ບົດທີ 8
“ເຮົາຖືກສົ່ງມາເພື່ອການນີ້”
1-4. (ກ) ພະເຍຊູສອນຜູ້ຍິງສະມາລີຢ່າງຊຳນິຊຳນານໂດຍວິທີໃດ ແລະຜົນເປັນແນວໃດ? (ຂ) ພວກອັກຄະສາວົກສະແດງອາການແນວໃດ?
ພະເຍຊູແລະພວກອັກຄະສາວົກພາກັນຍ່າງເປັນເວລາຫຼາຍຊົ່ວໂມງແລ້ວ. ເຂົາເຈົ້າເດີນທາງຂຶ້ນໄປທາງທິດເໜືອ ໂດຍອອກຈາກແຂວງຢູເດມຸ່ງໜ້າໄປແຂວງຄາລິເລ. ເສັ້ນທາງທີ່ສັ້ນທີ່ສຸດແມ່ນໃຊ້ເວລາປະມານສາມມື້ ເຊິ່ງເສັ້ນທາງນີ້ຈະຜ່ານເມືອງສະມາລີ. ເປັນເວລາປະມານຕອນທ່ຽງ ເຂົາເຈົ້າມາໃກ້ເມືອງຊີຄາເຊິ່ງເປັນເມືອງນ້ອຍໆຈຶ່ງໄດ້ພາກັນແວ່ພັກເພື່ອເຊົາເມື່ອຍ.
2 ໃນຂະນະທີ່ພວກອັກຄະສາວົກພາກັນໄປຊື້ອາຫານ ພະເຍຊູພັກຜ່ອນຢູ່ທີ່ນ້ຳສ້າງເຊິ່ງຢູ່ນອກເມືອງ. ຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງໄດ້ມາຕັກນ້ຳ. ພະເຍຊູອາດເລືອກທີ່ຈະບໍ່ສົນໃຈລາວກໍໄດ້ເພາະພະອົງ “ອິດເມື່ອຍຍ້ອນການເດີນທາງ.” (ໂຢຮັນ 4:6, ທ.ປ.) ເປັນເລື່ອງພໍເຂົ້າໃຈໄດ້ຖ້າພະອົງພຽງແຕ່ຫຼັບຕາແລ້ວປ່ອຍໃຫ້ຍິງສະມາລີຄົນນີ້ຕັກນ້ຳແລ້ວໆກໍໄປໂດຍທີ່ພະອົງບໍ່ກ່າວຫຍັງເລີຍ. ດັ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນໃນບົດທີ 4 ຂອງປຶ້ມນີ້ ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ຄົງຈະຄາດໝາຍວ່າຄົນຢິວຜູ້ໃດກໍຕາມຈະປະຕິບັດກັບລາວແບບລັງກຽດ. ແຕ່ພະເຍຊູເລີ່ມຕົ້ນສົນທະນາກັບລາວ.
3 ພະອົງເລີ່ມຕົ້ນອຸທາຫອນເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊີວິດປະຈຳວັນຂອງຍິງຄົນນີ້ ທີ່ຈິງເລື່ອງນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງທີ່ລາວກຳລັງເຮັດຢູ່ໃນຕອນນັ້ນແຫຼະ. ຍິງຄົນນີ້ມາເພື່ອຕັກນ້ຳ; ພະເຍຊູເວົ້າເຖິງນ້ຳທີ່ໃຫ້ຊີວິດເຊິ່ງຈະລະງັບຄວາມຫິວນ້ຳຝ່າຍວິນຍານຂອງລາວ. ລາວຍົກຄຳຖາມຫຼາຍຂໍ້ຂຶ້ນມາເຊິ່ງອາດນຳໄປສູ່ການໂຕ້ຖຽງກັນໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ. * ພະເຍຊູຫຼີກລ່ຽງປະເດັນດັ່ງກ່າວຢ່າງຜ່ອນສັ້ນຜ່ອນຍາວແລ້ວສົນທະນາຕໍ່ໄປຕາມທີ່ພະອົງຕັ້ງໃຈໄວ້. ພະອົງເລັງໃສ່ເລື່ອງຝ່າຍວິນຍານ ນັ້ນຄືເລື່ອງການນະມັດສະການທີ່ບໍລິສຸດແລະເລື່ອງພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າ. ຄຳກ່າວຂອງພະອົງມີຜົນກະທົບທີ່ກວ້າງໄກ ເພາະຍິງຄົນນີ້ໄດ້ບອກຕໍ່ໃຫ້ກັບຊາວເມືອງ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍຢາກຟັງພະເຍຊູກ່າວດ້ວຍເຊັ່ນກັນ.—ໂຢຮັນ 4:3-42.
