ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
“ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄົນດຽວ”
ສະພາບການຫຼາຍຢ່າງໃນຊີວິດສາມາດເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກເຫງົາແລະໂດດດ່ຽວ ເຊັ່ນ: ເມື່ອຄົນທີ່ເຮົາຮັກຕາຍຈາກໄປ ເມື່ອເຮົາຍ້າຍໄປຢູ່ບ່ອນໃໝ່ ແລະເມື່ອເຮົາຢູ່ຄົນດຽວ. ຂ້ອຍເຄີຍເຈິກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍຄິດຄືນຫຼັງກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງໂຕເອງ ຕອນນີ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຢູ່ຄົນດຽວເລີຍ. ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍເລົ່າໃຫ້ຟັງວ່າເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງເວົ້າແບບນັ້ນ.
ຕົວຢ່າງຂອງພໍ່ແມ່
ພໍ່ກັບແມ່ເປັນຄົນທີ່ເຄັ່ງຄັດໃນສາສະໜາກາໂຕລິກ. ແຕ່ເມື່ອໄດ້ຮຽນຈາກຄຳພີໄບເບິນວ່າພະເຈົ້າຊື່ເຢໂຫວາ ພວກເພິ່ນກໍເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາທີ່ກະຕືລືລົ້ນ. ພໍ່ເປັນຊ່າງໄມ້ທີ່ເກັ່ງ. ເພິ່ນມັກແກະສະຫຼັກຮູບປັ້ນພະເຢຊູ ແຕ່ຕອນນີ້ເພິ່ນໃຊ້ຄວາມສາມາດນັ້ນແປງຊັ້ນລຸ່ມຂອງເຮືອນເຮົາໃຫ້ເປັນບ່ອນນະມັດສະການ. ເຮືອນຂອງເຮົາເປັນຫໍປະຊຸມຫຼັງທຳອິດຢູ່ຊານວາເດວມົນເຕເຊິ່ງເປັນເຂດນອກເມືອງຂອງມະນີລາທີ່ເປັນເມືອງຫຼວງຂອງປະເທດຟີລິບປິນ.
ຂ້ອຍກັບພໍ່ແມ່ແລະຄົນໃນຄອບຄົວ
ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍເກີດໃນປີ 1952 ພໍ່ກັບແມ່ໄດ້ເລີ່ມສອນຂ້ອຍເລື່ອງພະເຢໂຫວາຄືກັບທີ່ພວກເພິ່ນໄດ້ສອນອ້າຍ 4 ຄົນແລະເອື້ອຍ 3 ຄົນຂອງຂ້ອຍ. ເມື່ອຂ້ອຍໃຫຍ່ຂຶ້ນ ພໍ່ສະໜັບສະໜູນຂ້ອຍໃຫ້ອ່ານຄຳພີໄບເບິນມື້ລະບົດ ແລະເພິ່ນໃຊ້ປຶ້ມຕ່າງໆຂອງອົງການເພື່ອຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາ. ບາງເທື່ອພໍ່ກັບແມ່ໄດ້ຊວນຜູ້ເບິ່ງແຍງໝວດແລະຕົວແທນຈາກສຳນັກງານສາຂາມາພັກຢູ່ເຮືອນເຮົາ. ມັນເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍແລະເຮັດໃຫ້ເຮົາໄດ້ຟັງປະສົບການຕ່າງໆຈາກພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານີ້ເຊິ່ງກະຕຸ້ນເຮົາທຸກຄົນໃຫ້ຈັດໃຫ້ການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດ.
ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຢ່າງຈາກຕົວຢ່າງຂອງພໍ່ແມ່ທີ່ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່. ຫຼັງຈາກແມ່ສຸດທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍຕາຍຍ້ອນເຈັບປ່ວຍ ຂ້ອຍກັບພໍ່ກໍເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍນຳກັນໃນປີ 1971. ແຕ່ໃນປີ 1973 ຕອນຂ້ອຍອາຍຸ 20 ປີ ພໍ່ກໍຕາຍ. ການສູນເສຍທັງພໍ່ແລະແມ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າງເປົ່າແລະໂດດດ່ຽວ. ແຕ່ຄວາມຫວັງທີ່ “ໝັ້ນຄົງແນ່ນອນ” ໃນຄຳພີໄບເບິນຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຄິດໃນແງ່ບວກສະເໝີແລະສະໜິດກັບພະເຢໂຫວາຕໍ່ໆໄປແທນທີ່ຈະໂສກເສົ້າຫຼາຍເກີນໄປ. (ຮຣ. 6:19) ຫຼັງຈາກພໍ່ຕາຍໄດ້ບໍ່ດົນ ຂ້ອຍກໍຮັບເອົາວຽກມອບໝາຍທີ່ໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຢູ່ເກາະໂກຣອນທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກໃນແຂວງປາລາວັນ.
ຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວໃນວຽກມອບໝາຍທີ່ທ້າທາຍ
ຂ້ອຍອາຍຸ 21 ປີຕອນໄປຮອດເກາະໂກຣອນ. ຍ້ອນໃຊ້ຊີວິດຢູ່ໃນເມືອງຕະຫຼອດ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕົກໃຈທີ່ຮູ້ວ່າເຮືອນຊານທີ່ຢູ່ໃນເກາະນີ້ມີໄຟຟ້າແລະນ້ຳໃຊ້ແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ແລະລົດຈັກລົດໃຫຍ່ກໍບໍ່ມີຫຼາຍ. ເຖິງວ່າມີພີ່ນ້ອງຈຳນວນໜຶ່ງ ແຕ່ຂ້ອຍກໍບໍ່ມີຄູ່ໄພໂອເນຍແລະບາງເທື່ອຂ້ອຍກໍໄປປະກາດຄົນດຽວ. ໃນເດືອນທຳອິດ ຂ້ອຍຄິດຮອດຄອບຄົວແລະໝູ່ຫຼາຍ. ຕອນກາງຄືນ ຂ້ອຍແນມເບິ່ງດາວຢູ່ເທິງຟ້າແລ້ວກໍໄຫ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຢາກເຊົາເຮັດວຽກມອບໝາຍນີ້ແລະກັບເມືອເຮືອນ.
ໃນເວລາທີ່ໂດດດ່ຽວແບບນັ້ນ ຂ້ອຍຈະລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກກັບພະເຢໂຫວາ. ຂ້ອຍຈະຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ໃຫ້ກຳລັງໃຈທີ່ໄດ້ອ່ານໃນຄຳພີໄບເບິນແລະໃນປຶ້ມຕ່າງໆຂອງອົງການ. ຂ້ອຍມັກຄິດເຖິງເພງສັນລະເສີນ 19:14. ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າພະເຢໂຫວາຈະເປັນ ‘ຫີນຜາແລະຜູ້ໄຖ່ຂອງຂ້ອຍ’ ຖ້າຂ້ອຍຄິດຕຶກຕອງໃນສິ່ງທີ່ເພິ່ນພໍໃຈ ເຊັ່ນ: ຄຸນລັກສະນະຂອງເພິ່ນແລະສິ່ງຕ່າງໆທີ່ເພິ່ນເຮັດ. ຫໍສັງເກດການທີ່ມີບົດຄວາມຊື່ວ່າ “ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢູ່ຄົນດຽວ” a ຊ່ວຍຂ້ອຍໄດ້ຫຼາຍ. ຂ້ອຍອ່ານແລ້ວອ່ານອີກ. ໃນແງ່ໜຶ່ງ ເມື່ອຂ້ອຍຢູ່ຄົນດຽວຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍຢູ່ນຳພະເຢໂຫວາ ແລະນັ້ນເປັນໂອກາດພິເສດຫຼາຍທີ່ຈະອະທິດຖານ ສຶກສາຄົ້ນຄວ້າ ແລະຄິດຕຶກຕອງ.
ຫຼັງຈາກມາຢູ່ເກາະໂກຣອນໄດ້ບໍ່ດົນ ຂ້ອຍກໍຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງ. ຍ້ອນເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງຄົນດຽວ ຂ້ອຍຈຶ່ງເລີ່ມເຮັດສ່ວນການປະຊຸມປະຈຳອາທິດ ການປະຊຸມເພື່ອການປະກາດ ການສຶກສາປະຈຳປະຊາຄົມ ແລະການສຶກສາຫໍສັງເກດການ. ນອກຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງໃຫ້ຄຳບັນລະຍາຍທຸກອາທິດນຳ. ເມື່ອຫຍຸ້ງແບບນີ້ຂ້ອຍກໍບໍ່ມີເວລາທີ່ຈະຮູ້ສຶກເຫງົາອີກຕໍ່ໄປ.
