ບົດຄວາມສຶກສາທີ 4
ການປະຊຸມອະນຸສອນແບບຮຽບງ່າຍສອນຫຍັງເຮົາກ່ຽວກັບກະສັດເທິງສະຫວັນ
“ນີ້ໝາຍເຖິງຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍ . . . ນີ້ໝາຍເຖິງເລືອດຂອງຂ້ອຍ ເປັນ ‘ເລືອດທີ່ເຮັດໃຫ້ສັນຍາມີຜົນບັງຄັບໃຊ້.’”—ມັດ. 26:26-28, ລ.ມ.
ເພງ 16 ສັນເສີນເຢໂຫວາສຳລັບລູກຊາຍທີ່ຖືກແຕ່ງຕັ້ງ
ໃຈຄວາມສຳຄັນ *
1-2. (ກ) ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຮູ້ວ່າພະເຍຊູຈະສອນເຮົາໃຫ້ລະນຶກເຖິງການຕາຍຂອງເພິ່ນແບບຮຽບງ່າຍ? (ຂ) ເຮົາຈະພິຈາລະນາຄຸນລັກສະນະຫຍັງແດ່ຂອງພະເຍຊູ?
ເຈົ້າບອກໄດ້ບໍວ່າມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນແດ່ໃນການປະຊຸມອະນຸສອນເພື່ອລະນຶກເຖິງການຕາຍຂອງພະເຍຊູຄລິດທີ່ຈັດຂຶ້ນທຸກປີ? ແນ່ນອນພວກເຮົາຫຼາຍຄົນຈື່ສິ່ງຕ່າງໆໄດ້ ເພາະການປະຊຸມນັ້ນຮຽບງ່າຍຫຼາຍ. ແຕ່ນີ້ເປັນການປະຊຸມທີ່ສຳຄັນຫຼາຍ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາອາດສົງໄສວ່າ: ‘ເປັນຫຍັງການປະຊຸມນີ້ຈຶ່ງຮຽບງ່າຍແທ້?’
2 ໃນໄລຍະທີ່ພະເຍຊູເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ຢູ່ເທິງໂລກ ເພິ່ນມີຊື່ສຽງວ່າເປັນຜູ້ທີ່ສອນຄວາມຈິງທີ່ສຳຄັນຫຼາຍຢ່າງໃນແບບທີ່ຮຽບງ່າຍ ຈະແຈ້ງ ແລະເຂົ້າໃຈງ່າຍ. (ມັດ. 7:28, 29) ຄ້າຍຄືກັນ ພະເຍຊູກໍສອນເຮົາໃຫ້ຮູ້ວິທີທີ່ຈະລະນຶກເຖິງການຕາຍຂອງເພິ່ນແບບຮຽບງ່າຍ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຄິດຕຶກຕອງກ່ຽວກັບການປະຊຸມອະນຸສອນໃນຄັ້ງນັ້ນ ແລະບາງສິ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າແລະເຮັດ. ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນວ່າ ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງສະແດງຄວາມຖ່ອມ ຄວາມກ້າຫານ ແລະຄວາມຮັກໄດ້ຫຼາຍຂະໜາດນີ້ ແລະເຮົາຈະຮຽນຮູ້ວ່າເຮົາຈະຮຽນແບບເພິ່ນຫຼາຍຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ.
ພະເຍຊູສະແດງຄວາມຖ່ອມ
ເຂົ້າຈີ່ບໍ່ມີເຊື້ອກັບເຫຼົ້າແວງເຊິ່ງເປັນເຄື່ອງໝາຍທີ່ໃຊ້ໃນການປະຊຸມອະນຸສອນເຕືອນເຮົາວ່າ ພະເຍຊູສະລະຊີວິດຂອງເພິ່ນເພື່ອເຮົາແລະຕອນນີ້ເພິ່ນກໍເປັນກະສັດໃນສະຫວັນ (ເບິ່ງຂໍ້ 3-5)
3. ຕາມທີ່ຂຽນໃນມັດທາຍ 26:26-28 ພະເຍຊູຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນທີ່ຮຽບງ່າຍແນວໃດ ແລະ 2 ຢ່າງທີ່ເພິ່ນໃຊ້ໃນການປະຊຸມນັ້ນເປັນສັນຍາລັກໝາຍເຖິງຫຍັງ?
