ບົດຄວາມສຶກສາທີ 31
‘ເຮົາບໍ່ທໍ້ຖອຍ’!
“ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ທໍ້ຖອຍ.”—2 ໂກ. 4:16, ລ.ມ.
ເພງ 128 ອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ
ໃຈຄວາມສຳຄັນ *
1. ຄລິດສະຕຽນຕ້ອງເຮັດຫຍັງເພື່ອຈະແລ່ນໄປຮອດເສັ້ນໄຊ?
ຄລິດສະຕຽນທຸກຄົນກຳລັງແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດ. ບໍ່ວ່າເຮົາຫາກໍເລີ່ມແລ່ນຫຼືວ່າແລ່ນມາຫຼາຍປີແລ້ວ ເຮົາກໍຕ້ອງແລ່ນຕໍ່ໆໄປຈົນກວ່າຈະຮອດເສັ້ນໄຊ. ຄຳແນະນຳທີ່ໂປໂລໃຫ້ຄລິດສະຕຽນໃນເມືອງຟີລິບສາມາດຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ແລ່ນຮອດເສັ້ນໄຊໄດ້ສຳເລັດ. ພີ່ນ້ອງບາງຄົນໃນເມືອງຟີລິບໄດ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາມາດົນຫຼາຍປີຕອນທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບຈົດໝາຍຂອງໂປໂລ. ພວກເຂົາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່ຢູ່ແລ້ວ ແຕ່ໂປໂລກໍຍັງເຕືອນພວກເຂົາໃຫ້ແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດຕໍ່ໆໄປດ້ວຍຄວາມພຽນອົດທົນ. ລາວຢາກໃຫ້ພວກເຂົາຮຽນແບບລາວຕໍ່ໆໄປໃນການ “ແລ່ນບາກບັ່ນມຸ່ງໜ້າໄປສູ່ຫຼັກໄຊ.”—ຟີລິບ 3:14, ທ.ປ.
2. ເປັນຫຍັງຄຳແນະນຳທີ່ໂປໂລໃຫ້ພີ່ນ້ອງໃນເມືອງຟີລິບຈຶ່ງຖືກເວລາແທ້ໆ?
2 ຄຳແນະນຳທີ່ໂປໂລໃຫ້ພີ່ນ້ອງໃນເມືອງຟີລິບແມ່ນມາຖືກເວລາແທ້ໆ. ພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ເມືອງນັ້ນຖືກຂົ່ມເຫງຕັ້ງແຕ່ປະຊາຄົມກໍ່ຕັ້ງຂຶ້ນ. ເລື່ອງນີ້ເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນໃນປີ ຄ.ສ 50 ຕອນທີ່ໂປໂລແລະສີລາຕອບຮັບຄຳເຊີນຂອງພະເຈົ້າທີ່ບອກໃຫ້ໄປ “ແຂວງມາເຊດັວນ.” ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄປປະກາດຢູ່ເມືອງຟີລິບເຊິ່ງຢູ່ໃນແຂວງນັ້ນ. (ກິດ. 16:9) ພວກເຂົາພົບຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ຊື່ລີດີເຊິ່ງລາວ ‘ໄດ້ຟັງແລະພະເຢໂຫວາໄດ້ເປີດຈິດເປີດໃຈຂອງລາວ’ ໃຫ້ສົນໃຈຂ່າວດີ. (ກິດ. 16:14) ບໍ່ດົນ ລີດີແລະທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນເຮືອນຂອງລາວກໍຮັບບັບເຕມາ. ແຕ່ຊາຕານພະຍາມານບໍ່ຢູ່ລ້າໆ ມັນໄດ້ເລີ່ມສ້າງບັນຫາໃຫ້ໂປໂລກັບສີລາທັນທີ. ຜູ້ຊາຍໃນເມືອງນັ້ນໄດ້ລາກໂຕໂປໂລກັບສີລາໄປຫາເຈົ້າໜ້າທີ່ຝ່າຍປົກຄອງ ແລະໄດ້ກ່າວຫາພວກເຂົາແບບຜິດໆວ່າເປັນສາເຫດກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ່ນວາຍ. ຜົນກໍຄື ທັງສອງຄົນຖືກຂ້ຽນ ຖືກຂັງຄຸກ ແລະຕໍ່ມາກໍຖືກບອກໃຫ້ອອກຈາກເມືອງ. (ກິດ. 16:16-40) ພວກເຂົາຍອມແພ້ແລະທໍ້ຖອຍບໍ? ບໍ່! ແລະພວກພີ່ນ້ອງໃນປະຊາຄົມທີ່ຫາກໍ່ຕັ້ງໃໝ່ເປັນແນວໃດ? ພວກເຂົາກໍບໍ່ຍອມແພ້ແລະບໍ່ທໍ້ຖອຍຄືກັນ ເຊິ່ງເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າຊົມເຊີຍແທ້ໆ! ແນ່ນອນ ພວກເຂົາຄົງຕ້ອງໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈຈາກຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງໂປໂລແລະສີລາ.
3. ໂປໂລຮູ້ຫຍັງ ແລະເຮົາຈະພິຈາລະນາຄຳຖາມຫຍັງໃນບົດຄວາມນີ້?
3 ໂປໂລຕັ້ງໃຈແນ່ວແນ່ທີ່ຈະບໍ່ທໍ້ຖອຍ. (2 ໂກ. 4:16) ແຕ່ລາວກໍຮູ້ວ່າ ເພື່ອຈະແລ່ນໄປຮອດເສັ້ນໄຊໄດ້ ລາວຕ້ອງເບິ່ງໄປທີ່ເສັ້ນໄຊຢູ່ສະເໝີ. ເຮົາສາມາດຮຽນຮູ້ຫຍັງຈາກຕົວຢ່າງຂອງໂປໂລ? ຕົວຢ່າງຂອງຄົນທີ່ສັດຊື່ໃນສະໄໝນີ້ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເຮົາສາມາດອົດທົນໄດ້ເຖິງຈະມີບັນຫາ? ແລະຄວາມຫວັງຂອງເຮົາໃນອະນາຄົດຈະຊ່ວຍເຮົາບໍ່ໃຫ້ທໍ້ຖອຍໄດ້ແນວໃດ?
ຕົວຢ່າງຂອງໂປໂລເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ເຮົາແນວໃດ?
4. ບໍ່ວ່າຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນກັບໂປໂລ ລາວກໍຍັງຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຕໍ່ໄປໄດ້ແນວໃດ?
4 ລອງຄິດເຖິງຄວາມພະຍາຍາມຂອງໂປໂລເມື່ອລາວຂຽນຈົດໝາຍເຖິງຄລິດສະຕຽນໃນເມືອງຟີລິບ. ລາວຖືກຂັງໃນເຮືອນຫຼັງໜຶ່ງຢູ່ໂລມ ແລະບໍ່ສາມາດອອກໄປປະກາດຢູ່ທາງນອກ ແຕ່ລາວກໍຍັງປະກາດກັບຄົນທີ່ມາຢາມລາວແລະຂຽນຈົດໝາຍເຖິງພີ່ນ້ອງໃນປະຊາຄົມທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກ. ຄ້າຍກັນ ໃນປັດຈຸບັນນີ້ຄລິດສະຕຽນຫຼາຍຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດອອກໄປປະກາດຢູ່ນອກເຮືອນກໍພະຍາຍາມປະກາດກັບຄົນທີ່ມາຫາພວກເຂົາ ແລະພວກເຂົາກໍຍັງຂຽນຈົດໝາຍເຖິງຄົນທີ່ພີ່ນ້ອງບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ພົບຢູ່ເຮືອນຕອນໄປປະກາດ.
5. ຕາມທີ່ໂປໂລເວົ້າໃນຟີລິບ 3:12-14 ອັນໃດຊ່ວຍໃຫ້ລາວເບິ່ງໄປທີ່ເສັ້ນໄຊຢູ່ສະເໝີ?
5 ໂປໂລບໍ່ຍອມໃຫ້ຄວາມສຳເລັດຫຼືຄວາມຜິດພາດໃນອະດີດມາເຮັດໃຫ້ລາວທໍ້ຖອຍໃນການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ທີ່ຈິງ ລາວເວົ້າວ່າ: “ສິ່ງທີ່ລ່ວງຫວິດໄປແລ້ວນັ້ນເຮົາກໍລືມເສຍ” ເພື່ອຈະສາມາດ “ຢຽດອອກທາງໜ້າເຮົາແລ່ນສູ່ບ່ອນທີ່ຈະເຖິງສຳລັບບຳເໜັດ” ເຊິ່ງໝາຍເຖິງການແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດໃຫ້ຮອດເສັ້ນໄຊ. (ອ່ານຟີລິບ 3:12-14) ມີຫຍັງແດ່ທີ່ອາດເຮັດໃຫ້ໂປໂລທໍ້ຖອຍ? ທຳອິດ ໂປໂລເຄີຍປະສົບຜົນສຳເລັດໃນຊີວິດກ່ອນຈະມາເປັນຄລິດສະຕຽນ ແຕ່ລາວກໍເບິ່ງສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນວ່າເປັນຄືກັບ “ຂີ້ເຫຍື້ອ.” (ຟີລິບ 3:3-8) ທີສອງ ເຖິງວ່າໂປໂລຈະຮູ້ສຶກຜິດທີ່ເຄີຍຂົ່ມເຫງຄລິດສະຕຽນ ແຕ່ລາວກໍບໍ່ຍອມໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນມາເຮັດໃຫ້ລາວເຊົາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ທີສາມ ໂປໂລກໍບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າລາວຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຫຼາຍພໍແລ້ວ. ລາວເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ໄດ້ສຳເລັດເຖິງວ່າຈະປະສົບກັບຄວາມລຳບາກຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນ: ຖືກຂັງຄຸກ ຖືກຂ້ຽນ ຖືກດຶກກ້ອນຫີນໃສ່ ເຮືອແຕກ ອຶດຢາກ ແລະບໍ່ມີເຄື່ອງໃສ່. (2 ໂກ. 11:23-27) ບໍ່ວ່າໂປໂລຈະເຮັດວຽກສຳເລັດມາຫຼາຍສ່ຳໃດຫຼືປະເຊີນກັບບັນຫາຫຼາຍສ່ຳໃດ ລາວກໍຮູ້ດີວ່າລາວຕ້ອງຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຕໍ່ໆໄປ. ເຮົາໃນປັດຈຸບັນນີ້ກໍຕ້ອງເຮັດແບບນັ້ນຄືກັນ.