4 ເມື່ອກັບມາ ພວກອັກຄະສາວົກຮູ້ສຶກແນວໃດທີ່ເຫັນພະເຍຊູພວມໃຫ້ຄຳພະຍານທີ່ແປກນີ້? ບໍ່ມີຂໍ້ຊີ້ບອກວ່າເຂົາເຈົ້າມີອາການຕື່ນເຕັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າຊ້ຳພັດພາກັນແປກໃຈທີ່ພະເຍຊູສົນທະນາກັບຜູ້ຍິງຄົນນີ້ ແລະເບິ່ງຄືວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເວົ້າກັບລາວເລີຍ. ພາຍຫຼັງທີ່ລາວໄປແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າພາກັນຊວນໃຫ້ພະເຍຊູກິນອາຫານທີ່ເຂົາເຈົ້າເອົາມາ. ແຕ່ພະເຍຊູເວົ້າກັບເຂົາເຈົ້າວ່າ “ເຮົາມີອາຫານກິນທີ່ທ່ານທັງຫຼາຍບໍ່ຮູ້ຈັກ.” ດ້ວຍຄວາມງົງ ທຳອິດເຂົາເຈົ້າພາກັນຄິດວ່າພະເຍຊູມີອາຫານແທ້ໆ. ຈາກນັ້ນພະອົງອະທິບາຍວ່າ “ອາຫານຂອງເຮົາເປັນອັນທີ່ເຮົາກະທຳຕາມນ້ຳໃຈຂອງພະເຈົ້າທີ່ໄດ້ໃຊ້ເຮົາມາ ແລະໃຫ້ກິດຈະການຂອງພະເຈົ້າສຳເລັດແລ້ວ.” (ໂຢຮັນ 4:32, 34) ໂດຍວີທີນີ້ ພະເຍຊູຈຶ່ງສອນເຂົາເຈົ້າວ່າວຽກຫຼັກໃນຊີວິດຂອງພະອົງສຳຄັນກວ່າການກິນອາຫານ. ພະອົງຢາກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກແບບດຽວກັນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ວຽກນັ້ນແມ່ນຫຍັງ?
5. ວຽກຕົ້ນຕໍໃນຊີວິດຂອງພະເຍຊູແມ່ນວຽກຫຍັງ ແລະເຮົາຈະພິຈາລະນາອັນໃດໃນບົດນີ້?
5 ພະເຍຊູເຄີຍກ່າວວ່າ “ເຮົາຕ້ອງປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ . . . ເພາະເຮົາຖືກສົ່ງມາເພື່ອການນີ້.” (ລືກາ 4:43, ລ.ມ.) ແມ່ນແລ້ວ ພະເຍຊູຖືກສົ່ງມາເພື່ອປະກາດແລະສັ່ງສອນຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ. * ຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູໃນທຸກມື້ນີ້ກໍເຮັດວຽກແບບດຽວກັນນັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ເປັນເລື່ອງສຳຄັນທີ່ຈະພິຈາລະນາເຫດຜົນທີ່ພະເຍຊູປະກາດ ເລື່ອງທີ່ພະອົງປະກາດ ແລະທັດສະນະຂອງພະອົງຕໍ່ວຽກທີ່ໄດ້ຮັບມອບໝາຍນັ້ນ.
ເຫດຜົນທີ່ພະເຍຊູປະກາດ
6, 7. ພະເຍຊູຢາກໃຫ້ “ຜູ້ສອນທຸກຄົນ” ຮູ້ສຶກແນວໃດເລື່ອງການບອກຂ່າວດີໃຫ້ກັບຄົນອື່ນໆ? ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ.
6 ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພະເຍຊູກ່ຽວກັບຄວາມຈິງຕ່າງໆທີ່ພະອົງສອນ; ຈາກນັ້ນ ເຮົາຈະພິຈາລະນາທັດສະນະຂອງພະອົງຕໍ່ກັບຜູ້ຄົນທີ່ພະອົງສອນ. ພະເຍຊູໃຊ້ອຸທາຫອນເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ໃຫ້ພາບຊັດເຈນເພື່ອຊີ້ເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພະອົງກ່ຽວກັບການບອກຄົນອື່ນໆເຖິງຄວາມຈິງທີ່ພະເຢໂຫວາສອນພະອົງ. ພະອົງກ່າວວ່າ “ຜູ້ສອນທຸກຄົນເມື່ອໄດ້ຮັບການສອນກ່ຽວກັບລາຊະອານາຈັກສະຫວັນແລ້ວກໍປຽບເໝືອນເຈົ້າຂອງບ້ານເຊິ່ງນຳເອົາທັງຂອງໃໝ່ແລະຂອງເກົ່າອອກມາຈາກຄັງຊັບຂອງຕົນ.” (ມັດທາຍ 13:52, ລ.ມ.) ເປັນຫຍັງເຈົ້າຂອງບ້ານໃນອຸທາຫອນເລື່ອງນີ້ຈຶ່ງເອົາສິ່ງຂອງຕ່າງໆອອກມາຈາກຄັງຊັບຂອງຕົນ?
7 ເຈົ້າຂອງບ້ານບໍ່ໄດ້ຢາກໂອ້ອວດຊັບສົມບັດຂອງຕົນດ້ວຍຄວາມພູມໃຈໃນແບບທີ່ກະສັດເອເຊເກຍເຊໃນສະໄໝກ່ອນນັ້ນໄດ້ເຮັດ ແລ້ວກໍເກີດຜົນເສຍຫາຍຕາມມາ. (2 ກະສັດ 20:13-20) ອັນໃດແມ່ນເຈຕະນາຂອງເຈົ້າຂອງບ້ານ? ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາຕົວຢ່າງ ເຈົ້າໄປຢາມນາຍຄູຄົນໜຶ່ງຢູ່ເຮືອນຂອງລາວເຊິ່ງເປັນຜູ້ໄດ້ຮັບຄວາມນັບຖື. ນາຍຄູໄຂລີ້ນຊັກໂຕະແລະເອົາຈົດໝາຍສອງສະບັບອອກມາ ສະບັບໜຶ່ງເກົ່າເປັນສີເຫຼືອງໆຍ້ອນເກັບໄວ້ດົນແລ້ວ ແລະອີກສະບັບໜຶ່ງເບິ່ງໃໝ່ກວ່າ. ນາຍຄູໄດ້ຮັບຈົດໝາຍທັງສອງສະບັບນີ້ຈາກພໍ່ຂອງເພິ່ນ ສະບັບໜຶ່ງຂຽນໄດ້ຫຼາຍສິບປີແລ້ວຕັ້ງແຕ່ຕອນທີ່ນາຍຄູຍັງເປັນເດັກນ້ອຍໆ ແລະອີກສະບັບໜຶ່ງຂຽນເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້. ຕາຂອງນາຍຄູສ່ອງປະກາຍເຖິງຄວາມຍິນດີໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນເລົ່າໃຫ້ເຈົ້າຟັງວ່າເພິ່ນຮູ້ຄຸນຄ່າຈົດໝາຍທັງສອງສະບັບນີ້ ແລະຄຳແນະນຳໃນຈົດໝາຍນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊີວິດເພິ່ນປ່ຽນໄປແນວໃດແລະຄຳແນະນຳດັ່ງກ່າວຈະຊ່ວຍເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ. ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າຈົດໝາຍເຫຼົ່ານີ້ມີຄ່າແທ້ໆຕໍ່ນາຍຄູ ຫົວໃຈຂອງເພິ່ນຊື່ນຊົມຮັກໄຄ່ຈົດໝາຍນັ້ນ. (ລືກາ 6:45) ນາຍຄູເອົາຈົດໝາຍເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ເຈົ້າເບິ່ງບໍ່ແມ່ນເພື່ອໂອ້ອວດຫຼືສະແຫວງຫາຜົນປະໂຫຍດບາງຢ່າງ ແຕ່ເພື່ອເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ເຈົ້າແລະເພື່ອຖ່າຍທອດຄວາມສຳນຶກເຖິງຄຸນຄ່າຂອງຈົດໝາຍເຫຼົ່ານັ້ນໃຫ້ກັບເຈົ້າ.
8. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງມີເຫດຜົນຫຼາຍພໍທີ່ຈະຮູ້ສຶກວ່າຄວາມຈິງທີ່ເຮົາຮຽນຈາກພະຄຳຂອງພະເຈົ້າເປັນຊັບສົມບັດອັນລ້ຳຄ່າ?
8 ພະເຍຊູຄູຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ມີແຮງກະຕຸ້ນທີ່ຄ້າຍໆກັນໃນການບອກຄວາມຈິງເລື່ອງພະເຈົ້າກັບຄົນອື່ນ. ສຳລັບພະອົງ ຄວາມຈິງເຫຼົ່ານີ້ມີຄ່າເກີນທີ່ຈະຕີລາຄາໄດ້. ພະອົງຮັກຄວາມຈິງ ແລະກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະບອກຄວາມຈິງນັ້ນ. ພະອົງຢາກໃຫ້ຜູ້ຕິດຕາມພະອົງທຸກຄົນເຊິ່ງເປັນ “ຜູ້ສອນ” ຮູ້ສຶກແບບດຽວກັນນັ້ນ. ເຮົາຮູ້ສຶກແບບນັ້ນບໍ? ເຮົາມີເຫດຜົນພຽງພໍທີ່ຈະຮັກຄວາມຈິງທຸກຢ່າງເຊິ່ງເຮົາຮຽນຈາກພະຄຳຂອງພະເຈົ້າ. ເຮົາຖືວ່າຖ້ອຍຄຳແຫ່ງຄວາມຈິງມີຄ່າຄືເພັດພອຍ ບໍ່ວ່າຈະເປັນຄວາມເຊື່ອທີ່ຍຶດຖືມາດົນນານແລ້ວຫຼືເປັນຄວາມເຊື່ອທີ່ຫາກໍໄດ້ປັບປຸງໃນມໍ່ໆມານີ້. ໂດຍການເວົ້າດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນຈາກໃຈຈິງແລະຮັກສາຄວາມຮັກທີ່ເຮົາມີຕໍ່ສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາໄດ້ສອນເຮົາ ເຮົາຈຶ່ງຖ່າຍທອດຄວາມຮັກນັ້ນແບບທີ່ພະເຍຊູໄດ້ເຮັດ.
9. (ກ) ພະເຍຊູຮູ້ສຶກແນວໃດຕໍ່ຜູ້ຄົນທີ່ພະອົງສອນ? (ຂ) ໂດຍວິທີໃດທີ່ເຮົາສາມາດຮຽນແບບທັດສະນະຂອງພະເຍຊູທີ່ມີຕໍ່ຜູ້ຄົນ?
9 ພະເຍຊູຍັງຮັກຜູ້ຄົນທີ່ພະອົງສອນເຊິ່ງເຮົາຈະພິຈາລະນາຢ່າງລະອຽດຂຶ້ນໃນພາກທີ 3. ມີຄຳພະຍາກອນບອກໄວ້ວ່າເມຊີຈະ “ອີ່ດູຄົນທຸກຍາກກັບຄົນຈົນ.” (ຄຳເພງ 72:13) ທີ່ຈິງ ພະເຍຊູເປັນຫ່ວງຜູ້ຄົນ. ພະອົງຫ່ວງໃຍກ່ຽວກັບຄວາມຄິດແລະເຈຕະນາທີ່ກະຕຸ້ນເຂົາເຈົ້າ; ພະອົງເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບພາລະທີ່ຈ່ອງເຂົາເຈົ້າລົງແລະອຸປະສັກທີ່ຂັດຂວາງເຂົາເຈົ້າໄວ້ຈາກການເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ. (ມັດທາຍ 11:28; 16:13; 23:13, 15) ເພື່ອເປັນຕົວຢ່າງ ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງຜູ້ຍິງສະມາລີຄົນນັ້ນ. ແນ່ນອນວ່າລາວຕ້ອງປະທັບໃຈຢ່າງຍິ່ງທີ່ພະເຍຊູໃຫ້ຄວາມສົນໃຈລາວ. ການທີ່ພະອົງຮູ້ກ່ຽວກັບສະພາບການສ່ວນຕົວຂອງຍິງຄົນນີ້ຢ່າງຈະແຈ້ງໄດ້ກະຕຸ້ນລາວໃຫ້ຍອມຮັບພະອົງໃນຖານະເປັນຜູ້ພະຍາກອນແລະບອກຄົນອື່ນໆເລື່ອງພະອົງ. (ໂຢຮັນ 4:16-19, 39) ແມ່ນຢູ່ ຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູໃນປັດຈຸບັນນີ້ບໍ່ສາມາດອ່ານຫົວໃຈຜູ້ຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າປະກາດນຳ. ແຕ່ເຮົາສາມາດສະແດງຄວາມສົນໃຈໃນຜູ້ຄົນແບບດຽວກັບທີ່ພະເຍຊູເຮັດ; ເຮົາສາມາດສະແດງຄວາມຫ່ວງໃຍຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ ແລະເຮົາສາມາດປັບປຸງຄຳເວົ້າຂອງເຮົາໃຫ້ເຂົ້າກັບຄວາມສົນໃຈ ບັນຫາຕ່າງໆ ແລະຄວາມຈຳເປັນສະເພາະຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ເລື່ອງທີ່ພະເຍຊູໄດ້ປະກາດ
10, 11. (ກ) ພະເຍຊູປະກາດເລື່ອງຫຍັງ? (ຂ) ເພາະເຫດໃດຈຶ່ງຈຳເປັນຕ້ອງມີລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ?
