ບົດທີ 11
“ບໍ່ຫ່ອນມີຜູ້ໃດປາກເໝືອນຢ່າງທ່ານຜູ້ນີ້”
1, 2. (ກ) ເປັນຫຍັງເຈົ້າໜ້າທີ່ທີ່ຖືກສົ່ງອອກໄປເພື່ອຈັບພະເຍຊູຈຶ່ງພາກັນກັບມາມືເປົ່າ? (ຂ) ເພາະເຫດໃດພະອົງຈຶ່ງເປັນຄູສອນທີ່ໂດດເດັ່ນ?
ພວກຟາລິຊຽນພາກັນໃຈຮ້າຍຫຼາຍ. ພະເຍຊູພວມສັ່ງສອນເລື່ອງພໍ່ຂອງພະອົງຢູ່ທີ່ໂຮງທຳ. ຄົນທີ່ຟັງຢູ່ພາກັນຂັດແຍ່ງກັນ ຫຼາຍຄົນສະແດງຄວາມເຊື່ອໃນພະເຍຊູໃນຂະນະທີ່ບາງຄົນຢາກໃຫ້ພະອົງຖືກຈັບ. ເນື່ອງຈາກບໍ່ສາມາດລະງັບຄວາມຄຽດຮ້າຍເອົາໄວ້ໄດ້ ພວກຫົວໜ້າສາສະໜາຈຶ່ງສົ່ງເຈົ້າໜ້າທີ່ອອກໄປເພື່ອຈັບພະເຍຊູ. ແຕ່ພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ພາກັນກັບມາມືເປົ່າ. ພວກປະໂລຫິດໃຫຍ່ແລະພວກຟາລິຊຽນຕ້ອງການຄຳອະທິບາຍຈຶ່ງຖາມວ່າ “ເຫດສັນໃດໝູ່ເຈົ້າບໍ່ເອົາທ່ານນັ້ນມາພີ້?” ພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ຕອບວ່າ “ບໍ່ຫ່ອນມີຜູ້ໃດປາກເໝືອນຢ່າງທ່ານຜູ້ນີ້.” ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກປະທັບໃຈຫຼາຍແທ້ໆໃນຄຳສອນຂອງພະເຍຊູຈົນວ່າບໍ່ຕ້ອງການຈັບພະອົງ. *—ໂຢຮັນ 7:45, 46.
2 ບໍ່ແມ່ນແຕ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ພວກດຽວທີ່ປະທັບໃຈໃນຄຳສອນຂອງພະເຍຊູ. ຜູ້ຄົນເປັນຈຳນວນຫຼາຍໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນພຽງເພື່ອຈະຟັງພະອົງສອນ. (ມາລະໂກ 3:7, 9; 4:1; ລືກາ 5:1-3) ເພາະເຫດໃດພະເຍຊູຈຶ່ງເປັນຄູສອນທີ່ໂດດເດັ່ນຂະໜາດນັ້ນ? ດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຫັນໃນບົດທີ 8 ພະອົງຮັກຄວາມຈິງທີ່ພະອົງສອນ ແລະກໍຮັກຜູ້ຄົນທີ່ພະອົງສອນ. ນອກຈາກນີ້ ພະອົງຍັງຊຳນານແທ້ໆໃນເລື່ອງວິທີການສອນ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາວິທີທີ່ບັງເກີດຜົນສາມວິທີທີ່ພະອົງໃຊ້ແລະເບິ່ງວ່າເຮົາຈະຮຽນແບບວິທີດັ່ງກ່າວໄດ້ແນວໃດ.
ໃຊ້ວິທີສອນທີ່ຮຽບງ່າຍ
3, 4. (ກ) ໃນການສອນຂອງພະເຍຊູ ເປັນຫຍັງພະອົງຈຶ່ງໃຊ້ຖ້ອຍຄຳທີ່ເຂົ້າໃຈງ່າຍ? (ຂ) ຄຳເທດເທິງພູເຂົາເປັນຕົວຢ່າງແນວໃດທີ່ສະແດງວ່າພະເຍຊູສອນແບບຮຽບງ່າຍ?
3 ເຈົ້ານຶກພາບອອກບໍເຖິງຄຳສັບມາກມາຍທີ່ພະເຍຊູສາມາດໃຊ້? ແຕ່ເມື່ອພະອົງສອນ ພະອົງບໍ່ເຄີຍເວົ້າເຖິງສິ່ງທີ່ເຂົ້າໃຈຍາກຈົນຜູ້ຟັງບໍ່ເຂົ້າໃຈ ເຊິ່ງຜູ້ຟັງຫຼາຍຄົນເປັນ “ຄົນສາມັນທຳມະດາແລະຂາດການສຶກສາ.” (ກິດຈະການ 4:13, ທ.ປ.) ພະອົງຄຳນຶງເຖິງຂໍ້ຈຳກັດຕ່າງໆຂອງເຂົາເຈົ້າ ບໍ່ເຄີຍໃຫ້ຂໍ້ມູນແກ່ເຂົາເຈົ້າຫຼາຍເກີນໄປ. (ໂຢຮັນ 16:12) ຖ້ອຍຄຳຂອງພະອົງຮຽບງ່າຍ ແຕ່ກໍຖ່າຍທອດຄວາມຈິງທີ່ເລິກເຊິ່ງ.
