ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ຂ້ອຍເປັນພຽງທາດທີ່ເຮັດຕາມໜ້າທີ່ເທົ່ານັ້ນ
ໂດນໍ ຣິດລີເປັນທະນາຍຄວາມທີ່ປົກປ້ອງພະຍານພະເຢໂຫວາໃນສານມາຫຼາຍກວ່າ 30 ປີ. ລາວມີບົດບາດທີ່ສຳຄັນໃນການຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າຄົນເຈັບມີສິດທີ່ຈະປະຕິເສດການບໍ່ໃສ່ເລືອດ. ລາວໄດ້ຊ່ວຍພະຍານພະເຢໂຫວາໃຫ້ຊະນະຫຼາຍຄະດີຢູ່ສານສູງຂອງສະຫະລັດອາເມຣິກາ. ໝູ່ຂອງລາວມັກເອີ້ນລາວວ່າ ດອນ ແລະບອກວ່າລາວເປັນຄົນດຸໝັ່ນ ເສຍສະລະ ແລະເປັນຄົນຖ່ອມ.
ໃນປີ 2019 ໝໍໄດ້ບົ່ງມະຕິວ່າດອນເປັນພະຍາດກ່ຽວກັບລະບົບປະສາດທີ່ບໍ່ສາມາດປິ່ນປົວໄດ້. ລາວຊຸດໂຊມລົງໄວຫຼາຍແລະຕາຍໃນວັນທີ 16 ສິງຫາ 2019. ຕໍ່ໄປນີ້ເປັນເລື່ອງລາວຂອງພີ່ນ້ອງດອນ.
ຂ້ອຍເກີດໃນປີ 1954 ຢູ່ເມືອງເຊັນໂພ ລັດມິນເນໂຊຕາ ຂອງສະຫະລັດອາເມຣິກາ. ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍມີຖານະທຳມະດາແລະຖືສາສະໜາກາໂຕລິກ. ຂ້ອຍມີອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ 5 ຄົນ ແລະຂ້ອຍເປັນຜູ້ທີສອງ. ຕອນຍັງນ້ອຍຂ້ອຍເຂົ້າໂຮງຮຽນກາໂຕລິກ ແລະເປັນຜູ້ຊ່ວຍຄຸນພໍ່ໃນການເຮັດພິທີກຳຕ່າງໆຢູ່ໂບດ. ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນ ຂ້ອຍກໍບໍ່ຄ່ອຍຮູ້ເລື່ອງໃນຄຳພີໄບເບິນປານໃດ. ເຖິງຂ້ອຍຈະເຊື່ອວ່າມີອົງສັກສິດທີ່ເປັນຜູ້ສ້າງທຸກສິ່ງ ແຕ່ຂ້ອຍກໍບໍ່ເຊື່ອໃນສາສະໜາກາໂຕລິກ.
ຮູ້ຈັກຄວາມຈິງ
ຕອນທີ່ຂ້ອຍຮຽນກົດໝາຍປີທີ 1 ຢູ່ວິທະຍາໄລວິນລຽມ ມິດເຊວ ພະຍານພະເຢໂຫວາກໍໄດ້ມາປະກາດກັບຂ້ອຍຢູ່ເຮືອນ. ຕອນນັ້ນຂ້ອຍຄາຊັກເຄື່ອງຢູ່ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍບອກວ່າເທື່ອໜ້າຈະກັບມາຫາຂ້ອຍອີກ. ຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າມາຫາ ຂ້ອຍກໍໄດ້ຖາມເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ເປັນຫຍັງຄົນດີຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ດີ?” ແລະ “ເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຈະມີຄວາມສຸກ?” ຈາກນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າກໍເອົາປຶ້ມຄວາມຈິງທີ່ນຳໄປສູ່ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ ແລະພະຄຳພີສະບັບແປໂລກໃໝ່ ໃຫ້ຂ້ອຍ. ສີຂອງພະຄຳພີນັ້ນສະດຸດຕາຂ້ອຍຫຼາຍ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕົກລົງສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ຈັກສິ່ງໃໝ່ໆຫຼາຍຢ່າງ. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າຈະມາປົກຄອງມະນຸດທົ່ວໂລກ. ເພາະຂ້ອຍເຫັນວ່າການປົກຄອງມະນຸດບໍ່ສຳເລັດຈັກເທື່ອ ມີແຕ່ເຮັດໃຫ້ເກີດບັນຫາ ຄວາມເຈັບປວດ ແລະຄວາມບໍ່ຍຸຕິທຳ.
