ບົດທີ 9
“ພະເຈົ້າບໍ່ລຳອຽງ”
ຄລິດສະຕຽນເລີ່ມປະກາດກັບຄົນຕ່າງຊາດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສິນຕັດ
1-3. ເປໂຕເຫັນນິນິດຫຍັງ ແລະເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງນິມິດນັ້ນ?
ຕອນນັ້ນເປັນປີ 36 ແສງແດດໃນລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນເຮັດໃຫ້ເປໂຕຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນ ລາວອະທິດຖານຢູ່ເທິງດາດຟ້າຂອງເຮືອນຫຼັງໜຶ່ງໃນເມືອງທ່າເຮືອຢົບປາ. ເປໂຕເປັນແຂກໃນເຮືອນຫຼັງນີ້ມາໄດ້ຫຼາຍມື້ແລ້ວ. ການທີ່ລາວເຕັມໃຈພັກຢູ່ຫັ້ນກໍສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າລາວບໍ່ມີອະຄະຕິໃນລະດັບໜຶ່ງ. ເຈົ້າຂອງເຮືອນຊື່ຊີໂມນ ລາວເປັນຊ່າງຟອກໜັງ. ຄົນຢິວບາງຄົນຄືຊິບໍ່ຍອມພັກຢູ່ກັບຄົນທີ່ເຮັດວຽກແບບນີ້. a ແຕ່ເປໂຕກຳລັງຈະຮຽນຮູ້ບົດຮຽນສຳຄັນທີ່ວ່າ ພະເຢໂຫວາບໍ່ລຳອຽງ.
2 ຕອນທີ່ເປໂຕກຳລັງອະທິດຖານຢູ່ ພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ລາວເຫັນນິມິດ. ໃນນິມິດມີຜ້າຜືນໜຶ່ງຢ່ອນລົງມາຈາກທ້ອງຟ້າ ມີສັດຕ່າງໆຢູ່ເທິງຜ້າຜືນນັ້ນນຳ. ສັດເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສັດທີ່ຄົນຢິວກິນບໍ່ໄດ້ ນີ້ເຮັດໃຫ້ຄົນຢິວທຸກຄົນປະຫຼາດໃຈ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ກໍມີສຽງບອກໃຫ້ເປໂຕຂ້າແລະກິນສັດເຫຼົ່ານັ້ນ ແຕ່ເປໂຕຕອບວ່າ: “ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍກິນສິ່ງທີ່ບໍ່ສະອາດຕາມກົດໝາຍ.” ຫຼັງຈາກເປໂຕຕອບແບບນັ້ນ ກໍມີສຽງບອກລາວເຖິງ 3 ເທື່ອວ່າ: “ສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ສະອາດແລ້ວ ຢ່າຖືວ່າບໍ່ສະອາດອີກເລີຍ.” (ກຈກ. 10:14-16) ນິມິດນີ້ຄືຊິເຮັດໃຫ້ເປໂຕສັບສົນ ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ພະເຢໂຫວາກໍຊ່ວຍໃຫ້ລາວເຂົ້າໃຈ.
3 ນິມິດທີ່ເປໂຕເຫັນມີຄວາມໝາຍແນວໃດ? ເປັນເລື່ອງສຳຄັນທີ່ໃນທຸກມື້ນີ້ ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງນິມິດນີ້ນຳ ຍ້ອນນິມິດນີ້ຊ່ວຍໃຫ້ຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາເບິ່ງຜູ້ຄົນແນວໃດ. ເພື່ອເຮົາຈະປະກາດໄດ້ຢ່າງລະອຽດຖີ່ຖ້ວນ ເຮົາກໍຕ້ອງຝຶກທີ່ຈະເບິ່ງຜູ້ຄົນໃຫ້ຄືກັບທີ່ພະເຢໂຫວາເບິ່ງ. ຕອນນີ້ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນທັງກ່ອນແລະຫຼັງທີ່ເປໂຕເຫັນນິມິດນີ້ ເພື່ອຈະເຂົ້າໃຈວ່າສິ່ງທີ່ລາວເຫັນມີຄວາມໝາຍແນວໃດ.
“ອະທິດຖານອ້ອນວອນເຖິງພະເຈົ້າສະເໝີ” (ກິດຈະການ 10:1-8)
4, 5. ໂກເນລີໂອແມ່ນໃຜ ແລະເກີດຫຍັງຂຶ້ນຕອນທີ່ລາວກຳລັງອະທິດຖານຢູ່?
