ບົດທີ 20
ພະເຢໂຫວາ “ມີສະຕິປັນຍາ” ແຕ່ກໍຖ່ອມ
1-3. ເປັນຫຍັງເຮົາໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ຖ່ອມ?
ຂໍໃຫ້ນຶກພາບວ່າພໍ່ຄົນໜຶ່ງທີ່ຢາກສອນເລື່ອງສຳຄັນໃຫ້ລູກທີ່ຍັງນ້ອຍຢູ່ຂອງລາວຮູ້. ຖ້າລາວຢາກໃຫ້ລູກໄດ້ຮັບປະໂຫຍດແທ້ໆລາວຈະບອກລູກແນວໃດ? ລາວຈະຢືນຈ້ອງໜ້າລູກແລະເວົ້າແຮງໆໃຫ້ລູກຢ້ານບໍ? ຫຼືລາວຈະຫຍໍ້ໂຕລົງຫາລູກແລ້ວເວົ້າກັບລູກໃນແບບທີ່ອ່ອນໂຍນ? ພໍ່ທີ່ສະຫຼາດແລະຖ່ອມກໍຈະເວົ້າກັບລູກແບບທີ່ອ່ອນໂຍນ.
2 ພະເຢໂຫວາເປັນພໍ່ແບບໃດ? ເພິ່ນຍິ່ງຫຼືຖ່ອມ ໃຈຮ້າຍຫຼືໃຈດີ? ພະເຢໂຫວາຮູ້ທຸກຢ່າງແລະສະຫຼາດກວ່າທຸກຄົນ. ເຈົ້າອາດເຄີຍເຫັນແມ່ນບໍວ່າຄົນທີ່ມີຄວາມຮູ້ແລະສະຫຼາດບໍ່ແມ່ນວ່າຊິເປັນຄົນຖ່ອມທຸກຄົນໂລດ? ຄືກັບທີ່ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ: “ຄວາມຮູ້ເຮັດໃຫ້ອວດດີ.” (1 ໂກຣິນໂທ 3:19; 8:1) ແຕ່ພະເຢໂຫວາຜູ້ທີ່ “ມີສະຕິປັນຍາແລະມີລິດເດດຫຼາຍ” ເພິ່ນກໍຍັງຖ່ອມ. (ໂຢບ 9:4) ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເບິ່ງຄືບໍ່ມີອຳນາດຫຼືບໍ່ເປັນຕາໜ້ານັບຖື ແຕ່ໝາຍຄວາມວ່າເພິ່ນບໍ່ເຄີຍຍິ່ງ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນແນວນັ້ນ?
3 ພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ບໍລິສຸດ. ເພິ່ນຈຶ່ງບໍ່ມີຄຸນລັກສະນະທີ່ບໍ່ດີ ເຊັ່ນ ຄວາມຍິ່ງ. (ມາຣະໂກ 7:20-22) ຂໍໃຫ້ເຮົາຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ຜູ້ພະຍາກອນເຢເຣມີຢາເວົ້າກັບພະເຢໂຫວາ. ລາວບອກວ່າ: “ພະອົງຈະຈື່ໄດ້ແນ່ນອນແລະຈະມາຊ່ວຍ [ຫຼືກົ້ມລົງມາຫາ] ລູກ.” a (ເພງໂສກເສົ້າ 3:20) ເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າປະທັບໃຈແທ້ໆແມ່ນບໍທີ່ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສູງສຸດເຕັມໃຈກົ້ມລົງມາຫຼືລົດໂຕເອງລົງມາຫາເຢເຣມີຢາເພື່ອສະແດງຄວາມສົນໃຈມະນຸດທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບ. (ເພງສັນລະເສີນ 113:7) ພະເຢໂຫວາຖ່ອມຫຼາຍແທ້ໆ ແຕ່ເພິ່ນສະແດງຄວາມຖ່ອມແນວໃດ? ຄວາມຖ່ອມຂອງເພິ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເພິ່ນມີສະຕິປັນຍາ? ແລະເລື່ອງນີ້ສຳຄັນຕໍ່ເຮົາແນວໃດ?
ພະເຢໂຫວາສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເພິ່ນຖ່ອມ
4, 5. (ກ) ຄວາມຖ່ອມແມ່ນຫຍັງ ພະເຢໂຫວາສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເພິ່ນຖ່ອມ ແລະຄວາມຖ່ອມບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງຫຍັງ? (ຂ) ພະເຢໂຫວາສະແດງຄວາມຖ່ອມກັບດາວິດແນວໃດ ແລະຄວາມຖ່ອມຂອງພະເຢໂຫວາເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ເຮົາແນວໃດ?