3 ຕອນທີ່ພະເຍຊູຢູ່ກັບອັກຄະສາວົກທີ່ສັດຊື່ 11 ຄົນ ເພິ່ນໄດ້ຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນເພື່ອລະນຶກເຖິງການຕາຍຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນໃຊ້ອາຫານທີ່ເຫຼືອຈາກການສະຫຼອງປັດສະຄາເພື່ອຈັດການປະຊຸມທີ່ຮຽບງ່າຍນີ້. (ອ່ານມັດທາຍ 26:26-28) ພະເຍຊູໃຊ້ພຽງແຕ່ເຂົ້າຈີ່ບໍ່ມີເຊື້ອແລະເຫຼົ້າແວງທີ່ມີຢູ່. ເພິ່ນບອກພວກອັກຄະສາວົກວ່າສອງຢ່າງນັ້ນໝາຍເຖິງຮ່າງກາຍທີ່ສົມບູນແບບແລະເລືອດຂອງເພິ່ນ ເຊິ່ງອີກບໍ່ດົນເພິ່ນກໍຈະໄດ້ເສຍສະລະເພື່ອເຂົາເຈົ້າ. ການທີ່ພະເຍຊູຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນທີ່ສຳຄັນໃນແບບທີ່ຮຽບງ່າຍນັ້ນອາດບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກອັກຄະສາວົກແປກໃຈ. ຍ້ອນຫຍັງ?
4. ຄຳແນະນຳຂອງພະເຍຊູທີ່ໃຫ້ກັບມາທາຊ່ວຍເຮົາແນວໃດໃຫ້ເຂົ້າໃຈເຫດຜົນທີ່ເພິ່ນຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນໂດຍໃຊ້ອາຫານແບບງ່າຍໆ?
4 ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຫຼາຍເດືອນກ່ອນໜ້ານັ້ນ ໃນໄລຍະວຽກຮັບໃຊ້ປີທີ 3 ຂອງພະເຍຊູ ເພິ່ນໄດ້ໄປຢາມເຮືອນຂອງໝູ່ສະໜິດເພິ່ນຄື ລາຊະໂລ ມາທາ ແລະມາລີ. ຕອນທີ່ບັນຍາກາດຜ່ອນຄາຍ ພະເຍຊູກໍໄດ້ເລີ່ມສອນ. ຕອນນັ້ນມາທາກໍຢູ່ໃນເຮືອນ ແຕ່ລາວພັດຫຍຸ້ງຢູ່ກັບການກຽມອາຫານຫຼາຍຢ່າງສຳລັບແຂກທີ່ມີກຽດຂອງລາວ. ເມື່ອພະເຍຊູສັງເກດເຫັນ ເພິ່ນກໍເລີຍແກ້ໄຂຄວາມຄິດຂອງມາທາຢ່າງນິ້ມນວນ ແລະຊ່ວຍລາວໃຫ້ເຫັນວ່າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດອາຫານຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ຫຍຸ້ງຍາກ. (ລືກາ 10:40-42) ຕໍ່ມາ ບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ພະເຍຊູຈະຕາຍ ເພິ່ນກໍໄດ້ເອົາຄຳແນະນຳນີ້ມາໃຊ້ເອງ. ເພິ່ນໄດ້ຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນໂດຍໃຊ້ອາຫານແບບງ່າຍໆ. ເລື່ອງນີ້ບອກຫຍັງເຮົາກ່ຽວກັບພະເຍຊູ?
5. ຄວາມຮຽບງ່າຍຂອງການປະຊຸມຄັ້ງນັ້ນສອນໃຫ້ເຮົາຮູ້ຫຍັງກ່ຽວກັບພະເຍຊູ ແລະເລື່ອງນີ້ສອດຄ່ອງກັບຟີລິບ 2:5-8 ແນວໃດ?
