ບົດທີ 5
“ຊັບສົມບັດແຫ່ງຄວາມປັນຍາ . . . ທຸກຢ່າງ”
1-3. ໃນມື້ໜຶ່ງຂອງລະດູໃບໄມ້ປົ່ງໃນປີ 31 ສ.ສ. ສະພາບແວດລ້ອມເປັນແນວໃດຕອນທີ່ພະເຍຊູໃຫ້ຄຳເທດ ແລະເປັນຫຍັງຜູ້ທີ່ຟັງພະອົງຈຶ່ງຮູ້ສຶກແປກໃຈ?
ມື້ໜຶ່ງໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງປີ 31 ສ.ສ. ພະເຍຊູຄລິດຢູ່ໃກ້ເມືອງກັບເອນາອູມເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ວຸ່ນວາຍຢູ່ທາງຝັ່ງຕາເວັນຕົກສ່ຽງເໜືອຂອງທະເລຄາລິເລ. ພະເຍຊູອະທິດຖານຜູ້ດຽວໝົດຄືນຢູ່ເທິງພູເຂົາໃນບໍລິເວນທີ່ໃກ້ຄຽງນັ້ນ. ໃນຕອນເຊົ້າ ພະອົງໄດ້ເອີ້ນພວກລູກສິດມາແລະໄດ້ເລືອກເອົາ 12 ຄົນຈາກທ່າມກາງພວກເຂົາເຊິ່ງພະອົງຕັ້ງຊື່ໃຫ້ວ່າອັກຄະສາວົກ. ໃນຂະນະດຽວກັນ ຄົນໝູ່ໃຫຍ່ເຊິ່ງບາງຄົນມາແຕ່ໄກໄດ້ຕິດຕາມພະເຍຊູມາທີ່ນີ້ແລະໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ບໍລິເວນຮາບພຽງເທິງພູເຂົານີ້. ເຂົາເຈົ້າກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະໄດ້ຍິນສິ່ງທີ່ພະອົງກ່າວແລະເພື່ອຈະໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວພະຍາດຕ່າງໆ. ພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຜິດຫວັງ.—ລືກາ 6:12-19.
2 ພະເຍຊູຫຍັບເຂົ້າໄປໃກ້ຝູງຄົນແລະປິ່ນປົວທຸກຄົນທີ່ເຈັບປ່ວຍ. ໃນທີ່ສຸດ ເມື່ອບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນທ່າມກາງເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າເຈັບປ່ວຍດ້ວຍພະຍາດທີ່ຮ້າຍແຮງ ພະອົງຈຶ່ງນັ່ງລົງແລະເລີ່ມຕົ້ນສັ່ງສອນ. * ຖ້ອຍຄຳຂອງພະອົງທີ່ເວົ້າມື້ນັ້ນໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງທີ່ມີອາກາດສົດຊື່ນຄົງຕ້ອງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຟັງປະຫຼາດໃຈ. ທີ່ຈິງແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນຈັກຄົນທີ່ສອນໃນແບບທີ່ພະອົງສອນ. ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄຳສອນມີນ້ຳໜັກຫຼາຍຂຶ້ນ ພະອົງບໍ່ໄດ້ອ້າງເຖິງປະເພນີທີ່ເລົ່າສືບປາກກັນມາຫຼືຄຳເວົ້າຂອງລັບບີທີ່ມີຊື່ສຽງ. ແທນທີ່ຈະເຮັດແບບນັ້ນ ຫຼາຍຄັ້ງພະອົງອ້າງເຖິງພະຄຳພີພາກພາສາເຫບເລີທີ່ຂຽນຂຶ້ນໂດຍການດົນໃຈ. ຂ່າວສານຂອງພະອົງເປັນແບບກົງໄປກົງມາ ຖ້ອຍຄຳຂອງພະອົງຮຽບງ່າຍ ມີຄວາມໝາຍຈະແຈ້ງ. ເມື່ອພະອົງຈົບການສັ່ງສອນ ຝູງຊົນພາກັນຕົກຕະລຶງ. ທີ່ຈິງແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າຄວນຮູ້ສຶກແບບນັ້ນ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າຫາກໍໄດ້ຍິນບຸລຸດທີ່ສະຫຼາດທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ໂລກເຄີຍເຫັນ!—ມັດທາຍ 7:28, 29.
“ຝູງຄົນທັງຫຼາຍໄດ້ປະຫຼາດໃຈດ້ວຍຄຳສັ່ງສອນຂອງພະອົງ”
3 ຄຳເທດດັ່ງກ່າວພ້ອມກັບອີກຫຼາຍສິ່ງທີ່ພະເຍຊູເວົ້າແລະປະຕິບັດ ໄດ້ບັນທຶກໄວ້ໃນພະຄຳຂອງພະເຈົ້າ. ເຮົາຄວນຄົ້ນເບິ່ງວ່າບັນທຶກທີ່ຂຽນຂຶ້ນໂດຍການດົນໃຈເວົ້າແນວໃດກ່ຽວກັບພະເຍຊູ ເພາະ “ຊັບສົມບັດແຫ່ງຄວາມປັນຍາ . . . ທຸກຢ່າງ” ມີຢູ່ໃນພະອົງ. (ໂກໂລດ 2:3) ສະຕິປັນຍາດັ່ງກ່າວເຊິ່ງກໍຄືຄວາມສາມາດໃນການນຳເອົາຄວາມຮູ້ແລະຄວາມເຂົ້າໃຈໄປໃຊ້ໃນວິທີທີ່ໄດ້ຜົນຈິງ ພະອົງເອົາມາແຕ່ໃສ? ພະອົງສຳແດງສະຕິປັນຍາແນວໃດ ແລະເຮົາຈະຕິດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພະອົງໄດ້ໂດຍວິທີໃດ?
