ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ວຽກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕື່ນຕົກໃຈ ແຕ່ກໍມີຄວາມສຸກແລະໄດ້ບົດຮຽນຫຼາຍຢ່າງ
ຕອນຍັງນ້ອຍ ທຸກເທື່ອທີ່ຂ້ອຍເຫັນຍົນ ຂ້ອຍໃຝ່ຝັນວ່າຢາກໄປທ່ຽວຕ່າງປະເທດ. ແຕ່ສຳລັບຂ້ອຍແລ້ວມັນຄືຊິເປັນໄປບໍ່ໄດ້ດອກ.
ພໍ່ກັບແມ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ອົບພະຍົບອອກຈາກປະເທດແອດສະໂຕນີໃນຊ່ວງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ II ແລະໄປຢູ່ເຢຍລະມັນແລ້ວຂ້ອຍກໍເກີດຢູ່ຫັ້ນ. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍເກີດພວກເຮົາກໍຍ້າຍໄປຢູ່ໃກ້ເມືອງອັອດຕາວາປະເທດການາດາ. ບ່ອນທຳອິດທີ່ພວກເຮົາໄປຢູ່ແມ່ນແຈຂອງຄອກໄກ່. ຄອບຄົວຂອງເຮົາທຸກຍາກຫຼາຍແຕ່ຢ່າງໜ້ອຍກໍໄດ້ກິນໄຂ່ທຸກມື້.
ມື້ໜຶ່ງພະຍານພະເຢໂຫວາມາຫາແມ່ຂ້ອຍແລະອ່ານພະນິມິດ 21:3, 4 ໃຫ້ແມ່ຂ້ອຍຟັງ ແມ່ປະທັບໃຈຫຼາຍຈົນຮ້ອງໄຫ້ອອກມາ. ແລ້ວຄວາມຈິງກໍເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນຫົວໃຈຂອງພໍ່ກັບແມ່ຈົນທັງສອງກ້າວໜ້າຢ່າງໄວວາແລະຮັບບັບເຕມາ.
ເຖິງພໍ່ແມ່ເວົ້າພາສາອັງກິດບໍ່ຄ່ອຍເກັ່ງ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍດຸໝັ່ນຫ້າວຫັນຫຼາຍໃນການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ເກືອບທຸກວັນເສົາພໍ່ຈະພາຂ້ອຍກັບນ້ອງສາວທີ່ຊື່ຊິນເວຍໄປປະກາດ. ເຖິງວ່າໃນຄືນຂອງວັນສຸກພໍ່ຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກໜັກຕະຫຼອດທັງຄືນໃນໂຮງງານຫຼອມນິແກນທີ່ເມືອງຊັດເບີຣີໃນແຂວງອອນທາຣີໂອ. ນອກຈາກນັ້ນ ທຸກອາທິດຄອບຄົວເຮົາຈະສຶກສາຫໍສັງເກດການນຳກັນ. ພໍ່ກັບແມ່ສອນຂ້ອຍໃຫ້ຮັກພະເຢໂຫວາ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈອຸທິດຕົວໃຫ້ກັບພະເຢໂຫວາໃນປີ 1956 ຕອນອາຍຸ 10 ປີ. ທຸກເທື່ອທີ່ຂ້ອຍຄິດເຖິງຄວາມຮັກທີ່ພໍ່ກັບແມ່ມີຕໍ່ພະເຢໂຫວາມັນກໍແຮ່ງກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ຢາກຮັບໃຊ້ເພິ່ນຕໍ່ໆໄປ.
ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍຮຽນຈົບມັດທະຍົມ ຂ້ອຍກໍສົນໃຈຢ່າງອື່ນຫຼາຍກວ່າ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຖ້າຂ້ອຍເປັນໄພໂອເນຍ ຂ້ອຍຈະມີເງິນບໍ່ພໍທີ່ຈະເຮັດຕາມຄວາມຝັນຂອງຕົວເອງນັ້ນກໍຄືຂີ່ຍົນໄປທ່ຽວຫຼາຍປະເທດ. ຂ້ອຍຈຶ່ງໄປສະໝັກເປັນຜູ້ເປີດເພງຢູ່ສະຖານີວິທະຍຸແຫ່ງໜຶ່ງເຊິ່ງເປັນວຽກທີ່ຂ້ອຍມັກຫຼາຍ ແຕ່ວຽກນີ້ພັດໄດ້ເຮັດຕອນກາງຄືນ. ຂ້ອຍເລີຍຂາດປະຊຸມເລື້ອຍໆແຖມຍັງຄົບຫາກັບໝູ່ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັກພະເຢໂຫວານຳ. ແຕ່ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກບໍ່ຄ່ອຍດີຂ້ອຍກໍເລີຍຕັ້ງໃຈທີ່ຈະປ່ຽນແປງຕົວເອງ.
