ພະເຍຊູມີໃຈຄິດສັງເວດ.” (ມາລະໂກ 1:40-42) ຈາກນັ້ນພະອົງໄດ້ເຮັດບາງສິ່ງທີ່ຜິດທຳມະດາ. ພະອົງຮູ້ດີວ່າຕາມພະບັນຍັດແລ້ວຄົນຂີ້ທູດບໍ່ສະອາດແລະບໍ່ຄວນຢູ່ປະປົນກັບຄົນອື່ນ. (ພວກເລວີ 13:45, 46) ແນ່ນອນວ່າພະເຍຊູສາມາດປິ່ນປົວຊາຍຄົນນີ້ໄດ້ໂດຍບໍ່ຕ້ອງສຳຜັດໂຕລາວ. (ມັດທາຍ 8:5-13) ແຕ່ພະອົງເລືອກທີ່ຈະເດ່ມືອອກໄປຈັບບາຍຄົນຂີ້ທູດແລະກ່າວວ່າ “ເຮົາມີນ້ຳໃຈ ໃຫ້ເຈົ້າດີສະອາດເຖີ້ນ.” ທັນໃດນັ້ນຂີ້ທູດກໍຫາຍໄປ. ນັ້ນເປັນການຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກອັນອ່ອນລະມຸນທີ່ພະເຍຊູສະແດງອອກມາ!
ສະແດງຄວາມ “ເຫັນອົກເຫັນໃຈກັນ”
7. ສິ່ງໃດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ປູກຝັງການຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກ ແລະອາດມີການສະແດງຄຸນລັກສະນະນີ້ໂດຍວິທີໃດ?
7 ໃນຖານະເປັນຄລິດສະຕຽນ ມີການຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮົາຮຽນແບບພະເຍຊູໃນການສະແດງການຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກ. ຄຳພີໄບເບິນກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ສະແດງຄວາມ “ເຫັນອົກເຫັນໃຈກັນ.” * (1 ເປໂຕ 3:8, ທ.ປ.) ອາດບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ທີ່ທົນທຸກທໍລະມານຍ້ອນຄວາມເຈັບປ່ວຍຫຼືໂລກຊຶມເສົ້າຊຳເຮື້ອ ໂດຍສະເພາະແລ້ວຖ້າເຮົາບໍ່ເຄີຍປະສົບຄວາມເຈັບປວດເຊັ່ນນັ້ນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າການຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບການປະສົບສະພາບການທີ່ຄ້າຍຄືກັນ. ພະເຍຊູຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກກັບຄົນທີ່ເຈັບປ່ວຍເຖິງວ່າພະອົງເອງບໍ່ເຄີຍເຈັບປ່ວຍ. ເມື່ອເປັນແນວນັ້ນ ເຮົາຈະປູກຝັງການຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກໄດ້ໂດຍວິທີໃດ? ໂດຍອົດທົນຟັງຂະນະທີ່ຜູ້ທີ່ທົນທຸກເປີດໃຈເລົ່າໃຫ້ເຮົາຟັງເລື່ອງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຮົາອາດຖາມຕົວເອງວ່າ ‘ຂ້ອຍຈະຮູ້ສຶກແນວໃດ ຖ້າຂ້ອຍຢູ່ໃນສະພາບການແບບດຽວກັບລາວ?’ (1 ໂກລິນໂທ 12:26) ຖ້າເຮົາເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຮົາໄວຕໍ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ ເຮົາກໍຈະສາມາດ “ເລົ້າໂລມຜູ້ທີ່ເສຍໃຈ” ໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນ. (1 ເທຊະໂລນີກ 5:14) ໃນບາງຄັ້ງ ອາດສະແດງການຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກໄດ້ບໍ່ພຽງແຕ່ໂດຍທາງຄຳເວົ້າເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ໂດຍການຮ້ອງໄຫ້ນຳ. ໂລມ 12:15 ກ່າວວ່າ “ຈົ່ງຮ້ອງໄຫ້ດ້ວຍກັນກັບຜູ້ທີ່ຮ້ອງໄຫ້.”
8, 9. ພະເຍຊູສະແດງການຄຳນຶງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ອື່ນແນວໃດ?