ວຽກປະກາດຢູ່ເກາະໂກຣອນເກີດຜົນດີຫຼາຍ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນ. ນັກສຶກສາຂອງຂ້ອຍບາງຄົນກ້າວໜ້າຈົນຮັບບັບເຕມາ. ແຕ່ເຖິງຈະເປັນແນວນັ້ນ ຂ້ອຍກໍເຈິຂໍ້ທ້າທາຍບາງຢ່າງ ເຊັ່ນ: ຕອນທີ່ໄປປະກາດ ບາງເທື່ອຂ້ອຍຕ້ອງຍ່າງເຄິ່ງມື້ເພື່ອຈະໄປຮອດເຂດປະກາດ ແລະບໍ່ຮູ້ຊ້ຳວ່າຈະພັກຢູ່ໃສ. ເຂດຂອງປະຊາຄົມເຮົາຍັງກວມເອົາເກາະນ້ອຍໆຫຼາຍເກາະ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕ້ອງເດີນທາງດ້ວຍເຮືອຈັກຜ່ານທະເລທີ່ມີຄື້ນລົມແຮງແລະຂ້ອຍກໍລອຍນ້ຳບໍ່ເປັນ. ເຖິງຈະເຈິອຸປະສັກເຫຼົ່ານີ້ ແຕ່ພະເຢໂຫວາກໍປົກປ້ອງແລະເບິ່ງແຍງຂ້ອຍ. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍຮູ້ວ່ານີ້ເປັນວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາກຳລັງກຽມຂ້ອຍໃຫ້ພ້ອມສຳລັບວຽກມອບໝາຍຕໍ່ໄປເຊິ່ງຈະມີຂໍ້ທ້າທາຍຫຼາຍກວ່ານີ້ອີກ.
ປະເທດປາປົວນິວກີເນ
ໃນປີ 1978 ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປປະເທດປາປົວນິວກີເນທີ່ຢູ່ທາງພາກເໜືອຂອງປະເທດອົດສະຕຣາລີ. ປາປົວນິວກີເນເປັນປະເທດທີ່ມີພູຫຼາຍ. ຂ້ອຍແປກໃຈຫຼາຍທີ່ຮູ້ວ່າຢູ່ຫັ້ນມີພົນລະເມືອງປະມານ 3 ລ້ານຄົນ ແຕ່ມີພາສາເວົ້າຫຼາຍກວ່າ 800 ພາສາ. ແຕ່ກໍຍັງດີທີ່ພາສາທີ່ຄົນສ່ວນຫຼາຍເວົ້າແມ່ນພາສາເມລານີເຊຍພິດຈິນ ເຊິ່ງມັກຈະເອີ້ນວ່າຕັອກພິຊິນ.
ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປສົມທົບຊົ່ວຄາວກັບປະຊາຄົມທີ່ໃຊ້ພາສາອັງກິດຢູ່ພອດມໍສະບີທີ່ເປັນເມືອງຫຼວງ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້ອຍກໍຍ້າຍໄປປະຊາຄົມທີ່ໃຊ້ພາສາຕັອກພິຊິນແລະຮຽນພາສາຕັອກພິຊິນ. ຂ້ອຍໃຊ້ສິ່ງທີ່ໄດ້ຮຽນໃນວຽກປະກາດ ແລະການເຮັດແບບນີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຮຽນພາສາໄດ້ໄວຂຶ້ນ. ບໍ່ດົນ ຂ້ອຍກໍສາມາດບັນລະຍາຍສາທາລະນະໃນພາສາຕັອກພິຊິນໄດ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກແປກໃຈຫຼາຍທີ່ຂ້ອຍມາຢູ່ປາປົວນິວກີເນບໍ່ຮອດປີ ແຕ່ກໍຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງໝວດສຳລັບປະຊາຄົມທີ່ໃຊ້ພາສາຕັອກພິຊິນໃນແຂວງຕ່າງໆ.
