ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຊົາຮຽນຮູ້
ຂ້ອຍຂອບໃຈພະເຢໂຫວາສຳລັບສິດທິພິເສດທີ່ມີເພິ່ນເປັນ “ຄູຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່” ຂອງຂ້ອຍ. (ອຊຢ. 30:20) ພະເຢໂຫວາສອນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນໂດຍທາງຄຳພີໄບເບິນ ສິ່ງທີ່ເພິ່ນສ້າງ ແລະອົງການຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນຍັງໃຊ້ພີ່ນ້ອງຮ່ວມຄວາມເຊື່ອໃຫ້ສອນເຮົາຄືກັນ. ເຖິງວ່າອາຍຸ 97 ປີແລ້ວ ແຕ່ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮັບປະໂຫຍດສະເໝີຈາກການສອນຂອງພະເຢໂຫວາຜ່ານວິທີເຫຼົ່ານີ້. ຂ້ອຍຊິເລົ່າໃຫ້ຟັງວ່າເປັນແບບນັ້ນໄດ້ຈັ່ງໃດ.
ຖ່າຍຮູບກັບຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍໃນປີ 1948
ຂ້ອຍເກີດໃນປີ 1927 ຢູ່ເມືອງນ້ອຍໆໃກ້ກັບຊິຄາໂກ້ ລັດອີລີນອຍ ປະເທດອາເມຣິກາ. ພໍ່ແມ່ມີລູກ 5 ຄົນຄື: ເອື້ອຍເຈທາ ອ້າຍດອນ ຂ້ອຍ ຄານ ແລະ ຈອຍສ໌. ພວກເຮົາທັງຫ້າຄົນຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາສຸດຫົວໃຈ. ເອື້ອຍເຈທາເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນທີ 2 ໃນປີ 1943. ອ້າຍດອນເຂົ້າເບເທນບຸກລິນຢູ່ນິວຢອກໃນປີ 1944 ຄານເຂົ້າເບເທນປີ 1947 ແລະຈອຍສ໌ເຂົ້າເບເທນປີ 1951. ຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຂອງພໍ່ແມ່ກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ເຮັດຫຼາຍຂຶ້ນໃນການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ.
ຄອບຄົວຂອງເຮົາຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາໄດ້ແນວໃດ?
ພໍ່ກັບແມ່ມັກອ່ານຄຳພີໄບເບິນ. ພວກເພິ່ນຮັກພະເຈົ້າແລະສອນພວກເຮົາທີ່ເປັນລູກໃຫ້ຮັກພະເຈົ້າຄືກັນ. ແຕ່ພໍ່ໝົດຄວາມນັບຖືຕໍ່ກັບໂບດຕ່າງໆຫຼັງຈາກທີ່ໄປເປັນທະຫານຢູ່ເອີຣົບໃນໄລຍະສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 1. ແມ່ຂອບໃຈພະເຈົ້າແທ້ໆທີ່ພໍ່ກັບມາເຮືອນຢ່າງປອດໄພຈາກສົງຄາມ ແມ່ຈຶ່ງເວົ້າກັບພໍ່ວ່າ: “ຄານ ໄປ໋ ໄປໂບດຄືກັບທີ່ເຮົາເຄີຍໄປ.” ພໍ່ຕອບວ່າ: “ຂ້ອຍຊິຍ່າງໄປສົ່ງເຈົ້າ ແຕ່ຂ້ອຍຊິບໍ່ເຂົ້າໄປ.” ແມ່ຖາມວ່າ: “ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ເຂົ້າໄປ?” ພໍ່ຕອບວ່າ: “ຕອນທີ່ມີສົງຄາມ ພວກຫົວໜ້າສາສະໜາທີ່ນັບຖືສາສະໜາດຽວກັນແຕ່ຢູ່ຄົນລະຝ່າຍໃນການຕໍ່ສູ້ໄດ້ອວຍພອນໃຫ້ທະຫານທີ່ຢູ່ຝ່າຍຂອງໂຕເອງແລະອາວຸດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພະເຈົ້າຢູ່ນຳທັງສອງຝ່າຍຫວາ?”