8 ພະເຍຊູຄຳນຶງເຖິງຜູ້ອື່ນ ແລະພະອົງປະຕິບັດໃນວິທີທີ່ຄຳນຶງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຂໍໃຫ້ນຶກເຖິງຕອນທີ່ຊາຍຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງຫູໜວກແລະທັງເວົ້າເກືອບບໍ່ໄດ້ຖືກພາມາຫາພະເຍຊູ. ເບິ່ງຄືຈະສຳນຶກວ່າຊາຍຄົນນີ້ຄົງມີຄວາມອຶດອັດໃຈ ພະເຍຊູຈຶ່ງເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຕາມປົກກະຕິແລ້ວພະອົງຈະບໍ່ເຮັດເມື່ອປິ່ນປົວຜູ້ອື່ນ ພະອົງ “ໄດ້ພາຄົນນັ້ນໜີຈາກຝູງຄົນໄປຕ່າງຫາກ.” ພະເຍຊູປິ່ນປົວຊາຍຄົນນີ້ໃນບ່ອນທີ່ລັບຕາຄົນແລະບໍ່ມີຝູງຄົນເບິ່ງ.—ມາລະໂກ 7:31-35.
9 ພະເຍຊູປະຕິບັດໂດຍການຄຳນຶງເຖິງໃນແບບດຽວກັນນັ້ນເມື່ອມີຄົນພາຊາຍຕາບອດຄົນໜຶ່ງມາຫາພະອົງແລະຂໍໃຫ້ພະອົງປິ່ນປົວລາວ. ພະເຍຊູ “ກຳມືຄົນຕາບອດ” ແລ້ວ “ພາເພິ່ນໄປນອກເມືອງ” ຈາກນັ້ນຈຶ່ງປິ່ນປົວຊາຍຄົນນີ້ເປັນຂັ້ນຕອນ. ບາງທີການເຮັດແນວນີ້ເປີດໂອກາດໃຫ້ຊາຍຄົນນີ້ໄດ້ຄ່ອຍໆປັບຄວາມຄິດແລະສາຍຕາໃຫ້ຮັບພາບທີ່ເຫຼື້ອມແຈ້ງແລະໂລກທີ່ສັບຊ້ອນຢູ່ອ້ອມຮອບໂຕລາວເຊິ່ງອາບດ້ວຍແສງອາທິດອັນເຈີດຈ້າ. (ມາລະໂກ 8:22-26) ສິ່ງທີ່ພະເຍຊູສະແດງອອກມາຖືວ່າເປັນການຄຳນຶງເຖິງຜູ້ອື່ນແທ້ໆ!
10. ເຮົາຈະສະແດງການຄຳນຶງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ອື່ນໂດຍວິທີໃດແດ່?
10 ການເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮົາສະແດງການຄຳນຶງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ອື່ນ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນເຮົາຈຶ່ງລະວັງຄຳເວົ້າຂອງເຮົາ ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າການໃຊ້ລີ້ນແບບຄິດບໍ່ຮອບຄອບສາມາດເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເຈັບໃຈ. (ສຸພາສິດ 12:18; 18:21) ຄຳເວົ້າທີ່ຮຸນແຮງ ຄຳເວົ້າທີ່ດູຖູກ ແລະຄຳເວົ້າສຽດສີບໍ່ຄວນມີໃນທ່າມກາງຄລິດສະຕຽນທີ່ໄວຕໍ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ອື່ນ. (ເອເຟດ 4:31) ບັນດາຜູ້ເຖົ້າແກ່ ເຈົ້າຈະສະແດງການຄຳນຶງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ອື່ນໂດຍວິທີໃດ? ເມື່ອໃຫ້ຄຳແນະນຳຈົ່ງເວົ້າຢ່າງນຸ່ມນວນດ້ວຍຄວາມກະລຸນາ ບໍ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຟັງຮູ້ສຶກວ່າເສຍສັກສີ. (ຄາລາຊີ 6:1) ຜູ້ເປັນພໍ່ແມ່ ເຈົ້າຈະຄຳນຶງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລູກໄດ້ໂດຍວິທີໃດ? ເມື່ອຕີສອນລູກ ພະຍາຍາມໃຊ້ວິທີທີ່ຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ລູກຂາຍໜ້າໂດຍບໍ່ຈຳເປັນ.—ໂກໂລດ 3:21.
