ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ຊີວິດທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນແລະມີຄວາມສຸກຈາກການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ
ໃນປີ 1951 ຕອນທີ່ຂ້ອຍມາຮອດເມືອງຣູນທີ່ເປັນເມືອງນ້ອຍໆຢູ່ເກເບັກປະເທດການາດາ ຂ້ອຍເຄາະປະຕູເຮືອນຫຼັງໜຶ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ທີ່ຢູ່ມາ. ຄົນທີ່ມາເປີດປະຕູໃຫ້ຂ້ອຍແມ່ນມາຣ໌ເຊ ຟິວໂທ aທີ່ຈົບຈາກໂຮງຮຽນກິລຽດແລະເປັນມິດຊັນນາຣີ. ລາວອາຍຸ 23 ປີແລະສູງ ສ່ວນຂ້ອຍອາຍຸ 16 ປີແລະເຕ້ຍກວ່າລາວຫຼາຍ. ຂ້ອຍເອົາຈົດໝາຍທີ່ຂ້ອຍຖືກແຕ່ງຕັ້ງເປັນໄພໂອເນຍໃຫ້ລາວເບິ່ງ ລາວອ່ານຈົດໝາຍນັ້ນແລະແນມເບິ່ງໜ້າຂ້ອຍ ແລ້ວຖາມວ່າ: “ແມ່ເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າເຈົ້າມານີ້?”
ໃຫຍ່ມາໃນຄອບຄົວທີ່ພໍ່ແມ່ນັບຖືຄົນລະສາສະໜາ
ຂ້ອຍເກີດໃນປີ 1934 ພໍ່ກັບແມ່ເປັນຄົນສະວິດເຊີແລນທີ່ຍ້າຍມາຢູ່ເມືອງທິມມິນສ໌ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ມີບໍ່ແຮ່ໃນແຂວງອອນທາຣີໂອປະເທດການາດາ. ປະມານປີ 1939 ແມ່ຂ້ອຍເລີ່ມອ່ານປຶ້ມຫໍສັງເກດການແລະເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ. ແມ່ພາຂ້ອຍກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງອີກ 6 ຄົນໄປປະຊຸມນຳ. ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນ ແມ່ກໍເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ.
ພໍ່ບໍ່ມັກທີ່ແມ່ເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ ແຕ່ແມ່ຮັກຄວາມຈິງແລະຕັ້ງໃຈທີ່ຈະສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາ. ແມ່ເຮັດແບບນີ້ແມ່ນແຕ່ຕອນທີ່ພະຍານພະເຢໂຫວາຖືກສັ່ງຫ້າມຢູ່ປະເທດການາດາໃນໄລຍະຕົ້ນຊຸມປີ 1940. ແມ່ເຮັດດີກັບພໍ່ແລະນັບຖືພໍ່ສະເໝີເຖິງວ່າພໍ່ຈະເວົ້າບໍ່ດີກັບແມ່. ຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງແມ່ຊ່ວຍຂ້ອຍແລະອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃຫ້ເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາຄືກັນ. ພວກເຮົາດີໃຈແທ້ໆທີ່ໃນທີ່ສຸດພໍ່ໄດ້ປ່ຽນຄວາມຄິດແລະເລີ່ມເຮັດດີກັບຄອບຄົວຫຼາຍຂຶ້ນ.
ເລີ່ມຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາ
ໃນເດືອນສິງຫາ ປີ 1950 ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມໃຫຍ່ທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນຢູ່ນິວຢອກ. ຂ້ອຍຖືກກະຕຸ້ນໃຫ້ຢາກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນຫຼັງຈາກເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມກັບພີ່ນ້ອງຈາກທົ່ວໂລກແລະຟັງການສຳພາດຈາກພີ່ນ້ອງທີ່ຈົບຈາກໂຮງຮຽນກິລຽດ. ທັນທີທີ່ກັບມາຮອດການາດາ ຂ້ອຍກໍຂຽນໃບສະໝັກເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳ ແຕ່ສາຂາການາດາຕອບກັບມາວ່າຂ້ອຍຕ້ອງຮັບບັບເຕມາກ່ອນ. ຂ້ອຍຮັບບັບເຕມາໃນວັນທີ 1 ຕຸລາ 1950. ໜຶ່ງເດືອນຕໍ່ມາຂ້ອຍກໍເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳ ແລະເຂດມອບໝາຍທຳອິດຂອງຂ້ອຍແມ່ນເມືອງຄາພຸຄາຊິງ ເຊິ່ງຢູ່ໄກຈາກເຮືອນຂ້ອຍຫຼາຍ.