6. ເຮົາຄວນລືມຫຍັງແດ່ເຊິ່ງເປັນ “ສິ່ງທີ່ລ່ວງຫວິດໄປແລ້ວ”?
6 ເຮົາຈະຮຽນແບບໂປໂລໂດຍລືມ “ສິ່ງທີ່ລ່ວງຫວິດໄປແລ້ວ” ໄດ້ແນວໃດ? ພວກເຮົາບາງຄົນອາດຕ້ອງເອົາຊະນະຄວາມຮູ້ສຶກຜິດຍ້ອນບາບທີ່ເຄີຍເຮັດໃນອະດີດ. ຖ້າເຈົ້າຮູ້ສຶກແບບນັ້ນ ໃຫ້ລອງຈັດເວລາສຶກສາສ່ວນຕົວໂດຍເນັ້ນເລື່ອງຄ່າໄຖ່ຂອງພະຄລິດເປັນພິເສດ. ຖ້າເຮົາສຶກສາ ຄິດຕຶກຕອງແລະອະທິດຖານກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ມັນອາດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ສຶກດີຂຶ້ນຫຼືອາດເຖິງຂັ້ນຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຊົາຮູ້ສຶກຜິດໃນສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາອະໄພໃຫ້ເຮົາແລ້ວ. ຂໍໃຫ້ມາເບິ່ງອີກບົດຮຽນໜຶ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຮຽນຈາກໂປໂລ. ພວກເຮົາບາງຄົນອາດຈະອອກຈາກວຽກທີ່ໄດ້ເງິນຫຼາຍໆເພື່ອຈະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນ. ຖ້າເປັນແບບນັ້ນ ເຮົາຈະລືມສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຢູ່ທາງຫຼັງໂດຍບໍ່ຊອກໂອກາດທີ່ຈະຮັ່ງມີທີ່ເຮົາເຄີຍຖິ້ມມັນໄປແລ້ວ ໄດ້ບໍ? (ຈົດເຊັນ. 11:4-6; ຜູ້ປ. 7:10) ນອກຈາກນັ້ນ “ສິ່ງທີ່ລ່ວງຫວິດໄປແລ້ວ” ອາດໝາຍເຖິງຄວາມສຳເລັດໃນວຽກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຫຼືການທີ່ເຮົາອົດທົນກັບຄວາມຍາກລຳບາກໃນອະດີດ. ແນ່ນອນວ່າການຄິດເຖິງວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາເຄີຍຊ່ວຍເຮົາໃນຕອນນັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາໃກ້ຊິດກັບພະອົງຫຼາຍຂຶ້ນ. ແຕ່ເຮົາກໍບໍ່ຄວນຄິດວ່າເຮົາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຫຼາຍພໍແລ້ວແລະບໍ່ຢາກເຮັດຫຍັງຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ.—1 ໂກ. 15:58
ໃນການແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດ ເຮົາຕ້ອງບໍ່ຍອມໃຫ້ເລື່ອງອື່ນມາດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງເຮົາ (ເບິ່ງຂໍ້ 7)
7. ຕາມ 1 ໂກລິນໂທ 9:24-27 ສິ່ງໃດເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ເຮົາຈະຊະນະໃນການແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດ? ຂໍຍົກຕົວຢ່າງ.
