ບົດຄວາມສຶກສາທີ 38
“ຈົ່ງມາຫາເຮົາເຖີ້ນ ແລະເຮົາຈະປະທານຄວາມເຊົາເມື່ອຍ [“ສົດຊື່ນ,” ລ.ມ.] ໃຫ້ແກ່ທ່ານທັງຫຼາຍ”
“ທ່ານທັງຫຼາຍທີ່ເມື່ອຍດ້ວຍການຍາກແລະຖືຂອງໜັກ ຈົ່ງມາຫາເຮົາເຖີ້ນ ແລະເຮົາຈະປະທານຄວາມເຊົາເມື່ອຍ [“ສົດຊື່ນ,” ລ.ມ.] ໃຫ້ແກ່ທ່ານທັງຫຼາຍ.”—ມັດ. 11:28
ເພງ 17 “ເຮົາຢາກຊ່ວຍ”
ໃຈຄວາມສຳຄັນ *
1. ຕາມມັດທາຍ 11:28-30 ພະເຍຊູໄດ້ສັນຍາຫຍັງ?
ພະເຍຊູໄດ້ໃຫ້ຄຳສັນຍາທີ່ດີເລີດກັບຝູງຄົນທີ່ມາຟັງເພິ່ນ. ເພິ່ນເວົ້າວ່າ: “ຈົ່ງມາຫາເຮົາເຖີ້ນ ແລະເຮົາຈະປະທານຄວາມເຊົາເມື່ອຍ [“ສົດຊື່ນ,” ລ.ມ.] ໃຫ້ແກ່ທ່ານທັງຫຼາຍ.” (ອ່ານມັດທາຍ 11:28-30) ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄຳເວົ້າລອຍໆ. ໃຫ້ເຮົາຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ພະເຍຊູເວົ້າກັບຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ເຈັບປ່ວຍເປັນພະຍາດເລືອດຕົກ.
2. ພະເຍຊູໄດ້ຊ່ວຍຜູ້ຍິງທີ່ເປັນພະຍາດເລືອດຕົກແນວໃດ?
2 ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອແທ້ໆ. ລາວໄດ້ໄປຫາໝໍຫຼາຍຄົນ ເພາະຫວັງວ່າຈະເຊົາຈາກພະຍາດນີ້. ລາວທຸກທໍລະມານມາ 12 ປີແລ້ວ ແຕ່ກໍບໍ່ມີໃຜຊ່ວຍລາວໄດ້. ຕາມກົດໝາຍຂອງໂມເຊ ພະຍາດທີ່ລາວເປັນເຮັດໃຫ້ລາວເປັນມົນທິນ. (ເລວີ. 15:25) ແຕ່ມື້ໜຶ່ງ ລາວກໍໄດ້ຍິນວ່າພະເຍຊູສາມາດປິ່ນປົວຄົນເຈັບປ່ວຍໃຫ້ເຊົາໄດ້ ລາວຈຶ່ງໄປຊອກຫາເພິ່ນ. ເມື່ອລາວເຫັນພະເຍຊູ ລາວກໍໄດ້ແຕະຍອຍເສື້ອຊັ້ນນອກຂອງເພິ່ນ ແລ້ວລາວກໍເຊົາປ່ວຍທັນທີ! ພະເຍຊູບໍ່ພຽງແຕ່ປິ່ນປົວລາວໃຫ້ເຊົາ ແຕ່ເພິ່ນຍັງເຮັດໃຫ້ລາວຮູ້ສຶກວ່າລາວມີກຽດສັກສີແລະຍັງມີຄົນຮັກລາວ. ຕົວຢ່າງ: ເມື່ອພະເຍຊູເວົ້າກັບລາວ ເພິ່ນໃຊ້ຄຳວ່າ “ລູກຍິງເອີຍ” ເຊິ່ງເປັນຄຳເວົ້າທີ່ອົບອຸ່ນແລະຍັງໃຫ້ຄວາມນັບຖືລາວ. ແນ່ນອນວ່າຜູ້ຍິງຄົນນີ້ຄົງຕ້ອງຮູ້ສຶກສົດຊື່ນແລະມີກຳລັງໃຈຫຼາຍແທ້ໆ!—ລືກາ 8:43-48
3. ເຮົາຈະຕອບຄຳຖາມຫຍັງແດ່ໃນບົດຄວາມນີ້?
