ເຈົ້າປົງໃຈໃນພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ພະອົງເປັນບ່ອນລີ້ໄພຂອງເຈົ້າບໍ?
“ພະເຢໂຫວາໂຜດໄຖ່ຈິດໃຈ [“ຊີວິດ,” ລ.ມ.] ຂອງພວກຂ້າໃຊ້ຂອງພະອົງ ແລະຄົນທັງຫຼາຍທີ່ປົງໃຈໃນພະອົງຈະບໍ່ມີໂທດສັກຄົນດຽວ.”—ຄຳເພງ 34:22
ເພງ: 8, 54
1. ບາບເຮັດໃຫ້ຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ຂອງພະເຈົ້າຫຼາຍຄົນຮູ້ສຶກແນວໃດ?
ອັກຄະສາວົກໂປໂລຂຽນວ່າ: “ເຮົາຊ່າງເປັນຄົນທຸກເຂັນໃຈແທ້ໜໍ!” (ໂລມ 7:24, ທ.ປ.) ທຸກມື້ນີ້ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າຫຼາຍຄົນຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈແລະເປັນທຸກຄືກັບໂປໂລ. ຍ້ອນຫຍັງ? ເພາະເຖິງວ່າເຮົາຢາກເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາພໍໃຈ ແຕ່ເຮົາກໍເປັນຄົນບາບແລະບໍ່ສົມບູນແບບ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈເມື່ອບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພະອົງພໍໃຈ. ຄລິດສະຕຽນບາງຄົນທີ່ເຮັດບາບຮ້າຍແຮງອາດເຖິງຂັ້ນຮູ້ສຶກວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ມີວັນໃຫ້ອະໄພເຂົາເຈົ້າແທ້ໆ.
2. (ກ) ຄຳເພງ 34:22 ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ໝັ້ນໃຈແນວໃດວ່າຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ຂອງພະເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງຈົມຢູ່ກັບຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ? (ຂ) ເຮົາຈະຮຽນຫຍັງໃນບົດຄວາມນີ້? (ເບິ່ງຂອບ “ເປັນບົດຮຽນຫຼືເປັນພາບໝາຍເຖິງ?”)
2 ພະຄຳພີເຮັດໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າຖ້າເຮົາປົງໃຈໃນພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ພະອົງເປັນບ່ອນລີ້ໄພ ເຮົາກໍບໍ່ຕ້ອງຈົມຢູ່ກັບຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ. (ອ່ານຄຳເພງ 34:22) ແຕ່ການປົງໃຈໃນພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ພະອົງເປັນບ່ອນລີ້ໄພໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ເຮົາຕ້ອງເຮັດຫຍັງຖ້າເຮົາຢາກໃຫ້ພະເຢໂຫວາເມດຕາແລະໃຫ້ອະໄພເຮົາ? ເຮົາຈະໄດ້ຄຳຕອບຂອງຄຳຖາມເຫຼົ່ານີ້ຈາກການຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບການຈັດກຽມເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພໃນອິດສະລາແອນບູຮານ. ການຈັດກຽມນີ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ສັນຍາແຫ່ງພະບັນຍັດ ເຊິ່ງກົດໝາຍນີ້ຖືກແທນທີ່ໄປແລ້ວໃນວັນເພນເຕກອດປີ 33. ແນວໃດກໍຕາມກົດໝາຍນັ້ນແມ່ນພະເຢໂຫວາເປັນຜູ້ຕັ້ງຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ການຈັດກຽມເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮຽນຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາເບິ່ງການເຮັດບາບ ຄົນທີ່ເຮັດບາບ ແລະຄົນທີ່ກັບໃຈແລ້ວແນວໃດ. ທຳອິດ ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງວ່າເປັນຫຍັງຊາວອິດສະລາແອນມີເມືອງລີ້ໄພ ແລະໃຜຈະເຂົ້າໄປໃນເມືອງນີ້ແລະລາວຕ້ອງເຮັດຫຍັງ.
“ຈົ່ງເລືອກເອົາບັນດາເມືອງລີ້ໄພ”
3. ຊາວອິດສະລາແອນຕ້ອງເຮັດຫຍັງກັບຄາຕະກອນ?