5 ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ພະເຍຊູໄດ້ເວົ້າແລະເຮັດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເພິ່ນເປັນຄົນຖ່ອມຕົວ. ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ແປກທີ່ເພິ່ນຈະສະແດງຄວາມຖ່ອມຫຼາຍແທ້ໆໃນຄືນສຸດທ້າຍທີ່ຢູ່ເທິງໂລກ. (ມັດ. 11:29) ເພິ່ນຮູ້ວ່າຕົວເອງຈະຕ້ອງເສຍສະລະຄັ້ງຍິ່ງໃຫຍ່ໃນປະຫວັດສາດຂອງມະນຸດ ແລະພະເຢໂຫວາກໍຈະປຸກເພິ່ນໃຫ້ຟື້ນຂຶ້ນຈາກຕາຍແລະຮັບຕຳແໜ່ງທີ່ມີກຽດເປັນກະສັດໃນສະຫວັນ. ເຖິງວ່າຈະເປັນແນວນັ້ນ ແຕ່ເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຕົວເອງຫຼາຍເກີນໄປຈົນໃຫ້ຈັດການລະນຶກເຖິງການຕາຍຂອງເພິ່ນໃນແບບຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼູຫຼາ. ກົງກັນຂ້າມ ເພິ່ນບອກພວກລູກສິດໃຫ້ຈັດການປະຊຸມທີ່ຮຽບງ່າຍນີ້ປີລະເທື່ອ. (ໂຢ. 13:15; 1 ໂກ. 11:23-25) ການປະຊຸມທີ່ຈັດແບບຮຽບງ່າຍ ແຕ່ເໝາະສົມສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຍຊູບໍ່ໄດ້ເປັນຄົນຍິ່ງ. ເຮົາດີໃຈທີ່ຮູ້ວ່າຄວາມຖ່ອມເປັນຄຸນລັກສະນະເດັ່ນຢ່າງໜຶ່ງຂອງພະເຍຊູກະສັດຂອງເຮົາ.—ອ່ານຟີລິບ 2:5-8
6. ເຮົາຮຽນແບບຄວາມຖ່ອມຂອງພະເຍຊູໄດ້ແນວໃດເມື່ອປະສົບຄວາມລຳບາກ?
6 ເຮົາຈະຮຽນແບບຄວາມຖ່ອມຂອງພະເຍຊູໄດ້ແນວໃດ? ກໍໂດຍຈັດໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດຂອງຄົນອື່ນມາກ່ອນຂອງຕົວເອງ. (ຟີລິບ 2:3, 4) ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງຄືນສຸດທ້າຍທີ່ພະເຍຊູຢູ່ເທິງໂລກ. ເພິ່ນຮູ້ວ່າອີກບໍ່ດົນເພິ່ນຈະຕ້ອງຕາຍຢ່າງເຈັບປວດທໍລະມານ ແຕ່ເພິ່ນກໍຍັງເປັນຫ່ວງພວກອັກຄະສາວົກທີ່ສັດຊື່ ເຊິ່ງອີກບໍ່ດົນເຂົາເຈົ້າຈະເສຍໃຈຍ້ອນເພິ່ນຕາຍ. ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງໃຊ້ເວລາຄືນສຸດທ້າຍເພື່ອສອນ ໃຫ້ກຳລັງໃຈ ແລະເສີມຄວາມໝັ້ນໃຈໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. (ໂຢ. 14:25-31) ພະເຍຊູເປັນຄົນຖ່ອມແລະເປັນຫ່ວງຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຄົນອື່ນຫຼາຍກວ່າຕົວເອງ. ເພິ່ນເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີເລີດໃຫ້ກັບເຮົາແທ້ໆ!
ພະເຍຊູສະແດງຄວາມກ້າຫານ
7. ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກທີ່ພະເຍຊູຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນແລ້ວ ເພິ່ນໄດ້ສະແດງຄວາມກ້າຫານຫຼາຍແນວໃດ?