ເປັນຝ່າຍລິເລີ່ມໃນການຊ່ວຍເຫຼືອຄົນອື່ນ
11, 12. ເລື່ອງໃດໃນຄຳພີໄບເບິນທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າບໍ່ຕ້ອງມີໃຜມາຂໍຮ້ອງພະເຍຊູກ່ອນທີ່ຈະສະແດງຄວາມເມດຕາສົງສານຕໍ່ຜູ້ອື່ນ?
11 ພະເຍຊູບໍ່ຕ້ອງໃຫ້ຜູ້ໃດມາຂໍຮ້ອງກ່ອນຈຶ່ງຈະສະແດງຄວາມເມດຕາສົງສານຕໍ່ຜູ້ອື່ນ. ທີ່ຈິງ ຄວາມເມດຕາສົງສານບໍ່ແມ່ນຄຸນລັກສະນະທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນເຮົາຢູ່ຊື່ໆ ແຕ່ເປັນຄຸນລັກສະນະທີ່ກະຕຸ້ນໃຫ້ລົງມືປະຕິບັດ. ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງບໍ່ແປກໃຈເລີຍທີ່ຄວາມເມດຕາສົງສານອັນອ່ອນລະມຸນກະຕຸ້ນພະເຍຊູໃຫ້ເປັນຝ່າຍລິເລີ່ມໃນການຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ອື່ນ. ຕົວຢ່າງ ເມື່ອຝູງຄົນຈຳນວນຫຼາຍທີ່ຢູ່ນຳພະອົງເປັນເວລາສາມມື້ກຳລັງຈະຈາກໄປໂດຍບໍ່ມີອາຫານກິນ ບໍ່ມີໃຜຈຳເປັນຕ້ອງບອກພະເຍຊູວ່າປະຊາຊົນຫິວເຂົ້າຫຼືແນະນຳໃຫ້ພະອົງເຮັດອັນໃດບາງຢ່າງຕໍ່ເລື່ອງນີ້. ບັນທຶກກ່າວວ່າ “ເມື່ອໄດ້ເອີ້ນພວກລູກສິດແຫ່ງຕົນມາ ພະເຍຊູໄດ້ກ່າວວ່າ ‘ເຮົາມີໃຈຄິດສັງເວດຝູງຄົນນີ້ ເພາະວ່າເຂົາຢູ່ນຳເຮົາໄດ້ 3 ວັນແລ້ວແລະບໍ່ມີອີ່ສັງກິນ ແລະເຮົາບໍ່ຢາກໄດ້ໃຫ້ເຂົາເມືອກ່ອນກິນເຂົ້າ. ຢ້ານວ່າເຂົາຈະຫິວເມື່ອຍອິດອ່ອນຕາມຫົນທາງ.’” ຈາກນັ້ນ ດ້ວຍຄວາມສະໝັກໃຈ ພະອົງໄດ້ລ້ຽງຝູງຄົນດ້ວຍການອັດສະຈັນ.—ມັດທາຍ 15:32-38.
12 ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາອີກເລື່ອງໜຶ່ງ. ໃນປີ 31 ສ.ສ. ໃນຕອນທີ່ຢູ່ໃກ້ເມືອງນາອີນ ພະເຍຊູບັງເອີນພົບເຫດການໜຶ່ງທີ່ໜ້າໂສກເສົ້າ. ຂະບວນສົ່ງສະການກຳລັງອອກຈາກເມືອງ ບາງທີກຳລັງມຸ່ງໜ້າໄປອູບມຸງຝັງສົບເທິງເນີນພູທີ່ຢູ່ໃກ້ຄຽງເພື່ອຈະຝັງສົບ “ລູກຊາຍລູກໂທນຂອງ . . . ແມ່ໝ້າຍ.” ເຈົ້ານຶກພາບອອກບໍເຖິງຄວາມເຈັບປວດທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ເປັນແມ່? ລາວກຳລັງຈະຝັງສົບລູກຊາຍຄົນດຽວ ແລະລາວກໍບໍ່ມີຜົວທີ່ຈະຮ່ວມຄວາມທຸກໂສກນີ້ນຳ. ຈາກຜູ້ຄົນທັງໝົດໃນຂະບວນສົ່ງສະການນັ້ນ ພະເຍຊູ “ໄດ້ເຫັນ” ແມ່ໝ້າຍທີ່ບໍ່ມີລູກ. ພະອົງສະເທືອນໃຈໃນສິ່ງທີ່ເຫັນ ແມ່ນແລ້ວ “ພະອົງ . . . ມີໃຈຄຶດສັງເວດເພິ່ນ.” ບໍ່ຕ້ອງມີໃຜຂໍຮ້ອງພະອົງ. ຄວາມເມດຕາສົງສານທີ່ຢູ່ໃນໃຈກະຕຸ້ນພະອົງໃຫ້ລົງມືເຮັດ. ດັ່ງນັ້ນ “ພະອົງໄດ້ຫຍັບໄປໃກ້ແລະບາຍຫີບຄົນຕາຍ” ແລະຊາຍໜຸ່ມກໍກັບມາມີຊີວິດອີກ. ຕໍ່ຈາກນັ້ນມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ? ພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ຂໍໃຫ້ຊາຍໜຸ່ມຮ່ວມກັບຄົນຝູງໃຫຍ່ເພື່ອເດີນທາງໄປກັບພະອົງ. ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ ພະເຍຊູ “ໄດ້ເອົາເພິ່ນໄປສົ່ງໃຫ້ແມ່ແຫ່ງຕົນ.” ເພື່ອໃຫ້ທັງສອງກັບມາຢູ່ນຳກັນແບບເປັນຄອບຄົວອີກແລະເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າແມ່ໝ້າຍຈະໄດ້ຮັບການເອົາໃຈໃສ່ເບິ່ງແຍງ.—ລືກາ 7:11-15.
ເປັນຝ່າຍລິເລີ່ມໃນການໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ
13. ໂດຍວິທີໃດທີ່ເຮົາຈະຮຽນແບບພະເຍຊູໃນການເປັນຝ່າຍລິເລີ່ມຢ່າງເໝາະສົມເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຄົນທີ່ມີຄວາມຈຳເປັນ?
13 ເຮົາຈະຕິດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູໄດ້ແນວໃດ? ແນ່ນອນວ່າເຮົາບໍ່ສາມາດຈັດໃຫ້ມີອາຫານຢ່າງອັດສະຈັນຫຼືເຮັດໃຫ້ຄົນຕາຍກັບມາມີຊີວິດອີກ. ແຕ່ເຮົາສາມາດຮຽນແບບພະເຍຊູໄດ້ໂດຍເປັນຝ່າຍລິເລີ່ມໃນການຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ. ເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອອາດປະສົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຢ່າງໜັກທາງການເງິນ ຫຼືຕົກວຽກ. (1 ໂຢຮັນ 3:17) ອາດມີຄວາມຈຳເປັນອັນຮີບດ່ວນທີ່ຕ້ອງສ້ອມແປງເຮືອນຂອງແມ່ໝ້າຍຄົນໜຶ່ງ. (ຢາໂກໂບ 1:27) ເຮົາອາດຮູ້ຈັກຄອບຄົວທີ່ໂສກເສົ້າເນື່ອງຈາກການສູນເສຍຍາຕິພີ່ນ້ອງເຊິ່ງຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການປອບໂຍນຫຼືການຊ່ວຍເຫຼືອບາງຢ່າງໃນພາກປະຕິບັດ. (1 ເທຊະໂລນີກ 5:11) ໃນກໍລະນີທີ່ມີຄວາມຈຳເປັນແທ້ໆ ເຮົາບໍ່ຕ້ອງລໍຖ້າໃຫ້ມີໃຜມາຂໍຮ້ອງກ່ອນຈະສະເໜີຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອບາງຢ່າງ. (ສຸພາສິດ 3:27) ຄວາມເມດຕາສົງສານຈະກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ລິເລີ່ມຢ່າງເໝາະສົມທີ່ຈະຊ່ວຍເຫຼືອຕາມທີ່ສະພາບການຂອງເຮົາເອື້ອອຳນວຍ. ຢ່າລືມວ່າການກະທຳຢ່າງກະລຸນາທີ່ເປັນແບບທຳມະດາໆ ຫຼືຄຳເວົ້າປອບໂຍນບໍ່ເທົ່າໃດຄຳທີ່ເວົ້າອອກຈາກໃຈຈິງອາດເປັນການສະແດງຄວາມເມດຕາສົງສານທີ່ມີພະລັງ.—ໂກໂລດ 3:12.
