ຮຽນແບບຄວາມຍຸຕິທຳແລະຄວາມເມດຕາຂອງພະເຢໂຫວາ
“ພວກເຈົ້າຕ້ອງພິພາກສາຢ່າງຍຸຕິທຳ ຮັກແລະເມດຕາກັນ.”—ຊາກາລີ 7:9, ລ.ມ.
ເພງ: 125, 88
1, 2. (ກ) ພະເຍຊູຮູ້ສຶກແນວໃດກ່ຽວກັບກົດໝາຍຂອງພະເຈົ້າ? (ຂ) ພວກສະໝຽນແລະພວກຟາລິຊຽນໃຊ້ກົດໝາຍໃນທາງທີ່ຜິດແນວໃດ?
ພະເຍຊູຮັກກົດໝາຍຂອງໂມເຊ. ເຮົາບໍ່ແປກໃຈເພາະກົດໝາຍນີ້ມາຈາກພະເຢໂຫວາພໍ່ຂອງເພິ່ນເຊິ່ງເປັນບຸກຄົນສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນ. ໃນຄຳເພງ 40:8 ບອກລ່ວງໜ້າວ່າພະເຍຊູຈະຮັກກົດໝາຍຂອງພະເຈົ້າຫຼາຍ ຂໍ້ນັ້ນບອກວ່າ: ‘ໂອ້ພະເຈົ້າເຈົ້າຂ້າ ຂ້ານ້ອຍມີຄວາມສະໜຸກຈະກະທຳການຕາມທີ່ຊອບໃຈພະອົງ ແລະພະບັນຍັດຂອງພະອົງສະຖິດຢູ່ພາຍໃນໃຈຂ້ານ້ອຍ.’ ສິ່ງທີ່ພະເຍຊູເວົ້າແລະເຮັດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າກົດໝາຍຂອງພະເຈົ້າສົມບູນແບບ ເປັນປະໂຫຍດ ແລະທຸກຢ່າງທີ່ຂຽນໄວ້ຈະເປັນຈິງແນ່ນອນ.—ມັດທາຍ 5:17-19
2 ພະເຍຊູຕ້ອງຮູ້ສຶກເສຍໃຈແທ້ໆທີ່ເຫັນພວກສະໝຽນແລະພວກຟາລິຊຽນໃຊ້ກົດໝາຍພໍ່ຂອງເພິ່ນໃນທາງທີ່ຜິດແລະເຮັດໃຫ້ກົດໝາຍນັ້ນເບິ່ງຄືບໍ່ມີເຫດຜົນ. ພະເຍຊູເວົ້າກັບເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ພວກທ່ານຖວາຍແກ່ພະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ໜຶ່ງສ່ວນສິບໃນເຄື່ອງປູກຂອງຝັງຕາມລະດູການເຊັ່ນ: ຜັກກ້ານກໍ່າ ຜັກຊີ ແລະຂີ້ໝິ້ນ” ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າເຂົາເຈົ້າເຊື່ອຟັງເລື່ອງທີ່ເປັນລາຍລະອຽດປີກຍ່ອຍໃນຂໍ້ກົດໝາຍ. ບັນຫາຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ? ພະເຍຊູອະທິບາຍວ່າ: ເຂົາເຈົ້າ “ລະເລີຍຄຳສັ່ງສອນຂອງພະບັນຍັດຂໍ້ສຳຄັນຍິ່ງເປັນຕົ້ນ: ຄວາມຍຸຕິທຳ ຄວາມເມດຕາ ແລະຄວາມສັດຊື່.” (ມັດທາຍ 23:23, ທ.ປ.) ພວກຟາລິຊຽນບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງກົດໝາຍແລະຄິດວ່າຕົວເອງດີກວ່າຄົນອື່ນ. ແຕ່ພະເຍຊູເຂົ້າໃຈຈຸດປະສົງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງກົດໝາຍແລະເຂົ້າໃຈວ່າກົດໝາຍແຕ່ລະຂໍ້ບອກຫຍັງກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາ.
3. ເຮົາຈະຮຽນຫຍັງໃນບົດຄວາມນີ້?