ຂ້ອຍໄດ້ອຸທິດຕົວໃຫ້ກັບພະເຢໂຫວາແລະຮັບບັບເຕມາໃນປີ 1982 ຢູ່ທີ່ການປະຊຸມພາກເຊິ່ງມີຫົວຂໍ້ວ່າ: “ຄວາມຈິງເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ” ຢູ່ຫໍປະຊຸມໃຫຍ່ເຊັນໂພ ຊີວິກເຊັນເຕີ. ແລະອາທິດຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍໄດ້ກັບມາຫໍປະຊຸມໃຫຍ່ນີ້ອີກເພື່ອມາສອບເສັງເປັນທະນາຍຄວາມຂອງລັດມິນເນໂຊຕາ. ໃນຕົ້ນເດືອນຕຸລາ ຂ້ອຍກໍຮູ້ວ່າຂ້ອຍເສັງໄດ້ແລ້ວ ແລະສາມາດເຮັດວຽກເປັນທະນາຍຄວາມໄດ້.
ການປະຊຸມພາກໃນມື້ນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບໄມຄ໌ ຣິຊາດສັນ ທີ່ເປັນສະມາຊິກຄອບຄົວເບເທນເຊິ່ງບອກວ່າມີການຕັ້ງພະແນກກົດໝາຍຢູ່ໃນສຳນັກງານໃຫຍ່ບຣຸກລິນ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຄິດເຖິງຄຳເວົ້າຂອງຂ້າລາຊະການຊາວເອທິໂອເປຍທີ່ບັນທຶກຢູ່ໃນກິດຈະການ 8:36 ແລະຂ້ອຍກໍຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ມີຫຍັງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຮັດວຽກຢູ່ພະແນກກົດໝາຍບໍ່ໄດ້ບໍ?’ ຂ້ອຍກໍເລີຍສະໝັກເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນ.
ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍບໍ່ມັກທີ່ຂ້ອຍມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ. ພໍ່ຂ້ອຍຖາມວ່າການເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນມັນຈະຊ່ວຍໃຫ້ພັດທະນາວຽກທະນາຍຄວາມຫວາ. ຂ້ອຍບອກພໍ່ວ່າວຽກທີ່ຂ້ອຍເຮັດເປັນວຽກອາສາສະໝັກຊື່ໆບໍ່ໄດ້ເງິນເດືອນ ແຕ່ຈະໄດ້ຮັບ 75 ໂດລາຕໍ່ເດືອນເຊິ່ງເປັນເບ້ຍລ້ຽງຂອງຜູ້ທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນ.
ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຂົ້າເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນທັນທີ ເພາະຂ້ອຍໄດ້ຕົກລົງເຮັດວຽກຢູ່ສານແລ້ວ. ດັ່ງນັ້ນ ໃນປີ 1984 ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ພະແນກກົດໝາຍໃນເບເທນບຣຸກລິນ ນິວຢອກ. ປະສົບການທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ສານໄດ້ກຽມຂ້ອຍໄວ້ສຳລັບວຽກຕໍ່ໄປ.