7 ໂປໂລເຂົ້າໃຈຄຳເວົ້າຂອງພະເຍຊູດີທີ່ບອກວ່າ: “ເຈົ້າຕ້ອງພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດ.” (ລືກາ 13:23, 24, ລ.ມ.) ໂປໂລຮູ້ສຶກຄືກັບພະເຍຊູ ລາວຮູ້ວ່າຕ້ອງພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດຕະຫຼອດຊີວິດ. ລາວປຽບທຽບຊີວິດຄລິດສະຕຽນຄືກັບການແລ່ນແຂ່ງ. (ອ່ານ 1 ໂກລິນໂທ 9:24-27) ນັກແລ່ນຕ້ອງຈົດຈໍ່ຢູ່ທີ່ເສັ້ນໄຊສະເໝີ ແລະບໍ່ຕ້ອງສົນໃຈເລື່ອງອື່ນ. ຕົວຢ່າງ: ນັກແລ່ນທີ່ແລ່ນຢູ່ເສັ້ນທາງທີ່ມີຮ້ານຄ້າຫຼືມີສິ່ງອື່ນທີ່ດຶງດູດໃຈພວກເຂົາ. ເຈົ້າຄິດວ່ານັກແລ່ນຈະເຊົາແລ່ນເພື່ອເລາະເບິ່ງຮ້ານຄ້າຕ່າງໆບໍ? ພວກເຂົາຈະບໍ່ເຮັດແບບນັ້ນຖ້າຢາກຊະນະ. ການແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດກໍຄືກັນ ເຮົາຕ້ອງບໍ່ຍອມໃຫ້ເລື່ອງອື່ນມາດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງເຮົາ. ຖ້າເຮົາຈົດຈໍ່ຢູ່ທີ່ເສັ້ນໄຊສະເໝີແລະພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດຄືກັບໂປໂລເຮັດ ເຮົາກໍຈະໄດ້ຮັບລາງວັນແນ່ນອນ!
ເຮົາຈະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຕໍ່ໄປໄດ້ແນວໃດເຖິງຈະມີບັນຫາ?
8. ເຮົາຈະພິຈາລະນາບັນຫາ 3 ຢ່າງຫຍັງແດ່?
8 ຕອນນີ້ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງ 3 ຢ່າງທີ່ອາດເຮັດໃຫ້ເຮົາທໍ້ໃຈແລະແລ່ນຊ້າລົງ. (1) ສິ່ງຕ່າງໆບໍ່ໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ຄາດຫວັງໄວ້ (2) ບໍ່ມີເຫື່ອແຮງເມື່ອອາຍຸຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ (3) ຄວາມຍາກລຳບາກທີ່ເກີດຂຶ້ນແກ່ຍາວ. ເຮົາຈະໄດ້ຮັບປະໂຫຍດເມື່ອເບິ່ງວິທີທີ່ຄົນອື່ນໆຮັບມືກັບບັນຫາເຫຼົ່ານີ້.—ຟີລິບ 3:17
9. ເຮົາອາດຈະເປັນແນວໃດຖ້າສິ່ງຕ່າງໆບໍ່ໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ຄາດຫວັງໄວ້?
9 ສິ່ງຕ່າງໆບໍ່ໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ຄາດຫວັງໄວ້. ເປັນເລື່ອງທຳມະດາທີ່ເຮົາຫວັງຈະໄດ້ຮັບສິ່ງດີຕ່າງໆທີ່ພະເຢໂຫວາສັນຍາໄວ້. ທີ່ຈິງ ຕອນທີ່ຫາບາກຸກເຊິ່ງເປັນຜູ້ພະຍາກອນຂອງພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ພະອົງກຳຈັດຄວາມຊົ່ວໃນຢູດາ ພະເຢໂຫວາບອກລາວວ່າ “ຈົ່ງຄອຍຖ້າ.” (ຫາບາ. 2:3) ແຕ່ເມື່ອສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຄາດຫວັງໄວ້ຍັງບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຈັກເທື່ອ ເຮົາອາດຈະບໍ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນແລະເຖິງຂັ້ນທໍ້ໃຈໄດ້. (ສຸພາ. 13:12) ເລື່ອງນີ້ເກີດຂຶ້ນກັບພີ່ນ້ອງບາງຄົນໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20. ຕອນນັ້ນຄລິດສະຕຽນຜູ້ຖືກເຈີມຫຼາຍຄົນຫວັງວ່າຈະໄດ້ໄປສະຫວັນໃນປີ 1914. ແຕ່ເມື່ອເລື່ອງນັ້ນບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຕາມທີ່ຄາດຫວັງໄວ້ ພີ່ນ້ອງທີ່ສັດຊື່ເຫຼົ່ານີ້ເຮັດແນວໃດ?
ຄວາມຫວັງຂອງຣອຍໂຢນແລະເພີລ໌ບໍ່ໄດ້ສຳເລັດເປັນຈິງໃນປີ 1914 ແຕ່ພວກເຂົາຍັງຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່ຕໍ່ໆໄປອີກຫຼາຍປີ (ເບິ່ງຂໍ້ 10)
10. ຜົວເມຍຄູ່ໜຶ່ງຮັບມືແນວໃດເມື່ອສິ່ງຕ່າງໆບໍ່ເປັນໄປຕາມທີ່ຄາດຫວັງໄວ້?
