ບົດທີ 5
ວິທີແຍກຢູ່ຕ່າງຫາກຈາກໂລກ
“ທ່ານບໍ່ຢູ່ຝ່າຍ . . . ໂລກ.”—ໂຢຮັນ 15:19.
1. ລະຫວ່າງຄືນສຸດທ້າຍທີ່ເປັນມະນຸດຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກ ພະເຍຊູເນັ້ນເຖິງເລື່ອງໃດ?
ລະຫວ່າງຄືນສຸດທ້າຍທີ່ເປັນມະນຸດຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ພະເຍຊູໄດ້ສະແດງຄວາມຫ່ວງໃຍຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ສະຫວັດດີພາບໃນອະນາຄົດຂອງພວກລູກສິດ. ພະອົງເຖິງຂັ້ນວ່າໄດ້ອະທິດຖານກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ໂດຍເວົ້າກັບຜູ້ເປັນພໍ່ວ່າ “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຂໍໃຫ້ພະເຈົ້າເອົາເຂົາອອກຈາກໂລກ ແຕ່ວ່າໃຫ້ພະເຈົ້າຮັກສາເຂົາຈາກການຊົ່ວຮ້າຍ. ເຂົາບໍ່ເປັນຝ່າຍໂລກເຫມືອນດັ່ງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເປັນຝ່າຍໂລກ.” (ໂຢຮັນ 17:15, 16) ໃນຄຳອ້ອນວອນທີ່ຈິງໃຈນີ້ ພະເຍຊູສະແດງໃຫ້ເຫັນທັງຄວາມຮັກອັນເລິກເຊິ່ງທີ່ມີຕໍ່ລູກສິດແລະຄວາມສຳຄັນຂອງຖ້ອຍຄຳທີ່ພະອົງກ່າວກັບເຂົາເຈົ້າບາງຄົນກ່ອນຫນ້ານີ້ໃນຄືນນັ້ນວ່າ “ທ່ານບໍ່ຢູ່ຝ່າຍ . . . ໂລກ.” (ໂຢຮັນ 15:19) ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າ ການທີ່ພວກລູກສິດແຍກຢູ່ຕ່າງຫາກຈາກໂລກເປັນເລື່ອງສຳຄັນຢ່າງຍິ່ງຕໍ່ພະເຍຊູ!
2. “ໂລກ” ທີ່ພະເຍຊູຫມາຍເຖິງແມ່ນຫຍັງ?
2 “ໂລກ” ທີ່ພະເຍຊູກ່າວເຖິງນັ້ນຫມາຍເຖິງມະນຸດຊາດທຸກຄົນທີ່ເຫີນຫ່າງຈາກພະເຈົ້າ ທີ່ປົກຄອງໂດຍຊາຕານ ແລະເປັນທາດນໍ້າໃຈທີ່ຍິ່ງແລະເຫັນແກ່ຕົວເຊິ່ງເກີດມາຈາກຊາຕານ. (ໂຢຮັນ 14:30; ເອເຟດ 2:2; 1 ໂຢຮັນ 5:19) ທີ່ຈິງ “ການເປັນສ່ຽວກັນກັບໂລກກໍເປັນ . . . ສັດຕູຕໍ່ພະເຈົ້າ.” (ຢາໂກໂບ 4:4) ເຖິງຢ່າງນັ້ນ ທຸກຄົນທີ່ຕ້ອງການຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງພະເຈົ້າຕໍ່ໆໄປທີ່ຍັງຢູ່ໃນໂລກນີ້ຈະແຍກຢູ່ຕ່າງຫາກຈາກໂລກໄດ້ໂດຍວິທີໃດ? ເຮົາຈະພິຈາລະນາຫ້າແນວທາງຄື ໂດຍຮັກສາຄວາມພັກດີຕໍ່ລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າພາຍໃຕ້ການຊີ້ນຳຂອງພະຄລິດແລະຮັກສາຄວາມເປັນກາງໃນເລື່ອງການເມືອງຂອງໂລກ ໂດຍຕ້ານທານນໍ້າໃຈຂອງໂລກ ໂດຍການແຕ່ງຕົວແລະເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ສຸພາບ ໂດຍໃຫ້ຕາຂອງເຮົາເບິ່ງແຕ່ສິ່ງດຽວສະເຫມີ ແລະໂດຍການໃສ່ຍຸດທະພັນຝ່າຍວິນຍານທີ່ຄົບຊຸດ.
ຮັກສາຄວາມພັກດີແລະຄວາມເປັນກາງ
3. (ກ) ພະເຍຊູມີທັດສະນະແນວໃດຕໍ່ເລື່ອງການເມືອງໃນສະໄຫມຂອງພະອົງ? (ຂ) ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເວົ້າໄດ້ວ່າສາວົກຜູ້ຖືກເຈີມຂອງພະເຍຊູຮັບໃຊ້ຖານະເປັນລາຊະທູດ? (ເບິ່ງຂໍ້ຄວາມໄຂເງື່ອນນຳ.)
3 ແທນທີ່ຈະມີສ່ວນຮ່ວມໃນເລື່ອງການເມືອງໃນສະໄຫມຂອງພະອົງ ພະເຍຊູສຸມໃສ່ການປະກາດເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າເຊິ່ງເປັນລັດຖະບານທາງພາກສະຫວັນທີ່ພະອົງຈະເປັນກະສັດໃນອະນາຄົດ. (ດານຽນ 7:13, 14; ລືກາ 4:43; 17:20, 21) ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອຢູ່ຕໍ່ຫນ້າປົນເຊພີລາດເຈົ້າແຂວງຄົນໂລມ ພະເຍຊູຈຶ່ງກ່າວໄດ້ວ່າ “ແຜ່ນດິນ [“ລາຊະອານາຈັກ,” ລ.ມ.] ຂອງເຮົາບໍ່ເປັນແຕ່ໂລກນີ້.” (ໂຢຮັນ 18:36) ພວກລູກສິດທີ່ສັດຊື່ຮຽນແບບຕົວຢ່າງຂອງພະອົງໂດຍສະແດງຄວາມພັກດີຕໍ່ພະຄລິດແລະລາຊະອານາຈັກຂອງພະອົງ ແລະໂດຍການປະກາດເລື່ອງລາຊະອານາຈັກນັ້ນແກ່ໂລກ. (ມັດທາຍ 24:14) ອັກຄະສາວົກໂປໂລຂຽນວ່າ “ເຫດສັນນີ້ພວກເຮົາເປັນລາຊະທູດແຫ່ງພະຄລິດ . . . ເຮົາຂໍເຊີນແທນພະຄລິດວ່າ ‘ຈົ່ງເປັນໄມຕີກັນກັບພະເຈົ້າ.’” *—2 ໂກລິນໂທ 5:20.