“ທ່ານຜູ້ນີ້ໄດ້ສະຕິປັນຍາ . . . ຢ່າງນີ້ມາແຕ່ໃສ?”
4. ຜູ້ຟັງຂອງພະເຍຊູທີ່ຢູ່ເມືອງນາຊາເລດຍົກຄຳຖາມອັນໃດຂຶ້ນມາ ແລະເປັນຫຍັງຈຶ່ງຖາມ?
4 ລະຫວ່າງການເດີນທາງປະກາດຮອບໜຶ່ງ ພະເຍຊູໄດ້ຢາມເມືອງນາຊາເລດເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ພະອົງຖືກລ້ຽງດູ ແລະໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນສັ່ງສອນຢູ່ໂຮງທຳຂອງເມືອງນັ້ນ. ຜູ້ຟັງຫຼາຍຄົນປະຫຼາດໃຈແລະຢາກຮູ້ວ່າ “ທ່ານຜູ້ນີ້ໄດ້ສະຕິປັນຍາ . . . ຢ່າງນີ້ມາແຕ່ໃສ?” ເຂົາເຈົ້າຮູ້ຈັກຄອບຄົວຂອງພະອົງ ຮູ້ພໍ່ແມ່ແລະນ້ອງຂອງພະອົງ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍຮູ້ວ່າພະອົງມາຈາກຊັ້ນຄົນທີ່ທຸກຍາກ. (ມັດທາຍ 13:54-56; ມາລະໂກ 6:1-3) ແນ່ນອນວ່າເຂົາເຈົ້າຍັງຮູ້ຈັກອີກວ່າຊ່າງໄມ້ຜູ້ນີ້ທີ່ເວົ້າໄດ້ຈັບໃຈບໍ່ເຄີຍເຂົ້າໂຮງຮຽນໃດໆທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງພວກລັບບີ. (ໂຢຮັນ 7:15) ດັ່ງນັ້ນ ຄຳຖາມຂອງເຂົາເຈົ້າເບິ່ງຄືວ່າມີເຫດຜົນ.
5. ພະເຍຊູເປີດເຜີຍວ່າສະຕິປັນຍາຂອງພະອົງມາຈາກແຫຼ່ງໃດ?
5 ສະຕິປັນຍາທີ່ພະເຍຊູສຳແດງອອກມາບໍ່ແມ່ນວ່າເປັນຜົນຈາກຄວາມຄິດທີ່ສົມບູນພ້ອມຂອງພະອົງເອງເທົ່ານັ້ນ. ຕໍ່ມາໃນວຽກຮັບໃຊ້ ຂະນະທີ່ສັ່ງສອນຢ່າງເປີດແປນຢູ່ໂຮງທຳ ພະເຍຊູເປີດເຜີຍວ່າສະຕິປັນຍາຂອງພະອົງມາຈາກແຫຼ່ງທີ່ສູງສົ່ງກວ່າ. ພະອົງກ່າວວ່າ “ຄວາມສັ່ງສອນຂອງເຮົາບໍ່ມາແຕ່ເຮົາ ແຕ່ວ່າມາແຕ່ພະເຈົ້າທີ່ໄດ້ໃຊ້ເຮົາມາ.” (ໂຢຮັນ 7:16) ແມ່ນແລ້ວ ພໍ່ຜູ້ທີ່ໄດ້ສົ່ງລູກຊາຍມາເປັນແຫຼ່ງທີ່ແທ້ຈິງຂອງສະຕິປັນຍາຂອງລູກ. (ໂຢຮັນ 12:49) ແຕ່ພະເຍຊູໄດ້ຮັບສະຕິປັນຍາຈາກພະເຢໂຫວາແນວໃດ?
6, 7. ພະເຍຊູໄດ້ຮັບສະຕິປັນຍາຈາກພໍ່ຂອງພະອົງໂດຍທາງໃດແດ່?
6 ພະວິນຍານບໍລິສຸດຂອງພະເຢໂຫວາດຳເນີນການຢູ່ໃນຫົວໃຈແລະໃນຈິດໃຈຂອງພະເຍຊູ. ເອຊາອີບອກລ່ວງໜ້າກ່ຽວກັບພະເຍຊູໃນຖານະເປັນເມຊີຕາມທີ່ໄດ້ສັນຍາໄວ້ວ່າ “ພະວິນຍານຂອງພະເຢໂຫວາຈະສະຖິດຢູ່ເທິງພະອົງແມ່ນວິນຍານແຫ່ງຄວາມປັນຍາແລະຄວາມເຂົ້າໃຈ ແມ່ນວິນຍານແຫ່ງຄວາມປຶກສາແລະລິດເດດ ແມ່ນວິນຍານແຫ່ງຄວາມຮູ້ແລະຄວາມຢ້ານຢຳພະເຢໂຫວາ.” (ເອຊາອີ 11:2) ໃນເມື່ອພະວິນຍານຂອງພະເຢໂຫວາສະຖິດຢູ່ເທິງພະເຍຊູແລະຊີ້ນຳຄວາມຄິດແລະການຕັດສິນໃຈຂອງພະອົງ ຈຶ່ງບໍ່ແປກແມ່ນບໍທີ່ຄຳເວົ້າແລະການກະທຳຂອງພະອົງສະທ້ອນເຖິງສະຕິປັນຍາອັນເລີດລ້ຳ?