ຂ້ອຍຍ້າຍໄປເມືອງອົດຊາວາໃນແຂວງອອນທາຣີໂອ ແລ້ວຂ້ອຍໄດ້ເຈິກັບເຣ ນໍແມນກັບນ້ອງສາວຂອງລາວທີ່ຊື່ເລດສ໌ລີແລະໄພໂອເນຍຄົນອື່ນໆ. ເຂົາເຈົ້າຕ້ອນຮັບແລະເບິ່ງແຍງຂ້ອຍຢ່າງດີ. ແລະເມື່ອຂ້ອຍເຫັນວ່າຊີວິດເຂົາເຈົ້າມີຄວາມສຸກຫຼາຍ ມັນກໍຊ່ວຍກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ຄິດຢ່າງຈິງຈັງວ່າຂ້ອຍຄວນໃຫ້ຫຍັງເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດ. ເຂົາເຈົ້າສະໜັບສະໜູນຂ້ອຍໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍ. ຂ້ອຍກໍເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍຕັ້ງແຕ່ເດືອນກັນຍາ ປີ 1966. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍແລະຊີວິດກໍເບິ່ງຄືວ່າໄປໄດ້ດີແທ້ໆ. ແຕ່ອີກບໍ່ດົນຈະມີບາງຢ່າງທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນເກີດຂຶ້ນເຊິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂ້ອຍປ່ຽນໄປ.
ຖ້າພະເຢໂຫວາເຊີນເຈົ້າໃຫ້ເຮັດຫຍັງ ກໍໃຫ້ລອງເຮັດເລີຍ
ຕອນທີ່ຂ້ອຍຍັງຮຽນຢູ່ມັດທະຍົມປາຍ ຂ້ອຍສົ່ງໃບສະໝັກເຂົ້າເບເທນໂຕຣອນໂຕຢູ່ປະເທດການາດາ. ຕໍ່ມາ ຕອນທີ່ຂ້ອຍເປັນໄພໂອເນຍ ຂ້ອຍກໍໄດ້ຮັບເຊີນໃຫ້ເຂົ້າມາຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນ 4 ປີ. ແຕ່ຕອນນັ້ນຂ້ອຍມັກເລດສ໌ລີຫຼາຍ ຂ້ອຍຄິດວ່າຖ້າຕອບຮັບຄຳເຊີນຂ້ອຍຈະບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ເຈິເລດສ໌ລີອີກ. ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍໄດ້ໃຊ້ເວລາຫຼາຍໃນການອະທິດຖານເຖິງພະເຢໂຫວາຢ່າງຈິງຈັງ ຂ້ອຍກໍຕັດສິນໃຈໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນເຖິງວ່າຈະຕ້ອງເສຍໃຈທີ່ຈາກເລດສ໌ລີໄປ.
ຂ້ອຍເຮັດວຽກຢູ່ພະແນກຊັກລີດຂອງເບເທນ ແລະຕໍ່ມາຂ້ອຍກໍໄດ້ເຮັດວຽກເປັນເລຂາ. ສ່ວນເລດສ໌ລີກໍເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຢູ່ເມືອງກາຕິໂນແຂວງເກເບັກ. ຂ້ອຍມັກຄິດຢູ່ເລື້ອຍໆວ່າເລດສ໌ລີເຮັດຫຍັງຢູ່ນໍ ແລະບໍ່ແນ່ໃຈວ່າສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈນັ້ນມັນຖືກແລ້ວບໍ. ແລ້ວມື້ໜຶ່ງກໍມີເລື່ອງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍດີໃຈສຸດໆນັ້ນກໍຄືເຣອ້າຍຂອງເລດສ໌ລີໄດ້ຮັບເຊີນໃຫ້ເຂົ້າມາຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນ ແຖມຂ້ອຍກັບລາວຍັງໄດ້ພັກຢູ່ຫ້ອງດຽວກັນ! ມັນເລີຍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍກັບມາຄົບກັບເລດສ໌ລີອີກແລະໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກັບເລດສ໌ລີກໍໄດ້ແຕ່ງດອງກັນໃນວັນທີ 27 ກຸມພາ ປີ 1971 ເຊິ່ງເປັນມື້ສຸດທ້າຍທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮັບໃຊ້ໃນເບເທນຄົບ 4 ປີ.