4. ຄລິດສະຕຽນແທ້ທຸກຄົນສະແດງຄວາມພັກດີຕໍ່ລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າໂດຍວິທີໃດ? (ເບິ່ງຂອບ “ ຄລິດສະຕຽນໃນສະໄຫມທຳອິດຮັກສາຄວາມເປັນກາງ”.)
4 ເນື່ອງຈາກລາຊະທູດເປັນຕົວແທນຂອງກະສັດຫລືຂອງອີກປະເທດຫນຶ່ງ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າແຊກແຊງວຽກງານພາຍໃນຂອງປະເທດທີ່ເຂົາເຈົ້າປະຕິບັດຫນ້າທີ່ຢູ່ ເຂົາເຈົ້າຮັກສາຄວາມເປັນກາງ. ແນວໃດກໍຕາມ ລາຊະທູດສົ່ງເສີມຜົນປະໂຫຍດຂອງລັດຖະບານຂອງປະເທດທີ່ເຂົາເຈົ້າເປັນຕົວແທນ. ສາວົກຜູ້ຖືກເຈີມຂອງພະຄລິດເຊິ່ງເປັນ “ພົນລະເມືອງໃນສະຫວັນ” ກໍເປັນແບບນັ້ນດ້ວຍ. (ຟີລິບ 3:20, ລ.ມ.) ທີ່ຈິງ ເນື່ອງຈາກເຂົາເຈົ້າປະກາດເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍ “ແກະອື່ນ” ຂອງພະຄລິດຈຳນວນຫລາຍລ້ານຄົນໃຫ້ “ເປັນໄມຕີກັນກັບພະເຈົ້າ.” (ໂຢຮັນ 10:16; ມັດທາຍ 25:31-40) ກຸ່ມຄົນທີ່ເປັນ “ແກະອື່ນ” ຮັບໃຊ້ໃນຖານະເປັນອຸປະທູດຂອງພະຄລິດ ສະຫນັບສະຫນູນພີ່ນ້ອງຜູ້ຖືກເຈີມຂອງພະເຍຊູ. ໃນຖານະເປັນຝູງດຽວທີ່ມີເອກະພາບໃນການສະຫນັບສະຫນູນລາຊະອານາຈັກເມຊີ ທັງສອງກຸ່ມຮັກສາຄວາມເປັນກາງຢ່າງເຄັ່ງຄັດໃນເລື່ອງການເມືອງຂອງໂລກ.—ເອຊາອີ 2:2-4.
5. ປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນແຕກຕ່າງແນວໃດຈາກຊາດອິດສະລາແອນບູຮານ ແລະຄວາມແຕກຕ່າງນີ້ປາກົດໃຫ້ເຫັນໃນທາງໃດ?
5 ຄວາມພັກດີຕໍ່ພະຄລິດບໍ່ແມ່ນເຫດຜົນດຽວທີ່ຄລິດສະຕຽນແທ້ຮັກສາຕົວເປັນກາງ. ຕ່າງຈາກຊາດອິດສະລາແອນບູຮານເຊິ່ງພະເຈົ້າໄດ້ປະທານແຜ່ນດິນຕອນຫນຶ່ງໃຫ້ຢູ່ຮ່ວມກັນ ເຮົາເປັນສ່ວນຂອງສັງຄົມແຫ່ງຄວາມເປັນພີ່ນ້ອງກັນທົ່ວໂລກ. (ມັດທາຍ 28:19; 1 ເປໂຕ 2:9) ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າເຮົາເຂົ້າຮ່ວມກັບພັກການເມືອງຕ່າງໆໃນທ້ອງຖິ່ນ ຄົງເປັນຜົນເສຍຫາຍຢ່າງຮ້າຍແຮງຕໍ່ການເວົ້າເຖິງຂ່າວສານເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຢ່າງເຕັມປາກແລະຄວາມເປັນເອກະພາບຂອງເຮົາແບບຄລິດສະຕຽນ. (1 ໂກລິນໂທ 1:10) ນອກຈາກນີ້ ໃນຍາມສົງຄາມເຮົາຄົງຈະຕໍ່ສູ້ກັບເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອຜູ້ເຊິ່ງເຮົາໄດ້ຮັບຄຳສັ່ງໃຫ້ຮັກເຂົາເຈົ້າ. (ໂຢຮັນ 13:34, 35; 1 ໂຢຮັນ 3:10-12) ດັ່ງນັ້ນ ດ້ວຍເຫດຜົນທີ່ສົມຄວນພະເຍຊູບອກເຫລົ່າສາວົກໃຫ້ເກັບດາບໄວ້. ແລະພະອົງຍັງໄດ້ບອກເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຮັກສັດຕູດ້ວຍຊໍ້າ.—ມັດທາຍ 5:44; 26:52; ເບິ່ງຂອບ “ ຂ້ອຍຮັກສາຄວາມເປັນກາງບໍ?”
6. ການທີ່ເຈົ້າອຸທິດຕົວແກ່ພະເຈົ້າມີຜົນກະທົບແນວໃດຕໍ່ສາຍສຳພັນຂອງເຈົ້າກັບເຊຊາ?