10 ພະເຍຊູປະກາດເລື່ອງຫຍັງ? ຖ້າເຈົ້າຊອກຫາຄຳຕອບໂດຍການພິຈາລະນາຄຳສອນຕ່າງໆຂອງຫຼາຍໆຄລິດຕະຈັກທີ່ອ້າງວ່າເປັນຕົວແທນຂອງພະອົງ ເຈົ້າອາດສະຫຼຸບວ່າພະອົງປະກາດເລື່ອງການໃຊ້ຫຼັກການຄລິດສະຕຽນເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາສັງຄົມ. ຫຼືບາງທີເຈົ້າອາດຄິດວ່າພະອົງສະໜັບສະໜູນການປະຕິຮູບທາງການເມືອງຫຼືອາດຄິດວ່າພະອົງເນັ້ນຄວາມລອດສ່ວນຕົວຫຼາຍກວ່າແນວອື່ນ. ແຕ່ຕາມທີ່ກ່າວໄວ້ກ່ອນໜ້ານີ້ ພະເຍຊູເວົ້າຢ່າງຊັດເຈນວ່າ “ເຮົາຕ້ອງປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ.” ເລື່ອງນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບຫຍັງແທ້?
11 ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າ ພະເຍຊູຢູ່ໃນສະຫວັນຕອນທຳອິດທີ່ຊາຕານໂຕ້ຖຽງເລື່ອງຄວາມຖືກຕ້ອງຂອງສິດທິສູງສຸດໃນການປົກຄອງຂອງພະເຢໂຫວາ. ພະເຍຊູຄົງຕ້ອງເຈັບປວດໃຈພຽງໃດທີ່ເຫັນພໍ່ຜູ້ຊອບທຳຖືກໃສ່ຮ້າຍແລະຖືກກ່າວຫາວ່າເປັນຜູ້ປົກຄອງທີ່ບໍ່ຍຸຕິທຳເຊິ່ງກີດກັນສິ່ງທີ່ດີໄວ້ຈາກສິ່ງທີ່ພະອົງສ້າງ! ລູກຊາຍຂອງພະເຈົ້າຄົງຕ້ອງເຈັບປວດໃຈສ່ຳໃດເມື່ອອາດາມແລະເອວາເຊິ່ງຈະເປັນພໍ່ແມ່ຜູ້ໃຫ້ກຳເນີດມະນຸດຊາດໄດ້ເຊື່ອຄຳໃສ່ຮ້າຍຂອງຊາຕານ! ລູກຊາຍໄດ້ເຫັນວ່າຄອບຄົວມະນຸດໄດ້ຕິດເຊື້ອບາບແລະຄວາມຕາຍເຊິ່ງເປັນຜົນມາຈາກການກະບົດຄັ້ງນັ້ນ. (ໂລມ 5:12) ແຕ່ພະອົງຄົງຕ້ອງຮູ້ສຶກຍິນດີທີ່ຮູ້ວ່າມື້ໜຶ່ງຜູ້ເປັນພໍ່ຈະຈັດການເລື່ອງຕ່າງໆໃຫ້ຮຽບຮ້ອຍ!
12, 13. ລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າຈະກຳຈັດຄວາມບໍ່ຍຸຕິທຳອັນໃດແດ່ ແລະໂດຍວິທີໃດທີ່ພະເຍຊູເຮັດໃຫ້ເລື່ອງລາຊະອານາຈັກເປັນສິ່ງຫຼັກໃນວຽກຮັບໃຊ້ຂອງພະອົງ?