ຕໍ່ມາ ຕອນທີ່ແມ່ໄປໂບດມີພະຍານພະເຢໂຫວາ 2 ຄົນມາເຮືອນເຮົາ. ເຂົາເຈົ້າເອົາປຶ້ມ 2 ຫົວໃຫ້ພໍ່. ປຶ້ມນັ້ນຊື່ວ່າຄວາມສະຫວ່າງ ເຊິ່ງເວົ້າເລື່ອງປຶ້ມພະນິມິດໃນຄຳພີໄບເບິນ. ພໍ່ສົນໃຈແລະເອົາປຶ້ມນັ້ນນຳເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອແມ່ເຫັນປຶ້ມ 2 ຫົວນີ້ ເພິ່ນກໍເລີ່ມອ່ານ. ມີມື້ໜຶ່ງແມ່ເຫັນໂຄສະນາໃນໜັງສືພິມທ້ອງຖິ່ນເຊີນຄົນທີ່ສົນໃຈໃຫ້ມາຮຽນຄຳພີໄບເບິນໂດຍໃຊ້ປຶ້ມຄວາມສະຫວ່າງ. ແມ່ຕັດສິນໃຈໄປຮຽນ. ເມື່ອໄປຮອດ ຜູ້ຍິງສູງອາຍຸຄົນໜຶ່ງມາເປີດປະຕູ. ແມ່ຈັບປຶ້ມຄວາມສະຫວ່າງຫົວໜຶ່ງຂຶ້ນມາ ແລະຖາມວ່າ: “ຮຽນປຶ້ມນີ້ຢູ່ນີ້ບໍ?” ລາວຕອບວ່າ: “ແມ່ນແລ້ວລູກ. ເຂົ້າມາແມ້.” ອາທິດຕໍ່ມາ ແມ່ພາເຮົາທັງຫ້າຄົນໄປນຳ ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນເຮົາກໍໄປທຸກອາທິດ.
ມີເທື່ອໜຶ່ງຢູ່ການປະຊຸມ ຜູ້ນຳຂໍໃຫ້ຂ້ອຍອ່ານເພງສັນລະເສີນ 144:15 ທີ່ບອກວ່າ ຜູ້ທີ່ນະມັດສະການພະເຢໂຫວາກໍມີຄວາມສຸກ. ຂ້ອຍມັກຂໍ້ນັ້ນຫຼາຍ ແລະຍັງມີອີກ 2 ຂໍ້ທີ່ຂ້ອຍມັກ ນັ້ນຄື: 1 ຕີໂມທຽວ 1:11 ທີ່ເວົ້າວ່າພະເຢໂຫວາເປັນ “ພະເຈົ້າຜູ້ມີຄວາມສຸກ” ແລະເອເຟໂຊ 5:1 ທີ່ຊວນເຮົາ “ໃຫ້ຮຽນແບບພະເຈົ້າ.” ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າຂ້ອຍຄວນມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ຜູ້ສ້າງຂອງຂ້ອຍ ແລະຂ້ອຍຄວນຂອບໃຈເພິ່ນສຳລັບສິດທິພິເສດນີ້. ສອງສິ່ງນີ້ແຫຼະທີ່ຂ້ອຍພະຍາຍາມເຮັດຕະຫຼອດຊີວິດຂອງຂ້ອຍ.
ປະຊາຄົມທີ່ຢູ່ໃກ້ຊິຄາໂກ້ທີ່ສຸດແມ່ນ 32 ກິໂລແມັດ. ເຖິງວ່າຈະເປັນແນວນັ້ນ ເຮົາກໍເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມ ແລະຂ້ອຍກໍເຂົ້າໃຈຄຳພີໄບເບິນຫຼາຍຂຶ້ນ. ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າມີເທື່ອໜຶ່ງຜູ້ນຳການປະຊຸມເອີ້ນເອື້ອຍເຈທາໃຫ້ຕອບ ຕອນທີ່ຟັງລາວເວົ້າ ຂ້ອຍຄິດໃນໃຈວ່າ: ‘ຂ້ອຍຮູ້ຄຳຕອບ. ຂ້ອຍຄວນຈະຍົກມືຕອບ.’ ຂ້ອຍເລີ່ມກຽມການປະຊຸມແລະຕອບເປັນຄຳເວົ້າຂອງໂຕເອງ. ສິ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່າແມ່ນ ຂ້ອຍສະໜິດກັບພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນຄືກັບທີ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍສະໜິດກັບເພິ່ນ. ຂ້ອຍຮັບບັບເຕມາປີ 1941.