4 ຄົນຖ່ອມຈະບໍ່ຄິດເຖິງແຕ່ໂຕເອງຫຼືພູມໃຈໃນໂຕເອງຫຼາຍເກີນໄປ. ຄົນຖ່ອມຈະອ່ອນໂຍນ ອົດທົນ ແລະມີເຫດຜົນ. (ຄາລາເຕຍ 5:22, 23) ເຮົາບໍ່ຄວນຄິດວ່າຍ້ອນພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ຖ່ອມ ອ່ອນໂຍນ ແລະອົດທົນ ແລ້ວເພິ່ນຈະບໍ່ໃຈຮ້າຍເມື່ອມີເລື່ອງທີ່ບໍ່ຍຸຕິທຳເກີດຂຶ້ນຫຼືອ່ອນແອຈົນບໍ່ກ້າທຳລາຍຄົນຊົ່ວ. ແຕ່ການທີ່ພະເຢໂຫວາຖ່ອມແລະອ່ອນໂຍນສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເພິ່ນຄວບຄຸມໂຕເອງໄດ້ຢ່າງສົມບູນແບບແລະໃຊ້ລິດເດດຢ່າງຖືກຕ້ອງສະເໝີ. (ເອຊາຢາ 42:14) ຄວາມຖ່ອມຂອງພະເຢໂຫວາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເພິ່ນມີສະຕິປັນຍາຫຼາຍ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເວົ້າແນວນັ້ນ? ຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານຄຳພີໄບເບິນຄົນໜຶ່ງບອກວ່າ: “ຄົນຖ່ອມຕ້ອງບໍ່ເຫັນແກ່ໂຕ ແລະມີແຕ່ຄົນແບບນັ້ນທີ່ມີສະຕິປັນຍາແທ້.” ແລ້ວຄວາມຖ່ອມຂອງພະເຢໂຫວາເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ເຮົາແນວໃດ?
ພໍ່ທີ່ສະຫຼາດສະແດງຄວາມຖ່ອມແລະຄວາມອ່ອນໂຍນຕໍ່ລູກຂອງລາວ
5 ກະສັດດາວິດຂຽນເພງທີ່ເວົ້າເຖິງພະເຢໂຫວາວ່າ: “ພະອົງເອົາໂລ້ໃຫ້ລູກເພື່ອຊ່ວຍຊີວິດລູກ. ມືຂວາຂອງພະອົງໄດ້ໂຈມລູກໄວ້ ແລະຄວາມຖ່ອມຂອງພະອົງເຮັດໃຫ້ລູກຍິ່ງໃຫຍ່.” (ເພງສັນລະເສີນ 18:35) ດາວິດຮູ້ສຶກໄດ້ວ່າພະເຢໂຫວາໂນ້ມໂຕລົງມາຫາລາວ ແລະເບິ່ງແຍງປົກປ້ອງລາວທີ່ເປັນມະນຸດບໍ່ສົມບູນແບບ. ດາວິດຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາຊ່ວຍລາວໃຫ້ລອດຈາກພວກສັດຕູແລະເຮັດໃຫ້ລາວຂຶ້ນເປັນກະສັດໄດ້ ຍ້ອນເພິ່ນເປັນພະເຈົ້າທີ່ຖ່ອມ. ຄ້າຍຄືກັນ ເຮົາມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະລອດໄດ້ກໍຍ້ອນພະເຢໂຫວາຖ່ອມ. ເພິ່ນຮັກເຮົາແລະຊ່ວຍເຮົາຄືກັບພໍ່ທີ່ໃຈດີ.
6, 7. (ກ) ເປັນຫຍັງຄຳພີໄບເບິນບໍ່ເຄີຍເວົ້າວ່າພະເຢໂຫວາຈຽມໂຕ? (ຂ) ຄວາມອ່ອນໂຍນກັບສະຕິປັນຍາກ່ຽວຂ້ອງກັນແນວໃດ ແລະໃນເລື່ອງນີ້ໃຜເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ສຸດ?
6 ສັງເກດວ່າຄວາມຖ່ອມກັບຄວາມຈຽມໂຕບໍ່ຄືກັນ. ຄວາມຈຽມໂຕເປັນຄຸນລັກສະນະທີ່ດີອັນໜຶ່ງທີ່ຄົນສັດຊື່ຄວນມີ. ຄືກັບຄວາມຖ່ອມ ຄວາມຈຽມໂຕກ່ຽວຂ້ອງກັບສະຕິປັນຍາ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ສຸພາສິດ 11:2 ບອກວ່າ: “ສະຕິປັນຍາຢູ່ກັບຄົນທີ່ຖ່ອມໂຕ [ຫຼືຈຽມໂຕ]” ແຕ່ຄຳພີໄບເບິນບໍ່ເຄີຍບອກວ່າພະເຢໂຫວາຈຽມໂຕ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເວົ້າແນວນັ້ນ? ຍ້ອນຄຳພີໄບເບິນໃຊ້ຄຳນີ້ກັບມະນຸດເທົ່ານັ້ນແລະໝາຍເຖິງການຍອມຮັບວ່າໂຕເອງມີຂີດຈຳກັດ. ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຜູ້ມີລິດເດດສູງສຸດບໍ່ມີຂີດຈຳກັດ ແຕ່ຄົນທີ່ເຮັດຕາມມາດຕະຖານທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງເພິ່ນຈະເຂົ້າໃຈວ່າລາວບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກຢ່າງ. (ມາຣະໂກ 10:27; ຕີໂຕ 1:2) ນອກຈາກນັ້ນ ບໍ່ມີໃຜມີສິດຈະສັ່ງໃຫ້ເພິ່ນເຮັດນັ້ນເຮັດນີ້ໄດ້ຍ້ອນພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ສູງສຸດ. ດັ່ງນັ້ນ ຄວາມຈຽມໂຕຈຶ່ງເອົາມາໃຊ້ກັບພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້.