ຄວາມເມດຕາສົງສານກະຕຸ້ນພະເຍຊູໃຫ້ປະກາດ
14. ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງຈັດໃຫ້ວຽກການປະກາດຂ່າວດີເປັນສິ່ງສຳຄັນອັນດັບທຳອິດ?
14 ດັ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນໃນພາກທີ 2 ຂອງປຶ້ມນີ້ ພະເຍຊູວາງຕົວຢ່າງອັນດີເລີດໃນການປະກາດຂ່າວດີ. ພະອົງກ່າວວ່າ “ເຮົາຕ້ອງປ່າວປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ . . . ເພາະເຮົາຖືກສົ່ງມາເພື່ອການນີ້.” (ລືກາ 4:43, ລ.ມ.) ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງໃຫ້ຄວາມສຳຄັນອັນດັບທຳອິດຕໍ່ເລື່ອງນີ້? ເຫດຜົນທຳອິດກໍຍ້ອນຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ພະເຈົ້າ. ແຕ່ພະເຍຊູມີແຮງກະຕຸ້ນອີກຢ່າງໜຶ່ງ ຄວາມເມດຕາສົງສານຢ່າງຈິງໃຈກະຕຸ້ນພະອົງໃຫ້ຕອບສະໜອງຕໍ່ຄວາມຈຳເປັນທາງຝ່າຍວິນຍານຂອງຜູ້ອື່ນ. ໃນທຸກແນວທາງທີ່ພະອົງສະແດງຄວາມເມດຕາສົງສານ ບໍ່ມີວິທີໃດທີ່ສຳຄັນໄປກວ່າການສະໜອງຕໍ່ຄວາມຫິວໂຫຍທາງຝ່າຍວິນຍານຂອງຜູ້ອື່ນ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາສອງເຫດການທີ່ເປີດເຜີຍທັດສະນະຂອງພະເຍຊູຕໍ່ຜູ້ທີ່ພະອົງປະກາດໃຫ້ຟັງ. ການພິຈາລະນາດັ່ງກ່າວຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ວິເຄາະເບິ່ງເຈຕະນາຂອງເຮົາເອງໃນການມີສ່ວນຮ່ວມໃນງານເຜີຍແຜ່ຕໍ່ສາທາລະນະຊົນ.
15, 16. ຂໍໃຫ້ເວົ້າເຖິງສອງເຫດການທີ່ເປີດເຜີຍທັດສະນະຂອງພະເຍຊູຕໍ່ຜູ້ຄົນທີ່ພະອົງປະກາດນຳ.
15 ໃນປີ 31 ສ.ສ. ພາຍຫຼັງທຸ່ມເທຕົວເອງຢ່າງຂັນແຂງໃນວຽກຮັບໃຊ້ເປັນເວລາປະມານສອງປີ ພະເຍຊູໄດ້ເພີ່ມຄວາມພະຍາຍາມຫຼາຍຂຶ້ນໂດຍເລີ່ມ “ເດີນໄປທົ່ວທຸກເມືອງທຸກບ້ານ” ໃນແຂວງຄາລິເລ. ພະອົງສະເທືອນໃຈໃນສິ່ງທີ່ພົບເຫັນ. ອັກຄະສາວົກມັດທາຍລາຍງານວ່າ “ເມື່ອໄດ້ເຫັນຝູງຄົນທັງຫຼາຍ ພະອົງມີໃຈຄິດສັງເວດເຂົາທັງຫຼາຍ ເພາະວ່າເຂົາເປັນທຸກໃຈແລະພັດພາກຈາກກັນເໝືອນດັ່ງແກະທີ່ບໍ່ມີຜູ້ລ້ຽງ.” (ມັດທາຍ 9:35, 36) ພະເຍຊູເຫັນອົກເຫັນໃຈສາມັນຊົນ. ພະອົງສຳນຶກຢ່າງແຮງກ້າເຖິງສະພາບຝ່າຍວິນຍານທີ່ໜ້າສັງເວດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພະອົງຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າຖືກປະຕິບັດແບບໂຫດຮ້າຍແລະຖືກປະຖິ້ມຈາກຜູ້ທີ່ແທ້ແລ້ວຄວນບຳລຸງລ້ຽງເຂົາເຈົ້າ ເຊິ່ງກໍຄືພວກຫົວໜ້າສາສະໜານັ້ນເອງ. ເນື່ອງຈາກຖືກກະຕຸ້ນຈາກຄວາມເມດຕາສົງສານຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ພະເຍຊູເຮັດວຽກຢ່າງຂັນແຂງເພື່ອໄປເຖິງຜູ້ຄົນດ້ວຍຂ່າວສານທີ່ໃຫ້ຄວາມຫວັງ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ເຂົາເຈົ້າຈຳເປັນຫຼາຍກວ່າຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ.
