ຮຽນແບບພະເຢໂຫວາໂດຍຄິດເຖິງແລະເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ
“ຄົນທີ່ເຫັນໃຈຄົນຕໍ່າຕ້ອຍກໍມີຄວາມສຸກ ພະເຢໂຫວາຈະຊ່ວຍເຂົາໃນວັນທີ່ເຂົາເຈິຫາຍະນະ.”—ຄຳເພງ 41:1, ລ.ມ.
1. ຜູ້ນະມັດສະການພະເຢໂຫວາສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ກັນແນວໃດ?
ຜູ້ນະມັດສະການພະເຢໂຫວາທົ່ວໂລກເປັນຄອບຄົວດຽວກັນ. ເຂົາເຈົ້າເປັນພີ່ນ້ອງທີ່ຮັກກັນ. (1 ໂຢຮັນ 4:16, 21) ບາງເທື່ອເຂົາເຈົ້າກໍເສຍສະລະເພື່ອກັນຫຼາຍແທ້ໆ ແຕ່ສ່ວນຫຼາຍແລ້ວເຂົາເຈົ້າມັກສະແດງຄວາມຮັກໂດຍເຮັດສິ່ງເລັກໆນ້ອຍໆໃຫ້ກັນ ເຊັ່ນ: ເວົ້າເສີມສ້າງແລະຊົມເຊີຍກັນ ແລະເຮັດສິ່ງດີໆໃຫ້ກັນ. ຖ້າເຮົາຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ ເຮົາກໍຮຽນແບບພະເຢໂຫວາພໍ່ທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນ.—ເອເຟດ 5:1
2. ພະເຍຊູຮຽນແບບຄວາມຮັກຂອງພະເຢໂຫວາແນວໃດ?
2 ພະເຍຊູຮຽນແບບພະເຢໂຫວາພໍ່ຂອງເພິ່ນຢ່າງສົມບູນແບບ. ເພິ່ນປະຕິບັດກັບຄົນອື່ນຢ່າງກະລຸນາສະເໝີ. ເພິ່ນບອກວ່າ: “ທ່ານທັງຫຼາຍທີ່ເມື່ອຍດ້ວຍການຍາກແລະຖືຂອງໜັກ ຈົ່ງມາຫາເຮົາເຖີ້ນ ແລະເຮົາຈະປະທານຄວາມເຊົາເມື່ອຍໃຫ້ແກ່ທ່ານທັງຫຼາຍ.” (ມັດທາຍ 11:28, 29) ຖ້າເຮົາຮຽນແບບພະເຍຊູແລະ “ເຫັນໃຈຄົນຕໍ່າຕ້ອຍ” ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາພໍໃຈແລະເຮົາກໍຈະມີຄວາມສຸກຄືກັນ. (ຄຳເພງ 41:1, ລ.ມ.) ໃນບົດຄວາມນີ້ເຮົາຈະມາເບິ່ງວ່າເຮົາຈະຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນໃນຄອບຄົວ ພີ່ນ້ອງ ແລະຄົນໃນເຂດປະກາດໄດ້ແນວໃດ.
ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນໃນຄອບຄົວ
3. ຜົວຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າລາວຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເມຍ? (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ)
3 ຜົວຕ້ອງວາງຕົວຢ່າງທີ່ດີແລະສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຮັກແລະເປັນຫ່ວງຄອບຄົວ. (ເອເຟດ 5:25; 6:4) ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າຜົວຕ້ອງຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກແລະເຂົ້າໃຈເມຍ. (1 ເປໂຕ 3:7) ຜົວທີ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຈະຮູ້ວ່າ ເຖິງວ່າມີຫຼາຍຢ່າງທີ່ແຕກຕ່າງຈາກເມຍ ແຕ່ລາວກໍບໍ່ໄດ້ດີໄປກວ່າເມຍ. (ຕົ້ນເດີມ 2:18) ລາວຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເມຍແລະປະຕິບັດຕໍ່ເມຍໂດຍໃຫ້ກຽດແລະນັບຖື. ເມຍຄົນໜຶ່ງໃນການາດາບອກວ່າ: “ຜົວຂອງຂ້ອຍໃສ່ໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂ້ອຍສະເໝີ ລາວບໍ່ເຄີຍເວົ້າໃສ່ຂ້ອຍວ່າ ‘ເຈົ້າຢ່າຊູ່ໄປຄິດຈັ່ງຊັ້ນຈັ່ງຊີ້.’ ລາວຍັງເປັນຜູ້ຟັງທີ່ດີ. ເມື່ອລາວຊ່ວຍຂ້ອຍປັບຄວາມຄິດໃຫ້ຖືກຕ້ອງ ລາວກໍເຮັດໃນແບບທີ່ກະລຸນາ.”