ເລີ່ມວຽກເດີນໝວດໃນປີ 1975
ຂ້ອຍກັບເລດສ໌ລີໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ກັບປະຊາຄົມພາສາຝຣັ່ງໃນເກເບັກ. ຫຼັງຈາກທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນໄດ້ 2-3 ປີ ຂ້ອຍກໍຕົກໃຈແລະຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍທີ່ໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ດູແລໝວດ. ຕອນນັ້ນຂ້ອຍອາຍຸພຽງແຕ່ 28 ປີ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຕົວເອງອາຍຸຍັງນ້ອຍແລະບໍ່ມີຄວາມສາມາດປານໃດ ເຖິງຈະເປັນແນວນັ້ນເຢເຣມີ 1:7, 8 ກໍໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍ. ແຕ່ຍ້ອນວ່າເລດສ໌ລີເຄີຍເກີດອຸບັດຕິເຫດທາງລົດໃຫຍ່ 2 ເທື່ອ ກໍເລີຍເຮັດໃຫ້ລາວນອນບໍ່ຄ່ອຍຫຼັບ ຂ້ອຍກໍເລີຍບໍ່ແນ່ໃຈວ່າເຮົາສອງຄົນຈະເຮັດວຽກນີ້ໄຫວຫຼືບໍ່. ແຕ່ເລດສ໌ລີບອກວ່າ: ຖ້າພະເຢໂຫວາເຊີນເຮົາໃຫ້ເຮັດຫຍັງ ເປັນຫຍັງເຮົາຄືບໍ່ລອງເຮັດເບິ່ງ? ເຮົາເລີຍຕົກລົງຮັບເອົາວຽກມອບໝາຍນີ້ແລະຕະຫຼອດ 17 ປີທີ່ເຮັດວຽກນີ້ເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍ.
ຕອນທີ່ຂ້ອຍຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ດູແລໝວດ ຂ້ອຍຫຍຸ້ງຫຼາຍຈົນບໍ່ມີເວລາໃຫ້ເລດສ໌ລີປານໃດ. ຂ້ອຍເລີຍໄດ້ຮຽນຮູ້ອີກບົດຮຽນໜຶ່ງ. ຕອນເຊົ້າມື້ໜຶ່ງຂອງວັນຈັນຂ້ອຍໄດ້ຍິນສຽງກະດິງປະຕູບ້ານດັງຂຶ້ນ. ເມື່ອຂ້ອຍອອກໄປເບິ່ງກໍບໍ່ເຫັນໃຜ ເຫັນແຕ່ກະຕ່າປິກນິກຕັ້ງຢູ່ຫັ້ນ. ໃນນັ້ນມີຜ້າປູ ມີໝາກໄມ້ ຊີດສ໌ ເຂົ້າຈີ່ຝຣັ່ງ ເຫຼົ້າແວງ 1 ແກ້ວກັບຈອກ ແລະມີກ໋າດນ້ອຍໆເຊິ່ງບໍ່ໄດ້ລະບຸຊື່ຂຽນໄວ້ວ່າ: “ພາເມຍຂອງເຈົ້າໄປປິກນິກແນ່ເດີ້!” ມື້ນັ້ນອາກາດດີຫຼາຍ ທ້ອງຟ້າແຈ່ມໃສແລະມີແສງແດດອົບອຸ່ນ. ແຕ່ຂ້ອຍບອກກັບເລດສ໌ລີວ່າຂ້ອຍຕ້ອງກຽມຄຳບັນຍາຍຄືຊິໄປບໍ່ໄດ້. ເລດສ໌ລີເຂົ້າໃຈແຕ່ກໍເສຍໃຈໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຂ້ອຍກັບມານັ່ງເຮັດວຽກແລ້ວກໍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈ. ຂ້ອຍຄິດເຖິງເອເຟໂຊ 5:25, 28 ໃນຂໍ້ນັ້ນບອກວ່າ ພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ຂ້ອຍໃສ່ໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເມຍບໍ່ແມ່ນບໍ? ຫຼັງຈາກອະທິດຖານແລ້ວ ຂ້ອຍກໍບອກເລດສ໌ລີວ່າ “ໄປ໋ ເຮົາໄປປິກນິກກັນເທາະ!” ເລດສ໌ລີດີໃຈຫຼາຍ. ເຮົາຂີ່ລົດໄປຈອດຢູ່ໃກ້ແຄມນ້ຳເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ເໝາະສົມຫຼາຍ ແລ້ວກໍເອົາຜ້າປູລົງພື້ນ. ມັນເປັນມື້ໜຶ່ງທີ່ສອງຄົນເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ມີເວລາຢູ່ນຳກັນແລະແນ່ນອນວ່າຄຳບັນຍາຍຂ້ອຍກໍແລ້ວຄືກັນ.