10 ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງຕົວຢ່າງຂອງພີ່ນ້ອງທີ່ສັດຊື່ສອງຄົນທີ່ສາມາດເອົາຊະນະຄວາມທໍ້ໃຈໄດ້. ພີ່ນ້ອງຣອຍໂຢນ ສະແປັດສ໌ ຮັບບັບເຕມາຕອນອາຍຸ 20 ປີ ໃນປີ 1908. ລາວໝັ້ນໃຈຫຼາຍວ່າອີກບໍ່ດົນລາວຈະໄດ້ໄປສະຫວັນ. ສະນັ້ນ ໃນປີ 1911 ລາວຈຶ່ງບອກເພີລ໌ເຊິ່ງເປັນແຟນຂອງລາວວ່າ: “ເຈົ້າກໍຮູ້ແລ້ວວ່າຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນໃນປີ 1914 ຊັ້ນຖ້າເຮົາຄິດຈະເອົາກັນຢູ່ແລ້ວ ເຮົາກໍຮີບແຕ່ງດອງເລີຍເບາະ!” ຄລິດສະຕຽນຄູ່ນີ້ທໍ້ຖອຍໃນການແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດບໍເພາະພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ໄປສະຫວັນໃນປີ 1914 ຕາມທີ່ຄາດຫວັງໄວ້? ບໍ່ ເພາະພວກເຂົາເບິ່ງໄປທີ່ການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່ບໍ່ແມ່ນການໄປສະຫວັນ. ພວກເຂົາຕັ້ງໃຈແນ່ວແນ່ທີ່ຈະແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດຢ່າງອົດທົນ. ທີ່ຈິງ ທັງຣອຍໂຢນແລະເພີລ໌ໄດ້ເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ຢ່າງຂະຫຍັນໝັ່ນພຽນແລະສັດຊື່ມາຫຼາຍສິບປີຈົນພວກເຂົາຈົບຊີວິດເທິງໂລກ. ເຈົ້າເອງກໍຄົງຢາກຈະເຫັນພະເຢໂຫວາກູ້ຊື່ສຽງຂອງພະອົງແລະພິສູດວ່າພະອົງມີສິດທີ່ຈະປົກຄອງແລະຢາກເຫັນພະອົງເຮັດໃຫ້ຄຳສັນຍາທຸກຢ່າງສຳເລັດເປັນຈິງ. ຂໍໃຫ້ເຈົ້າໝັ້ນໃຈວ່າ ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຈະເກີດຂຶ້ນແນ່ນອນຕາມເວລາທີ່ພະເຢໂຫວາກຳນົດໄວ້. ແຕ່ກ່ອນຈະຮອດມື້ນັ້ນ ຂໍໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ພະອົງຢ່າງກະຕືລືລົ້ນຕໍ່ໆໄປ ແລະເຖິງວ່າສິ່ງຕ່າງໆບໍ່ໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ຄາດຫວັງໄວ້ກໍຂໍໃຫ້ເຮົາຢ່າທໍ້ໃຈຫຼືແລ່ນຊ້າລົງ.
ເຖິງວ່າອາເທີ ຊີກອດສ໌ ຈະເຖົ້າລົງ ແຕ່ລາວກໍຢາກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາສຸດຄວາມສາມາດ. (ເບິ່ງຂໍ້ 11)
11-12. ເປັນຫຍັງເຮົາສາມາດຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່ໄດ້ຕໍ່ໆໄປເຖິງວ່າສຸຂະພາບເຮົາຈະບໍ່ດີຄືແຕ່ກ່ອນ? ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ.
11 ບໍ່ມີເຫື່ອແຮງເມື່ອອາຍຸຫຼາຍຂຶ້ນ. ນັກແລ່ນຕ້ອງໃຊ້ກຳລັງແລະເຫື່ອແຮງຫຼາຍແທ້ໆໃນການແລ່ນ ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໃຊ້ກຳລັງແລະເຫື່ອແຮງເພື່ອຈະມີຄວາມເຊື່ອໃນພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນ. ທີ່ຈິງ ຫຼາຍຄົນທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີເຫື່ອແຮງຫຼາຍຄືແຕ່ກ່ອນກໍຍັງຢາກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງດີທີ່ສຸດ. (2 ໂກ. 4:16) ຕົວຢ່າງ ພີ່ນ້ອງອາເທີ ຊີກອດສ໌ *ອາຍຸ 88 ປີແລະເຄີຍຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນ 55 ປີ. ລາວບໍ່ແຂງແຮງຄືຕອນຍັງໜຸ່ມ ແລະສຸຂະພາບກໍບໍ່ຄ່ອຍດີ. ມື້ໜຶ່ງພີ່ນ້ອງຍິງທີ່ເປັນພະຍາບານມາເບິ່ງແຍງລາວ ພີ່ນ້ອງຄົນນີ້ເບິ່ງລາວແລະເວົ້າວ່າ: “ພີ່ນ້ອງອາເທີ ເຈົ້າໄດ້ເຮັດເພື່ອພະເຢໂຫວາມາຫຼາຍແທ້ໆ.” ແຕ່ອາເທີບໍ່ໄດ້ຄິດເຖິງແຕ່ສິ່ງທີ່ລາວເຄີຍເຮັດ ລາວເບິ່ງຕາພີ່ນ້ອງຄົນນັ້ນແລ້ວຍິ້ມ ແລະບອກວ່າ: “ແມ່ນ ແຕ່ສິ່ງທີ່ເຮົາເຄີຍເຮັດບໍ່ແມ່ນເລື່ອງສຳຄັນ ເພາະສິ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່າກໍຄືຕອນນີ້ເຮົາຍັງສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາຫຼືບໍ່.”