3 ພະເຢໂຫວາຖືວ່າເປັນເລື່ອງຮ້າຍແຮງຫຼາຍຖ້າມີໃຜບາງຄົນຖືກຂ້າ. ຖ້າຊາວອິດສະລາແອນຂ້າໃຜບາງຄົນໂດຍເຈຕະນາ “ຜູ້ຕອບແທນເລືອດ” ຫຼືຄົນທີ່ມີສິດແກ້ແຄ້ນເຊິ່ງກໍຄືຍາດພີ່ນ້ອງໃກ້ຊິດທີ່ສຸດທີ່ເປັນຜູ້ຊາຍຂອງຜູ້ທີ່ຖືກຂ້າຈະຂ້າຄາຕະກອນຄົນນັ້ນ. (ຈົດເຊັນບັນຊີ 35:19) ການກະທຳແບບນີ້ເປັນການຊົດໃຊ້ຊີວິດໃຫ້ກັບຄົນບໍລິສຸດທີ່ຕ້ອງຕາຍໄປ. ຖ້າບໍ່ຮີບຈັດການກັບຄາຕະກອນຄົນນັ້ນ ແຜ່ນດິນທີ່ພະເຈົ້າສັນຍາກໍຈະເປິເປື້ອນແລະບໍ່ບໍລິສຸດອີກຕໍ່ໄປ. ພະເຢໂຫວາສັ່ງວ່າ: “ຢ່າໃຫ້ແຜ່ນດິນທີ່ທ່ານຢູ່ບັງເກີດເປັນຖ່ອຍຮ້າຍ” ໂດຍການຂ້າຄົນ.—ຈົດເຊັນບັນຊີ 35:33, 34
4. ຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນຖ້າຊາວອິດສະລາແອນເຮັດໃຫ້ບາງຄົນຕາຍໂດຍບໍ່ເຈຕະນາ?
4 ແຕ່ຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນກັບຊາວອິດສະລາແອນທີ່ເຮັດໃຫ້ບາງຄົນຕາຍໂດຍບໍ່ເຈຕະນາ? ເຖິງວ່າເປັນອຸບັດຕິເຫດທີ່ບໍ່ຕັ້ງໃຈ ແຕ່ລາວກໍຍັງມີຄວາມຜິດທີ່ຂ້າຄົນບໍລິສຸດ. (ຕົ້ນເດີມ 9:5) ໃນກໍລະນີແບບນີ້ ພະເຢໂຫວາບອກວ່າຄົນນັ້ນສົມຄວນໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາ. ຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາສາມາດໜີຈາກຄົນທີ່ມີສິດແກ້ແຄ້ນແລະໄປເມືອງລີ້ໄພເມືອງໃດກໍໄດ້ໃນ 6 ເມືອງ. ຖ້າລາວໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ຢູ່ໃນເມືອງນັ້ນລາວກໍຈະໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງ. ແຕ່ລາວຕ້ອງຢູ່ໃນເມືອງນັ້ນຈົນກວ່າປະໂລຫິດໃຫຍ່ຈະຕາຍ.—ຈົດເຊັນບັນຊີ 35:15, 28
5. ເປັນຫຍັງການຈັດກຽມເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາດີຂຶ້ນ?
5 ການຈັດກຽມເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພບໍ່ໄດ້ມາຈາກຄວາມຄິດຂອງມະນຸດ ແຕ່ມາຈາກພະເຢໂຫວາ. ພະອົງສັ່ງໂຢຊວຍໃຫ້ໄປບອກຊາວອິດສະລາແອນວ່າ: “ຈົ່ງເລືອກເອົາບັນດາເມືອງລີ້ໄພ.” ເມືອງເຫຼົ່ານີ້ຈຶ່ງຖືກ “ຕັ້ງໄວ້ຕ່າງຫາກ.” (ໂຢຊວຍ 20:1, 2, ທ.ປ., 7, 8) ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າ ພະເຢໂຫວາຕັດສິນໃຈໄວ້ແລ້ວວ່າເມືອງເຫຼົ່ານີ້ຄວນຖືກຕັ້ງໄວ້ຕ່າງຫາກ. ດັ່ງນັ້ນ ຈາກການຈັດກຽມນີ້ ເຮົາສາມາດຮຽນຮູ້ໄດ້ຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາ. ຕົວຢ່າງ: ເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃຈຄວາມເມດຕາຂອງພະເຢໂຫວາດີຂຶ້ນ ແລະສອນເຮົາໃຫ້ຮູ້ວິທີປົງໃຈໃນພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ພະອົງເປັນບ່ອນລີ້ໄພ.