ຮັບໃຊ້ຢູ່ເກເບັກ
ໃນປີ 1951 ສາຂາເຊີນຄົນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງໄດ້ໃຫ້ຍ້າຍໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ເກເບັກເຊິ່ງຄົນຢູ່ຫັ້ນເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ ແລະເປັນເຂດທີ່ຕ້ອງການຜູ້ປະກາດຫຼາຍກວ່າ. ຂ້ອຍໃຫຍ່ມາໃນຄອບຄົວທີ່ເວົ້າທັງພາສາຝຣັ່ງແລະພາສາອັງກິດ ຂ້ອຍຈຶ່ງຍ້າຍໄປຫັ້ນແລະຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປເມືອງຣູນ. ຢູ່ຫັ້ນ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈັກໃຜເລີຍ. ຂ້ອຍມີແຕ່ທີ່ຢູ່ທີ່ເວົ້າເຖິງກ່ອນໜ້ານີ້. ແຕ່ທຸກຢ່າງກໍໄປໄດ້ດີ. ຂ້ອຍກັບມາຣ໌ເຊກາຍເປັນໝູ່ທີ່ສະໜິດກັນ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ເກເບັກ 4 ປີ ແລະໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍໄດ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດ.
ໂຮງຮຽນກິລຽດແລະຄວາມຄາດຫວັງທີ່ເລື່ອນອອກໄປ
ຕອນຢູ່ເກເບັກ ຂ້ອຍຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍທີ່ຖືກເຊີນໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນທີ 26 ຢູ່ເມືອງເຊົ້າແລນຊິ້ງ ລັດນິວຢອກ. ຂ້ອຍຮຽນຈົບໃນວັນທີ 12 ກຸມພາ 1956 ແລະຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ປະເທດທີ່ປັດຈຸບັນນີ້ເອີ້ນວ່າການາ bເຊິ່ງຢູ່ອາຟຣິກາຕາເວັນຕົກ. ແຕ່ກ່ອນທີ່ຈະໄປ ຂ້ອຍຕ້ອງກັບໄປການາດາເພື່ອເຮັດວີຊ່າທີ່ຈະຍ້າຍໄປການາ ແລະຂ້ອຍຄິດວ່າຈະຢູ່ການາດາແຕ່ສອງສາມອາທິດເທົ່ານັ້ນ.
ແຕ່ຂ້ອຍຕ້ອງຖ້າວີຊ່າຢູ່ໂຕຣອນໂຕຮອດ 7 ເດືອນ. ໃນໄລຍະນັ້ນ ພີ່ນ້ອງຄຣິບໃຫ້ຂ້ອຍຢູ່ເຮືອນນຳຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ຈັກກັບຊີລ້າລູກສາວຂອງເຮືອນນັ້ນ. ພວກເຮົາມັກກັນ. ຕອນທີ່ຂ້ອຍຈະຂໍລາວແຕ່ງດອງ ຂ້ອຍກໍໄດ້ວີຊ່າ. ຂ້ອຍກັບຊີລ້າອະທິດຖານກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ແລະເຮົາຕັດສິນໃຈວ່າຂ້ອຍຄວນໄປເຮັດວຽກມອບໝາຍຂອງຂ້ອຍກ່ອນ. ແຕ່ເຮົາຍັງຈະຂຽນຈົດໝາຍຫາກັນແລະຖ້າເບິ່ງວ່າເປັນໄປໄດ້ບໍທີ່ຈະແຕ່ງດອງກັນໃນອະນາຄົດ. ນັ້ນເປັນການຕັດສິນໃຈທີ່ຍາກຫຼາຍ ແຕ່ເມື່ອເບິ່ງຄືນຫຼັງກໍເຫັນວ່ານັ້ນເປັນການຕັດສິນໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງ.