4 ເປໂຕບໍ່ຮູ້ວ່າກ່ອນໜ້ານັ້ນໂກເນລີໂອທີ່ຢູ່ເມືອງກາຍຊາເຣຍກໍໄດ້ເຫັນນິມິດຈາກພະເຈົ້ານຳ ເມືອງນີ້ຢູ່ໄກອອກໄປທາງເໜືອປະມານ 50 ກິໂລແມັດ. ໂກເນລີໂອເປັນນາຍຮ້ອຍໃນກອງທັບໂຣມ ລາວເປັນຄົນ “ເຫຼື້ອມໃສ” ພະເຈົ້າ. b ໂກເນລີໂອຍັງເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີໃນການເບິ່ງແຍງຄອບຄົວ ຍ້ອນລາວ “ກັບທຸກຄົນໃນເຮືອນເຫຼື້ອມໃສແລະຢຳເກງພະເຈົ້າ.” ໂກເນລີໂອບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ປ່ຽນມານັບຖືສາສະໜາຢິວ ລາວເປັນຄົນຕ່າງຊາດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສິນຕັດ. ແຕ່ລາວໄດ້ສະແດງຄວາມເມດຕາກັບຄົນຢິວທີ່ທຸກຍາກໂດຍໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານວັດຖຸ. ຜູ້ຊາຍທີ່ຈິງໃຈຄົນນີ້ “ອະທິດຖານອ້ອນວອນເຖິງພະເຈົ້າສະເໝີ.”—ກຈກ. 10:2
5 ເວລາປະມານບ່າຍ 3 ໂມງ ຕອນທີ່ໂກເນລີໂອກຳລັງອະທິດຖານລາວໄດ້ເຫັນນິມິດ ມີທູດສະຫວັນມາບອກລາວວ່າ: “ພະເຈົ້າຟັງຄຳອະທິດຖານຂອງເຈົ້າແລ້ວ.” (ກຈກ. 10:4) ຕາມຄຳແນະນຳຂອງທູດສະຫວັນ ໂກເນລີໂອໄດ້ໃຊ້ຄົນໄປເອີ້ນອັກຄະສາວົກເປໂຕມາ. ໂກເນລີໂອກຳລັງຈະເປັນຄົນຕ່າງຊາດຄົນທຳອິດທີ່ເຂົ້າມາເປັນຄລິດສະຕຽນ ເນື່ອງຈາກລາວເປັນຄົນຕ່າງຊາດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສິນຕັດ. ລາວກຳລັງຈະໄດ້ຮັບຂ່າວສານກ່ຽວກັບຄວາມລອດ.
6, 7. (ກ) ຂໍໃຫ້ເລົ່າປະສົບການທີ່ສະແດງວ່າພະເຈົ້າຕອບຄຳອະທິດຖານຂອງຄົນທີ່ຢາກຮູ້ຈັກເພິ່ນ. (ຂ) ເຮົາໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງຈາກປະສົບການນີ້?
6 ໃນທຸກມື້ນີ້ ພະເຈົ້າຕອບຄຳອະທິດຖານຂອງຄົນທີ່ຢາກຮູ້ຄວາມຈິງເລື່ອງຂອງເພິ່ນບໍ? ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງປະສົບການໜຶ່ງນຳກັນ. ຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງຢູ່ອານບານີໄດ້ຮັບຫໍສັງເກດການສະບັບໜຶ່ງທີ່ມີບົດຄວາມເລື່ອງການລ້ຽງລູກ. c ລາວບອກພະຍານພະເຢໂຫວາທີ່ມາຢາມລາວວ່າ: “ເຊື່ອບໍວ່າຂ້ອຍໄດ້ອະທິດຖານຂໍຄວາຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຈົ້າເລື່ອງການລ້ຽງລູກສາວ? ແລ້ວເພິ່ນກໍສົ່ງເຈົ້າມາ! ເຈົ້າໃຫ້ຄວາມຮູ້ທີ່ຂ້ອຍກຳລັງຕ້ອງການພໍດີ!” ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ກັບລູກສາວເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ ແລະພາຍຫຼັງຜົວຂອງລາວກໍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນການສຶກສານຳ.
7 ນີ້ເປັນພຽງຕົວຢ່າງດຽວເທົ່ານັ້ນບໍ? ບໍ່! ໃນທົ່ວໂລກມີປະສົບການຄ້າຍຄືກັນນີ້ຫຼາຍໆເທື່ອ ເລື່ອງແບບນີ້ເກີດຂຶ້ນເລື້ອຍໆເກີນກວ່າທີ່ເຮົາຈະເບິ່ງວ່າເປັນເລື່ອງບັງເອີນ. ເຮົາໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງຈາກເລື່ອງນີ້? ບົດຮຽນທຳອິດ ພະເຢໂຫວາຕອບຄຳອະທິດຖານຂອງຄົນທີ່ຈິງໃຈຢາກຮູ້ຈັກເພິ່ນ. (1ກສ. 8:41-43; ເພງ. 65:2) ບົດຮຽນທີສອງ ທູດສະຫວັນກຳລັງຊ່ວຍໃນວຽກປະກາດຂອງເຮົາ.—ພນມ. 14:6, 7
ເປໂຕ “ງົງແລະສົງໄສ” (ກິດຈະການ 10:9-23ກ)
8, 9. ພະເຈົ້າເປີດເຜີຍໃຫ້ເປໂຕຮູ້ຫຍັງ ແລະລາວຕອບຮັບແນວໃດ?
