ບົດຄວາມສຶກສາທີ 18
“ແລ່ນແຂ່ງຈົນເຖິງເສັ້ນໄຊ”
“ຂ້ອຍແລ່ນແຂ່ງຈົນເຖິງເສັ້ນໄຊແລ້ວ.”—2 ຕມ. 4:7
ເພງ 129 ເຮົາຈະອົດທົນຕໍ່ໄປ
ໃຈຄວາມສຳຄັນ *
1. ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງເຮັດຫຍັງ?
ຖ້າເຈົ້າຮູ້ວ່າການແລ່ນແຂ່ງຈະລຳບາກ ແລະຕົວເຈົ້າເອງກໍເຈັບປ່ວຍຫຼືເມື່ອຍຫຼາຍ ເຈົ້າຍັງຢາກຈະໄປແລ່ນແຂ່ງຢູ່ບໍ? ຄືຊິບໍ່. ແນວໃດກໍຕາມ ອັກຄະສາວົກໂປໂລບອກວ່າຄລິດສະຕຽນແທ້ທຸກຄົນກຳລັງຢູ່ໃນການແລ່ນແຂ່ງ. (ຮຣ. 12:1) ແລະເຮົາທຸກຄົນບໍ່ວ່າຈະໜຸ່ມຫຼືອາຍຸຫຼາຍແລ້ວ ແຂງແຮງຫຼືອ່ອນເພຍກໍຕ້ອງອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດເພື່ອຈະໄດ້ຮັບລາງວັນທີ່ພະເຢໂຫວາໃຫ້ເຮົາ.—ມທ. 24:13
2. ຕາມ 2 ຕີໂມທຽວ 4:7, 8 ເປັນຫຍັງໂປໂລຈຶ່ງແນະນຳເຮົາໄດ້?
2 ໂປໂລແນະນຳເຮົາເລື່ອງນີ້ໄດ້ເພາະລາວ “ແລ່ນແຂ່ງຈົນເຖິງເສັ້ນໄຊແລ້ວ.” (ອ່ານ 2 ຕີໂມທຽວ 4:7, 8) ແຕ່ໂປໂລກຳລັງເວົ້າເຖິງການແລ່ນແຂ່ງແບບໃດ?
ເຮົາກຳລັງແຂ່ງຂັນຫຍັງ?
3. ໂປໂລເວົ້າເຖິງການແລ່ນແຂ່ງແບບໃດ?
3 ຫຼາຍເທື່ອໂປໂລສອນບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນໂດຍໃຊ້ຕົວຢ່າງການແຂ່ງຂັນຂອງຊາວກຣີກໃນສະໄໝບູຮານ. (1 ກຣ. 9:25-27; 2 ຕມ. 2:5) ແລະກໍມີຫຼາຍເທື່ອທີ່ໂປໂລໃຊ້ຕົວຢ່າງການແລ່ນແຂ່ງປຽບຄືກັບຊີວິດຂອງຄລິດສະຕຽນ. (1 ກຣ. 9:24; ຄລຕ. 2:2; ຟລປ. 2:16) ຄົນໜຶ່ງໄດ້ເລີ່ມລົງ “ແລ່ນແຂ່ງ” ເມື່ອລາວອຸທິດຕົວໃຫ້ພະເຢໂຫວາແລະຮັບບັບເຕມາ. (1 ປຕ. 3:21) ແລະລາວຈະແລ່ນຮອດເສັ້ນໄຊ ເມື່ອພະເຢໂຫວາໃຫ້ລາງວັນຊີວິດຕະຫຼອດໄປກັບລາວ.—ມທ. 25:31-34, 46; 2 ຕມ. 4:8
4. ເຮົາຈະຮຽນຫຍັງໃນບົດຄວາມນີ້?
4 ການແລ່ນແຂ່ງໄລຍະໄກກັບຊີວິດຂອງຄລິດສະຕຽນມີຫຼາຍສິ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັນ. ໃຫ້ເຮົາມາຮຽນ 3 ຢ່າງນຳກັນຄື: (1) ເຮົາຕ້ອງຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ (2) ເຮົາຕ້ອງເບິ່ງໄປທີ່ເສັ້ນໄຊ ແລະ (3) ເຮົາຕ້ອງແລ່ນຕໍ່ໄປເຖິງວ່າຈະມີອຸປະສັກຕະຫຼອດເສັ້ນທາງ.
ແລ່ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ
ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງແລ່ນໃນເສັ້ນທາງຂອງຄລິດສະຕຽນ (ເບິ່ງຂໍ້ 5-7) *
5. ເຮົາຕ້ອງຢູ່ໃນເສັ້ນທາງໃດ ແລະຍ້ອນຫຍັງ?