ສິ່ງທີ່ໄດ້ຮຽນຈາກພະເຢໂຫວາຢູ່ການປະຊຸມໃຫຍ່
ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍລືມການປະຊຸມພາກປີ 1942 ທີ່ເຮົາເຂົ້າຮ່ວມຢູ່ເມືອງຄລີບແລນ ລັດໂອໄຮໂອ. ຄອບຄົວຂອງເຮົາແລະຄອບຄົວອື່ນໆນອນຢູ່ເຕັ້ນໃກ້ກັບບ່ອນປະຊຸມ. ນອກຈາກນັ້ນຍັງມີພີ່ນ້ອງໃນຫຼາຍກວ່າ 50 ເມືອງຢູ່ທົ່ວອາເມຣິກາຟັງການປະຊຸມຜ່ານທາງໂທລະສັບ. ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ຍັງມີຢູ່ແລະພະຍານພະເຢໂຫວາຖືກຂົ່ມເຫງໜັກຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ຕອນແລງ ຂ້ອຍເຫັນພວກພີ່ນ້ອງຈອດລົດໃຫຍ່ປິ່ນກົ້ນໃສ່ເຕັ້ນແລະໃຫ້ຫົວລົດປິ່ນອອກໄປທາງນອກ. ທຸກຄົນເຫັນດີທີ່ຈະໃຫ້ມີຜູ້ໜຶ່ງຍາມໝົດຄືນຢູ່ໃນລົດແຕ່ລະຄັນ. ຖ້າເບິ່ງຄືວ່າຊິມີບັນຫາເກີດຂຶ້ນ ພີ່ນ້ອງຊາຍເຫຼົ່ານັ້ນຈະເປີດຕາໄຟລົດສ່ອງໃສ່ຜູ້ທີ່ມາກໍ່ກວນເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຫຼື້ອມຕາ ແລະພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນກໍຈະບີບແກລົດດັງໆ ແລ້ວພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນກໍຈະຟ້າວໄປຊ່ວຍ. ຂ້ອຍຄິດໃນໃຈວ່າ: ‘ປະຊາຊົນຂອງພະເຢໂຫວາກຽມພ້ອມດີແທ້ໆສຳລັບທຸກຢ່າງ!’ ບໍ່ມີຫຍັງຮ້າຍແຮງເກີດຂຶ້ນ. ຍ້ອນຮູ້ສຶກປອດໄພ ຂ້ອຍຈຶ່ງນອນຫຼັບໄດ້.
ຫຼາຍປີຕໍ່ມາ ເມື່ອຄິດເຖິງການປະຊຸມໃຫຍ່ເທື່ອນັ້ນຂ້ອຍເຫັນວ່າແມ່ບໍ່ໄດ້ຢ້ານຫຼືວຸ່ນວາຍໃຈ. ແມ່ໄວ້ໃຈພະເຢໂຫວາແລະອົງການຂອງເພິ່ນເຕັມທີ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ມີວັນລືມຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງແມ່.