4 ຍົກຕົວຢ່າງ ຄຳເທດເທິງພູເຂົາທີ່ບັນທຶກໃນມັດທາຍ 5:3–7:27. ພະເຍຊູໃຫ້ຄຳແນະນຳໃນຄຳເທດນີ້ແບບທີ່ກະຕຸ້ນຄວາມຄິດ ເຂົ້າເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງບັນຫາ. ບໍ່ມີແນວຄິດຫຼືວະລີທີ່ສັບຊ້ອນ. ທີ່ຈິງ ເກືອບຈະບໍ່ມີແມ່ນແຕ່ຄຳດຽວທີ່ເດັກນ້ອຍຈະບໍ່ເຂົ້າໃຈໄດ້ທັນທີ! ດ້ວຍເຫດນີ້ຈຶ່ງບໍ່ແປກທີ່ວ່າເມື່ອພະເຍຊູຈົບຄຳເທດແລ້ວ ຝູງຄົນເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າລວມມີຊາວນາ ຄົນລ້ຽງແກະ ແລະຊາວປະມົງພາກັນ “ປະຫຼາດໃຈດ້ວຍຄຳສັ່ງສອນຂອງພະອົງ.”—ມັດທາຍ 7:28.
5. ຂໍໃຫ້ຍົກເອົາຕົວຢ່າງໃນຖ້ອຍຄຳຂອງພະເຍຊູທີ່ຮຽບງ່າຍແຕ່ມີຄວາມໝາຍທີ່ເລິກເຊິ່ງ.
5 ໃນການສອນ ພະເຍຊູມັກໃຊ້ວະລີທີ່ສັ້ນກະທັດຮັດເຂົ້າໃຈງ່າຍ ແລະມັກໃຊ້ຄຳເວົ້າທີ່ມີຄວາມໝາຍແທ້ໆ. ໃນຍຸກທີ່ການຟັງເປັນວິທີຫຼັກໃນການຮັບຄວາມຮູ້ ວິທີສອນຂອງພະອົງຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ຝັງຢູ່ໃນຄວາມຄິດຈິດໃຈຂອງຜູ້ຟັງຢ່າງບໍ່ມີວັນລືມໄດ້. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາບາງຕົວຢ່າງ “ຢ່າຊູ່ຕັດສິນ ເພື່ອທ່ານທັງຫຼາຍຈະບໍ່ຖືກຕັດສິນ.” “ຄົນທັງຫຼາຍທີ່ສຳບາຍຢູ່ບໍ່ຕ້ອງຢາກໄດ້ຫາທ່ານໝໍຢາ ແຕ່ວ່າຄົນບໍ່ສຳບາຍກໍຕ້ອງຢາກໄດ້.” “ຈິດວິນຍານ [“ຈິດໃຈ,” ທ.ປ.] ກໍຮ້ອນຮົນຢູ່ແຕ່ວ່າເນື້ອໜັງກໍອ່ອນແຮງ.” “ສິ່ງຂອງກະສັດເຊຊາຈົ່ງສົ່ງໃຫ້ຄືນແກ່ກະສັດເຊຊາ ແລະສິ່ງຂອງພະເຈົ້າຈົ່ງສົ່ງໃຫ້ຄືນແກ່ພະເຈົ້າເຖີ້ນ.” “ການປະທານໃຫ້ກໍເປັນເຫດໃຫ້ມີຄວາມສຸກຫຼາຍກວ່າການຮັບເອົາ.” * (ມັດທາຍ 7:1; 9:12; 26:41; ມາລະໂກ 12:17; ກິດຈະການ 20:35) ເກືອບ 2.000 ປີມາແລ້ວນັບຕັ້ງແຕ່ມີການກ່າວຖ້ອຍຄຳນີ້ເປັນຄັ້ງທຳອິດ ແຕ່ຖ້ອຍຄຳດັ່ງກ່າວກໍຍັງເປັນທີ່ຈົດຈຳກັນຢູ່.
6, 7. (ກ) ເພື່ອທີ່ຈະສອນແບບຮຽບງ່າຍ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະໃຊ້ພາສາທີ່ທຳມະດາ? (ຂ) ເຮົາຈະຫຼີກລ່ຽງການໃຫ້ຂໍ້ມູນຫຼາຍເກີນໄປແກ່ນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນໄດ້ແນວໃດ?
6 ເຮົາຈະສອນແບບຮຽບງ່າຍໄດ້ແນວໃດ? ຂໍ້ຮຽກຮ້ອງທີ່ສຳຄັນຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນການທີ່ເຮົາໃຊ້ພາສາທີ່ຊັດເຈນເຊິ່ງຄົນສ່ວນຫຼາຍເຂົ້າໃຈໄດ້ງ່າຍ. ຄຳສອນພື້ນຖານໃນພະຄຳຂອງພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສະຫຼັບສັບຊ້ອນ. ພະເຢໂຫວາໄດ້ເປີດເຜີຍຈຸດປະສົງຕ່າງໆຂອງພະອົງໃຫ້ກັບຜູ້ທີ່ຈິງໃຈແລະມີຫົວໃຈຖ່ອມ. (1 ໂກລິນໂທ 1:26-28) ຄຳເວົ້າທີ່ຮຽບງ່າຍເຊິ່ງມີການເລືອກເຟັ້ນເປັນຢ່າງດີສາມາດຖ່າຍທອດຄວາມຈິງກ່ຽວກັບພະຄຳຂອງພະເຈົ້າໄດ້ຢ່າງບັງເກີດຜົນ.