12 ບາງທີເຈົ້າອາດຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາມາຫຼາຍປີແລ້ວ ແລະຕອນນີ້ສຸຂະພາບກໍບໍ່ດີປານໃດ ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າບໍ່ສາມາດຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາໄດ້ຫຼາຍຄືກັບແຕ່ກ່ອນ. ຖ້າເປັນແບບນັ້ນ ກໍຢ່າຟ້າວທໍ້ໃຈ. ຂໍໃຫ້ໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ລືມສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດແລະເຫັນຄຸນຄ່າທີ່ເຈົ້າຮັບໃຊ້ພະອົງມາດົນຫຼາຍປີ. (ເຫບ. 6:10) ສຳລັບເຮົາໃນຕອນນີ້ ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າຄວາມຮັກທີ່ເຮົາມີຕໍ່ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ສະແດງອອກຢູ່ບ່ອນວ່າເຮົາຮັບໃຊ້ພະອົງໄດ້ຫຼາຍສ່ຳໃດ ແຕ່ສະແດງອອກຢູ່ທີ່ການຄິດໃນແງ່ບວກ ແລະເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ສຸດຄວາມສາມາດ. (ໂກໂລ. 3:23) ພະເຢໂຫວາຮູ້ດີວ່າເຮົາມີຂໍ້ຈຳກັດຫຍັງ ແລະພະອົງກໍບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງຈາກເຮົາຫຼາຍເກີນກວ່າທີ່ເຮົາຈະເຮັດໄດ້.—ມໂກ. 12:43, 44
ອະນາໂທລີແລະລີເດຍ ເມັນນິກ ໄດ້ອົດທົນຢ່າງສັດຊື່ເຖິງວ່າຈະເຈິຄວາມຍາກລຳບາກຫຼາຍຢ່າງ ເບິ່ງຂໍ້ 13
13. ເຖິງວ່າເຮົາອາດຈະຖືກບັນຫາຫຼາຍຢ່າງ ປະສົບການຂອງພີ່ນ້ອງອະນາໂທລີ ແລະລີເດຍຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ອົດທົນຕໍ່ໄປແນວໃດ?
13 ຄວາມຍາກລຳບາກທີ່ເກີດຂຶ້ນແກ່ຍາວ. ຜູ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາບາງຄົນໄດ້ອົດທົນກັບຄວາມຍາກລຳບາກແລະການຂົ່ມເຫງເປັນເວລາຫຼາຍສິບປີ. ຕົວຢ່າງ ພີ່ນ້ອງອະນາໂທລີ ເມັນນິກ * ມີອາຍຸພຽງແຕ່ 12 ປີຕອນທີ່ພໍ່ລາວຖືກຈັບ ຂັງຄຸກ ແລະຖືກເນລະເທດຢູ່ຊີເປຣີເຊິ່ງໄກຈາກຄອບຄົວຢູ່ປະເທດໂມນດາວີປະມານ 7.000 ກິໂລແມັດ. ອີກ 1 ປີຜ່ານໄປ ອະນາໂທລີ ແມ່ ພໍ່ເຖົ້າແລະແມ່ເຖົ້າຖືກເນລະເທດໄປຢູ່ຊີເປຣີ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປໄລຍະໜຶ່ງ ພວກເຂົາສາມາດເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຢູ່ອີກບ້ານໜຶ່ງ ແຕ່ກໍຕ້ອງຍ່າງປະມານ 30 ກິໂລແມັດຜ່ານຫິມະໃນອຸນຫະພູມທີ່ລົບສູນອົງສາ. ຕໍ່ມາ ຕອນລູກສາວອາຍຸ 1 ປີ ພີ່ນ້ອງອະນາໂທລີເອງກໍຕິດຄຸກ 3 ປີໂດຍບໍ່ເຫັນທັງລູກກັບເມຍຊື່ລີເດຍຕະຫຼອດເວລານັ້ນ. ເຖິງວ່າຖືກຄວາມຍາກລຳບາກຫຼາຍປີ ແຕ່ພີ່ນ້ອງອະນາໂທລີແລະຄອບຄົວກໍຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່. ປັດຈຸບັນ ພີ່ນ້ອງອະນາໂທລີມີອາຍຸ 82 ປີແລະເປັນສະມາຊິກຄະນະກຳມະການສາຂາອາຊີກາງ. ເຊັ່ນດຽວກັນກັບພີ່ນ້ອງອະນາໂທລີແລະຄອບຄົວຂອງລາວ ຂໍໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນເຮັດທຸກຢ່າງທີ່ເຮັດໄດ້ໃນການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ແລະອົດທົນກັບຄວາມຍາກລຳບາກຕໍ່ໆໄປ.—ຄລາ. 6:9
ຈົດຈໍ່ກັບຄວາມຫວັງເລື່ອງອະນາຄົດສະເໝີ
14. ໂປໂລສຳນຶກເຖິງຫຍັງເພື່ອຈະໄດ້ຕາມເປົ້າໝາຍຂອງລາວ?