ຜົວຈະພັກດີຕໍ່ເມຍສະເໝີເພາະລາວຮັກເມຍ ແລະເພາະລາວຮັກພະເຢໂຫວາແລະກຽດຊັງສິ່ງຊົ່ວ
4. ຜົວຈະຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເມຍໄດ້ແນວໃດໃນຕອນທີ່ຕິດຕໍ່ພົວພັນກັບຜູ້ຍິງຄົນອື່ນ?
4 ຜົວທີ່ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເມຍຈະບໍ່ຈີບຜູ້ຍິງຄົນອື່ນຫຼືສະແດງຄວາມສົນໃຈແບບຊູ້ສາວ ບໍ່ວ່າຈະທາງສື່ສັງຄົມອອນລາຍຫຼືໃນອິນເຕີເນັດ. (ໂຢບ 31:1) ລາວຈະບໍ່ໃຊ້ສື່ສັງຄົມອອນລາຍເພື່ອຊອກຈີບຜູ້ຍິງ ແລະຈະບໍ່ເຂົ້າໄປເບິ່ງເວັບໄຊລາມົກ. ລາວຈະສັດຊື່ຕໍ່ເມຍສະເໝີເພາະລາວຮັກເມຍ ແລະເພາະລາວຮັກພະເຢໂຫວາແລະກຽດຊັງສິ່ງຊົ່ວ.—ອ່ານຄຳເພງ 19:14; 97:10
5. ເມຍຈະຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜົວໄດ້ແນວໃດ?
5 ເມື່ອຜົວຮຽນແບບຄວາມຮັກຂອງພະເຍຊູຄລິດທີ່ເປັນຜູ້ນຳ ມັນກໍງ່າຍທີ່ເມຍຈະ “ນັບຖືຜົວຈາກໃຈ.” (ເອເຟດ 5:22-25, 33, ລ.ມ.) ຖ້າເມຍນັບຖືຜົວ ເມຍກໍຈະພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວແລະປະຕິບັດແບບອ່ອນໂຍນເມື່ອລາວຫຍຸ້ງຢູ່ກັບວຽກຂອງປະຊາຄົມຫຼືຈັດການກັບບັນຫາຕ່າງໆ. ຜົວຄົນໜຶ່ງໃນອັງກິດເວົ້າວ່າ: “ບາງເທື່ອເມຍຂ້ອຍເບິ່ງອອກວ່າຂ້ອຍມີເລື່ອງທີ່ບໍ່ສະບາຍໃຈຈາກສີໜ້າທ່າທາງຂອງຂ້ອຍ. ລາວຈະໃຊ້ຫຼັກການໃນສຸພາສິດ 20:5 ເຊິ່ງບາງເທື່ອລາວອາດຕ້ອງລໍຖ້າເວລາທີ່ເໝາະສົມທີ່ຈະ “ຕັກ” ຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍອອກມາ ຂ້ອຍກໍຈະເລົ່າໃຫ້ລາວຟັງຖ້າເປັນເລື່ອງທີ່ເລົ່າໃຫ້ຟັງໄດ້.”
6. ເຮົາທຸກຄົນຈະຊ່ວຍເດັກນ້ອຍໃຫ້ຄິດເຖິງຄົນອື່ນໄດ້ແນວໃດ? ແລະຈະເປັນປະໂຫຍດແນວໃດຕໍ່ເດັກນ້ອຍ?