7 ແຕ່ພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ຖ່ອມແລະອ່ອນໂຍນ. ເພິ່ນສອນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນວ່າເພື່ອຈະມີສະຕິປັນຍາແທ້ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງອ່ອນໂຍນ. ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ ‘ຄວາມອ່ອນໂຍນມາຈາກສະຕິປັນຍາ.’ b (ຢາໂກໂບ 3:13) ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງຕົວຢ່າງຂອງພະເຢໂຫວາກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ນຳກັນ.
ພະເຢໂຫວາມອບໝາຍວຽກໃຫ້ຄົນອື່ນແລະຟັງເຂົາເຈົ້າ
8-10. (ກ) ເປັນຫຍັງຈຶ່ງໜ້າປະທັບໃຈທີ່ພະເຢໂຫວາເຕັມໃຈມອບໝາຍວຽກໃຫ້ຄົນອື່ນແລະພ້ອມທີ່ຈະຟັງນຳອີກ? (ຂ) ພະເຈົ້າຜູ້ມີລິດເດດສູງສຸດສະແດງຄວາມຖ່ອມກັບທູດສະຫວັນຂອງເພິ່ນແນວໃດ?
8 ຄວາມຖ່ອມຂອງພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ເຮົາປະທັບໃຈໃນໂຕເພິ່ນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ເພິ່ນເຕັມໃຈມອບໝາຍວຽກໃຫ້ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນແລະຍັງຮັບຟັງເຂົາເຈົ້ານຳ. ນີ້ເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າງຶດແທ້ໆຍ້ອນພະເຢໂຫວາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຫຼືຮັບຄຳແນະນຳຈາກໃຜ. (ເອຊາຢາ 40:13, 14; ໂຣມ 11:34, 35) ແຕ່ຄຳພີໄບເບິນຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາເຫັນຫຼາຍເທື່ອວ່າພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ຖ່ອມ.
9 ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງເຫດການໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນໃນຊີວິດຂອງອັບຣາຮາມ. ມີແຂກ 3 ຄົນມາຫາອັບຣາຮາມ ແລະລາວເອີ້ນຜູ້ໜຶ່ງວ່າ: “ພະເຢໂຫວາ.” ທີ່ຈິງ ເຂົາເຈົ້າເປັນທູດສະຫວັນທີ່ພະເຢໂຫວາສົ່ງມາເພື່ອໃຫ້ເຮັດວຽກມອບໝາຍຂອງເພິ່ນ ເມື່ອທູດສະຫວັນອົງນັ້ນເວົ້າແລະເຮັດຫຍັງກໍຄືກັບວ່າພະເຢໂຫວາກຳລັງເຮັດແບບນັ້ນນຳ. ຍ້ອນແນວນີ້ ພະເຢໂຫວາບອກອັບຣາຮາມວ່າ ເພິ່ນໄດ້ຍິນ “ຄົນຈົ່ມກ່ຽວກັບເມືອງໂຊໂດມແລະເມືອງໂກໂມຣາ.” ພະເຢໂຫວາບອກອີກວ່າ: “ເຮົາຊິລົງໄປເບິ່ງວ່າຊິແມ່ນຄືກັບທີ່ເຂົາເຈົ້າເວົ້າບໍ? ຖ້າບໍ່ແມ່ນ ເຮົາກໍຈະຮູ້.” (ປະຖົມມະການ 18:3, 20, 21) ແຕ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າພະເຢໂຫວາຈະ “ລົງໄປ” ເບິ່ງດ້ວຍໂຕເອງແທ້ໆ. ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ ເພິ່ນສົ່ງທູດສະຫວັນທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງເພິ່ນໄປເບິ່ງວ່າເກີດຫຍັງຂຶ້ນ. (ປະຖົມມະການ 19:1) ຖ້າພະເຢໂຫວາເຫັນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຢູ່ແລ້ວ ເປັນຫຍັງເພິ່ນຈຶ່ງຕ້ອງສົ່ງທູດສະຫວັນລົງມາ? ເພິ່ນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຊ່ວຍເພື່ອຈະ “ຮູ້” ວ່າເກີດຫຍັງຂຶ້ນຢູ່ເມືອງໂຊໂດມແລະເມືອງໂກໂມຣາກໍໄດ້. ແຕ່ພະເຢໂຫວາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເພິ່ນຖ່ອມໂດຍໃຫ້ທູດສະຫວັນລົງມາເບິ່ງວ່າເກີດຫຍັງຂຶ້ນແລະໃຫ້ໄປຢາມໂລດກັບຄອບຄົວຂອງລາວທີ່ຢູ່ເມືອງໂຊໂດມນຳ.