ເມື່ອເຮົາສອນ ຈົ່ງເຮັດໃຫ້ເປັນແບບຮຽບງ່າຍຢູ່ສະເໝີ
7 ເພື່ອຈະສອນແບບທີ່ຮຽບງ່າຍ ເຮົາຕ້ອງລະວັງບໍ່ໃຫ້ຂໍ້ມູນຫຼາຍເກີນໄປແກ່ນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ. ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອນຳການສຶກສາພະຄຳພີ ເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງອະທິບາຍທຸກລາຍລະອຽດ ອີກທັງບໍ່ຈຳເປັນທີ່ຈະຟ້າວຟັ່ງສຶກສາແບບຜ່ານໆຄືກັບວ່າການສຶກສາໃຫ້ໄດ້ຫຼາຍໆໜ້າເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດ. ແທນທີ່ຈະເຮັດແນວນັ້ນ ເປັນສິ່ງທີ່ສຸຂຸມທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມຈຳເປັນແລະຄວາມສາມາດຂອງນັກສຶກສາເປັນເກນກຳນົດອັດຕາຄວາມໄວຂອງການສຶກສາ. ເປົ້າໝາຍແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍນັກສຶກສາໃຫ້ມາເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະຄລິດແລະເປັນຜູ້ນະມັດສະການພະເຢໂຫວາ. ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍດັ່ງກ່າວ ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງໃຊ້ເວລາເຕັມທີຕາມຄວາມຈຳເປັນເພື່ອໃຫ້ນັກສຶກສາມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຕົນເອງກຳລັງຮຽນຢູ່. ສະເພາະແຕ່ເມື່ອເຮັດແນວນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຄວາມຈິງໃນຄຳພີໄບເບິນຈຶ່ງຈະເຂົ້າເຖິງຫົວໃຈແລະກະຕຸ້ນໃຫ້ລາວນຳໃຊ້ສິ່ງທີ່ຕົນໄດ້ຮຽນຮູ້ນັ້ນ.—ໂລມ 12:2.
ການໃຊ້ຄຳຖາມທີ່ເໝາະສົມ
8, 9. (ກ) ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງໃຊ້ຄຳຖາມ? (ຂ) ໃນເລື່ອງການເສຍພາສີບຳລຸງວິຫານ ພະເຍຊູໃຊ້ຄຳຖາມແນວໃດເພື່ອຊ່ວຍເປໂຕໃຫ້ໄດ້ຂໍ້ສະຫຼຸບທີ່ຖືກຕ້ອງ?
8 ພະເຍຊູໂດດເດັ່ນໃນການໃຊ້ຄຳຖາມ ແມ່ນບາງຄັ້ງການບອກຈຸດສຳຄັນໃຫ້ຜູ້ຟັງໄປເລີຍຈະໃຊ້ເວລາໜ້ອຍກວ່າກໍຕາມ. ຖ້າເຊັ່ນນັ້ນ ເປັນຫຍັງພະອົງຈຶ່ງໃຊ້ຄຳຖາມ? ບາງຄັ້ງ ພະອົງໃຊ້ຄຳຖາມທີ່ເຈາະເລິກເພື່ອເປີດເຜີຍເຖິງແຮງກະຕຸ້ນທີ່ຜິດຂອງຜູ້ທີ່ຕໍ່ຕ້ານພະອົງ ໂດຍວິທີນີ້ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມິດງຽບ. (ມັດທາຍ 21:23-27; 22:41-46) ຢ່າງໃດກໍຕາມ ໃນຫຼາຍກໍລະນີ ພະອົງໃຊ້ຄຳຖາມເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຫຼົ່າສາວົກເປີດເຜີຍສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ ພ້ອມທັງກະຕຸ້ນແລະຝຶກຝົນຄວາມຄິດຂອງເຂົາເຈົ້າໄປນຳ. ດັ່ງນັ້ນ ພະອົງຈຶ່ງໃຊ້ຄຳຖາມດັ່ງເຊັ່ນ “ທ່ານທັງຫຼາຍຄຶດເຫັນຢ່າງໃດ?” ແລະ “ເຈົ້າເຊື່ອຄຳນີ້ຫຼື?” (ມັດທາຍ 18:12; ໂຢຮັນ 11:26) ໂດຍການໃຊ້ຄຳຖາມຕ່າງໆ ພະເຍຊູເຂົ້າເຖິງໃຈແລະເຮັດໃຫ້ເຫຼົ່າສາວົກຈັບອົກຈັບໃຈ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາຕົວຢ່າງໜຶ່ງ.
9 ໃນໂອກາດໜຶ່ງ ຄົນເກັບພາສີໄດ້ຖາມເປໂຕວ່າພະເຍຊູເສຍພາສີບຳລຸງວິຫານຫຼືບໍ່. * ເປໂຕຕອບທັນທີວ່າ “ເສຍ.” ຕໍ່ມາພະເຍຊູຫາເຫດຜົນກັບລາວວ່າ “ຊີໂມນເອີຍທ່ານຄຶດຢ່າງໃດ? ກະສັດທັງຫຼາຍແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກເຄີຍເກັບເງິນສ່ວຍແລະເງິນພາສີແຕ່ຜູ້ໃດ? ເກັບແຕ່ລູກແຫ່ງຕົນຫຼືແຕ່ຄົນຜູ້ອື່ນ?” ເປໂຕຕອບວ່າ “ເກັບແຕ່ຄົນຜູ້ອື່ນ.” ພະເຍຊູບອກວ່າ “ຖ້າເປັນຢ່າງນັ້ນລູກທັງຫຼາຍບໍ່ຕ້ອງເສຍ.” (ມັດທາຍ 17:24-27) ແນ່ນອນວ່າເປໂຕເຂົ້າໃຈຊັດເຈນໃນຈຸດສຳຄັນຂອງຄຳຖາມ ເນື່ອງຈາກເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນວ່າເຊື້ອວົງຂອງກະສັດບໍ່ຕ້ອງເສຍພາສີ. ສະນັ້ນ ໃນຖານະເປັນລູກຊາຍຜູ້ດຽວທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນໂດຍກົງຂອງກະສັດທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນເຊິ່ງໄດ້ຮັບການນະມັດສະການຢູ່ທີ່ວິຫານ ພະເຍຊູຈຶ່ງບໍ່ມີພັນທະທີ່ຕ້ອງເສຍພາສີ. ຂໍໃຫ້ສັງເກດວ່າແທນທີ່ພະເຍຊູຈະພຽງແຕ່ບອກຄຳຕອບທີ່ຖືກຕ້ອງໃຫ້ກັບເປໂຕ ພະເຍຊູໃຊ້ຄຳຖາມແບບຜ່ອນສັ້ນຜ່ອນຍາວເພື່ອຊ່ວຍເປໂຕໃຫ້ໄດ້ຂໍ້ສະຫຼຸບທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະບາງທີເພື່ອໃຫ້ລາວເຫັນເຖິງຄວາມຈຳເປັນທີ່ຈະຄິດຢ່າງຮອບຄອບຫຼາຍຂຶ້ນໃນວັນຂ້າງໜ້າກ່ອນທີ່ຈະຕອບຄຳຖາມ.