16 ເຫດການທີ່ຄ້າຍໆກັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຫຼາຍເດືອນຕໍ່ມາເຊິ່ງໃກ້ກັບເທສະການປັດສະຄາໃນປີ 32 ສ.ສ. ໃນໂອກາດນີ້ ພະເຍຊູແລະພວກອັກຄະສາວົກໄດ້ພາກັນລົງເຮືອແລ່ນຜ່ານທະເລຄາລິເລໄປຫາບ່ອນສະຫງົບງຽບເພື່ອຈະພັກຜ່ອນ. ແຕ່ຝູງຄົນໄດ້ແລ່ນຕາມຕາຝັ່ງແລະໄປຮອດອີກຟາກໜຶ່ງກ່ອນທີ່ເຮືອຈະໄປຮອດ. ພະເຍຊູມີປະຕິກິລິຍາແນວໃດ? “ເມື່ອໄດ້ອອກໄປແລ້ວ ພະເຍຊູໄດ້ເຫັນຝູງຄົນເປັນອັນມາກຫຼາຍແລະພະອົງມີໃຈຄິດສັງເວດເຂົາ ເຫດວ່າເຂົາເປັນເໝືອນຝູງແກະທີ່ບໍ່ມີຜູ້ລ້ຽງ. ແລະພະອົງໄດ້ຕັ້ງຕົ້ນສັ່ງສອນເຂົາເປັນຫຼາຍສິ່ງຫຼາຍຂໍ້.” (ມາລະໂກ 6:31-34) ອີກຄັ້ງໜຶ່ງທີ່ພະເຍຊູ “ມີໃຈຄິດສັງເວດ” ເນື່ອງຈາກສະພາບອົດຢາກທາງຝ່າຍວິນຍານຂອງຜູ້ຄົນ. ຄືກັບ “ຝູງແກະທີ່ບໍ່ມີຜູ້ລ້ຽງ” ເຂົາເຈົ້າອຶດຢາກທາງຝ່າຍວິນຍານແລະຕ້ອງລ້ຽງຕົວເອງ. ແທນທີ່ຈະເປັນພຽງການສຳນຶກໃນໜ້າທີ່ ຄວາມເມດຕາສົງສານກະຕຸ້ນພະເຍຊູໃຫ້ປະກາດ.
ປະກາດດ້ວຍຄວາມເມດຕາສົງສານ
17, 18. (ກ) ອັນໃດກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກຮັບໃຊ້? (ຂ) ເຮົາຈະປູກຝັງຄວາມເມດຕາສົງສານຕໍ່ຜູ້ອື່ນໄດ້ແນວໃດ?
17 ໃນຖານະເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູ ອັນໃດກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກຮັບໃຊ້? ດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຫັນໃນບົດທີ 9 ຂອງປຶ້ມນີ້ ເຮົາມີວຽກມອບໝາຍ ມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ຈະປະກາດແລະເຮັດໃຫ້ຄົນເປັນສາວົກ. (ມັດທາຍ 28:19, 20; 1 ໂກລິນໂທ 9:16) ແຕ່ແຮງກະຕຸ້ນຂອງເຮົາໃນການມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກນີ້ຕ້ອງບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຄວາມສຳນຶກໃນໜ້າທີ່. ສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດ ຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ພະເຢໂຫວາກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະອົງ. ວຽກປະກາດຂອງເຮົາຍັງຖືກກະຕຸ້ນຍ້ອນຄວາມເມດຕາສົງສານຕໍ່ຜູ້ທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຕ່າງຈາກເຮົາ. (ມາລະໂກ 12:28-31) ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈະປູກຝັງຄວາມເມດຕາສົງສານຕໍ່ຜູ້ອື່ນໄດ້ແນວໃດ?