7 ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກທີ່ພະເຍຊູຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນແລ້ວ ເພິ່ນກໍໄດ້ສະແດງຄວາມກ້າຫານຫຼາຍ. ເພິ່ນເຮັດແນວໃດ? ເພິ່ນຍອມເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາຕ້ອງການເຖິງຮູ້ວ່າຈະຕ້ອງຕາຍໃນຂໍ້ຫາໝິ່ນປະໝາດພະເຈົ້າເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ອັບອາຍ. (ມັດ. 26:65, 66; ລືກາ 22:41, 42) ແຕ່ພະເຍຊູກໍຍັງຮັກສາຄວາມສັດຊື່ຈົນເຖິງທີ່ສຸດເພື່ອຍົກຍ້ອງຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາ ຍົກຍ້ອງສິດການປົກຄອງຂອງພະອົງ ແລະເປີດໂອກາດໃຫ້ມະນຸດທີ່ກັບໃຈໄດ້ຮັບຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ໃນເວລາດຽວກັນພະເຍຊູກໍຍັງໄດ້ກຽມພວກລູກສິດໃຫ້ພ້ອມທີ່ຈະປະເຊີນກັບບັນຫາທີ່ກຳລັງຈະເກີດຂຶ້ນ.
8. (ກ) ພະເຍຊູບອກຫຍັງກັບອັກຄະສາວົກທີ່ສັດຊື່ຂອງເພິ່ນ? (ຂ) ຫຼັງຈາກທີ່ພະເຍຊູຕາຍ ພວກລູກສິດໄດ້ເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຄວາມກ້າຫານຂອງເພິ່ນແນວໃດ?
8 ພະເຍຊູຍັງສະແດງຄວາມກ້າຫານໂດຍບໍ່ໄດ້ໝົກມຸ້ນກັບຄວາມກັງວົນຂອງຕົວເອງ ແຕ່ໃຫ້ຄວາມສົນໃຈກັບຄວາມຈຳເປັນຂອງອັກຄະສາວົກທີ່ສັດຊື່. ຫຼັງຈາກຢູດາອອກໄປແລ້ວ ພະເຍຊູໄດ້ຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນທີ່ຮຽບງ່າຍ. ການປະຊຸມນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ທີ່ຈະເປັນລູກສິດທີ່ຖືກເຈີມໃຫ້ຄິດເຖິງປະໂຫຍດຈາກເລືອດຂອງພະເຍຊູແລະການມີສ່ວນໃນຄຳສັນຍາໃໝ່. (1 ໂກ. 10:16, 17) ດັ່ງນັ້ນ ເພື່ອຈະຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຮັກສາຄວາມສັດຊື່ແລະຢູ່ກັບພະເຍຊູເທິງສະຫວັນ ພະເຍຊູຈຶ່ງບອກສິ່ງທີ່ເພິ່ນແລະພໍ່ຂອງເພິ່ນຄາດໝາຍຈາກເຂົາເຈົ້າ. (ໂຢ. 15:12-15) ພະເຍຊູຍັງບອກວ່າເຂົາເຈົ້າຈະປະເຊີນບັນຫາຫຍັງໃນອີກບໍ່ດົນ. ຈາກນັ້ນ ເພິ່ນກໍເວົ້າເຖິງຕົວຢ່າງຂອງເພິ່ນເອງ ແລະກະຕຸ້ນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ ‘ມີໃຈກ້າຫານ.’ (ໂຢ. 16:1-4 ສ່ວນ ກ, 33) ຫຼາຍປີຕໍ່ມາ ພວກລູກສິດຂອງພະເຍຊູກໍຍັງເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງເພິ່ນໃນເລື່ອງການເສຍສະລະແລະຄວາມກ້າຫານ. ເຂົາເຈົ້າຊ່ວຍເຫຼືອກັນແລະກັນຮັບມືກັບບັນຫາເຖິງວ່າຕົວເອງຈະປະສົບກັບຄວາມຍາກລຳບາກ.—ເຫບ. 10:33, 34
9. ເຮົາຈະຮຽນແບບຄວາມກ້າຫານຂອງພະເຍຊູໄດ້ແນວໃດ?