8 ຕອນທີ່ເປໂຕຍັງຢູ່ເທິງດາດຟ້າ ລາວ “ງົງແລະສົງໄສ” ວ່ານິມິດທີ່ລາວເຫັນມີຄວາມໝາຍວ່າແນວໃດ ແຕ່ໃນເວລາດຽວກັນ ຜູ້ສົ່ງຂ່າວຈາກໂກເນລີໂອກໍມາຮອດ. (ກຈກ. 10:17) ເປໂຕເວົ້າເຖິງ 3 ເທື່ອວ່າຈະບໍ່ກິນອາຫານທີ່ກົດໝາຍຂອງໂມເຊຖືວ່າບໍ່ສະອາດ ແຕ່ຕອນນີ້ລາວຈະເຕັມໃຈໄປກັບພວກຜູ້ສົ່ງຂ່າວເພື່ອໄປເຮືອນຂອງຄົນຕ່າງຊາດບໍ? ພະເຈົ້າໃຊ້ພະລັງບໍລິສຸດເພື່ອໃຫ້ເປໂຕຮູ້ວ່າເພິ່ນຢາກໃຫ້ລາວໄປ. ພະລັງຂອງພະເຈົ້າເວົ້າກັບລາວວ່າ: “ມີຜູ້ຊາຍ 3 ຄົນມາຖາມຫາເຈົ້າ. ລຸກຂຶ້ນ ແລ້ວລົງໄປທາງລຸ່ມແລະໄປກັບພວກເຂົາ ຢ່າສົງໄສເລີຍ ເພາະເຮົາໃຊ້ພວກເຂົາມາ.” (ກຈກ. 10:19, 20) ແນ່ນອນ ນິມິດກ່ຽວກັບຜ້າຜືນໃຫຍ່ທີ່ເປໂຕເຫັນຄືຊິຊ່ວຍລາວໃຫ້ເຊື່ອຟັງການຊີ້ນຳຈາກພະລັງບໍລິສຸດ.
9 ເມື່ອຮູ້ວ່າໂກເນລີໂອໄດ້ຮັບຄຳສັ່ງຈາກພະເຈົ້າໃຫ້ສົ່ງຄົນມາຫາລາວ ເປໂຕຈຶ່ງເຊີນຜູ້ສົ່ງຂ່າວທີ່ເປັນຄົນຕ່າງຊາດເຂົ້າມາໃນເຮືອນ “ແລະໃຫ້ພັກຢູ່ທີ່ນັ້ນ.” (ກຈກ. 10:23ກ) ຫຼັງຈາກໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຂຶ້ນວ່າພະເຈົ້າມີຄວາມຕ້ອງຫຍັງ ອັກຄະສາວົກຜູ້ເຊື່ອຟັງກໍເລີ່ມປ່ຽນຄວາມຄິດ.
10. ພະເຢໂຫວາຊີ້ນຳປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນແນວໃດ ແລະມີຄຳຖາມຫຍັງແດ່ທີ່ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງ?
10 ໃນທຸກມື້ນີ້ພະເຢໂຫວາກໍຄ່ອຍໆຊ່ວຍປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຕ້ອງການຂອງເພິ່ນຫຼາຍຂຶ້ນ. (ສຸພາ. 4:18) ໂດຍທາງພະລັງບໍລິສຸດ ເພິ່ນຊີ້ນຳ “ທາດທີ່ສັດຊື່ແລະສຸຂຸມ.” (ມທ. 24:45) ບາງເທື່ອ ຕອນທີ່ມີການອະທິບາຍຄວາມເຂົ້າໃຈໃໝ່ໃນຄຳພີໄບເບິນ ຫຼືຕອນທີ່ມີການປ່ຽນບາງຢ່າງໃນອົງການ. ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍຕອບຮັບແນວໃດຕໍ່ການປ່ຽນແປງທີ່ເກີດຂຶ້ນ? ຂ້ອຍເຕັມໃຈເຮັດຕາມການຊີ້ນຳທີ່ມາຈາກພະລັງບໍລິສຸດບໍ?’
“ເປໂຕຈຶ່ງບອກໃຫ້ພວກເຂົາຮັບບັບເຕມາ” (ກິດຈະການ 10:23ຂ-48)
11, 12. ເປໂຕເຮັດຫຍັງເມື່ອມາຮອດເມືອງກາຍຊາເຣຍ ແລະລາວໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຍັງ?
11 ຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບນິມິດ ມື້ຕໍ່ມາເປໂຕກັບຄົນອື່ນອີກ 9 ຄົນ ຄືຜູ້ສົ່ງຂ່າວ 3 ຄົນທີ່ໂກເນລີໂອໃຊ້ມາ ແລະ “ພີ່ນ້ອງ 6 ຄົນ” ຈາກເມືອງຢົບປາ ກໍອອກເດີນທາງໄປເມືອງກາຍຊາເຣຍ. (ກຈກ. 11:12) ໂກເນລີໂອເຊິ່ງຖ້າເປໂຕຢູ່ໄດ້ເອີ້ນ “ຍາດພີ່ນ້ອງແລະໝູ່ສະໜິດ” ມາຢູ່ພ້ອມໜ້າກັນ ເບິ່ງຄືວ່າທຸກຄົນເປັນຄົນຕ່າງຊາດ. (ກຈກ. 10:24) ເມື່ອມາຮອດ ເປໂຕໄດ້ເຮັດບາງຢ່າງເຊິ່ງແຕ່ກ່ອນລາວບໍ່ເຄີຍຄິດຈະເຮັດ ນັ້ນຄື: ລາວເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງຄົນຕ່າງຊາດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສິນຕັດ! ເປໂຕອະທິບາຍວ່າ “ພວກເຈົ້າກໍຮູ້ວ່າມັນຜິດກົດທີ່ຄົນຢິວຈະຕິດຕໍ່ພົວພັນກັບຄົນຕ່າງຊາດ ແຕ່ພະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ແລ້ວວ່າບໍ່ຄວນຖືວ່າຄົນອື່ນບໍ່ສະອາດບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະແມ່ນໃຜກໍຕາມ.” (ກຈກ. 10:28) ຕອນນີ້ເປໂຕເຂົ້າໃຈແລ້ວວ່າ ນິມິດນີ້ບໍ່ໄດ້ສອນວ່າອາຫານຫຍັງທີ່ຄົນເຮົາກິນໄດ້ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງສອນວ່າລາວ “ບໍ່ຄວນຖືວ່າຄົນອື່ນ [ແມ່ນແຕ່ຄົນຕ່າງຊາດ] ບໍ່ສະອາດ.”