ເຮົາມີວຽກຫຼາຍແຕ່ກໍມີຄວາມສຸກ. ເຂດທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ເດີນໝວດກວ້າງຫຼາຍ. ຕັ້ງແຕ່ບຣິດເຕັນໂກລົມບີຈົນເຖິງເກາະນິວຟາວແລນ. ຕອນນີ້ຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍຕັ້ງແຕ່ນ້ອຍທີ່ຈະເດີນທາງເປັນຄວາມຈິງແລ້ວ. ຂ້ອຍກໍເຄີຍຄິດທີ່ຈະສະໝັກເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດ ແຕ່ກໍບໍ່ຢາກໄປເປັນມິດຊັນນາຣີຢູ່ປະເທດອື່ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຄົນທີ່ເປັນມິດຊັນນາຣີຕ້ອງເປັນຄົນທີ່ພິເສດຫຼາຍແລະເໝາະກັບຄົນເກັ່ງເທົ່ານັ້ນ. ສ່ວນຂ້ອຍເອງບໍ່ມີຄວາມສາມາດພໍທີ່ຈະເປັນມິດຊັນນາຣີ ແລະນອກຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຢ້ານຖືກສົ່ງໄປຢູ່ປະເທດແຖວອາຝຼິກກາທີ່ມີສົງຄາມແລະໂລກລະບາດ. ຂ້ອຍກໍເລີຍຮູ້ສຶກວ່າຢູ່ນີ້ກໍດີກວ່າ.
ຕື່ນຕົກໃຈທີ່ໄດ້ຮັບເຊີນໃຫ້ໄປແອດສະໂຕນີແລະປະເທດອື່ນໆໃນກຸ່ມບອນຕິກ
ເດີນທາງໄປປະເທດຕ່າງໆໃນກຸ່ມບອນຕິກ
ໃນປີ 1992 ພະຍານພະເຢໂຫວາສາມາດປະກາດຢ່າງອິດສະຫຼະໃນປະເທດທີ່ເຄີຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງສະຫະພາບໂຊວຽດໄດ້ອີກເທື່ອໜຶ່ງ. ເຮົາຈຶ່ງຖືກຂໍໃຫ້ຍ້າຍໄປແອດສະໂຕນີແລະເປັນມິດຊັນນາຣີຢູ່ຫັ້ນ. ເຮົາຕົກໃຈຫຼາຍແຕ່ກໍໄດ້ອະທິດຖານຢ່າງຈິງຈັງກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ແລະເປັນອີກເທື່ອໜຶ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຖາມໂຕເອງວ່າ: ‘ຖ້າພະເຢໂຫວາເຊີນໃຫ້ເຮົາເຮັດຫຍັງບາງຢ່າງ ເປັນຫຍັງຄືບໍ່ລອງເຮັດເບິ່ງ?’ ເຮົາເລີຍຕອບຮັບຄຳເຊີນ ແລະຂ້ອຍຄິດວ່າກໍຍັງດີທີ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ຖືກສົ່ງໄປອາຟຼິກກາ.
ເຮົາເລີ່ມຮຽນພາສາແອດສະໂຕນີທັນທີ ແລະຫຼັງຈາກເຮົາຍ້າຍໄປຢູ່ຫັ້ນໄດ້ບໍ່ເທົ່າໃດເດືອນ ເຮົາກໍໄດ້ຮັບວຽກມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ດູແລໝວດ. ເຮົາຕ້ອງໄປຢ້ຽມຢາມຕັ້ງ 46 ປະຊາຄົມແລະກຸ່ມຕ່າງໆໃນ 3 ປະເທດທີ່ຢູ່ໃນກຸ່ມບອນຕິກນັ້ນກໍຄື: ແອດສະໂຕນີ ແລັດໂຕນີ ແລະລິດຕົວນີລວມເຖິງກາລີນິນກຣາດປະເທດຣັດເຊຍ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມຮຽນພາສາແອດສະໂຕນີ ແລັດໂຕນີ ລິດຕົວນີແລະຣັດເຊຍເຊິ່ງມັນບໍ່ງ່າຍເລີຍ. ແຕ່ພີ່ນ້ອງກໍດີໃຈຫຼາຍທີ່ເຮົາພະຍາຍາມຮຽນພາສາຂອງເຂົາເຈົ້າແລະພີ່ນ້ອງກໍເຕັມໃຈຊ່ວຍເຮົາແທ້ໆ. ໃນປີ 1999 ແອດສະໂຕນີກໍມີສຳນັກງານສາຂາ ແລະຂ້ອຍໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຄະນະກຳມະການສາຂາຢູ່ຫັ້ນຮ່ວມກັບພີ່ນ້ອງທູມັດສ໌ ອີດູ ພີ່ນ້ອງເລັມບິດ ໄຣເລແລະພີ່ນ້ອງທອມມີ ເກົາໂກ.
ເບື້ອງຊ້າຍ: ບັນຍາຍໃນການປະຊຸມໃຫຍ່ຢູ່ລິດຕົວນີ
ເບື້ອງຂວາ: ຄະນະກຳມະການສາຂາໃນແອດສະໂຕນີເຊິ່ງເລີ່ມມີຕັ້ງແຕ່ປີ 1999
ເຮົາຮູ້ຈັກພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນທີ່ເຄີຍຖືກເນລະເທດໄປຢູ່ເຂດຊີເບຣີ. ເຖິງວ່າໃນຕອນນັ້ນເຂົາເຈົ້າຈະມີສະພາບການທີ່ບໍ່ດີຫຼາຍແລະຕ້ອງຢູ່ຫ່າງໄກຈາກຄອບຄົວ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ເຄີຍຄຽດແຄ້ນຫຼືຈົມຢູ່ກັບອະດີດ. ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມສຸກແລະຫ້າວຫັນໃນວຽກຮັບໃຊ້ສະເໝີ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ເຫັນເລີຍວ່າເຮົາເອງກໍສາມາດອົດທົນແລະມີຄວາມສຸກໄດ້ເຖິງຈະເຈິຄວາມຍາກລຳບາກ.