ຍ້ອນປະຊາຄົມຕ່າງໆຢູ່ໄກກັນຫຼາຍ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕ້ອງຈັດການປະຊຸມໝວດຢູ່ຫຼາຍບ່ອນແລະຕ້ອງໄດ້ເດີນທາງເລື້ອຍໆ. ຕອນທຳອິດຂ້ອຍຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວຫຼາຍຍ້ອນວ່າທຸກຢ່າງໃໝ່ສຳລັບຂ້ອຍ ເຊັ່ນ: ປະເທດໃໝ່ ພາສາໃໝ່ ແລະວັດທະນະທຳໃໝ່. ຂ້ອຍຕ້ອງເດີນທາງໄປຢາມປະຊາຄົມຕ່າງໆໂດຍທາງຍົນຍ້ອນປະເທດນີ້ມີພູຫຼາຍແລະທຸລະກັນດານຈຶ່ງບໍ່ມີຫົນທາງເຊື່ອມຕໍ່ກັນລະຫວ່າງແຂວງຕໍ່ແຂວງ. ບາງເທື່ອຂ້ອຍເປັນຜູ້ໂດຍສານຄົນດຽວຢູ່ໃນຍົນລຳນ້ອຍໆແລະສະພາບຂອງຍົນກໍບໍ່ດີປານໃດ. ເວລາຂີ່ຍົນເທື່ອໃດຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢ້ານຄືກັບຕອນທີ່ຂ້ອຍຂີ່ເຮືອເລີຍ.
ຢູ່ປາປົວນິວກີເນຫຼາຍຄົນບໍ່ມີໂທລະສັບ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕິດຕໍ່ກັບປະຊາຄົມຕ່າງໆໂດຍທາງຈົດໝາຍ. ມີຫຼາຍເທື່ອຂ້ອຍໄປຮອດປະຊາຄົມກ່ອນທີ່ຈົດໝາຍຈະໄປຮອດຊ້ຳ ແລະເພື່ອຈະຮູ້ວ່າພີ່ນ້ອງແຕ່ລະຄົນຢູ່ໃສ ຂ້ອຍຕ້ອງໄດ້ຖາມຄົນຢູ່ບ້ານນັ້ນ. ທຸກເທື່ອທີ່ຂ້ອຍເຈິພີ່ນ້ອງ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອນຮັບຂ້ອຍດີຫຼາຍຈົນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນຄຸ້ມຄ່າແທ້ໆທີ່ຈະຊອກຫາເຂົາເຈົ້າ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາຊ່ວຍຂ້ອຍໃນຫຼາຍວິທີ ແລະການທີ່ເພິ່ນເຮັດແບບນີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ສະໜິດກັບເພິ່ນຫຼາຍຂຶ້ນ.
ຕອນທີ່ຂ້ອຍໄປປະຊຸມເທື່ອທຳອິດຢູ່ເກາະໜຶ່ງທີ່ຊື່ບູເກນວິວ ຂ້ອຍໄດ້ເຈິກັບຜົວເມຍຄູ່ໜຶ່ງ. ເຂົາເຈົ້າຍິ້ມແລະຍ່າງມາຫາຂ້ອຍແລ້ວຖາມວ່າ: “ເຈົ້າຈື່ພວກເຮົາໄດ້ບໍ່?” ແລ້ວຂ້ອຍກໍຄິດອອກວ່າຂ້ອຍເຄີຍປະກາດກັບເຂົາເຈົ້າຕອນທີ່ມາຮອດພອດມໍສະບີໃໝ່ໆ. ຂ້ອຍເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບເຂົາເຈົ້າ ແລ້ວຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້ອຍກໍໃຫ້ພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນຄົນທ້ອງຖິ່ນສຶກສາກັບເຂົາເຈົ້າຕໍ່. ຕອນນີ້ເຂົາເຈົ້າຮັບບັບເຕມາແລ້ວ! ນີ້ເປັນພອນຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮັບໃນໄລຍະທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ປາປົວນິວກີເນ 3 ປີ.