“ໂກເນລີໂອກຳລັງຖ້າເຂົາເຈົ້າຢູ່ ລາວເອີ້ນຍາດພີ່ນ້ອງກັບໝູ່ສະໜິດມາຢູ່ພ້ອມໜ້າກັນນຳ.”—ກິດຈະການ 10:24
12 ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນເຮືອນໂກເນລີໂອສົນໃຈຟັງສິ່ງທີ່ເປໂຕເວົ້າ. ໂກເນລີໂອບອກວ່າ: “ພວກເຮົາຢູ່ພ້ອມໜ້າກັນຕໍ່ໜ້າພະເຈົ້າແລ້ວເພື່ອຈະຟັງສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາສັ່ງໃຫ້ເຈົ້າເວົ້າ.” (ກຈກ. 10:33) ລອງຄິດເບິ່ງວ່າເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກແນວໃດຖ້າມີຜູ້ສົນໃຈເວົ້າກັບເຈົ້າແບບນີ້! ເປໂຕເວົ້າຕໍ່ໄປຢ່າງມີພະລັງວ່າ: “ຕອນນີ້ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈແທ້ໆແລ້ວວ່າພະເຈົ້າບໍ່ລຳອຽງ ພະອົງຍອມຮັບທຸກຄົນທີ່ຢຳເກງພະອົງແລະເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ບໍ່ວ່າລາວຈະເປັນຄົນຊາດໃດກໍຕາມ.” (ກຈກ. 10:34, 35) ເປໂຕໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ການທີ່ພະເຈົ້າຈະມັກຫຼືບໍ່ມັກໃຜນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບວ່າລາວເປັນຄົນມາຈາກໃສ ມີເຊື້ອຊາດຫຼືສີຜິວໃດ. ເປໂຕປະກາດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຟັງກ່ຽວກັບວຽກຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢຊູ ການຕາຍແລະການຄືນມາຈາກຕາຍຂອງເພິ່ນ.
13, 14. (ກ) ການທີ່ໂກເນລີໂອແລະຄົນຕ່າງຊາດຜູ້ອື່ນເຂົ້າມາເປັນຄລິດສະຕຽນໃນປີ 36 ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ຫຍັງ? (ຂ) ເປັນຫຍັງເຮົາບໍ່ຄວນຕັດສິນຜູ້ຄົນຈາກສິ່ງທີ່ເຫັນພາຍນອກ?
13 ຕອນນີ້ ມີເຫດການບາງຢ່າງເກີດຂຶ້ນເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍເກີດຂຶ້ນມາກ່ອນ ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ: “ຕອນທີ່ເປໂຕກຳລັງເວົ້າເລື່ອງນີ້ຢູ່” ພະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ພະລັງບໍລິສຸດກັບ “ຄົນຕ່າງຊາດ” ທີ່ໄດ້ຟັງຄຳສອນນັ້ນ. (ກຈກ. 10:44, 45) ນີ້ເປັນເທື່ອດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າຜູ້ຄົນໄດ້ຮັບພະລັງບໍລິສຸດກ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັບບັບເຕມາ. ເປໂຕຮູ້ວ່າເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນນີ້ເປັນຫຼັກຖານວ່າພະເຈົ້າຍອມຮັບເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຂົ້າມາເປັນປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນ. ດັ່ງນັ້ນ ເປໂຕ “ຈຶ່ງບອກໃຫ້ພວກເຂົາ [ຄົນຕ່າງຊາດກຸ່ມນັ້ນ] ຮັບບັບເຕມາ.” (ກຈກ. 10:48) ການມີຄົນຕ່າງຊາດເຂົ້າມາເປັນຄລິດສະຕຽນໃນປີ 36 ຊ່ວຍໃຫ້ຮູ້ວ່າ ເວລາທີ່ພະເຈົ້າສະແດງຄວາມສົນໃຈເປັນພິເສດກັບຄົນຢິວໄດ້ສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ. (ດນອ. 9:24-27) ຕອນທີ່ເປໂຕນຳໜ້າໃນໂອກາດນັ້ນ ລາວໄດ້ໃຊ້ “ລູກກະແຈຂອງການປົກຄອງທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນ” ລູກທີ 3 ເຊິ່ງເປັນລູກສຸດທ້າຍ. (ມທ. 16:19) ລູກກະແຈນີ້ເປີດໂອກາດໃຫ້ຄົນຕ່າງຊາດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສິນຕັດເຂົ້າມາເປັນຄລິດສະຕຽນທີ່ຖືກເຈີມດ້ວຍພະລັງບໍລິສຸດ.