7 ພະເຍຊູໄດ້ຮັບສະຕິປັນຍາຈາກພໍ່ຂອງພະອົງໃນອີກແນວທາງໜຶ່ງທີ່ເລິກເຊິ່ງ. ດັ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນໃນບົດທີ 2 ລະຫວ່າງທີ່ມີຊີວິດຢູ່ກ່ອນມາເກີດເປັນມະນຸດເຊິ່ງເປັນເວລາທີ່ດົນນານຈົນບໍ່ອາດນັບໄດ້ ພະເຍຊູມີໂອກາດທີ່ຈະຊຶມຊັບຄວາມຄິດຂອງພໍ່ໃນເລື່ອງຕ່າງໆ. ເຮົານຶກພາບບໍ່ອອກເຖິງສະຕິປັນຍາອັນລ້ຳເລິກທີ່ລູກໄດ້ຮັບຕອນຢູ່ຄຽງຂ້າງພໍ່ ເຮັດວຽກໃນຖານະເປັນ “ນາຍຊ່າງ” ຂອງພະເຈົ້າໃນການສ້າງສິ່ງອື່ນໆລວມທັງສິ່ງມີຊີວິດແລະສິ່ງບໍ່ມີຊີວິດ. ດ້ວຍເຫດຜົນທີ່ຟັງຂຶ້ນ ກ່ອນການມີຊີວິດເປັນມະນຸດ ມີການພັນລະນາເຖິງລູກຊາຍໃນຖານະເປັນສະຕິປັນຍາທີ່ປຽບເໝືອນດັ່ງບຸກຄົນ. (ສຸພາສິດ 8:22-31, ລ.ມ.; ໂກໂລດ 1:15, 16) ຕະຫຼອດໄລຍະການຮັບໃຊ້ຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກ ພະເຍຊູສາມາດໃຊ້ສະຕິປັນຍາທີ່ໄດ້ຮັບຕອນທີ່ຢູ່ຄຽງຂ້າງພໍ່ໃນສະຫວັນໃຫ້ເປັນປະໂຫຍດ. * (ໂຢຮັນ 8:26, 28, 38) ດ້ວຍເຫດນີ້ ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ຄວນແປກໃຈໃນຄວາມຮູ້ອັນກວ້າງຂວາງແລະຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສະທ້ອນອອກມາໃນຄຳເວົ້າຂອງພະເຍຊູ ຫຼືໃນການຕັດສິນທີ່ຖືກຕ້ອງໃນການກະທຳທຸກຢ່າງຂອງພະອົງ.
8. ໃນຖານະເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູ ເຮົາຈະໄດ້ຮັບສະຕິປັນຍາໂດຍວິທີໃດ?
8 ໃນຖານະເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູ ເຮົາເອງກໍຕ້ອງໝາຍເພິ່ງພະເຢໂຫວາໃນຖານະເປັນແຫຼ່ງຂອງສະຕິປັນຍາ. (ສຸພາສິດ 2:6) ແນ່ນອນວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ໃຫ້ສະຕິປັນຍາແກ່ເຮົາຢ່າງອັດສະຈັນ. ແຕ່ພະອົງຕອບຄຳອະທິດຖານທີ່ຈິງໃຈຂອງເຮົາທີ່ຂໍສະຕິປັນຍາທີ່ຈຳເປັນເພື່ອປະສົບຜົນສຳເລັດໃນການຮັບມືກັບບັນຫາຕ່າງໆໃນຊີວິດ. (ຢາໂກໂບ 1:5) ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມຫຼາຍແທ້ໆເພື່ອຈະໄດ້ສະຕິປັນຍານັ້ນ. ເຮົາຕ້ອງສະແຫວງຫາສະຕິປັນຍານັ້ນຕໍ່ໆໄປ “ຄືຫາຊັບສົມບັດທີ່ເຊື່ອງໄວ້.” (ສຸພາສິດ 2:1-6) ແມ່ນແລ້ວ ເຮົາຕ້ອງຂຸດລົງເລິກຕໍ່ໆໄປໃນພະຄຳຂອງພະເຈົ້າທີ່ມີການເປີດເຜີຍສະຕິປັນຍາຂອງພະອົງ ແລະເຮັດໃຫ້ຊີວິດສອດຄ່ອງກັບສິ່ງທີ່ເຮົາຮຽນຮູ້. ຕົວຢ່າງຂອງລູກຊາຍພະເຢໂຫວາມີຄຸນຄ່າເປັນພິເສດໃນການຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ໄດ້ຮັບສະຕິປັນຍາ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາຂອບເຂດຕ່າງໆທີ່ພະເຍຊູໄດ້ສຳແດງສະຕິປັນຍາ ແລະຮຽນຮູ້ວິທີທີ່ຈະຮຽນແບບພະອົງ.
ຖ້ອຍຄຳທີ່ປະກອບດ້ວຍສະຕິປັນຍາ
ມີການເປີດເຜີຍສະຕິປັນຍາຂອງພະເຈົ້າ ໃນຄຳພີໄບເບິນ
9. ອັນໃດເຮັດໃຫ້ຄຳສອນຂອງພະເຍຊູສະແດງເຖິງສະຕິປັນຍາແທ້ໆ?