10 ນອກຈາກນັ້ນ ພະເຢໂຫວາຍັງພ້ອມທີ່ຈະຮັບຟັງ. ມີເທື່ອໜຶ່ງເພິ່ນຂໍໃຫ້ພວກທູດສະຫວັນສະເໜີວິທີຕ່າງໆເພື່ອຈະເຮັດໃຫ້ກະສັດອາຮາບທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໄປຕາຍຢູ່ສົງຄາມ. ພະເຢໂຫວາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກທູດສະຫວັນ. ແຕ່ເມື່ອທູດສະຫວັນອົງໜຶ່ງມີຂໍ້ສະເໜີທີ່ດີ ເພິ່ນກໍຟັງແລະບອກໃຫ້ລາວເຮັດຕາມຂໍ້ສະເໜີຂອງລາວ. (1 ກະສັດ 22:19-22) ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາຖ່ອມແທ້ໆ.
11, 12. ອັບຣາຮາມໄດ້ເຂົ້າໃຈແນວໃດວ່າພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ຖ່ອມ?
11 ເມື່ອມະນຸດທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບບອກເລື່ອງທີ່ລາວອຸກໃຈ ພະເຢໂຫວາກໍເຕັມໃຈຟັງລາວ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ເມື່ອຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາຈະທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມກັບເມືອງໂກໂມຣາ ອັບຣາຮາມສັບສົນແລະເວົ້າວ່າ: “ພະອົງຈະບໍ່ເຮັດຈັ່ງຊັ້ນແນ່ນອນ.” ແລ້ວລາວບອກອີກວ່າ: “ພະອົງທີ່ເປັນຜູ້ຕັດສິນທົ່ວໂລກຈະບໍ່ເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງບໍ?” ລາວຖາມວ່າ ຖ້າມີຄົນດີ 50 ຄົນ 45 ຄົນ ຫຼື 40 ຄົນຢູ່ຫັ້ນ ພະເຢໂຫວາຍັງຈະທຳລາຍເມືອງນັ້ນບໍ? ເຖິງວ່າພະເຢໂຫວາຮັບຮອງກັບລາວແລ້ວວ່າຈະບໍ່ທຳລາຍ ແຕ່ອັບຣາຮາມຍັງຖາມອີກຄືເກົ່າ. ຈົນສຸດທ້າຍລາວຖາມວ່າ ຖ້າຢູ່ຫັ້ນມີຄົນດີແຕ່ 10 ຄົນພະອົງກໍຍັງຈະທຳລາຍເມືອງນັ້ນຢູ່ບໍ. ບາງເທື່ອອັບຣາຮາມຍັງບໍ່ທັນເຂົ້າໃຈແທ້ໆວ່າພະເຢໂຫວາມີຄວາມເມດຕາຫຼາຍສ່ຳໃດ. ແຕ່ພະເຢໂຫວາກໍອົດທົນແລະຖ່ອມ. ເພິ່ນຍອມໃຫ້ອັບຣາຮາມທີ່ເປັນໝູ່ແລະຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນໄດ້ເວົ້າເລື່ອງທີ່ລາວອຸກໃຈອອກມາ.—ປະຖົມມະການ 18:23-33
12 ຫຼາຍຄົນທີ່ມີຄວາມຮູ້ຫຼາຍມັກຈະບໍ່ອົດທົນຟັງຄົນທີ່ມີຄວາມຮູ້ໜ້ອຍກວ່າໂຕເອງ. c ແຕ່ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຂອງເຮົາຟັງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນດ້ວຍຄວາມຖ່ອມ. ເມື່ອອັບຣາຮາມຖາມພະເຢໂຫວາຫຼາຍເທື່ອກ່ຽວກັບການທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມກັບເມືອງໂກໂມຣາ ລາວຈຶ່ງໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າພະເຢໂຫວາ “ບໍ່ໃຈຮ້າຍງ່າຍ.” (ອົບພະຍົບ 34:6) ລາວອາດຈະຮູ້ໂຕຢູ່ແລ້ວວ່າລາວບໍ່ມີສິດທີ່ຈະສົງໄສການກະທຳຂອງພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າສູງສຸດ ລາວຈຶ່ງຂໍຮອດ 2 ເທື່ອວ່າ: “ພະເຢໂຫວາ ຢ່າຟ້າວໃຈຮ້າຍເດີ້.” (ປະຖົມມະການ 18:30, 32) ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ໃຈຮ້າຍໃຫ້ໝູ່ຂອງເພິ່ນ ເພາະເພິ່ນມີ “ຄວາມອ່ອນໂຍນທີ່ມາຈາກສະຕິປັນຍາ.”
ພະເຢໂຫວາມີເຫດຜົນ
13. ໃນຄຳພີໄບເບິນຄຳວ່າ “ມີເຫດຜົນ” ມີຄວາມໝາຍວ່າແນວໃດ ແລະເປັນຫຍັງຄຳນີ້ຈຶ່ງເໝາະກັບພະເຢໂຫວາ?