ຫຼັງຈາກເດີນທາງ 1 ເດືອນດ້ວຍລົດໄຟ ເຮືອຂົນສິນຄ້າ ແລະຍົນ ຂ້ອຍກໍໄປຮອດເມືອງອັກກຣາປະເທດການາ. ຢູ່ຫັ້ນ ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງພາກ. ວຽກນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງເດີນທາງທົ່ວປະເທດການາ ລວມທັງປະເທດໄອວໍຣີໂຄດ (ປັດຈຸບັນແມ່ນໂກດດີວົວ) ແລະໂຕໂກແລນ (ປັດຈຸບັນແມ່ນໂຕໂກ) ທີ່ເປັນປະເທດໃກ້ຄຽງ. ສ່ວນຫຼາຍແລ້ວ ຂ້ອຍຕ້ອງເດີນທາງຄົນດຽວໂດຍໃຊ້ລົດຈິບຂອງສາຂາ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ເດີນທາງໄປຢາມພີ່ນ້ອງຢູ່ບ່ອນຕ່າງໆ.
ໃນທ້າຍອາທິດ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ຈັດການປະຊຸມໝວດ. ເຮົາບໍ່ມີຫໍປະຊຸມສຳລັບຈັດການປະຊຸມໃຫຍ່ ພີ່ນ້ອງຈຶ່ງເຮັດຫໍປະຊຸມຊົ່ວຄາວໂດຍເອົາໄມ້ໄຜ່ມາເຮັດເສົາແລະເອົາໃບປາມມາມຸງເພື່ອບໍ່ໃຫ້ພີ່ນ້ອງຮ້ອນ. ຍ້ອນວ່າບ່ອນກິນເຂົ້າບໍ່ມີຕູ້ເຢັນ ພີ່ນ້ອງຈຶ່ງເອົາສັດທີ່ເປັນໆມາໄວ້ຢູ່ໃກ້ໆຫັ້ນ ແລ້ວກໍຂ້າເພື່ອແຕ່ງກິນໃຫ້ພີ່ນ້ອງທີ່ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມ.
ມີເລື່ອງຕະຫຼົກເກີດຂຶ້ນຢູ່ການປະຊຸມໝວດນຳ. ມີເທື່ອໜຶ່ງພີ່ນ້ອງເຮີເບີດ ເຈນນິ້ງ cທີ່ເປັນມິດຊັນນາຣີນຳກັນກັບຂ້ອຍກຳລັງບັນລະຍາຍ ຢູ່ດີໆກໍມີງົວໂຕໜຶ່ງອອກມາຈາກບ່ອນກິນເຂົ້າແລະແລ່ນມາຢຸດຢູ່ທາງກາງລະຫວ່າງເວທີກັບຜູ້ຟັງ. ພີ່ນ້ອງເຮີເບີດຈຶ່ງເຊົາບັນລະຍາຍແລະງົວໂຕນັ້ນກໍເບິ່ງແບບງົງໆ. ແຕ່ພີ່ນ້ອງຊາຍ 4 ຄົນທີ່ແຂງແຮງກໍເຂົ້າມາເອົາງົວກັບໄປໄວ້ບ່ອນເກົ່າແລະຜູ້ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມກໍພາກັນເຊຍເຂົາເຈົ້າ.
ໃນອາທິດທີ່ມີການປະຊຸມໝວດ ຂ້ອຍຈະໄປສາຍໜັງທີ່ຊື່ສະມາຄົມໂລກໃໝ່ໃນພາກປະຕິບັດຕາມບ້ານທີ່ຢູ່ແຖວນັ້ນ. ຂ້ອຍຕ້ອງສາຍໜັງນີ້ໂດຍໃຊ້ໂປເຈັກເຕີ້ສ່ອງໃສ່ຜ້າສີຂາວທີ່ຄຶງໄວ້ຢູ່ລະຫວ່າງເສົາ 2 ຕົ້ນຫຼືຕົ້ນໄມ້ 2 ຕົ້ນ. ໄທບ້ານມັກຫຼາຍ! ສຳລັບຫຼາຍຄົນ ນັ້ນເປັນເທື່ອທຳອິດໃນຊີວິດທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງໜັງ. ເຂົາເຈົ້າຕົບມືບັກດັງໆຕອນທີ່ເບິ່ງສາກຄົນຮັບບັບເຕມາ. ໜັງເລື່ອງນັ້ນຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຫັນວ່າພະຍານພະເຢໂຫວາເປັນນ້ຳໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ ແລະມີຢູ່ທົ່ວໂລກ.