12 ເໜືອສິ່ງອື່ນໃດ ອັນໃດເປັນປະເດັນສຳຄັນທີ່ສຸດທີ່ຈະຕ້ອງຈັດການ? ຊື່ທີ່ບໍລິສຸດຂອງພະເຢໂຫວາຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດໃຫ້ເປັນທີ່ນັບຖືອັນບໍລິສຸດ ເຮັດໃຫ້ພົ້ນຈາກຮ່ອງຮອຍຂອງຄຳຕຳໜິທຸກຢ່າງທີ່ສຸມໃສ່ຊື່ນັ້ນຍ້ອນຊາຕານແລະຜູ້ທີ່ຢູ່ຝ່າຍມັນ. ຕ້ອງມີການພິສູດຄວາມຖືກຕ້ອງອັນຊອບທຳກ່ຽວກັບສິດທິສູງສຸດໃນການປົກຄອງຂອງພະເຢໂຫວາເຊິ່ງກໍຄືແນວທາງການປົກຄອງຂອງພະອົງ. ພະເຍຊູເຂົ້າໃຈປະເດັນສຳຄັນເຫຼົ່ານີ້ດີກວ່າມະນຸດຄົນໃດໆ. ໃນຄຳອະທິດຖານແບບຢ່າງ ພະອົງໄດ້ສອນພວກລູກສິດວ່າອັນດັບທຳອິດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າອະທິດຖານຂໍໃຫ້ຊື່ຂອງພໍ່ພະອົງເປັນທີ່ນັບຖືອັນບໍລິສຸດ ຈາກນັ້ນຂໍໃຫ້ລາຊະອານາຈັກຂອງພໍ່ພະອົງມາຕັ້ງຢູ່ ແລະຈາກນັ້ນກໍຂໍໃຫ້ໃຈປະສົງຂອງພະເຈົ້າຈົ່ງສຳເລັດເປັນຈິງທີ່ແຜ່ນດິນໂລກ. (ມັດທາຍ 6:9, 10) ອີກບໍ່ດົນລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າທີ່ມີພະຄລິດເຍຊູເປັນຜູ້ປົກຄອງຈະກຳຈັດລະບົບທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານໃຫ້ໝົດສິ້ນໄປຈາກແຜ່ນດິນໂລກ ແລະຈະຢືນຢັນເຖິງການປົກຄອງອັນຊອບທຳຂອງພະເຢໂຫວາຕະຫຼອດການ.—ດານຽນ 2:44.
13 ລາຊະອານາຈັກນັ້ນເປັນເລື່ອງຫຼັກໃນວຽກຮັບໃຊ້ຂອງພະເຍຊູ. ຄຳເວົ້າແລະການກະທຳທຸກຢ່າງຂອງພະອົງຊ່ວຍໃຫ້ເຫັນຈະແຈ້ງວ່າລາຊະອານາຈັກແມ່ນຫຍັງແລະໂດຍວິທີໃດທີ່ລາຊະອານາຈັກຈະສົ່ງເສີມຈຸດປະສົງຂອງພະເຢໂຫວາ. ພະເຍຊູບໍ່ຍອມໃຫ້ສິ່ງໃດມາເຮັດໃຫ້ພະອົງຫັນເຫຈາກໜ້າທີ່ມອບໝາຍທີ່ຈະປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ. ໃນສະໄໝຂອງພະອົງ ມີບັນຫາສັງຄົມທີ່ຄວນເອົາໃຈໃສ່ທັນທີ ມີຄວາມບໍ່ຍຸຕິທຳທີ່ນັບບໍ່ຖ້ວນ ເຖິງປານນັ້ນ ພະອົງເລັງໃສ່ຂ່າວສານແລະວຽກງານຂອງພະອົງ. ການທີ່ເລັງໃສ່ຂ່າວສານແລະວຽກງານນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າພະເຍຊູມີທັດສະນະທີ່ຄັບແຄບ ເສີຍເມີຍ ແລະຊ້ຳຊາກບໍ? ບໍ່ແມ່ນເລີຍ!
14, 15. (ກ) ພະເຍຊູໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນໂດຍວິທີໃດວ່າພະອົງ “ໃຫຍ່ກວ່າກະສັດຊາໂລໂມນ”? (ຂ) ເຮົາສາມາດຮຽນແບບພະເຍຊູແນວໃດໃນເລື່ອງຂ່າວສານທີ່ເຮົາປະກາດ?
14 ດັ່ງທີ່ເຮົາຈະເຫັນຕະຫຼອດໃນພາກນີ້ ພະເຍຊູເຮັດໃຫ້ການສອນຂອງພະອົງທັງໜ້າສົນໃຈແລະມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍ. ພະອົງສອນໃນແບບທີ່ດຶງດູດໃຈຜູ້ຄົນ. ເຮົາອາດນຶກເຖິງກະສັດຊາໂລໂມນຜູ້ສະຫຼາດເຊິ່ງສະແຫວງຫາຖ້ອຍຄຳທີ່ມ່ວນຫູ ຖ້ອຍຄຳທີ່ຖືກຕ້ອງແຫ່ງຄວາມຈິງ ເພື່ອຖ່າຍທອດຄວາມຄິດທີ່ພະເຢໂຫວາດົນໃຈລາວໃຫ້ບັນທຶກໄວ້. (ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 12:10) ພະເຢໂຫວາໄດ້ໃຫ້ມະນຸດທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບຜູ້ນີ້ “ມີໃຈກວ້າງຂວາງ” ເຮັດໃຫ້ລາວເວົ້າເຖິງຫຼາຍສິ່ງ ຕັ້ງແຕ່ນົກຈົນຮອດປາ ຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນໄມ້ຈົນຮອດສັດ. ຜູ້ຄົນໄດ້ເດີນທາງມາຈາກບ່ອນຫ່າງໄກເພື່ອຟັງຊາໂລໂມນເວົ້າ. (1 ກະສັດ 4:29-34) ແຕ່ພະເຍຊູ “ໃຫຍ່ກວ່າກະສັດຊາໂລໂມນ.” (ມັດທາຍ 12:42) ພະອົງສະຫຼາດຫຼັກແຫຼມຫຼາຍກວ່າ “ມີໃຈກວ້າງຂວາງ” ຫຼາຍກວ່າ. ເມື່ອສອນຜູ້ຄົນ ພະເຍຊູໃຊ້ຄວາມຮູ້ເລື່ອງພະຄຳຂອງພະເຈົ້າທີ່ພະອົງມີຫຼາຍກວ່າ ລວມທັງຄວາມຮູ້ໃນເລື່ອງຝູງນົກ ຝູງສັດ ຝູງປາ ການປູກຝັງ ດິນຟ້າອາກາດ ເຫດການຕ່າງໆໃນຕອນນັ້ນ ປະຫວັດສາດ ແລະສະພາບທາງສັງຄົມ. ໃນເວລາດຽວກັນ ພະເຍຊູບໍ່ເຄີຍອວດອ້າງຄວາມຮູ້ຂອງຕົນເອງເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນປະທັບໃຈ. ພະອົງເຮັດໃຫ້ຂ່າວສານຂອງພະອົງເປັນແບບຮຽບງ່າຍແລະຈະແຈ້ງສະເໝີ. ບໍ່ໜ້າແປກໃຈທີ່ຜູ້ຄົນຍິນດີທີ່ຈະຟັງພະອົງ!—ມາລະໂກ 12:37; ລືກາ 19:48.