5 ເພື່ອຈະໄດ້ລາງວັນ ນັກແລ່ນຕ້ອງແລ່ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ກຳນົດໄວ້ໃຫ້. ຄ້າຍຄືກັນ ຖ້າເຮົາຢາກໄດ້ຮັບລາງວັນຊີວິດຕະຫຼອດໄປ ເຮົາຕ້ອງແລ່ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງຂອງຄລິດສະຕຽນ ນັ້ນຄືຕ້ອງໃຊ້ຊີວິດແບບຄລິດສະຕຽນ. (ກຈກ. 20:24; 1 ປຕ. 2:21) ແຕ່ຊາຕານແລະຄົນທີ່ເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງມັນຢາກໃຫ້ເຮົາເຮັດສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາຢາກໃຫ້ເຮົາເຮັດ “ຄືກັບທີ່ພວກເຂົາເຮັດ.” (1 ປຕ. 4:4) ນອກຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາຍັງເວົ້າເຍີ້ຍແນວທາງຊີວິດທີ່ເຮົາເລືອກ ແລະເວົ້າວ່າທາງຂອງພວກເຂົາດີກວ່າເພາະຈະເຮັດໃຫ້ມີອິດສະຫຼະແທ້. ແຕ່ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເວົ້າບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ.—2 ປຕ. 2:19
6. ເຈົ້າໄດ້ຮຽນຫຍັງຈາກຕົວຢ່າງຂອງໄບຣອັນ?
6 ໃຜກໍຕາມທີ່ແລ່ນກັບຄົນທີ່ໃຊ້ຊີວິດຕາມມາດຕະຖານຂອງໂລກຊາຕານ ບໍ່ດົນກໍຈະເຫັນວ່າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເປັນອິດສະຫຼະ ແຕ່ເປັນທາດ. (ຣມ. 6:16) ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງຕົວຢ່າງຂອງໄບຣອັນ. ຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍພໍ່ແມ່ຂອງລາວພະຍາຍາມຊ່ວຍລາວໃຫ້ໃຊ້ຊີວິດຕາມແນວທາງຂອງຄລິດສະຕຽນ. ແຕ່ເມື່ອເລີ່ມເປັນໄວລຸ້ນ ລາວກໍສົງໄສວ່າຊີວິດແບບນີ້ເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມສຸກແທ້ໆບໍ. ລາວຈຶ່ງຕັດສິນໃຈໃຊ້ຊີວິດຄືກັບຄົນທີ່ເຮັດຕາມໂລກຂອງຊາຕານ. ລາວບອກວ່າ: “ຂ້ອຍຄິດບໍ່ເຖິງເລີຍວ່າອິດສະຫຼະພາບທີ່ຂ້ອຍໃຝ່ຝັນຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕິດຢາເສບຕິດ. ຂ້ອຍເລີ່ມເສບຢາ ກິນເຫຼົ້າ ແລະໃຊ້ຊີວິດແບບຜິດສິນລະທຳ. ຫຼາຍປີຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍເສບຢາໜັກຂຶ້ນແລະໃຊ້ຢາແຮງຂຶ້ນຈົນກາຍເປັນທາດຂອງຢາເສບຕິດຫຼາຍຊະນິດ . . . ຈາກນັ້ນຂ້ອຍກໍເລີ່ມຂາຍຢາເສບຕິດເພື່ອເອົາເງິນມາໃຊ້ຈ່າຍ.” ໃນທີ່ສຸດ ໄບຣອັນກໍຕັດສິນໃຈວ່າຈະໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາແລະໃຊ້ຊີວິດຕາມມາດຕະຖານຂອງພະອົງ. ລາວປ່ຽນມາແລ່ນຢູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງແລະຮັບບັບເຕມາໃນປີ 2001. ຕອນນີ້ລາວມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ເຮັດຕາມແນວທາງຊີວິດຂອງຄລິດສະຕຽນ. *
7. ຕາມມັດທາຍ 7:13, 14 ມີສອງເສັ້ນທາງຫຍັງແດ່?
7 ເປັນເລື່ອງສຳຄັນແທ້ໆທີ່ເຮົາຈະເລືອກແລ່ນຢູ່ໃນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ! ຊາຕານຢາກໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນເຊົາແລ່ນໃນເສັ້ນທາງແຄບທີ່ “ພາໄປເຖິງຊີວິດ” ແລະຢາກໃຫ້ເຮົາໄປແລ່ນຢູ່ທາງກວ້າງເຊິ່ງໄປງ່າຍແລະຄົນສ່ວນຫຼາຍກໍມັກໄປ ແຕ່ທາງນັ້ນ “ພາໄປເຖິງຄວາມພິນາດ.” (ອ່ານມັດທາຍ 7:13, 14) ເພື່ອຈະແລ່ນໃນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງຕໍ່ໆໄປແລະບໍ່ເຂໄປທາງອື່ນ ເຮົາຕ້ອງໄວ້ວາງໃຈໃນພະເຢໂຫວາແລະຟັງພະອົງ.