3 ຂໍໃຫ້ສັງເກດຕອນທີ່ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ມາຫາພະເຍຊູ. ລາວໄດ້ອອກຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະມາຫາເພິ່ນ. ທຸກມື້ນີ້ກໍຄືກັນ ເຮົາຕ້ອງອອກຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະ “ມາຫາ” ພະເຍຊູ. ໃນປັດຈຸບັນ ພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ປິ່ນປົວຄົນເຈັບປ່ວຍທີ່ “ມາຫາ” ເພິ່ນຢ່າງອັດສະຈັນ. ແຕ່ເພິ່ນກໍຍັງເຊີນເຮົາວ່າ “ມາຫາເຮົາເຖີ້ນ ແລະເຮົາຈະປະທານຄວາມເຊົາເມື່ອຍ [“ສົດຊື່ນ,” ລ.ມ.] ໃຫ້ແກ່ທ່ານທັງຫຼາຍ.” ໃນບົດຄວາມນີ້ ເຮົາຈະມາຕອບຄຳຖາມ 5 ຂໍ້ນຳກັນຄື: ເຮົາຕ້ອງເຮັດຫຍັງເພື່ອຈະ “ມາຫາ” ພະເຍຊູ? ພະເຍຊູໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດເມື່ອເພິ່ນບອກວ່າ: “ຈົ່ງເອົາແອກຂອງເຮົາແບກໄປ”? ເຮົາສາມາດຮຽນຮູ້ຫຍັງແດ່ຈາກພະເຍຊູ? ເປັນຫຍັງວຽກທີ່ເພິ່ນມອບໝາຍໃຫ້ເຮົາເຮັດຈຶ່ງສົດຊື່ນ? ແລະເຮົາຈະແບກແອກຂອງພະເຍຊູດ້ວຍຄວາມສົດຊື່ນຕໍ່ໆໄປໄດ້ແນວໃດ?
“ມາຫາເຮົາເຖີ້ນ”
4-5. ມີວິທີໃດແດ່ທີ່ເຮົາສາມາດ “ມາຫາ” ພະເຍຊູ?
4 ວິທີໜຶ່ງທີ່ຈະ “ມາຫາ” ພະເຍຊູຄື ໂດຍຮຽນຮູ້ສິ່ງທີ່ພະເຍຊູເວົ້າແລະເຮັດໃຫ້ຫຼາຍທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້. (ລືກາ 1:1-4) ບໍ່ມີໃຜສາມາດເຮັດສິ່ງນີ້ແທນເຮົາໄດ້. ມັນເປັນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງເຮົາເອງທີ່ຈະຕ້ອງສຶກສາສິ່ງທີ່ຄຳພີໄບເບິນບອກກ່ຽວກັບພະເຍຊູ. ນອກຈາກນັ້ນ ເຮົາຍັງ “ມາຫາ” ພະເຍຊູໂດຍຕັດສິນໃຈຮັບບັບເຕມາແລະເຂົ້າມາເປັນລູກສິດຂອງພະຄລິດ.
5 ອີກວິທີໜຶ່ງທີ່ຈະ “ມາຫາ” ພະເຍຊູຄື ໂດຍໄປຫາຜູ້ດູແລໃນປະຊາຄົມເມື່ອເຮົາຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ. ພະເຍຊູໃຊ້ “ຂອງຂວັນທີ່ເປັນມະນຸດ” ນີ້ເພື່ອເບິ່ງແຍງແກະຂອງເພິ່ນ. (ເອເຟ. 4:7, 8, 11; ໂຢ. 21:16; 1 ເປ. 5:1-3) ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພວກເຂົາ. ເຮົາບໍ່ຄວນຄາດໝາຍວ່າຜູ້ດູແລຈະອ່ານໃຈເຮົາອອກແລະຮູ້ສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການ. ຂໍໃຫ້ເບິ່ງຕົວຢ່າງຂອງພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງຊື່ຈູລຽນ ລາວບອກວ່າ: “ຂ້ອຍຕ້ອງອອກຈາກເບເທນຍ້ອນບັນຫາສຸຂະພາບ ແລະໝູ່ຂ້ອຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ແນະນຳຂ້ອຍໃຫ້ໄປຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຜູ້ດູແລເພື່ອຈະໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍ. ທຳອິດ ຂ້ອຍຄິດວ່າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງມາກໍໄດ້ ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກວ່າການບຳລຸງລ້ຽງຄັ້ງນັ້ນເປັນຂອງຂວັນທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ຂ້ອຍເຄີຍໄດ້ຮັບ.” ຖ້າຜູ້ດູແລເຮັດຄືກັບຜູ້ດູແລສອງຄົນທີ່ມາຢາມຈູລຽນ ພວກເຂົາກໍສາມາດເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ຈັກ “ຄວາມຄຶດຂອງພະຄລິດ” ເຊິ່ງກໍຄື ເຂົ້າໃຈວ່າພະເຍຊູຄິດແນວໃດແລະເຮັດຕາມເພິ່ນ. (1 ໂກ. 2:16; 1 ເປ. 2:21) ນີ້ເປັນຂອງຂວັນທີ່ດີທີ່ສຸດຢ່າງໜຶ່ງທີ່ພວກເຂົາໃຫ້ເຮົາ.