15 ຄລິດສະຕຽນໃນທຸກມື້ນີ້ພະຍາຍາມທີ່ຈະເຮັດຕາມແບບຢ່າງຂອງພະເຍຊູ. ພວກເຮົາບໍ່ມີສະຕິປັນຍາແລະຄວາມຮູ້ທີ່ມາກຫຼາຍຄືພະອົງ ແຕ່ວ່າເຮົາແຕ່ລະຄົນມີຄວາມຮູ້ແລະປະສົບການຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ຈະເອົາມາໃຊ້ໄດ້ເມື່ອເຮົາບອກຄວາມຈິງເລື່ອງພະຄຳຂອງພະເຈົ້າກັບຄົນອື່ນໆ. ຕົວຢ່າງ ພໍ່ແມ່ອາດໃຊ້ປະສົບການຂອງຕົນໃນການລ້ຽງລູກເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຮັກຂອງພະເຢໂຫວາທີ່ມີຕໍ່ພວກລູກຂອງພະອົງ. ຄົນອື່ນອາດໃຊ້ຕົວຢ່າງຫຼືການສົມທຽບຈາກງານອາຊີບ ໂຮງຮຽນ ຫຼືຄວາມຮູ້ຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນແລະເຫດການຕ່າງໆໃນປັດຈຸບັນ. ໃນຂະນະດຽວກັນ ເຮົາລະວັງທີ່ຈະບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ສິ່ງໃດມາດຶງຄວາມສົນໃຈຂອງຜູ້ຄົນໄປຈາກຂ່າວສານຂອງເຮົາ ນັ້ນຄືຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ.—1 ຕີໂມເຕ 4:16.
ທັດສະນະຂອງພະເຍຊູຕໍ່ວຽກຮັບໃຊ້ຂອງພະອົງ
16, 17. (ກ) ພະເຍຊູມີທັດສະນະແນວໃດຕໍ່ວຽກຮັບໃຊ້ຂອງພະອົງ? (ຂ) ພະເຍຊູສະແດງໃຫ້ເຫັນໂດຍວິທີໃດວ່າວຽກຮັບໃຊ້ເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດ?
16 ພະເຍຊູສຳນຶກວ່າວຽກຮັບໃຊ້ຂອງພະອົງເປັນຊັບສົມບັດອັນລ້ຳຄ່າ. ພະອົງຍິນດີໃນການຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ຮູ້ຈັກພໍ່ຂອງພະອົງທີ່ຢູ່ສະຫວັນໃນແບບທີ່ພໍ່ເປັນແທ້ໆ ພະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເປັນເລື່ອງເລິກລັບດ້ວຍຄຳສອນແລະປະເພນີຕ່າງໆທີ່ມະນຸດຕັ້ງຂຶ້ນເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ສັບສົນ. ພະເຍຊູມັກຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ມີສາຍສຳພັນທີ່ດີກັບພະເຢໂຫວາແລະມີຄວາມຫວັງກ່ຽວກັບຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ພະອົງຍິນດີໃນການນຳເອົາຄຳປອບໂຍນແລະຄວາມຍິນດີທີ່ເກີດຈາກຂ່າວດີໄປໃຫ້ຜູ້ຄົນ. ພະອົງສະແດງໃຫ້ເຫັນໂດຍວິທີໃດວ່າຮູ້ສຶກເຊັ່ນນັ້ນ? ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາສາມແນວທາງຕໍ່ໄປນີ້.
17 ແນວທາງທຳອິດ ພະເຍຊູເຮັດໃຫ້ວຽກຮັບໃຊ້ເປັນວຽກສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດ. ການເວົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງລາຊະອານາຈັກເປັນວຽກປະຈຳຂອງພະອົງ ເປັນວຽກສຳຄັນໃນຊີວິດຂອງພະອົງ ເປັນຄວາມສົນໃຈຫຼັກຂອງພະອົງ. ເພາະເຫດນັ້ນ ດັ່ງທີ່ເຮົາສັງເກດເຫັນໃນບົດທີ 5 ດ້ວຍຄວາມສຸຂຸມພະເຍຊູເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງພະອົງຮຽບງ່າຍຢູ່ສະເໝີ. ດັ່ງທີ່ໃຫ້ຄຳແນະນຳແກ່ຄົນອື່ນ ພະອົງຮັກສາຕາໃຫ້ເລັງໃສ່ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ. ພະອົງບໍ່ໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ຫັນເຫໄປຍ້ອນສິ່ງຂອງຈຳນວນຫຼາຍທີ່ພະອົງຕ້ອງຊື້ເອົາ ຕ້ອງເບິ່ງແຍງຮັກສາ ແລະຕ້ອງສ້ອມແປງ ຫຼືຕ້ອງປ່ຽນໃໝ່ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ. ພະອົງໃຊ້ຊີວິດແບບຮຽບງ່າຍເພື່ອຈະບໍ່ມີສິ່ງໃດມາດຶງຄວາມສົນໃຈຂອງພະອົງອອກໄປຈາກວຽກຮັບໃຊ້.—ມັດທາຍ 6:22; 8:20.