ເບິ່ງໄປທີ່ເສັ້ນໄຊແລະບໍ່ໃຫ້ສະດຸດ
ເຮົາຕ້ອງເບິ່ງໄປທີ່ລາງວັນແລະຫຼີກລ່ຽງທີ່ຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນສະດຸດ (ເບິ່ງຂໍ້ 8-12) *
8. ຖ້ານັກແລ່ນຄົນໜຶ່ງລົ້ມ ລາວຄວນເຮັດຫຍັງ?
8 ຜູ້ເຂົ້າແຂ່ງຂັນໃນການແລ່ນແຂ່ງໄລຍະໄກຈະເບິ່ງແຕ່ທາງທີ່ຢູ່ທາງໜ້າຕະຫຼອດເພື່ອຈະບໍ່ສະດຸດລົ້ມ. ແຕ່ພວກເຂົາອາດຈະສະດຸດລົ້ມຍ້ອນແລ່ນຂ້ອງຂາກັນໂດຍບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈຫຼືບໍ່ກໍແລ່ນຕົກຂຸມລົ້ມເອງ. ຖ້າພວກເຂົາລົ້ມ ພວກເຂົາກໍຈະຮີບລຸກຂຶ້ນແລະແລ່ນຕໍ່. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ສົນໃຈສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສະດຸດ ແຕ່ສົນໃຈເສັ້ນໄຊແລະລາງວັນທີ່ຈະໄດ້ຮັບ.
9. ຖ້າເຮົາສະດຸດລົ້ມ ເຮົາຄວນເຮັດຫຍັງ?
9 ໃນການແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດ ເຮົາອາດສະດຸດລົ້ມເອງຫຼາຍເທື່ອ ເຮົາອາດເຮັດຜິດໂດຍທາງຄຳເວົ້າແລະການກະທຳ. ນອກຈາກນັ້ນ ພີ່ນ້ອງທີ່ແລ່ນນຳກັນອາດເຮັດໃຫ້ເຮົາສະດຸດລົ້ມໂດຍເຮັດຜິດຕໍ່ເຮົາແລະເຮັດໃຫ້ເຮົາເຈັບໃຈ. ບໍ່ຕ້ອງແປກໃຈຖ້າສິ່ງນັ້ນເກີດຂຶ້ນກັບເຮົາເພາະເຮົາທຸກຄົນບໍ່ສົມບູນແບບ ແລະເຮົາກໍກຳລັງແລ່ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງແຄບທີ່ນຳໄປສູ່ຊີວິດຄືກັນ. ດັ່ງນັ້ນ ກໍເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ເຮົາຈະມີ “ເລື່ອງຜິດໃຈກັນ” ກັບຄົນອື່ນເປັນບາງເທື່ອ. ໂປໂລຍອມຮັບວ່າ ບາງເທື່ອເຮົາກໍອາດເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນ “ມີສາເຫດຈະຈົ່ມ.” (ກລຊ. 3:13) ຖ້າເຮົາສະດຸດລົ້ມ ແທນທີ່ຈະເບິ່ງແຕ່ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາສະດຸດ ຂໍໃຫ້ເຮົາເບິ່ງໄປທີ່ລາງວັນທີ່ຢູ່ທາງໜ້າ ແລະໃຫ້ຮີບລຸກຂຶ້ນແລ້ວແລ່ນຕໍ່ໄປ. ເພາະຖ້າເຮົາບໍ່ຍອມລຸກແຕ່ຍັງໃຈຮ້າຍແລະຄຽດບໍ່ເຊົາ ເຮົາກໍຈະໄປບໍ່ຮອດເສັ້ນໄຊແລະບໍ່ໄດ້ຮັບລາງວັນ. ບໍ່ພຽງແຕ່ເທົ່ານັ້ນ ເຮົາກໍອາດຂວາງຄົນອື່ນທີ່ພະຍາຍາມແລ່ນໃນເສັ້ນທາງແຄບທີ່ນຳໄປສູ່ຊີວິດ.
10. ເຮົາຕ້ອງເຮັດຫຍັງເພື່ອຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນສະດຸດລົ້ມຫຼື “ເປັນຕົ້ນເຫດໃຫ້ພີ່ນ້ອງຫຼົງເຮັດຜິດ”?