ໃຊ້ຄຳຖາມທີ່ປັບໃຫ້ເຂົ້າກັບຄວາມສົນໃຈຂອງເຈົ້າຂອງເຮືອນ
10. ເມື່ອເຮົາປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນ ເຮົາຈະໃຊ້ຄຳຖາມທີ່ບັງເກີດຜົນໄດ້ແນວໃດ?
10 ໃນວຽກຮັບໃຊ້ ເຮົາຈະໃຊ້ຄຳຖາມແບບທີ່ບັງເກີດຜົນໄດ້ແນວໃດ? ເມື່ອປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນ ເຮົາອາດໃຊ້ຄຳຖາມທີ່ກະຕຸ້ນຄວາມສົນໃຈ ບາງທີເພື່ອເປັນການເປີດທາງໄວ້ສຳລັບເຮົາໃນການບອກຂ່າວດີ. ຕົວຢ່າງ ຖ້າພົບຄົນສູງອາຍຸ ເຮົາອາດຈະຍົກຄຳຖາມຂຶ້ນມາຖາມດ້ວຍຄວາມນັບຖືວ່າ “ໂລກໄດ້ປ່ຽນໄປແນວໃດໃນຕະຫຼອດໄລຍະຊີວິດຂອງລຸງ/ປ້າ?” ພາຍຫຼັງທີ່ເປີດໂອກາດໃຫ້ຕອບແລ້ວ ເຮົາອາດຖາມຕໍ່ວ່າ “ລຸງ/ປ້າຄິດວ່າອັນໃດເປັນສິ່ງທີ່ຈຳເປັນເພື່ອເຮັດໃຫ້ໂລກນີ້ມີສະພາບດີຂຶ້ນເພື່ອເຮົາຈະຢູ່ໄດ້?” (ມັດທາຍ 6:9, 10) ຖ້າພົບແມ່ທີ່ມີລູກນ້ອຍໆ ເຮົາອາດຖາມວ່າ “ເຈົ້າເຄີຍສົງໄສບໍວ່າໂລກນີ້ຈະເປັນແນວໃດເມື່ອລູກຂອງເຈົ້າໃຫຍ່ແລ້ວ?” (ຄຳເພງ 37:10, 11) ໂດຍເປັນຄົນມັກສັງເກດເມື່ອເຂົ້າຮອດເຮືອນຫຼັງໜຶ່ງ ເຮົາອາດສາມາດເລືອກຄຳຖາມທີ່ປັບໃຫ້ເຂົ້າກັບຄວາມສົນໃຈຂອງເຈົ້າຂອງເຮືອນ.
11. ເມື່ອນຳການສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ ເຮົາຈະໃຊ້ຄຳຖາມຢ່າງບັງເກີດຜົນໄດ້ແນວໃດ?
11 ເມື່ອນຳການສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ ເຮົາຈະໃຊ້ຄຳຖາມທີ່ບັງເກີດຜົນໄດ້ແນວໃດ? ຄຳຖາມທີ່ມີການຄິດຕຶກຕອງຢ່າງຮອບຄອບອາດຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ດຶງຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາຈາກໃຈຂອງນັກສຶກສາໄດ້. (ສຸພາສິດ 20:5) ຕົວຢ່າງ ສົມມຸດວ່າກຳລັງສຶກສາບົດທີ່ຊື່ວ່າ “ການດຳເນີນຊີວິດໃນແນວທາງທີ່ເຮັດໃຫ້ພະເຈົ້າພໍໃຈ” ໃນປຶ້ມຄຳພີໄບເບິນສອນແນວໃດແທ້ໆ? * ບົດນີ້ພິຈາລະນາເຖິງທັດສະນະຂອງພະເຈົ້າໃນເລື່ອງຕ່າງໆເຊັ່ນ ການຜິດສິນລະທຳທາງເພດ ການເມົາເຫຼົ້າ ແລະການຕົວະ. ຄຳຕອບຂອງນັກສຶກສາອາດຊີ້ບອກວ່າລາວເຂົ້າໃຈໃນສິ່ງທີ່ຄຳພີໄບເບິນສອນ ແຕ່ລາວເຫັນດີ ກັບສິ່ງທີ່ຕົນເອງກຳລັງຮຽນຮູ້ບໍ? ເຮົາອາດຖາມວ່າ “ທັດສະນະຂອງພະເຈົ້າໃນເລື່ອງດັ່ງກ່າວເບິ່ງຄືວ່າມີເຫດຜົນບໍ?” ເຮົາຍັງອາດຖາມໄດ້ວ່າ “ເຈົ້າຈະເອົາຄວາມຮູ້ນີ້ໄປໃຊ້ໃນຊີວິດຂອງເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ?” ແຕ່ຂໍໃຫ້ຄຳນຶງເຖິງຄວາມຈຳເປັນທີ່ຈະຜ່ອນສັ້ນຜ່ອນຍາວ ໃຫ້ຄວາມນັບຖືຢ່າງເໝາະສົມຕໍ່ນັກສຶກສາ. ເຮົາບໍ່ຢາກຖາມຄຳຖາມທີ່ເຮັດໃຫ້ນັກສຶກສາຮູ້ສຶກອຶດອັດໃຈແບບທີ່ບໍ່ຈຳເປັນ.—ສຸພາສິດ 12:18.