ປັບປຸງໂຮງລະຄອນສະແຕນລີໃໝ່
ໂຮງລະຄອນສະແຕນລີຕອນທີ່ຫາກໍຊື້
ພີ່ນ້ອງໄດ້ຊື້ໂຮງລະຄອນສະແຕນລີໃນເມືອງເຈີຊີ ລັດນິວເຈີຊີ ໃນເດືອນພະຈິກ 1983. ພີ່ນ້ອງໄດ້ຂໍໃບອະນຸຍາດຈາກອຳນາດການປົກຄອງເພື່ອຈະສ້ອມແປງລະບົບໄຟຟ້າແລະນ້ຳ. ເມື່ອພີ່ນ້ອງໄດ້ພົບກັບອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນ ພີ່ນ້ອງກໍໄດ້ອະທິບາຍວ່າຢາກຈະໃຊ້ໂຮງລະຄອນສະແຕນລີເພື່ອເປັນຫໍປະຊຸມໃຫຍ່ຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ. ແຕ່ກໍມີບັນຫາ ເພາະຕາມກົດໝາຍຂອງເມືອງນິວເຈີຊີບອກວ່າ ຖ້າຈະນຳໃຊ້ຕຶກອາຄານເພື່ອການນະມັດສະການກໍຄວນຈະຕັ້ງຢູ່ໃນເຂດທີ່ມີເຮືອນຊານປະຊາຊົນຢູ່ ແຕ່ໂຮງລະຄອນສະແຕນລີພັດຢູ່ໃນເຂດທີ່ມີສຳນັກງານຫ້ອງການ. ດັ່ງນັ້ນ ອຳນາດການປົກຄອງຈຶ່ງບໍ່ອອກໃບອະນຸຍາດໃຫ້. ພີ່ນ້ອງຈຶ່ງຍື່ນອຸທອນຕໍ່ສານ ແຕ່ກໍຖືກປະຕິເສດ.
ໃນອາທິດທຳອິດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນ ອົງການໄດ້ຍື່ນຄຳຮ້ອງໃຫ້ສານເມືອງຂອງລັດຖະບານກາງໃນເລື່ອງການປະຕິເສດໃບອະນຸຍາດນັ້ນ. ເນື່ອງຈາກຂ້ອຍຫາກໍຈົບການຝຶກງານຢູ່ສານເມືອງຂອງລັດຖະບານກາງ 2 ປີຢູ່ເມືອງເຊັນໂພ ລັດມິນເນໂຊຕາ ຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ດີກ່ຽວກັບຄະດີແບບນີ້. ທະນາຍຄວາມຂອງເຮົາຄົນໜຶ່ງໃຫ້ເຫດຜົນວ່າໂຮງລະຄອນສະແຕນລີກໍເຄີຍໃຊ້ຈັດງານຕ່າງໆຕັ້ງແຕ່ຮູບເງົາຈົນຮອດຄອນເສີດຣ໋ອກ. ແລ້ວເປັນຫຍັງຈຶ່ງຜິດກົດໝາຍທີ່ຈະເຮັດກິດຈະກຳທາງສາສະໜາ? ສານເມືອງຂອງລັດຖະບານກາງໄດ້ຮັບພິຈາລະນາຄະດີນີ້ ແລະອອກຄຳຕັດສິນວ່າເມືອງເຈີຊີໄດ້ລະເມີດສິດເສລີພາບທາງສາສະໜາຂອງເຮົາ. ສານໄດ້ອອກຄຳສັ່ງໃຫ້ເມືອງອອກໃບອະນຸຍາດໃຫ້ເຮົາ ແລະຂ້ອຍໄດ້ເລີ່ມເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາອວຍພອນອົງການຂອງພະອົງ. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍແທ້ໆທີ່ໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການເຮັດວຽກນີ້.
ພີ່ນ້ອງໄດ້ເລີ່ມໂຄງການສ້ອມແປງຂະໜາດໃຫຍ່ໂດຍໃຊ້ເວລາບໍ່ຮອດປີ. ແລະໃນວັນທີ 8 ກັນຍາ 1985 ກໍໄດ້ໃຊ້ຫໍປະຊຸມແຫ່ງນີ້ໃນງານຈົບໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນ 79. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍແທ້ໆທີ່ໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກຂອງພະເຢໂຫວາ ນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍກວ່າຕອນທີ່ຂ້ອຍເຮັດວຽກອາຊີບເປັນທະນາຍຄວາມ. ແຕ່ກໍຍັງມີວຽກອີກຫຼາຍຢ່າງທີ່ພະເຢໂຫວາໃຫ້ຂ້ອຍເຮັດ.