3 ເຮົາທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນບໍ່ໄດ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ກົດໝາຍຂອງໂມເຊແລ້ວ. (ໂລມ 7:6) ແຕ່ເປັນຫຍັງພະເຢໂຫວາຈຶ່ງໃຫ້ບັນທຶກກົດໝາຍນີ້ໃນຄຳພີໄບເບິນ? ພະອົງຢາກໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃຈແລະໃຊ້ ‘ພະບັນຍັດຂໍ້ສຳຄັນຍິ່ງກວ່າ’ ເຊິ່ງກໍຄືຫຼັກການທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງກົດໝາຍ. ຕົວຢ່າງ: ເຮົາໄດ້ຮຽນຫຍັງແດ່ຈາກການຈັດກຽມເມືອງລີ້ໄພ? ໃນບົດຄວາມກ່ອນເຮົາໄດ້ບົດຮຽນຈາກການສຶກສາສິ່ງທີ່ຄົນຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາຕ້ອງເຮັດ. ໃນບົດຄວາມນີ້ເຮົາຈະຮຽນວ່າເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພສອນຫຍັງເຮົາກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາ ແລະເຮົາຈະຮຽນແບບຄຸນລັກສະນະຂອງພະອົງໄດ້ແນວໃດ. ເຮົາຈະຕອບຄຳຖາມ 3 ຂໍ້ຕໍ່ໄປນີ້: (1) ເມືອງລີ້ໄພສະແດງໃຫ້ເຮົາເຫັນແນວໃດວ່າພະເຢໂຫວາເມດຕາ? (2) ພະເຈົ້າເບິ່ງຊີວິດວ່າເປັນແນວໃດແລະເມືອງລີ້ໄພສອນຫຍັງເຮົາໃນເລື່ອງນີ້? (3) ເມືອງລີ້ໄພເຮັດໃຫ້ເຮົາເຫັນຄວາມຍຸຕິທຳທີ່ສົມບູນແບບຂອງພະເຢໂຫວາແນວໃດ? ເມື່ອເບິ່ງແຕ່ລະຄຳຖາມ ຂໍໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມສັງເກດວ່າເຮົາຈະຮຽນແບບພະເຢໂຫວາໄດ້ແນວໃດ.—ອ່ານເອເຟດ 5:1
ທີ່ຕັ້ງຂອງເມືອງລີ້ໄພສະແດງເຖິງຄວາມເມດຕາຂອງພະເຈົ້າ
4, 5. (ກ) ມີການຈັດກຽມຫຍັງເພື່ອໃຫ້ຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາສາມາດໜີໄປເມືອງລີ້ໄພໄດ້ງ່າຍ ແລະຍ້ອນຫຍັງ? (ຂ) ເລື່ອງນີ້ສອນຫຍັງເຮົາກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາ?
4 ພະເຢໂຫວາຈັດກຽມເມືອງລີ້ໄພ 6 ເມືອງເພື່ອໃຫ້ເດີນທາງໄປຫາໄດ້ງ່າຍໂດຍສັ່ງໃຫ້ຊາວອິດສະລາແອນເລືອກເມືອງລີ້ໄພຟາກລະ 3 ເມືອງຂອງແມ່ນໍ້າຢູລະເດນ. ຍ້ອນຫຍັງ? ຍ້ອນຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາສາມາດໄປເຖິງເມືອງໃດກໍໄດ້ທັງງ່າຍແລະໄວ. (ຈົດເຊັນບັນຊີ 35:11-14) ທາງທີ່ໄປເມືອງລີ້ໄພຕ້ອງຢູ່ໃນສະພາບທີ່ດີແລະເດີນທາງໄດ້ສະດວກສະເໝີ. (ພະບັນຍັດ 19:3) ແຫຼ່ງອ້າງອີງຂອງຊາວຢິວບອກໄວ້ວ່າ ຈະມີປ້າຍຕາມທາງເພື່ອຊ່ວຍຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາໃຫ້ຮູ້ທາງໄປເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນ. ການທີ່ພະເຢໂຫວາໃຫ້ມີເມືອງລີ້ໄພໃນອິດສະລາແອນເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາບໍ່ຕ້ອງໜີໄປຢູ່ປະເທດອື່ນ ເຊິ່ງເຂົາເຈົ້າອາດຈະຖືກລໍ້ໃຈໃຫ້ນະມັດສະການພະປອມ.
5 ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງເລື່ອງນີ້ ພະເຢໂຫວາສັ່ງໄວ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍເຈຕະນາຈະຕ້ອງຖືກຂ້າຕາຍ. ແຕ່ພະອົງຢາກໃຫ້ໂອກາດຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງ ຄວາມເມດຕາ ແລະຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ. ເມື່ອເວົ້າເຖິງການຈັດກຽມເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພ ນັກວິຈານດ້ານຄຳພີໄບເບິນຄົນໜຶ່ງບອກວ່າ: “ທຸກຢ່າງເຂົ້າໃຈງ່າຍ ຊັດເຈນແລະບໍ່ຍາກເກີນໄປທີ່ຈະເຮັດຕາມ.” ພະເຢໂຫວາບໍ່ແມ່ນຜູ້ພິພາກສາທີ່ໂຫດຮ້າຍທີ່ມັກຫາທາງລົງໂທດຜູ້ຮັບໃຊ້ ແຕ່ພະອົງມີຄວາມ “ເມດຕາລົ້ນເຫຼືອ.”—ເອເຟດ 2:4, ລ.ມ.