ການໃຊ້ການຫາເຫດຜົນທີ່ມີພະລັງ
12-14. (ກ) ໃນວິທີໃດແດ່ທີ່ພະເຍຊູໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງພະອົງໃນການຫາເຫດຜົນ? (ຂ) ເມື່ອພວກຟາລິຊຽນບອກວ່າລິດເດດຂອງພະເຍຊູເປັນຂອງຊາຕານ ພະອົງໃຊ້ການຫາເຫດຜົນອັນໃດທີ່ມີພະລັງ?
12 ເນື່ອງຈາກພະເຍຊູສົມບູນແບບທາງຄວາມຄິດ ພະອົງຈຶ່ງຊຳນານໃນການຫາເຫດຜົນກັບຜູ້ຄົນ. ບາງຄັ້ງ ພະອົງໃຊ້ການຫາເຫດຜົນທີ່ມີພະລັງເພື່ອຫັກລ້າງຂໍ້ກ່າວຫາຕົວະຂອງຜູ້ທີ່ຕໍ່ຕ້ານພະອົງ. ໃນຫຼາຍກໍລະນີ ພະອົງໃຊ້ວິທີການຫາເຫດຜົນທີ່ໂນ້ມນ້າວໃຈເພື່ອສອນບົດຮຽນທີ່ມີຄ່າແກ່ເຫຼົ່າສາວົກ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາບາງຕົວຢ່າງ.
13 ພາຍຫຼັງທີ່ພະເຍຊູໄດ້ປິ່ນປົວຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ມີທັງຜີເຂົ້າ ທັງຕາບອດ ແລະທັງປາກກືກໃຫ້ເຊົາແລ້ວ ພວກຟາລິຊຽນກ່າວຫາວ່າ “ຜູ້ນີ້ບໍ່ໄດ້ຂັບໄລ່ຜີຮ້າຍທັງຫຼາຍອອກເສຍເທົ່າເວັ້ນໄວ້ດ້ວຍອຳນາດແຫ່ງເບເອນເຊບຶນ [ຊາຕານ] ຜູ້ເປັນນາຍຜີຮ້າຍທັງຫຼາຍ.” ພວກເຂົາຍອມຮັບວ່າຕ້ອງມີລິດເດດເໜືອມະນຸດເພື່ອຈະຂັບໄລ່ຜີອອກໄດ້. ຢ່າງໃດກໍຕາມ ພວກເຂົາຊີ້ບອກວ່າລິດເດດຂອງພະເຍຊູມາຈາກຊາຕານ. ການກ່າວຫານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ເປັນຄວາມຈິງ ແຕ່ວ່າບໍ່ມີເຫດຜົນນຳ. ໂດຍເປີດໂປງຄວາມຄິດທີ່ຜິດຂອງພວກເຂົາ ພະເຍຊູຕອບວ່າ “ແຜ່ນດິນທຸກອັນທີ່ແຕກແຍກຈາກກັນເອງແລ້ວຈະທຳລາຍເປັນປ່າເປົ່າ ແລະເມືອງທຸກອັນຫຼືເຮືອນທຸກຫຼັງທີ່ແຕກແຍກຈາກກັນເອງແລ້ວກໍຈະຕັ້ງຢູ່ບໍ່ໄດ້. ແລະຖ້າຊາຕານຂັບໄລ່ຊາຕານ ມັນແຕກແຍກກັນກັບຕົວເອງ ເຫດສັນນີ້ແຜ່ນດິນແຫ່ງມັນຈະຕັ້ງຢູ່ຢ່າງໃດໄດ້?” (ມັດທາຍ 12:22-26) ທີ່ຈິງແລ້ວ ຄຳເວົ້າຂອງພະເຍຊູກໍຄືກັບເວົ້າວ່າ “ຖ້າເຮົາເປັນຕົວແທນຂອງຊາຕານ ແລະເຮົາໄດ້ລົບລ້າງສິ່ງທີ່ຊາຕານໄດ້ເຮັດໄວ້ ຖ້າເປັນແນວນັ້ນ ຊາຕານກໍຄົງຈະເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຂັດກັບຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງຕົວເອງແລະອີກບໍ່ດົນມັນຈະລົ້ມລົງ.” ພວກເຂົາຈະຫັກລ້າງການຫາເຫດຜົນທີ່ເປັນຕາເຊື່ອເຊັ່ນນີ້ໄດ້ແນວໃດ?