ປົກປ້ອງສິດການປິ່ນປົວໂດຍບໍ່ໃສ່ເລືອດ
ໃນລະຫວ່າງປີ 1980-1990 ເປັນເລື່ອງທຳມະດາທີ່ວົງການແພດແລະໂຮງໝໍຕ່າງໆຈະບໍ່ເຮັດຕາມຄຳຮ້ອງຂໍຂອງຄົນເຈັບທີ່ບັນລຸນິຕິພາວະທີ່ຢາກປິ່ນປົວໂດຍບໍ່ໃສ່ເລືອດ. ຜູ້ຍິງທີ່ຖືພາກໍມີບັນຫາຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ ເພາະລາວບໍ່ມີສິດທີ່ຈະປະຕິເສດບໍ່ໃສ່ເລືອດ. ສານໃຫ້ເຫດຜົນວ່າຖ້າແມ່ບໍ່ໃສ່ເລືອດລາວອາດຈະຕາຍແລະລູກທີ່ເກີດມາກໍຈະບໍ່ມີແມ່.
ວັນທີ 29 ທັນວາ 1988 ພີ່ນ້ອງເດນີດສ໌ ນິໂກລູ ໄດ້ເສຍເລືອດຫຼາຍຫຼັງຈາກທີ່ເກີດລູກຊາຍ. ເອໂມໂກຣບິນຂອງລາວຕ່ຳຫຼາຍມີພຽງແຕ່ 5,0 ແລະໝໍໄດ້ແນະນຳໃຫ້ລາວໃສ່ເລືອດ ແຕ່ລາວບໍ່ໃສ່. ເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາທາງໂຮງໝໍໄດ້ຂໍສານໃຫ້ອອກຄຳສັ່ງໃຫ້ລາວໃສ່ເລືອດ. ແຕ່ຜູ້ພິພາກສາຄົນໜຶ່ງໄດ້ອອກຄຳສັ່ງໃຫ້ລາວໃສ່ເລືອດໂດຍບໍ່ໄດ້ປະຊຸມກັນຕາມລະບຽບການ ແລະເຖິງຂັ້ນບໍ່ໄດ້ແຈ້ງພີ່ນ້ອງນິໂກລູແລະຜົວຂອງລາວໃຫ້ຮູ້ເລື່ອງນີ້.
ໃນວັນສຸກ ວັນທີ 30 ທັນວາ ທາງໂຮງໝໍໄດ້ໃສ່ເລືອດໃຫ້ພີ່ນ້ອງນິໂກລູ ເຖິງວ່າຜົວຂອງລາວແລະຄົນໃນຄອບຄົວຈະຫ້າມໄວ້. ໃນຄືນນັ້ນ ຄົນໃນຄອບຄົວຂອງລາວແລະຜູ້ດູແລ 1 ຫຼື 2 ຄົນຖືກຈັບໃນຂໍ້ຫາພະຍາຍາມຂັດຂວາງທ່ານໝໍບໍ່ໃຫ້ໃສ່ເລືອດໃຫ້ພີ່ນ້ອງນິໂກລູ. ໃນຕອນເຊົ້າວັນເສົາ ວັນທີ 31 ທັນວາ ໜັງສືພິມ ໂທລະທັດ ແລະວິທະຍຸຂອງເມືອງນິວຢອກໄດ້ລາຍງານຂ່າວກ່ຽວກັບການຈັບກຸມພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນ.