ເຮົາເຮັດວຽກໜັກເປັນເວລາຫຼາຍປີແລະບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ພັກຜ່ອນ ເລດສ໌ລີເລີຍຮູ້ສຶກເມື່ອຍລ້າຫຼາຍ. ຕອນທຳອິດເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່ານີ້ເປັນອາການຂອງພະຍາດເນື້ອງອກຊະນິດໜຶ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເມື່ອຍແລະອ່ອນເພຍຕາມຮ່າງກາຍ. ເຮົາກໍເລີຍຄິດຢ່າງຈິງຈັງວ່າຈະກັບໄປການາດາ ແຕ່ເຮົາໄດ້ຮັບເຊີນໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນຄະນະກຳມະການສາຂາຢູ່ທີ່ແພັດເທີສັນ ລັດນິວຢອກ ສະຫະລັດອາເມຣິກາ. ຂ້ອຍບໍ່ແນ່ໃຈວ່າຈະເຂົ້າໂຮງຮຽນນີ້ໄດ້ຫຼືບໍ່. ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ອະທິດຖານຢ່າງຈິງຈັງ ເຮົາກໍຕອບຮັບຄຳເຊີນ. ແລ້ວພະເຢໂຫວາກໍອວຍພອນທີ່ເຮົາຕັດສິນໃຈແບບນັ້ນ. ຕອນທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າໂຮງຮຽນ ເລດສ໌ລີມີໂອກາດໄປຫາໝໍ ລາວກໍເລີຍໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ. ໃນທີ່ສຸດເຮົາກໍສາມາດກັບມາຮັບໃຊ້ໄດ້ປົກກະຕິ.
ຕື່ນຕົກໃຈອີກເທື່ອໜຶ່ງທີ່ໄດ້ຍ້າຍໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ທະວີບໃໝ່
ຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາໄດ້ກັບໄປແອດສະໂຕນີ ຕອນແລງຂອງມື້ໜຶ່ງໃນປີ 2008 ຂ້ອຍກໍໄດ້ຮັບໂທລະສັບຈາກສຳນັກງານໃຫຍ່. ເຂົາເຈົ້າຖາມວ່າເຮົາຈະຮັບເອົາວຽກມອບໝາຍທີ່ຈະຍ້າຍໄປປະເທດກົງໂກບໍ? ຂ້ອຍກໍຕື່ນຕົກໃຈຫຼາຍເພາະຕ້ອງໄດ້ຕອບກັບພາຍໃນມື້ຕໍ່ໄປ. ຕອນທຳອິດຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ເວົ້າໃຫ້ເລດສ໌ລີຟັງ ຍ້ອນວ່າຖ້າລາວຮູ້ລາວຈະນອນບໍ່ຫຼັບ. ແຕ່ປາກົດວ່າຄົນທີ່ນອນບໍ່ຫຼັບເປັນຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ອະທິດຖານເຖິງພະເຢໂຫວາບອກເພິ່ນໃຫ້ຮູ້ວ່າຂ້ອຍກັງວົນຫຍັງແດ່ກ່ຽວກັບການຍ້າຍໄປອາຝຼິກກາ.
ໃນມື້ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍໄດ້ເລົ່າໃຫ້ເລດສ໌ລີຟັງແລະເຮົາກໍລົມກັນວ່າ: “ພະເຢໂຫວາກຳລັງເຊີນເຮົາໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ອາຝຼິກກາ ຖ້າເຮົາບໍ່ລອງຍ້າຍໄປ ເຮົາຈະຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າເຮົາຮັບໃຊ້ໄດ້ຫຼືບໍ່ ແລະຈະມັກບໍ?” ຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາຢູ່ແອດສະໂຕນີປະມານ 16 ປີ ເຮົາກໍໄດ້ເດີນທາງໄປກິນຊາຊາປະເທດກົງໂກ. ສຳນັກງານສາຂາຢູ່ຫັ້ນມີສວນທີ່ສວຍງາມແລະສະຫງົບງຽບ. ຕອນທີ່ຈັດຫ້ອງ ສິ່ງໜຶ່ງທີ່ເລດສ໌ລີເຮັດກໍຄືເອົາກ໋າດທີ່ລາວເອົາມາແຕ່ການາດາມາຕັ້ງໄວ້ໃນຫ້ອງ. ໃນກ໋າດນັ້ນຂຽນວ່າ “ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະຍ້າຍໄປບ່ອນໃດ ກໍໃຫ້ມີຄວາມສຸກກັບບ່ອນນັ້ນ.” ຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາໄດ້ເຈິກັບພີ່ນ້ອງ ໄດ້ມີນັກສຶກສາ ແລະໄດ້ເຈິກັບຕົວເອງວ່າການເປັນມິດຊັນນາຣີມັນມ່ວນຂະໜາດໃດ ເຮົາກໍມີຄວາມສຸກຫຼາຍແທ້ໆທີ່ໄດ້ເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢູ່ຫັ້ນ. ຕໍ່ມາ ເຮົາໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມສຳນັກງານສາຂາຕ່າງໆໃນ 13 ປະເທດໃນທະວີບອາຝຼິກກາ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາມີໂອກາດເຫັນຄວາມສວຍງາມທີ່ຫຼາກຫຼາຍຂອງຄົນອາຝຼິກກາ. ແລະຕອນນີ້ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກກັງວົນອີກແລ້ວ ເຮົາຮູ້ສຶກຂອບໃຈພະເຢໂຫວາຫຼາຍແທ້ໆທີ່ສົ່ງເຮົາມາຮັບໃຊ້ຢູ່ອາຝຼິກກາ.