6 ເມື່ອພໍ່ແມ່ປະຕິບັດຕໍ່ກັນໂດຍຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງກັນແລະກັນ ເຂົາເຈົ້າກໍເປັນແບບຢ່າງທີ່ດີໃຫ້ລູກ. ເຂົາເຈົ້າຍັງຕ້ອງສອນລູກໃຫ້ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນແລະເປັນຄົນອ່ອນໂຍນ. ຕົວຢ່າງ: ພໍ່ແມ່ຕ້ອງສອນລູກບໍ່ໃຫ້ແລ່ນຢູ່ຫໍປະຊຸມ ຫຼືເມື່ອຢູ່ງານລ້ຽງກໍຕ້ອງສອນລູກໃຫ້ຮູ້ຈັກລໍຖ້າໃຫ້ຜູ້ໃຫຍ່ເອົາອາຫານກ່ອນ. ເຮົາທຸກຄົນໃນປະຊາຄົມສາມາດຊ່ວຍຜູ້ທີ່ເປັນພໍ່ແມ່ໄດ້. ເຮົາຄວນຊົມເຊີຍເດັກນ້ອຍເມື່ອລາວເຮັດບາງສິ່ງທີ່ດີ ເຊັ່ນ: ເປີດປະຕູໃຫ້ເຮົາ. ນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ເດັກນ້ອຍຮູ້ສຶກດີແລະຊ່ວຍລາວໃຫ້ຮຽນຮູ້ວ່າ “ການປະທານໃຫ້ກໍເປັນເຫດໃຫ້ມີຄວາມສຸກຫຼາຍກວ່າການຮັບເອົາ.”—ກິດຈະການ 20:35
ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພີ່ນ້ອງ
7. ພະເຍຊູຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນຫູໜວກແນວໃດ? ແລະເຮົາໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງຈາກເລື່ອງນີ້?
7 ມື້ໜຶ່ງ ພະເຍຊູເດີນທາງຜ່ານເຂດເດກາໂປລີ ຜູ້ຄົນໄດ້ “ພາຄົນຫູໜວກແລະປາກພໍ່າຜູ້ໜຶ່ງມາຫາພະອົງ.” (ມາລະໂກ 7:31-35) ພະເຍຊູປິ່ນປົວລາວ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດຢູ່ຕໍ່ໜ້າຄົນອື່ນ. ຍ້ອນຫຍັງ? ຍ້ອນຜູ້ຊາຍຫູໜວກອາດຮູ້ສຶກອຶດອັດໃຈທີ່ມີຜູ້ຄົນຢູ່ຫຼາຍ. ພະເຍຊູເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວ ເພິ່ນຈຶ່ງ ‘ໄດ້ພາລາວໜີ’ ຈາກບ່ອນນັ້ນແລະໄປບ່ອນທີ່ຄົນບໍ່ຫຼາຍ ແລ້ວຈຶ່ງປິ່ນປົວລາວ. ເຖິງວ່າເຮົາເຮັດການອັດສະຈັນບໍ່ໄດ້ ແຕ່ເຮົາກໍຄິດເຖິງຄວາມຕ້ອງການແລະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພີ່ນ້ອງແລະປະຕິບັດກັບເຂົາເຈົ້າຢ່າງອ່ອນໂຍນໄດ້. ໂປໂລຂຽນວ່າ: “ພວກເຮົາຈົ່ງລະວັງຄຶດເຖິງກັນແລະກັນ ເພື່ອຈະໄດ້ເຕືອນໃຈກັນໃຫ້ປົງໃຈຮັກກັນແລະກັນແລະກະທຳການດີ.” (ເຫບເລີ 10:24) ພະເຍຊູເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນຫູໜວກແລະປະຕິບັດກັບລາວຢ່າງອ່ອນໂຍນ. ເພິ່ນເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີໃຫ້ເຮົາແທ້ໆ!
ຄວາມຮັກກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ລົງມືເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ເພື່ອຊ່ວຍພີ່ນ້ອງທີ່ສູງອາຍຸຫຼືພິການ
8, 9. ເຮົາຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເຮົາຫ່ວງໃຍຜູ້ສູງອາຍຸແລະຄົນພິການ? (ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ)
8 ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ສູງອາຍຸແລະຄົນພິການ. ລັກສະນະເດັ່ນຂອງປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນຄືຄວາມຮັກ ບໍ່ແມ່ນການທີ່ເຮັດວຽກໃຫ້ໄດ້ຫຼາຍໆ. (ໂຢຮັນ 13:34, 35) ຄວາມຮັກກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ລົງມືເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ເພື່ອຊ່ວຍພີ່ນ້ອງທີ່ສູງອາຍຸຫຼືພິການໃຫ້ສາມາດໄປປະຊຸມແລະໄປປະກາດໄດ້. ເຮົາເຕັມໃຈຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາຈະບໍ່ສະດວກ ຫຼືເຂົາເຈົ້າອາດຈະເຮັດໄດ້ບໍ່ຫຼາຍ. (ມັດທາຍ 13:23) ໄມເຄິນເຊິ່ງນັ່ງລໍ້ຍູ້ຮູ້ສຶກຂອບໃຈຫຼາຍທີ່ຄອບຄົວແລະພີ່ນ້ອງໃນປະຊາຄົມຊ່ວຍເຫຼືອລາວ. ລາວບອກວ່າ: “ຍ້ອນຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອທັງໝົດຂອງເຂົາເຈົ້າ ຂ້ອຍຈຶ່ງສາມາດເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມແລະໄປປະກາດເປັນປະຈຳໄດ້. ຂ້ອຍມັກການປະກາດສາທາລະນະຫຼາຍ.”
