ເຈົ້າຮູ້ບໍຄົນໃນສະໄໝຄຳພີໄບເບິນບອກເວລາກັນແນວໃດ?
ຖ້າເຈົ້າຢາກຮູ້ວ່າຈັກໂມງແລ້ວ ເຈົ້າຈະເຮັດແນວໃດ? ເຈົ້າອາດຈະເບິ່ງໂມງຢູ່ຝາເຮືອນຫຼືໂມງຢູ່ແຂນເຈົ້າ ແລ້ວເຈົ້າກໍເຫັນວ່າເວລານີ້ແມ່ນ 1 ໂມງ 30 ນາທີຂອງຕອນບ່າຍ. ຖ້າໝູ່ຖາມວ່າ “ຕອນນີ້ຈັກໂມງແລ້ວ?” ເຈົ້າຈະຕອບລາວແນວໃດ?
ແຕ່ລະບ່ອນເວົ້າບໍ່ຄືກັນ ຕົວຢ່າງ: ເຈົ້າອາດຕອບວ່າ: “ບ່າຍໂມງເຄິ່ງ” ຫຼື “13 ໂມງ 30 ນາທີ.” ບາງບ່ອນອາດເວົ້າວ່າ: “ອີກເຄິ່ງຊົ່ວໂມງກໍຈະຮອດ 2 ໂມງແລ້ວ.”
ຄົນໃນສະໄໝຄຳພີໄບເບິນບອກເວລາກັນແນວໃດ? ເຂົາເຈົ້າມີຫຼາຍວິທີ. ຄຳພີພາກພາສາເຫບເລີບອກເວລາຕ່າງໆໃຫ້ຮູ້ ເຊັ່ນ: “ແຕ່ເຊົ້າ”, “ຕອນທ່ຽງ”, “ກາງເວັນ” ແລະ “ຕອນແລງ.” (ຕົ້ນເດີມ 8:11; 19:27; 43:16, ທ.ປ; ພະບັນຍັດ 28:29, ທ.ປ; 1 ກະສັດ 18:26) ແຕ່ບາງເທື່ອຄຳພີໄບເບິນກໍບອກເວລາທີ່ເຈາະຈົງຫຼາຍກວ່ານັ້ນ.
ໃນສະໄໝອິດສະລາແອນບູຮານເປັນເລື່ອງທຳມະດາທີ່ຈະມີຄົນເຝົ້າຍາມໂດຍສະເພາະຕອນກາງຄືນ. ຊາວອິດສະລາແອນແບ່ງເວລາຕອນກາງຄືນອອກເປັນ 3 ໄລຍະເຊິ່ງເອີ້ນວ່າ: “ຍາມ.” (ຄຳເພງ 63:6) ໃນຜູ້ຕັດສິນ 7:19 (ລ.ມ.) ເຮົາພົບຄຳວ່າ: “ຍາມ 2.” ແຕ່ໃນສະໄໝຂອງພະເຍຊູ ຄົນຢິວໄດ້ແບ່ງເວລາກາງຄືນອອກເປັນ 4 ຍາມ ຄືກັບຄົນເກັຣກແລະຄົນໂລມ.
ພະທຳກິດຕິຄຸນເວົ້າເຖິງຄຳວ່າຍາມໃນຕອນກາງຄືນຫຼາຍເທື່ອ. ຕົວຢ່າງ: “ຍາມ 4” ພະເຍຊູໄດ້ຍ່າງຢູ່ເທິງໜ້ານໍ້າໄປຫາເຮືອຂອງພວກລູກສິດ. (ມັດທາຍ 14:25, ລ.ມ.) ແລະພະເຍຊູກໍເວົ້າເຖິງຍາມໃນຕົວຢ່າງປຽບທຽບດັ່ງນີ້: “ແຕ່ວ່າຈົ່ງຮູ້ຈັກອັນນີ້ເຖີ້ນ ຖ້າເຈົ້າເຮືອນໄດ້ຮູ້ຈັກກ່ອນວ່າຄົນຂະໂມຍຈະມາຍາມໃດ ເພິ່ນຈະໄດ້ເຝົ້າລະວັງຢູ່ບໍ່ໃຫ້ເຈາະເຮືອນແຫ່ງຕົນ.”—ມັດທາຍ 24:43
ພະເຍຊູເວົ້າເຖິງຍາມທັງ 4 ເມື່ອເພິ່ນບອກພວກລູກສິດໃຫ້ເຝົ້າລະວັງເພາະເຂົາເຈົ້າ “ບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າເຈົ້າເຮືອນຈະມາເມື່ອໃດ ຈະມາຫົວຄໍ່າ ຫຼືທ່ຽງຄືນ ຫຼືເວລາໄກ່ຂັນ ຫຼືມື້ເຊົ້າ.” (ມາລະໂກ 13:35) ຍາມ 1 ຄື “ຫົວຄໍ່າ” ເລີ່ມຈາກຕາເວັນຕົກດິນໄປຫາ 9 ໂມງແລງ. ຍາມ 2 ຄື “ທ່ຽງຄືນ” ເລີ່ມຈາກ 9 ໂມງແລງຫາທ່ຽງຄືນ. ຍາມ 3 ຄື “ກ່ອນຕາເວັນຂຶ້ນ” ຫຼື “ເວລາໄກ່ຈະຂັນ” ເຊິ່ງເລີ່ມຈາກທ່ຽງຄືນໄປຫາ 3 ໂມງເຊົ້າ. ມັນອາດເປັນຍາມທີ່ໄກ່ຂັນແທ້ໆເຊິ່ງພະເຍຊູຖືກຈັບໃນຊ່ວງເວລານີ້. (ມາລະໂກ 14:72) ຍາມ 4 ຄື “ມື້ເຊົ້າ” ເລີ່ມຈາກປະມານ 3 ໂມງເຊົ້າໄປຫາຕາເວັນຂຶ້ນ.
ດັ່ງນັ້ນ ເຖິງວ່າຜູ້ຄົນໃນສະໄໝນັ້ນບໍ່ມີໂມງຄືກັບເຮົາໃນທຸກມື້ນີ້ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍມີວິທີບອກວ່າຕອນນີ້ແມ່ນເວລາໃດ.
ເລື່ອງທີ່ເຈົ້າອາດຈະມັກ
ຕື່ນເຖີດ!
ໃຊ້ເວລາແນວໃດບໍ່ໃຫ້ເສຍໄປລ້າໆ
ເພື່ອຈະໃຊ້ເວລາໃຫ້ເກີດປະໂຫຍດສູງສຸດ ເຈົ້າຕ້ອງກວດເບິ່ງຊີວິດຈາກ 2 ດ້ານ. 2 ດ້ານນັ້ນແມ່ນຫຍັງ?