14 ພວກເຮົາທີ່ເປັນຜູ້ປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າໃນທຸກມື້ນີ້ຮູ້ວ່າ “ພະເຈົ້າປະຕິບັດຕໍ່ທຸກຄົນແບບເທົ່າທຽມກັນ.” (ຣມ. 2:11) ເພິ່ນຢາກໃຫ້ “ຄົນທຸກຊະນິດລອດ.” (1ຕມ. 2:4) ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງບໍ່ຕັດສິນຜູ້ຄົນຈາກສິ່ງທີ່ເຫັນພາຍນອກ. ໜ້າທີ່ມອບໝາຍຂອງເຮົາກໍຄື ເຮົາຈະປະກາດເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າຢ່າງລະອຽດຖີ່ຖ້ວນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າເຮົາຕ້ອງປະກາດກັບທຸກຄົນ ບໍ່ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະມາຈາກໃສ ຫຼືນັບຖືສາສະໜາໃດ.
“ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຍິນຈຶ່ງເຊົາໂຕ້ແຍ່ງແລ້ວຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນພະເຈົ້າ” (ກິດຈະການ 11:1-18)
15, 16. ເປັນຫຍັງຄລິດສະຕຽນຄົນຢິວບາງຄົນຈຶ່ງຕໍ່ວ່າເປໂຕ ແລະລາວອະທິບາຍເລື່ອງນັ້ນແນວໃດ?
15 ເປໂຕຄືຊິຢາກຟ້າວກັບໄປເມືອງເຢຣູຊາເລັມເພື່ອລາຍງານເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນ. ເບິ່ງຄືວ່າຂ່າວເລື່ອງຄົນຕ່າງຊາດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສິນຕັດ “ຍອມຮັບຄຳສອນຂອງພະເຈົ້າ” ໄປຮອດຫັ້ນກ່ອນແລ້ວ. ຫຼັງຈາກເປໂຕມາຮອດບໍ່ດົນ “ພວກທີ່ສະໜັບສະໜູນການຮັບສິນຕັດກໍມາຕໍ່ວ່າລາວ.” ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈທີ່ເປໂຕ “ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສິນຕັດແລະກິນເຂົ້ານຳຄົນພວກນັ້ນ.” (ກຈກ. 11:1-3) ປະເດັນຫຼັກຂອງເລື່ອງນີ້ບໍ່ໄດ້ກ່ຽວກັບວ່າພວກຄົນຕ່າງຊາດຈະເຂົ້າມາເປັນລູກສິດໄດ້ຫຼືບໍ່. ແຕ່ພວກລູກສິດທີ່ເປັນຄົນຢິວຢືນຢັນຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ ເພື່ອຄົນຕ່າງຊາດຈະນະມັດສະການພະເຢໂຫວາໃນແບບທີ່ເພິ່ນຍອມຮັບ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເຮັດຕາມກົດໝາຍຂອງໂມເຊ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າເຂົາເຈົ້າທຸກຄົນຕ້ອງຮັບສິນຕັດນຳ. ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າ ບັນຫາຂອງລູກສິດຄົນຢິວບາງຄົນກໍຄື ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຍອມຮັບວ່າຕອນນີ້ກົດໝາຍຂອງໂມເຊຖືກຍົກເລີກແລ້ວ.
16 ເປໂຕອະທິບາຍວ່າເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງໃຫ້ຄົນຕ່າງຊາດເຫຼົ່ານັ້ນຮັບບັບເຕມາ? ຈາກກິດຈະການ 11:4-16 ເປໂຕໄດ້ເວົ້າເຖິງຫຼັກຖານ 4 ຢ່າງທີ່ສະແດງວ່າລາວໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳຈາກສະຫວັນ: (1) ລາວເວົ້າເຖິງນິມິດທີ່ໄດ້ຮັບຈາກພະເຈົ້າ (ຂໍ້ 4-10) (2) ຄຳສັ່ງຂອງພະລັງບໍລິສຸດ (ຂໍ້ 11, 12) (3) ການທີ່ທູດສະຫວັນໄປຢາມໂກເນລີໂອ (ຂໍ້ 13, 14) ແລະ (4) ການທີ່ພະເຈົ້າໃຫ້ພະລັງບໍລິສຸດກັບຄົນຕ່າງຊາດ (ຂໍ້ 15, 16) ເປໂຕສະຫຼຸບດ້ວຍຄຳເວົ້າທີ່ມີພະລັງວ່າ: “ຖ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຂອງຂວັນ [ພະລັງບໍລິສຸດ] ພວກເຂົາ [ຄົນຕ່າງຊາດທີ່ເຊື່ອຖື] ຄືກັບທີ່ໃຫ້ພວກເຮົາ [ຄົນຢິວ] ເຊິ່ງເຊື່ອໃນພະເຢຊູຄລິດຜູ້ເປັນນາຍ ຂ້ອຍແມ່ນໃຜທີ່ຈະໄປຂັດຂວາງພະເຈົ້າໄດ້?”—ກຈກ. 11:17
17, 18. (ກ) ຄລິດສະຕຽນຄົນຢິວຕ້ອງຕັດສິນໃຈເລື່ອງຫຍັງ? (ຂ) ເປັນຫຍັງອາດບໍ່ງ່າຍທີ່ຈະຮັກສາຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວກັນໃນປະຊາຄົມ ແລະເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງດ້ວຍຄຳຖາມຫຍັງແດ່?