14 ໂປໂລໝັ້ນໃຈວ່າລາວຈະແລ່ນແຂ່ງຮອດເສັ້ນໄຊໄດ້ຢ່າງສຳເລັດ. ຍ້ອນໂປໂລເປັນຄລິດສະຕຽນທີ່ຖືກເຈີມ ລາວຈຶ່ງລໍຖ້າທີ່ຈະໄດ້ຮັບ “ລາງວັນ ນັ້ນກໍຄືຊີວິດໃນສະຫວັນຕາມທີ່ພະເຈົ້າເອີ້ນ.” ແຕ່ເພື່ອຈະໄດ້ຕາມເປົ້າໝາຍນັ້ນ ໂປໂລສຳນຶກວ່າລາວຕ້ອງ “ມຸ່ງໄປສູ່ເສັ້ນໄຊ.” (ຟີລິບ 3:14, ລ.ມ.) ໂປໂລຍັງເວົ້າຄຳປຽບທຽບທີ່ໜ້າສົນໃຈກັບພີ່ນ້ອງໃນເມືອງຟີລິບເພື່ອຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ຈົດຈໍ່ກັບເປົ້າໝາຍຂອງພວກເຂົາ.
15. ໂປໂລໃຊ້ຕົວຢ່າງການເປັນພົນລະເມືອງແນວໃດເພື່ອກະຕຸ້ນພີ່ນ້ອງໃນເມືອງຟີລິບໃຫ້ “ມຸ່ງໄປສູ່ເສັ້ນໄຊ”?
15 ໂປໂລເຕືອນໃຈພີ່ນ້ອງໃນເມືອງຟີລິບໃຫ້ຄິດເຖິງ “ຖານະເປັນພົນລະເມືອງສະຫວັນ.” (ຟີລິບ 3:20, ລ.ມ.) ເປັນຫຍັງຖານະພົນລະເມືອງນັ້ນເປັນເລື່ອງສຳຄັນ? ໃນສະໄໝນັ້ນ ການເປັນພົນລະເມືອງໂລມໄດ້ເຮັດໃຫ້ມີປະໂຫຍດຫຼາຍຢ່າງ. * ແຕ່ຄລິດສະຕຽນທີ່ຖືກເຈີມເປັນພົນລະເມືອງຂອງການປົກຄອງທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ ສະນັ້ນ ເມື່ອສົມທຽບແລ້ວ ການເປັນພົນລະເມືອງໂລມເກືອບຈະບໍ່ມີຄ່າຫຍັງເລີຍ! ຍ້ອນແນວນັ້ນ ໂປໂລຈຶ່ງແນະນຳພີ່ນ້ອງໃນເມືອງຟີລິບ “ໃຫ້ເຮັດຕົວເປັນພົນລະເມືອງສອດຄ່ອງກັບຂ່າວດີເລື່ອງພະຄິດ.” (ຟີລິບ 1:27, ລ.ມ.) ຄລິດສະຕຽນທີ່ຖືກເຈີມໃນທຸກມື້ນີ້ກໍເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີເມື່ອພວກເຂົາມຸ່ງໄປສູ່ເສັ້ນໄຊທີ່ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປໃນສະຫວັນ.
16. ບໍ່ວ່າຄວາມຫວັງຂອງເຮົາຈະເປັນການມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປຢູ່ໃນສະຫວັນຫຼືຢູ່ໂລກທີ່ເປັນອຸທິຍານ ເຮົາກໍຕ້ອງເຮັດຫຍັງຕາມທີ່ບອກໄວ້ໃນຟີລິບ 4:6, 7?