6 ໃນຖານະເປັນຄລິດສະຕຽນແທ້ ເຮົາອຸທິດຊີວິດຂອງເຮົາໃຫ້ກັບພະເຈົ້າ ບໍ່ແມ່ນອຸທິດໃຫ້ມະນຸດ ອົງການຂອງມະນຸດ ຫລືຊາດໃດໆ. 1 ໂກລິນໂທ 6:19, 20 ກ່າວວ່າ “ທ່ານທັງຫລາຍບໍ່ເປັນເຈົ້ານາຍຂອງຕົນເອງ ເຫດວ່າທ່ານທັງຫລາຍເປັນທີ່ໄຖ່ໄວ້ແລ້ວດ້ວຍລາຄາ.” ດັ່ງນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ໃຫ້ແກ່ “ເຊຊາ” ຕາມທີ່ລາວຄວນໄດ້ຮັບໃນຮູບແບບຂອງການໃຫ້ກຽດ ການເສຍພາສີ ແລະການຍອມຢູ່ໃຕ້ສິດອຳນາດຢ່າງມີຂອບເຂດ ລູກສິດຂອງພະເຍຊູໃຫ້ “ສິ່ງຂອງພະເຈົ້າ . . . ຄືນແກ່ພະເຈົ້າ.” (ມາລະໂກ 12:17; ໂລມ 13:1-7) ສິ່ງນີ້ລວມເຖິງການນະມັດສະການ ຄວາມຮັກແບບສຸດຊີວິດ ແລະການເຊື່ອຟັງດ້ວຍຄວາມພັກດີຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຖ້າຈຳເປັນ ເຂົາເຈົ້າພ້ອມທີ່ຈະສະລະຊີວິດຂອງຕົນເພື່ອພະເຈົ້າ.—ລືກາ 4:8; 10:27; ກິດຈະການ 5:29; ໂລມ 14:8.
ຕ້ານທານ “ນໍ້າໃຈຂອງໂລກ”
7, 8. “ນໍ້າໃຈຂອງໂລກ” ແມ່ນຫຍັງ ແລະນໍ້າໃຈດັ່ງກ່າວ “ຄຸ້ມຄອງ” ແນວໃດໃນຕົວບຸກຄົນ?
7 ອີກວິທີຫນຶ່ງທີ່ຄລິດສະຕຽນແຍກຢູ່ຕ່າງຫາກຈາກໂລກແມ່ນໂດຍຕ້ານທານນໍ້າໃຈທີ່ຊົ່ວຂອງໂລກ. ໂປໂລຂຽນວ່າ “ເຮົາທັງຫລາຍບໍ່ໄດ້ຮັບວິນຍານ [“ນໍ້າໃຈ,” ລ.ມ.] ຂອງໂລກ ແຕ່ວ່າໄດ້ຮັບພະວິນຍານທີ່ເປັນແຕ່ພະເຈົ້າ.” (1 ໂກລິນໂທ 2:12) ລາວເວົ້າກັບຊາວເອເຟດວ່າ “ເມື່ອກ່ອນທ່ານທັງຫລາຍໄດ້ເຄີຍກະທຳ . . . ຕາມທຳນຽມໂລກນີ້ ຕາມເຈົ້ານາຍແຫ່ງອຳນາດໃນຟ້າອາກາດ ເປັນວິນຍານທີ່ຄຸ້ມຄອງຢູ່ໃນຄົນທັງຫລາຍຜູ້ເປັນລູກແຫ່ງຄວາມດື້.”—ເອເຟດ 2:2, 3.
8 “ອາກາດ” ຫລືນໍ້າໃຈຂອງໂລກເປັນພະລັງກະຕຸ້ນທີ່ບໍ່ປາກົດແກ່ຕາເຊິ່ງຍຸເຍົ້າໃຫ້ເກີດການບໍ່ເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າແລະສົ່ງເສີມ “ຄວາມຄຶດຢາກໄດ້ຂອງເນື້ອຫນັງ . . . ແລະຄວາມຄຶດຢາກໄດ້ຂອງຕາ.” (1 ໂຢຮັນ 2:16; 1 ຕີໂມເຕ 6:9, 10) ນໍ້າໃຈນີ້ມີ “ອຳນາດ” ໃນແງ່ທີ່ວ່າມັນດຶງດູດໃຈເນື້ອຫນັງທີ່ຜິດບາບ ມັນເຮັດແບບແນບນຽນ ບໍ່ລົດລະ ແລະມີຢູ່ທຸກຫົນແຫ່ງເຊັ່ນດຽວກັບອາກາດ. ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ ນໍ້າໃຈນີ້ “ຄຸ້ມຄອງ” ຫລືດຳເນີນການຢູ່ໃນຄົນໂດຍຄ່ອຍໆປູກຝັງຄຸນລັກສະນະທີ່ບໍ່ດີເຊັ່ນ ຄວາມເຫັນແກ່ຕົວ ຄວາມຈອງຫອງ ຄວາມທະເຍີທະຍານແບບໂລບມາກ ລວມທັງທ່າອ່ຽງທີ່ຈະຕັ້ງມາດຕະຖານດ້ານສິນລະທຳຂອງຕົວເອງແລະການຂັດຂືນຜູ້ທີ່ມີສິດອຳນາດ. * ເວົ້າງ່າຍໆ ນໍ້າໃຈຂອງໂລກເຮັດໃຫ້ລັກສະນະນິດໄສແບບພະຍາມານມີເພີ່ມຂຶ້ນເລື້ອຍໆໃນຫົວໃຈຂອງມະນຸດ.—ໂຢຮັນ 8:44; ກິດຈະການ 13:10; 1 ໂຢຮັນ 3:8, 10.
9. ນໍ້າໃຈຂອງໂລກສາມາດເຂົ້າສູ່ຈິດໃຈແລະຫົວໃຈຂອງຄົນເຮົາໂດຍວິທີໃດແດ່?
9 ນໍ້າໃຈຂອງໂລກອາດຢັ່ງຮາກເລິກໃນຈິດໃຈແລະຫົວໃຈຂອງເຈົ້າໄດ້ບໍ? ໄດ້ ຖ້າເຈົ້າປ່ອຍໃຫ້ເປັນເຊັ່ນນັ້ນໂດຍບໍ່ໄດ້ລະມັດລະວັງຕົວ. (ສຸພາສິດ 4:23) ອິດທິພົນຈາກນໍ້າໃຈຂອງໂລກມັກເລີ່ມຕົ້ນແບບແນບນຽນ ບາງເທື່ອໂດຍຄົນທີ່ເຮົາຄົບຫາເຊິ່ງອາດເບິ່ງຄືເປັນຄົນດີ ແຕ່ທີ່ຈິງແລ້ວບໍ່ມີຄວາມຮັກຕໍ່ພະເຢໂຫວາ. (ສຸພາສິດ 13:20; 1 ໂກລິນໂທ 15:33) ນອກຈາກນີ້ ເຈົ້າອາດຊຶມຊັບນໍ້າໃຈທີ່ບໍ່ດີນັ້ນໂດຍທາງສິ່ງພິມທີ່ບໍ່ເຫມາະສົມ ເວັບໄຊລາມົກຫລືເວັບໄຊຂອງຜູ້ອອກຫາກ ຄວາມບັນເທີງທີ່ບໍ່ດີ ແລະກິລາທີ່ແຂ່ງຂັນດ້ວຍນໍ້າໃຈທີ່ຢາກຊະນະແທ້ໆ—ໃນຕົວຈິງແລ້ວ ໂດຍທາງຜູ້ໃດກໍຕາມຫລືສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ສະທ້ອນເຖິງຄວາມຄິດຂອງຊາຕານຫລືລະບົບຂອງມັນ.