17 ຫຼັງຈາກຄລິດສະຕຽນຄົນຢິວໄດ້ຍິນສິ່ງທີ່ເປໂຕເວົ້າ ເຂົາເຈົ້າກໍຕ້ອງຕັດສິນໃຈ. ເຂົາເຈົ້າຈະເຊົາຕັດສິນຄົນຕ່າງຊາດ ແລະຫັນມາຍອມຮັບພວກຄົນຕ່າງຊາດທີ່ຫາກໍຮັບບັບເຕມາບໍ? ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ: “ເມື່ອຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ [ພວກອັກຄະສາວົກແລະຄລິດສະຕຽນຄົນຢິວຄົນອື່ນໆ] ໄດ້ຍິນຈຶ່ງເຊົາໂຕ້ແຍ່ງແລ້ວຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນພະເຈົ້າແລະເວົ້າວ່າ: ‘ຖ້າເປັນແນວນີ້ກໍສະແດງວ່າພະເຈົ້າໃຫ້ໂອກາດຄົນຕ່າງຊາດກັບໃຈເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ຊີວິດຄືກັນ.’” (ກຈກ. 11:18) ການເຕັມໃຈປ່ຽນຄວາມຄິດຊ່ວຍຮັກສາປະຊາຄົມໃຫ້ເປັນໜຶ່ງດຽວກັນ.
18 ການຮັກສາຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວກັນໃນທຸກມື້ນີ້ອາດບໍ່ງ່າຍ ຍ້ອນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາມາ “ຈາກທຸກປະເທດ ທຸກຕະກູນ ທຸກຊົນຊາດ ແລະທຸກພາສາ.” (ພນມ. 7:9) ດັ່ງນັ້ນ ໃນຫຼາຍປະຊາຄົມ ອາດມີພີ່ນ້ອງທີ່ມາຈາກຫຼາຍເຊື້ອຊາດ ພູມຫຼັງ ແລະວັດທະນະທຳ. ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍມັກຕັດສິນຄົນອື່ນຍ້ອນເຂົາເຈົ້າເຮັດບໍ່ຄືກັບຂ້ອຍບໍ? ຄົນທົ່ວໄປໃນໂລກມັກຄິດວ່າຕົວເອງດີກວ່າຄົນອື່ນ ແຕ່ຂ້ອຍຕັ້ງໃຈທີ່ຈະບໍ່ຄິດແບບນັ້ນກັບພີ່ນ້ອງໃນປະຊາຄົມບໍ? ລອງຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບເປໂຕ (ເກຟາ) ຫຼັງຈາກທີ່ຄົນຕ່າງຊາດກຸ່ມທຳອິດໄດ້ເຂົ້າມາເປັນຄລິດສະຕຽນຫຼາຍປີແລ້ວ. ເປໂຕກໍຍັງໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ດີຂອງຄົນອື່ນ ລາວເຖິງຂັ້ນ “ແຍກຕົວອອກໄປ” ຈາກພີ່ນ້ອງຕ່າງຊາດຈົນໂປໂລຕ້ອງໄດ້ຕັກເຕືອນລາວ. (ຄລຕ. 2:11-14) ເຮົາກໍຕ້ອງລະວັງຢູ່ສະເໝີທີ່ຈະບໍ່ຄິດວ່າຕົວເອງດີກວ່າຄົນອື່ນຍ້ອນສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດມັນບໍ່ຄືກັບເຮົາ.
“ຄົນຈຳນວນຫຼາຍເຂົ້າມາເຊື່ອ” (ກິດຈະການ 11:19-26ກ)
19. ຄລິດສະຕຽນຄົນຢິວໃນເມືອງອັນຕີໂອເຂຍເລີ່ມຕົ້ນປະກາດກັບໃຜ ແລະຜົນເປັນແນວໃດ?
19 ພວກລູກສິດຂອງພະເຢຊູເລີ່ມຕົ້ນປະກາດກັບຄົນຕ່າງຊາດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສິນຕັດບໍ? ຂໍສັງເກດສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນເມືອງອັນຕີໂອເຂຍແຂວງຊີເຣຍ. d ເຖິງວ່າເມືອງນີ້ມີຊຸມຊົນຄົນຢິວທີ່ໃຫຍ່ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍຢູ່ຮ່ວມກັບຄົນຕ່າງຊາດໄດ້ເປັນຢ່າງດີ. ດັ່ງນັ້ນ ເມືອງອັນຕີໂອເຂຍຈຶ່ງເປັນເຂດທີ່ເໝາະທີ່ຈະປະກາດກັບຄົນຕ່າງຊາດ. ໃນເມືອງນີ້ແຫຼະທີ່ລູກສິດຄົນຢິວບາງຄົນເລີ່ມປະກາດຂ່າວດີກັບ “ຜູ້ຄົນທີ່ເວົ້າພາສາກຣີກ.” (ກຈກ. 11:20) ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປະກາດກັບຄົນຢິວທີ່ເວົ້າພາສາກຣີກເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ປະກາດກັບຄົນຕ່າງຊາດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບສັນຕັດນຳ. ພະເຢໂຫວາອວຍພອນວຽກນີ້ ແລະ “ຄົນຈຳນວນຫຼາຍເຂົ້າມາເຊື່ອ.”—ກຈກ. 11:21
20, 21. ບາຣະນາບາສະແດງຄວາມຈຽມຕົວແນວໃດ ແລະເຮົາຈະສະແດງຄວາມຈຽມຕົວຄ້າຍຄືກັນໄດ້ແນວໃດຕອນທີ່ເຮົາປະກາດ?