9 ທຸກມື້ນີ້ກໍຄືກັນ ເຮົາເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູໃນການສະແດງຄວາມກ້າຫານ ເຊັ່ນ: ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມກ້າຫານເພື່ອຊ່ວຍພີ່ນ້ອງທີ່ຖືກຂົ່ມເຫງຍ້ອນຄວາມເຊື່ອ. ບາງເທື່ອພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາອາດຕິດຄຸກຢ່າງບໍ່ເປັນທຳ. ເມື່ອເກີດເຫດການແບບນີ້ ເຮົາກໍຕ້ອງເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ເພື່ອຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າ ເຊິ່ງລວມເຖິງການເວົ້າປົກປ້ອງເຂົາເຈົ້ານຳ. (ຟີລິບ 1:14; ເຫບ. 13:19) ອີກວິທີໜຶ່ງທີ່ເຮົາສະແດງຄວາມກ້າຫານຄືໂດຍປະກາດຕໍ່ໆໄປ “ດ້ວຍໃຈກ້າ.” (ກິດ. 14:3) ຄືກັບພະເຍຊູ ເຮົາຕ້ອງຕັ້ງໃຈປະກາດຂ່າວສານເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ ເຖິງວ່າຜູ້ຄົນອາດຈະຕໍ່ຕ້ານແລະຂົ່ມເຫງເຮົາ. ບາງເທື່ອເຮົາອາດຈະຮູ້ສຶກຢ້ານ. ແຕ່ຖ້າເປັນແບບນັ້ນ ເຮົາຈະເຮັດແນວໃດ?
10. ໃນຫຼາຍອາທິດກ່ອນການປະຊຸມອະນຸສອນເຮົາຄວນຈະເຮັດຫຍັງ ແລະຍ້ອນຫຍັງ?
10 ເຮົາສາມາດເສີມຄວາມກ້າຫານໄດ້ໂດຍຄິດເຖິງຄວາມຫວັງຂອງເຮົາ ຄວາມຫວັງນີ້ເປັນໄປໄດ້ຍ້ອນຄ່າໄຖ່ຂອງພະເຍຊູ. (ໂຢ. 3:16; ເອເຟ. 1:7) ໃນຫຼາຍອາທິດກ່ອນການປະຊຸມອະນຸສອນເປັນໂອກາດພິເສດທີ່ເຮົາຈະເຫັນຄຸນຄ່າຂອງຄ່າໄຖ່ຫຼາຍຂຶ້ນ. ໃນໄລຍະນັ້ນ ໃຫ້ເຮົາອ່ານຂໍ້ຄຳພີທີ່ກຳນົດໃຫ້ອ່ານສຳລັບອະນຸສອນ ອະທິດຖານ ແລະຄິດຕຶກຕອງກ່ຽວກັບເຫດການເລື່ອງການຕາຍຂອງພະເຍຊູ. ຕອນທີ່ເຮົາເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມອະນຸສອນ ເຮົາກໍຈະເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງເຄື່ອງໝາຍທີ່ໃຊ້ໃນການປະຊຸມອະນຸສອນແລະຄວາມໝາຍຂອງເຄື່ອງໝາຍເຫຼົ່ານັ້ນ. ເມື່ອເຮົາເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາກັບພະເຍຊູເຮັດເພື່ອເຮົາ ແລະຮູ້ວ່າເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ເຮົາແລະຄົນທີ່ເຮົາຮັກແນວໃດ ເຮົາກໍຈະໝັ້ນໃຈໃນຄວາມຫວັງຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະນີ້ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ອົດທົນຢ່າງກ້າຫານຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.—ເຫບ. 12:3
11-12. ຈົນຮອດຕອນນີ້ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຍັງແດ່?
11 ຈົນຮອດຕອນນີ້ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າການປະຊຸມອະນຸສອນບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາຄິດເຖິງວ່າຄ່າໄຖ່ຂອງພະເຍຊູມີຄ່າ ແຕ່ຍັງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຄິດເຖິງຄຸນລັກສະນະທີ່ເດັ່ນຂອງເພິ່ນເຊັ່ນ: ຄວາມຖ່ອມແລະຄວາມກ້າຫານ. ເຮົາຮູ້ສຶກຂອບໃຈຫຼາຍແທ້ໆທີ່ເພິ່ນຍັງສະແດງຄຸນລັກສະນະເຫຼົ່ານີ້ໃນຖານະເປັນປະໂລຫິດໃຫຍ່ໃນສະຫວັນທີ່ອ້ອນວອນຂໍແທນພວກເຮົາ! (ເຫບ.7:24, 25) ເພື່ອສະແດງວ່າເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າແທ້ໆ ເຮົາຕ້ອງເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມອະນຸສອນທຸກຄັ້ງຕາມທີ່ເພິ່ນສັ່ງໄວ້. (ລືກາ 22:19, 20) ເຮົາຈະເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມອະນຸສອນໃນມື້ທີ່ກົງກັບວັນທີ 14 ເດືອນນີຊານ ເຊິ່ງເປັນວັນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງປີ.