10. ເຮົາຈະຕ້ານທານນໍ້າໃຈຂອງໂລກໂດຍວິທີໃດ?
10 ເຮົາຈະຕ້ານທານນໍ້າໃຈຂອງໂລກທີ່ເປັນອັນຕະລາຍແລະຮັກສາຕົວຢູ່ໃນຄວາມຮັກຂອງພະເຈົ້າໄດ້ໂດຍວິທີໃດ? ສະເພາະແຕ່ໂດຍຮັບປະໂຫຍດຢ່າງເຕັມທີຈາກການຈັດຕຽມທາງຝ່າຍວິນຍານຈາກພະເຢໂຫວາ ແລະໂດຍການອະທິດຖານຢ່າງສະຫມໍ່າສະເຫມີເພື່ອຈະໄດ້ພະວິນຍານບໍລິສຸດ. ພະເຢໂຫວາຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າພະຍາມານຫລືໂລກຊົ່ວທີ່ຢູ່ໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງຊາຕານ. (1 ໂຢຮັນ 4:4) ສຳຄັນແທ້ໆທີ່ເຮົາຈະຕິດສະຫນິດກັບພະເຢໂຫວາໂດຍການອະທິດຖານ!
ການແຕ່ງຕົວແລະເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ສຸພາບ
11. ນໍ້າໃຈຂອງໂລກມີອິດທິພົນແນວໃດຕໍ່ມາດຕະຖານການແຕ່ງຕົວ?
11 ລັກສະນະພາຍນອກເຊິ່ງບົ່ງບອກນໍ້າໃຈທີ່ກະຕຸ້ນຢູ່ພາຍໃນຕົວຄົນເຮົາຄື ເຄື່ອງນຸ່ງ ການແຕ່ງຕົວ ແລະສຸຂະອະນາໄມ. ໃນຫລາຍດິນແດນ ມາດຕະຖານການແຕ່ງຕົວຕົກຕໍ່າເຖິງຂັ້ນທີ່ພິທີກອນໂທລະພາບຄົນຫນຶ່ງຊີ້ບອກວ່າ ອີກບໍ່ດົນຈະແຍກບໍ່ອອກເລີຍວ່າຜູ້ຍິງຄົນໃດເປັນໂສເພນີ. ລາຍງານໃນຫນັງສືພິມສະບັບຫນຶ່ງກ່າວວ່າ ແມ່ນແຕ່ເດັກຍິງທີ່ຍັງບໍ່ທັນຢູ່ໃນໄວຮຸ່ນກໍໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກແນວທາງການແຕ່ງກາຍດັ່ງກ່າວ ນັ້ນຄື “ໂຊເນື້ອຫນັງຕົນໂຕຫລາຍ ແຕ່ຄວາມຈຽມໂຕເກືອບບໍ່ເຫັນ.” ກະແສອີກຢ່າງຫນຶ່ງແມ່ນການແຕ່ງຕົວແບບຫລົມຕ່າມຍ່າມເຊິ່ງສະທ້ອນເຖິງນໍ້າໃຈຂອງການຂືນອຳນາດ ທັງບໍ່ມີຄວາມສະຫງ່າງາມແລະຄວາມນັບຖືຕົນເອງ.
12, 13. ຫລັກການອັນໃດທີ່ຊີ້ນຳໃນເລື່ອງເຄື່ອງນຸ່ງແລະການແຕ່ງຕົວຂອງເຮົາ?
12 ໃນຖານະເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ເຮົາຕ້ອງການປາກົດຕົວຢ່າງເຫມາະສົມເຊິ່ງຫມາຍເຖິງການແຕ່ງຕົວແບບທີ່ສຸພາບ ສະອາດ ສະແດງເຖິງລົດນິຍົມທີ່ດີ ແລະເຫມາະກັບກາລະເທສະ. ຕະຫລອດເວລາ ການປາກົດຕົວຂອງເຮົາຄວນສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນ ‘ຄວາມສຸພາບ ແລະສະຕິອັນດີ’ ພ້ອມກັບ “ການດີ” ເຊິ່ງເຫມາະກັບໃຜກໍຕາມ ບໍ່ວ່າຊາຍຫລືຍິງທີ່ “ປະກາດຕົວວ່າເປັນຄົນນັບຖືພະເຈົ້າ.” ແນ່ນອນ ເລື່ອງທີ່ເຮົາເປັນຫ່ວງອັນດັບທຳອິດຄື ບໍ່ແມ່ນການດຶງຄວາມສົນໃຈມາສູ່ຕົວເອງ ແຕ່ເພື່ອ “ຮັກສາຕົວໄວ້ໃນຄວາມຮັກຂອງພະເຈົ້າ.” (1 ຕີໂມເຕ 2:9, ລ.ມ.; 10; ຢູເດ 21) ແມ່ນແລ້ວ ສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການໃຫ້ມີການປະດັບຢ່າງສວຍງາມທີ່ສຸດ ນັ້ນຄື “ຕົວຕົນທີ່ຢູ່ໃນໃຈ . . . ເຊິ່ງມີຄ່າຫລາຍໃນສາຍຕາພະເຈົ້າ.”—1 ເປໂຕ 3:3, 4, ລ.ມ.
