ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ພະເຢໂຫວາຕັ້ງໃຈຟັງຄຳອະທິດຖານຂອງຂ້ອຍ
ໃນຄືນໜຶ່ງຕອນຂ້ອຍອາຍຸ 10 ປີ ຂ້ອຍແນມຂຶ້ນໄປເທິງຟ້າທີ່ມີດາວຫຼາຍໆ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກປະທັບໃຈຈົນເຖິງຂັ້ນຄູ້ເຂົ່າລົງແລ້ວອະທິດຖານຫາພະເຈົ້າ. ເຖິງວ່າຂ້ອຍຫາກໍຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາ ແຕ່ຂ້ອຍກໍກ້າທີ່ຈະລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກເລິກໆກັບເພິ່ນ. ຄຳອະທິດຖານນັ້ນເປັນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສະໜິດກັບພະເຢໂຫວາຕະຫຼອດຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ເພິ່ນເປັນພະເຈົ້າທີ່ “ຟັງຄຳອະທິດຖານ” ແທ້ໆ. (ພສ. 65:2) ຂ້ອຍຈະເລົ່າໃຫ້ຟັງວ່າເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງອະທິດຖານຫາພະເຢໂຫວາທັງໆທີ່ຫາກໍຮູ້ຈັກເພິ່ນ.
ແຂກທີ່ມາຢາມໄດ້ປ່ຽນຊີວິດຂ້ອຍ
ຂ້ອຍເກີດໃນວັນທີ 22 ທັນວາ 1929 ຢູ່ບ້ານໂນວິນເຊິ່ງເປັນບ້ານນ້ອຍໆທີ່ມີຟາມ 9 ບ່ອນຢູ່ໃກ້ກັບເມືອງບາສ໌ໂຕນ ເຊິ່ງຢູ່ໃນປ່າອາແດນໃນປະເທດເບວຢຽມ. ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າຕອນທີ່ຂ້ອຍເປັນເດັກນ້ອຍ ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ ຍ້ອນໄດ້ຢູ່ກັບພໍ່ແມ່ໃນຟາມ. ທຸກໆມື້ ຂ້ອຍກັບເຣມ້ອນນ້ອງຊາຍຂອງຂ້ອຍຈະຮີດນົມງົວແລະເຮັດວຽກຢູ່ຟາມ. ທຸກຄົນໃນຄອບຄົວຮັກກັນ ມີຫຍັງເຮົາກໍຊ່ວຍກັນ.
ຂ້ອຍເຮັດວຽກຢູ່ຟາມກັບຄອບຄົວ
ພໍ່ຂ້ອຍຊື່ເອມິວແລະແມ່ຂ້ອຍຊື່ອາລິດສ໌ ພວກເພິ່ນເປັນກາໂຕລິກທີ່ເຄັ່ງຫຼາຍ. ພວກເພິ່ນເຂົ້າຮ່ວມພິທີມິດຊາທຸກໆວັນທິດ. ປະມານປີ 1939 ໄດ້ມີໄພໂອເນຍຈາກປະເທດອັງກິດມາບ້ານຂອງເຮົາ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເອົາປຶ້ມໃຫ້ພໍ່ ປຶ້ມນັ້ນຊື່ວ່າຄອນໂຊເລຊັນ (ຕອນນີ້ເອີ້ນວ່າຕື່ນເຖີດ!). ເມື່ອພໍ່ອ່ານປຶ້ມນັ້ນກໍຮູ້ເລີຍວ່າມັນເປັນຄວາມຈິງ. ຈາກນັ້ນ ພໍ່ໄດ້ເລີ່ມອ່ານຄຳພີໄບເບິນ. ຕອນທີ່ພໍ່ເຊົາເຂົ້າຮ່ວມພິທີມິດຊາ ເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາເຊິ່ງກ່ອນໜ້ານີ້ໃຈດີຫຼາຍໄດ້ຕໍ່ຕ້ານເຮົາຢ່າງໜັກ. ເຂົາເຈົ້າກົດດັນພໍ່ບໍ່ໃຫ້ເຊົາເປັນກາໂຕລິກ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ພໍ່ກັບເຂົາເຈົ້າຖຽງກັນຫຼາຍເທື່ອ.