18. ໃນວິທີໃດແດ່ທີ່ພະເຍຊູໄດ້ທຸ່ມເທຕົວເອງໃນວຽກຮັບໃຊ້?
18 ແນວທາງທີສອງ ພະເຍຊູທຸ່ມເທຕົວເອງໃນວຽກຮັບໃຊ້. ພະອົງທຸ່ມເທເຫື່ອແຮງຢ່າງຫຼາຍໃຫ້ກັບວຽກນີ້ ໂດຍຍ່າງເປັນໄລຍະທາງຫຼາຍຮ້ອຍກິໂລແມັດຕະຫຼອດທົ່ວປາເລດສະຕິນ ສະແຫວງຫາຜູ້ຄົນທີ່ພະອົງຈະບອກຂ່າວດີ. ພະອົງເວົ້າລົມກັບເຂົາເຈົ້າໃນເຮືອນຂອງພວກເຂົາ ໃນບ່ອນສາທາລະນະ ໃນຕະຫຼາດ ແລະໃນບ່ອນໂລ່ງແຈ້ງ. ພະອົງເວົ້າລົມກັບຜູ້ຄົນແມ່ນແຕ່ໃນຕອນທີ່ພະອົງຈຳເປັນຕ້ອງພັກຜ່ອນ ກິນອາຫານ ດື່ມນ້ຳ ຫຼືຢູ່ບ່ອນງຽບໆຈັກບຶດໜຶ່ງກັບເພື່ອນສະໜິດທີ່ສຸດຂອງພະອົງ. ແມ່ນແຕ່ໃນຂະນະທີ່ພະອົງກຳລັງຈະສິ້ນຊີວິດ ພະອົງຍັງບອກຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າກັບຄົນອື່ນ!—ລືກາ 23:39-43.
19, 20. ພະເຍຊູຍົກຕົວຢ່າງຄືແນວໃດເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນຄວາມຮີບດ່ວນຂອງວຽກງານການປະກາດ?
19 ແນວທາງທີສາມ ພະເຍຊູໄດ້ຖືວ່າວຽກຮັບໃຊ້ເປັນວຽກທີ່ຮີບດ່ວນ. ຂໍໃຫ້ຄຶດເຖິງການສົນທະນາຂອງພະອົງກັບຜູ້ຍິງຄົນສະມາລີຢູ່ນ້ຳສ້າງນອກເມືອງຊີຄາ. ເຫດການຕອນນັ້ນເບິ່ງຄືວ່າເຫຼົ່າອັກຄະສາວົກຂອງພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ສຳນຶກເຖິງຄວາມຈຳເປັນອັນຮີບດ່ວນທີ່ຈະບອກຂ່າວດີກັບຄົນອື່ນ. ພະເຍຊູບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ “ຝ່າຍທ່ານທັງຫຼາຍ ທ່ານບໍ່ເວົ້າຫຼື ຍັງມີ 4 ເດືອນຈົນເຖິງລະດູກ່ຽວ? ຈົ່ງເບິ່ງເຮົາກ່າວແກ່ທ່ານວ່າ ຈົ່ງແຫງນຕາແລະເບິ່ງທົ່ງນາເຂົ້າທັງຫຼາຍເພາະວ່າເຂົ້າເຫຼືອງພໍກ່ຽວແລ້ວໆ.”—ໂຢຮັນ 4:35.
20 ພະເຍຊູຍົກຕົວຢ່າງຈາກລະດູການໃນຕອນນັ້ນ. ເບິ່ງຄືວ່າເປັນເດືອນຊິສະເລັບ (ເດືອນພະຈິກ/ເດືອນທັນວາ). ອີກສີ່ເດືອນຈະເຖິງຍາມກ່ຽວເຂົ້າບາເລເຊິ່ງແມ່ນປະມານເວລາດຽວກັນກັບໄລຍະປັດສະຄາໃນວັນທີ 14 ເດືອນນີຊານ. ດັ່ງນັ້ນ ໃນຕອນນີ້ກະສິກອນຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກຟ້າວຟັ່ງຫຍັງໃນເລື່ອງການເກັບກ່ຽວ. ເຂົາເຈົ້າຍັງມີເວລາເຫຼືອເຟືອ. ແຕ່ຈະວ່າແນວໃດກ່ຽວກັບເລື່ອງການເກັບກ່ຽວຜູ້ຄົນ? ຫຼາຍຄົນພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະຟັງ ຮຽນຮູ້ ເຂົ້າມາເປັນສາວົກຂອງພະຄລິດ ແລະໄດ້ຮັບຄວາມຫວັງອັນດີເລີດທີ່ພະເຢໂຫວາສະເໜີໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ເບິ່ງຄືກັບວ່າພະເຍຊູສາມາດເບິ່ງອອກໄປທົ່ວທົ່ງນາໂດຍໄນນີ້ແລະເຫັນວ່ານານັ້ນເຫຼືອງອຸ່ຍຮຸ່ຍດ້ວຍເຂົ້າທີ່ສຸກແລ້ວເຊິ່ງແກວ່ງໄກວໄປມາຕາມສາຍລົມທີ່ອ່ອນໆ ນີ້ເປັນການສົ່ງສັນຍານວ່າທົ່ງນານັ້ນພ້ອມແລ້ວເພື່ອໃຫ້ເກັບກ່ຽວ. * ຕອນນີ້ເປັນເວລາແລ້ວ ແລະວຽກກໍຮີບດ່ວນແທ້! ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອປະຊາຊົນໃນເມືອງໜຶ່ງພະຍາຍາມທີ່ຈະຖ່ວງດຶງໃຫ້ພະເຍຊູຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າຕໍ່ໄປ ພະອົງຕອບວ່າ “ເຮົາຕ້ອງປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າແກ່ເມືອງອື່ນໆດ້ວຍ ເພາະເຮົາຖືກສົ່ງມາເພື່ອການນີ້.”—ລືກາ 4:43, ລ.ມ.