“ຈົ່ງເອົາແອກຂອງເຮົາແບກໄປ”
6. ພະເຍຊູໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ ເມື່ອເພິ່ນບອກວ່າ “ຈົ່ງເອົາແອກຂອງເຮົາແບກໄປ”?
6 ເມື່ອພະເຍຊູບອກວ່າ: “ຈົ່ງເອົາແອກຂອງເຮົາແບກໄປ” ເພິ່ນອາດໝາຍຄວາມວ່າ: “ຍອມຢູ່ໃຕ້ອຳນາດຂ້ອຍ.” ເພິ່ນຍັງອາດໝາຍຄວາມວ່າ “ໃຫ້ຢູ່ໃຕ້ແອກກັບຂ້ອຍ ແລະເຮົາຈະເຮັດວຽກຂອງພະເຢໂຫວານຳກັນ.” ແຕ່ບໍ່ວ່າຈະເປັນຄວາມໝາຍໃດ ທັງສອງຢ່າງນີ້ກໍໝາຍເຖິງການເຮັດວຽກ.
7. ຕາມມັດທາຍ 28:18-20 ເຮົາໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ເຮັດວຽກຫຍັງ ແລະເຮົາສາມາດໝັ້ນໃຈໃນເລື່ອງຫຍັງ?
7 ເຮົາຮັບເອົາຄຳເຊີນຂອງພະເຍຊູໂດຍອຸທິດຊີວິດໃຫ້ພະເຢໂຫວາແລະຮັບບັບເຕມາ. ພະເຍຊູເຊີນທຸກຄົນໃຫ້ມາຫາເພິ່ນ ແລະເພິ່ນບໍ່ເຄີຍປະຕິເສດຜູ້ທີ່ຢາກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. (ໂຢ. 6:37, 38) ຜູ້ຕິດຕາມພະເຍຊູທຸກຄົນໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດທີ່ຈະເຮັດວຽກທີ່ພະເຢໂຫວາມອບໝາຍໃຫ້ພະເຍຊູເຮັດ. ເຮົາສາມາດໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າ ພະເຍຊູຈະຢູ່ກັບເຮົາເພື່ອເຮັດວຽກນີ້ໃຫ້ສຳເລັດ.—ອ່ານມັດທາຍ 28:18-20
“ຮຽນຮູ້ດ້ວຍເຮົາ”
ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນສົດຊື່ນຄືກັບທີ່ພະເຍຊູເຮັດ (ເບິ່ງຂໍ້ 8-11) *
8-9. ເປັນຫຍັງຄົນຖ່ອມຕົວຈຶ່ງຢາກເຂົ້າມາຫາພະເຍຊູ ແລະເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງແນວໃດ?
8 ຄົນຖ່ອມຕົວຢາກເຂົ້າມາຫາພະເຍຊູ. (ມັດ. 19:13, 14; ລືກາ 7:37, 38) ຍ້ອນຫຍັງ? ລອງຄິດເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງພະເຍຊູກັບພວກຟາລິຊຽນ. ພວກຫົວໜ້າສາສະໜາເຫຼົ່ານັ້ນເປັນຄົນເຢັນຊາແລະຍິ່ງຈອງຫອງ. (ມັດ. 12:9-14) ແຕ່ພະເຍຊູເປັນຄົນອົບອຸ່ນແລະຖ່ອມຕົວ. ພວກຟາລິຊຽນມັກໃຫຍ່ໃຝ່ສູງແລະພູມໃຈກັບຕຳແໜ່ງສູງໆທີ່ມີໜ້າມີຕາໃນສັງຄົມ. ແຕ່ພະເຍຊູບອກວ່າການເຮັດແບບນັ້ນບໍ່ຖືກຕ້ອງ ແລະເພິ່ນຍັງສອນລູກສິດໃຫ້ເປັນຄົນຖ່ອມຕົວແລະຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ. (ມັດ. 23:2, 6-11) ພວກຟາລິຊຽນມັກກົດຂີ່ແລະຂົມຂູ່ຄົນອື່ນໃຫ້ຢ້ານ. (ໂຢ. 9:13, 22) ແຕ່ພະເຍຊູເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນສົດຊື່ນໂດຍໃຊ້ຄຳເວົ້າທີ່ອ່ອນໂຍນ ແລະສະແດງຄວາມຮັກ.