ຂ້ອຍເສຍໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນພໍ່ຖືກກົດດັນແບບນີ້. ຂ້ອຍຈຶ່ງອະທິດຖານຈາກໃຈເພື່ອຂໍໃຫ້ພະເຈົ້າຊ່ວຍຄືກັບທີ່ໄດ້ເວົ້າກ່ອນໜ້ານີ້. ເມື່ອເພື່ອນບ້ານເຊົາຕໍ່ຕ້ານ ຂ້ອຍກໍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ ແລະສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາເປັນ “ຜູ້ຟັງຄຳອະທິດຖານ” ແທ້ໆ.
ຊີວິດໃນໄລຍະສົງຄາມ
ກອງທັບພວກນາຊີເຢຍລະມັນໄດ້ໂຈມຕີປະເທດເບວຢຽມໃນວັນທີ 10 ພຶດສະພາ 1940 ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນຕ້ອງອົບພະຍົບອອກຈາກປະເທດ. ຄອບຄົວເຮົາຍ້າຍໄປທາງພາກໃຕ້ຂອງປະເທດຝຣັ່ງ. ໃນລະຫວ່າງທາງ ເຮົາເຈິກອງທັບຝຣັ່ງຕໍ່ສູ້ກັບກອງທັບເຢຍລະມັນ.
ຕອນທີ່ກັບມາຟາມ ເຄື່ອງເຮົາຖືກລັກໝົດ ເຫຼືອແຕ່ໝາທີ່ຊື່ບ໋ອບບີ້ຖ້າເຮົາຢູ່. ເມື່ອເຈິເລື່ອງແບບນີ້ຂ້ອຍຈຶ່ງສົງໄສວ່າ: ‘ເປັນຫຍັງຈຶ່ງມີສົງຄາມແລະຄວາມທຸກ?’
ຂ້ອຍສະໜິດກັບພະເຢໂຫວາຕັ້ງແຕ່ເປັນໄວລຸ້ນ
ໃນຕອນນັ້ນ ພີ່ນ້ອງເອມິວ ຊານ aໄດ້ມາຢາມເຮົາເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາໄດ້ກຳລັງໃຈຫຼາຍແທ້ໆ. ລາວເປັນໄພໂອເນຍແລະເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງທີ່ສັດຊື່. ລາວອະທິບາຍຈາກຄຳພີໄບເບິນຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງເຈິກັບຄວາມທຸກ ແລະລາວຍັງຕອບຄຳຖາມທີ່ສຳຄັນເລື່ອງອື່ນໆກ່ຽວກັບຊີວິດທີ່ຂ້ອຍສົງໄສນຳ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໃກ້ຊິດກັບພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນແລະໝັ້ນໃຈວ່າເພິ່ນເປັນພະເຈົ້າທີ່ເປັນຄວາມຮັກ.
ຄອບຄົວເຮົາຍັງໄດ້ເຈິກັບພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນໆນຳແລະໄດ້ລົມກັບເຂົາເຈົ້າເປັນປະຈຳເຖິງວ່າຕອນນັ້ນຍັງມີສົງຄາມຢູ່. ໃນເດືອນສິງຫາ ປີ 1943 ພີ່ນ້ອງໂຈເຊ-ນິໂຄລັດ ມີເນ ໄດ້ມາຢາມເຮົາຢູ່ຟາມແລະໃຫ້ຄຳບັນລະຍາຍ. ລາວໄດ້ຖາມວ່າ: ‘ມີໃຜຢາກຮັບບັບເຕມາບໍ?’ ຂ້ອຍກັບພໍ່ໄດ້ຍົກມືຂຶ້ນ. ຈາກນັ້ນ ພວກເຮົາກໍຮັບບັບເຕມາພ້ອມກັນຢູ່ແມ່ນ້ຳນ້ອຍໆທີ່ຢູ່ໃກ້ຟາມເຮົາ.