20 ເພື່ອຈະເອົາໃຈໃສ່ເຂດງານທີ່ເປັນຄືກັບທົ່ງນາເຊິ່ງມີເຂົ້າສຸກເຫຼືອງພ້ອມຈະເກັບກ່ຽວໄດ້ ປະຊາຄົມໃນເມືອງເຢຣູຊາເລັມໄດ້ສົ່ງບາຣະນາບາໄປເມືອງອັນຕີໂອເຂຍ. ເບິ່ງຄືວ່າຜູ້ຄົນຈຳນວນຫຼາຍສະແດງຄວາມສົນໃຈຈົນບາຣະນາບາຄົນດຽວບໍ່ສາມາດເບິ່ງແຍງໄດ້. ແລ້ວໃຜຈະເຂົ້າມາຊ່ວຍວຽກນີ້? ບໍ່ມີໃຜເໝາະສົມໄປກວ່າໂຊໂລ ເຊິ່ງເປັນອັກຄະສາວົກສຳລັບຄົນຕ່າງຊາດ (ກຈກ. 9:15; ຣມ. 1:5) ບາຣະນາບາຈະເບິ່ງວ່າໂຊໂລເປັນຄູ່ແຂ່ງບໍ? ບໍ່ແມ່ນ ບາຣະນາບາຈຽມຕົວ. ລາວເປັນຝ່າຍໄປຊອກຫາໂຊໂລຢູ່ເມືອງຕາໂຊ ແລ້ວພາກັບມາເມືອງອັນຕີໂອເຂຍເພື່ອໃຫ້ຊ່ວຍວຽກປະກາດ. ທັງສອງຄົນໃຊ້ເວລານຳກັນໜຶ່ງປີເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈພວກລູກສິດໃນປະຊາຄົມນັ້ນ.—ກຈກ. 11:22-26ກ
21 ເຮົາຈະສະແດງຄວາມຈຽມຕົວໄດ້ແນວໃດຕອນທີ່ປະກາດ? ຄວາມຈຽມຕົວກ່ຽວຂ້ອງກັບການຍອມຮັບຂໍ້ຈຳກັດຂອງເຮົາ. ເຮົາທຸກຄົນມີກຳລັງແລະຄວາມສາມາດທີ່ຕ່າງກັນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ບາງຄົນອາດສະເໜີປຶ້ມເກັ່ງ ແຕ່ກັບໄປຢາມຫຼືເລີ່ມການສຶກສາບໍ່ເປັນ. ຖ້າເຈົ້າຢາກປັບປຸງຄວາມສາມາດໃນວຽກຮັບໃຊ້ ລອງຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນເບິ່ງ. ການເຮັດແບບນັ້ນອາດຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ສອນເກັ່ງຂຶ້ນ ແລະເຈົ້າກໍຈະມີຄວາມສຸກໃນວຽກຮັບໃຊ້ຫຼາຍຂຶ້ນ.—1ກຣ. 9:26
“ສົ່ງຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອໄປໃຫ້ພີ່ນ້ອງ” (ກິດຈະການ 11:26ຂ-30)
22, 23. ພວກພີ່ນ້ອງໃນເມືອງອັນຕີໂອເຂຍໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກແບບພີ່ນ້ອງແນວໃດ ແລະປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າໃນທຸກມື້ນີ້ກໍເຮັດຄືກັນແນວໃດ?
22 ເມືອງອັນຕີໂອເຂຍເປັນເມືອງທີ່ “ພວກລູກສິດຖືກເອີ້ນວ່າຄລິດສະຕຽນເປັນເທື່ອທຳອິດຕາມການຊີ້ນຳຈາກພະເຈົ້າ.” (ກຈກ. 11:26ຂ) ຊື່ທີ່ພະເຈົ້າໃຫ້ນີ້ເປັນຊື່ທີ່ເໝາະຫຼາຍສຳລັບເອີ້ນຄົນທີ່ຢາກຕິດຕາມພະເຢຊູ. ຫຼັງຈາກເລີ່ມມີຄົນຕ່າງຊາດເຂົ້າມາເປັນຄລິດສະຕຽນ ເຂົາເຈົ້າແລະຄົນຢິວທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນຮັກກັນບໍ? ໃຫ້ມາເບິ່ງເຫດການໜຶ່ງຕອນທີ່ມີການຂາດແຄນອາຫານຢ່າງຮຸນແຮງປະມານປີ 46. e ໃນສະໄໝບູຮານ ການຂາດແຄນອາຫານມີຜົນກະທົບຫຼາຍຕໍ່ຄົນທຸກຍາກທີ່ບໍ່ມີເງິນຫຼືບໍ່ມີອາຫານເກັບສຳຮອງໄວ້. ໃນຊ່ວງທີ່ມີການຂາດແຄນອາຫານນີ້ ເບິ່ງຄືວ່າມີຄລິດສະຕຽນຄົນຢິວທີ່ຢູ່ໃນແຂວງຢູດາຍ ຫຼາຍຄົນເປັນຄົນທຸກຍາກ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ມີອາຫານກິນ. ເມື່ອຮູ້ເລື່ອງນີ້ ພວກພີ່ນ້ອງໃນເມືອງອັນຕີໂອເຂຍ ແລະຄລິດສະຕຽນທີ່ເປັນຄົນຕ່າງຊາດໄດ້ສົ່ງ “ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ” ໄປໃຫ້ພີ່ນ້ອງໃນແຂວງຢູດາຍ. (ກຈກ. 11:29) ນີ້ເປັນການສະແດງຄວາມຮັກແບບພີ່ນ້ອງແທ້ໆ!