6. ພວກຟາລິຊຽນຮຽນແບບຄວາມເມດຕາຂອງພະເຢໂຫວາບໍ? ຂໍໃຫ້ອະທິບາຍ.
6 ແຕ່ພວກຟາລິຊຽນບໍ່ຢາກເມດຕາໃຜ. ຕົວຢ່າງ: ແຫຼ່ງອ້າງອີງຂອງຊາວຢິວບອກວ່າ ພວກຟາລິຊຽນຈະບໍ່ໃຫ້ອະໄພຄົນທີ່ເຮັດຜິດເລື່ອງເກົ່າເກີນ 3 ເທື່ອ. ພະເຍຊູສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຄວາມຄິດຂອງພວກຟາລິຊຽນບໍ່ຖືກຕ້ອງໂດຍໃຊ້ຕົວຢ່າງປຽບທຽບເລື່ອງຟາລິຊຽນກັບຄົນເກັບພາສີທີ່ຢືນອະທິດຖານໃກ້ໆກັນໃນວິຫານ. ຟາລິຊຽນຄົນນັ້ນເວົ້າວ່າ: ‘ໂອ້ພະເຈົ້າເຈົ້າຂ້າ ຂ້າພະເຈົ້າຂອບຄຸນພະອົງເພາະເຫດຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເປັນເໝືອນດັ່ງຄົນທັງປວງທີ່ເປັນຄົນຂີ້ລັກ ຄົນບໍ່ຊອບທຳ ຄົນຫຼິ້ນຊູ້ສູ່ຜົວເມຍທ່ານ ແລະບໍ່ເປັນເໝືອນຄົນເກັບພາສີຜູ້ນີ້.’ ພະເຍຊູກຳລັງບອກຫຍັງ? ເພິ່ນກຳລັງບອກວ່າພວກຟາລິຊຽນ “ມັກດູຖູກຄົນອື່ນ” ແລະຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງສະແດງຄວາມເມດຕາ.—ລືກາ 18:9-14, ລ.ມ.
ເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ສຶກວ່າງ່າຍທີ່ຈະມາຂໍໃຫ້ເຈົ້າໃຫ້ອະໄພບໍ? ຂໍໃຫ້ເປັນຄົນຖ່ອມຕົວແລະເຮັດໃຫ້ພີ່ນ້ອງຢາກເຂົ້າມາລົມນຳ (ເບິ່ງຂໍ້ 4-8)
7, 8. (ກ) ເຈົ້າຈະຮຽນແບບພະເຢໂຫວາໄດ້ແນວໃດ? (ຂ) ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງມີຄວາມຖ່ອມເພື່ອຈະໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນໄດ້?
7 ຢ່າຮຽນແບບພວກຟາລິຊຽນ ແຕ່ໃຫ້ຮຽນແບບພະເຢໂຫວາໂດຍສະແດງຄວາມເມດຕາແລະເຫັນອົກເຫັນໃຈ. (ອ່ານໂກໂລດ 3:13) ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ສຶກວ່າງ່າຍທີ່ຈະມາຂໍໃຫ້ເຮົາໃຫ້ອະໄພ. (ລືກາ 17:3, 4) ໃຫ້ຖາມຕົວເອງວ່າ: ຂ້ອຍພ້ອມຈະໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນບໍເຖິງວ່າລາວເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຄືອງໃຈຫຼາຍເທື່ອແລ້ວ? ຂ້ອຍພະຍາຍາມເຕັມທີແລ້ວບໍທີ່ຈະເປັນຝ່າຍສ້າງສັນຕິສຸກກັບຄົນທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຄືອງໃຈຫຼືເຈັບ?