12 ເຮົາຍັງໄດ້ຮຽນຮູ້ຄຸນລັກສະນະອີກຢ່າງໜຶ່ງຂອງພະເຍຊູຈາກການຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນທີ່ຮຽບງ່າຍ ເຊິ່ງຄຸນລັກສະນະນີ້ໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ພະເຍຊູຍອມຕາຍເພື່ອພວກເຮົາ. ເພິ່ນມີຊື່ສຽງກ່ຽວກັບຄຸນລັກສະນະນີ້ຕອນທີ່ເປັນມະນຸດຢູ່ເທິງໂລກ. ແມ່ນຄຸນລັກສະນະຫຍັງ?
ພະເຍຊູສະແດງຄວາມຮັກ
13. ໂຢຮັນ 15:9 ແລະ 1 ໂຢຮັນ 4:8-10 ພັນລະນາເຖິງຄວາມຮັກຂອງພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູແນວໃດ ແລະມີໃຜແດ່ຈະໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກຄວາມຮັກຂອງພວກເພິ່ນ?
13 ທຸກສິ່ງທີ່ພະເຍຊູເຮັດແມ່ນຮຽນແບບຄວາມຮັກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ພະເຢໂຫວາມີຕໍ່ພວກເຮົາ. (ອ່ານໂຢຮັນ 15:9; 1 ໂຢຮັນ 4:8-10) ແລະທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຄື ພະເຍຊູສະລະຊີວິດເພື່ອເຮົາ ຍ້ອນເພິ່ນຮັກເຮົາຈາກຫົວໃຈ. ບໍ່ວ່າເຮົາຈະເປັນຜູ້ຖືກເຈີມ ຫຼື “ແກະອື່ນ” ເຮົາກໍໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກຄວາມຮັກທີ່ພະເຢໂຫວາແລະລູກຊາຍຂອງພະອົງສະແດງອອກໂດຍທາງເຄື່ອງບູຊາໄຖ່. (ໂຢ. 10:16; 1 ໂຢ. 2:2) ເຄື່ອງໝາຍທີ່ໃຊ້ໃນການປະຊຸມອະນຸສອນຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ວ່າພະເຍຊູຮັກແລະຄຳນຶງເຖິງພວກລູກສິດ. ເປັນແບບນັ້ນໄດ້ແນວໃດ?
ພະເຍຊູສະແດງຄວາມຮັກໂດຍຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນແບບຮຽບງ່າຍຫຼາຍຈົນເຮັດໃຫ້ຄລິດສະຕຽນສາມາດຈັດການປະຊຸມນີ້ໄດ້ຕະຫຼອດຫຼາຍຮ້ອຍປີ ເຖິງວ່າຈະມີສະພາບການທີ່ແຕກຕ່າງກັນ (ເບິ່ງຂໍ້ 14-16) *
14. ພະເຍຊູສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ພວກລູກສິດໂດຍຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນແບບໃດ?
14 ພະເຍຊູສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ລູກສິດທີ່ຖືກເຈີມດ້ວຍພະລັງບໍລິສຸດ ໂດຍຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນໃນແບບທີ່ຮຽບງ່າຍເຊິ່ງເຂົາເຈົ້າສາມາດເຮັດໄດ້. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ລູກສິດທີ່ຖືກເຈີມຕ້ອງຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນທຸກປີໃນສະພາບການທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ເຊິ່ງລວມເຖິງການຈັດຢູ່ໃນຄຸກນຳ. (ຄຳປ. 2:10) ເຂົາເຈົ້າຈະເຮັດຕາມທີ່ພະເຍຊູສັ່ງໄດ້ບໍ? ໄດ້ແທ້!