ເຮົາແຕ່ງດອງຢູ່ການາໃນປີ 1959
ຫຼັງຈາກຢູ່ອາຟຣິກກາປະມານ 2 ປີ ຂ້ອຍຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍທີ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມນາໆຊາດຢູ່ນິວຢອກໃນປີ 1958. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ເຈິຊີລ້າອີກ. ລາວເດີນທາງມາຈາກເກເບັກບ່ອນທີ່ລາວຮັບໃຊ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດ. ພວກເຮົາຕິດຕໍ່ກັນທາງຈົດໝາຍ ແຕ່ຕອນນີ້ພວກເຮົາໄດ້ເຈິກັນ. ຂ້ອຍຂໍລາວແຕ່ງດອງ ແລະລາວກໍຕອບຕົກລົງ. ຂ້ອຍຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາພີ່ນ້ອງນາທານ ນໍ dແລະຖາມວ່າ ຂໍໃຫ້ຊີລ້າເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດໄດ້ບໍແລະໃຫ້ລາວມາຮັບໃຊ້ກັບຂ້ອຍຢູ່ອາຟຣິກກາ. ພີ່ນ້ອງນາທານ ນໍເຫັນດີ. ໃນທີ່ສຸດຊີລ້າກໍໄດ້ມາການາ ແລະພວກເຮົາແຕ່ງດອງກັນໃນວັນທີ 3 ຕຸລາ 1959 ຢູ່ເມືອງອັກກຣາ. ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າພະເຢໂຫວາອວຍພອນເຮົາແທ້ໆຍ້ອນເຮົາໃຫ້ເພິ່ນສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດ.
ຮັບໃຊ້ນຳກັນຢູ່ກາເມີຣູນ
ເຮັດວຽກຢູ່ສຳນັກງານສາຂາກາເມີຣູນ
ໃນປີ 1961 ເຮົາຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປກາເມີຣູນ. ວຽກມອບໝາຍຂອງຂ້ອຍແມ່ນຊ່ວຍຕັ້ງສຳນັກງານສາຂາໃໝ່ຢູ່ຫັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຫຍຸ້ງຫຼາຍ. ຍ້ອນຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເບິ່ງແຍງວຽກຮັບໃຊ້ຢູ່ກາເມີຣູນຈຶ່ງມີຫຼາຍຢ່າງທີ່ຕ້ອງຮຽນຮູ້. ໃນປີ 1965 ຊີລ້າຖືພາ. ຂ້ອຍຍອມຮັບວ່າມັນຍາກແທ້ໆສຳລັບເຮົາທີ່ຈະນຶກພາບໂຕເອງວ່າເປັນພໍ່ແມ່. ແຕ່ຕອນທີ່ເຮົາກຳລັງຕື່ນເຕັ້ນກັບໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບໃໝ່ແລະວາງແຜນຈະກັບໄປການາດາ ເຮົາຕ້ອງເຈິກັບການສູນເສຍຄັ້ງໃຫຍ່.
ລູກຂອງເຮົາຕາຍຄາທ້ອງ ທ່ານໝໍບອກວ່າລູກຂອງເຮົາເປັນຜູ້ຊາຍ. ເລື່ອງນີ້ຜ່ານໄປ 50 ປີແລ້ວ ແຕ່ເຮົາກໍບໍ່ເຄີຍລືມ. ເຖິງວ່າເຮົາເສຍໃຈຫຼາຍໃນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ ແຕ່ເຮົາກໍຍັງເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ຢູ່ຕ່າງປະເທດຕໍ່ໄປເຊິ່ງເປັນວຽກທີ່ເຮົາຮັກຫຼາຍ.