8 ເພື່ອຈະໃຫ້ອະໄພໄດ້ເຮົາຕ້ອງເປັນຄົນຖ່ອມ. ພວກຟາລິຊຽນຄິດວ່າຕົວເອງດີກວ່າຄົນອື່ນໆ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ຢາກໃຫ້ອະໄພ ແຕ່ເຮົາທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນຕ້ອງມີຄວາມຖ່ອມ “ໂດຍຖືວ່າຄົນອື່ນດີກວ່າ” ແລະເຕັມໃຈໃຫ້ອະໄພ. (ຟີລິບ 2:3, ທ.ປ.) ເຮົາຕ້ອງຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍຮຽນແບບພະເຢໂຫວາແລະສະແດງຄວາມຖ່ອມບໍ?’ ຖ້າເຮົາເປັນຄົນຖ່ອມກໍງ່າຍຂຶ້ນທີ່ຄົນອື່ນຈະມາຂໍໃຫ້ເຮົາໃຫ້ອະໄພແລະກໍງ່າຍຂຶ້ນທີ່ເຮົາຈະໃຫ້ອະໄພລາວ. ເຮົາຕ້ອງຊ້າທີ່ຈະເຄືອງໃຈແຕ່ໄວທີ່ຈະສະແດງຄວາມເມດຕາ.—ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 7:8, 9
ເຫັນຄຸນຄ່າຊີວິດແລະ “ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ມີຄວາມຜິດຖານຂ້າຄົນ”
9. ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍຊາວອິດສະລາແອນໃຫ້ເຂົ້າໃຈແນວໃດວ່າຊີວິດສັກສິດ?
9 ເຫດຜົນສຳຄັນຢ່າງໜຶ່ງທີ່ມີເມືອງລີ້ໄພກໍເພື່ອປົກປ້ອງຊາວອິດສະລາແອນບໍ່ໃຫ້ມີຄວາມຜິດຖານຂ້າຄົນບໍລິສຸດ. (ພະບັນຍັດ 19:10) ພະເຢໂຫວາຮັກຊີວິດແລະກຽດຊັງຄາຕະກອນ. (ສຸພາສິດ 6:16, 17) ເນື່ອງພະເຢໂຫວາຈາກເປັນພະເຈົ້າທີ່ຍຸຕິທຳແລະບໍລິສຸດ ພະອົງຈຶ່ງບໍ່ເມີນເສີຍແມ່ນແຕ່ການເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຕາຍໂດຍບໍ່ເຈຕະນາ. ແມ່ນຢູ່ວ່າຄົນທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຕາຍໂດຍບໍ່ເຈຕະນາອາດຈະໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາ ແຕ່ສິ່ງທີ່ລາວຕ້ອງເຮັດຄືອະທິບາຍເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນໃຫ້ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຟັງ. ຖ້າຜູ້ເຖົ້າແກ່ຕັດສິນວ່າການຕາຍນັ້ນເປັນອຸບັດຕິເຫດ ຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ເຈຕະນາກໍຕ້ອງອາໄສຢູ່ເມືອງລີ້ໄພຈົນປະໂລຫິດໃຫຍ່ຕາຍ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າລາວຕ້ອງໃຊ້ຊີວິດທີ່ເຫຼືອຢູ່ໃນເມືອງລີ້ໄພນີ້. ການຈັດກຽມນີ້ເນັ້ນໃຫ້ຊາວອິດສະລາແອນເຫັນວ່າຊີວິດສັກສິດ. ດັ່ງນັ້ນ ເພື່ອສະແດງວ່າເຂົາເຈົ້ານັບຖືພະເຈົ້າຜູ້ໃຫ້ຊີວິດ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ເພື່ອຈະບໍ່ໃຫ້ຄົນອື່ນໄດ້ຮັບອັນຕະລາຍ.
10. ຈາກຄຳເວົ້າຂອງພະເຍຊູ ພວກສະໝຽນແລະຟາລິຊຽນສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຫັນຄຸນຄ່າຊີວິດຂອງຄົນອື່ນ?
10 ພວກສະໝຽນແລະຟາລິຊຽນບໍ່ຄືກັບພະເຢໂຫວາ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຫັນຄຸນຄ່າຊີວິດຂອງຄົນອື່ນ. ພະເຍຊູບອກວ່າ: “ເຈົ້າເກັບລູກກະແຈສຳລັບໄຂຄວາມຮູ້ຂອງພະເຈົ້າເອົາໄວ້ ຕົວເຈົ້າເອງບໍ່ຢາກໄດ້ຄວາມຮູ້ນັ້ນ ແຖມເຈົ້າຍັງກີດກັນຄົນອື່ນບໍ່ໃຫ້ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ນັ້ນດ້ວຍ.” (ລືກາ 11:52, ລ.ມ.) ພະເຍຊູໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ພວກສະໝຽນແລະຟາລິຊຽນມີໜ້າທີ່ສອນພະຄຳຂອງພະເຈົ້າແລະຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ໄດ້ຮັບຊີວິດຕະຫຼອດໄປ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າພັດພະຍາຍາມກີດກັນປະຊາຊົນບໍ່ໃຫ້ຕິດຕາມພະເຍຊູເຊິ່ງເປັນ “ຜູ້ນຳຄົນສຳຄັນທີ່ໃຫ້ຊີວິດ.” (ກິດຈະການ 3:15, ລ.ມ.) ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງນຳຜູ້ຄົນໄປຜິດທາງແລະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຖືກທຳລາຍ. ພວກສະໝຽນແລະຟາລິຊຽນເປັນຄົນຍິ່ງ ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະບໍ່ສົນໃຈຊີວິດຜູ້ຄົນ. ເຂົາເຈົ້າຊົ່ວຮ້າຍແລະໂຫດຮ້າຍແທ້ໆ!