16 ບໍ່ວ່າຄວາມຫວັງຂອງເຮົາຈະເປັນການມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປຢູ່ໃນສະຫວັນຫຼືຢູ່ໂລກທີ່ເປັນອຸທິຍານ ເຮົາກໍຕ້ອງມຸ່ງໄປສູ່ເສັ້ນໄຊ. ບໍ່ວ່າເຮົາຈະປະສົບກັບສະພາບການແບບໃດ ເຮົາບໍ່ຄວນຄິດເຖິງອະດີດແລະບໍ່ຄວນໃຫ້ສິ່ງໃດກໍຕາມມາຂັດຂວາງເຮົາບໍ່ໃຫ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. (ຟີລິບ 3:16) ເຮົາອາດລໍຖ້າໃຫ້ຄຳສັນຍາຂອງພະເຢໂຫວາທີ່ຈະສຳເລັດເປັນຈິງມາດົນແລ້ວ ຫຼືເຮົາອາດລໍຖ້າຈົນເຖົ້າແລະບໍ່ມີແຮງແລ້ວ ຫຼື ເຮົາອາດອົດທົນກັບຄວາມຍາກລຳບາກແລະການຂົ່ມເຫງມາດົນຫຼາຍປີ. ບໍ່ວ່າເຮົາຈະເຈິສະພາບການແບບໃດ ຂໍໃຫ້ເຮົາ “ຢ່າອຸກໃຈດ້ວຍສິ່ງໜຶ່ງສິ່ງໃດ” ແຕ່ໃຫ້ເຮົາຂໍແລະອ້ອນວອນເຖິງພະເຈົ້າໂດຍການອະທິດຖານ ແລ້ວພະອົງຈະໃຫ້ເຮົາມີສັນຕິສຸກທີ່ເກີນຄວາມເຂົ້າໃຈ.—ອ່ານຟີລິບ 4:6, 7
17. ເຮົາຈະພິຈາລະນາຫຍັງໃນບົດຄວາມຕໍ່ໄປ?
17 ຄືກັບນັກແລ່ນທີ່ແລ່ນມາຮອດສ່ວນສຸດທ້າຍ ເຮົາກໍຕ້ອງຈົດຈໍ່ຢູ່ທີ່ເສັ້ນໄຊທີ່ຈະແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດໄດ້ສຳເລັດ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດເທົ່າທີ່ເຮົາເຮັດໄດ້ຕາມສະພາບການແລະເຫື່ອແຮງຂອງເຮົາເອື້ອອຳນວຍ. ແຕ່ເຮົາຕ້ອງເຮັດແນວໃດເພື່ອຈະແລ່ນຢູ່ໃນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງຕໍ່ໆໄປໄດ້ຢ່າງອົດທົນ? ບົດຄວາມຕໍ່ໄປຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຈັດລຳດັບຄວາມສຳຄັນໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ ແລະເພື່ອ “ເບິ່ງໃຫ້ອອກວ່າສິ່ງໃດສຳຄັນກວ່າ.”—ຟີລິບ 1:9, 10
ເພງ 79 ສອນພວກເຂົາໃຫ້ມີຄວາມເຊື່ອທີ່ໝັ້ນຄົງ
^ ຂໍ້ 5 ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາມາດົນປານໃດກໍຕາມ ເຮົາກໍຢາກຈະພັດທະນາຕົວເອງຢູ່ເລື້ອຍໆໃຫ້ເປັນຜູ້ໃຫຍ່ທາງດ້ານຄວາມເຊື່ອຫຼາຍຂຶ້ນ. ອັກຄະສາວົກໂປໂລກະຕຸ້ນເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອໃຫ້ເຮັດແບບນັ້ນ! ຈົດໝາຍທີ່ລາວຂຽນເຖິງພີ່ນ້ອງໃນເມືອງຟີລິບຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ອົດທົນທີ່ຈະແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດ. ບົດຄວາມນີ້ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ວ່າ ເຮົາຈະເອົາຄຳແນະນຳຂອງໂປໂລທີ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກພະເຈົ້າມາໃຊ້ໄດ້ແນວໃດ.
^ ຂໍ້ 11 ເບິ່ງເລື່ອງຊີວິດຈິງຂອງພີ່ນ້ອງອາເທີ ໃນບົດຄວາມ “ຂ້ອຍມີສ່ວນຮ່ວມໃນການນະມັດສະການທີ່ຖືກຕ້ອງ” ໃນຫໍສັງເກດການ 15 ມິຖຸນາ 1965 (ພາສາອັງກິດ)
^ ຂໍ້ 13 ເລື່ອງຊີວິດຈິງຂອງພີ່ນ້ອງອະນາໂທລີ ເມັນນິກທີ່ມີຊື່ວ່າ “ຮັບການສອນຕັ້ງແຕ່ເດັກໃຫ້ຮັກພະເຈົ້າ” ໃນຕື່ນເຖີດ 8 ພະຈິກ 2004 (ພາສາໄທ).
^ ຂໍ້ 15 ເນື່ອງຈາກເມືອງຟີລິບເປັນຫົວເມືອງຂຶ້ນຂອງໂລມ ຊາວເມືອງຟີລິບຈຶ່ງໄດ້ຮັບສິດບາງຢ່າງຂອງພົນລະເມືອງໂລມ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເຂົ້າໃຈບໍ່ຍາກເມື່ອໂປໂລໃຊ້ຕົວຢ່າງປຽບທຽບແບບນີ້.