23 ພວກເຮົາທີ່ເປັນປະຊາຊົນຂອງພະເຈົ້າໃນທຸກມື້ນີ້ກໍຄືກັນ. ເມື່ອຮູ້ວ່າພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ບ່ອນອື່ນຫຼືພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ໄກຈາກເຮົາຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ເຮົາກໍຫາທາງຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ. ຄະນະກຳມະການສາຂາຟ້າວຈັດການໃຫ້ມີຄະນະກຳມະການບັນເທົາທຸກເພື່ອໃຫ້ເບິ່ງແຍງພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາເຊິ່ງອາດໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກໄພທຳມະຊາດ ເຊັ່ນ ພາຍຸ ແຜ່ນດິນໄຫວ ຫຼືຊຶນາມິ. ວຽກບັນເທົາທຸກແບບນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຮົາຮັກພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາແທ້ໆ.—ຢຮ. 13:34, 35; 1ຢຮ. 3:17
24. ເຮົາຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເຮົາເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາສອນເປໂຕ?
24 ພວກເຮົາທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນແທ້ ເຮົາເບິ່ງວ່າເປັນເລື່ອງສຳຄັນທີ່ຈະຄິດເຖິງບົດຮຽນທີ່ໄດ້ຈາກນິມິດທີ່ເປໂຕເຫັນເທິງດາດຟ້າໃນເມືອງຢົບປາ. ເຮົານະມັດສະການພະເຈົ້າທີ່ບໍ່ລຳອຽງ. ພະເຈົ້າຢາກໃຫ້ເຮົາປະກາດເລື່ອງການປົກຄອງຂອງເພິ່ນຢ່າງລະອຽດຖີ່ຖ້ວນ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າເຮົາຕ້ອງປະກາດກັບທຸກຄົນ ບໍ່ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເປັນຄົນຊາດໃດ ຫຼືມີຖານະສັງຄົມແນວໃດ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຢາກປະກາດກັບທຸກຄົນ ເພື່ອເຂົາເຈົ້າຈະມີໂອກາດຮຽນຮູ້ແລະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ.—ຣມ. 10:11-13
ເມື່ອພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ເຮົາກໍຫາທາງຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ
a ຄົນຢິວບາງຄົນດູຖູກຊ່າງຟອກໜັງ ຍ້ອນຄົນທີ່ເຮັດອາຊີບນີ້ຈະຕ້ອງສຳພັດກັບຊາກສັດ ນອກຈາກນັ້ນ ຄົນຢິວຮູ້ສຶກວ່າຂັ້ນຕອນໃນການຟອກໜັງນັ້ນເປັນຕາຂີ້ດຽດ. ຄົນຢິວບໍ່ຢາກໃຫ້ພວກຊ່າງຟອກໜັງໄປທີ່ວິຫານ ບ່ອນເຮັດວຽກຂອງຊ່າງຟອກໜັງກໍຕ້ອງຢູ່ຫ່າງຈາກເມືອງບໍ່ໜ້ອຍກວ່າ 50 ສອກ ຫຼືຢ່າງໜ້ອຍ 20 ແມັດ. ນີ້ອາດເປັນເຫດຜົນໜຶ່ງທີ່ເຮືອນຂອງຊີໂມນຢູ່ “ແຄມທະເລ.”—ກຈກ. 10:6
b ເບິ່ງຂອບ “ ໂກເນລີໂອແລະກອງທັບໂຣມ”
c ບົດຄວາມທີ່ມີຊື່ວ່າ “ຄຳແນະນຳທີ່ວາງໃຈໄດ້ໃນເລື່ອງການລ້ຽງລູກ” ຢູ່ໃນສະບັບ 1 ພະຈິກ 2006 ໜ້າ 4 ເຖິງ 7 (ພາສາໄທ)
d ເບິ່ງຂອບ “ ເມືອງອັນຕີໂອເຂຍໃນແຂວງຊີເຣຍ”
e ໂຢເຊຟຸດນັກປະຫວັດສາດຄົນຢິວເວົ້າເຖິງ “ການຂາດແຄນອາຫານຄັ້ງໃຫຍ່” ວ່າເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງການປົກຄອງຂອງຈັກກະພັດກະລາວດີໂອ (ປີ 41-54)