ລາວຕ້ອງ ‘ເລົ່າເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນ’ ໃຫ້ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຟັງ
6, 7. (ກ) ພວກຜູ້ເຖົ້າແກ່ມີບົດບາດຫຍັງໃນເລື່ອງການຕັດສິນຄະດີຂອງຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາ? (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ) (ຂ) ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນເລື່ອງສະຫຼາດທີ່ຄົນຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາຕ້ອງໄປລົມກັບຜູ້ເຖົ້າແກ່?
6 ຖ້າຊາວອິດສະລາແອນຄົນໜຶ່ງຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ໄດ້ເຈຕະນາ ລາວຕ້ອງຟ້າວໄປເມືອງລີ້ໄພ ແລະ ‘ເລົ່າເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນ’ ໃຫ້ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຢູ່ປະຕູເມືອງຟັງ. ພວກຜູ້ເຖົ້າແກ່ຕ້ອງຮັບລາວເຂົ້າໄປໃນເມືອງແລະໃຫ້ບ່ອນພັກກັບລາວ. (ໂຢຊວຍ 20:4) ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກຜູ້ເຖົ້າແກ່ຈະສົ່ງລາວກັບໄປຕັດສິນຄະດີໃນເມືອງທີ່ເກີດເຫດ. (ອ່ານຈົດເຊັນບັນຊີ 35:24, 25) ຖ້າຜູ້ເຖົ້າແກ່ຕັດສິນວ່າການຕາຍເປັນອຸບັດຕິເຫດ ເຂົາເຈົ້າກໍຈະສົ່ງຄົນນັ້ນກັບໄປເມືອງລີ້ໄພ.
7 ເປັນຫຍັງຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາຕ້ອງເລົ່າເລື່ອງໃຫ້ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຟັງ? ພວກຜູ້ເຖົ້າແກ່ມີໜ້າທີ່ຮັກສາຊາດອິດສະລາແອນໃຫ້ບໍລິສຸດຢູ່ສະເໝີແລະຊ່ວຍຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ໄດ້ເຈຕະນາໃຫ້ໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາຈາກພະເຢໂຫວາ. ນັກວິຊາການດ້ານຄຳພີໄບເບິນຄົນໜຶ່ງຂຽນວ່າ: ຖ້າຜູ້ລີ້ໄພບໍ່ໄປຫາພວກຜູ້ເຖົ້າແກ່ ລາວກໍອາດຈະຖືກຂ້າ ແລະຖ້າລາວຖືກຂ້າຕາຍກໍໂທດໃຜບໍ່ໄດ້ ຍ້ອນລາວເລືອກທີ່ຈະບໍ່ເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າສັ່ງເອງ. ຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາຕ້ອງຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອແລະເຊື່ອຟັງເພື່ອຈະລອດຊີວິດ. ຖ້າລາວບໍ່ໄປເມືອງລີ້ໄພ ຍາດພີ່ນ້ອງທີ່ໃກ້ຊິດທີ່ສຸດຂອງຄົນທີ່ລາວຂ້າກໍຈະຂ້າລາວໂດຍບໍ່ມີຄວາມຜິດ.
8, 9. ເປັນຫຍັງຄລິດສະຕຽນທີ່ເຮັດບາບຮ້າຍແຮງຕ້ອງໄປລົມກັບຜູ້ເຖົ້າແກ່?