11. (ກ) ອັກຄະສາວົກໂປໂລສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າລາວເບິ່ງຊີວິດຄືກັບທີ່ພະເຢໂຫວາເບິ່ງ? (ຂ) ອັນໃດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮຽນແບບຄວາມກະຕືລືລົ້ນຂອງໂປໂລໃນການປະກາດ?
11 ເຮົາຈະຮຽນແບບພະເຢໂຫວາແລະບໍ່ເປັນຄືພວກສະໝຽນແລະຟາລິຊຽນໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາເຮັດໄດ້ໂດຍການເຫັນຄຸນຄ່າຊີວິດ. ອັກຄະສາວົກໂປໂລກໍເຮັດແບບນັ້ນໂດຍການປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງລາຊະອານາຈັກກັບຜູ້ຄົນໃຫ້ຫຼາຍທີ່ສຸດ ລາວຈຶ່ງສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ: “ເຮົາກໍເສາະໃສຈາກເລືອດແຫ່ງຄົນທັງປວງ.” (ອ່ານກິດຈະການ 20:26, 27) ໂປໂລພະຍາຍາມປະກາດຍ້ອນລາວບໍ່ຢາກຮູ້ສຶກຜິດຫຼືພຽງແຕ່ເຮັດຕາມທີ່ພະເຈົ້າສັ່ງເທົ່ານັ້ນບໍ? ບໍ່ແມ່ນແບບນັ້ນ. ຍ້ອນໂປໂລຮັກຜູ້ຄົນ ລາວຈຶ່ງເຫັນວ່າຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນນັ້ນມີຄ່າຫຼາຍແລະຢາກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. (1 ໂກລິນໂທ 9:19-23) ເຮົາກໍຄວນເບິ່ງຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນຄືກັບທີ່ພະເຢໂຫວາເບິ່ງ ພະອົງຢາກໃຫ້ທຸກຄົນກັບໃຈເພື່ອຈະບໍ່ຖືກທຳລາຍ. (2 ເປໂຕ 3:9) ເຮົາຕ້ອງຮຽນແບບພະເຢໂຫວາໂດຍຮັກຜູ້ຄົນ. ຖ້າເຮົາມີຄວາມເມດຕາ ເຮົາຈະປະກາດຢ່າງກະຕືລືລົ້ນເຊິ່ງນັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກແທ້ໆ!
12. ເປັນຫຍັງຄວາມປອດໄພເປັນສິ່ງສຳຄັນຕໍ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າ?
12 ເພື່ອຈະເບິ່ງຊີວິດຄືກັບທີ່ພະເຢໂຫວາເບິ່ງ ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມຄິດທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພ. ເຮົາຕ້ອງລະມັດລະວັງທັງຕອນເຮັດວຽກແລະຂັບລົດ ທັງຕອນທີ່ເດີນທາງໄປປະຊຸມ ເຮັດວຽກກໍ່ສ້າງແລະບຳລຸງຮັກສາຫໍປະຊຸມ. ເຮົາຕ້ອງຈື່ໄວ້ສະເໝີວ່າຊີວິດຂອງຄົນ ຄວາມປອດໄພ ແລະສຸຂະພາບແມ່ນສຳຄັນຫຼາຍກວ່າການປະຢັດເວລາແລະເງິນຄຳ. ພະເຈົ້າຂອງເຮົາເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງສະເໝີແລະເຮົາກໍຢາກເປັນຄືກັບພະອົງ ໂດຍສະເພາະຜູ້ເຖົ້າແກ່ໃນປະຊາຄົມຕ້ອງຄິດກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພທັງຕົວລາວເອງແລະຄົນອື່ນໆ. (ສຸພາສິດ 22:3) ຖ້າຜູ້ເຖົ້າແກ່ເຕືອນເຈົ້າກ່ຽວກັບມາດຕະຖານແລະກົດເກນຕ່າງໆໃນເລື່ອງຄວາມປອດໄພກໍຂໍໃຫ້ຟັງລາວ. (ຄາລາຊີ 6:1) ໃຫ້ເບິ່ງຊີວິດຄືກັບທີ່ພະເຢໂຫວາເບິ່ງແລະ “ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ມີຄວາມຜິດຖານຂ້າຄົນ.”