ຖ່າຍຮູບກັບຊີລ້າຢູ່ກາເມີຣູນໃນປີ 1965
ພີ່ນ້ອງຢູ່ກາເມຣູນເຈິການຂົ່ມເຫງເລື້ອຍໆຍ້ອນເຂົາເຈົ້າຮັກສາຄວາມເປັນກາງທາງການເມືອງ ແລະສະພາບການແຮ່ງຍາກຫຼາຍສຳລັບເຂົາເຈົ້າໂດຍສະເພາະໄລຍະທີ່ມີການເລືອກຕັ້ງປະທານປະເທດ. ສິ່ງທີ່ເຮົາຢ້ານຫຼາຍທີ່ສຸດກໍໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ໃນວັນທີ 13 ພຶດສະພາ 1970 ພະຍານພະເຢໂຫວາຖືກສັ່ງຫ້າມຢ່າງເປັນທາງການ. ສຳນັກງານສາຂາທີ່ຫາກໍສ້າງໃໝ່ທີ່ເຮົາຍ້າຍໄປຢູ່ໄດ້ແຕ່ 5 ເດືອນຖືກລັດຖະບານຍຶດ. ມິດຊັນນາຣີທຸກຄົນລວມທັງຂ້ອຍກັບຊີລ້າຖືກໄລ່ອອກຈາກກາເມີຣູນ ແລະພວກເຮົາຕ້ອງອອກຈາກປະເທດພາຍໃນໜຶ່ງອາທິດ. ມັນຍາກຫຼາຍທີ່ຈະປະພີ່ນ້ອງໄປແບບນີ້ຍ້ອນເຮົາຮັກເຂົາເຈົ້າຫຼາຍແລະເປັນຫ່ວງວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເຈິກັບຫຍັງແດ່.
ເມື່ອອອກຈາກກາເມີຣູນ ເຮົາກໍໄປຢູ່ສຳນັກງານສາຂາຝຣັ່ງ 6 ເດືອນ. ຢູ່ຫັ້ນ ຂ້ອຍພະຍາຍາມເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ເພື່ອເບິ່ງແຍງພີ່ນ້ອງຢູ່ກາເມີຣູນຕໍ່ໄປ. ໃນເດືອນທັນວາຂອງປີນັ້ນ ເຮົາຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ສຳນັກງານສາຂານີເຊເຣຍເຊິ່ງເລີ່ມເບິ່ງແຍງວຽກຮັບໃຊ້ຢູ່ກາເມີຣູນ. ພີ່ນ້ອງຢູ່ນີເຊເຣຍຕ້ອນຮັບເຮົາຢ່າງອົບອຸ່ນ ແລະເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນຫຼາຍປີ.
ການຕັດສິນໃຈທີ່ຍາກ
ໃນປີ 1973 ເຮົາຕ້ອງຕັດສິນໃຈເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ຍາກຫຼາຍ. ຊີລ້າມີບັນຫາສຸຂະພາບຮ້າຍແຮງ. ຕອນທີ່ເຮົາເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຢູ່ນິວຢອກ ລາວໄຫ້ແລະເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍເຮັດວຽກນີ້ຕໍ່ໄປບໍ່ໄຫວແລ້ວ! ຂ້ອຍບໍ່ມີແຮງແລະບໍ່ສະບາຍຕະຫຼອດ.” ຊີລ້າຮັບໃຊ້ກັບຂ້ອຍຢູ່ອາຟຣິກກາຕາເວັນຕົກຫຼາຍກວ່າ 14 ປີ. ຂ້ອຍພູມໃຈຫຼາຍທີ່ລາວຮັບໃຊ້ຢ່າງສັດຊື່ ແຕ່ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງປັບປ່ຽນບາງຢ່າງ. ຫຼັງຈາກລົມກັນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ແລະອະທິດຖານຢ່າງຈິງຈັງ ເຮົາຕັດສິນໃຈວ່າຄວນກັບໄປການາດາເຊິ່ງຊີລ້າຈະໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວທີ່ດີກວ່າ. ການອອກຈາກວຽກມິດຊັນນາຣີແລະວຽກຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາເປັນການຕັດສິນໃຈທີ່ຍາກທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງເຮົາແລະເຮັດໃຫ້ເຮົາເສຍໃຈຫຼາຍ.