9 ຜູ້ຄົນຈຳນວນຫຼາຍພາກັນໄປຫາພະເຍຊູພຽງເພື່ອຈະຟັງພະອົງ. (ມາລະໂກ 6:31-34; ລືກາ 5:1-3) ນີ້ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງແປກ ເພາະເມື່ອພະອົງກ່າວ ຖ້ອຍຄຳທີ່ປະກອບດ້ວຍສະຕິປັນຍາອັນເລີດລ້ຳກໍອອກຈາກປາກພະອົງ! ຄຳສອນຂອງພະອົງສະທ້ອນເຖິງຄວາມຮູ້ອັນເລິກເຊິ່ງເລື່ອງພະຄຳຂອງພະເຈົ້າ ແລະຄວາມສາມາດທີ່ບໍ່ມີໃຜທຽບໄດ້ໃນການເຂົ້າເຖິງແກນແທ້ຂອງບັນຫາ. ຄຳສອນຂອງພະອົງຈັບໃຈຜູ້ຄົນຢູ່ທຸກແຫ່ງແລະໃຊ້ໄດ້ສະເໝີບໍ່ວ່າສະໄໝໃດ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາບາງຕົວຢ່າງຂອງສະຕິປັນຍາທີ່ພົບໃນຖ້ອຍຄຳຂອງພະເຍຊູເຊິ່ງເປັນ “ຜູ້ປຶກສາທີ່ອັດສະຈັນ” ຕາມທີ່ບອກໄວ້ລ່ວງໜ້າ.—ເອຊາອີ 9:6, ທ.ປ.
10. ພະເຍຊູກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ປູກຝັງຄຸນລັກສະນະທີ່ດີອັນໃດແດ່ ແລະເປັນຫຍັງເຮົາຄວນປູກຝັງຄຸນລັກສະນະນັ້ນ?
10 ຄຳເທດເທິງພູເຂົາທີ່ກ່າວເຖິງໃນຕອນຕົ້ນ ເປັນຄຳສອນທີ່ພະເຍຊູສອນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງກັນໂດຍບໍ່ມີການຂັ້ນດ້ວຍການພັນລະນາບົດເລື່ອງຫຼືຄຳເວົ້າຂອງຜູ້ອື່ນ. ໃນຄຳເທດນີ້ ພະເຍຊູບໍ່ພຽງແຕ່ໃຫ້ຄຳແນະນຳໃນເລື່ອງການເວົ້າແລະການປະພຶດທີ່ເໝາະສົມ ແຕ່ຍັງໃຫ້ຄຳແນະນຳເລື່ອງສິ່ງທີ່ກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ເວົ້າຫຼືເຮັດນຳອີກ. ເນື່ອງຈາກຮູ້ວ່າຄວາມຄິດແລະຄວາມຮູ້ສຶກນຳໄປສູ່ການເວົ້າແລະການກະທຳ ພະເຍຊູຈຶ່ງກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ປູກຝັງຄຸນລັກສະນະທີ່ດີໃນຈິດໃຈແລະຫົວໃຈເຊັ່ນຄວາມອ່ອນໂຍນ ຄວາມກະຫາຍຄວາມຊອບທຳ ມີທ່າອຽງທີ່ຈະເປັນຄົນມີຄວາມເມດຕາແລະສ້າງສັນຕິສຸກ ແລະມີຄວາມຮັກຕໍ່ຄົນອື່ນ. (ມັດທາຍ 5:5-9, 43-48) ໃນຂະນະທີ່ເຮົາປູກຝັງຄຸນລັກສະນະນັ້ນໃນຫົວໃຈ ຜົນທີ່ໄດ້ກໍຄືຄຳເວົ້າແລະການກະທຳທີ່ດີງາມ ເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ຈະເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາພໍໃຈ ແຕ່ຍັງຈະເສີມສາຍສຳພັນທີ່ດີງາມລະຫວ່າງເຮົາກັບເພື່ອນມະນຸດອີກດ້ວຍ.—ມັດທາຍ 5:16.
11. ເມື່ອໃຫ້ຄຳແນະນຳໃນເລື່ອງການກະທຳທີ່ຜິດບາບ ພະເຍຊູລົງເລິກເຖິງສາເຫດຄືແນວໃດ?
11 ເມື່ອຕ້ອງໃຫ້ຄຳແນະນຳເລື່ອງການກະທຳທີ່ຜິດບາບ ພະເຍຊູລົງເລິກເຖິງຕົ້ນເຫດຂອງບັນຫາ. ພະອົງບໍ່ພຽງແຕ່ບອກໃຫ້ລະເວັ້ນຈາກການກະທຳທີ່ຮຸນແຮງ ແຕ່ເຕືອນເຮົາບໍ່ໃຫ້ມີຄວາມຄຽດຮ້າຍໃນໃຈ. (ມັດທາຍ 5:21, 22; 1 ໂຢຮັນ 3:15) ພະອົງບໍ່ພຽງແຕ່ຫ້າມການຫຼິ້ນຊູ້ ແຕ່ເຕືອນກ່ຽວກັບຄວາມປາຖະໜາອັນຮ້ອນແຮງທີ່ເລີ່ມຂຶ້ນໃນໃຈຂອງເຮົາແລະພາໄປສູ່ການກະທຳທີ່ທໍລະຍົດເຊັ່ນນັ້ນ. ພະອົງເຕືອນເຮົາວ່າຢ່າປ່ອຍໃຫ້ຕາຂອງເຮົາປຸກເຮົ້າຄວາມປາຖະໜາທີ່ບໍ່ເໝາະສົມ ແລ້ວກະຕຸ້ນໃຫ້ເກີດລາຄະຕັນຫາ. (ມັດທາຍ 5:27-30) ພະເຍຊູເພັ່ງເລັງທີ່ຕົ້ນເຫດ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ສິ່ງທີ່ປາກົດໃຫ້ເຫັນເທົ່ານັ້ນ. ພະອົງກ່າວເຖິງທັດສະນະແລະຄວາມປາຖະໜາທີ່ພາໄປສູ່ການກະທຳທີ່ເປັນບາບ.—ຄຳເພງ 7:14.
12. ຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູຄວນມີທັດສະນະແນວໃດຕໍ່ຄຳແນະນຳຂອງພະອົງ ແລະເປັນຫຍັງຈຶ່ງມີທັດສະນະເຊັ່ນນັ້ນ?
12 ຖ້ອຍຄຳຂອງພະເຍຊູປະກອບດ້ວຍສະຕິປັນຍາແທ້ໆ! ບໍ່ແປກໃຈເລີຍທີ່ “ຝູງຄົນທັງຫຼາຍໄດ້ປະຫຼາດໃຈດ້ວຍຄຳສັ່ງສອນຂອງພະອົງ.” (ມັດທາຍ 7:28) ໃນຖານະເປັນຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູ ເຮົາຖືວ່າຄຳແນະນຳທີ່ສຸຂຸມຂອງພະອົງເປັນສິ່ງຊີ້ນຳໃນການດຳເນີນຊີວິດ. ເຮົາຄວນພະຍາຍາມປູກຝັງຄຸນລັກສະນະທີ່ດີທີ່ພະອົງແນະນຳ ນັ້ນລວມມີຄວາມເມດຕາ ການສ້າງສັນຕິສຸກ ແລະມີຄວາມຮັກ ໂດຍຮູ້ວ່າການເຮັດແນວນີ້ຈະເປັນການວາງພື້ນຖານໄວ້ສຳລັບການປະພຶດທີ່ພະເຈົ້າພໍໃຈ. ເຮົາພະຍາຍາມກຳຈັດຄວາມຮູ້ສຶກແລະຄວາມປາຖະໜາທີ່ບໍ່ດີເຊິ່ງພະອົງເຕືອນໃຫ້ລະວັງນັ້ນໃຫ້ໝົດໄປຈາກຫົວໃຈຂອງເຮົາເຊັ່ນຄວາມຄຽດແລະຄວາມປາຖະໜາທີ່ຜິດສິນລະທຳ ໂດຍຮູ້ວ່າການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຫຼີກລ່ຽງການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ.—ຢາໂກໂບ 1:14, 15.
ແນວທາງຊີວິດທີ່ໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳໂດຍສະຕິປັນຍາ
13, 14. ອັນໃດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຍຊູໃຊ້ວິຈາລະນະຍານທີ່ດີໃນການເລືອກແນວທາງຊີວິດ?
13 ພະເຍຊູສຳແດງສະຕິປັນຍາບໍ່ພຽງແຕ່ໃນຄຳເວົ້າ ແຕ່ໃນການກະທຳນຳ. ຮູບແບບຊີວິດທັງໝົດຂອງພະອົງເຊິ່ງໝາຍເຖິງການຕັດສິນໃຈ ທັດສະນະຕໍ່ຕົນເອງ ແລະວິທີປະຕິບັດກັບຄົນອື່ນ ລ້ວນແຕ່ສະແດງເຖິງສະຕິປັນຍາໃນຫຼາຍແງ່ມຸມທີ່ດີເລີດ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາບາງຕົວຢ່າງທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຍຊູໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳໂດຍ “ສະຕິປັນຍາທີ່ໃຊ້ໄດ້ແທ້ແລະຄວາມສາມາດໃນການຄິດ.”—ສຸພາສິດ 3:21, ລ.ມ.
14 ສະຕິປັນຍາລວມເຖິງການຕັດສິນທີ່ຖືກຕ້ອງ. ພະເຍຊູໃຊ້ວິຈາລະນະຍານທີ່ດີ [ປັນຍາອັນເຫັນແຈ້ງໃນເຫດຜົນ] ໃນການເລືອກແນວທາງຊີວິດ. ເຈົ້ານຶກພາບອອກບໍເຖິງຮູບແບບຊີວິດທີ່ພະອົງສາມາດມີໄດ້ເຊັ່ນເຮືອນທີ່ພະອົງອາດປຸກຂຶ້ນ ທຸລະກິດທີ່ພະອົງອາດຕັ້ງຂຶ້ນ ຫຼືການມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງໃນໂລກ? ພະເຍຊູຮູ້ວ່າການທຸ່ມເທຊີວິດໃຫ້ກັບການຕິດຕາມສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ “ເປັນຄວາມເປົ່າແລະໄລ່ຕິດຕາມລົມ.” (ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 4:4; 5:10) ແນວທາງຊີວິດແບບນັ້ນເປັນຄວາມໂງ່ເຊິ່ງກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມປັນຍາ. ພະເຍຊູເລືອກທີ່ຈະໃຊ້ຊີວິດໃນແບບທີ່ຮຽບງ່າຍ. ພະອົງບໍ່ໄດ້ສົນໃຈທີ່ຈະຫາເງິນຫາຄຳຫຼືສະສົມຊັບສິນຕ່າງໆ. (ມັດທາຍ 8:20) ເພື່ອໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບສິ່ງທີ່ສອນ ພະອົງຮັກສາຕາໃຫ້ມຸ່ງໄປທີ່ຈຸດໝາຍດຽວ ນັ້ນຄືການເຮັດຕາມໃຈປະສົງຂອງພະເຈົ້າ. (ມັດທາຍ 6:22) ພະເຍຊູອຸທິດເວລາແລະກຳລັງຢ່າງສຸຂຸມເພື່ອສົ່ງເສີມຜົນປະໂຫຍດຂອງລາຊະອານາຈັກ ເຊິ່ງມີຄວາມສຳຄັນແລະໃຫ້ຜົນຕອບແທນຫຼາຍກວ່າສິ່ງຝ່າຍວັດຖຸ. (ມັດທາຍ 6:19-21) ໂດຍວິທີນີ້ ພະອົງຈຶ່ງວາງຕົວຢ່າງອັນມີຄ່າທີ່ຄວນຮຽນແບບ.
15. ຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເຂົາເຈົ້າຮັກສາຕາໃຫ້ຊື່ດີ ແລະເປັນຫຍັງການເຮັດແນວນີ້ຈຶ່ງເປັນແນວທາງແຫ່ງສະຕິປັນຍາ?
15 ຜູ້ຕິດຕາມຂອງພະເຍຊູໃນທຸກມື້ນີ້ເຫັນວ່າການມຸ່ງໄປທີ່ຈຸດໝາຍດຽວເປັນແນວທາງແຫ່ງສະຕິປັນຍາ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຮັດໃຫ້ຕົວເອງມີພາລະໜີ້ສິນທີ່ບໍ່ຈຳເປັນແລະບໍ່ຕິດຕາມສິ່ງຕ່າງໆຝ່າຍໂລກທີ່ເຮັດໃຫ້ສິ້ນເປືອງເຫື່ອແຮງແລະຕ້ອງໃຫ້ຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຫຼາຍເກີນໄປ. (1 ຕີໂມເຕ 6:9, 10) ຫຼາຍຄົນໄດ້ໃຊ້ມາດຕະການຕ່າງໆເພື່ອເຮັດໃຫ້ຮູບແບບຊີວິດຮຽບງ່າຍເພື່ອທີ່ຈະສາມາດອຸທິດເວລາຫຼາຍຂຶ້ນໃຫ້ກັບວຽກງານຂອງຄລິດສະຕຽນ ບາງທີເຖິງຂັ້ນຮັບໃຊ້ໃນຖານະຜູ້ປະກາດຂ່າວສານລາຊະອານາຈັກເຕັມເວລາ. ບໍ່ມີແນວທາງອື່ນໃດທີ່ສຸຂຸມກວ່ານີ້ອີກແລ້ວທີ່ເຮົາຈະຕິດຕາມ ເນື່ອງຈາກການຈັດໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດຂອງລາຊະອານາຈັກຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງທີ່ເໝາະສົມເຮັດໃຫ້ມີຄວາມຍິນດີແລະຄວາມອີ່ມໃຈຫຼາຍທີ່ສຸດ.—ມັດທາຍ 6:33.
16, 17. (ກ) ພະເຍຊູສະແດງໃຫ້ເຫັນໃນທາງໃດແດ່ວ່າຈຽມຕົວແລະຄາດໝາຍຈາກຕົນເອງຕາມຄວາມເປັນຈິງ? (ຂ) ເຮົາຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນໂດຍວິທີໃດວ່າເປັນຄົນຈຽມຕົວແລະຄາດໝາຍຈາກຕົນເອງຕາມຄວາມເປັນຈິງ?
16 ຄຳພີໄບເບິນລວມເອົາສະຕິປັນຍາເຂົ້າກັບຄວາມຈຽມຕົວເຊິ່ງໝາຍເຖິງການຮູ້ຂໍ້ຈຳກັດຕ່າງໆຂອງເຮົາ. (ສຸພາສິດ 11:2) ພະເຍຊູຈຽມຕົວແລະຄາດໝາຍຈາກຕົນເອງຕາມຄວາມເປັນຈິງ. ພະອົງຮູ້ວ່າບໍ່ສາມາດປ່ຽນໃຈທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຍິນຂ່າວສານຂອງພະອົງ. (ມັດທາຍ 10:32-39) ພະອົງຍັງສຳນຶກວ່າພະອົງເອງຈະເຂົ້າໄປເຖິງຜູ້ຄົນໄດ້ໃນຈຳນວນຈຳກັດ. ດັ່ງນັ້ນ ດ້ວຍຄວາມສະຫຼາດສຸຂຸມພະອົງຈຶ່ງມອບວຽກໃນການເຮັດໃຫ້ຄົນເປັນສາວົກໄວ້ກັບພວກຜູ້ຕິດຕາມພະອົງ. (ມັດທາຍ 28:18-20) ພະອົງຍອມຮັບຢ່າງຈຽມຕົວວ່າເຂົາເຈົ້າຈະ “ກະທຳການອັນໃຫຍ່ກວ່າ” ພະອົງ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເຂົ້າເຖິງຜູ້ຄົນຈຳນວນທີ່ຫຼາຍກວ່າ ໃນຂອບເຂດທີ່ກວ້າງຂວາງກວ່າ ແລະໃນເວລາທີ່ຍາວນານກວ່າ. (ໂຢຮັນ 14:12) ພະເຍຊູຍອມຮັບວ່າພະອົງຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ. ພະອົງຮັບເອົາການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກບັນດາທູດສະຫວັນທີ່ມາບົວລະບັດພະອົງໃນປ່າແລະຈາກທູດສະຫວັນທີ່ມາເສີມກຳລັງພະອົງໃນສວນເຄດເຊມາເນ. ໃນຂະນະທີ່ພະອົງຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຢ່າງຍິ່ງ ລູກຊາຍຂອງພະເຈົ້າກໍຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອໂດຍຮ້ອງສຽງດັງ.—ມັດທາຍ 4:11; ລືກາ 22:43; ເຫບເລີ 5:7.