13 ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ດ້ວຍວ່າ ແບບເຄື່ອງນຸ່ງແລະການແຕ່ງຕົວຂອງເຮົາອາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ວິທີທີ່ຄົນອື່ນເບິ່ງການນະມັດສະການແທ້. ຄຳພາສາກະເລັກທີ່ແປວ່າ “ສຸພາບ” ເມື່ອໃຊ້ໃນແງ່ສິນລະທຳ ສະແດງເຖິງແນວຄິດກ່ຽວກັບຄວາມເຄົາລົບນັບຖື ຄວາມເກງຂາມ ແລະຄວາມນັບຖືຕໍ່ຄວາມຮູ້ສຶກຫລືຄວາມຄິດເຫັນຂອງຄົນອື່ນ. ສະນັ້ນ ສິ່ງທີ່ຄວນເປັນເປົ້າຫມາຍຂອງເຮົາກໍຄື ຖືວ່າສະຕິຮູ້ສຶກຜິດຊອບຂອງຄົນອື່ນສຳຄັນກວ່າສິດທິຂອງເຮົາທີ່ຈະແຕ່ງຕົວແບບທີ່ເຮົາມັກ. ເຫນືອສິ່ງອື່ນໃດ ເຮົາຢາກໃຫ້ພະເຢໂຫວາແລະປະຊາຊົນຂອງພະອົງໄດ້ຮັບກຽດ ແລະເຮົາຢາກແນະນຳຕົວເອງວ່າເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າ ໂດຍເຮັດ “ທຸກສິ່ງໃຫ້ເປັນທີ່ຖວາຍລັດສະຫມີແກ່ພະເຈົ້າ.”—1 ໂກລິນໂທ 4:9; 10:31; 2 ໂກລິນໂທ 6:3, 4; 7:1.
ການປາກົດຕົວຂອງຂ້ອຍນຳຄຳສັນລະເສີນມາສູ່ພະເຢໂຫວາບໍ?
14. ໃນເລື່ອງການປາກົດຕົວແລະສຸຂະອະນາໄມ ມີຄຳຖາມຫຍັງແດ່ທີ່ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງ?
14 ເຄື່ອງນຸ່ງ ການແຕ່ງຕົວ ແລະສຸຂະອະນາໄມຂອງເຮົາແຮ່ງສຳຄັນກວ່າອີກເມື່ອເຮົາເຂົ້າຮ່ວມວຽກປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນຫລືເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຄລິດສະຕຽນ. ຈົ່ງຖາມຕົວເອງວ່າ ‘ການປາກົດຕົວແລະສຸຂະອະນາໄມສ່ວນຕົວເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມສົນໃຈທີ່ເກີນຄວນຕໍ່ຕົວຂ້ອຍບໍ? ການປາກົດຕົວແບບນັ້ນເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈບໍ? ຂ້ອຍຖືວ່າສິດຂອງຂ້ອຍໃນເລື່ອງດັ່ງກ່າວສຳຄັນກວ່າການມີຄຸນສົມບັດທີ່ຈະຮັບເອົາຫນ້າທີ່ມອບຫມາຍໃນປະຊາຄົມບໍ?’—ຄຳເພງ 68:6; ຟີລິບ 4:5; 1 ເປໂຕ 5:6.
15. ເປັນຫຍັງພະຄຳຂອງພະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ບົ່ງກົດລະບຽບຕ່າງໆເລື່ອງເຄື່ອງນຸ່ງ ການແຕ່ງຕົວ ແລະສຸຂະອະນາໄມ?
15 ຄຳພີໄບເບິນບໍ່ໄດ້ບົ່ງກົດລະບຽບຕ່າງໆໄວ້ສຳລັບຄລິດສະຕຽນໃນເລື່ອງເຄື່ອງນຸ່ງ ການແຕ່ງຕົວ ແລະສຸຂະອະນາໄມ. ພະເຢໂຫວາບໍ່ປາຖະຫນາທີ່ຈະຈຳກັດເສລີພາບໃນການເລືອກຫລືການໃຊ້ຄວາມສາມາດໃນການຄິດຂອງເຮົາ. ກົງກັນຂ້າມ ພະອົງຢາກໃຫ້ເຮົາເປັນຜູ້ໃຫຍ່ໃນການໃຊ້ຫລັກການຂອງຄຳພີໄບເບິນເພື່ອຫາເຫດຜົນແລະເປັນຜູ້ທີ່ “ໂດຍທາງການເຝິກແອບສາມາດໃຊ້ເຫດຜົນ ໄຈ້ແຍກຄວາມດີແລະຄວາມຊົ່ວ.” (ເຫບເລີ 5:14, ທ.ປ.) ເຫນືອສິ່ງອື່ນໃດ ພະອົງຢາກໃຫ້ຄວາມຮັກຊີ້ນຳເຮົາ ທັງຄວາມຮັກຕໍ່ພະເຈົ້າແລະຕໍ່ເພື່ອນບ້ານ. (ມາລະໂກ 12:30, 31) ພາຍໃນຂອບເຂດເຫລົ່ານັ້ນ ກໍຍັງເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະເລືອກເຄື່ອງນຸ່ງແລະການແຕ່ງຕົວໄດ້ຫລາຍແບບ. ຫລັກຖານໃນເລື່ອງນີ້ເຫັນໄດ້ຈາກກຸ່ມຄົນທີ່ນະມັດສະການພະເຢໂຫວາທີ່ມີຄວາມຍິນດີເຊິ່ງແຕ່ງຕົວດ້ວຍເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ມີຫລາຍສີສັນບໍ່ວ່າເຂົາເຈົ້າຊຸມນຸມກັນຢູ່ບ່ອນໃດກໍຕາມເທິງແຜ່ນດິນໂລກ.
ໃຫ້ຕາຂອງເຮົາ “ເບິ່ງທີ່ສິ່ງດຽວ” ສະເຫມີ
16. ນໍ້າໃຈຂອງໂລກຂັດກັບຄຳສອນຂອງພະເຍຊູແນວໃດ ແລະຄຳຖາມອັນໃດທີ່ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງ?