ກັບພີ່ນ້ອງຟີລິບ ບຣຳລີຕອນທີ່ຍັງໜຸ່ມ
ໃນຕອນເຊົ້າວັນຈັນ ຂ້ອຍໄດ້ລົມກັບຜູ້ພິພາກສາມິນຕັນ ມໍເລັນເຊິ່ງເປັນປະທານສານເພື່ອບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າຄະດີນັ້ນເປັນແນວໃດ ແລະຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າຜູ້ທີ່ເຊັນອອກຄຳສັ່ງໃຫ້ໃສ່ເລືອດບໍ່ໄດ້ປະຊຸມກັນຕາມລະບຽບການກ່ອນ. ຈາກນັ້ນ ປະທານສານມິນຕັນກໍໄດ້ເຊີນຂ້ອຍໃຫ້ມາຫາລາວຢູ່ຫ້ອງການໃນຕອນບ່າຍເພື່ອຈະລົມກັນກ່ຽວກັບເຫດການນັ້ນແລະກົດໝາຍທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ. ການລົມກັນໃນມື້ນັ້ນກໍມີຂ້ອຍ ພີ່ນ້ອງຟີລິບ ບຣຳລີ ເຊິ່ງເປັນຜູ້ດູແລພະແນກກົດໝາຍ ແລະທະນາຍຄວາມຂອງໂຮງໝໍ. ການປະຊຸມຄັ້ງນັ້ນດຸເດືອດຫຼາຍຈົນມີເທື່ອໜຶ່ງທີ່ພີ່ນ້ອງບຣຳລີຂຽນໃສ່ເຈ້ຍນ້ອຍໆເພື່ອບອກຂ້ອຍວ່າ “ໃຈເຢັນໆເດີ້” ນັ້ນເປັນຄຳແນະນຳທີ່ດີຫຼາຍ ເພາະຕອນນັ້ນຂ້ອຍກຳລັງໃຈຂຶ້ນໃຫ້ກັບທະນາຍຄວາມຂອງໂຮງໝໍ.
ຈາກຊ້າຍຫາຂວາ: ຣິຊາດ ໂມກ, ເກຼັກເກີຣີ ໂອດສ໌, ພໍ ໂພລິໂດໂຣ, ຟີລິບ ບຣຳລີ, ຂ້ອຍ ແລະມາຣິໂອ ໂມເຣໂນ ທີມທະນາຍຄວາມກ່ອນຂຶ້ນທີ່ປະຊຸມສານໃນຄະດີລະຫວ່າງສະມາຄົມ ວັອດສ໌ທາວເວີ້ (Watchtower) ກັບບ້ານສະແທຣັກຕັນ (Village of Stratton).—ເບິ່ງຕື່ນເຖີດ 8 ມັງກອນ 2003 (ພາສາອັງກິດ)
ຜ່ານໄປຊົ່ວໂມງໜຶ່ງ ປະທານສານມິນຕັນກໍບອກວ່າມື້ອື່ນຈຶ່ງມາລົມກັນຕໍ່ກ່ຽວກັບຄະດີນີ້. ຕອນທີ່ເຮົາກຳລັງຈະອອກຈາກຫ້ອງການ ປະທານສານມິນຕັນກໍບອກວ່າທະນາຍຄວາມຂອງໂຮງໝໍ “ມີບັນຫາແລ້ວ” ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າລາວຈະມີບັນຫາໃນການພິສູດວ່າໂຮງໝໍມີສິດທີ່ຈະໃສ່ເລືອດໃຫ້ພີ່ນ້ອງນິໂກລູ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າເຮົາມີໂອກາດທີ່ຈະຊະນະຄະດີນີ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກງຶດງໍ້ຫຼາຍທີ່ເຫັນວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຮັດຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງພະອົງສຳເລັດ.
ພວກເຮົາເຮັດວຽກຈົນເດິກເພື່ອກຽມວ່າຈະເວົ້າຫຍັງໃນມື້ຕໍ່ໄປ. ເນື່ອງຈາກວ່າສານຢູ່ບໍ່ໄກຈາກເບເທນບຣຸກລິນ ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງຍ່າງໄປ. ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ພິພາກສາ 4 ຄົນໄດ້ຟັງເຫດຜົນຂອງເຮົາ ເຂົາເຈົ້າກໍຕັດສິນຍົກເລີກຄຳສັ່ງທີ່ໃຫ້ໃສ່ເລືອດ. ສານຈຶ່ງໄດ້ຕັດສິນເພື່ອສິດແລະຜົນປະໂຫຍດຂອງພີ່ນ້ອງນິໂກລູ ແລະໄດ້ຕັ້ງກົດວ່າການອອກຄຳສັ່ງໂດຍບໍ່ໄດ້ປະຊຸມຕາມລະບຽບການ ຫຼືບໍ່ໄດ້ແຈ້ງຝ່າຍທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກ່ອນເປັນການລະເມີດສິດພື້ນຖານຂອງປະຊາຊົນຕາມລັດຖະທຳມະນູນ.
ບໍ່ດົນ ສານສູງຂອງນິວຢອກກໍຢັ້ງຢືນສິດຂອງພີ່ນ້ອງນິໂກລູທີ່ຈະປິ່ນປົວໂດຍບໍ່ໃສ່ເລືອດ. ຕໍ່ຈາກນີ້ ຂ້ອຍກໍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນຄະດີເລື່ອງເລືອດທີ່ສານສູງໃນລັດອື່ນໆໄດ້ຕັດສິນ. (ເບິ່ງຂອບ “ ການຊະນະຄະດີໃນສານສູງສຸດ.”) ຂ້ອຍຍັງເຮັດວຽກກັບທີມກົດໝາຍໃນເບເທນໃນຄະດີເລື່ອງສິດໃນການລ້ຽງລູກ ການຢ່າຮ້າງ ກຳມະສິດທີ່ດິນ ແລະການຈັດສັນທີ່ດິນ.
ການແຕ່ງດອງແລະຊີວິດຄອບຄົວ
ກັບເດນນີດສ໌ ເມຍຂອງຂ້ອຍ
ຕອນທີ່ຂ້ອຍເຈິກັບເດນນີດສ໌ ລາວເປັນແມ່ຮ້າງລູກສາມ. ລາວທັງຫາລ້ຽງຕົວເອງແລະເປັນໄພໂອເນຍນຳ. ຂ້ອຍປະທັບໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນວ່າຊີວິດຂອງລາວບໍ່ງ່າຍ ແຕ່ລາວກໍຍັງຕັ້ງໃຈຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ໃນປີ 1992 ເຮົາໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມພາກຢູ່ເມືອງນິວຢອກທີ່ມີຫົວຂໍ້ວ່າ “ຜູ້ຖືຄວາມສະຫວ່າງ” ແລະໃນຕອນນັ້ນ ຂ້ອຍກໍໄດ້ຂໍຄົບກັບລາວ. ໃນປີຕໍ່ມາເຮົາກໍຕົກລົງທີ່ຈະແຕ່ງດອງ. ຂ້ອຍຄິດວ່າເດນນີດສ໌ເປັນຂອງຂວັນຈາກພະເຢໂຫວາ ເພາະລາວເປັນຄົນທີ່ຮັກພະອົງແລະເປັນຄົນທີ່ມັກມ່ວນແລະລ່າເລີງ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຊີວິດຄອບຄົວຂອງເຮົາມີຄວາມສຸກ.—ສຸພາ. 31:12
ຕອນທີ່ພວກເຮົາແຕ່ງດອງ ລູກຂອງລາວອາຍຸໄດ້ 11, 13 ແລະ 16 ປີ. ຂ້ອຍຢາກເປັນພໍ່ທີ່ດີ ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງໄປອ່ານແລະສຶກສາຄົ້ນຄວ້າປຶ້ມຕ່າງໆຂອງອົງການກ່ຽວກັບການເປັນພໍ່ນ້າທີ່ດີ. ເຖິງວ່າຈະມີບັນຫາບາງຢ່າງແຕ່ຂ້ອຍກໍດີໃຈທີ່ລູກໆຍອມຮັບວ່າຂ້ອຍເປັນໝູ່ແລະພໍ່ທີ່ດີ. ເຮົາຕົກລົງກັນໃຫ້ລູກພາໝູ່ມາຫຼິ້ນຢູ່ເຮືອນເຮົາເປັນປະຈຳ.