21. ເຮົາສາມາດຮຽນແບບພະເຍຊູໄດ້ແນວໃດ?
21 ເຮົາສາມາດຮຽນແບບພະເຍຊູໃນທັງສາມແນວທາງທີ່ຫາກໍພິຈາລະນານີ້. ເຮົາສາມາດເຮັດໃຫ້ວຽກຮັບໃຊ້ແບບຄລິດສະຕຽນເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ເຖິງວ່າເຮົາອາດມີຄອບຄົວແລະມີວຽກອາຊີບ ເຮົາກໍສາມາດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າວຽກຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາມາເປັນອັນດັບທຳອິດໂດຍມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງກະຕືລືລົ້ນໃນວຽກນີ້ເປັນປະຈຳ ແບບດຽວກັບທີ່ພະເຍຊູເຮັດ. (ມັດທາຍ 6:33; 1 ຕີໂມເຕ 5:8) ເຮົາສາມາດທຸ່ມເທໂຕເອງໃນວຽກຮັບໃຊ້ ສະລະເວລາ ເຫື່ອແຮງ ແລະຊັບພະຍາກອນຂອງເຮົາເພື່ອສະໜັບສະໜູນວຽກນີ້. (ລືກາ 13:24) ເຮົາຕ້ອງຈື່ໄວ້ສະເໝີວ່າວຽກຂອງເຮົາເປັນວຽກທີ່ຮີບດ່ວນ. (2 ຕີໂມເຕ 4:2) ເຮົາຕ້ອງສວຍເອົາທຸກໂອກາດເພື່ອຈະປະກາດຂ່າວດີ!
22. ຈະມີການພິຈາລະນາຫຍັງໃນບົດຕໍ່ໄປ?
22 ພະເຍຊູຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະອົງເຫັນຄວາມສຳຄັນຂອງວຽກນີ້ໂດຍເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າວຽກນີ້ຈະດຳເນີນຕໍ່ໆໄປພາຍຫຼັງທີ່ພະອົງສິ້ນຊີວິດແລ້ວ. ພະອົງໄດ້ມອບໝາຍເຫຼົ່າສາວົກໃຫ້ເຮັດວຽກປະກາດແລະສັ່ງສອນຕໍ່ໆໄປ. ວຽກມອບໝາຍນັ້ນຈະເປັນຫົວເລື່ອງຂອງບົດຕໍ່ໄປ.
^ ຕົວຢ່າງ ເມື່ອຖາມວ່າເປັນຫຍັງພະອົງເຊິ່ງເປັນຄົນຢິວຈຶ່ງເວົ້າກັບລາວເຊິ່ງເປັນຄົນສະມາລີ ລາວໄດ້ກ່າວເຖິງເລື່ອງນີ້ເຊິ່ງເປັນຄວາມບາດໝາງທີ່ມີມາດົນຫຼາຍສະຕະວັດລະຫວ່າງສອງຊົນຊາດນີ້. (ໂຢຮັນ 4:9) ລາວຢືນຢັນວ່າຊົນຊາດຂອງຕົນສືບເຊື້ອສາຍມາຈາກຢາໂຄບ ເຊິ່ງເປັນຄຳກ່າວອ້າງທີ່ຄົນຢິວໃນສະໄໝນັ້ນປະຕິເສດເອົາແທ້ເອົາວ່າ. (ໂຢຮັນ 4:12) ຊາວຢິວເອີ້ນຊາວສະມາລີວ່າພວກກູເອອິນເພື່ອເນັ້ນວ່າເຂົາເຈົ້າມີເຊື້ອສາຍມາຈາກຄົນຕ່າງຊາດ.
^ ການປະກາດໝາຍເຖິງການປ່າວຮ້ອງຫຼືແຈ້ງຂ່າວສານໃຫ້ຮູ້. ການສອນກໍມີຄວາມໝາຍຄ້າຍໆກັນແຕ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການຖ່າຍທອດຂ່າວສານໃນແບບທີ່ເລິກເຊິ່ງກວ່າແລະລະອຽດກວ່າ. ການສອນທີ່ດີລວມເອົາການຊອກຫາວິທີຕ່າງໆທີ່ຈະເຂົ້າເຖິງຫົວໃຈເພື່ອກະຕຸ້ນນັກສຶກສາໃຫ້ປະຕິບັດຕາມສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍິນໄດ້ຟັງນັ້ນ.
^ ປຶ້ມອ້າງອີງຫົວໜຶ່ງຊີ້ແຈງກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ວ່າ “ເມື່ອເຂົ້າສຸກແລ້ວກໍຈະປ່ຽນຈາກສີຂຽວເປັນສີເຫຼືອງຫຼືສີເຫຼືອງອ່ອນເຊິ່ງຊີ້ບອກວ່ານັ້ນເປັນຍາມເກັບກ່ຽວແລ້ວ.”