8 ໃນທຸກມື້ນີ້ ເພື່ອຈະມີສາຍສຳພັນທີ່ດີກັບພະເຢໂຫວາຄືເກົ່າ ຄລິດສະຕຽນທີ່ເຮັດບາບຮ້າຍແຮງຕ້ອງໄປຫາຜູ້ເຖົ້າແກ່ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອ. ເປັນຫຍັງເລື່ອງນີ້ຈຶ່ງສຳຄັນ? ທຳອິດ ພະເຢໂຫວາແຕ່ງຕັ້ງຜູ້ເຖົ້າແກ່ໃຫ້ຈັດການກັບການເຮັດບາບຮ້າຍແຮງ. (ຢາໂກໂບ 5:14-16) ທີສອງ ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຈະຊ່ວຍຄົນບາບທີ່ກັບໃຈໃຫ້ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກພະເຈົ້າອີກເທື່ອໜຶ່ງແລະບໍ່ກັບໄປເຮັດບາບຊໍ້າອີກ. (ຄາລາຊີ 6:1; ເຫບເລີ 12:11) ທີສາມ ຜູ້ເຖົ້າແກ່ເປັນຄົນທີ່ໄດ້ຮັບອຳນາດແລະຖືກຝຶກມາເພື່ອຈະໃຫ້ກຳລັງໃຈຄົນບາບທີ່ກັບໃຈແລະຊ່ວຍລາວໃຫ້ບໍ່ຕ້ອງເຈັບປວດແລະຮູ້ສຶກຜິດອີກ. ພະເຢໂຫວາເອີ້ນຜູ້ເຖົ້າແກ່ເຫຼົ່ານີ້ວ່າເປັນ “ທີ່ເພິ່ງອາໄສ” ຫຼືບ່ອນລີ້ໄພຈາກລົມພາຍຸ. (ເອຊາອີ 32:1, 2) ການຈັດກຽມນີ້ເປັນວິທີໜຶ່ງທີ່ສະແດງວ່າພະເຈົ້າເມດຕາເຮົາແທ້ໆ.
9 ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າຫຼາຍຄົນຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອໄດ້ລົມກັບຜູ້ເຖົ້າແກ່ແລະຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກເຂົາເຈົ້າ. ຕົວຢ່າງ: ພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ຊື່ແດນຽວໄດ້ເຮັດບາບຮ້າຍແຮງ ແຕ່ຫຼາຍເດືອນຜ່ານໄປ ລາວກໍບໍ່ຍອມໄປບອກຜູ້ເຖົ້າແກ່. ລາວບອກວ່າ: “ເວລາກໍຜ່ານໄປດົນແລ້ວ ຂ້ອຍເລີຍຄິດວ່າມັນຊ້າເກີນໄປແລ້ວທີ່ຈະໄປຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຜູ້ເຖົ້າແກ່.” ແຕ່ລາວກໍຮູ້ສຶກຢ້ານຕະຫຼອດວ່າຈະມີຄົນຮູ້ວ່າລາວເຮັດຜິດ ແລະເມື່ອລາວອະທິດຖານຍາມໃດກໍຕ້ອງເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການຂໍໂທດພະເຢໂຫວາທຸກເທື່ອ. ໃນທີ່ສຸດລາວໄດ້ຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຜູ້ເຖົ້າແກ່. ເມື່ອເບິ່ງຫວນຄືນໄປ ລາວເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍຢ້ານແທ້ໆທີ່ຈະໄປລົມກັບຜູ້ເຖົ້າແກ່ ແຕ່ເມື່ອໄດ້ລົມແລ້ວກໍຮູ້ສຶກຄືມີໃຜເອົາສິ່ງທີ່ໜັກໆອອກຈາກບ່າຂ້ອຍ.” ແດນຽວກັບມາອະທິດຖານເຖິງພະເຢໂຫວາໄດ້ຢ່າງສະດວກໃຈອີກຄັ້ງ. ຕອນນີ້ ລາວບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຜິດມາລົບກວນໃຈ ແລະເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ລາວກໍໄດ້ເປັນຜູ້ຊ່ວຍງານຮັບໃຊ້.
ລາວຕ້ອງ ‘ປົບໜີໄປເມືອງໃດກໍໄດ້ທີ່ຕັ້ງໄວ້ນັ້ນ’
10. ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ ຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາຕ້ອງເຮັດຫຍັງ?