ຕັດສິນຄະດີ “ຕາມຂໍ້ບັງຄັບທັງຫຼາຍນີ້”
13, 14. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຊາວອິດສະລາແອນຈະຮຽນແບບຄວາມຍຸຕິທຳຂອງພະເຢໂຫວາໄດ້ແນວໃດ?
13 ພະເຢໂຫວາສັ່ງໃຫ້ຜູ້ເຖົ້າແກ່ອິດສະລາແອນຮຽນແບບຄວາມຍຸຕິທຳຂອງພະອົງ. ທຳອິດ ພວກຜູ້ເຖົ້າແກ່ຕ້ອງຮູ້ກ່ອນວ່າຄວາມຈິງທັງໝົດເປັນແນວໃດ ຈາກນັ້ນ ກ່ອນທີ່ຈະຕັດສິນວ່າຈະສະແດງຄວາມເມດຕາຫຼືບໍ່ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຄິດຢ່າງລະອຽດແລະຮອບຄອບວ່າຄົນທີ່ຂ້ານັ້ນເຮັດໄປຍ້ອນຫຍັງ ລາວຄິດແນວໃດ ແລະການປະພຶດທີ່ຜ່ານມາຂອງລາວເປັນແນວໃດ. ພວກຜູ້ເຖົ້າຕ້ອງເບິ່ງວ່າລາວມີຄວາມກຽດຊັງຄົນທີ່ຂ້າແລະມີເຈຕະນາທີ່ຈະຂ້າຫຼືບໍ່. (ອ່ານຈົດເຊັນບັນຊີ 35:20-24) ໃນກໍລະນີທີ່ມີພະຍານຮູ້ເຫັນ ຕ້ອງມີພະຍານຢ່າງໜ້ອຍ 2 ຄົນຂຶ້ນໄປເພື່ອຈະເອົາຜິດຄົນທີ່ຕັ້ງໃຈຂ້າໄດ້.—ຈົດເຊັນບັນຊີ 35:30
14 ຫຼັງຈາກຮູ້ເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນທັງໝົດແລ້ວ ພວກຜູ້ເຖົ້າແກ່ຈະຄິດເຖິງຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງຄົນທີ່ເຮັດຜິດ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ສິ່ງທີ່ລາວເຮັດເທົ່ານັ້ນ. ພວກຜູ້ເຖົ້າແກ່ຕ້ອງມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ເລິກເຊິ່ງແລະເຫັນຫຼາຍກວ່າສິ່ງທີ່ເຫັນ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເບິ່ງໃຫ້ອອກວ່າເປັນຫຍັງຈຶ່ງໄດ້ເກີດເລື່ອງນີ້ຂຶ້ນ. ສຳຄັນທີ່ສຸດ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຂໍພະລັງບໍລິສຸດຈາກພະເຢໂຫວາເພື່ອຈະຊ່ວຍໃຫ້ຮຽນແບບຄວາມເຂົ້າໃຈ ຄວາມເມດຕາ ແລະຄວາມຍຸຕິທຳຂອງພະອົງ.—ອົບພະຍົບ 34:6, 7
15. ພະເຍຊູເບິ່ງຄົນບາບຕ່າງຈາກພວກຟາລິຊຽນແນວໃດ?