14 ພະເຍຊູຍັງບໍ່ທັນຈົບການຫາເຫດຜົນກັບພວກເຂົາ. ໂດຍຮູ້ວ່າສາວົກບາງຄົນຂອງພວກຟາລິຊຽນເອງກໍເຄີຍຂັບໄລ່ຜີອອກ ພະອົງຖາມຄຳຖາມທີ່ງ່າຍແຕ່ພັດມີພະລັງທີ່ວ່າ “ຖ້າເຮົາຂັບໄລ່ຜີຮ້າຍທັງຫຼາຍອອກເສຍດ້ວຍອຳນາດແຫ່ງເບເອນເຊບຶນ ລູກຊາຍ [ຫຼືສາວົກ] ຂອງທ່ານທັງຫຼາຍຂັບໄລ່ຜີຮ້າຍນັ້ນດ້ວຍອຳນາດຂອງຜູ້ໃດ?” (ມັດທາຍ 12:27) ຄວາມໝາຍຂອງການຫາເຫດຜົນຂອງພະເຍຊູກໍຄື “ຖ້າເຮົາໄລ່ຜີອອກດ້ວຍລິດເດດຂອງຊາຕານແທ້ໆ ພວກລູກສິດຂອງທ່ານກໍຄົງໄລ່ຜີອອກດ້ວຍລິດເດດຂອງຊາຕານຄືກັນ.” ພວກຟາລິຊຽນຈະເວົ້າອັນໃດໄດ້ອີກ? ພວກເຂົາຈະບໍ່ມີວັນຍອມຮັບວ່າລູກສິດຂອງຕົນເຮັດກິດຈະການພາຍໃຕ້ລິດເດດຂອງຊາຕານ. ໂດຍວິທີນີ້ພະເຍຊູໃຊ້ການອ້າງເຫດຜົນທີ່ຜິດໆຂອງພວກເຂົາເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຝືນໃຈລົງຄວາມເຫັນທີ່ເຮັດໃຫ້ຕົນເອງອຶດອັດໃຈ. ພຽງແຕ່ອ່ານກ່ຽວກັບວິທີທີ່ພະເຍຊູຫາເຫດຜົນກັບພວກເຂົາກໍໜ້າຕື່ນເຕັ້ນບໍ່ແມ່ນບໍ? ແຕ່ຂໍໃຫ້ນຶກພາບເຖິງຝູງຄົນທີ່ໄດ້ຍິນຈາກພະເຍຊູໂດຍກົງ ແນ່ນອນວ່າການປາກົດຕົວຂອງພະອົງຕໍ່ໜ້າເຂົາເຈົ້າແລະນ້ຳສຽງທີ່ເປັ່ງອອກມາຄົງຈະໄດ້ເພີ່ມນ້ຳໜັກໃຫ້ກັບຄຳເວົ້າຂອງພະອົງ.
15-17. ຂໍໃຫ້ເລົ່າຕົວຢ່າງໜຶ່ງກ່ຽວກັບວິທີທີ່ພະເຍຊູໃຊ້ການຫາເຫດຜົນແນວທີ່ໃຊ້ສຳນວນວ່າ “ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ” ເພື່ອສອນຄວາມຈິງທີ່ເຮັດໃຫ້ອົບອຸ່ນໃຈກ່ຽວກັບພໍ່ຂອງພະອົງ.
15 ພະເຍຊູຍັງໃຊ້ການຫາເຫດຜົນທີ່ຖືກຕ້ອງແລະໂນ້ມນ້າວໃຈເພື່ອສອນຄວາມຈິງກ່ຽວກັບພໍ່ຂອງພະອົງຢ່າງເສີມສ້າງແລະທີ່ເຮັດໃຫ້ອົບອຸ່ນໃຈ. ຫຼາຍຄັ້ງ ພະອົງໃຊ້ວິທີຫາເຫດຜົນແນວທີ່ໃຊ້ສຳນວນວ່າ “ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ” ເພື່ອຊ່ວຍຜູ້ຟັງຂອງພະອົງໃຫ້ກ້າວໜ້າຂຶ້ນໄປອີກຈາກຄວາມຈິງທີ່ເຂົາເຈົ້າຄຸ້ນເຄີຍດີຢູ່ແລ້ວໄປສູ່ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນທີ່ຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ. ໂດຍການສົມທຽບໃຫ້ເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງ ການຫາເຫດຜົນວິທີນີ້ສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມປະທັບໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາຈັກສອງຕົວຢ່າງ.
16 ເມື່ອຕອບຄຳຂໍຂອງພວກສາວົກທີ່ໃຫ້ສອນເຂົາເຈົ້າເຖິງວິທີອະທິດຖານ ພະເຍຊູພັນລະນາເຖິງຄວາມເຕັມໃຈຂອງພໍ່ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບທີ່ຈະ “ເອົາຂອງດີໃຫ້” ລູກຂອງຕົນ. ຕໍ່ຈາກນັ້ນພະອົງສະຫຼຸບວ່າ “ຖ້າທ່ານທັງຫຼາຍຜູ້ເປັນຄົນຊົ່ວຮ້າຍຍັງຮູ້ເອົາຂອງດີໃຫ້ລູກຂອງທ່ານ ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກເທົ່າໃດ ພະບິດາທີ່ເປັນແຕ່ສະຫວັນຈະປະທານພະວິນຍານບໍລິສຸດໃຫ້ແກ່ຄົນທັງຫຼາຍທີ່ຂໍກັບພະອົງ.” (ລືກາ 11:1-13) ພະເຍຊູສະແດງໃຫ້ເຫັນຈຸດສຳຄັນໂດຍສົມທຽບໃຫ້ເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງ. ຖ້າມະນຸດທີ່ຜິດບາບເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຄວາມຈຳເປັນຂອງລູກ ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກທີ່ພໍ່ຂອງເຮົາຜູ້ຢູ່ໃນສະຫວັນເຊິ່ງສົມບູນພ້ອມແລະຊອບທຳຮອບດ້ານຈະປະທານພະວິນຍານບໍລິສຸດໃຫ້ແກ່ຜູ້ນະມັດສະການທີ່ຈົງຮັກພັກດີເຊິ່ງເຂົ້າຫາພະອົງດ້ວຍຄວາມຖ່ອມໃຈໃນການອະທິດຖານ!