10 ອີກວິທີໜຶ່ງທີ່ເຮົາຈະພະຍາຍາມບໍ່ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນສະດຸດລົ້ມຫຼື “ເປັນຕົ້ນເຫດໃຫ້ພີ່ນ້ອງຫຼົງເຮັດຜິດ” ກໍຄື ຍອມຮັບການຕັດສິນໃຈຂອງພີ່ນ້ອງ ແທນທີ່ຈະບັງຄັບພວກເຂົາໃຫ້ເຮັດຕາມແບບທີ່ເຮົາຄິດຫຼືເອົາແຕ່ຄວາມຄິດຂອງເຮົາເອງ. (ຣມ. 14:13, 19-21; 1 ກຣ. 8:9, 13) ພວກເຮົາບໍ່ຄືກັບນັກແລ່ນທີ່ແລ່ນແຂ່ງໃນສະໜາມແທ້. ນັກແລ່ນຈະພະຍາຍາມເອົາຊະນະນັກແລ່ນຄົນອື່ນໆ. ນັກແລ່ນແຕ່ລະຄົນຄິດເຖິງແຕ່ຕົວເອງແລະເຮັດທຸກວິທີທາງເພື່ອຈະໄດ້ລາງວັນຄົນດຽວ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງພະຍາຍາມບຽດຄົນອື່ນເພື່ອຈະໄດ້ໄປຢູ່ທາງໜ້າ. ແຕ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ແລ່ນແຂ່ງກັນເອງ. (ຄລຕ. 5:26; 6:4) ເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາຄື ພະຍາຍາມຊ່ວຍກັນແລະກັນຢ່າງສຸດຄວາມສາມາດໃຫ້ໄປຮອດເສັ້ນໄຊ ແລະໄດ້ຮັບລາງວັນຄືຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງພະຍາຍາມໃຊ້ຄຳແນະນຳທີ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຂອງໂປໂລທີ່ວ່າ: “ຢ່າເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວເທົ່ານັ້ນ ໃຫ້ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງຄົນອື່ນນຳ.”—ຟລປ. 2:4
11. ນັກແລ່ນຄວນເລັງໃສ່ຫຍັງ ແລະຍ້ອນຫຍັງ?
11 ນອກຈາກຈະເບິ່ງແຕ່ທາງທີ່ຢູ່ທາງໜ້າແລ້ວ ນັກແລ່ນກໍມັກຈະເລັງໃສ່ທີ່ເສັ້ນໄຊນຳ. ເຖິງວ່າຕອນນັ້ນພວກເຂົາຈະເບິ່ງບໍ່ເຫັນເສັ້ນໄຊ ແຕ່ພວກເຂົາກໍນຶກພາບວ່າຕົວເອງກຳລັງແລ່ນຮອດເສັ້ນໄຊແລະໄດ້ຮັບລາງວັນ. ການເຮັດແບບນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີກຳລັງໃຈແລະມີແຮງທີ່ຈະແລ່ນຕໍ່.
12. ພະເຢໂຫວາສັນຍາວ່າຈະໃຫ້ຫຍັງກັບເຮົາ?
12 ໃນການແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດ ພະເຢໂຫວາສັນຍາກັບປະຊາຊົນຂອງພະອົງວ່າ ເມື່ອພວກເຂົາຮອດເສັ້ນໄຊ ພວກເຂົາຈະໄດ້ຊີວິດຕະຫຼອດໄປເປັນລາງວັນບໍ່ວ່າຈະຢູ່ເທິງສະຫວັນຫຼືອຸທິຍານເທິງໂລກ. ຄຳພີໄບເບິນບອກໃຫ້ຮູ້ກ່ຽວກັບລາງວັນນີ້ເພື່ອເຮົາຈະເຫັນພາບໄດ້ວ່າຊີວິດໃນອະນາຄົດຂອງເຮົາຈະດີເລີດສ່ຳໃດ. ແຮ່ງເຮົາຄິດກ່ຽວກັບອະນາຄົດທີ່ພະເຢໂຫວາສັນຍາຫຼາຍເທົ່າໃດ ເຮົາກໍຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ສິ່ງໃດກໍຕາມມາເຮັດໃຫ້ເຮົາສະດຸດລົ້ມຈົນລຸກບໍ່ໄດ້.
ໃຫ້ແລ່ນຕໍ່ໄປເຖິງວ່າຈະມີອຸປະສັກ
ເຖິງວ່າຈະເຈິອຸປະສັກ ເຮົາກໍຢາກແລ່ນຕໍ່ໆໄປໃນເສັ້ນທາງຊີວິດ (ເບິ່ງຂໍ້ 13-20) *
13. ເຮົາມີຂໍ້ໄດ້ປຽບຫຼາຍກວ່ານັກແລ່ນແນວໃດ?