ຫຼັງຈາກກັບມາການາດາ ຂ້ອຍກໍໄດ້ເຮັດວຽກກັບໝູ່ເກົ່າທີ່ຂາຍລົດໃຫຍ່ຢູ່ພາກເໜືອຂອງເມືອງໂຕຣອນໂຕ. ເຮົາເຊົ່າອາພາດເມັນຢູ່ແລະຊື້ເຟີນິເຈີມືສອງ ເຮົາສາມາດເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດໃໝ່ໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ສ້າງໜີ້ສິນ. ເຮົາຢາກໃຊ້ຊີວິດແບບຮຽບງ່າຍຍ້ອນຫວັງວ່າມື້ໜຶ່ງຈະໄດ້ກັບໄປເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາອີກ. ເຮົາຕົກໃຈຫຼາຍທີ່ສາມາດກັບໄປເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາໄດ້ໄວກວ່າທີ່ເຮົາຄິດໄວ້.
ທຸກໆວັນເສົາ ຂ້ອຍເປັນອາສາສະໝັກຊ່ວຍໃນການກໍ່ສ້າງຫໍປະຊຸມໃຫຍ່ຢູ່ນໍໂວແຂວງອອນທາຣີໂອ. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງຫໍປະຊຸມໃຫຍ່ຫຼັງນີ້. ສຸຂະພາບຂອງຊີລ້າກຳລັງດີຂຶ້ນແລະເຮົາຮູ້ສຶກວ່າລາວສາມາດຮັບເອົາວຽກມອບໝາຍໃໝ່ນີ້ໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຍ້າຍເຂົ້າໄປຢູ່ອາພາດເມັນຂອງຫໍປະຊຸມໃຫຍ່ນີ້ໃນເດືອນມິຖຸນາ ປີ 1974. ເຮົາດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ກັບມາເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາອີກ!
ເຮົາດີໃຈຫຼາຍທີ່ສຸຂະພາບຂອງຊີລ້າດີຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ສອງປີຕໍ່ມາ ເຮົາສາມາດຮັບເອົາວຽກມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງໝວດຢູ່ມານີໂຕບາ ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ມີຊື່ສຽງວ່າໜາວຫຼາຍຢູ່ການາດາ. ເຖິງຈະເປັນແນວນັ້ນ ພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ຫັ້ນພັດມີຄວາມຮັກທີ່ອົບອຸ່ນ. ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າເຮົາຈະຮັບໃຊ້ຢູ່ໃສກໍບໍ່ສຳຄັນ ແຕ່ສິ່ງທີ່ສຳຄັນແມ່ນເຮົາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຕໍ່ໆໄປ.
ໄດ້ບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນ
ຫຼັງຈາກເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງໝວດຫຼາຍປີ ເຮົາກໍຖືກເຊີນໃຫ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນການາດາໃນປີ 1978. ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍໄດ້ບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນເຊິ່ງເປັນເລື່ອງທີ່ຍາກຫຼາຍສຳລັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ບັນລະຍາຍຊົ່ວໂມງເຄິ່ງເປັນພາສາຝຣັ່ງຢູ່ການປະຊຸມພິເສດໃນເມືອງມອນທຣີອໍ ແຕ່ໜ້າເສຍດາຍທີ່ຄຳບັນລະຍາຍຂອງຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງຜູ້ຟັງເລີຍ. ພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ພະແນກການຮັບໃຊ້ຈຶ່ງໃຫ້ຄຳແນະນຳຂ້ອຍ. ທີ່ຈິງ ໃນຕອນນັ້ນຂ້ອຍຄວນຮູ້ວ່າໂຕເອງບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ບັນລະຍາຍເກັ່ງ ແຕ່ພັດບໍ່ຍອມຮັບຄຳແນະນຳຈາກພີ່ນ້ອງຜູ້ນັ້ນ. ເຮົາລົມບໍ່ເຂົ້າໃຈກັນ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າລາວມີແຕ່ຕິແລະບໍ່ໄດ້ຊົມເຊີຍເລີຍ. ຂ້ອຍເຮັດຜິດພາດທີ່ມີອະຄະຕິກັບພີ່ນ້ອງທີ່ໃຫ້ຄຳແນະນຳແລະບໍ່ມັກວິທີທີ່ລາວໃຫ້ຄຳແນະນຳ.