9 ໃນບ້ານເບເທນຫຼາຍແຫ່ງກໍມີພີ່ນ້ອງສູງອາຍຸຫຼືພິການ. ຜູ້ດູແລຫຼາຍຄົນທີ່ຮັກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຈັດໃຫ້ມີການປະກາດທາງຈົດໝາຍແລະໂທລະສັບ. ເຊັ່ນ: ພີ່ນ້ອງບິວອາຍຸ 86 ປີຂຽນຈົດໝາຍປະກາດກັບຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ເຂດຫ່າງໄກ. ລາວບອກວ່າ: “ເຮົາຮູ້ສຶກເຫັນຄຸນຄ່າສຳລັບສິດທິພິເສດທີ່ໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍ.” ແນນຊີ້ອາຍຸເກືອບ 90 ປີ ບອກວ່າ: “ຂ້ອຍຄິດວ່າການປະກາດທາງຈົດໝາຍ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ເອົາເຈ້ຍໃສ່ຊ່ອງຊື່ໆ. ຜູ້ຄົນຈຳເປັນຕ້ອງຮູ້ຄວາມຈິງ!” ເອເທວເຊິ່ງເກີດໃນປີ 1921 ບອກວ່າ: “ຄວາມເຈັບປວດເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຊີວິດຂ້ອຍ. ບາງມື້ພຽງແຕ່ແຕ່ງຕົວກໍຍາກຫຼາຍ.” ເຖິງວ່າຈະລຳບາກ ແຕ່ລາວກໍມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ປະກາດທາງໂທລະສັບແລະກໍມີຫຼາຍຄົນສົນໃຈ. ບາບາຣາອາຍຸ 85 ປີບອກວ່າ: “ຍ້ອນສຸຂະພາບບໍ່ດີ ຂ້ອຍຈຶ່ງໄປປະກາດເປັນປະຈຳບໍ່ໄດ້ ແຕ່ການປະກາດທາງໂທລະສັບເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ລົມກັບຜູ້ຄົນ. ຂ້ອຍຂອບໃຈພະເຢໂຫວາແທ້ໆ!” ພຽງບໍ່ເຖິງໜຶ່ງປີ ພີ່ນ້ອງສູງອາຍຸທີ່ມີຄ່າເຫຼົ່ານີ້ໃຊ້ເວລາປະກາດ 1.228 ຊົ່ວໂມງ ຂຽນຈົດໝາຍ 6.265 ສະບັບ ປະກາດທາງໂທລະສັບຫຼາຍກວ່າ 2.000 ສາຍ ແລະໃຫ້ສັບພະໜັງສືຫຼາຍກວ່າ 6.315 ເຫຼັ້ມ! ເຮົາໝັ້ນໃຈແທ້ໆວ່າເຂົາເຈົ້າເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາມີຄວາມສຸກຫຼາຍອີ່ຫຼີ່!—ສຸພາສິດ 27:11
10. ເຮົາຈະຊ່ວຍພີ່ນ້ອງໃຫ້ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຢ່າງເຕັມທີຈາກການປະຊຸມໄດ້ແນວໃດ?
10 ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນໃນບ່ອນປະຊຸມ. ເມື່ອເຮົາຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ ເຮົາກໍຈະຊ່ວຍພີ່ນ້ອງໃຫ້ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຢ່າງເຕັມທີຈາກການປະຊຸມ. ເຮົາຈະເຮັດແນວໃດ? ວິທີໜຶ່ງກໍຄື ເຮົາຕ້ອງເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມໃຫ້ກົງເວລາເພື່ອຈະບໍ່ລົບກວນຄົນອື່ນ. ບາງເທື່ອອາດມີເລື່ອງບໍ່ຄາດຄິດທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາມາຊ້າ. ແຕ່ຖ້າເຮົາມາຊ້າເລື້ອຍໆ ເຮົາກໍຄວນຄິດເຖິງວ່າມັນຈະມີຜົນຕໍ່ພີ່ນ້ອງແນວໃດ ແລະເຮົາຈະປັບປຸງແນວໃດເພື່ອສະແດງວ່າເຮົາເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພີ່ນ້ອງ. ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າຜູ້ທີ່ເຊີນເຮົາເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມແມ່ນພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູ. (ມັດທາຍ 18:20) ເຮົາຄວນສະແດງຄວາມນັບຖືພວກເພິ່ນໂດຍມາປະຊຸມໃຫ້ກົງເວລາ!