17 ເຮົາກໍເຊັ່ນກັນຕ້ອງຈຽມຕົວແລະຄາດໝາຍຈາກຕົນເອງຕາມຄວາມເປັນຈິງ. ແນ່ນອນ ເຮົາຢາກເຮັດວຽກແບບສຸດຊີວິດແລະທຸ່ມເທຕົວເອງຢ່າງແຂງຂັນໃນວຽກປະກາດແລະການເຮັດໃຫ້ຄົນເປັນສາວົກ. (ລືກາ 13:24; ໂກໂລດ 3:23) ໃນເວລາດຽວກັນ ເຮົາຕ້ອງຈື່ໄວ້ວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ສົມທຽບເຮົາກັບຄົນອື່ນ ເຮົາເອງກໍບໍ່ຄວນເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ. (ຄາລາຊີ 6:4) ສະຕິປັນຍາທີ່ໃຊ້ການໄດ້ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຕັ້ງເປົ້າທີ່ເຮັດໄດ້ແທ້ໃນແບບທີ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມສາມາດແລະສະພາບການຂອງເຮົາ. ນອກຈາກນີ້ ສະຕິປັນຍາຈະຊີ້ນຳຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງເຊິ່ງມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ ໃຫ້ຍອມຮັບວ່າເຂົາເຈົ້າມີຂີດຈຳກັດແລະຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອແລະການໜູນໃຈໃນບາງຄັ້ງ. ຄວາມຈຽມຕົວຈະເຮັດໃຫ້ຄົນເຊັ່ນນັ້ນຍອມຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອດ້ວຍຄວາມຮູ້ຄຸນຄ່າ ໂດຍສຳນຶກວ່າພະເຢໂຫວາອາດໃຊ້ເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອຜູ້ໜຶ່ງໃຫ້ “ຄວາມເລົ້າໂລມໃຈ” ແກ່ເຂົາເຈົ້າ.—ໂກໂລດ 4:11.
18, 19. (ກ) ສິ່ງໃດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຍຊູມີເຫດມີຜົນແລະເບິ່ງໃນແງ່ດີໃນການປະຕິບັດກັບພວກສາວົກ? (ຂ) ຍ້ອນຫຍັງຈຶ່ງມີເຫດຜົນທີ່ດີທີ່ຈະເບິ່ງໃນແງ່ດີແລະຄວນມີເຫດຜົນໃນການປະຕິບັດຕໍ່ກັນແລະກັນ ແລະເຮົາຈະເຮັດເຊັ່ນນັ້ນໄດ້ແນວໃດ?
18 ຢາໂກໂບ 3:17 ກ່າວວ່າ “ຄວາມປັນຍາທີ່ມາແຕ່ທາງເທິງນັ້ນ . . . ມີໃຈອົດທົນ [“ມີເຫດຜົນ,” ລ.ມ.].” ພະເຍຊູມີເຫດຜົນແລະເບິ່ງໃນແງ່ດີໃນການປະຕິບັດກັບເຫຼົ່າສາວົກ. ພະອົງຮູ້ດີກ່ຽວກັບຄວາມບົກພ່ອງຂອງເຂົາເຈົ້າ ແຕ່ພະອົງຊອກຫາສ່ວນທີ່ດີໃນໂຕເຂົາເຈົ້າ. (ໂຢຮັນ 1:47) ພະອົງຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະປະຖິ້ມພະອົງໃນຄືນທີ່ພະອົງຖືກຈັບ ແຕ່ພະອົງພັດບໍ່ໄດ້ສົງໄສໃນຄວາມພັກດີຂອງເຂົາເຈົ້າ. (ມັດທາຍ 26:31-35; ລືກາ 22:28-30) ເປໂຕປະຕິເສດເຖິງສາມຄັ້ງວ່າບໍ່ຮູ້ຈັກພະເຍຊູ. ພະເຍຊູໄດ້ອ້ອນວອນເພື່ອເປໂຕແລະສະແດງຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນຄວາມສັດຊື່ຂອງລາວ. (ລືກາ 22:31-34) ໃນຄືນສຸດທ້າຍທີ່ມີຊີວິດຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກ ໃນຄຳອະທິດຖານເຖິງພໍ່ ພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ເລັງໃສ່ຄວາມຜິດທີ່ພວກສາວົກເຮັດ. ແທນທີ່ຈະເຮັດແນວນັ້ນ ພະອົງເນັ້ນໃນແງ່ດີເລື່ອງແນວທາງຂອງເຂົາເຈົ້າຈົນກະທັ່ງຮອດຄືນນັ້ນໂດຍກ່າວວ່າ “ເຂົາໄດ້ຖືຮັກສາພະຄຳຂອງພະເຈົ້າ.” (ໂຢຮັນ 17:6) ເຖິງວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ສົມບູນແບບ ແຕ່ພະອົງໄດ້ມອບວຽກການປະກາດເລື່ອງລາຊະອານາຈັກແລະການເຮັດໃຫ້ຄົນເປັນສາວົກໄວ້ໃນມືຂອງເຂົາເຈົ້າ. (ມັດທາຍ 28:19, 20) ແນ່ນອນ ການທີ່ພະອົງມີຄວາມໝັ້ນໃຈແລະຄວາມເຊື່ອໃນໂຕເຂົາເຈົ້າຄົງໄດ້ເສີມກຳລັງເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຮັດວຽກທີ່ພະອົງສັ່ງນັ້ນຈົນສຳເລັດ.