15-16. ບາງຄົນໄດ້ຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນແນວໃດໃນສະພາບການທີ່ຍາກລຳບາກ?
15 ຕັ້ງແຕ່ສະຕະວັດທຳອິດຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້ ຄລິດສະຕຽນໄດ້ພະຍາຍາມຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນເພື່ອລະນຶກເຖິງການຕາຍຂອງພະເຍຊູ. ເຂົາເຈົ້າເຮັດຕາມຂັ້ນຕອນຂອງການປະຊຸມອະນຸສອນເທົ່າທີ່ເຮັດໄດ້ ບາງເທື່ອກໍຢູ່ໃນສະພາບການທີ່ຍາກລຳບາກແທ້ໆ. ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາຕົວຢ່າງຕໍ່ໄປນີ້: ພີ່ນ້ອງແຮໂຣດ ຄິງ ຖືກຂັງດ່ຽວໃນຄຸກຢູ່ຈີນ ລາວຕ້ອງຄິດຫາວິທີວ່າຈະຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນແນວໃດ. ລາວຈຶ່ງກຽມເຄື່ອງໝາຍແບບລັບໆໂດຍໃຊ້ສິ່ງທີ່ລາວມີ ແລະລາວຍັງຄິດໄລ່ຢ່າງຄັກແນ່ເທົ່າທີ່ເຮັດໄດ້ວ່າວັນອະນຸສອນຈະຕົກຖືກມື້ໃດ. ເມື່ອຮອດວັນອະນຸສອນ ລາວກໍໄດ້ຮ້ອງເພງ ອະທິດຖານ ແລະບັນລະຍາຍໃນຫ້ອງຄົນດຽວ.
16 ອີກຕົວຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນພີ່ນ້ອງຍິງກຸ່ມໜຶ່ງທີ່ຢູ່ຄ້າຍກັກຂັງໃນສະໄໝສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ທີ່ສ່ຽງຊີວິດເພື່ອຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນ ແຕ່ເນື່ອງຈາກການປະຊຸມນີ້ຮຽບງ່າຍ ເຂົາເຈົ້າກໍເລີຍລັກເຮັດການປະຊຸມນີ້ໄດ້. ເຂົາເຈົ້າບອກວ່າ: “ເຮົາຢືນຕິດກັນເປັນວົງມົນ ຢູ່ກາງວົງມີເຂົ້າຈີ່ບໍ່ມີເຊື້ອແລະເຫຼົ້າແວງຕັ້ງຢູ່ຕັ່ງນ້ອຍທີ່ປູດ້ວຍຜ້າຂາວ. ເຮົາໄດ້ໄຕ້ທຽນແທນດອກໄຟ ເພາະຢ້ານຄົນອື່ນເຫັນ. . . . ພວກເຮົາເວົ້າຄືນເຖິງສິ່ງທີ່ເຮົາເຄີຍສັນຍາວ່າເຮົາຈະໃຊ້ກຳລັງທັງໝົດເພື່ອຍົກຍ້ອງສັນລະເສີນນາມຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາ.” ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະແດງຄວາມເຊື່ອຫຼາຍອີ່ຫຼີ! ພະເຍຊູສະແດງຄວາມຮັກຫຼາຍແທ້ໆ ໂດຍເຮັດໃຫ້ເຮົາສາມາດລະນຶກເຖິງການຕາຍຂອງເພິ່ນໄດ້ ເຖິງວ່າຈະຢູ່ໃນສະພາບການທີ່ຍາກລຳບາກ!
17. ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງແນວໃດ?