9 ເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຍັງຈາກຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູ? ຂໍໃຫ້ຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຄົນອື່ນເບິ່ງວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນອ່ອນໂຍນແລະຖ່ອມຕົວບໍ? ຂ້ອຍເຕັມໃຈເຮັດວຽກທີ່ຄົນອື່ນເບິ່ງວ່າຕ່ຳຕ້ອຍເພື່ອຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນບໍ? ຂ້ອຍໄດ້ເວົ້າດີແລະເຮັດດີຕໍ່ຄົນອື່ນບໍ?’
10. ພະເຍຊູສ້າງບັນຍາກາດແບບໃດໃນການເຮັດວຽກ?
10 ພະເຍຊູສ້າງບັນຍາກາດທີ່ດີໃນການເຮັດວຽກ ເພິ່ນສ້າງສັນຕິສຸກ ແລະມັກຝຶກສອນພວກລູກສິດ. (ລືກາ 10:1, 19-21) ເພິ່ນເຮັດໃຫ້ພວກລູກສິດຮູ້ສຶກສະດວກໃຈທີ່ຈະມາຖາມເພິ່ນ ແລະເພິ່ນກໍຢາກຟັງຄວາມຄິດເຫັນຂອງພວກເຂົາ. (ມັດ. 16:13-16) ຄືກັບພືດທີ່ຢູ່ໃນເຮືອນແກ້ວເຊິ່ງເກີດດອກອອກຜົນດີຍ້ອນຢູ່ໃນສະພາບອາກາດທີ່ດີ ພວກລູກສິດກໍເກີດຜົນດີຍ້ອນຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ດີ. ພວກເຂົາຊຶມຊັບສິ່ງທີ່ພະເຍຊູສອນ ແລະເກີດຜົນດີໃນວຽກຮັບໃຊ້.
ເປັນຄົນທີ່ເວົ້ານຳໄດ້ງ່າຍແລະເປັນມິດ
ເປັນຄົນດຸໝັ່ນແລະກະຕືລືລົ້ນໃນວຽກຮັບໃຊ້
ເປັນຄົນຖ່ອມຕົວແລະພ້ອມທີ່ຈະເຮັດວຽກໜັກ *
11. ມີຄຳຖາມຫຍັງແດ່ທີ່ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງ?
11 ເຈົ້າມີອຳນາດເໜືອຄົນອື່ນໃນລະດັບໜຶ່ງບໍ? ຖ້າແມ່ນ ຂໍໃຫ້ຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍສ້າງບັນຍາກາດແບບໃດຕອນທີ່ຢູ່ເຮືອນແລະຢູ່ບ່ອນເຮັດວຽກ? ຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ສົ່ງເສີມສັນຕິສຸກບໍ? ຂ້ອຍເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ສຶກສະດວກໃຈທີ່ຈະມາຖາມຂ້ອຍບໍ? ຂ້ອຍເຕັມໃຈຟັງຄວາມຄິດເຫັນຂອງຄົນອື່ນບໍ?’ ເຮົາບໍ່ຢາກເປັນຄືກັບພວກຟາລິຊຽນທີ່ບໍ່ພໍໃຈເມື່ອຜູ້ຄົນສົງໄສສິ່ງທີ່ພວກເຂົາສອນ ແລະມັກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫງຄົນທີ່ຄິດຕ່າງຈາກພວກເຂົາ.—ມໂກ. 3:1-6; ໂຢ. 9:29-34
“ທ່ານທັງຫຼາຍຈະພົບຄວາມເຊົາເມື່ອຍ [“ສົດຊື່ນ,” ລ.ມ.] ”
12-14. ເປັນຫຍັງວຽກທີ່ພະເຍຊູມອບໝາຍໃຫ້ເຮົາເຮັດຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກສົດຊື່ນ?
12 ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຮູ້ສຶກສົດຊື່ນເມື່ອເຮັດວຽກທີ່ພະເຍຊູມອບໝາຍໃຫ້ເຮັດ? ມີຫຼາຍເຫດຜົນ ແຕ່ເຮົາຈະມາເບິ່ງບາງເຫດຜົນນຳກັນ.