16 ນໍ້າໃຈຂອງໂລກເປັນສິ່ງຫລອກລວງແລະກະຕຸ້ນຫລາຍລ້ານຄົນໃຫ້ຫມາຍເພິ່ງເງິນແລະສິ່ງຝ່າຍວັດຖຸເພື່ອຈະມີຄວາມສຸກ. ແຕ່ພະເຍຊູກ່າວວ່າ “ແມ່ນຄົນຜູ້ຫນຶ່ງມັ່ງມີຫລາຍ ຊີວິດແຫ່ງຕົນບໍ່ເປັນດ້ວຍເຂົ້າຂອງທີ່ເພິ່ນມີຢູ່ນັ້ນ.” (ລືກາ 12:15) ໃນຂະນະທີ່ບໍ່ເຫັນດີກັບລັດທິຖືສັນໂດດ ຫລືການຫັກຫ້າມໃຈຕົນເອງຢ່າງສຸດຂີດ ພະເຍຊູສອນວ່າຊີວິດແລະຄວາມສຸກແທ້ເປັນຂອງຜູ້ທີ່ “ສຳນຶກເຖິງຄວາມຈຳເປັນຝ່າຍວິນຍານ.” ແລະຜູ້ທີ່ໃຫ້ຕາ “ເບິ່ງທີ່ສິ່ງດຽວ” ສະເຫມີ ຄືຕາທີ່ຈ້ອງເບິ່ງຊື່ດີແລະໃຫ້ຄວາມສົນໃຈກັບສາຍສຳພັນກັບພະເຈົ້າເປັນອັນດັບທຳອິດ. (ມັດທາຍ 5:3, ລ.ມ.; 6:22, 23, ລ.ມ.) ຈົ່ງຖາມຕົວເອງວ່າ ‘ຂ້ອຍເຊື່ອແທ້ໆບໍໃນສິ່ງທີ່ພະເຍຊູສອນ ຫລືວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ “ພໍ່ແຫ່ງຄວາມຕົວະ”? (ໂຢຮັນ 8:44) ຄຳເວົ້າ ເປົ້າຫມາຍ ລຳດັບຄວາມສຳຄັນ ແລະແນວທາງຊີວິດຂອງຂ້ອຍເຜີຍໃຫ້ເຫັນຫຍັງ’?—ລືກາ 6:45; 21:34-36; 2 ໂຢຮັນ 6.
17. ຈົ່ງບອກປະໂຫຍດບາງຢ່າງເຊິ່ງຄົນທີ່ໃຫ້ຕາເບິ່ງແຕ່ສິ່ງດຽວໄດ້ຮັບ.
17 ພະເຍຊູກ່າວວ່າ ‘ສະຕິປັນຍາກໍຖືກເປີດເຜີຍໃຫ້ເຫັນເປັນຈິງ ໂດຍຜົນຂອງພະປັນຍານັ້ນ.’ (ມັດທາຍ 11:19, ທ.ປ.) ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາປະໂຫຍດບາງຢ່າງເຊິ່ງຄົນທີ່ໃຫ້ຕາຂອງຕົນເບິ່ງແຕ່ສິ່ງດຽວສະເຫມີໄດ້ຮັບ. ເຂົາເຈົ້າພົບຄວາມສົດຊື່ນແທ້ໃນວຽກຮັບໃຊ້ເລື່ອງລາຊະອານາຈັກ. (ມັດທາຍ 11:29, 30) ເຂົາເຈົ້າຫລີກລ່ຽງຄວາມກະວົນກະວາຍເກີນຄວນແລະນັ້ນຈຶ່ງປ້ອງກັນຕົນເອງຈາກຄວາມທຸກມາກມາຍທາງຈິດໃຈແລະທາງອາລົມ. (1 ຕີໂມເຕ 6:9, 10) ເນື່ອງຈາກອີ່ມໃຈກັບສິ່ງຕ່າງໆທີ່ມີເທົ່າທີ່ຈຳເປັນໃນຊີວິດ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງມີເວລາຫລາຍຂຶ້ນໃຫ້ກັບຄອບຄົວແລະເພື່ອນຄລິດສະຕຽນ. ຜົນກໍຄືເຂົາເຈົ້າອາດນອນຫລັບດີກວ່າ. (ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 5:12) ເຂົາເຈົ້າປະສົບຄວາມຍິນດີຫລາຍຂຶ້ນຈາກການໃຫ້ ບໍ່ວ່າໃນວິທີໃດກໍຕາມທີ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດໄດ້. (ກິດຈະການ 20:35) ແລະເຂົາເຈົ້າ “ມີຄວາມໄວ້ໃຈ [“ຄວາມຫວັງ,” ລ.ມ.] ເປັນບໍລິບູນ” ແລະມີສັນຕິສຸກພາຍໃນໃຈແລະມີຄວາມອີ່ມອົກອີ່ມໃຈ. (ໂລມ 15:13; ມັດທາຍ 6:31, 32) ພະພອນເຫລົ່ານີ້ລໍ້າຄ່າແທ້ໆ!
ສວມໃສ່ “ຍຸດທະພັນຄົບຊຸດ”
18. ຄຳພີໄບເບິນພັນລະນາແນວໃດເຖິງສັດຕູຂອງເຮົາ ວິທີການຂອງມັນ ແລະລັກສະນະການຕໍ່ສູ້ຂອງເຮົາ?
18 ຜູ້ທີ່ຮັກສາຕົວໃນຄວາມຮັກຂອງພະເຈົ້າສະເຫມີຍັງໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງໃຫ້ພົ້ນຈາກຊາຕານເຊິ່ງພະຍາຍາມຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຊົາຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າ. ຊາຕານບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງການໃຫ້ຄລິດສະຕຽນຂາດຄວາມສຸກເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ໄດ້ຮັບຊີວິດຕະຫລອດໄປນຳອີກ. (1 ເປໂຕ 5:8) ໂປໂລກ່າວວ່າ “ການເລວເສິກ [“ປໍ້າສູ້,” ລ.ມ.] ຂອງເຮົາທັງຫລາຍບໍ່ເປັນຕໍ່ສູ້ເລືອດແລະເນື້ອຫນັງ ແຕ່ວ່າຕໍ່ສູ້ເຈົ້ານາຍຜູ້ໃຫຍ່ທັງຫລາຍ ແລະຕໍ່ສູ້ຜູ້ມີອຳນາດທັງຫລາຍ ແລະຕໍ່ສູ້ຜູ້ຄຸ້ມຄອງທັງຫລາຍແຫ່ງທີ່ມືດນີ້ ແລະຕໍ່ສູ້ລິດເດດ ເປັນວິນຍານອັນຊົ່ວທີ່ຢູ່ໃນຟ້າອາກາດ.” (ເອເຟດ 6:12) ຄຳວ່າ “ປໍ້າສູ້” ຊີ້ບອກວ່າການຕໍ່ສູ້ຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນໄລຍະຫ່າງຄືກັບການຕໍ່ສູ້ທີ່ມີບ່ອນຫລົບຊ້ອນ ແຕ່ເປັນການຕໍ່ສູ້ແບບໃກ້ໆຕົວ. ນອກຈາກນັ້ນ ວະລີທີ່ວ່າ “ເຈົ້ານາຍຜູ້ໃຫຍ່” “ຜູ້ມີອຳນາດ” ແລະ “ຜູ້ຄຸ້ມຄອງ” ຊີ້ບອກວ່າການໂຈມຕີທີ່ມາຈາກແດນຂອງພວກວິນຍານມີການຈັດລະບຽບຢ່າງດີແລະວາງແຜນໄວ້ແລ້ວ.