ບໍ່ດົນກ່ອນການປະຊຸມໃຫຍ່ເທື່ອນັ້ນ ແມ່ໄດ້ສະໝັກເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳ. ດັ່ງນັ້ນ ແມ່ຈຶ່ງຕັ້ງໃຈຟັງຄຳບັນລະຍາຍທີ່ເວົ້າເຖິງການຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາ. ຕອນເມືອເຮືອນ ເພິ່ນເວົ້າວ່າ: “ແມ່ຢາກເປັນໄພໂອເນຍຕໍ່ໄປ ແຕ່ຊິເຮັດທັງວຽກນີ້ແລະຕ້ອງເບິ່ງແຍງເຮືອນຢ່າງດີນຳ ແມ່ເຮັດບໍ່ໄດ້.” ແລ້ວແມ່ກໍຖາມພວກເຮົາວ່າຊິຊ່ວຍໄດ້ບໍ່. ພວກເຮົາຕອບວ່າຊ່ວຍໄດ້ ສະນັ້ນແມ່ຈຶ່ງໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນອະນາໄມຫ້ອງໜຶ່ງຫຼືສອງຫ້ອງກ່ອນກິນເຂົ້າເຊົ້າ. ຫຼັງຈາກເຮົາໄປໂຮງຮຽນ ແມ່ຈະກວດເບິ່ງວ່າເຮືອນສະອາດດີແລ້ວບໍ ແລະຈາກນັ້ນແມ່ກໍຈະອອກໄປປະກາດ. ແມ່ຫຍຸ້ງຫຼາຍ ແຕ່ກໍບໍ່ເຄີຍປ່ອຍປະລະເລີຍລູກ. ເມື່ອເຮົາມາກິນເຂົ້າສວາຍຢູ່ເຮືອນແລະຕອນເລີກໂຮງຮຽນ ແມ່ຊິຢູ່ເຮືອນຕະຫຼອດ. ບາງມື້ເຮົາໄປປະກາດນຳແມ່ຫຼັງຈາກເລີກໂຮງຮຽນ ການເຮັດແບບນີ້ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈວຽກທີ່ໄພໂອເນຍເຮັດ.
ຂ້ອຍເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍ
ຂ້ອຍເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍຕອນອາຍຸ 16 ປີ. ເຖິງວ່າພໍ່ຍັງບໍ່ທັນເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ ແຕ່ເພິ່ນກໍສົນໃຈວ່າຂ້ອຍເປັນແນວໃດໃນວຽກປະກາດ. ຕອນແລງມື້ໜຶ່ງຂ້ອຍບອກພໍ່ວ່າ ທັງໆທີ່ຂ້ອຍພະຍາຍາມເຕັມທີແລ້ວແຕ່ກໍຍັງບໍ່ທັນເຈິຈັກຄົນທີ່ຢາກຮຽນຄຳພີໄບເບິນ. ຂ້ອຍຢຸດບຶດໜຶ່ງແລ້ວກໍຖາມພໍ່ວ່າ: “ພໍ່ຢາກຮຽນຄຳພີໄບເບິນກັບລູກບໍ່?” ພໍ່ຄິດບຶດໜຶ່ງແລ້ວກໍຕອບວ່າ: “ຮຽນກະຮຽນ.” ສະນັ້ນ ພໍ່ຈຶ່ງເປັນນັກສຶກສາຄົນທຳອິດຂອງຂ້ອຍ. ນັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ພິເສດຫຼາຍສຳລັບຂ້ອຍ!