ຄອບຄົວນ້ອຍໆທີ່ດຸໝັ່ນ
ຂ້ອຍກັບອາເດວ
ກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະອອກຈາກເກາະໂກຣອນໃນປີ 1978 ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ຈັກພີ່ນ້ອງຍິງທີ່ໜ້າຮັກຄົນໜຶ່ງຊື່ອາເດວ. ລາວເປັນຄົນທີ່ມີນ້ຳໃຈເສຍສະລະ. ລາວເປັນແມ່ລ້ຽງດ່ຽວທີ່ມີລູກ 2 ຄົນຊື່ຊາມູເອນກັບເຊີລີ້ ແລະລາວຍັງຕ້ອງເບິ່ງແຍງແມ່ທີ່ເຖົ້າແລ້ວ. ໃນເດືອນພຶດສະພາປີ 1981 ຂ້ອຍໄດ້ກັບໄປຟີລິບປິນເພື່ອແຕ່ງດອງກັບອາເດວ. ຫຼັງຈາກແຕ່ງດອງແລ້ວ ເຮົາກໍເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳນຳກັນແລະເບິ່ງແຍງຄອບຄົວນ້ອຍໆຂອງເຮົາ.
ຮັບໃຊ້ຢູ່ແຂວງປາລາວັນກັບອາເດວ ຊາມູເອນ ແລະເຊີລີ້
ເຖິງຂ້ອຍຈະຕ້ອງເບິ່ງແຍງຄອບຄົວ ແຕ່ໃນປີ 1983 ຂ້ອຍກໍຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ກັບໄປເປັນໄພໂອເນຍພິເສດອີກແລະຖືກສົ່ງໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ເກາະລິນາປາກັນໃນແຂວງປາລາວັນ. ຢູ່ຫັ້ນບໍ່ມີພະຍານພະເຢໂຫວາເລີຍ. ທຸກຄົນໃນຄອບຄົວຂອງເຮົາຍ້າຍໄປຫັ້ນ. ໜຶ່ງປີຕໍ່ມາ ແມ່ຂອງອາເດວກໍຕາຍ. ແຕ່ເຮົາຍັງດຸໝັ່ນໃນການຮັບໃຊ້ຕໍ່ໆໄປເຊິ່ງການເຮັດແບບນີ້ຊ່ວຍເຮົາໄດ້ຫຼາຍແທ້ໆໃຫ້ຮັບມືກັບການສູນເສຍ. ເຮົາເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບຫຼາຍຄົນຢູ່ເກາະລິນາປາກັນຈົນໃນທີ່ສຸດເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງມີຫໍປະຊຸມ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງສ້າງຫໍປະຊຸມນ້ອຍໆຫຼັງໜຶ່ງ. ພຽງແຕ່ 3 ປີທີ່ເຮົາຍ້າຍໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນ ເຮົາດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ເຫັນ 110 ຄົນເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມອະນຸສອນ ແລະຫຼາຍຄົນທີ່ມາປະຊຸມໃນຕອນນັ້ນໄດ້ກ້າວໜ້າຈົນຮັບບັບເຕມາຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາຍ້າຍອອກຈາກເກາະນັ້ນ.
ໃນປີ 1986 ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ເກາະກູລິອອນ. ຢູ່ເກາະນີ້ມີເຂດໜຶ່ງທີ່ຄົນທີ່ເປັນພະຍາດຂີ້ທູດອາໄສຢູ່. ຫຼັງຈາກຍ້າຍໄປຢູ່ຫັ້ນໄດ້ສອງສາມປີ ອາເດວກໍຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຄືກັນ. ຕອນທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນ ເຮົາຮູ້ສຶກກັງວົນທີ່ຈະປະກາດກັບຄົນທີ່ມີຮູບຮ່າງຜິດປົກກະຕິຍ້ອນພະຍາດຂີ້ທູດ. ແຕ່ພີ່ນ້ອງຢູ່ຫັ້ນຮັບຮອງກັບເຮົາວ່າຄົນເຫຼົ່ານັ້ນກຳລັງໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວຢ່າງດີແລະໂອກາດທີ່ຈະແພ່ເຊື້ອໃຫ້ຄົນອື່ນກໍມີໜ້ອຍຫຼາຍ. ຄົນທີ່ເປັນພະຍາດນີ້ບາງຄົນໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມຢູ່ເຮືອນຂອງພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງ. ບໍ່ດົນ ເຮົາກໍປັບໂຕໄດ້ແລະມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ເວົ້າເຖິງຄວາມຫວັງໃນຄຳພີໄບເບິນກັບຄົນທີ່ຄິດວ່າໂຕເອງບໍ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກພະເຈົ້າແລະຈາກຄົນທົ່ວໄປ. ເຮົາດີໃຈແທ້ໆທີ່ເຫັນວ່າຄົນທີ່ເຈັບປ່ວຍຍ້ອນພະຍາດຮ້າຍແຮງແບບນີ້ມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຮູ້ວ່າໃນອະນາຄົດເຂົາເຈົ້າຈະມີສຸຂະພາບທີ່ແຂງແຮງສົມບູນ.—ລກ. 5:12, 13
ລູກຂອງເຮົາປັບໂຕໃຫ້ເຂົ້າກັບການໃຊ້ຊີວິດໃນເກາະນີ້ແນວໃດ? ຂ້ອຍກັບອາເດວໄດ້ຊວນພີ່ນ້ອງຍິງໄວລຸ້ນ 2 ຄົນຈາກເກາະໂກຣອນໃຫ້ມາຮັບໃຊ້ນຳພວກເຮົາເພື່ອໃຫ້ເຊີລີ້ກັບຊາມູເອນມີໂອກາດໄດ້ຄົບຫາກັບພີ່ນ້ອງ. ຊາມູເອນ ເຊີລີ້ ແລະພີ່ນ້ອງໄວລຸ້ນ 2 ຄົນນີ້ຮັບໃຊ້ນຳກັນຢ່າງມີຄວາມສຸກ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສຶກສາກັບເດັກນ້ອຍຫຼາຍຄົນຢູ່ເກາະນີ້ ສ່ວນຂ້ອຍກັບອາເດວໄດ້ສຶກສາກັບພໍ່ແມ່ຂອງເດັກນ້ອຍເຫຼົ່ານີ້. ມີໄລຍະໜຶ່ງ ພວກເຮົາໄດ້ສຶກສາກັບ 11 ຄອບຄົວ. ບໍ່ດົນນັກສຶກສາເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍຄົນກໍກ້າວໜ້າຈົນເຮົາສາມາດຕັ້ງປະຊາຄົມໃໝ່ໄດ້.
ຍ້ອນຂ້ອຍເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງຄົນດຽວໃນເຂດນັ້ນ ສຳນັກງານສາຂາຈຶ່ງຂໍໃຫ້ຂ້ອຍນຳການປະຊຸມທຸກອາທິດຢູ່ເກາະກູລິອອນເຊິ່ງມີຜູ້ປະກາດ 8 ຄົນ ແລ້ວຂ້ອຍຍັງຕ້ອງໄປນຳການປະຊຸມຢູ່ບ້ານມາຣິລີນຳເຊິ່ງມີຜູ້ປະກາດ 9 ຄົນ. ເຮົາຕ້ອງເດີນທາງໄປບ້ານມາຣິລີໂດຍທາງເຮືອເຊິ່ງໃຊ້ເວລາປະມານ 3 ຊົ່ວໂມງ. ຫຼັງຈາກນຳການປະຊຸມຢູ່ຫັ້ນແລ້ວ ຂ້ອຍກັບຄອບຄົວກໍຍ່າງຜ່ານພູຫຼາຍຊົ່ວໂມງໄປບ້ານຮາຊີເພື່ອສຶກສາກັບຫຼາຍຄົນຢູ່ຫັ້ນ.
ໃນທີ່ສຸດກໍມີຜູ້ສົນໃຈຫຼາຍຄົນທີ່ຢູ່ບ້ານມາຣິລີກັບບ້ານຮາຊີເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາຈົນເຮົາຕ້ອງໄດ້ສ້າງຫໍປະຊຸມຢູ່ 2 ບ່ອນນີ້. ພີ່ນ້ອງທ້ອງຖິ່ນລວມທັງຜູ້ສົນໃຈໄດ້ຊ່ວຍກັນບໍລິຈາກເງິນແລະມາຊ່ວຍສ້າງຫໍປະຊຸມຄືກັບຢູ່ເກາະລິນາປາກັນ. ຫໍປະຊຸມຢູ່ມາຣິລີໃຫຍ່ຫຼາຍສາມາດນັ່ງໄດ້ຮອດ 200 ຄົນແລະຍັງຂະຫຍາຍໄດ້ອີກ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຈັດການປະຊຸມໝວດຢູ່ນີ້ໄດ້.