10 ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ ຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາຕ້ອງຮີບໜີໄປເມືອງລີ້ໄພທີ່ໃກ້ທີ່ສຸດ. (ອ່ານໂຢຊວຍ 20:4) ລາວຈະລອດຊີວິດກໍຕໍ່ເມື່ອໄປເຖິງເມືອງນັ້ນແລະຕ້ອງຢູ່ຫັ້ນຈົນກວ່າປະໂລຫິດໃຫຍ່ຈະຕາຍ ລາວຕ້ອງຍອມສະລະວຽກ ເຮືອນທີ່ສະດວກສະບາຍ ແລະອິດສະຫຼະພາບທີ່ຈະໄປໃສມາໃສ * (ເບິ່ງໄຂເງື່ອນ) ແຕ່ມັນກໍຄຸ້ມຄ່າ. (ຈົດເຊັນບັນຊີ 35:25) ລາວຕ້ອງຢູ່ເມືອງນັ້ນຕໍ່ໆໄປ ຖ້າລາວອອກຈາກເມືອງນັ້ນກໍສະແດງວ່າ ລາວບໍ່ຮູ້ສຶກຫຍັງເລີຍທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຕາຍ ແລະຊີວິດຂອງລາວກໍຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍ.
11. ຄລິດສະຕຽນທີ່ກັບໃຈຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າລາວເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມເມດຕາຂອງພະເຢໂຫວາ?
11 ທຸກມື້ນີ້ຄົນເຮັດຜິດທີ່ກັບໃຈກໍຕ້ອງເຮັດບາງຢ່າງເຊັ່ນດຽວກັນເພື່ອຈະໄດ້ຮັບການອະໄພຈາກພະເຈົ້າ. ລາວຕ້ອງເຊົາເຮັດຜິດ ນີ້ລວມເຖິງລາວຕ້ອງລະວັງທີ່ຈະບໍ່ເຮັດອັນໃດກໍຕາມທີ່ນຳໄປສູ່ການເຮັດຜິດຮ້າຍແຮງ. ອັກຄະສາວົກໂປໂລບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າຄລິດສະຕຽນທີ່ກັບໃຈໃນເມືອງໂກລິນໂທໄດ້ເຮັດຫຍັງ ລາວຂຽນວ່າ: “ຄວາມເສຍໃຈແບບທີ່ພະເຈົ້າພໍໃຈນີ້ແຫຼະທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າຕັ້ງໃຈແທ້ໆທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຕົວເອງພົ້ນຄຳຕຳໜິ ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າຄຽດໃຫ້ຕົວເອງທີ່ໄດ້ເຮັດຜິດໄປ ເຮັດໃຫ້ຢ້ານ ເຮັດໃຫ້ຢາກຈະກັບໃຈແທ້ໆ ເຮັດໃຫ້ກະຕືລືລົ້ນ ແລະລົງມືແກ້ໄຂຄວາມຜິດ.” (2 ໂກລິນໂທ 7:10, 11, ລ.ມ.) ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າເຮົາເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ເພື່ອເຊົາເຮັດຜິດ ເຮົາກໍສະແດງໃຫ້ພະເຢໂຫວາເຫັນວ່າ ເຮົາບໍ່ໄດ້ເບິ່ງວ່າສະພາບການຂອງເຮົາເປັນເລື່ອງເລັກນ້ອຍແລະບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າພະເຢໂຫວາຈະເມດຕາເຮົາໂດຍອັດຕະໂນມັດ.
12. ຄລິດສະຕຽນອາດຕ້ອງຍອມເສຍສະລະຫຍັງແດ່ເພື່ອພະເຢໂຫວາຈະເມດຕາລາວຕໍ່ໆໄປ?