18 ເຮົາຕ້ອງເບິ່ງຜູ້ຄົນຄືກັບທີ່ພະເຍຊູເບິ່ງ ນັ້ນຄືເຂົາເຈົ້າ “ເປັນທຸກໃຈແລະພັດພາກຈາກກັນເໝືອນດັ່ງແກະທີ່ບໍ່ມີຜູ້ລ້ຽງ.” ຂໍໃຫ້ນຶກພາບວ່າເຈົ້າພົບລູກແກະໂຕໜຶ່ງທີ່ຫຼົງທາງຢ່າງສິ້ນຫວັງ. ຖ້າບໍ່ມີຜູ້ລ້ຽງທີ່ພາແກະໄປຫາທົ່ງຫຍ້າທີ່ຂຽວສົດແລະໄປຫາແຫຼ່ງນ້ຳ ສັດທີ່ເປັນຕາໜ້າສົງສານນີ້ກໍຈະຫິວໂຫຍແລະຢາກນ້ຳ. ເຈົ້າຈະບໍ່ອີ່ຕົນລູກແກະໂຕນີ້ບໍ? ເຈົ້າຈະພະຍາຍາມຈົນສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອຈະໃຫ້ຫຍ້າແລະນ້ຳແກ່ລູກແກະໂຕນີ້ແມ່ນບໍ? ລູກແກະໂຕນີ້ກໍຄືກັບຫຼາຍຄົນທີ່ຍັງບໍ່ທັນຮູ້ຈັກຂ່າວດີ. ຍ້ອນຖືກຜູ້ລ້ຽງແກະຈອມປອມທາງສາສະໜາປະຖິ້ມ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງອຶດຢາກແລະຫິວໂຫຍທາງຝ່າຍວິນຍານແລະທັງບໍ່ມີຄວາມຫວັງເລື່ອງອະນາຄົດ. ເຮົາມີສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຈຳເປັນຕ້ອງມີ ນັ້ນຄືອາຫານບຳລຸງລ້ຽງດ້ານຝ່າຍວິນຍານແລະແຫຼ່ງນ້ຳແຫ່ງຄວາມຈິງທີ່ເຮັດໃຫ້ສົດຊື່ນເຊິ່ງພົບໃນພະຄຳຂອງພະເຈົ້າ. (ເອຊາອີ 55:1, 2) ເມື່ອຄຳນຶງເຖິງຄວາມຕ້ອງການທາງຝ່າຍວິນຍານຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາ ເຮົາຮູ້ສຶກອີ່ຕົນເຂົາເຈົ້າ. ເຊັ່ນດຽວກັບພະເຍຊູ ຖ້າເຮົາຮູ້ສຶກອີ່ຕົນຢ່າງຍິ່ງ ເຮົາຈະເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ເພື່ອບອກຄວາມຫວັງເລື່ອງລາຊະອານາຈັກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ.
19. ເຮົາອາດເຮັດຫຍັງໄດ້ເພື່ອຊ່ວຍກະຕຸ້ນນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນທີ່ມີຄຸນວຸທິໃຫ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກຮັບໃຊ້ສາທາລະນະຊົນ?
19 ເຮົາຈະຊ່ວຍຜູ້ອື່ນແນວໃດໃຫ້ຕິດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູ? ສົມມຸດວ່າເຮົາຢາກສະໜັບສະໜູນນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນຜູ້ທີ່ມີຄຸນວຸທິໃຫ້ເລີ່ມມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກປະກາດຕໍ່ສາທາລະນະຊົນ. ຫຼືບາງທີເຮົາຢາກຊ່ວຍຜູ້ທີ່ເຊົາປະກາດໃຫ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກຮັບໃຊ້ອີກ. ເຮົາຈະຊ່ວຍແນວໃດ? ເຮົາຕ້ອງກະຕຸ້ນໃຈເຂົາເຈົ້າ. ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າທຳອິດພະເຍຊູ “ມີໃຈຄິດສັງເວດ” ຕໍ່ຜູ້ຄົນ ແລະຈາກນັ້ນພະອົງສັ່ງສອນເຂົາເຈົ້າ. (ມາລະໂກ 6:34) ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າເຮົາສາມາດຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ປູກຝັງຄວາມເມດຕາສົງສານ ຫົວໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າອາດກະຕຸ້ນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຮັດຄືກັບພະເຍຊູແລະບອກຂ່າວດີແກ່ຄົນອື່ນ. ເຮົາອາດຖາມເຂົາເຈົ້າວ່າ “ການຍອມຮັບເອົາຂ່າວສານເລື່ອງລາຊະອານາຈັກໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຈົ້າປ່ຽນແປງໄປໃນທາງທີ່ດີຂຶ້ນແນວໃດແດ່? ຈະວ່າແນວໃດສຳລັບຄົນທີ່ຍັງບໍ່ທັນຮູ້ເລື່ອງຂ່າວສານນີ້ ເຂົາເຈົ້າກໍຕ້ອງຮູ້ຂ່າວດີນີ້ນຳບໍ່ແມ່ນບໍ? ເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່ເພື່ອຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າ?” ແນ່ນອນວ່າແຮງກະຕຸ້ນທີ່ມີພະລັງທີ່ສຸດໃນການມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກຮັບໃຊ້ແມ່ນຄວາມຮັກຕໍ່ພະເຈົ້າແລະຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພະອົງ.