17 ພະເຍຊູໃຊ້ການຫາເຫດຜົນທີ່ຄ້າຍໆກັນເມື່ອໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ສຸຂຸມໃນການຮັບມືກັບຄວາມກະວົນກະວາຍ. ພະອົງກ່າວວ່າ “ນົກກາທັງຫຼາຍ ເຂົາບໍ່ຫວ່ານແລະບໍ່ກ່ຽວເຂົ້າແລະບໍ່ມີບ່ອນໄວ້ຂອງ ບໍ່ມີເລົ້າ ແລະພະເຈົ້າລ້ຽງເຂົາ. ທ່ານທັງຫຼາຍປະເສີດກວ່ານົກທັງຫຼາຍນັ້ນຫຼາຍເທົ່າໃດ? ຈົ່ງພິຈາລະນາເບິ່ງດອກບຸບຜາທັງຫຼາຍ ເຂົາປົ່ງຂຶ້ນຢ່າງໃດ ເຂົາບໍ່ທຳການບໍ່ເຂັນຝ້າຍ . . . ຖ້າພະເຈົ້າປະທານເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຢ່າງນັ້ນໃຫ້ຫຍ້າທີ່ຢູ່ກາງທົ່ງນາໃນວັນນີ້ ແລະທີ່ເຂົາຈະຖິ້ມເສຍໃນເຕົາໄຟໃນວັນໜ້າ ພະອົງຈະໃຫ້ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມແກ່ທ່ານທັງຫຼາຍຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກເທົ່າໃດ ໂອ້ຄົນທັງຫຼາຍທີ່ມີຄວາມເຊື່ອໜ້ອຍ.” (ລືກາ 12:24, 27, 28) ຖ້າພະເຢໂຫວາໃສ່ໃຈຝູງນົກແລະດອກໄມ້ ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກທີ່ພະອົງຈະໃສ່ໃຈມະນຸດທີ່ຮັກແລະນະມັດສະການພະອົງ! ແນ່ນອນວ່າການຫາເຫດຜົນແນວນີ້ໄດ້ຖືກໃຈຜູ້ທີ່ຟັງພະເຍຊູ.
18, 19. ເຮົາອາດຫາເຫດຜົນແນວໃດກັບຄົນທີ່ບອກວ່າບໍ່ເຊື່ອໃນພະເຈົ້າທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນ?
18 ໃນວຽກຮັບໃຊ້ ເຮົາຢາກໃຊ້ການຫາເຫດຜົນທີ່ຖືກຕ້ອງເພື່ອຫັກລ້າງຄວາມເຊື່ອທີ່ຜິດ. ເຮົາຍັງຢາກໃຊ້ການຫາເຫດຜົນທີ່ໂນ້ມນ້າວໃຈເພື່ອສອນຄວາມຈິງກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາໃນລັກສະນະທີ່ເສີມສ້າງ. (ກິດຈະການ 19:8; 28:23, 24) ເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະໃຊ້ການຫາເຫດຜົນແບບສະຫຼັບສັບຊ້ອນບໍ? ບໍ່. ບົດຮຽນທີ່ເຮົາຮຽນຈາກພະເຍຊູກໍຄືການໃຫ້ເຫດຜົນທີ່ສົມເຫດສົມຜົນໃນແບບທີ່ເຂົ້າໃຈງ່າຍນັ້ນມັກເກີດຜົນຫຼາຍທີ່ສຸດ.
19 ຕົວຢ່າງ ເຮົາຈະຕອບແນວໃດຖ້າບາງຄົນບອກວ່າເຂົາບໍ່ເຊື່ອໃນພະເຈົ້າທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນ? ເຮົາອາດຫາເຫດຜົນໂດຍອາໄສກົດເກນທຳມະຊາດໃນເລື່ອງເຫດແລະຜົນ. ເມື່ອສັງເກດເຫັນຜົນຢ່າງໜຶ່ງ ເຮົາຍອມຮັບວ່າຕ້ອງມີເຫດທີ່ເຮັດໃຫ້ສິ່ງນັ້ນເກີດຂຶ້ນ. ເຮົາອາດເວົ້າວ່າ “ຖ້າເຈົ້າຢູ່ໃນເຂດທີ່ສອກຫຼີກແລະບັງເອີນເຫັນເຮືອນຫຼັງໜຶ່ງທີ່ປຸກໄວ້ຢ່າງດີພ້ອມທັງມີອາຫານນຳ (ຜົນ) ເຈົ້າຈະບໍ່ຍອມຮັບແທ້ໆບໍວ່າມີຄົນ (ເຫດ) ໄດ້ປຸກເຮືອນຫຼັງນັ້ນໄວ້? ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອເຮົາເຫັນການອອກແບບທີ່ຊັດເຈນເຊິ່ງຖືກສ້າງໄວ້ໃນທຳມະຊາດແລະອາຫານທີ່ອຸດົມບໍລິບູນໃນ ‘ໂຮງເກັບ’ ອາຫານເທິງແຜ່ນດິນໂລກ (ຜົນ) ກໍມີເຫດຜົນແມ່ນບໍທີ່ຈະສະຫຼຸບວ່າມີບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ (ເຫດ) ໄດ້ເຮັດໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນເຊັ່ນກັນ? ຄຳພີໄບເບິນເອງຫາເຫດຜົນໃນທຳນອງນີ້ ‘ເຮືອນທຸກຫຼັງຄົງມີຜູ້ສ້າງ ແຕ່ວ່າຜູ້ໄດ້ສ້າງສັບພະທຸກສິ່ງເປັນພະເຈົ້າ.’” (ເຫບເລີ 3:4) ແນ່ນອນ ເຖິງວ່າການຫາເຫດຜົນຂອງເຮົາຈະໜ້າເຊື່ອຖືຫຼາຍພຽງໃດກໍຕາມ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນທຸກຄົນຈະເຊື່ອ.—2 ເທຊະໂລນີກ 3:2.