ຂ້ອຍໄດ້ບົດຮຽນສຳຄັນຫຼັງຈາກບັນລະຍາຍເປັນພາສາຝຣັ່ງ
ສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ ຄະນະກຳມະການສາຂາຜູ້ໜຶ່ງມາລົມກັບຂ້ອຍກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ຂ້ອຍຍອມຮັບວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຟັງຄຳແນະນຳຂອງພີ່ນ້ອງຜູ້ນັ້ນແລະຂ້ອຍຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍ. ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍໄປຫາພີ່ນ້ອງທີ່ໃຫ້ຄຳແນະນຳຂ້ອຍແລະຂໍໂທດລາວ ແລະລາວກໍຍົກໂທດໃຫ້ຂ້ອຍ. ປະສົບການນີ້ສອນຂ້ອຍວ່າການເປັນຄົນຖ່ອມສຳຄັນແທ້ໆແລະຂ້ອຍຈະບໍ່ມີວັນລືມເລື່ອງນີ້ເລີຍ. (ສພສ. 16:18) ຂ້ອຍອະທິດຖານຫາພະເຢໂຫວາຫຼາຍເທື່ອເພື່ອຂໍໃຫ້ເພິ່ນຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ເປັນຄົນຖ່ອມ ແລະຂ້ອຍກໍຕັ້ງໃຈທີ່ຈະບໍ່ເບິ່ງຄຳແນະນຳໃນແງ່ລົບອີກ.
ຂ້ອຍຢູ່ເບເທນການາດາໄດ້ຫຼາຍກວ່າ 40 ປີແລ້ວ ແລະຕັ້ງແຕ່ປີ 1985 ຂ້ອຍກໍໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດໃຫ້ຮັບໃຊ້ເປັນຄະນະກຳມະການສາຂາ. ໃນເດືອນກຸມພາ ປີ 2021 ຊີລ້າເມຍທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍກໍຕາຍ. ນອກຈາກຂ້ອຍຕ້ອງຮັບມືກັບການສູນເສຍເມຍ ຂ້ອຍຍັງຕ້ອງຮັບມືກັບບັນຫາສຸຂະພາບຂອງໂຕເອງນຳ. ແຕ່ການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຫຍຸ້ງຢູ່ຕະຫຼອດແລະເຮັດໃຫ້ມີຄວາມສຸກຫຼາຍຈົນ “ເກືອບຈະບໍ່ໄດ້ຄິດເຖິງ” ຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ. (ປຍຈ. 5:20) ເຖິງວ່າຕ້ອງເຈິກັບບັນຫາບາງຢ່າງ ແຕ່ຊີວິດຂ້ອຍກໍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ. ການໃຫ້ພະເຢໂຫວາສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດແລະການຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາ 70 ປີເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກແທ້ໆ. ຂ້ອຍອະທິດຖານຂໍໃຫ້ພີ່ນ້ອງໄວລຸ້ນຈັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ ຍ້ອນຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າເຂົາເຈົ້າກໍຈະມີຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກແລະມີຊີວິດທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນຄືກັນ ເຊິ່ງມີແຕ່ການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ມີຊີວິດແບບນີ້ໄດ້.
a ເບິ່ງເລື່ອງຊີວິດຈິງຂອງພີ່ນ້ອງມາຣ໌ເຊ ຟິວໂທ ໃນບົດຄວາມ “ພະເຢໂຫວາເປັນທີ່ເພິ່ງແລະເປັນກຳລັງຂອງຂ້ອຍ” ໃນຫໍສັງເກດການ 1 ກຸມພາ 2000. (ພາສາໄທ)
b ເຂດນີ້ຂອງອາຟຣິກາຖືກເອີ້ນວ່າໂກລ໌ໂຄດສ໌ເຊິ່ງຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງອັງກິດຈົນຮອດປີ 1957.
c ເບິ່ງເລື່ອງຊີວິດຈິງຂອງພີ່ນ້ອງເຮີເບີດ ເຈນນິ້ງ ໃນບົດຄວາມ “ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າຊີວິດຂອງເຈົ້າຈະເປັນແນວໃດໃນມື້ອື່ນ” ໃນຫໍສັງເກດການ 1 ທັນວາ 2000. (ພາສາໄທ)
d ພີ່ນ້ອງນາທານ ນໍ ນຳໜ້າອົງການຂອງເຮົາໃນຕອນນັ້ນ.