13 ນັກແລ່ນໃນສະໄໝກຣີກບູຮານຕ້ອງເອົາຊະນະອຸປະສັກບາງຢ່າງເຊັ່ນ: ຄວາມເມື່ອຍແລະຄວາມເຈັບປວດ. ຊ້ຳບໍ່ໜຳພວກເຂົາຍັງຕ້ອງໝາຍເພິ່ງແຕ່ແຮງແລະການຝຶກຊ້ອມຂອງຕົນເອງເທົ່ານັ້ນ. ຄືກັບນັກແລ່ນເຫຼົ່ານີ້ ເຮົາກໍໄດ້ຮັບການຝຶກໃຫ້ຮູ້ວິທີແລ່ນໃນເສັ້ນທາງຂອງເຮົາ. ແຕ່ເຮົາມີຂໍ້ໄດ້ປຽບຫຼາຍກວ່າ ເພາະເຮົາໄດ້ຮັບກຳລັງຈາກພະເຢໂຫວາເຊິ່ງພະອົງໃຫ້ເຮົາໄດ້ໂດຍບໍ່ມີຂີດຈຳກັດ. ຖ້າເຮົາໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາ ພະອົງສັນຍາວ່າຈະບໍ່ພຽງແຕ່ຝຶກເຮົາ ແຕ່ຍັງຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາເຂັ້ມແຂງນຳ!—1 ປຕ. 5:10
14. ເມື່ອເຮົາປະສົບບັນຫາ 2 ໂກຣິນໂທ 12:9, 10 ຊ່ວຍເຮົາແນວໃດ?
14 ໂປໂລຕ້ອງເຈິອຸປະສັກແລະບັນຫາຫຼາຍຢ່າງ. ນອກຈາກຈະຖືກຄົນອື່ນດູຖູກແລະຂົ່ມເຫງ ບາງເທື່ອລາວກໍຮູ້ສຶກອ່ອນແອແລະຕໍ່ສູ້ກັບສິ່ງທີ່ລາວເອີ້ນວ່າ “ໜາມຢູ່ໃນຮ່າງກາຍ.” (2 ກຣ. 12:7) ແທນທີ່ລາວຈະເບິ່ງວ່າບັນຫາເຫຼົ່ານັ້ນເປັນເຫດຜົນທີ່ຈະເຊົາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ແຕ່ລາວເບິ່ງວ່ານັ້ນເປັນໂອກາດທີ່ຈະໝາຍເພິ່ງພະອົງ. (ອ່ານ 2 ໂກຣິນໂທ 12:9, 10) ຍ້ອນໂປໂລຄິດແບບນີ້ ພະເຢໂຫວາຈຶ່ງຊ່ວຍລາວໃຫ້ຜ່ານການທົດສອບທຸກຢ່າງໄດ້.
15. ຖ້າເຮົາຮຽນແບບໂປໂລ ເຮົາຈະໄດ້ຮັບຫຍັງ?
15 ເຮົາອາດຖືກດູຖູກແລະຂົ່ມເຫງຍ້ອນຄວາມເຊື່ອຄືກັນ. ນອກຈາກນັ້ນ ເຮົາຍັງຕ້ອງຮັບມືກັບບັນຫາສຸຂະພາບຫຼືຄວາມອິດເມື່ອຍ. ແຕ່ຖ້າເຮົາຮຽນແບບໂປໂລ ເຮົາກໍຈະໄດ້ເຫັນຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອແລະຄວາມຮັກຈາກພະເຢໂຫວາທຸກຄັ້ງຕອນທີ່ເຮົາເຈິອຸປະສັກແລະບັນຫາ.
16. ເຖິງວ່າເຈົ້າຈະມີຂໍ້ຈຳກັດທາງຮ່າງກາຍ ແຕ່ເຈົ້າສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່?
16 ເຈົ້າກຳລັງເຈັບປ່ວຍນອນຢູ່ຕຽງຫຼືນັ່ງຢູ່ລໍ້ຍູ້ບໍ? ເຈົ້າປວດເຂົ່າຫຼືສາຍຕາບໍ່ດີບໍ? ຖ້າເປັນແບບນັ້ນ ເຈົ້າຈະແລ່ນກັບຄົນທີ່ຍັງໜຸ່ມແລະແຂງແຮງໄດ້ຫວາ? ໄດ້ແທ້! ໃນພວກເຮົາມີພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນທີ່ສູງອາຍຸແລະສຸຂະພາບບໍ່ດີ ແຕ່ກໍຍັງແລ່ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຈະໄດ້ຊີວິດ. ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເຮັດແບບນີ້ໄດ້ດ້ວຍກຳລັງຂອງຕົວເອງ. ແຕ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບກຳລັງຈາກພະເຢໂຫວາໂດຍຟັງການປະຊຸມຜ່ານທາງໂທລະສັບຫຼືເບິ່ງວິດີໂອການປະຊຸມ. ນອກຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາຍັງເຮັດວຽກສອນຄົນໃຫ້ເປັນລູກສິດໂດຍປະກາດກັບທ່ານໝໍ ພະຍາບານ ແລະຍາດພີ່ນ້ອງ.