15 ພວກຟາລິຊຽນບໍ່ໄດ້ຕັດສິນດ້ວຍຄວາມເມດຕາ. ເຂົາເຈົ້າເບິ່ງແຕ່ສິ່ງທີ່ຄົນນັ້ນເຮັດແທນທີ່ຈະເບິ່ງຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງລາວ. ເມື່ອພວກຟາລິຊຽນເຫັນພະເຍຊູກິນເຂົ້າຢູ່ບ້ານຂອງມັດທາຍ ເຂົາເຈົ້າເວົ້າກັບລູກສິດຂອງເພິ່ນວ່າ: “ເປັນຫຍັງອາຈານຂອງພວກເຈົ້າກິນອາຫານກັບພວກຄົນເກັບພາສີແລະຄົນບາບ?” ພະເຍຊູຕອບວ່າ: “ຄົນທີ່ສະບາຍດີບໍ່ຕ້ອງໄປຫາໝໍ ແຕ່ຄົນປ່ວຍຕ້ອງໃຫ້ໝໍຮັກສາ ໄປສຶກສາຂໍ້ນີ້ເບິ່ງທີ່ພະເຈົ້າບອກວ່າ: ‘ເຮົາຢາກໃຫ້ພວກເຂົາສະແດງຄວາມເມດຕາ ບໍ່ໄດ້ຢາກໃຫ້ເອົາເຄື່ອງບູຊາມາຖວາຍ’ ທີ່ເຮົາມາ ບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອຊ່ວຍຄົນດີ ແຕ່ມາຊ່ວຍຄົນບາບ.” (ມັດທາຍ 9:9-13, ລ.ມ.) ພະເຍຊູກຳລັງເບິ່ງຂ້າມຄວາມບາບຂອງຄົນເຫຼົ່ານັ້ນບໍ? ບໍ່ແມ່ນ. ເພິ່ນຢາກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າກັບໃຈ. ທີ່ຈິງ ນີ້ເປັນເລື່ອງທີ່ສຳຄັນເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ເພິ່ນປະກາດ. (ມັດທາຍ 4:17) ພະເຍຊູຮູ້ວ່າມີບາງຄົນໃນ “ພວກຄົນເກັບພາສີແລະຄົນບາບ” ທີ່ຕ້ອງການຈະປ່ຽນແປງຕົວເອງ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໄປບ້ານຂອງມັດທາຍເພື່ອກິນອາຫານເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຕິດຕາມພະເຍຊູ. (ມາລະໂກ 2:15) ໜ້າເສົ້າທີ່ພວກຟາລິຊຽນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ໄດ້ເບິ່ງຜູ້ຄົນຄືກັບທີ່ພະເຍຊູເບິ່ງ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອວ່າຜູ້ຄົນປ່ຽນແປງໄດ້ແລະບອກວ່າຄົນພວກນັ້ນເປັນຄົນບາບທີ່ບໍ່ມີຫວັງຈະລອດ. ຈັ່ງແມ່ນຕ່າງກັນຫຼາຍແທ້ໆກັບພະເຢໂຫວາເຊິ່ງເປັນພະເຈົ້າທີ່ຍຸຕິທຳແລະເມດຕາ.
16. ຄະນະກຳມະການຕັດສິນຄວາມຕ້ອງພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈອັນໃດ?
16 ຜູ້ເຖົ້າແກ່ໃນທຸກມື້ນີ້ຕ້ອງຮຽນແບບພະເຍຊູຜູ້ທີ່ “ຮັກຄວາມຍຸຕິທຳ.” (ຄຳເພງ 37:28, ລ.ມ.) ທຳອິດ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງ “ໄຕ່ສວນເບິ່ງແລະສືບຖາມ” ຢ່າງລະອຽດວ່າມີການເຮັດຜິດແທ້ຫຼືບໍ່. ຖ້າມີການເຮັດຜິດແທ້ ເຂົາເຈົ້າຈະເຮັດຕາມຄຳແນະນຳໃນຄຳພີໄບເບິນເພື່ອຈະຮູ້ວ່າຕ້ອງຈັດການກັບການເຮັດຜິດນັ້ນແນວໃດ. (ພະບັນຍັດ 13:12-14) ເມື່ອຜູ້ເຖົ້າແກ່ເຮັດໜ້າທີ່ໃນຄະນະກຳມະການຕັດສິນຄວາມ ລາວຕ້ອງຄິດຢ່າງລະອຽດຮອບຄອບເພື່ອຕັດສິນໃຈວ່າຄົນທີ່ເຮັດບາບຮ້າຍແຮງນັ້ນກັບໃຈແທ້ຫຼືບໍ່. ການເບິ່ງວ່າໃຜຄົນໜຶ່ງກັບໃຈບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ ການກັບໃຈກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈແລະຄວາມຄິດຂອງລາວທີ່ມີຕໍ່ສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ເຮັດ. (ຄຳປາກົດ 3:3) ຄົນບາບຕ້ອງກັບໃຈແທ້ໆເພື່ອຈະໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາ. *—ເບິ່ງໄຂເງື່ອນ.