ໃນເດືອນທັນວາ ປີ 1944 ກອງທັບເຢຍລະມັນໄດ້ເລີ່ມການໂຈມຕີໃຫຍ່ຄັ້ງສຸດທ້າຍໃນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ຢູ່ເອີຣົບຕາເວັນຕົກເຊິ່ງຄົນຮູ້ຈັກກັນວ່າບັ້ນຮົບບັງລ໌. ເຮົາຢູ່ໃກ້ບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຕໍ່ສູ້ກັນ ເຮົາຈຶ່ງໄປລີ້ຢູ່ຫ້ອງໃຕ້ດິນຂອງເຮືອນເຮົາປະມານ 1 ເດືອນ. ມື້ໜຶ່ງ ຕອນທີ່ຂ້ອຍເອົາອາຫານໄປໃຫ້ສັດ ຂ້ອຍເຫັນລູກປືນໃຫຍ່ຍິງມາໃສ່ຟາມຂອງເຮົາ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຫຼັງຄາເຫຼົ້າເຂົ້າມຸ່ນ. ທະຫານອາເມຣິກາຄົນໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໃກ້ຫັ້ນຈຶ່ງຮ້ອງບອກຂ້ອຍວ່າ: “ໝູບລົງ!” ຂ້ອຍຈຶ່ງແລ່ນໄປໝູບຢູ່ໃກ້ໆລາວ ແລະລາວໄດ້ເອົາໝວກທະຫານມາໃສ່ໃຫ້ຂ້ອຍເພື່ອປ້ອງກັນຂ້ອຍ.
ມີຄວາມເຊື່ອຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ
ມື້ແຕ່ງດອງຂອງເຮົາ
ຫຼັງຈາກສົງຄາມຈົບລົງແລ້ວ ເຮົາພະຍາຍາມຕິດຕໍ່ກັບພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ປະຊາຄົມລີເອເປັນປະຈຳ. ປະຊາຄົມນີ້ຢູ່ທາງພາກເໜືອແລະໄກຈາກບ້ານຂອງເຮົາປະມານ 90 ກິໂລແມັດ. ຕໍ່ມາ ເຮົາໄດ້ຕັ້ງກຸ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກຸ່ມນ້ອຍໆຢູ່ເມືອງບາສ໌ໂຕນ. ຂ້ອຍເລີ່ມເຮັດວຽກຢູ່ບໍລິສັດທີ່ເຮັດກ່ຽວກັບເລື່ອງພາສີແລະມີໂອກາດໄດ້ຮຽນກົດໝາຍນຳ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ຫ້ອງການຂອງລັດ. ໃນປີ 1951 ເຮົາໄດ້ຈັດການປະຊຸມໝວດນ້ອຍໆຢູ່ເມືອງບາສ໌ໂຕນ ມີຄົນເຂົ້າຮ່ວມປະມານ 100 ຄົນ ເຊິ່ງໃນນັ້ນມີພີ່ນ້ອງຍິງໄພໂອເນຍທີ່ກະຕືລືລົ້ນຄົນໜຶ່ງເຂົ້າຮ່ວມ ລາວຊື່ເອລີ້ ຣອຍເຕີ້. ລາວໄດ້ຂີ່ລົດຖີບປະມານ 50 ກິໂລແມັດເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມນີ້. ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນພວກເຮົາກໍມັກກັນ ແລ້ວກໍໝັ້ນກັນ. ຕອນນັ້ນ ເອລີ້ຖືກເຊີນໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດຢູ່ອາເມຣິກາ. ລາວຈຶ່ງຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາສຳນັກງານໃຫຍ່ເພື່ອອະທິບາຍວ່າເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງປະຕິເສດຄຳເຊີນ. ພີ່ນ້ອງນໍເຊິ່ງນຳໜ້າໃນອົງການຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາໃນຕອນນັ້ນໄດ້ຕອບຈົດໝາຍຂອງລາວແບບດີໆວ່າ ມີມື້ໜຶ່ງລາວອາດຖືກເຊີນໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດພ້ອມກັບຜົວ. ເຮົາແຕ່ງດອງໃນເດືອນກຸມພາ ປີ 1953.
ເອລີ້ກັບເຊີສ໌ລູກຊາຍຂອງເຮົາ
ໃນປີນັ້ນ ຂ້ອຍກັບເອລີ້ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມສະມາຄົມໂລກໃໝ່ເຊິ່ງຈັດຢູ່ສະໜາມກິລາແຢງກີ້ ລັດນິວຢອກ. ຢູ່ຫັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ເຈິພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງ ລາວສະເໜີວຽກໃຫ້ຂ້ອຍແລະຊວນຂ້ອຍຍ້າຍໄປຢູ່ອາເມຣິກາ. ຫຼັງຈາກອະທິດຖານບອກພະເຢໂຫວາກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ແລ້ວ ຂ້ອຍກັບເອລີ້ໄດ້ປະຕິເສດລາວ. ເຮົາກັບໄປເບວຢຽມເພື່ອສະໜັບສະໜູນກຸ່ມປະກາດກຸ່ມນ້ອຍໆທີ່ມີຜູ້ປະກາດປະມານ 10 ຄົນໃນເມືອງບາສ໌ໂຕນ. ໜຶ່ງປີຕໍ່ມາ ເຮົາໄດ້ລູກຊາຍເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາດີໃຈຫຼາຍ. ເຮົາຕັ້ງຊື່ໃຫ້ລາວວ່າເຊີສ໌. ແຕ່ 7 ເດືອນຕໍ່ມາກໍມີເລື່ອງເສົ້າໃຈເກີດຂຶ້ນ ເຊີສ໌ບໍ່ສະບາຍແຮງ ແລ້ວໃນທີ່ສຸດລາວກໍຕາຍ. ເຮົາເສຍໃຈຫຼາຍແທ້ໆແລະໄດ້ລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກກັບພະເຢໂຫວາໃນຄຳອະທິດຖານ. ເຮົາໄດ້ກຳລັງໃຈແລະຮູ້ສຶກເຂັ້ມແຂງຍ້ອນຄວາມຫວັງເລື່ອງການຟື້ນຄືນມາຈາກຕາຍໃນອະນາຄົດ.
ຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາ
ໃນເດືອນຕຸລາ ປີ 1961 ຂ້ອຍໄດ້ວຽກບໍ່ເຕັມເວລາເຊິ່ງວຽກນີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍໄດ້. ແຕ່ໃນມື້ດຽວກັນນັ້ນ ຜູ້ເບິ່ງແຍງທີ່ເຮັດວຽກໃຫ້ສຳນັກງານສາຂາເບວຢຽມໄດ້ໂທຫາຂ້ອຍ. ລາວຖາມຂ້ອຍວ່າເຈົ້າເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ເດີນທາງໄດ້ບໍ? (ຕອນນີ້ເອີ້ນວ່າຜູ້ເບິ່ງແຍງໝວດ). ຂ້ອຍຖາມລາວວ່າ: “ເຮົາຂໍຮັບໃຊ້ເປັນໄພໂອເນຍກ່ອນໄດ້ບໍ?” ລາວຕອບວ່າໄດ້. ຫຼັງຈາກຮັບໃຊ້ເປັນໄພໂອເນຍໄດ້ 8 ເດືອນ ເຮົາກໍເລີ່ມເຮັດວຽກເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງໝວດໃນເດືອນກັນຍາ ປີ 1962.
ຫຼັງຈາກເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງໝວດໄດ້ 2 ປີ ເຮົາຖືກເຊີນໃຫ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນທີ່ຢູ່ເມືອງບຣັດສ໌ເຊວ. ເຮົາຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນໃນເດືອນກັນຍາ ປີ 1964. ວຽກມອບໝາຍໃໝ່ຂອງເຮົາເຮັດໃຫ້ເຮົາໄດ້ຮັບສິ່ງດີໆຫຼາຍຢ່າງ. ເມື່ອພີ່ນ້ອງນໍມາຢາມເຮົາຢູ່ເບເທນໃນປີ 1965 ຂ້ອຍຕົກໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ສາຂາ. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກັບເອລີ້ຖືກເຊີນໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນທີ 41. ຄຳເວົ້າຂອງພີ່ນ້ອງນໍທີ່ເຄີຍເວົ້າ 13 ປີກ່ອນເປັນຄວາມຈິງໃນຕອນນີ້. ຫຼັງຈາກຮຽນຈົບແລ້ວ ເຮົາກໍກັບໄປເບວຢຽມ.
ປົກປ້ອງສິດຂອງເຮົາຕາມກົດໝາຍ
ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ຂ້ອຍກໍມີໂອກາດໄດ້ໃຊ້ຄວາມຮູ້ດ້ານກົດໝາຍທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນມາເພື່ອປົກປ້ອງສິດໃນການນະມັດສະການພະເຈົ້າທັງໃນເອີຣົບແລະບ່ອນອື່ນໆ. (ຟລປ. 1:7) ວຽກນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງຕິດຕໍ່ກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ບ້ານເມືອງຫຼາຍກວ່າ 55 ປະເທດເຊິ່ງເປັນປະເທດທີ່ວຽກຂອງເຮົາຖືກສັ່ງຫ້າມ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ບອກເຂົາເຈົ້າວ່າຂ້ອຍມີຄວາມຮູ້ເລື່ອງກົດໝາຍຫຼາຍສ່ຳໃດ ແຕ່ຂ້ອຍບອກເຂົາເຈົ້າວ່າຂ້ອຍເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າ. ຂ້ອຍອະທິດຖານຂໍໃຫ້ພະເຢໂຫວາຊີ້ນຳສະເໝີ ຍ້ອນຂ້ອຍຮູ້ວ່າ “ຫົວໃຈຂອງກະສັດ [ຫຼືຜູ້ຕັດສິນ] ເປັນຄືກັບນ້ຳຫ້ວຍໃນມືຂອງພະເຢໂຫວາ. ເພິ່ນເຮັດໃຫ້ມັນໄຫຼໄປໃນບ່ອນທີ່ເພິ່ນຕ້ອງການ.”—ສພສ. 21:1
ມີປະສົບການໜຶ່ງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍລືມ ນັ້ນແມ່ນຕອນທີ່ຂ້ອຍໄປລົມກັບສະມາຊິກສະພາເອີຣົບຄົນໜຶ່ງ. ຂ້ອຍໄດ້ພະຍາຍາມຫຼາຍເທື່ອເພື່ອຂໍພົບລາວ ແລະໃນທີ່ສຸດລາວກໍຍອມໃຫ້ພົບ. ລາວເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍໃຫ້ເວລາເຈົ້າ 5 ນາທີເດີ້.” ຂ້ອຍຈຶ່ງກົ້ມຫົວອະທິດຖານ. ເມື່ອເຫັນຂ້ອຍກົ້ມຫົວ ລາວຈຶ່ງຖາມຂ້ອຍວ່າເຈົ້າເຮັດຫຍັງ? ຂ້ອຍເງີຍໜ້າຂຶ້ນແລະຕອບວ່າ: “ຂ້ອຍຂອບໃຈພະເຈົ້າຍ້ອນຂ້ອຍເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຄົນໜຶ່ງຂອງເພິ່ນ.” ລາວຖາມອີກວ່າ: “ເຈົ້າໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ?” ຂ້ອຍເປີດໂຣມ 13:4 ໃຫ້ລາວເບິ່ງ. ຍ້ອນລາວເປັນໂປຣແຕສະຕັງ ລາວຈຶ່ງສົນໃຈຟັງ. ຜົນກໍຄື ລາວໃຫ້ເວລາຂ້ອຍເຄິ່ງຊົ່ວໂມງ ແລະການລົມກັນເທື່ອນັ້ນເກີດຜົນດີຫຼາຍ. ລາວເຖິງຂັ້ນເວົ້າວ່າລາວຮູ້ຄຸນຄ່າວຽກທີ່ພະຍານພະເຢໂຫວາເຮັດ.