ຢູ່ກົງໂກເຮົາມີໂອກາດກິນອາຫານທີ່ແປກໆຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນ ແມງໄມ້. ຕອນທຳອິດເຮົາບໍ່ກ້າກິນ. ແຕ່ພໍໄດ້ເຫັນພີ່ນ້ອງກິນນຳກັນຢ່າງແຊບຊ້ອຍ ເຮົາກໍຢາກລອງກິນເບິ່ງ ແລ້ວກໍເຫັນວ່າມັນແຊບອີ່ຫຼີ.
ເຮົາມີໂອກາດເດີນທາງໄປພາກຕາເວັນອອກຂອງປະເທດກົງໂກ ເຊິ່ງເຮົາໄດ້ໄປຊ່ວຍພີ່ນ້ອງໃຫ້ມີຄວາມເຊື່ອເຂັ້ມແຂງແລະເອົາສິ່ງຂອງທີ່ຈຳເປັນໄປໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ຢູ່ແຖວນັ້ນມັກມີກອງໂຈນມາປຸ້ນຊາວບ້ານເປັນໄລຍະໆ. ພວກນັ້ນມັກຈະມາທຳຮ້າຍຜູ້ຍິງແລະເດັກນ້ອຍ. ພີ່ນ້ອງສ່ວນໃຫຍ່ຢູ່ແຖວນັ້ນທຸກຍາກຫຼາຍ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍມີຄວາມຫວັງທີ່ໝັ້ນຄົງເລື່ອງການຄືນມາຈາກຕາຍ. ເຂົາເຈົ້າຮັກພະເຢໂຫວາຫຼາຍແລະພັກດີຕໍ່ອົງການຂອງເພິ່ນສຸດຫົວໃຈ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາປະທັບໃຈຫຼາຍແທ້ໆ. ຕົວຢ່າງຂອງເຂົາເຈົ້າຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ກວດເບິ່ງຄວາມເຊື່ອຂອງຕົວເອງແລະເຮັດເຮົາໃຫ້ມີຄວາມເຊື່ອທີ່ເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ. ພີ່ນ້ອງບາງຄົນຕ້ອງສູນເສຍເຮືອນຊານບ້ານຊ່ອງແລະໄຮ່ນາຮົ້ວສວນ. ເລື່ອງນີ້ເຕືອນໃຈຂ້ອຍວ່າວັດຖຸສິ່ງຂອງເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ຢັ້ງຢືນແລະອາດຈະສູນເສຍໄປໄດ້ງ່າຍໆ ແຕ່ສາຍສຳພັນທີ່ເຮົາມີກັບພະເຢໂຫວາມີຄ່າຫຼາຍແທ້ໆແລະເປັນສິ່ງທີ່ໝັ້ນຄົງ. ເຖິງວ່າພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານີ້ຈະລຳບາກຫຼາຍ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ຄ່ອຍຈົ່ມກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ຕົວຢ່າງຂອງເຂົາເຈົ້າໃຫ້ກຳລັງໃຈເຮົາທີ່ຈະຮັບມືກັບບັນຫາຕ່າງໆໃນຊີວິດແລະບໍ່ກັງວົນເລື່ອງສຸຂະພາບຫຼາຍເກີນໄປ.