13 ເຮົາເຫັນຄວາມຖ່ອມຂອງພະເຢໂຫວາຈາກຄຸນລັກສະນະທີ່ດີອີກຢ່າງໜຶ່ງເຊິ່ງແມ່ນຄວາມມີເຫດຜົນ. ເປັນຕາເສຍໃຈທີ່ມະນຸດບໍ່ສົມບູນແບບມັກຈະບໍ່ມີເຫດຜົນ. ເຮົາໄດ້ຮຽນແລ້ວວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ພຽງແຕ່ເຕັມໃຈຟັງສິ່ງທີ່ມະນຸດແລະທູດສະຫວັນບອກເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ເພິ່ນຍັງເຕັມໃຈຍອມໃຫ້ເຮັດຕາມຂໍ້ສະເໜີຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖ້າເລື່ອງນັ້ນບໍ່ຂັດກັບມາດຕະຖານຂອງເພິ່ນ. ໃນຄຳພີໄບເບິນຄຳວ່າ “ມີເຫດຜົນ” ມີຄວາມໝາຍວ່າ “ຍອມ.” ຄວາມມີເຫດຜົນຂອງພະເຢໂຫວາເປັນຄຸນລັກສະນະໜຶ່ງທີ່ສະແດງວ່າເພິ່ນມີສະຕິປັນຍາຫຼາຍ. ໃນຢາໂກໂບ 3:17 ບອກວ່າ: “ສະຕິປັນຍາຈາກພະເຈົ້ານັ້ນ . . . ຍອມຄົນອື່ນ [ມີເຫດຜົນ].” ພະເຢໂຫວາສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເພິ່ນຍອມຄົນອື່ນຫຼືມີເຫດຜົນ? ທຳອິດ ເພິ່ນພ້ອມຈະປັບປ່ຽນໄດ້. ຢ່າລືມວ່າຊື່ຂອງເພິ່ນບອກໃຫ້ເຮົາຮູ້ວ່າເພິ່ນຈະເປັນຫຍັງກໍໄດ້ທີ່ຈຳເປັນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມຕ້ອງການຂອງເພິ່ນສຳເລັດ. (ອົບພະຍົບ 3:14) ສິ່ງນີ້ບອກໃຫ້ເຮົາຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາພ້ອມທີ່ຈະປັບປ່ຽນ ແລະຍອມຄົນອື່ນບໍ່ແມ່ນບໍ?
14, 15. ນິມິດຂອງເອເຊກຽນເລື່ອງລາຊະລົດຂອງພະເຢໂຫວາສອນຫຍັງເຮົາກ່ຽວກັບອົງການສ່ວນທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນຂອງເພິ່ນ ແລະອົງການນີ້ຕ່າງຈາກອົງການຂອງມະນຸດແນວໃດ?
14 ໃນຄຳພີໄບເບິນມີຂໍ້ຄວາມໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນ ເຊິ່ງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນວ່າພະເຢໂຫວາພ້ອມທີ່ຈະປັບປ່ຽນ. ຜູ້ພະຍາກອນເອເຊກຽນໄດ້ເຫັນນິມິດກ່ຽວກັບອົງການທີ່ຢູ່ສະຫວັນຂອງພະເຢໂຫວາເຊິ່ງມີທູດສະຫວັນທີ່ສັດຊື່. ລາວເຫັນລາຊະລົດທີ່ໃຫຍ່ຫຼາຍເຊິ່ງພະເຢໂຫວາຄວບຄຸມຢູ່. ວິທີທີ່ລົດນີ້ເຄື່ອນທີ່ເປັນຕາໜ້າສົນໃຈຫຼາຍ. ລົດນີ້ມີ 4 ກົງລໍ້ແລະມີຕາຢູ່ອ້ອມໆທີ່ສາມາດແນມເຫັນໄດ້ທຸກບ່ອນແລະປ່ຽນທິດທາງໄດ້ທັນທີໂດຍບໍ່ຕ້ອງຢຸດຫຼືລ້ຽວ. ລາຊະລົດຂະໜາດໃຫຍ່ນີ້ບໍ່ໄດ້ເຄື່ອນທີ່ແບບຊ້າໆຄືກັບຍານພາຫະນະທີ່ມະນຸດສ້າງຂຶ້ນ ແຕ່ສາມາດເຄື່ອນທີ່ໄວເທົ່າກັບຄວາມໄວຂອງແສງ ແລະກົງລໍ້ທຸກອັນໄປໄດ້ທັງສີ່ທິດໂດຍບໍ່ຕ້ອງປິ່ນໂຕໄປທາງທີ່ຈະໄປ! (ເອເຊກຽນ 1:1, 14-28) ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າອົງການຂອງພະເຢໂຫວາຢູ່ໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງເພິ່ນ ແລະອົງການນີ້ພ້ອມທີ່ຈະປັບປ່ຽນໃນແບບໄວໆໄດ້ຕະຫຼອດເວລາເລີຍ.