12 ຄລິດສະຕຽນອາດຕ້ອງຍອມເສຍສະລະຫຍັງແດ່ເພື່ອພະເຢໂຫວາຈະເມດຕາລາວຕໍ່ໆໄປ? ລາວຕ້ອງພ້ອມຈະຍອມສະລະແມ່ນແຕ່ສິ່ງທີ່ລາວມັກຖ້າສິ່ງນັ້ນອາດເຮັດໃຫ້ລາວເຮັດຜິດ. (ມັດທາຍ 18:8, 9) ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຖ້າເຈົ້າມີໝູ່ແລະການຄົບຫາກັບເຂົາເຈົ້າເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຮັດສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າບໍ່ມັກ ເຈົ້າຈະເຊົາຄົບຫາກັບເຂົາເຈົ້າບໍ? ຖ້າເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຍາກທີ່ຈະຄວບຄຸມການດື່ມເຫຼົ້າ ເຈົ້າຈະຫຼີກລ່ຽງສະຖານະການທີ່ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າດື່ມຫຼາຍເກີນໄປບໍ? ຖ້າເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຍາກທີ່ຈະຄວບຄຸມຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະຜິດສິນລະທຳທາງເພດ ເຈົ້າຈະຫຼີກລ່ຽງໜັງ ເວັບໄຊ ຫຼືກິດຈະກຳຕ່າງໆທີ່ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ສະອາດບໍ? ໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າການຍອມເສຍສະລະອັນໃດກໍຕາມເພື່ອຈະເຊື່ອຟັງກົດໝາຍຂອງພະເຢໂຫວາແມ່ນຄຸ້ມຄ່າ. ບໍ່ມີອັນໃດເຮັດໃຫ້ຮູ້ສຶກບໍ່ດີຫຼາຍໄປກວ່າການຮູ້ສຶກວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ຍອມຮັບເຮົາ ແລະກໍບໍ່ມີອັນໃດດີໄປກວ່າຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ວ່າພະເຢໂຫວາ ‘ຮັກເຮົາຢ່າງບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ.’—ເອຊາອີ 54:7, 8, ລ.ມ.
“ເມືອງນັ້ນຈະເປັນທີ່ເພິ່ງໃຫ້ພົ້ນ” ສຳລັບພວກເຈົ້າ
13. ຂໍໃຫ້ອະທິບາຍວ່າເປັນຫຍັງຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາສາມາດຮູ້ສຶກໝັ້ນຄົງປອດໄພແລະມີຄວາມສຸກໄດ້ເມື່ອຢູ່ໃນເມືອງລີ້ໄພ.
13 ເມື່ອຄົນຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາເຂົ້າໄປໃນເມືອງລີ້ໄພ ລາວກໍຈະປອດໄພ. ພະເຢໂຫວາບອກວ່າ: “ເມືອງນັ້ນຈະເປັນທີ່ເພິ່ງໃຫ້ພົ້ນ” ສຳລັບພວກເຈົ້າ. (ໂຢຊວຍ 20:2, 3) ພະອົງບໍ່ໄດ້ສັ່ງວ່າຄົນທີ່ຖືກຕັດສິນຄະດີໄປແລ້ວຈະຕ້ອງຖືກຕັດສິນຄະດີເກົ່າຊໍ້າອີກ ແລະຄົນທີ່ມີສິດແກ້ແຄ້ນກໍບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າໄປເມືອງນັ້ນເພື່ອຈະຂ້າລາວ. ເມື່ອຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາຢູ່ໃນເມືອງລີ້ໄພ ລາວກໍຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກປ້ອງຂອງພະເຢໂຫວາ. ຊີວິດຂອງລາວບໍ່ຄືກັບຢູ່ໃນຄຸກ ລາວຍັງເຮັດວຽກ ຊ່ວຍເຫຼືອຄົນອື່ນ ແລະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງປອດໄພໂດຍບໍ່ຕ້ອງກັງວົນ. ແມ່ນແລ້ວ ລາວມີຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກໄດ້ແທ້ໆ!
ເຈົ້າໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າພະເຢໂຫວາໃຫ້ອະໄພເຈົ້າແທ້ໆ (ເບິ່ງຂໍ້ 14-16)
14. ຄລິດສະຕຽນທີ່ກັບໃຈແລ້ວສາມາດໝັ້ນໃຈໃນເລື່ອງຫຍັງ?