ເສົ້າ ໂດດດ່ຽວ ແລ້ວກໍກັບມາມີຄວາມສຸກອີກ
ໃນປີ 1993 ເມື່ອລູກຂອງເຮົາໃຫຍ່ແລ້ວ ຂ້ອຍໄດ້ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງໝວດຢູ່ຟີລິບປິນ. ໃນປີ 2000 ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນຝຶກອົບຮົມເພື່ອວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອຈະຝຶກເປັນຜູ້ສອນສຳລັບໂຮງຮຽນນັ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າໂຕເອງບໍ່ມີຄຸນສົມບັດພຽງພໍທີ່ຈະເຮັດວຽກນີ້ ແຕ່ອາເດວກໍໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍສະເໝີ. ລາວບອກວ່າພະເຢໂຫວາຈະໃຫ້ກຳລັງຂ້ອຍເພື່ອຈະເຮັດວຽກມອບໝາຍໃໝ່ນີ້ໄດ້ສຳເລັດ. (ຟລປ. 4:13) ອາເດວເວົ້າແບບນີ້ໄດ້ຍ້ອນລາວເຫັນຈາກປະສົບການຂອງໂຕເອງວ່າລາວສາມາດເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ໄດ້ສຳເລັດເຖິງວ່າຈະມີບັນຫາສຸຂະພາບ.
ໃນປີ 2006 ຕອນທີ່ຂ້ອຍຍັງເປັນຜູ້ສອນຢູ່ ອາເດວກໍບໍ່ສະບາຍແຮງ ທ່ານໝໍກວດພົບວ່າລາວເປັນພະຍາດພາກິນສັນ (ພະຍາດເສັ້ນປະສາດກະຕຸກເຊິ່ງເກີດຈາກການເສື່ອມຂອງສະໝອງ). ເຮົາຕົກໃຈຫຼາຍ! ຂ້ອຍບອກອາເດວວ່າເຮົາອາດຈະຕ້ອງໄດ້ຢຸດວຽກມອບໝາຍນີ້ກ່ອນເພື່ອເບິ່ງແຍງລາວ ແຕ່ອາເດວບອກຂ້ອຍວ່າ: “ເຮົາລອງໄປຊອກຫາໝໍທີ່ຈະປົວພະຍາດຂອງຂ້ອຍເບິ່ງກ່ອນບໍ? ຂ້ອຍຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຮັດວຽກມອບໝາຍຕໍ່ໄປໄດ້.” ຕະຫຼອດ 6 ປີທີ່ອາເດວບໍ່ສະບາຍ ລາວຍັງຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາໂດຍທີ່ບໍ່ຈົ່ມເລີຍ. ຕອນທີ່ຍ່າງບໍ່ໄດ້ແລະຕ້ອງນັ່ງຢູ່ແຕ່ລໍ້ຍູ້ ລາວກໍຍັງປະກາດຢ່າງດຸໝັ່ນ. ຕອນທີ່ບໍ່ສະບາຍແຮງຈົນຊິເວົ້າບໍ່ໄດ້ ລາວກໍອອກຄຳຄິດເຫັນ 1 ຫຼື 2 ຄຳຢູ່ການປະຊຸມ. ນັບຕັ້ງແຕ່ມື້ທີ່ອາເດວບໍ່ສະບາຍຈົນຮອດມື້ທີ່ລາວຕາຍໃນປີ 2013 ພີ່ນ້ອງມັກສົ່ງຂໍ້ຄວາມມາໃຫ້ກຳລັງໃຈອາເດວເລື້ອຍໆວ່າລາວເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີໃນເລື່ອງຄວາມອົດທົນ. ຂ້ອຍກັບອາເດວໃຊ້ຊີວິດນຳກັນຫຼາຍກວ່າ 30 ປີ. ລາວເປັນເມຍທີ່ໜ້າຮັກແລະສັດຊື່. ສະນັ້ນ ຫຼັງຈາກທີ່ລາວຕາຍ ຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ສຶກເສົ້າແລະໂດດດ່ຽວອີກ.