17. ພະເຢໂຫວາຮູ້ສຶກແນວໃດຕໍ່ຄົນທີ່ບໍ່ແຂງແຮງ?
17 ຖ້າເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ຫຼາຍຄືກັບທີ່ຢາກເຮັດ ຂໍຢ່າຟ້າວທໍ້ໃຈຫຼືຄິດວ່າຈະແລ່ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຈະໄດ້ຊີວິດຕໍ່ໄປບໍ່ໄຫວແລ້ວ. ພະເຢໂຫວາຮັກເຈົ້າເພາະເຈົ້າສະແດງຄວາມເຊື່ອໃນພະອົງແລະຮັບໃຊ້ພະອົງມາຫຼາຍປີ. ຕອນນີ້ເຈົ້າຕ້ອງໃຫ້ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຫຼືອເຈົ້າຫຼາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ ແລະພະອົງຈະບໍ່ມີວັນປະຖິ້ມເຈົ້າ. (ເພງ. 9:10) ແຕ່ພະອົງຈະໃກ້ຊິດກັບເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນ. ພີ່ນ້ອງຄົນໜຶ່ງທີ່ມີບັນຫາສຸຂະພາບບອກວ່າ: “ຍ້ອນບັນຫາສຸຂະພາບຂອງຂ້ອຍຮ້າຍແຮງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ຄ່ອຍມີໂອກາດທີ່ຈະປະກາດກັບຄົນອື່ນເລີຍ. ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາມີຄວາມສຸກເຖິງວ່າຂ້ອຍຈະເຮັດໄດ້ແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ແລະນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍແທ້ໆ.” ເມື່ອໃດທີ່ເຈົ້າຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈ ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄົນດຽວ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງຕົວຢ່າງຂອງໂປໂລ ແລະຈື່ຄຳເວົ້າທີ່ໃຫ້ກຳລັງຂອງລາວທີ່ວ່າ: “ເມື່ອຂ້ອຍອ່ອນແອ . . . ຂ້ອຍຈຶ່ງຍິນດີ ເພາະເມື່ອໃດທີ່ຂ້ອຍອ່ອນແອ ຂ້ອຍກໍແຮ່ງເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ.”—2 ກຣ. 12:10
18. ພີ່ນ້ອງບາງຄົນອາດເຈິບັນຫາຫຍັງທີ່ໜັກເປັນພິເສດ?
18 ພີ່ນ້ອງບາງຄົນທີ່ກຳລັງແລ່ນຢູ່ເສັ້ນທາງແຫ່ງຊີວິດກໍປະສົບກັບບັນຫາອື່ນນຳ. ຫຼາຍຄົນຕໍ່ສູ້ກັບບັນຫາສ່ວນຕົວທີ່ຄົນອື່ນເບິ່ງບໍ່ເຫັນແລະບໍ່ເຂົ້າໃຈ. ຕົວຢ່າງ: ພວກເຂົາຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບໂລກຊຶມເສົ້າແລະຄວາມຮູ້ສຶກກັງວົນຫຼາຍເກີນໄປ. ເປັນຫຍັງບັນຫາທີ່ພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານີ້ປະສົບຈຶ່ງໜັກເປັນພິເສດ? ຄົນທີ່ແຂນຂາຫັກຫຼືຄົນທີ່ຕ້ອງນັ່ງຢູ່ລໍ້ຍູ້ຕະຫຼອດ ທຸກຄົນເບິ່ງເຫັນບັນຫາຂອງພວກເຂົາແລະຮູ້ສຶກຢາກຊ່ວຍເຫຼືອພວກເຂົາ ແຕ່ຄົນທີ່ຕ້ອງຮັບມືກັບບັນຫາທາງອາລົມຫຼືຈິດໃຈອາດເບິ່ງພາຍນອກຄືເປັນຄົນປົກກະຕິ. ແຕ່ຄວາມທຸກທີ່ພວກເຂົາມີພັດເຮັດໃຫ້ເຈັບປວດຄືກັບຄົນທີ່ແຂນຂາຫັກແທ້ໆ ແຕ່ພວກເຂົາອາດບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເຫັນໃຈຄືຄົນທີ່ເຈັບປ່ວຍທາງຮ່າງກາຍ.
19. ເຮົາໄດ້ຮຽນຫຍັງຈາກຕົວຢ່າງຂອງເມຟີໂບເຊດ?