11. ເປັນຫຍັງພີ່ນ້ອງທີ່ມີສ່ວນໃນການປະຊຸມຕ້ອງເຮັດຕາມຄຳແນະນຳໃນ 1 ໂກລິນໂທ 14:40?
11 ຖ້າເຮົາຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພີ່ນ້ອງ ເຮົາຈະເຮັດຕາມຄຳແນະນຳຂອງຄຳພີໄບເບິນທີ່ວ່າ: “ຈົ່ງກະທຳສິ່ງສາລະພັດຕາມສົມຄວນແລະເປັນລຳດັບກັນ.” (1 ໂກລິນໂທ 14:40) ພີ່ນ້ອງທີ່ມີສ່ວນໃນການປະຊຸມຄວນເຮັດສ່ວນໃຫ້ຈົບກົງເວລາ. ໂດຍວິທີນີ້ ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ພຽງແຕ່ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນທີ່ເຮັດສ່ວນຕໍ່ໄປ ແຕ່ຍັງຄິດເຖິງຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມນຳ. ລອງຄິດເບິ່ງວ່າ ຖ້າການປະຊຸມຈົບຊ້າຄົນອື່ນຈະໄດ້ຮັບຜົນກະທົບແນວໃດ. ພີ່ນ້ອງບາງຄົນຕ້ອງຂັບລົດໄລຍະໄກເພື່ອກັບເມືອເຮືອນ. ບາງຄົນກໍຕ້ອງຂຶ້ນລົດເມຫຼືລົດໄຟ. ສ່ວນບາງຄົນກໍມີຄູ່ແຕ່ງດອງທີ່ບໍ່ແມ່ນພະຍານພະເຢໂຫວາເຊິ່ງຢາກໃຫ້ກັບເມືອບ້ານໄວໆ.
12. ເປັນຫຍັງຜູ້ເຖົ້າແກ່ສົມຄວນໄດ້ຮັບຄວາມຮັກແລະຄວາມນັບຖື? (ເບິ່ງຂອບ “ ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພີ່ນ້ອງທີ່ນຳໜ້າ.”)
12 ຜູ້ເຖົ້າແກ່ເຮັດວຽກໜັກໃນປະຊາຄົມແລະໃນເຂດປະກາດ ດັ່ງນັ້ນເຂົາເຈົ້າສົມຄວນທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮັກແລະຄວາມນັບຖືຈາກເຮົາ. (ອ່ານ 1 ເທຊະໂລນີກ 5:12, 13) ແນ່ນອນເຈົ້າເຫັນຄຸນຄ່າທຸກສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດເພື່ອເຈົ້າ. ເຈົ້າສາມາດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຈົ້າເຫັນຄຸນຄ່າໂດຍເຕັມໃຈເຊື່ອຟັງແລະຮ່ວມມືກັບເຂົາເຈົ້າ ເພາະ “ເຂົາເຈົ້າເບິ່ງແຍງພວກເຈົ້າຢູ່ຄືກັບຄົນທີ່ຕ້ອງລາຍງານຕໍ່ນາຍ.”—ເຫບເລີ 13:7, 17, ລ.ມ.
ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນໃນເຂດປະກາດ
13. ເຮົາຮຽນຫຍັງໄດ້ຈາກວິທີທີ່ພະເຍຊູປະຕິບັດກັບຜູ້ຄົນ?