19 ຜູ້ທີ່ຕິດຕາມພະເຍຊູມີເຫດຜົນທີ່ຈະເຮັດຕາມແບບຢ່າງຂອງພະອົງໃນເລື່ອງນີ້. ຖ້າລູກຊາຍຜູ້ສົມບູນແບບຂອງພະເຈົ້າໄດ້ອົດທົນໃນການປະຕິບັດກັບພວກສາວົກທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບ ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກທີ່ເຮົາໃນຖານະເປັນມະນຸດທີ່ຜິດບາບຄວນເປັນຄົນມີເຫດຜົນໃນການປະຕິບັດຕໍ່ກັນແລະກັນ! (ຟີລິບ 4:5) ແທນທີ່ຈະແນໃສ່ຄວາມບົກພ່ອງຂອງເພື່ອນຮ່ວມການນະມັດສະການ ເຮົາຄວນເບິ່ງຫາສ່ວນທີ່ດີໃນໂຕເຂົາເຈົ້າ. ນັບວ່າສຸຂຸມທີ່ຈະຈື່ໄວ້ວ່າພະເຢໂຫວາໄດ້ຊັກນຳເອົາເຂົາເຈົ້າເຂົ້າມາ. (ໂຢຮັນ 6:44) ແນ່ນອນວ່າພະອົງຕ້ອງເຫັນຄວາມດີໃນລະດັບໃດໜຶ່ງໃນໂຕເຂົາເຈົ້າ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາກໍຄວນເຫັນຄວາມດີໃນໂຕຂອງເຂົາເຈົ້າເຊັ່ນກັນ. ການມີທັດສະນະໃນແງ່ດີບໍ່ພຽງແຕ່ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ “ເບິ່ງຂ້າມການລ່ວງລະເມີດ” ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເບິ່ງຫາສ່ວນດີຂອງຄົນອື່ນທີ່ເຮົາສາມາດຊົມເຊີຍໄດ້. (ສຸພາສິດ 19:11, ລ.ມ.) ເມື່ອເຮົາສະແດງຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນພີ່ນ້ອງຄລິດສະຕຽນຊາຍຍິງ ເຮົາຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາສຸດຄວາມສາມາດແລະພົບຄວາມຍິນດີໃນວຽກນັ້ນ.—1 ເທຊະໂລນີກ 5:11.
20. ເຮົາຄວນເຮັດແນວໃດກັບຄັງຊັບອັນລ້ຳຄ່າຂອງສະຕິປັນຍາທີ່ພົບໃນພະທຳກິດຕິຄຸນ ແລະເປັນຫຍັງເຮົາຄວນເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ?
20 ເລື່ອງໃນພະທຳກິດຕິຄຸນກ່ຽວກັບຊີວິດແລະວຽກຮັບໃຊ້ຂອງພະເຍຊູເປັນຄັງຊັບອັນລ້ຳຄ່າແທ້ໆຂອງສະຕິປັນຍາ! ເຮົາຄວນເຮັດແນວໃດກັບຂອງປະທານທີ່ປະເມີນຄ່າບໍ່ໄດ້ນີ້? ໃນຕອນສະຫຼຸບຂອງຄຳເທດເທິງພູເຂົາ ພະເຍຊູກະຕຸ້ນໃຈຜູ້ຟັງທີ່ຈະບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ຍິນ ຄຳກ່າວອັນສຸຂຸມຂອງພະອົງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ໃຫ້ປະຕິບັດຕາມ ຫຼືເອົາໄປນຳໃຊ້. (ມັດທາຍ 7:24-27) ການໃຫ້ຄຳກ່າວແລະການກະທຳທີ່ສຸຂຸມຂອງພະເຍຊູນວດປັ້ນຄວາມຄຶດ ແຮງກະຕຸ້ນ ແລະການກະທຳຂອງເຮົາ ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີຊີວິດທີ່ດີທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ໃນຕອນນີ້ແລະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ນຳໄປສູ່ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. (ມັດທາຍ 7:13, 14) ແນ່ນອນວ່າບໍ່ມີແນວທາງໃດທີ່ເຮົາປະຕິບັດໄດ້ເຊິ່ງຈະດີຫຼືສະຫຼາດໄປກວ່ານີ້!
^ ຄຳກ່າວທີ່ພະເຍຊູຖ່າຍທອດອອກມາໃນມື້ນັ້ນໄດ້ກາຍມາເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນວ່າຄຳເທດເທິງພູເຂົາ. ຄຳເທດນີ້ບັນທຶກໃນມັດທາຍ 5:3–7:27 ຄຳເທດນີ້ປະກອບມີ 107 ຂໍ້ ແລະເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະໃຊ້ເວລາປະມານ 20 ນາທີໃນການບັນລະຍາຍ.
^ ເມື່ອ “ຟ້າສະຫວັນແຫວກອອກ” ໃນຕອນທີ່ພະເຍຊູຮັບບັບເຕມາ ປາກົດວ່າຄວາມຊົງຈຳກ່ຽວກັບການມີຊີວິດຕອນກ່ອນເປັນມະນຸດໄດ້ຟື້ນກັບຄືນມາ.—ມັດທາຍ 3:13-17.