15 ເມື່ອສະຖານະການປ່ຽນໄປ ມະນຸດອາດພະຍາຍາມປັບປ່ຽນ ແຕ່ຫຼາຍເທື່ອໂຕລາວເອງແລະອົງການຂອງລາວກໍປັບປ່ຽນໄດ້ຊ້າຫຼາຍ. ເພື່ອເປັນຕົວຢ່າງ ເຮືອບັນທຸກນ້ຳມັນຫຼືລົດໄຟບັນທຸກສິນຄ້າອາດເປັນຕາໜ້າປະທັບໃຈຍ້ອນມັນໃຫຍ່ແລະມີພະລັງຫຼາຍ. ແຕ່ຖ້າຢູ່ບໍ່ຢູ່ກໍມີແນວມາຂວາງໜ້າມັນ ຍານພາຫະນະເຫຼົ່ານັ້ນຈະຫຼົບທັນບໍ? ຄືຊິຫຼົບບໍ່ທັນດອກ. ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ລົດໄຟບັນທຸກສິນຄ້າທີ່ໜັກໆຈະເບກແລ້ວບໍ່ໄດ້ຕຳກັບຫຍັງ. ເຖິງວ່າຢຽບເບກແລ້ວ ລົດນັ້ນກໍຍັງຈະຕ້ອງໄປອີກປະມານ 2 ກິໂລແມັດ ມັນຈຶ່ງຊິຢຸດໄດ້ແທ້ໆ! ເຮືອບັນທຸກນ້ຳມັນຂະໜາດໃຫຍ່ກໍຄືກັນ ຂະໜາດວ່າມອດເຄື່ອງຈັກແລ້ວ ມັນກໍຍັງແລ່ນໄປໄດ້ອີກ 8 ກິໂລແມັດ. ເຖິງວ່າຈະໃຫ້ເຄື່ອງຈັກແລ່ນຖອຍຫຼັງແລ້ວ ເຮືອກໍຍັງແລ່ນໄປໄດ້ອີກ 3 ກິໂລແມັດ! ອົງການຂອງມະນຸດທີ່ບໍ່ຜ່ອນສັ້ນຜ່ອນຍາວແລະບໍ່ມີເຫດຜົນກໍເປັນຄືກັນ. ຍ້ອນຄວາມຍິ່ງມັກຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຍອມປັບໃຫ້ເຂົ້າກັບຄວາມຈຳເປັນຫຼືສະພາບການທີ່ປ່ຽນໄປ. ການບໍ່ຍອມປັບປ່ຽນນີ້ເຮັດໃຫ້ບໍລິສັດລົ້ມລະລາຍແລະເຖິງຂັ້ນເຮັດໃຫ້ລັດຖະບານຖືກໂຄ່ນລົ້ມດ້ວຍຊ້ຳ. (ສຸພາສິດ 16:18) ເຮົາດີໃຈຫຼາຍແທ້ໆທີ່ພະເຢໂຫວາແລະອົງການຂອງເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນັ້ນ.
ພະເຢໂຫວາສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າມີເຫດຜົນ
16. ກ່ອນທີ່ພະເຢໂຫວາຈະທຳລາຍເມືອງໂຊດົມກັບເມືອງໂກໂມຣາ ເພິ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າມີເຫດຜົນກັບໂລດ?
16 ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງການທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມກັບເມືອງໂກໂມຣາອີກເທື່ອໜຶ່ງ. ທູດສະຫວັນຂອງພະເຢໂຫວາບອກໂລດກັບຄອບຄົວແບບແຈ້ງໆເລີຍວ່າ: “ໃຫ້ເຈົ້າໜີໄປເຂດພູ.” ແຕ່ໂລດບໍ່ຢາກໄປຫັ້ນ ລາວຈຶ່ງຂໍຮ້ອງວ່າ: “ພະເຢໂຫວາ! ຂໍບໍ່ໄປບ່ອນນັ້ນໄດ້ບໍ?” ຍ້ອນລາວຢ້ານວ່າຖ້າຕ້ອງໜີໄປຮອດພຸ້ນລາວຄືຊິຕາຍກ່ອນແທ້ໆ. ໂລດເລີຍຂໍໃຫ້ລາວກັບຄອບຄົວໜີໄປເມືອງໂຊອາທີ່ຢູ່ໃກ້ຫັ້ນ. ທີ່ຈິງ ໂລດບໍ່ຄວນຢ້ານຍ້ອນພະເຢໂຫວາສາມາດປົກປ້ອງລາວໃຫ້ໄປຮອດເຂດພູໄດ້ຢ່າງປອດໄພ. ເຖິງວ່າພະເຢໂຫວາຕັ້ງໃຈຈະທຳລາຍເມືອງໂຊອາ ແຕ່ເພິ່ນກໍຍອມເຮັດຕາມທີ່ໂລດຂໍ. ເພິ່ນບອກໂລດວ່າ: “ກໍໄດ້ ເຮົາຈະໃຫ້ຕາມທີ່ເຈົ້າຂໍ. ເຮົາຈະບໍ່ທຳລາຍເມືອງທີ່ເຈົ້າເວົ້າເຖິງນັ້ນ.” (ປະຖົມມະການ 19:17-22) ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາມີເຫດຜົນແທ້ໆ?
17, 18. ພະເຢໂຫວາສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເພິ່ນມີເຫດຜົນກັບຄົນນີເນເວ?