13 ເຮົາມີຜູ້ດູແລທີ່ດີທີ່ສຸດ. ພະເຢໂຫວາເປັນຜູ້ດູແລອົງສູງສຸດ ພະອົງບໍ່ແມ່ນເຈົ້ານາຍທີ່ໂຫດຮ້າຍແລະບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະອົງ. ແຕ່ພະອົງເຫັນຄຸນຄ່າວຽກທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາເຮັດ. (ເຫບ. 6:10) ແລະພະອົງຍັງໃຫ້ເຮົາມີກຳລັງເພື່ອເຮົາຈະສາມາດເຮັດວຽກທີ່ພະອົງມອບໝາຍໃຫ້. (2 ໂກ. 4:7; ຄລາ. 6:5) ພະເຍຊູກະສັດຂອງເຮົາກໍເປັນຜູ້ນຳທີ່ດີເລີດ ເພິ່ນເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີໃຫ້ເຮົາໃນການປະຕິບັດຕໍ່ຄົນອື່ນ. (ໂຢ. 13:15) ແລະຜູ້ດູແລທີ່ເບິ່ງແຍງເຮົາກໍພະຍາຍາມຮຽນແບບພະເຍຊູ “ຜູ້ລ້ຽງແກະອົງໃຫຍ່.” (ເຫບ. 13:20; 1 ເປ. 5:2) ຕອນທີ່ພວກເຂົາສອນແລະປົກປ້ອງເຮົາ ພວກເຂົາພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດທີ່ຈະສະແດງຄວາມຮັກ ໃຫ້ກຳລັງໃຈ ແລະສະແດງຄວາມກ້າຫານ.
14 ເຮົາມີໝູ່ທີ່ດີທີ່ສຸດ. ບໍ່ມີໃຜໃນໂລກນີ້ທີ່ຈະມີເປົ້າໝາຍຊີວິດທີ່ດີແລະຮັກກັນແບບພວກເຮົາ. ຂໍໃຫ້ຄິດເບິ່ງວ່າ ເຮົາມີສິດທິພິເສດໄດ້ເຮັດວຽກຮ່ວມກັບພີ່ນ້ອງທີ່ມີມາດຕະຖານດ້ານສິນລະທຳສູງ ແລະພວກເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າຕົວເອງດີກວ່າຄົນອື່ນ. ເຖິງວ່າພວກເຂົາຈະມີຄວາມສາມາດຫຼາຍຢ່າງ ແຕ່ພວກເຂົາກໍຈຽມຕົວ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເບິ່ງວ່າເຮົາເປັນພຽງແຕ່ຄົນທີ່ເຮັດວຽກນຳກັນ ແຕ່ເບິ່ງວ່າເຮົາເປັນໝູ່ແທ້ໆ. ພວກເຂົາຮັກເຮົາຫຼາຍຈົນເຖິງກັບຍອມຕາຍເພື່ອເຮົາໄດ້!
15. ເຮົາຄວນຮູ້ສຶກແນວໃດຕໍ່ວຽກທີ່ເຮົາກຳລັງເຮັດ?
15 ເຮົາມີວຽກທີ່ດີທີ່ສຸດ. ເຮົາສອນຄວາມຈິງເລື່ອງພະເຢໂຫວາໃຫ້ຜູ້ຄົນ ແລະເປີດໂປງຄຳຕົວະຂອງຊາຕານ. (ໂຢ. 8:44) ຊາຕານໄດ້ວາງພາລະໜັກໃສ່ຜູ້ຄົນໂດຍໃຊ້ເລື່ອງຕົວະທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມຫວັງ. ຕົວຢ່າງ: ມັນຢາກໃຫ້ເຮົາເຊື່ອວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ໃຫ້ອະໄພບາບ ແລະເຮົາບໍ່ສົມຄວນໄດ້ຮັບຄວາມຮັກ. ຈັ່ງແມ່ນເປັນຄຳຕົວະທີ່ໂຫດຮ້າຍແທ້ນໍ! ເພາະຄວາມຈິງແລ້ວເມື່ອເຮົາ “ມາຫາ” ພະຄລິດ ບາບຂອງເຮົາກໍໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ ແລະພະເຢໂຫວາກໍຮັກເຮົາທຸກຄົນຫຼາຍອີ່ຫຼີ. (ໂລມ 8:32, 38, 39) ເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍແທ້ໆ ທີ່ໄດ້ຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເພິ່ງພະເຢໂຫວາແລະເຫັນພວກເຂົາມີຊີວິດທີ່ດີຂຶ້ນ!
ແບກແອກຂອງພະເຍຊູດ້ວຍຄວາມສົດຊື່ນຕໍ່ໆໄປ
16. ພາລະທີ່ພະເຍຊູບອກໃຫ້ເຮົາແບກແຕກຕ່າງຈາກພາລະອື່ນໆທີ່ເຮົາຕ້ອງແບກແນວໃດ?