ໃນປີ 2013 ຂ້ອຍກັບເມຍໄດ້ຍ້າຍໄປລັດວິດສ໌ຄອນຊິນເພື່ອເບິ່ງແຍງພໍ່ແມ່ທີ່ສູງອາຍຸ. ແຕ່ຂ້ອຍກໍແປກໃຈທີ່ເບເທນຍັງໃຊ້ຂ້ອຍຢູ່. ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຂ້ອຍເຮັດວຽກເປັນອາສາສະໝັກຊົ່ວຄາວໃນພະແນກກົດໝາຍ.
ການປ່ຽນແປງກະທັນຫັນ
ໃນເດືອນກັນຍາ 2018 ຂ້ອຍສັງເກດວ່າຂ້ອຍມັກຈະໄອທຸກຄັ້ງກ່ອນເວົ້າ. ຂ້ອຍໄປຫາໝໍ ແຕ່ໝໍກວດແລ້ວບໍ່ພົບຫຍັງ. ຕໍ່ມາຂ້ອຍຈຶ່ງໄປຫາໝໍອີກຄົນໜຶ່ງ ລາວຈຶ່ງແນະນຳໃຫ້ຂ້ອຍໄປຫາໝໍທີ່ຊ່ຽວຊານດ້ານລະບົບປະສາດ. ໃນເດືອນມັງກອນ 2019 ໝໍຊ່ຽວຊານດ້ານລະບົບປະສາດໄດ້ບົ່ງມະຕິວ່າຂ້ອຍເປັນພະຍາດກ່ຽວກັບລະບົບປະສາດທີ່ບໍ່ຄ່ອຍພົບເຫັນປານໃດເຊິ່ງເອີ້ນວ່າ: ຊຸບພຣານິວເຄຼຍ ໂພຊີ (PSP).
ສາມມື້ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ຫຼິ້ນກິລາທີ່ຂ້ອຍມັກທີ່ສຸດເຊິ່ງເຄີຍຫຼິ້ນມາຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ ແລ້ວຂ້ອຍກໍລົ້ມຈົນແຂນຂວາຫັກ. ຕອນນັ້ນ ຂ້ອຍກໍໄດ້ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຄວບຄຸມຮ່າງກາຍຂອງຕົວເອງບໍ່ໄດ້ແລ້ວ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກແປກທີ່ພະຍາດນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຊຸດໂຊມໄວຫຼາຍອີ່ຫຼີ. ຂ້ອຍເວົ້າບໍ່ຂອດ ໄປມາຍາກ ແລະແມ່ນແຕ່ຈະກືນນ້ຳລາຍກໍຍັງຍາກ.
ຂ້ອຍຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ໃຊ້ປະສົບການຈາກການເປັນທະນາຍຄວາມເພື່ອຊ່ວຍອົງການຂອງພະເຢໂຫວາ. ແລະຂ້ອຍຍັງດີໃຈທີ່ໄດ້ມີໂອກາດຂຽນບົດວິຊາການທາງດ້ານກົດໝາຍ ແລະໄດ້ໄປປາຖະກະຖາກ່ຽວກັບການແພດແລະກົດໝາຍໃນຫຼາຍປະເທດທົ່ວໂລກເພື່ອປົກປ້ອງສິດຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາທີ່ຈະເລືອກປິ່ນປົວໂດຍບໍ່ໃສ່ເລືອດ. ແຕ່ຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກຄືກັບຜູ້ຂຽນປຶ້ມລູກາ 17:10 ທີ່ວ່າ: ‘ຂ້ອຍເປັນພຽງທາດທີ່ເຮັດຕາມໜ້າທີ່ເທົ່ານັ້ນ.’