ເບື້ອງຊ້າຍ: ບັນຍາຍໃຫ້ພີ່ນ້ອງທີ່ອົບພະຍົບຟັງ
ເບື້ອງຂວາ: ເອົາສິ່ງຂອງທີ່ຈຳເປັນແລະຢາປົວພະຍາດໄປໃຫ້ພີ່ນ້ອງຢູ່ດັນກູ ປະເທດກົງໂກ
ວຽກມອບໝາຍໃໝ່ໃນທະວີບອາຊີ
ແລ້ວເຮົາກໍໄດ້ເຈິເລື່ອງທີ່ໜ້າຕື່ນຕົກໃຈອີກເທື່ອໜຶ່ງ. ເຮົາໄດ້ຮັບເຊີນໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ສຳນັກງານສາຂາຮົງກົງ. ເຮົາບໍ່ເຄີຍຄິດມາກ່ອນເລີຍວ່າຈະໄດ້ໄປຢູ່ແຖວອາຊີ! ແຕ່ຈາກປະສົບການທີ່ຜ່ານມາ ເຮົາເຫັນເລີຍວ່າພະເຢໂຫວາເບິ່ງແຍງເຮົາສະເໝີ ເຮົາກໍເລີຍເຕັມໃຈຕອບຮັບຄຳເຊີນນີ້. ແຕ່ເຮົາກໍຕ້ອງອົດກັ້ນນ້ຳຕາໄວ້ບໍ່ຢູ່ທີ່ຕ້ອງຈາກໝູ່ທີ່ເຮົາຮັກແລະປະເທດທີ່ສວຍງາມແບບອາຝຼິກກາໄປໃນປີ 2013. ແລະເຮົາບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າຈະມີຫຍັງລໍຖ້າເຮົາຢູ່ທາງໜ້າ.
ຢູ່ຮົງກົງມີຄົນບັກຫຼາຍໆແລະສັບສົນວຸ່ນວາຍ ເມື່ອເຮົາຍ້າຍໄປຢູ່ຫັ້ນມັນກໍເລີຍເປັນການປ່ຽນແປງຄັ້ງໃຫຍ່ສຳລັບເຮົາ. ການຮຽນພາສາຈີນກວາງຕຸ້ງກໍບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ. ແຕ່ພີ່ນ້ອງກໍຕ້ອນຮັບເຮົາຢ່າງອົບອຸ່ນ ແລະເຮົາກໍມັກອາຫານຢູ່ຫັ້ນຫຼາຍ. ວຽກໃນເຂດປະກາດສາຂາຮົງກົງກຳລັງຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງໄວວາແລະຕ້ອງການທີ່ດິນເພີ່ມ ແຕ່ລາຄາທີ່ດິນຢູ່ຫັ້ນແພງຫຼາຍ. ຄະນະກຳມະການສາຂາກໍເລີຍຕັດສິນໃຈຍ້າຍວຽກບາງສ່ວນໄປສາຂາອື່ນ ແລະໄດ້ຂາຍອາຄານແລະທີ່ດິນສ່ວນໃຫຍ່ຢູ່ຫັ້ນ. ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນ ໃນປີ 2015 ເຮົາກໍໄດ້ຮັບເຊີນໃຫ້ຍ້າຍໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ເກົາຫຼີໃຕ້ເຊິ່ງເຮົາຍັງຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້. ພໍມາຮອດເກົາຫຼີ ເຮົາກໍຕ້ອງຮຽນພາສາໃໝ່ອີກເຊິ່ງເປັນພາສາທີ່ຍາກຄືກັນ ແຕ່ເຖິງວ່າເຮົາຍັງເວົ້າພາສາເກົາຫຼີບໍ່ຄ່ອຍເກັ່ງ ແຕ່ພີ່ນ້ອງຢູ່ຫັ້ນກໍໜ້າຮັກຫຼາຍ ເຂົາເຈົ້າມັກຊົມເຊີຍເຮົາຕອນທີ່ເຮົາພະຍາຍາມເວົ້າພາສາເກົາຫຼີກັບເຂົາເຈົ້າ.
ເບື້ອງຊ້າຍ: ພ້ອມຈະໃຊ້ຊີວິດຢູ່ຮົງກົງ
ເບື້ອງຂວາ: ສາຂາເກົາຫຼີ
ໄດ້ຮຽນບົດຮຽນຫຼາຍຢ່າງ
ການທີ່ຈະຫາໝູ່ໃໝ່ກໍບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍສະເໝີໄປ ແຕ່ເຮົາເຫັນເລີຍວ່າການມີນ້ຳໃຈຕ້ອນຮັບແຂກເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ຈັກກັບພີ່ນ້ອງໄດ້ງ່າຍຂຶ້ນ. ແລະເຮົາຍັງໄດ້ເຫັນວ່າເຖິງພີ່ນ້ອງຈະແຕກຕ່າງກັນ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍມີຫຼາຍຢ່າງທີ່ຄືກັນ. ນອກຈາກນັ້ນ ເຮົາຍັງໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາສ້າງເຮົາໃຫ້ສາມາດເປີດໃຈທີ່ຈະເປັນໝູ່ແລະຮັກແພງກັນໄດ້.—2ກຣ. 6:11
ເຮົາເຫັນວ່າເຮົາຕ້ອງເບິ່ງຜູ້ຄົນແບບທີ່ພະເຢໂຫວາເບິ່ງ. ແລະເຮົາຕ້ອງເບິ່ງໃຫ້ອອກວ່າພະເຢໂຫວາຮັກແລະຊີ້ນຳເຮົາຢູ່. ເມື່ອໃດທີ່ເຮົາທໍ້ໃຈຫຼືສົງໄສວ່າພີ່ນ້ອງຮັກເຮົາຫຼືບໍ່ ເຮົາຈະອ່ານກ໋າດຫຼືຈົດໝາຍຈາກໝູ່ເພື່ອນເພື່ອຈະໄດ້ກຳລັງໃຈ. ບໍ່ພຽງແຕ່ເທົ່ານັ້ນ ຈາກປະສົບການທີ່ຜ່ານມາ ເຮົາໄດ້ເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາຕອບຄຳອະທິດຖານຂອງເຮົາແທ້ໆ. ແລະເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າເພິ່ນຮັກເຮົາແລະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂັ້ມແຂງຕໍ່ໆໄປ.