19 ຖ້າເຈົ້າມີຂໍ້ຈຳກັດທາງຮ່າງກາຍແລະຮູ້ສຶກວ່າຄົນອື່ນເຂົ້າໃຈເຈົ້າຜິດ ເຈົ້າອາດໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈຈາກຕົວຢ່າງຂອງເມຟີໂບເຊດ. (2 ຊາມ. 4:4) ເມຟີໂບເຊດເປັນຄົນພິການ ລາວບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດ ແຕ່ກໍຖືກກະສັດດາວິດຕັດສິນຢ່າງບໍ່ຍຸຕິທຳ. ແທນທີ່ລາວຈະປ່ອຍໃຫ້ຕົວເອງຄິດໃນແງ່ລົບແລະເຈັບໃຈ ແຕ່ລາວໄດ້ເຫັນຄ່າສິ່ງດີໆທີ່ລາວມີໃນຊີວິດ. ລາວຂອບໃຈດາວິດທີ່ເຄີຍເຮັດດີນຳລາວ. (2 ຊາມ. 9:6-10) ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອດາວິດຕັດສິນລາວຢ່າງບໍ່ຍຸຕິທຳ ລາວກໍບໍ່ໄດ້ເບິ່ງໄປທີ່ຈຸດນັ້ນ. ເຖິງວ່າສິ່ງທີ່ດາວິດເຮັດກັບລາວບໍ່ຖືກຕ້ອງ ແຕ່ລາວກໍບໍ່ໄດ້ຄຽດໃຫ້ດາວິດຫຼືໂທດພະເຢໂຫວາ. ເມຟີໂບເຊດຈົດຈໍ່ຢູ່ກັບສິ່ງທີ່ລາວເຮັດເພື່ອສະໜັບສະໜູນກະສັດທີ່ພະເຢໂຫວາແຕ່ງຕັ້ງ. (2 ຊາມ. 16:1-4; 19:24-30) ພະເຢໂຫວາໃຫ້ບັນທຶກເລື່ອງຂອງເມຟີໂບເຊດໄວ້ໃນຄຳພີໄບເບິນເພື່ອເປັນປະໂຫຍດສຳລັບເຮົາ.—ຣມ. 15:4
20. ຄວາມກັງວົນອາດສົ່ງຜົນຕໍ່ບາງຄົນແນວໃດ ແລະພວກເຂົາສາມາດໝັ້ນໃຈຫຍັງໄດ້?
20 ເນື່ອງຈາກຮູ້ສຶກວິຕົກກັງວົນ ພີ່ນ້ອງບາງຄົນຈຶ່ງອາດຮູ້ສຶກອຸກໃຈແລະຢ້ານທີ່ຈະຢູ່ກັບສັງຄົມໃນແຕ່ລະມື້. ພວກເຂົາອາດຮູ້ສຶກວ່າຍາກທີ່ຈະຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ມີຄົນຫຼາຍໆ ແຕ່ພວກເຂົາກໍເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມປະຈຳປະຊາຄົມ ປະຊຸມໝວດແລະປະຊຸມພາກ. ພວກເຂົາຮູ້ສຶກວ່າຍາກທີ່ຈະລົມກັບຄົນແປກໜ້າ ແຕ່ພວກເຂົາກໍຍັງໄປປະກາດ. ຖ້າເຈົ້າຮູ້ສຶກແບບນີ້ ຂໍໃຫ້ເຈົ້າໝັ້ນໃຈວ່າເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄົນດຽວ ເພາະຫຼາຍຄົນກໍຮູ້ສຶກແບບເຈົ້າຄືກັນ. ຂໍໃຫ້ຈື່ວ່າ ພະເຢໂຫວາພໍໃຈທີ່ເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມເຮັດຢ່າງສຸດຄວາມສາມາດ. ຄວາມຈິງແລ້ວ ການທີ່ເຈົ້າບໍ່ຍອມແພ້ເປັນສິ່ງທີ່ພິສູດວ່າພະເຢໂຫວາຈະອວຍພອນເຈົ້າແລະໃຫ້ກຳລັງທີ່ເຈົ້າຈຳເປັນຕ້ອງມີ. * (ຟລປ. 4:6, 7; 1 ປຕ. 5:7) ຖ້າເຈົ້າກຳລັງຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເຖິງວ່າຈະມີບັນຫາສຸຂະພາບຫຼືບັນຫາທາງຈິດໃຈ ກໍຂໍໃຫ້ເຈົ້າໝັ້ນໃຈວ່າເຈົ້າກຳລັງເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາພໍໃຈ.
21. ຖ້າພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຮົາ ເຮົາທຸກຄົນຈະເຮັດຫຍັງສຳເລັດ?