16 ພາລະທີ່ພະເຍຊູບອກໃຫ້ເຮົາແບກນັ້ນແຕກຕ່າງຈາກພາລະອື່ນໆທີ່ເຮົາຕ້ອງແບກ. ຕົວຢ່າງ: ຫຼັງຈາກເລີກວຽກແລ້ວ ຫຼາຍຄົນບໍ່ພຽງແຕ່ຮູ້ສຶກເມື່ອຍ ແຕ່ຍັງບໍ່ມີຄວາມສຸກນຳອີກ. ກົງກັນຂ້າມ ຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູຄລິດ ເຮົາພັດຮູ້ສຶກມີຄວາມສຸກຫຼາຍແທ້ໆ. ເຖິງວ່າເຮົາອາດຈະເມື່ອຍຈາກການທີ່ເຮັດວຽກມາໝົດມື້ ແລະຍັງຕ້ອງບັງຄັບຕົວເອງໃຫ້ໄປປະຊຸມປະຈຳປະຊາຄົມຕອນກາງຄືນ ແຕ່ຫຼາຍເທື່ອທີ່ກັບມາຈາກການປະຊຸມ ເຮົາກໍຮູ້ສຶກສົດຊື່ນແລະມີແຮງ. ຄ້າຍຄືກັນ ຕອນທີ່ເຮົາພະຍາຍາມອອກໄປປະກາດແລະສຶກສາສ່ວນຕົວ ເຮົາກໍຮູ້ສຶກສົດຊື່ນແລະມີແຮງຫຼາຍຂຶ້ນ!
17. ເຮົາຕ້ອງຍອມຮັບຄວາມຈິງອັນໃດ ແລະເຮົາຕ້ອງລະວັງໃນເລື່ອງຫຍັງ?
17 ເຮົາຕ້ອງຍອມຮັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ເຮົາແຕ່ລະຄົນມີກຳລັງວັງຊາທີ່ມີຂີດຈຳກັດ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງລະວັງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດ. ຕົວຢ່າງ: ເຮົາອາດໝົດແຮງໄປກັບການພະຍາຍາມຫາເງິນຫາຄຳໃຫ້ໄດ້ຫຼາຍໆ. ຂໍສັງເກດສິ່ງທີ່ພະເຍຊູເວົ້າກັບຊາຍໜຸ່ມທີ່ຮັ່ງມີຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງຖາມເພິ່ນວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າຈະກະທຳສິ່ງໃດເພື່ອຈະຮັບຊີວິດອັນຕະຫຼອດໄປເປັນນິດມາເປັນມູນລະດົກ?” ຜູ້ຊາຍຄົນນີ້ໄດ້ເຮັດຕາມກົດໝາຍຂອງໂມເຊແລ້ວ. ລາວຕ້ອງເປັນຄົນດີເພາະພະທຳມາລະໂກບອກວ່າ: ພະເຍຊູ “ໄດ້ຮັກເພິ່ນ.” ພະເຍຊູໄດ້ເຊີນລາວວ່າ “ສັບພະເຂົ້າຂອງທີ່ທ່ານມີຢູ່ນັ້ນ ທ່ານຈົ່ງໄປຂາຍ . . . ແລະຕາມເຮົາໄປເຖີ້ນ.” ຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້ຢາກຕິດຕາມພະເຍຊູ ແຕ່ລາວຖິ້ມ ‘ເຂົ້າຂອງເງິນຄຳ’ ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຂອງລາວບໍ່ໄດ້. (ມໂກ. 10:17-22) ຜົນກໍຄື ລາວບໍ່ຍອມແບກແອກຂອງພະເຍຊູແລະເລືອກເປັນທາດຂອງ “ເຂົ້າຂອງເງິນຄຳ” ຕໍ່ໄປ. (ມັດ. 6:24) ເຈົ້າເດ ເຈົ້າຈະເລືອກຫຍັງ?
18. ເຮົາຕ້ອງເຮັດຫຍັງເປັນໄລຍະໆ ແລະຍ້ອນຫຍັງ?