ເຮົາຮຽນປຶ້ມ “ຄວາມຈິງຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເປັນອິດສະຫຼະ.” ຫຼັງຈາກຮຽນໄປໄດ້ໄລຍະໜຶ່ງ ຂ້ອຍກໍສຳນຶກວ່າພໍ່ກຳລັງຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ປັບປຸງວິທີທີ່ຂ້ອຍສຶກສາຄຳພີໄບເບິນແລະສອນເລື່ອງນັ້ນໃຫ້ຄົນອື່ນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຕອນແລງມື້ໜຶ່ງຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາອ່ານຂໍ້ໜຶ່ງແລ້ວ ພໍ່ເວົ້າວ່າ: “ພໍ່ເຫັນແລ້ວວ່າໃນປຶ້ມເວົ້າແນວໃດ ແຕ່ລູກຊິຮູ້ໄດ້ຈັ່ງໃດວ່າປຶ້ມນີ້ເວົ້າຖືກ?” ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ກຽມໂຕເພື່ອຕອບຄຳຖາມຂອງພໍ່ ຂ້ອຍຈຶ່ງບອກເພິ່ນວ່າ: “ລູກພິສູດໃຫ້ພໍ່ເຫັນບໍ່ໄດ້ຕອນນີ້ ແຕ່ໃນການສຶກສາເທື່ອໜ້າລູກຊິມີຄຳຕອບໃຫ້ພໍ່ແນ່ນອນ.” ຂ້ອຍກະມີຄຳຕອບໃຫ້ພໍ່ແທ້ໆ ຂ້ອຍເຫັນຂໍ້ພະຄຳພີຕ່າງໆທີ່ສະໜັບສະໜູນຈຸດທີ່ເຮົາໄດ້ລົມກັນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ກຽມໂຕດີໆສຳລັບການສຶກສາໂດຍຄົ້ນຄວ້າກ່ຽວກັບຈຸດຕ່າງໆ. ການເຮັດແບບນີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ເປັນນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນທີ່ດີຂຶ້ນແລະທັງຊ່ວຍພໍ່ຂ້ອຍຄືກັນ. ພໍ່ໄດ້ເອົາສິ່ງທີ່ຮຽນໄປໃຊ້ໃນຊີວິດແລະຮັບບັບເຕມາໃນປີ 1952.
ຂ້ອຍຮຽນຮູ້ຕໍ່ໆໄປຢູ່ເບເທນ
ຂ້ອຍອອກຈາກເຮືອນຕອນອາຍຸ 17 ປີ. ເອື້ອຍເຈທາ aເປັນມິດຊັນນາຣີ ແລະອ້າຍດອນເຂົ້າເບເທນ. ທັງສອງຄົນຮັກວຽກມອບໝາຍຂອງເຂົາເຈົ້າເຊິ່ງເລື່ອງນີ້ກະຕຸ້ນຂ້ອຍຫຼາຍ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງສະໝັກເຂົ້າເບເທນແລະໂຮງຮຽນກິລຽດ ແລ້ວຝາກເລື່ອງນັ້ນໄວ້ກັບພະເຢໂຫວາໃຫ້ເພິ່ນຕັດສິນໃຈວ່າຂ້ອຍຄວນຮັບໃຊ້ຢູ່ໃສ. ຜົນເປັນແນວໃດ? ຂ້ອຍຖືກເຊີນເຂົ້າເບເທນປີ 1946.
ໃນຫຼາຍປີຜ່ານມາ ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກຫຼາຍຢ່າງຢູ່ເບເທນ ສະນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ຮຽນສິ່ງໃໝ່ໆຫຼາຍຢ່າງ. ທີ່ຈິງ ໃນໄລຍະ 75 ປີທີ່ຢູ່ເບເທນ ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນພິມປຶ້ມແລະເຮັດບັນຊີ. ນອກຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮຽນຮູ້ວິທີຊື້ເຄື່ອງເຂົ້າເບເທນແລະສົ່ງເຄື່ອງທີ່ຈຳເປັນໄປບ່ອນຕ່າງໆ. ສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ຈາກຄຳພີໄບເບິນຜ່ານທາງການນະມັດສະການຕອນເຊົ້າແລະຄຳບັນລະຍາຍສຳລັບຄອບຄົວເບເທນ.
ສອນຢູ່ໂຮງຮຽນຜູ້ເບິ່ງແຍງ
ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮຽນຈາກຄານນ້ອງຊາຍຂອງຂ້ອຍທີ່ເຂົ້າເບເທນປີ 1947. ລາວເປັນນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນທີ່ດີຫຼາຍແລະເປັນຜູ້ສອນທີ່ເກັ່ງນຳ. ມີເທື່ອໜຶ່ງຂ້ອຍຂໍໃຫ້ລາວຊ່ວຍເລື່ອງຄຳບັນລະຍາຍທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮັບ. ຂ້ອຍບອກລາວວ່າຂ້ອຍຊອກຂໍ້ມູນໄດ້ບັກຫຼາຍໆແຕ່ບໍ່ຮູ້ວ່າຊິເອົາໄປໃຊ້ແນວໃດ. ຄານຖາມຂ້ອຍວ່າ: “ອ້າຍໂຈແອວ ຫົວຂໍ້ຄຳບັນລະຍາຍແມ່ນຫຍັງ?” ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈຈຸດທີ່ລາວເວົ້າທັນທີ. ຂ້ອຍຕ້ອງໃຊ້ສະເພາະຂໍ້ມູນທີ່ຊ່ວຍອະທິບາຍເລື່ອງທີ່ບັນລະຍາຍແລະສິ່ງທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງຕ້ອງຕັດອອກ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍລືມບົດຮຽນນັ້ນ.