13 ຄຳພະຍາກອນຂອງເອຊາອີກ່ຽວກັບພະເຍຊູບອກວ່າ: “ໄມ້ອໍ້ທີ່ບວບແລ້ວທ່ານຈະບໍ່ຫັກໃຫ້ຂາດແລະ [ໄສ້] ຕະກຽງຕິດໄຟເປັນຄວັນທ່ານຈະບໍ່ມອດ.” (ເອຊາອີ 42:3) ຄວາມຮັກທີ່ພະເຍຊູມີຕໍ່ຜູ້ຄົນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຮູ້ສຶກເຫັນອົກເຫັນໃຈ. ເພິ່ນເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນທີ່ທໍ້ໃຈແລະອ່ອນແຮງເຊິ່ງເປັນຄືກັບ “ໄມ້ອໍ້ທີ່ບວບ” ແລະໄສ້ “ຕະກຽງຕິດໄຟເປັນຄວັນ” ທີ່ກຳລັງຈະມອດ. ດັ່ງນັ້ນ ພະເຍຊູຈຶ່ງປະຕິບັດຢ່າງອ່ອນໂຍນແລະອົດທົນກັບເຂົາເຈົ້າ ແລະແມ່ນແຕ່ເດັກນ້ອຍກໍຍັງຢາກຢູ່ໃກ້ເພິ່ນ. (ມາລະໂກ 10:14) ແນ່ນອນ ເຮົາບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈຫຼືສອນຜູ້ຄົນໃຫ້ໄດ້ຄືກັບເພິ່ນ ແຕ່ເຮົາສາມາດຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນໃນເຂດປະກາດໂດຍຄິດວ່າເຮົາຄວນລົມກັບເຂົາເຈົ້າແນວໃດ ໄປຫາຕອນໃດ ແລະລົມດົນສໍ່າໃດ.
ຄຳເວົ້າແລະນໍ້າສຽງຂອງເຮົາຕ້ອງອ່ອນໂຍນແລະເປັນຫ່ວງເຂົາເຈົ້າ
14. ເປັນຫຍັງເຮົາຄວນຄິດເຖິງວິທີທີ່ເຮົາລົມກັບຜູ້ຄົນ?
14 ເຮົາຈະລົມກັບຜູ້ຄົນແນວໃດ? ຫຼາຍລ້ານຄົນໃນທຸກມື້ນີ້ “ຖືກຂູດຮີດແລະຖືກປະຖິ້ມ” ໂດຍພວກຫົວໜ້າສາສະໜາ ການເມືອງ ແລະການຄ້າທີ່ໂຫດຫ້ຽມແລະສໍ້ໂກງ. (ມັດທາຍ 9:36, ລ.ມ.) ນີ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ຫຼາຍຄົນບໍ່ໄວ້ໃຈໃຜແລະໝົດຫວັງ. ດ້ວຍເຫດນີ້ຄຳເວົ້າແລະນໍ້າສຽງຂອງເຮົາຕ້ອງອ່ອນໂຍນແລະສະແດງວ່າເປັນຫ່ວງເຂົາເຈົ້າ! ຫຼາຍຄົນທີ່ຢາກຟັງຂ່າວສານຂອງເຮົາບໍ່ແມ່ນຍ້ອນເຮົາໃຊ້ຂໍ້ພະຄຳພີເກັ່ງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍ້ອນເຮົາສົນໃຈແລະໃຫ້ກຽດເຂົາເຈົ້າແທ້ໆ.
15. ເຮົາຈະຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນໃນເຂດປະກາດໂດຍວິທີໃດ?
15 ມີຫຼາຍວິທີທີ່ເຮົາສາມາດຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ຄົນເມື່ອຢູ່ໃນເຂດປະກາດ. ເຮົາຕ້ອງຖາມໃນແບບທີ່ອ່ອນໂຍນແລະນັບຖືເຂົາເຈົ້າ. ໄພໂອເນຍຄົນໜຶ່ງຮັບໃຊ້ໃນເຂດທີ່ຜູ້ຄົນຂີ້ອາຍ ລາວຈຶ່ງຫຼີກລ່ຽງຄຳຖາມທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກອຶດອັດຫຼືບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຕອບແນວໃດ. ລາວຈະບໍ່ຖາມວ່າ: “ເຈົ້າຮູ້ບໍພະເຈົ້າຊື່ຫຍັງ?” ຫຼື “ເຈົ້າຮູ້ບໍລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ?” ແຕ່ລາວຈະເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຈາກພະຄຳພີໄບເບິນວ່າພະເຈົ້າກໍມີຊື່. ເຈົ້າຢາກຮູ້ບໍວ່າພະເຈົ້າຊື່ຫຍັງ?” ເນື່ອງຈາກຜູ້ຄົນແລະວັດທະນະທຳແຕກຕ່າງກັນ ວິທີນີ້ຈຶ່ງອາດໃຊ້ບໍ່ໄດ້ກັບທຸກບ່ອນ. ແນວໃດກໍຕາມ ເຮົາຄວນປະຕິບັດກັບຄົນໃນເຂດຂອງເຮົາຢ່າງອ່ອນໂຍນແລະນັບຖືເຂົາເຈົ້າສະເໝີ. ແຕ່ເພື່ອຈະເຮັດແບບນັ້ນໄດ້ເຮົາກໍຕ້ອງຮູ້ຈັກເຂົາເຈົ້າເປັນຢ່າງດີ.