18 ເປັນເລື່ອງທີ່ດີທີ່ເຮົາຈະຄິດຄືນເປັນໄລຍະໆວ່າອັນໃດສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດເຮົາ. ຍ້ອນຫຍັງ? ກໍເພື່ອເຮົາຈະແນ່ໃຈວ່າເຮົາໃຊ້ກຳລັງວັງຊາຂອງເຮົາຢ່າງສະຫຼາດ. ຂໍໃຫ້ມາເບິ່ງຕົວຢ່າງຂອງຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງທີ່ຊື່ມາກ ລາວບອກວ່າ: “ເປັນເວລາຫຼາຍປີ ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍໃຊ້ຊີວິດແບບຮຽບງ່າຍ. ຂ້ອຍເປັນໄພໂອເນຍ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຄິດແຕ່ເລື່ອງເງິນຕະຫຼອດແລະຄິດວ່າເຮັດແນວໃດຕົວເອງຈະສະດວກສະບາຍຫຼາຍຂຶ້ນ. ຂ້ອຍສົງໄສວ່າເປັນຫຍັງຊີວິດຂ້ອຍຄືຫຍຸ້ງຍາກແທ້. ແລ້ວຂ້ອຍກໍຮູ້ວ່າ ຂ້ອຍໃຊ້ເວລາແລະກຳລັງໄປກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການຫຼາຍກ່ອນ ສ່ວນທີ່ເຫຼືອລະຈຶ່ງໃຫ້ກັບພະເຢໂຫວາ.” ມາກປ່ຽນຄວາມຄິດແລະການໃຊ້ຊີວິດຂອງລາວເພື່ອຈະເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນ. ລາວບອກວ່າ: “ບາງເທື່ອຂ້ອຍກໍອຸກໃຈເລື່ອງເງິນ ແຕ່ຍ້ອນພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູຊ່ວຍຂ້ອຍ ຂ້ອຍຈຶ່ງເອົາຊະນະບັນຫານີ້ໄດ້.”
19. ເປັນຫຍັງການມີຄວາມຄິດທີ່ຖືກຕ້ອງຈຶ່ງສຳຄັນຫຼາຍ?
19 ເຮົາຈະແບກແອກຂອງພະເຍຊູດ້ວຍຄວາມສົດຊື່ນຕໍ່ໆໄປໄດ້ ຖ້າເຮົາເຮັດ 3 ຢ່າງນີ້ຄື: ທຳອິດ ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມຄິດທີ່ຖືກຕ້ອງ. ເຮົາກຳລັງເຮັດວຽກຂອງພະເຢໂຫວາ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງເຮັດຕາມວິທີຂອງພະອົງ. ເຮົາເປັນຄົນງານ ແລະພະເຢໂຫວາເປັນນາຍ. (ລືກາ 17:10) ຖ້າເຮົາພະຍາຍາມເຮັດວຽກຂອງພະອົງຕາມວິທີຂອງເຮົາ ການແບກແອກຂອງເຮົາກໍຈະເປັນເລື່ອງຍາກ. ແມ່ນແຕ່ງົວທີ່ແຂງແຮງຫຼາຍກໍຍັງເຈັບແລະເມື່ອຍຖ້າມັນພະຍາຍາມໄປຕາມໃຈມັນເອງແລະຝືນແອກທີ່ນາຍໃສ່ເພື່ອຄວບຄຸມມັນ. ແຕ່ຖ້າເຮົາເຮັດຕາມວິທີຂອງພະເຢໂຫວາ ເຮົາກໍຈະເຫັນວ່າເຮົາສາມາດເຮັດສິ່ງທີ່ເຮົາຄິດວ່າເຮັດບໍ່ໄດ້ ແລະສາມາດເອົາຊະນະອຸປະສັກຕ່າງໆທີ່ເຮົາຄິດວ່າເອົາຊະນະບໍ່ໄດ້. ຂໍໃຫ້ຈື່ວ່າ ບໍ່ມີໃຜສາມາດຂັດຂວາງຈຸດປະສົງຂອງພະເຢໂຫວາໄດ້!—ໂລມ 8:31; 1 ໂຢ. 4:4
20. ເຮົາຄວນມີເຈຕະນາແນວໃດໃນການແບກແອກຂອງພະເຍຊູ?
20 ທີສອງ ເຮົາຕ້ອງເຮັດວຽກດ້ວຍເຈຕະນາທີ່ຖືກຕ້ອງ. ເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາຄືເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາໄດ້ຮັບຄຳຍົກຍ້ອງສັນລະເສີນ. ໃນສະໄໝຂອງພະເຍຊູ ຄົນທີ່ມີເຈຕະນາມາຫາເພິ່ນຍ້ອນຄວາມໂລບແລະເຫັນແກ່ຕົວຈະຢູ່ນຳເພິ່ນໄດ້ບໍ່ດົນ ສຸດທ້າຍພວກເຂົາກໍບໍ່ມີຄວາມສຸກແລະຖິ້ມແອກຂອງພະເຍຊູ. (ໂຢ. 6:25-27, 51, 60, 66; ຟີລິບ 3:18, 19) ກົງກັນຂ້າມ ຄົນທີ່ມາຫາພະເຍຊູໃນຕອນນັ້ນຍ້ອນຮັກພະເຈົ້າແລະຮັກຄົນອື່ນຢ່າງບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ ກໍຈະແບກແອກຂອງພະເຍຊູຢ່າງມີຄວາມສຸກຕະຫຼອດຊີວິດທີ່ຢູ່ເທິງໂລກ ແລະມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະຮັບໃຊ້ກັບພະຄລິດໃນສະຫວັນ. ຄ້າຍຄືກັນ ຖ້າເຮົາແບກແອກຂອງພະເຍຊູດ້ວຍເຈຕະນາທີ່ຖືກຕ້ອງ ເຮົາກໍຈະມີຄວາມສຸກສະເໝີ.