17 ເມື່ອໃກ້ຈະຮອດວັນອະນຸສອນ ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍຈະຮຽນແບບພະເຍຊູຫຼາຍຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດໃນການສະແດງຄວາມຮັກ? ຂ້ອຍຄິດເຖິງຄວາມຈຳເປັນຂອງພີ່ນ້ອງກ່ອນຂອງຂ້ອຍເອງບໍ? ຂ້ອຍຄາດໝາຍຈາກພີ່ນ້ອງເກີນຄວາມສາມາດຂອງເຂົາເຈົ້າບໍ ຫຼືຂ້ອຍຄິດເຖິງຂໍ້ຈຳກັດຂອງເຂົາເຈົ້າ?’ ຂໍໃຫ້ເຮົາຮຽນແບບພະເຍຊູສະເໝີ ແລະ “ເຫັນອົກເຫັນໃຈກັນ.”—1 ເປ. 3:8, ທ.ປ.
ຄິດເຖິງບົດຮຽນເຫຼົ່ານີ້ສະເໝີ
18-19. (ກ) ເຮົາສາມາດໝັ້ນໃຈໃນເລື່ອງຫຍັງ? (ຂ) ເຈົ້າຕັ້ງໃຈຈະເຮັດຫຍັງ?
18 ອີກບໍ່ດົນກໍຈະບໍ່ໄດ້ມີຂໍ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນແລ້ວ. ເມື່ອພະເຍຊູ “ມາ” ໃນໄລຍະຄວາມທຸກລຳບາກຄັ້ງໃຫຍ່ ເພິ່ນຈະລວບລວມຄົນທີ່ເຫຼືອທີ່ “ເລືອກໄວ້” ແລ້ວໃຫ້ໄປສະຫວັນ ແລະການປະຊຸມອະນຸສອນຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ.—1 ໂກ. 11:26; ມັດ. 24:31
19 ເຖິງວ່າອີກບໍ່ດົນຈະບໍ່ມີການປະຊຸມອະນຸສອນ ແຕ່ເຮົາສາມາດໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າປະຊາຊົນຂອງພະເຢໂຫວາຈະຈື່ການປະຊຸມອະນຸສອນທີ່ຮຽບງ່າຍນີ້ໄດ້ວ່າເປັນສັນຍາລັກທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຖ່ອມ ຄວາມກ້າຫານ ແລະຄວາມຮັກທີ່ມະນຸດຄົນໜຶ່ງເຄີຍສະແດງ. ໃນຕອນນັ້ນຄົນທີ່ເຄີຍເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມອະນຸສອນຈະເລົ່າປະໂຫຍດຂອງການປະຊຸມນີ້ໃຫ້ຄົນອື່ນຟັງ. ແຕ່ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກການປະຊຸມອະນຸສອນໃນຕອນນີ້ ເຮົາຕ້ອງຕັ້ງໃຈຮຽນແບບຄວາມຖ່ອມ ຄວາມກ້າຫານ ແລະຄວາມຮັກຂອງພະເຍຊູ. ຖ້າເຮົາເຮັດແບບນັ້ນ ເຮົາກໍໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າເຮົາຈະໄດ້ຮັບລາງວັນຈາກພະເຢໂຫວາແນ່ນອນ.—2 ເປ. 1:10, 11
ເພງ 13 ພະຄລິດເປັນແບບຢ່າງຂອງເຮົາ
^ ຂໍ້ 5 ອີກບໍ່ດົນເຮົາກໍຈະໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມອະນຸສອນເພື່ອລະນຶກເຖິງການຕາຍຂອງພະເຍຊູຄລິດ. ການປະຊຸມທີ່ຮຽບງ່າຍນີ້ສອນເຮົາຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບຄວາມຖ່ອມ ຄວາມກ້າຫານ ແລະຄວາມຮັກຂອງພະເຍຊູ. ບົດຄວາມນີ້ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ວ່າເຮົາຈະຮຽນແບບຄຸນລັກສະນະເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ແນວໃດ.
^ ຂໍ້ 55 ການອະທິບາຍຮູບພາບ: ພາບທີ່ສະແດງເຖິງການຈັດການປະຊຸມອະນຸສອນໃນສະຕະວັດທຳອິດ; ໃນປະມານທ້າຍສະຕະວັດທີ 19; ໃນຄ້າຍກັກຂັງນາຊີ; ໃນຫໍປະຊຸມປັດຈຸບັນທີ່ບໍ່ມີຝາເຮືອນເຊິ່ງຕັ້ງຢູ່ເຂດຮ້ອນໃນອາເມຣິກາໃຕ້.