ຖ້າຢາກມີຄວາມສຸກໃນການຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນເຮົາຕ້ອງເຮັດວຽກປະກາດຢ່າງເຕັມທີ. ຖ້າເຮັດແບບນັ້ນ ເຮົາກໍຈະມີປະສົບການທີ່ໃຫ້ກຳລັງໃຈ. ປະສົບການໜຶ່ງທີ່ຂ້ອຍຈື່ບໍ່ລືມເກີດຂຶ້ນຫຼາຍປີແລ້ວໃນຕອນແລງມື້ໜຶ່ງຢູ່ນິວຢອກ. ຂ້ອຍກັບພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງໄປຢາມຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ເຄີຍຮັບເອົາຫໍສັງເກດການແລະຕື່ນເຖີດ! ເຮົາແນະນຳໂຕເອງໂດຍເວົ້າວ່າ: “ຕອນແລງມື້ນີ້ເຮົາກຳລັງຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ຮຽນຮູ້ສິ່ງດີໆຈາກຄຳພີໄບເບິນ.” ລາວເວົ້າວ່າ: “ຄັນພວກເຈົ້າຢາກລົມເລື່ອງຄຳພີໄບເບິນ ເຂົ້າມາໂລດ!” ເຮົາອ່ານແລະລົມກັນກ່ຽວກັບພະຄຳພີຫຼາຍຂໍ້ເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າແລະເລື່ອງໂລກໃໝ່ທີ່ກຳລັງໃກ້ເຂົ້າມາ. ລາວມັກເລື່ອງນັ້ນຫຼາຍຈົນຊວນໝູ່ຫຼາຍຄົນໃຫ້ມາຮ່ວມນຳໃນອາທິດຕໍ່ມາ. ຕໍ່ມາ ຜູ້ຍິງຄົນນັ້ນກັບຜົວໄດ້ເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ.
ຮຽນຮູ້ຈາກເມຍຂອງຂ້ອຍ
ກ່ອນເຈິກັບເມຍ ຂ້ອຍໃຊ້ເວລາປະມານ 10 ປີເພື່ອຊອກຫາຄູ່. ສິ່ງໃດຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ເຈິເມຍທີ່ດີ? ຂ້ອຍອະທິດຖານຫາພະເຢໂຫວາແລະຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຢາກເຮັດນຳກັນກັບເມຍຫຼັງຈາກແຕ່ງດອງແລ້ວ.