14 ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າບາງຄົນທີ່ເຮັດບາບຮ້າຍແຮງຍັງຄົງຮູ້ສຶກຜິດເຖິງວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ກັບໃຈແລ້ວ. ບາງຄົນເຖິງຂັ້ນຮູ້ສຶກວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ມີທາງລືມຄວາມຜິດຂອງລາວໄດ້ເລີຍ. ຖ້າເຈົ້າຮູ້ສຶກແບບນີ້ ຂໍໃຫ້ໝັ້ນໃຈວ່າເມື່ອພະອົງໃຫ້ອະໄພເຈົ້າແລ້ວ ພະອົງກໍໃຫ້ອະໄພເຈົ້າແທ້ໆແລະຈະບໍ່ຈື່ຄວາມຜິດນັ້ນ ແລ້ວເຈົ້າກໍບໍ່ຕ້ອງຮູ້ສຶກຜິດໄປຕະຫຼອດ. ແດນຽວທີ່ເຮົາເວົ້າເຖິງໃນຕອນຕົ້ນກໍຮູ້ສຶກແບບນັ້ນ. ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ເຖົ້າແກ່ໄດ້ຈັດການເລື່ອງຂອງລາວແລະຊ່ວຍລາວໃຫ້ສະບາຍໃຈແລະບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຜິດມາລົບກວນໃຈ ລາວກໍຮູ້ສຶກດີຂຶ້ນຫຼາຍ. ລາວບອກວ່າ: “ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກຜິດອີກແລ້ວ ເມື່ອພະເຈົ້າໃຫ້ອະໄພແລ້ວ ມັນກໍຄືກັບວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີບາບນັ້ນອີກ ຄືກັບທີ່ພະເຢໂຫວາເວົ້າໄວ້ວ່າ ພະອົງຈະເອົາເລື່ອງໜັກໃຈຂອງເຈົ້າໂຍນຖິ້ມໄປໃຫ້ໄກ ໄກຈົນເຈົ້າເບິ່ງບໍ່ເຫັນອີກເລີຍ.” ຫຼັງຈາກທີ່ຄົນຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາຢູ່ໃນເມືອງລີ້ໄພ ລາວກໍບໍ່ຕ້ອງຢ້ານວ່າຄົນທີ່ມີສິດແກ້ແຄ້ນຈະມາຂ້າລາວ. ຄ້າຍຄືກັນ ຫຼັງຈາກທີ່ພະເຢໂຫວາໃຫ້ອະໄພບາບເຮົາແລ້ວ ເຮົາກໍບໍ່ຕ້ອງຢ້ານວ່າພະອົງຈະເອົາເລື່ອງນັ້ນມາລົງໂທດເຮົາອີກ.—ອ່ານຄຳເພງ 103:8-12
15, 16. ເປັນຫຍັງການຮູ້ວ່າພະເຍຊູເປັນປະໂລຫິດໃຫຍ່ແລະທີ່ເພິ່ນໃຫ້ຊີວິດເປັນຄ່າໄຖ່ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈໃນຄວາມເມດຕາຂອງພະເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນ?
15 ທີ່ຈິງ ພວກເຮົາມີເຫດຜົນຫຼາຍກວ່າຊາວອິດສະລາແອນທີ່ຈະໝັ້ນໃຈໃນຄວາມເມດຕາຂອງພະເຢໂຫວາ. ຫຼັງຈາກທີ່ໂປໂລເວົ້າວ່າລາວຮູ້ສຶກ “ທຸກເຂັນໃຈ” ເພາະບໍ່ໄດ້ເຮັດຕາມທີ່ພະເຢໂຫວາບອກທຸກຢ່າງ ລາວເວົ້າອີກວ່າ: “ເຮົາໂມທະນາພະຄຸນ [ຂອບໃຈ] ພະເຈົ້າດ້ວຍພະເຍຊູຄລິດພະອົງເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ.” (ໂລມ 7:25) ໂປໂລໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ເຖິງວ່າໂປໂລຍັງຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມຕ້ອງການຜິດໆແລະເຄີຍເຮັດບາບໃນອະດີດ ແຕ່ລາວໄດ້ກັບໃຈແລ້ວ. ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາໃຫ້ອະໄພລາວໂດຍອາໄສຄ່າໄຖ່ຂອງພະເຍຊູ. ເຊັ່ນດຽວກັບເຮົາ ເຮົາບໍ່ຕ້ອງມີຄວາມຮູ້ສຶກຜິດມາລົບກວນໃຈ ເຮົາຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈແລະມີຄວາມສະຫງົບໃຈໄດ້ ເພາະພະເຍຊູຈ່າຍຄ່າໄຖ່ໄປແລ້ວ. (ເຫບເລີ 9:13, 14) ໃນຖານະປະໂລຫິດໃຫຍ່ ພະເຍຊູຈະ “ຊ່ອຍຄົນທັງປວງໃຫ້ພົ້ນເຖິງທີ່ສຸດ ຄືວ່າຄົນທີ່ຫຍັບເຂົ້າມາໃກ້ພະເຈົ້າດ້ວຍພະອົງ ເພາະວ່າພະອົງຢູ່ເປັນນິດເພື່ອຈະທູນຂໍໂທດຄວາມຄົນທັງຫຼາຍນັ້ນໄດ້.” (ເຫບເລີ 7:24, 25) ໃນສະໄໝບູຮານ ປະໂລຫິດໃຫຍ່ຊ່ວຍຊາວອິດສະລາແອນໃຫ້ໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາໃຫ້ອະໄພບາບເຂົາເຈົ້າ. ໃນທຸກມື້ນີ້ ພະເຍຊູໃນຖານະປະໂລຫິດໃຫຍ່ຂອງເຮົາກໍຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີເຫດຜົນຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກທີ່ຈະໝັ້ນໃຈວ່າ: “ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບຄວາມອີ່ດູແລະຈະໄດ້ພົບພະຄຸນຊ່ອຍໃນເວລາທີ່ຕ້ອງປະສົງ.”—ເຫບເລີ 4:15, 16
16 ເພື່ອຈະປົງໃຈໃນພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ພະອົງເປັນບ່ອນລີ້ໄພ ເຮົາກໍຕ້ອງເຊື່ອໃນຄ່າໄຖ່ແລະບໍ່ຄິດພຽງແຕ່ວ່າຄ່າໄຖ່ເປັນປະໂຫຍດກັບມະນຸດທຸກຄົນ. ແຕ່ເຈົ້າຕ້ອງຄິດວ່າຄ່າໄຖ່ເປັນປະໂຫຍດກັບເຈົ້າເອງ. (ຄາລາຊີ 2:20, 21) ຂໍໃຫ້ເຊື່ອວ່າຍ້ອນຄ່າໄຖ່ ພະເຢໂຫວາຈຶ່ງໃຫ້ອະໄພບາບຂອງເຈົ້າ ແລະຂໍໃຫ້ເຊື່ອວ່າຍ້ອນຄ່າໄຖ່ ເຈົ້າຈຶ່ງມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ຄ່າໄຖ່ຂອງພະເຍຊູເປັນຂອງຂວັນທີ່ພະເຢໂຫວາໃຫ້ກັບເຈົ້າ!
17. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຢາກປົງໃຈໃນພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ພະອົງເປັນບ່ອນລີ້ໄພຂອງເຈົ້າ?
17 ການໄດ້ຮຽນເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມເມດຕາຂອງພະເຢໂຫວາ. ການຈັດກຽມຂອງພະເຈົ້ານີ້ສອນເຮົາວ່າຊີວິດສັກສິດ ແລະຍັງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ວ່າຜູ້ເຖົ້າແກ່ຊ່ວຍເຮົາແນວໃດ ການກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງເປັນແນວໃດ ແລະເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງໝັ້ນໃຈໄດ້ຢ່າງເຕັມທີວ່າພະເຢໂຫວາໃຫ້ອະໄພເຮົາແທ້ໆ. ເຈົ້າປົງໃຈໃນພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ພະອົງເປັນບ່ອນລີ້ໄພຂອງເຈົ້າບໍ? ບໍ່ມີບ່ອນໃດອີກແລ້ວທີ່ຈະປອດໄພຫຼາຍກວ່ານີ້! (ຄຳເພງ 91:1, 2) ໃນບົດຄວາມຕໍ່ໄປ ເຮົາຈະມາເບິ່ງວ່າການຮຽນເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພຊ່ວຍເຮົາແນວໃດໃຫ້ຮຽນແບບພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຜູ້ເປັນແບບຢ່າງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງການສະແດງຄວາມຍຸຕິທຳແລະຄວາມເມດຕາ.
^ ຂໍ້ 10 ອີງຕາມນັກວິຊາການຊາວຢິວບອກໄວ້ ເບິ່ງຄືວ່າຄົນໃນຄອບຄົວທີ່ໃກ້ຊິດຂອງຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາຈະມາຢູ່ເມືອງລີ້ໄພກັບລາວນຳ.