ໃນຫຼາຍປີຜ່ານມາ ພະຍານພະເຢໂຫວາໃນເອີຣົບໄດ້ຕໍ່ສູ້ທາງກົດໝາຍໃນເລື່ອງບໍ່ຍອມເປັນທະຫານ ສິດໃນການລ້ຽງລູກ ການເສຍພາສີ ແລະເລື່ອງອື່ນໆ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນກຽດທີ່ໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການຕໍ່ສູ້ທາງກົດໝາຍໃນເລື່ອງເຫຼົ່ານີ້ ແລະຂ້ອຍໄດ້ເຫັນວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ປະສົບຄວາມສຳເລັດແລະຊະນະຄະດີຕ່າງໆ. ພະຍານພະເຢໂຫວາຊະນະຄະດີໃນສານສິດທິມະນຸດຂອງເອີຣົບຫຼາຍກວ່າ 140 ຄະດີ.
ມີອິດສະຫຼະຫຼາຍຂຶ້ນໃນປະເທດກູບາ
ໃນຊຸມປີ 1990 ຂ້ອຍເຮັດວຽກກັບພີ່ນ້ອງຟີລິບ ບຳເລຈາກສຳນັກງານໃຫຍ່ແລະພີ່ນ້ອງວໍເຕີ້ ຟາເນຕີຈາກປະເທດອີຕາລີເພື່ອຊ່ວຍພີ່ນ້ອງໃນກູບາໃຫ້ນະມັດສະການພະເຢໂຫວາຢ່າງມີອິດສະຫຼະ ຍ້ອນຕອນນັ້ນວຽກຢູ່ຫັ້ນຖືກຈຳກັດ. ຂ້ອຍຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາສະຖານທູດກູບາຢູ່ເບວຢຽມ ແລະໄດ້ພົບກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງເຮັດໜ້າທີ່ຮັບຄຳຮ້ອງຂອງເຮົາ. ຕອນທຳອິດທີ່ເຮົາປະຊຸມກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ຜູ້ນີ້ ເຮົາບໍ່ສາມາດອະທິບາຍເພື່ອແກ້ໄຂຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດກ່ຽວກັບເຮົາເຊິ່ງເປັນສາເຫດທີ່ເຮັດໃຫ້ລັດຖະບານກູບາຈຳກັດວຽກປະກາດຂອງເຮົາ.
ພີ່ນ້ອງຟີລິບ ບຳເລກັບພີ່ນ້ອງວໍເຕີ້ ຟາເນຕີຕອນທີ່ໄປຢາມປະເທດກູບາໃນຊຸມປີ 1990
ຫຼັງຈາກອະທິດຖານຂໍໃຫ້ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍ ເຮົາໄດ້ຂໍອະນຸຍາດຈາກລັດຖະບານກູບາເພື່ອສົ່ງຄຳພີໄບເບິນ 5.000 ຫົວໄປຫັ້ນແລະເຂົາເຈົ້າກໍອະນຸຍາດຕາມທີ່ເຮົາຂໍ. ຄຳພີໄບເບິນໄປຮອດກູບາຢ່າງປອດໄພແລະໄດ້ແຈກຢາຍໃຫ້ພີ່ນ້ອງ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາກຳລັງອວຍພອນຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາ. ຕໍ່ມາ ເຮົາຂໍອະນຸຍາດເອົາຄຳພີໄບເບິນ 27.500 ຫົວເຂົ້າໄປໃນກູບາອີກ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍອະນຸຍາດຕາມທີ່ເຮົາຂໍ. ການຊ່ວຍພີ່ນ້ອງໃຫ້ມີຄຳພີໄບເບິນເປັນຂອງໂຕເອງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍແທ້ໆ.