20. (ກ) ໃນການເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູ ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງຢູ່ນຳ? (ຂ) ຈະມີການພິຈາລະນາຫຍັງໃນບົດຕໍ່ໄປ?
20 ການເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູກ່ຽວຂ້ອງຫຼາຍກວ່າການກ່າວຊ້ຳຖ້ອຍຄຳແລະການຮຽນແບບການກະທຳຂອງພະອົງ. ເຮົາຕ້ອງປູກຝັງ “ຄວາມຄຶດ” ແບບດຽວກັບທີ່ພະອົງມີ. (ຟີລິບ 2:5) ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຮູ້ສຶກຂອບໃຈແທ້ໆທີ່ຄຳພີໄບເບິນເປີດເຜີຍໃຫ້ເຮົາຮູ້ຄວາມຄິດແລະຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄຳເວົ້າແລະການກະທຳຂອງພະເຍຊູ! ໂດຍມາຮູ້ຈັກຄຸ້ນເຄີຍກັບ “ຄວາມຄຶດຂອງພະຄລິດ” ເຮົາຈະກຽມພ້ອມຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຈະພັດທະນາໃຫ້ມີຄວາມຮູ້ສຶກໄວພ້ອມທັງມີຄວາມເມດຕາສົງສານຢ່າງຈິງໃຈ ແລະໂດຍວິທີນີ້ຈຶ່ງປະຕິບັດຕໍ່ຜູ້ອື່ນໃນແບບທີ່ພະເຍຊູປະຕິບັດກັບຜູ້ຄົນໂດຍທົ່ວໄປ. (1 ໂກລິນໂທ 2:16) ໃນບົດຕໍ່ໄປ ເຮົາຈະພິຈາລະນາວິທີຕ່າງໆທີ່ພະເຍຊູສະແດງຄວາມຮັກໂດຍສະເພາະຕໍ່ພວກລູກສິດຂອງພະອົງ.
^ ເຄີຍມີການບອກວ່າຄຳພາສາກະເລັກທີ່ແປວ່າ “ມີໃຈຄິດສັງເວດ” ເປັນຄຳໜຶ່ງທີ່ເນັ້ນໜັກຫຼາຍທີ່ສຸດໃນພາສາກະເລັກສຳລັບຄວາມຮູ້ສຶກເມດຕາສົງສານ. ປຶ້ມອ້າງອີງຫົວໜຶ່ງກ່າວວ່າ ຄຳນີ້ຊີ້ເຖິງ “ບໍ່ພຽງແຕ່ການຮ່ວມຄວາມຮູ້ສຶກເມື່ອເຫັນຄວາມທຸກທໍລະມານ ແຕ່ຍັງຊີ້ເຖິງຄວາມປາຖະໜາອັນແຮງກ້າທີ່ຈະປົດປ່ອຍແລະກຳຈັດຄວາມທຸກທໍລະມານນັ້ນ.”
^ ຄຳຄຸນນາມພາສາກະເລັກທີ່ແປວ່າ “ເຫັນອົກເຫັນໃຈກັນ“ ມີຄວາມໝາຍຕາມຕົວອັກສອນວ່າ “ທົນທຸກຮ່ວມກັບ.”