19. ຈົ່ງພັນລະນາເຖິງຍຸດທະພັນຝ່າຍວິນຍານຄົບຊຸດຂອງຄລິດສະຕຽນ.
19 ແນວໃດກໍຕາມ ເຖິງວ່າຈະເປັນມະນຸດທີ່ມີຂໍ້ບົກພ່ອງແລະມີຂີດຈຳກັດ ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບໄຊຊະນະ. ໂດຍວິທີໃດ? ໂດຍການສວມໃສ່ “ຍຸດທະພັນຄົບຊຸດຂອງພະເຈົ້າ.” (ເອເຟດ 6:13, ທ.ປ.) ເອເຟດ 6:14-18 ພັນລະນາເຖິງຍຸດທະພັນດັ່ງກ່າວວ່າ “ເຫດສັນນີ້ທ່ານທັງຫລາຍຈົ່ງຢັ້ງຢືນ ເອົາຄວາມຈິງຄາດແອວໄວ້ ແລະເອົາຄວາມຊອບທຳເປັນເຄື່ອງເຫລັກອັດປ້ອງອົກໄວ້ ແລະຈົ່ງເອົາຄວາມຈັດແຈ່ງໃນຄຳປະເສີດແຫ່ງຄວາມສຸກສຳລານເປັນເກີບສົບໃສ່ຕີນ. ແລະຈະຕື່ມສິ່ງທັງຫລາຍນັ້ນອີກ ຈົ່ງເອົາຄວາມເຊື່ອເປັນໂລ້ ດ້ວຍໂລ້ນັ້ນທ່ານທັງຫລາຍຈະອາດກະທຳລູກສອນອັນຕິດໄຟຂອງຜູ້ຮ້າຍນັ້ນໃຫ້ມອດເສຍ. ແລະຈົ່ງເອົາຫມວກເຫລັກ [ຫລືຄວາມຫວັງ] ແຫ່ງຄວາມພົ້ນສົບຫົວໄວ້ດ້ວຍ ແລະຈົ່ງຖືດາບຂອງພະວິນຍານທີ່ເປັນພະຄຳຂອງພະເຈົ້າ ແລະອ້ອນວອນໃນພະວິນຍານທຸກເວລາດ້ວຍຄຳອ້ອນວອນແລະຄຳວອນຂໍເຊີນທຸກຢ່າງ.”
20. ສະພາບການຂອງເຮົາຕ່າງຈາກທະຫານແທ້ໆແນວໃດ?
20 ເນື່ອງຈາກເປັນການຈັດຕຽມຈາກພະເຈົ້າ ຍຸດທະພັນຝ່າຍວິນຍານທີ່ຄົບຊຸດຈະປົກປ້ອງເຮົາໄວ້ຢ່າງແນ່ນອນ ຕາບໃດທີ່ເຮົາສວມໃສ່ຍຸດທະພັນນັ້ນຕະຫລອດເວລາ. ບໍ່ຄືກັບທະຫານແທ້ໆທີ່ອາດຈະພັກເປັນເວລາດົນນານລະຫວ່າງການສູ້ຮົບ ຄລິດສະຕຽນຢູ່ໃນການຕໍ່ສູ້ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມເປັນຄວາມຕາຍເຊິ່ງຈະຢຸດພັກບໍ່ໄດ້ ຈົນກວ່າພະເຈົ້າຈະທຳລາຍໂລກຂອງຊາຕານແລະຖິ້ມກາຍວິນຍານຊົ່ວທັງຫມົດລົງໃນເຫວເລິກ. (ຄຳປາກົດ 12:17; 20:1-3) ດັ່ງນັ້ນ ຢ່າເລີກລາຖ້າເຈົ້າກຳລັງຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມອ່ອນແອຫລືຄວາມປາຖະຫນາທີ່ຜິດ ເພາະເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງ “ທຸບຕີ” ຕົວເອງເພື່ອຈະຮັກສາຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາ. (1 ໂກລິນໂທ 9:27, ລ.ມ.) ທີ່ຈິງ ຕອນທີ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ປໍ້າສູ້ນັ້ນແຫລະທີ່ເຮົາຕ້ອງເປັນຫ່ວງ!
21. ເຮົາຈະໄດ້ໄຊຊະນະໃນການຕໍ່ສູ້ທາງຝ່າຍວິນຍານໂດຍວິທີໃດເທົ່ານັ້ນ?
21 ນອກຈາກນັ້ນ ເຮົາບໍ່ສາມາດຊະນະໃນການຕໍ່ສູ້ນີ້ໄດ້ດ້ວຍກຳລັງຂອງເຮົາເອງ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ໂປໂລເຕືອນເຮົາເຖິງຄວາມຈຳເປັນທີ່ຈະອະທິດຖານເຖິງພະເຢໂຫວາ “ໃນພະວິນຍານທຸກເວລາ.” ໃນຂະນະດຽວກັນ ເຮົາຄວນຟັງພະເຢໂຫວາໂດຍການສຶກສາພະຄຳຂອງພະອົງແລະຄົບຫາກັບເພື່ອນ “ທະຫານ” ໃນທຸກໂອກາດ ເນື່ອງຈາກເຮົາບໍ່ໄດ້ຕໍ່ສູ້ຄົນດຽວ! (ຟີເລໂມນ 2; ເຫບເລີ 10:24, 25) ຜູ້ທີ່ຮັກສາຕົວສັດຊື່ໃນຂອບເຂດຕ່າງໆທີ່ກ່າວມາແລ້ວຈະບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ໄຊຊະນະເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຈະປົກປ້ອງຄວາມເຊື່ອຂອງຕົນຢ່າງເຂັ້ມແຂງເມື່ອປະເຊີນການຄັດຄ້ານ.