17 ພະເຢໂຫວາເມດຕາແລະເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງສະເໝີ. ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງພ້ອມທີ່ຈະປັບປ່ຽນຖ້າມີຄົນກັບໃຈແທ້ໆ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຕອນທີ່ເພິ່ນສົ່ງຜູ້ພະຍາກອນໂຢນາໄປເມືອງນີເນເວທີ່ມີຄົນຊົ່ວແລະຄົນໂຫດຫ້ຽມຫຼາຍ. ຕອນທີ່ໂຢນາຍ່າງໄປຕາມຫົນທາງໃນເມືອງນີເນເວ ລາວປະກາດຂ່າວສານຈາກພະເຈົ້າວ່າ ອີກ 40 ມື້ ເມືອງໃຫຍ່ນີ້ຈະຖືກທຳລາຍ. ແຕ່ເຫດການໄດ້ປ່ຽນໄປແບບເຫຼືອເຊື່ອ ຄົນໃນເມືອງນີເນເວໄດ້ກັບໃຈ!—ໂຢນາບົດ 3
18 ຂໍໃຫ້ສັງເກດວ່າໃນເຫດການນີ້ພະເຢໂຫວາກັບໂຢນາແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ. ພະເຢໂຫວາພ້ອມທີ່ຈະປັບປ່ຽນຕາມສະພາບການ. ແທນທີ່ພະເຢໂຫວາຈະເປັນ “ນັກຮົບທີ່ເກັ່ງຫຼາຍ” d ແລະທຳລາຍຄົນໃນເມືອງນີເນເວ ແຕ່ເພິ່ນພັດໃຫ້ອະໄພເຂົາເຈົ້າ. (ອົບພະຍົບ 15:3) ແຕ່ໂຢນາບໍ່ຍອມປັບປ່ຽນແລະບໍ່ໄດ້ສະແດງຄວາມເມດຕາເລີຍ. ແທນທີ່ຈະຮຽນແບບພະເຢໂຫວາ ລາວພັດບໍ່ມີເຫດຜົນ. ລາວປະກາດວ່າຄົນໃນເມືອງນີເນເວຈະຖືກທຳລາຍ ແລະລາວກໍຢາກໃຫ້ມັນເປັນແນວນັ້ນແທ້ໆ! ແຕ່ພະເຢໂຫວາກໍອົດທົນກັບໂຢນາແລະສອນບົດຮຽນສຳຄັນໃຫ້ລາວໃນເລື່ອງຄວາມມີເຫດຜົນແລະຄວາມເມດຕາ.—ໂຢນາບົດ 4
ພະເຢໂຫວາມີເຫດຜົນແລະເຂົ້າໃຈຂໍ້ຈຳກັດຂອງເຮົາ
19. (ກ) ເປັນຫຍັງເຮົາໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າພະເຢໂຫວາຄາດໝາຍຈາກເຮົາແບບມີເຫດຜົນ? (ຂ) ສຸພາສິດ 19:17 ສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ “ດີແລະມີເຫດຜົນ” ແລະຖ່ອມຫຼາຍ?
19 ພະເຢໂຫວາຄາດໝາຍຈາກເຮົາຢ່າງມີເຫດຜົນ. ກະສັດດາວິດບອກວ່າ: “ເພິ່ນຮູ້ວ່າພວກເຮົາຖືກສ້າງມາແບບໃດແລະຈື່ວ່າພວກເຮົາເປັນແຕ່ຂີ້ດິນ.” (ເພງສັນລະເສີນ 103:14) ພະເຢໂຫວາເຂົ້າໃຈຂີດຈຳກັດແລະຄວາມບໍ່ສົມບູນແບບຂອງເຮົາຫຼາຍກວ່າທີ່ເຮົາເຂົ້າໃຈໂຕເອງຊ້ຳ. ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍຄາດໝາຍຈາກເຮົາຫຼາຍກວ່າທີ່ເຮົາເຮັດໄດ້. ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າບາງຄົນກໍເປັນຄົນ “ດີແລະມີເຫດຜົນ” ສ່ວນບາງຄົນກໍເປັນຄົນ “ເອົາໃຈຍາກ.” (1 ເປໂຕ 2:18) ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ດີ ມີເຫດຜົນ ແລະບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈຍາກ. ຂໍໃຫ້ສັງເກດສິ່ງທີ່ສຸພາສິດ 19:17 ທີ່ບອກວ່າ: “ຄົນທີ່ໃຈດີກັບຄົນຕ່ຳຕ້ອຍກໍສ່ຳກັບໃຫ້ພະເຢໂຫວາຢືມ.” ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າເພິ່ນສົນໃຈສິ່ງດີໆທີ່ເຮົາເຮັດເພື່ອຄົນອື່ນ. ເພິ່ນດີແລະມີເຫດຜົນແທ້ໆ. ຫຼາຍກວ່ານັ້ນ ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສູງສຸດຖືວ່າເພິ່ນເປັນໜີ້ມະນຸດທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍ ແລະເພິ່ນຈະຕອບແທນເຮົາໃນສິ່ງດີໆທີ່ເຮົາເຮັດຕໍ່ຄົນອື່ນ. ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າເພິ່ນຖ່ອມຫຼາຍແທ້ໆ.
20. ເປັນຫຍັງເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາຟັງແລະຕອບຄຳອະທິດຖານຂອງເຮົາ?