16, 17. ເຮົາຈະຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຈົ້າຂອງເຮືອນໄດ້ແນວໃດ (ກ) ເວລາທີ່ຄວນໄປຢາມເຂົາເຈົ້າ? (ຂ) ຕອນທີ່ໃຊ້ເວລາລົມກັບເຂົາເຈົ້າ?
16 ເມື່ອໃດທີ່ເຮົາຄວນໄປຢາມ? ເມື່ອໄປປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນ ຜູ້ຄົນບໍ່ຄິດວ່າເຮົາຈະມາຫາ ເພາະເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຊວນເຮົາ. ເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະໄປຫາເຂົາເຈົ້າໃນເວລາທີ່ເຂົາເຈົ້າພ້ອມຈະລົມກັບເຮົາ. (ມັດທາຍ 7:12) ຕົວຢ່າງ: ຄົນໃນເຂດຂອງເຈົ້າມັກນອນຕື່ນສວຍໃນທ້າຍອາທິດບໍ? ຖ້າເປັນແບບນັ້ນ ເຈົ້າອາດໄປປະກາດຕາມຫົນທາງ ຕາມບ່ອນສາທາລະນະ ຫຼືກັບໄປຢາມຄົນທີ່ສະດວກລົມນຳ.
17 ເຮົາຈະລົມດົນສໍ່າໃດ? ເນື່ອງຈາກຜູ້ຄົນມີວຽກຫຍຸ້ງຫຼາຍ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາອາດລົມສັ້ນໆໂດຍສະເພາະຄົນທີ່ເຮົາລົມນຳເທື່ອທຳອິດ ແລະການລົມສັ້ນໆດີກວ່າການລົມດົນເກີນໄປ. (1 ໂກລິນໂທ 9:20-23) ເມື່ອຜູ້ຄົນເຫັນວ່າເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າເຂົາເຈົ້າຄາວຽກຢູ່ ເທື່ອໜ້າເຂົາເຈົ້າອາດຈະເຕັມໃຈລົມນຳເຮົາຫຼາຍກວ່ານີ້. ຖ້າເຮົາສະແດງຄຸນລັກສະນະທີ່ເປັນຜົນທີ່ເກີດຈາກພະລັງຂອງພະເຈົ້າ ເຮົາກໍເປັນ “ເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງພະເຈົ້າ.” ພະອົງອາດໃຊ້ເຮົາໃຫ້ຊ່ວຍບາງຄົນຮຽນຄວາມຈິງ!—1 ໂກລິນໂທ 3:6, 7, 9, ລ.ມ.
18. ເມື່ອເຮົາຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ ເຮົາຈະໄດ້ຮັບພອນຫຍັງ?
18 ໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມເຮັດສຸດຄວາມສາມາດທີ່ຈະຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນໃນຄອບຄົວ ພີ່ນ້ອງ ແລະຄົນໃນເຂດປະກາດ. ແລ້ວເຮົາກໍຈະໄດ້ຮັບພອນຫຼາຍຢ່າງທັງໃນຕອນນີ້ແລະໃນອະນາຄົດ. ໃນຄຳເພງ 41:1, 2 (ລ.ມ.) ບອກວ່າ: “ຄົນທີ່ເຫັນໃຈຄົນຕໍ່າຕ້ອຍກໍມີຄວາມສຸກ ພະເຢໂຫວາຈະຊ່ວຍເຂົາໃນວັນທີ່ເຂົາເຈິຫາຍະນະ. ພະເຢໂຫວາຈະປົກປ້ອງເຂົາແລະຊ່ວຍເຂົາໃຫ້ລອດຊີວິດ ຜູ້ຄົນຈະປະກາດໄປທົ່ວໂລກວ່າເຂົາມີຄວາມສຸກ.”