ຕະຫຼອດຫຼາຍປີຂ້ອຍກັບເລດສ໌ລີຮູ້ເລີຍວ່າ ເປັນເລື່ອງສຳຄັນຫຼາຍທີ່ຈະຕ້ອງໃຫ້ເວລາເຊິ່ງກັນແລະກັນບໍ່ວ່າເຮົາຈະຫຍຸ້ງສ່ຳໃດກໍຕາມ. ນອກຈາກນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເບິ່ງວ່າມັນເປັນເລື່ອງທີ່ຕະຫຼົກເມື່ອເຮົາເຮັດຜິດພາດ ໂດຍສະເພາະແມ່ນຕອນທີ່ເຮົາກຳລັງຮຽນພາສາໃໝ່. ແລະທຸກຄືນເຮົາພະຍາຍາມຄິດວ່າມື້ນີ້ມີຫຍັງດີໆເກີດຂຶ້ນແດ່ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກຢາກຂອບໃຈພະເຢໂຫວາ.
ຂ້ອຍເຄີຍຄິດວ່າຕົວເອງບໍ່ມີທາງຈະໄດ້ເປັນມິດຊັນນາຣີຫຼືຍ້າຍໄປຢູ່ຕ່າງປະເທດໄດ້. ແຕ່ຂ້ອຍກໍມີຄວາມສຸກຫຼາຍແທ້ໆທີ່ເຫັນວ່າທຸກຢ່າງເປັນໄປໄດ້ຍ້ອນພະເຢໂຫວາຊ່ວຍ. ຂ້ອຍຄິດເຖິງຄຳເວົ້າຂອງຜູ້ພະຍາກອນເຢເຣມີທີ່ບອກວ່າ: “ພະເຢໂຫວາ ພະອົງຫຼອກຂ້ອຍ.” (ຢເຣ. 20:7, ລ.ມ.) ຂ້ອຍຮູ້ສຶກແບບນັ້ນແທ້ໆເພາະພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕື່ນຕົກໃຈຫຼາຍເທື່ອ ແຕ່ກໍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ. ແລະພະເຢໂຫວາອວຍພອນຂ້ອຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍເກີນຈະນຶກພາບອອກໄດ້. ເພິ່ນເຮັດໃຫ້ຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍເປັນຈິງ. ເພິ່ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີໂອກາດໄດ້ຂີ່ຍົນແລະໄດ້ໄປຫຼາຍປະເທດເກີນທີ່ຂ້ອຍໃຝ່ຝັນໄວ້ຕອນທີ່ເປັນເດັກນ້ອຍ. ຂ້ອຍມີໂອກາດໄປຢ້ຽມຢາມສຳນັກງານສາຂາຕ່າງໆເຖິງ 5 ທະວີບ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈແທ້ໆທີ່ເລດສ໌ລີຄອຍຢູ່ຄຽງຂ້າງແລະເຕັມໃຈສະໜັບສະໜູນຂ້ອຍບໍ່ວ່າເຮົາຈະໄດ້ຮັບວຽກມອບໝາຍຫຍັງກໍຕາມ.
ເຮົາພະຍາຍາມຈື່ຢູ່ສະເໝີວ່າທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາເຮັດ ເຮົາເຮັດເພື່ອພະເຢໂຫວາຍ້ອນວ່າເຮົາຮັກເພິ່ນ. ຕອນທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບພອນນີ້ ເຮັດໃຫ້ເຮົາເຫັນເລີຍວ່າຊີວິດຕະຫຼອດໄປໃນອະນາຄົດຈະດີຂະໜາດໃດຕອນທີ່ພະເຢໂຫວາຈະ “ແບມືອອກແລະໃຫ້ທຸກຊີວິດໄດ້ສົມຫວັງ.”—ເພງ. 145:16, ລ.ມ.