20 ພະເຢໂຫວາປະຕິບັດກັບຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນໃນທຸກມື້ນີ້ດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນແລະມີເຫດຜົນຄືກັບທີ່ເພິ່ນເຮັດໃນຕອນແຕ່ກີ້. ເມື່ອເຮົາອະທິດຖານດ້ວຍຄວາມເຊື່ອ ເພິ່ນຈະຟັງເຮົາ. ເຖິງວ່າຕອນນີ້ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ໃຊ້ທູດສະຫວັນໃຫ້ມາເວົ້າກັບເຮົາແລ້ວ ແຕ່ເຮົາກໍບໍ່ຄວນຄິດວ່າເພິ່ນບໍ່ຕອບຄຳອະທິດຖານຂອງເຮົາ. ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າຕອນທີ່ອັກຄະສາວົກໂປໂລຂໍໃຫ້ເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອ “ອະທິດຖານ . . . ຕໍ່ໆໄປ” ເພື່ອລາວອາດຈະຖືກປ່ອຍອອກຈາກຄຸກ ລາວເວົ້າຕື່ມອີກວ່າ: “ເພື່ອໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ກັບໄປຫາພວກເຈົ້າໄວຂຶ້ນ.” (ເຮັບເຣີ 13:18, 19) ດັ່ງນັ້ນ ຄຳອະທິດຖານຂອງເຮົາອາດຈະກະຕຸ້ນໃຫ້ພະເຢໂຫວາເຮັດບາງຢ່າງທີ່ເພິ່ນອາດຈະບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈເຮັດໃນຕອນທຳອິດກໍໄດ້.—ຢາໂກໂບ 5:16
21. ຄວາມຖ່ອມຂອງພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ ແລະເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດທີ່ພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ຖ່ອມ?
21 ເຖິງວ່າພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ຖ່ອມ ອ່ອນໂຍນ ເຕັມໃຈຮັບຟັງ ອົດທົນ ແລະມີເຫດຜົນ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າເພິ່ນຈະຍອມອ່ອນຂໍ້ໃຫ້ເມື່ອມີຄົນບໍ່ເຊື່ອຟັງກົດໝາຍຂອງເພິ່ນ. ຜູ້ນຳໃນໂບດອາດຄິດວ່າລາວເປັນຄົນມີເຫດຜົນເມື່ອສອນວ່າການເຮັດສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາກຽດຊັງເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ຜິດ ຍ້ອນວ່າຄົນສ່ວນຫຼາຍຢາກໄດ້ຍິນແບບນັ້ນ. (2 ຕີໂມທຽວ 4:3) ບາງເທື່ອເຮົາກໍເຮັດບາງຢ່າງທັງໆທີ່ຮູ້ວ່າມັນຜິດແລະອ້າງວ່າມີເຫດຜົນທີ່ຈະເຮັດແບບນັ້ນ. ແຕ່ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນັ້ນ. ເພິ່ນບໍລິສຸດແລະບໍ່ມີມື້ທີ່ຈະເຮັດຫຍັງທີ່ຂັດກັບກົດໝາຍຂອງເພິ່ນຢ່າງແນ່ນອນ. (ລະບຽບພວກເລວີ 11:44) ເຮົາເຫັນວ່າພະເຈົ້າມີເຫດຜົນ ແລະນີ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮັກເພິ່ນຫຼາຍ. ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດທີ່ຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຜູ້ມີສະຕິປັນຍາຫຼາຍທີ່ສຸດໃນເອກະພົບເປັນພະເຈົ້າທີ່ຖ່ອມທີ່ສຸດນຳ? ເຮົາມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ໃກ້ຊິດກັບພະເຈົ້າຜູ້ມີລິດເດດຫຼາຍ ແຕ່ກໍອ່ອນໂຍນ ອົດທົນແລະມີເຫດຜົນນຳ.
a ຜູ້ຄັດລອກຄຳພີໄບເບິນບາງຄົນໃນອະດີດໄດ້ປ່ຽນຂໍ້ຄວາມນີ້ໂດຍບອກວ່າເຢເຣມີຢາເປັນຜູ້ທີ່ກົ້ມໂຕລົງ ບໍ່ແມ່ນພະເຢໂຫວາເປັນຜູ້ກົ້ມ. ເຂົາເຈົ້າອາດຈະຄິດວ່າຜິດທີ່ຈະບອກວ່າພະເຈົ້າລົດໂຕລົງມາຊ່ວຍມະນຸດ. ຍ້ອນແນວນີ້ ສະບັບແປຫຼາຍສະບັບຈຶ່ງຂາດຈຸດສຳຄັນທີ່ໜ້າປະທັບໃຈນີ້ເລີຍ.
b ສະບັບແປອື່ນໆບອກວ່າ “ໃຈອ່ອນສຸພາບປະກອບດ້ວຍປັນຍາ.”
c ເປັນຕາໜ້າສົນໃຈ ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າຄົນທີ່ອົດທົນຈະບໍ່ເປັນຄົນຍິ່ງ. (ປັນຍາຈານ 7:8) ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອພະເຢໂຫວາອົດທົນສະແດງວ່າເພິ່ນຖ່ອມແທ້ໆ.—2 ເປໂຕ 3:9
d ໃນເພງສັນລະເສີນ 86:5 ບອກວ່າພະເຢໂຫວາ “ດີແທ້ໆແລະພ້ອມທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພ.” ເມື່ອແປເພງສັນລະເສີນຂໍ້ນີ້ເປັນພາສາກຣີກ ຄຳວ່າ “ພ້ອມທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພ” ຖືກແປວ່າເອພິອິເຄສ໌ ຫຼື “ມີເຫດຜົນ.”