ຖ່າຍຮູບກັບເມຣີຕອນເຮັດວຽກເບິ່ງແຍງໝວດ
ຫຼັງຈາກການປະຊຸມພາກຢູ່ສະໜາມກິລາແຢງກີ້ໃນປີ 1953 ຂ້ອຍເຈິກັບພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງຊື່ເມຣີ ອັນໂຢນ. ເມຣີກັບເອື້ອຍເຈທາເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນທີ 2 ນຳກັນ ແລະລາວກໍເປັນຄູ່ມິດຊັນນາຣີຂອງເອື້ອຍເຈທາ. ເມຣີເລົ່າໃຫ້ຂ້ອຍຟັງດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນກ່ຽວກັບວຽກມິດຊັນນາຣີຂອງລາວຢູ່ໝູ່ເກາະຄາເລບຽນແລະຄົນທີ່ລາວສຶກສານຳໃນຫຼາຍປີຜ່ານມາ. ເມື່ອຮູ້ຈັກກັນຫຼາຍຂຶ້ນ ເຮົາ 2 ຄົນກໍເຫັນວ່າເຮົາມີເປົ້າໝາຍດຽວກັນ ນັ້ນຄືເຮົາຢາກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເຕັມເວລາຕໍ່ໆໄປ. ຄວາມຮັກທີ່ເຮົາມີຕໍ່ກັນມີຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆແລ້ວເຮົາກໍແຕ່ງດອງກັນໃນປີ 1955. ໃນຫຼາຍໆແງ່ ເມຣີເປັນຂອງຂວັນຈາກພະເຢໂຫວາແລະເປັນຕົວຢ່າງໃຫ້ຂ້ອຍ. ລາວມີຄວາມສຸກກັບວຽກມອບໝາຍທຸກຢ່າງທີ່ລາວໄດ້ຮັບ. ລາວເປັນຄົນດຸໝັ່ນ ເປັນຫ່ວງຄົນອື່ນ ແລະໃຫ້ພະເຢໂຫວາກັບການປົກຄອງຂອງເພິ່ນເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງລາວ. (ມທ. 6:33) ເຮົາເຮັດວຽກເບິ່ງແຍງໝວດ 3 ປີ ແລະໃນປີ 1958 ເຮົາກໍຖືກເຊີນເຂົ້າເບເທນ.
ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຫຼາຍຢ່າງຈາກເມຣີ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຕອນທີ່ແຕ່ງດອງກັນໃໝ່ໆ ເຮົາອ່ານຄຳພີໄບເບິນນຳກັນ ແຕ່ລະເທື່ອເຮົາອ່ານປະມານ 15 ຂໍ້. ຫຼັງຈາກແຕ່ລະຄົນອ່ານສ່ວນໜຶ່ງແລ້ວ ເຮົາຈະລົມກັນກ່ຽວກັບຂໍ້ພະຄຳພີເຫຼົ່ານັ້ນແລະເບິ່ງວ່າຈະເອົາໄປໃຊ້ໃນຊີວິດແນວໃດ. ເມຣີມັກເລົ່າໃຫ້ຂ້ອຍຟັງສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນກິລຽດຫຼືຈາກການຮັບໃຊ້ເປັນມິດຊັນນາຣີ. ການລົມກັນແບບນີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ປັບປຸງຄຳບັນລະຍາຍຂອງໂຕເອງ ແລະຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ວິທີໃຫ້ກຳລັງໃຈພີ່ນ້ອງຍິງ.—ສພສ. 25:11
ເມຣີເມຍສຸດທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍຕາຍປີ 2013. ແຕ່ຂ້ອຍລໍຖ້າທີ່ຈະເຈິກັບລາວໃນໂລກໃໝ່! ໃນຕອນນີ້ ຂ້ອຍຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາແລະໄວ້ວາງໃຈເພິ່ນສຸດຫົວໃຈ. (ສພສ. 3:5, 6) ຂ້ອຍໄດ້ກຳລັງໃຈແລະມີຄວາມສຸກຫຼາຍເມື່ອຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາຈະເຮັດໃນໂລກໃໝ່. ແນ່ນອນວ່ານັ້ນຈະລວມເຖິງການຮຽນຮູ້ສິ່ງໃໝ່ໆຈາກຄູຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ແລະຮຽນຮູ້ສິ່ງໃໝ່ໆກ່ຽວກັບເພິ່ນ. ແມ່ນແລ້ວ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຊິຂອບໃຈພະເຢໂຫວາແນວໃດສຳລັບທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ສອນຂ້ອຍຈົນຮອດຕອນນີ້ແລະສຳລັບຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍຢ່າງທີ່ເພິ່ນສະແດງຕໍ່ຂ້ອຍ.
a ເບິ່ງເລື່ອງຊີວິດຈິງຂອງພີ່ນ້ອງເຈທາ ຊຸເນນ ໃນຫໍສັງເກດການ 1 ມີນາ 2003 ໜ້າ 23-29. (ພາສາໄທ)