ຂ້ອຍໄປປະເທດກູບາຫຼາຍເທື່ອເພື່ອຊ່ວຍວຽກດ້ານກົດໝາຍຂອງເຮົາຢູ່ຫັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ຈັກກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຖະບານຂອງປະເທດນີ້ຫຼາຍຄົນ.
ຊ່ວຍເຫຼືອພີ່ນ້ອງຢູ່ປະເທດຣະວັນດາ
ໃນປີ 1994 ມີຄົນຕຸດຊີຫຼາຍກວ່າ 1.000.000 ຄົນຖືກຂ້າຕອນທີ່ມີການຂ້າລ້າງເຜົ່າພັນຢູ່ຣະວັນດາ. ເປັນຕາເສົ້າໃຈທີ່ພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາບາງຄົນກໍຖືກຂ້າຄືກັນ. ເມື່ອເປັນແນວນັ້ນພີ່ນ້ອງກຸ່ມໜຶ່ງຈຶ່ງຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເອົາເຄື່ອງບັນເທົາທຸກໄປໃຫ້ພີ່ນ້ອງຢູ່ຫັ້ນ.
ຕອນທີ່ກຸ່ມຂອງເຮົາໄປຮອດຄິກາລີທີ່ເປັນເມືອງຫຼວງຂອງຣະວັນດາ ເຮົາເຫັນຝາຂອງຫ້ອງການການແປແລະບ່ອນມ້ຽນປຶ້ມຂອງອົງການມີແຕ່ຮູລູກປືນ. ເຮົາຍັງໄດ້ຍິນເລື່ອງເສົ້າອີກຫຼາຍເລື່ອງແລະໜຶ່ງໃນນັ້ນກໍຄືພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາຖືກຟັນຈົນຕາຍ. ແຕ່ເຮົາກໍໄດ້ຍິນຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງພີ່ນ້ອງທີ່ຊ່ວຍເຫຼືອກັນດ້ວຍຄວາມຮັກ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ເຮົາໄດ້ເຈິພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນຄົນຕຸດຊີເຊິ່ງພີ່ນ້ອງທີ່ເປັນພະຍານຄົນຮູຕູຄອບຄົວໜຶ່ງໄດ້ເຊື່ອງລາວໄວ້ຢູ່ຂຸມໃຕ້ດິນ 28 ມື້ເພື່ອຊ່ວຍລາວໃຫ້ປອດໄພ. ເຮົາຍັງໄດ້ຈັດການປະຊຸມຢູ່ເມືອງຄິກາລີແລະໃຫ້ກຳລັງໃຈພີ່ນ້ອງຫຼາຍກວ່າ 900 ຄົນ.