ພ້ອມສະເຫມີທີ່ຈະປົກປ້ອງຄວາມເຊື່ອຂອງຕົນເອງ
22, 23. (ກ) ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງກຽມພ້ອມຕະຫລອດເວລາເພື່ອປົກປ້ອງຄວາມເຊື່ອ ແລະຄຳຖາມອັນໃດແດ່ທີ່ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງ? (ຂ) ຈະພິຈາລະນາເລື່ອງຫຍັງໃນບົດຕໍ່ໄປ?
22 ພະເຍຊູກ່າວວ່າ ‘ເພາະທ່ານບໍ່ຢູ່ຝ່າຍໂລກ ໂລກກຽດຊັງພວກທ່ານ.’ (ໂຢຮັນ 15:19) ດັ່ງນັ້ນ ຄລິດສະຕຽນຕ້ອງພ້ອມສະເຫມີທີ່ຈະປົກປ້ອງຄວາມເຊື່ອຂອງຕົນ ແລະເຮັດເຊັ່ນນັ້ນດ້ວຍທ່າທີທີ່ອ່ອນໂຍນແລະສະແດງຄວາມນັບຖື. (1 ເປໂຕ 3:15) ຈົ່ງຖາມຕົວເອງວ່າ ‘ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈເຫດຜົນທີ່ວ່າ ບາງເທື່ອພະຍານພະເຢໂຫວາຍຶດຈຸດຢືນທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມຄິດເຫັນຂອງຄົນສ່ວນຫລາຍບໍ? ເມື່ອປະເຊີນຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຍຶດຢູ່ຈຸດຢືນດັ່ງກ່າວ ຂ້ອຍຫມັ້ນໃຈຢ່າງເຕັມທີບໍວ່າສິ່ງທີ່ຄຳພີໄບເບິນແລະຊົນຊັ້ນຂ້າໃຊ້ຜູ້ສັດຊື່ເວົ້ານັ້ນຖືກຕ້ອງ? (ມັດທາຍ 24:45; ໂຢຮັນ 17:17) ແລະເມື່ອຕ້ອງເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນສາຍຕາຂອງພະເຢໂຫວາ ຂ້ອຍບໍ່ພຽງແຕ່ພ້ອມທີ່ຈະແຕກຕ່າງຈາກຄົນອື່ນ ແຕ່ຍັງພູມໃຈທີ່ເປັນເຊັ່ນນັ້ນບໍ?’—ຄຳເພງ 34:2; ມັດທາຍ 10:32, 33.
23 ຫລາຍຄັ້ງ ຄວາມປາຖະຫນາຂອງເຮົາທີ່ຈະແຍກຢູ່ຕ່າງຫາກຈາກໂລກຖືກທົດລອງໃນວິທີທີ່ແນບນຽນກວ່າ. ຕົວຢ່າງ ດັ່ງທີ່ກ່າວມາແລ້ວ ພະຍາມານພະຍາຍາມລໍ້ລວງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາໃຫ້ເຂົ້າໄປຫມົກມຸ້ນກັບໂລກໂດຍຄວາມບັນເທີງແບບໂລກ. ເຮົາຈະເລືອກຄວາມບັນເທີງທີ່ດີງາມເຊິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ສົດຊື່ນແລະມີສະຕິຮູ້ສຶກຜິດຊອບທີ່ສະອາດໄດ້ແນວໃດ? ຈະພິຈາລະນາເລື່ອງນີ້ໃນບົດຕໍ່ໄປ.
^ ຂໍ້ 3 ຕັ້ງແຕ່ວັນເພນເຕກອດປີ 33 ສ.ສ. ພະຄລິດໄດ້ປະຕິບັດຫນ້າທີ່ໃນຖານະເປັນກະສັດຂອງປະຊາຄົມຂອງພະອົງເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍສາວົກທີ່ຖືກເຈີມເຊິ່ງຢູ່ແຜ່ນດິນໂລກ. (ໂກໂລດ 1:13) ໃນປີ 1914 ພະຄລິດໄດ້ຮັບສິດອຳນາດຖານະກະສັດເຫນືອ “ລາຊະອານາຈັກຂອງໂລກ.” ດ້ວຍເຫດນີ້ ໃນຕອນນີ້ຄລິດສະຕຽນຜູ້ຖືກເຈີມຈຶ່ງຮັບໃຊ້ໃນຖານະເປັນລາຊະທູດຂອງລາຊະອານາຈັກເມຊີ.—ຄຳປາກົດ 11:15, ລ.ມ.
^ ຂໍ້ 8 ເບິ່ງປຶ້ມການຫາເຫດຜົນຈາກພະຄຳພີ (ພາສາອັງກິດ) ຫນ້າ 389-393 ຈັດພິມໂດຍພະຍານພະເຢໂຫວາ.
^ ຂໍ້ 65 ເບິ່ງພາກຜະຫນວກຫນ້າ 212-214.
ເລື່ອງທີ່ເຈົ້າອາດຈະມັກ
ລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າປົກຄອງແລ້ວ!
ສະໜັບສະໜູນລັດຖະບານຂອງພະເຈົ້າພຽງໜຶ່ງດຽວດ້ວຍຄວາມພັກດີ
“ແມ່ນ້ຳ” ແຫ່ງການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫງພະຍານພະເຢໂຫວາໄດ້ຖືກກືນກິນໃຫ້ໝົດໄປໂດຍແຫຼ່ງທີ່ບໍ່ໄດ້ຄາດຄິດຍ້ອນເຂົາເຈົ້າຮັກສາຄວາມເປັນກາງໃນເລື່ອງການເມືອງ
ໃຫ້ໃກ້ຊິດກັບພະເຢໂຫວາ
“ພະອົງຜູ້ດຽວພັກດີ”
ເປັນຫຍັງຄວາມພັກດີຂອງພະເຈົ້າຈຶ່ງດີກວ່າຄວາມສັດຊື່ຂອງເພິ່ນ?