ໃຊ້ການຫາເຫດຜົນທີ່ຈະເຂົ້າເຖິງໃຈຂອງຜູ້ຄົນ
20, 21. (ກ) ເຮົາຈະໃຊ້ວິທີການຫາເຫດຜົນແນວທີ່ໃຊ້ສຳນວນ “ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ” ໄດ້ແນວໃດເພື່ອເນັ້ນເຖິງຄຸນລັກສະນະແລະແນວທາງຂອງພະເຢໂຫວາ? (ຂ) ເຮົາຈະພິຈາລະນາຫຍັງໃນບົດຕໍ່ໄປ?
20 ໃນການສອນ ບໍ່ວ່າໃນວຽກປະກາດຫຼືໃນປະຊາຄົມ ເຮົາສາມາດໃຊ້ການຫາເຫດຜົນແນວທີ່ໃຊ້ສຳນວນ “ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ” ເພື່ອເນັ້ນເຖິງຄຸນລັກສະນະແລະແນວທາງຕ່າງໆຂອງພະເຢໂຫວາ. ຕົວຢ່າງ ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຫຼັກຄຳສອນເລື່ອງການທໍລະມານຕະຫຼອດໄປໃນນາລົກທີ່ຈິງແລ້ວເປັນການບໍ່ໃຫ້ກຽດພະເຢໂຫວາ ເຮົາອາດເວົ້າວ່າ “ມີພໍ່ທີ່ປ່ຽມລົ້ນດ້ວຍຄວາມຮັກຄົນໃດບໍຈະລົງໂທດລູກຂອງຕົນໂດຍຈັບມືຂອງລູກແຍ່ໃສ່ໃນໄຟ? ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກທີ່ຄວາມຄິດເລື່ອງໄຟນາລົກຄົງຕ້ອງເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າລັງກຽດສຳລັບພໍ່ຂອງເຮົາທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນຜູ້ເຊິ່ງປ່ຽມລົ້ນດ້ວຍຄວາມຮັກ!” (ເຢເຣມີ 7:31) ເພື່ອເຮັດໃຫ້ເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອທີ່ທໍ້ແທ້ໝັ້ນໃຈໃນຄວາມຮັກຂອງພະເຢໂຫວາທີ່ມີຕໍ່ຄົນນັ້ນ ເຮົາອາດເວົ້າວ່າ “ຖ້າພະເຢໂຫວາຖືວ່ານົກຈອກໂຕນ້ອຍໆມີຄ່າ ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກທີ່ພະອົງຕ້ອງໃສ່ໃຈແລະຮັກຜູ້ນະມັດສະການແຕ່ລະຄົນຂອງພະອົງທີ່ຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກເຊິ່ງລວມເຖິງເຈົ້ານຳ!” (ມັດທາຍ 10:29-31) ການຫາເຫດຜົນແບບນີ້ສາມາດຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າເຖິງຫົວໃຈຂອງຄົນອື່ນໄດ້.
21 ຫຼັງຈາກພິຈາລະນາວິທີການສອນພຽງແຕ່ສາມວິທີທີ່ພະເຍຊູໃຊ້ ເຮົາກໍເຂົ້າໃຈໄດ້ງ່າຍໆວ່າພວກເຈົ້າໜ້າທີ່ທີ່ບໍ່ໄດ້ຈັບພະອົງນັ້ນບໍ່ໄດ້ເວົ້າເກີນຈິງ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເວົ້າວ່າ “ບໍ່ຫ່ອນມີຜູ້ໃດປາກເໝືອນຢ່າງທ່ານຜູ້ນີ້.” ໃນບົດຕໍ່ໄປ ເຮົາຈະພິຈາລະນາວິທີສອນເຊິ່ງບາງທີເຮັດໃຫ້ພະເຍຊູເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີທີ່ສຸດ ນັ້ນຄືການໃຊ້ຄຳອຸປະມາ.
^ ເບິ່ງຄືວ່າເຈົ້າໜ້າທີ່ເຫຼົ່ານີ້ປະຈຳການຢູ່ສານຊັນເຮດຣິນແລະຢູ່ໃຕ້ອຳນາດຂອງພວກປະໂລຫິດໃຫຍ່.
^ ຖ້ອຍຄຳສຸດທ້າຍນັ້ນເຊິ່ງພົບຢູ່ກິດຈະການ 20:35 ຍົກຂຶ້ນມາກ່າວໂດຍອັກຄະສາວົກໂປໂລຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນ. ລາວອາດໄດ້ຮັບການຖ່າຍທອດຖ້ອຍຄຳດັ່ງກ່າວໂດຍທາງຄຳເວົ້າ (ຖ້າບໍ່ແມ່ນຈາກບາງຄົນທີ່ເຄີຍໄດ້ຍິນພະເຍຊູເວົ້າ ກໍຈາກພະເຍຊູຜູ້ທີ່ຄືນມາຈາກຕາຍ) ຫຼືໂດຍການເປີດເຜີຍຈາກພະເຈົ້າ.
^ ມີຂໍ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຊາວຢິວເສຍພາສີບຳລຸງວິຫານປະຈຳປີເປັນຈຳນວນສອງດະຣັກມາ (ບີ້) ເຊິ່ງເປັນຄ່າຈ້າງແຮງງານປະມານສອງມື້. ແຫຼ່ງອ້າງອີງໜຶ່ງກ່າວວ່າ “ສ່ວນຫຼາຍເງິນເສຍພາສີນີ້ໃຊ້ເພື່ອຊ່ວຍຈ່າຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍສຳລັບເຄື່ອງບູຊາເຜົາປະຈຳວັນແລະເຄື່ອງບູຊາຕ່າງໆທັງໝົດໂດຍທົ່ວໄປເຊິ່ງເຮັດເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງປະຊາຊົນ.”
^ ຈັດພິມໂດຍພະຍານພະເຢໂຫວາ.