ເບື້ອງຊ້າຍ: ປຶ້ມທີ່ຖືກປືນຍິງໃສ່ຢູ່ຫ້ອງການການແປ
ເບື້ອງຂວາ: ເຮັດວຽກບັນເທົາທຸກ
ຕໍ່ມາ ເຮົາຂ້າມຊາຍແດນໄປປະເທດຊາອີ (ປັດຈຸບັນແມ່ນສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕກົງໂກ) ເພື່ອຊອກຫາພະຍານກຸ່ມໃຫຍ່ທີ່ເປັນຄົນຣະວັນດາທີ່ໜີເຂົ້າໄປໃນຄ້າຍລີ້ໄພໃກ້ກັບເມືອງໂກມາ. ຕອນທຳອິດເຮົາຊອກຫາເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຫັນ ເຮົາຈຶ່ງອະທິດຖານຂໍໃຫ້ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍ. ຈາກນັ້ນກໍມີຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງຍ່າງມາຫາເຮົາ ເຮົາຖາມລາວວ່າ: “ເຈົ້າຮູ້ຈັກພະຍານພະເຢໂຫວາບໍ?” ລາວຕອບວ່າ: “ຮູ້ແທ້ ຂ້ອຍນິແຫຼະເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ! ໄປ໋ ຂ້ອຍຈະພາພວກເຈົ້າໄປຫາຄະນະກຳມະການບັນເທົາທຸກ.” ຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາໄດ້ປະຊຸມກັບຄະນະກຳມະການບັນເທົາທຸກເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈເຂົາເຈົ້າແລ້ວ ເຮົາກໍໄດ້ຈັດການປະຊຸມເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈຈາກຄຳພີໄບເບິນກັບຜູ້ລີ້ໄພປະມານ 1.600 ຄົນ. ນອກຈາກນັ້ນ ເຮົາຍັງໄດ້ອ່ານຈົດໝາຍຈາກຄະນະກຳມະການປົກຄອງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຟັງນຳ. ພີ່ນ້ອງມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ຍິນຄຳຮັບຮອງຈາກຄະນະກຳມະການປົກຄອງວ່າ: “ເຮົາອະທິດຖານເພື່ອພວກເຈົ້າສະເໝີ. ເຮົາຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາຈະບໍ່ປະບໍ່ຖິ້ມພວກເຈົ້າແນ່ນອນ.” ຄຳເວົ້າຂອງຄະນະກຳມະການປົກຄອງເປັນຄວາມຈິງແທ້ໆ. ຕອນນີ້ຢູ່ປະເທດຣະວັນດາມີພະຍານພະເຢໂຫວາຫຼາຍກວ່າ 30.000 ຄົນ.
ຕັ້ງໃຈວ່າຈະສັດຊື່ຕໍ່ໆໄປ
ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍກັບເອລີ້ແຕ່ງດອງແລະຢູ່ນຳກັນມາ 58 ປີ ເອລີ້ກໍຕາຍປະຂ້ອຍໃນປີ 2011. ພະເຢໂຫວາໄດ້ປອບໃຈຂ້ອຍເມື່ອຂ້ອຍອະທິດຖານລະບາຍຄວາມໂສກເສົ້າກັບເພິ່ນ. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ກຳລັງໃຈຈາກການປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າກັບຄົນອື່ນນຳ.
ເຖິງວ່າຕອນນີ້ຂ້ອຍອາຍຸ 90 ກວ່າປີແລ້ວ ຂ້ອຍຍັງອອກໄປປະກາດທຸກອາທິດ. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ຕອນນີ້ຂ້ອຍຍັງຊ່ວຍວຽກພະແນກກົດໝາຍຢູ່ສຳນັກງານສາຂາເບວຢຽມ ແລະມີໂອກາດໄດ້ແບ່ງປັນປະສົບການຂອງຂ້ອຍກັບຄົນອື່ນ ແລະຍັງໄດ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈພີ່ນ້ອງທີ່ອາຍຸຍັງນ້ອຍໃນຄອບຄົວເບເທນທີ່ຢູ່ເບວຢຽມ.
ປະມານ 84 ປີກ່ອນ ຂ້ອຍໄດ້ອະທິດຖານຫາພະເຢໂຫວາເປັນເທື່ອທຳອິດ. ຕອນນັ້ນເປັນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຂ້ອຍໄດ້ສະໜິດກັບເພິ່ນ ແລະຂ້ອຍກໍສະໜິດກັບເພິ່ນຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ຂ້ອຍເຫັນຄ່າແທ້ໆທີ່ພະເຢໂຫວາຕັ້ງໃຈຟັງຄຳອະທິດຖານຂອງຂ້ອຍຕະຫຼອດຊີວິດ.—ພສ. 66:19 b