ອາເດວເວົ້າຕະຫຼອດວ່າລາວຢາກໃຫ້ຂ້ອຍເຮັດວຽກທີ່ໄດ້ຮັບມອບໝາຍຕໍ່ໆໄປ ຂ້ອຍຈຶ່ງເຮັດຕາມທີ່ລາວບອກ. ຂ້ອຍພະຍາຍາມຫຍຸ້ງຢູ່ກັບວຽກຮັບໃຊ້ເພື່ອຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຮັບມືກັບຄວາມໂດດດ່ຽວ. ຕັ້ງແຕ່ປີ 2014 ຫາ 2017 ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຢາມປະຊາຄົມທີ່ໃຊ້ພາສາຕາກາລັອກໃນປະເທດຕ່າງໆທີ່ວຽກຂອງເຮົາຖືກຈຳກັດ. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍໄປຢາມປະຊາຄົມທີ່ໃຊ້ພາສາຕາກາລັອກຢູ່ໃຕ້ຫວັນ ອາເມຣິກາ ແລະການາດາ. ໃນປີ 2019 ຂ້ອຍໄດ້ເປັນຄູສອນຢູ່ໂຮງຮຽນຜູ້ປະກາດລາຊະອານາຈັກຢູ່ປະເທດອິນເດຍແລະປະເທດໄທທີ່ເປັນພາສາອັງກິດ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ເຮັດວຽກມອບໝາຍເຫຼົ່ານີ້. ການທຸ່ມເທໂຕເອງໃນການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ສຸດ.
ໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອມາຕະຫຼອດ
ໃນແຕ່ລະເທື່ອທີ່ໄດ້ຮັບວຽກມອບໝາຍໃໝ່ແລະໄດ້ເຈິກັບພີ່ນ້ອງທີ່ໜ້າຮັກ ຂ້ອຍແຮ່ງຮູ້ສຶກຮັກພີ່ນ້ອງຫຼາຍຂຶ້ນ. ສະນັ້ນ ເມື່ອຖືກປ່ຽນວຽກມອບໝາຍແລະຕ້ອງຍ້າຍໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ບ່ອນອື່ນ ມັນບໍ່ງ່າຍທີ່ຈະບອກລາພີ່ນ້ອງ. ໃນເວລາແບບນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາສຸດຫົວໃຈ. ຂ້ອຍໄດ້ເຈິກັບໂຕເອງມາຕະຫຼອດວ່າພະເຢໂຫວາຊ່ວຍຂ້ອຍສະເໝີ ແລະເລື່ອງນີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຍອມຮັບການປ່ຽນແປງທຸກຢ່າງໄດ້. ຕອນນີ້ ຂ້ອຍເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຢູ່ປະຊາຄົມໜຶ່ງໃນຟີລິບປິນ. ພີ່ນ້ອງຢູ່ປະຊາຄົມໃໝ່ນີ້ກາຍເປັນຄອບຄົວທີ່ຊ່ວຍເຫຼືອແລະເບິ່ງແຍງຂ້ອຍສະເໝີ. ນອກຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງພູມໃຈທີ່ຊາມູເອນແລະເຊີລີ້ຮຽນແບບຄວາມເຊື່ອແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ.—3ຢຮ. 4
ປະຊາຄົມເປັນຄືກັບຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍ
ຊີວິດຂ້ອຍເຈິຄວາມຍາກລຳບາກຫຼາຍຢ່າງ ເຊິ່ງລວມເຖິງຕ້ອງທົນເບິ່ງເມຍສຸດທີ່ຮັກເຈັບປ່ວຍແລະຕາຍຍ້ອນພະຍາດຮ້າຍແຮງ. ນອກຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງຕ້ອງປັບໂຕກັບການປ່ຽນແປງໃໝ່ໆຫຼາຍຢ່າງ ແຕ່ຂ້ອຍເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາ “ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໄກຈາກພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນ.” (ກຈກ. 17:27) ແຂນຂອງພະເຢໂຫວາ “ບໍ່ໄດ້” ສັ້ນຈົນຊ່ວຍເຫຼືອແລະໃຫ້ກຳລັງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນບໍ່ໄດ້. ເພິ່ນຊ່ວຍເຮົາສະເໝີເຖິງວ່າເຮົາຈະຢູ່ໃນເຂດທີ່ຫ່າງໄກຫຼາຍ. (ອຊຢ. 59:1) ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈພະເຢໂຫວາແທ້ໆທີ່ເປັນຄືກັບຫີນຜາຂອງຂ້ອຍ. ເພິ່ນຢູ່ກັບຂ້ອຍຕະຫຼອດ ຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວ.
a ເບິ່ງຫໍສັງເກດການ 1 ກັນຍາ 1972 ໜ້າ 521-527. (ພາສາອັງກິດ)