21. ຕາມມັດທາຍ 6:31-33 ເຮົາເຊື່ອໝັ້ນວ່າພະເຢໂຫວາຈະເຮັດຫຍັງ?
21 ທີສາມ ເຮົາຕ້ອງເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ໆໄປ. ເຮົາເລືອກທີ່ຈະໃຊ້ຊີວິດແບບເສຍສະລະແລະເຮັດວຽກໜັກ. ພະເຍຊູເຕືອນເຮົາວ່າເຮົາຈະຖືກຂົ່ມເຫງ. ແຕ່ເຮົາເຊື່ອໝັ້ນວ່າພະເຢໂຫວາຈະໃຫ້ກຳລັງກັບເຮົາເພື່ອຈະສາມາດອົດທົນກັບບັນຫາຕ່າງໆໄດ້. ແຮ່ງເຮົາອົດທົນ ເຮົາກໍຈະແຮ່ງເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ. (ຢໂກ. 1:2-4) ເຮົາຍັງເຊື່ອໝັ້ນວ່າພະເຢໂຫວາຈະໃຫ້ສິ່ງຈຳເປັນກັບເຮົາ ພະເຍຊູຈະເບິ່ງແຍງເຮົາ ແລະພີ່ນ້ອງຈະໃຫ້ກຳລັງໃຈເຮົາ. (ອ່ານມັດທາຍ 6:31-33; ໂຢ. 10:14; 1 ເທ. 5:11) ຈະມີສິ່ງໃດທີ່ເຮົາຕ້ອງການຫຼາຍກວ່ານີ້ບໍ?
22. ເຮົາຄວນຮູ້ສຶກດີໃຈໃນເລື່ອງຫຍັງ?
22 ຜູ້ຍິງທີ່ຕົກເລືອດຮູ້ສຶກສົດຊື່ນຕັ້ງແຕ່ມື້ນັ້ນທີ່ພະເຍຊູປິ່ນປົວລາວ. ແຕ່ລາວຈະສົດຊື່ນຕະຫຼອດໄປຖ້າລາວເຂົ້າມາເປັນລູກສິດທີ່ພັກດີຂອງພະຄລິດ. ເຈົ້າຄິດວ່າລາວຈະເຮັດແບບນັ້ນບໍ? ຖ້າລາວເລືອກທີ່ຈະຍອມຢູ່ໃຕ້ແອກຂອງພະເຍຊູ ລາວກໍຈະໄດ້ລາງວັນໂດຍໄດ້ຮັບໃຊ້ກັບພະເຍຊູໃນສະຫວັນ! ທຸກສິ່ງທີ່ລາວເສຍສະລະໄປເພື່ອຈະຕິດຕາມພະເຍຊູຄລິດທຽບບໍ່ໄດ້ເລີຍກັບສິ່ງທີ່ລາວຈະໄດ້ຮັບ. ບໍ່ວ່າເຮົາຈະມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປເທິງສະຫວັນຫຼືແຜ່ນດິນໂລກ ເຮົາກໍຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍອີ່ຫຼີທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບເອົາຄຳເຊີນຂອງພະເຍຊູທີ່ວ່າ: “ມາຫາເຮົາເຖີ້ນ.”
ເພງ 13 ພະຄລິດເປັນແບບຢ່າງຂອງເຮົາ
^ ຂໍ້ 5 ພະເຍຊູເຊີນເຮົາໃຫ້ມາຫາເພິ່ນ. ແຕ່ເຮົາຕ້ອງເຮັດຫຍັງເພື່ອຈະຕອບຮັບຄຳເຊີນນີ້? ໃນບົດຄວາມນີ້ຈະຕອບຄຳຖາມນັ້ນ ແລະຍັງຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ວິທີທີ່ຈະສົດຊື່ນເມື່ອເຮັດວຽກຮ່ວມກັບພະຄລິດ.