21 ຈັ່ງແມ່ນດີແທ້ທີ່ການແລ່ນແຂ່ງແທ້ໆກັບການແລ່ນແຂ່ງທີ່ໂປໂລເວົ້າເຖິງບໍ່ຄືກັນ. ການແລ່ນແຂ່ງໃນສະໄໝຄຳພີໄບເບິນມີຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ລາງວັນ. ແຕ່ທຸກຄົນທີ່ອົດທົນແລ່ນຢ່າງສັດຊື່ໃນເສັ້ນທາງຂອງຄລິດສະຕຽນຈະໄດ້ຮັບຊີວິດຕະຫຼອດໄປເປັນລາງວັນ. (ຢຮ. 3:16) ແລະໃນການແລ່ນແຂ່ງແທ້ໆ ນັກແລ່ນທຸກຄົນຕ້ອງມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາກໍບໍ່ມີໂອກາດທີ່ຈະຊະນະ. ແຕ່ການແລ່ນໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງຊີວິດ ພວກເຮົາຫຼາຍຄົນມີສຸຂະພາບທີ່ບໍ່ດີແຕ່ພວກເຮົາກໍອົດທົນແລະແລ່ນຕໍ່ໄປໄດ້. (2 ກຣ. 4:16) ດ້ວຍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຢໂຫວາພວກເຮົາທຸກຄົນຈະແລ່ນຮອດເສັ້ນໄຊແນ່ນອນ!
ເພງ 144 ຈ້ອງເບິ່ງທີ່ລາງວັນ
^ ຂໍ້ 5 ໃນທຸກມື້ນີ້ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາຫຼາຍຄົນປະສົບຄວາມລຳບາກແລະບັນຫາຫຼາຍຢ່າງຍ້ອນອາຍຸຫຼາຍຂຶ້ນແລະເຈັບປ່ວຍ ແລະບາງເທື່ອພວກເຮົາທຸກຄົນກໍຮູ້ສຶກເມື່ອຍຄືກັນ. ດັ່ງນັ້ນ ການແລ່ນແຂ່ງອາດເບິ່ງຄືວ່າເປັນເລື່ອງຍາກ. ໃນບົດຄວາມນີ້ເຮົາຈະມາເບິ່ງກ່ຽວກັບການແລ່ນແຂ່ງເພື່ອຊີວິດທີ່ໂປໂລເວົ້າເຖິງແລະເບິ່ງວ່າເຮົາທຸກຄົນຈະແລ່ນແຂ່ງດ້ວຍຄວາມອົດທົນຈົນຮອດເສັ້ນໄຊໄດ້ແນວໃດ.
^ ຂໍ້ 6 ເບິ່ງບົດຄວາມ “ຄຳພີໄບເບິນປ່ຽນຊີວິດຄົນ” ໃນຫໍສັງເກດການ 1 ມັງກອນ 2013 (ພາສາໄທ)
^ ຂໍ້ 20 ເບິ່ງຄຳແນະນຳເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບວິທີຮັບມືກັບຄວາມກັງວົນແລະປະສົບການຂອງຄົນທີ່ຮັບມືໄດ້ສຳເລັດໃນເວັບໄຊ jw.org® ໄປທີ່ໜັງສືແລະສື່ຕ່າງໆ > ລາຍການໂທລະທັດ JW > ລາຍການປະຈຳເດືອນ > ພຶດສະພາ 2019. (ພາສາໄທ)
^ ຂໍ້ 63 ຄຳອະທິບາຍຮູບພາບ: ການເຮັດວຽກປະກາດເປັນປະຈຳຊ່ວຍໃຫ້ພີ່ນ້ອງຊາຍສູງອາຍຸຄົນນີ້ຢູ່ໃນແນວທາງຂອງຄລິດສະຕຽນຕໍ່ໆໄປ.
^ ຂໍ້ 65 ຄຳອະທິບາຍຮູບພາບ: ເຮົາອາດເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນສະດຸດລົ້ມຖ້າເຮົາກົດດັນໃຫ້ຄົນອື່ນດື່ມເຫຼົ້າຫຼາຍກວ່າທີ່ລາວຕ້ອງການ ຫຼືຖ້າເຮົາບໍ່ຄວບຄຸມການດື່ມຂອງເຮົາ.
^ ຂໍ້ 67 ຄຳອະທິບາຍຮູບພາບ: ເຖິງວ່າຈະນອນຢູ່ໂຮງໝໍ ແຕ່ພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນນີ້ກໍຍັງແລ່ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງຂອງຄລິດສະຕຽນໂດຍປະກາດກັບທ່ານໝໍທີ່ເບິ່ງແຍງລາວ.