17, 18. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຈະຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າໃຜກັບໃຈແທ້ໆ? (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ)
17 ພະເຢໂຫວາກັບພະເຍຊູຮູ້ວ່າແທ້ໆແລ້ວຄົນເຮົາຄິດແລະຮູ້ສຶກແນວໃດເພາະພວກເພິ່ນອ່ານໃຈໄດ້ ແຕ່ຜູ້ເຖົ້າແກ່ອ່ານໃຈບໍ່ໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າເຈົ້າເປັນຜູ້ເຖົ້າແກ່ ເຈົ້າຈະຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າຄົນນັ້ນກັບໃຈແທ້ໆ? ທຳອິດ ໃຫ້ອະທິດຖານຂໍສະຕິປັນຍາແລະຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ເລິກເຊິ່ງ. (1 ກະສັດ 3:9) ທີສອງ ເຈົ້າຕ້ອງຄົ້ນຄວ້າຂໍ້ມູນຈາກຄຳພີໄບເບິນແລະໜັງສືຕ່າງໆທີ່ມາຈາກທາດສັດຊື່ແລະສຸຂຸມເພື່ອຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງ “ຄວາມເສຍໃຈແບບໂລກ” ແລະ “ຄວາມເສຍໃຈແບບທີ່ພະເຈົ້າພໍໃຈ” ເຊິ່ງເປັນການກັບໃຈແທ້ໆ. (2 ໂກລິນໂທ 7:10, 11, ລ.ມ.) ເຈົ້າອາດເຮັດແບບນັ້ນໄດ້ໂດຍເບິ່ງຕົວຢ່າງຂອງຄົນທີ່ກັບໃຈແລະບໍ່ກັບໃຈໃນຄຳພີໄບເບິນ ແລະວິເຄາະວ່າເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ ຄິດແນວໃດ ແລະລົງມືເຮັດຫຍັງ.
18 ທີສາມ ໃຫ້ຄິດເຖິງຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງລາວ ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ສິ່ງທີ່ລາວເຮັດເທົ່ານັ້ນ. ລອງຄິດເບິ່ງວ່າພູມຫຼັງຂອງລາວເປັນແນວໃດ? ເປັນຫຍັງລາວເຮັດແບບນັ້ນ? ລາວຕ້ອງພົບກັບບັນຫາແລະຂໍ້ຈຳກັດອັນໃດແດ່? ຄຳພີໄບເບິນບອກລ່ວງໜ້າວ່າພະເຍຊູເຊິ່ງເປັນຜູ້ນຳປະຊາຄົມ “ຈະບໍ່ຕັດສິນຕາມຕາເຫັນແລະຈະບໍ່ຕິຕຽນຕາມຫູໄດ້ຍິນ. ແຕ່ວ່າພະອົງຈະຕັດສິນຄົນທຸກຍາກທັງຫຼາຍຕາມຍຸຕິທຳແລະຈະຕິຕຽນຕາມຄວາມສັດຊື່ແກ່ຄົນທັງຫຼາຍທີ່ມີໃຈອ່ອນຫວານເທິງແຜ່ນດິນ.” (ເອຊາອີ 11:3, 4) ເຈົ້າທີ່ເປັນຜູ້ເຖົ້າແກ່ ພະເຍຊູແຕ່ງຕັ້ງເຈົ້າໃຫ້ເບິ່ງແຍງປະຊາຄົມຂອງເພິ່ນ ແລະເພິ່ນຈະຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ຕັດສິນດ້ວຍຄວາມເມດຕາແລະຍຸຕິທຳ. (ມັດທາຍ 18:18-20) ພວກເຮົາຂອບໃຈແທ້ໆທີ່ມີຜູ້ເຖົ້າແກ່ທີ່ເອົາໃຈໃສ່ເຮົາແລະຍັງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ສະແດງຄວາມຍຸຕິທຳແລະຄວາມເມດຕານຳອີກ.
19. ເຈົ້າໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງຈາກເລື່ອງເມືອງລີ້ໄພ ແລະເຈົ້າຈະເອົາໄປໃຊ້ໄດ້ແນວໃດ?
19 ກົດໝາຍຂອງໂມເຊມີ “ແບບຢ່າງແຫ່ງຄວາມຮູ້ແລະຄວາມຈິງ” ເຊິ່ງສອນເຮົາກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາແລະຫຼັກການຂອງພະອົງ. (ໂລມ 2:20) ເມືອງລີ້ໄພທີ່ອະທິບາຍໄວ້ໃນກົດໝາຍຂອງໂມເຊສອນຜູ້ເຖົ້າແກ່ວ່າຈະ “ພິພາກສາຢ່າງຍຸຕິທຳ” ໄດ້ແນວໃດ ແລະສອນເຮົາທຸກຄົນວ່າຈະ “ຮັກແລະເມດຕາກັນ” ໄດ້ແນວໃດ. (ຊາກາລີ 7:9, ລ.ມ.) ເຖິງວ່າເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ກົດໝາຍຂອງໂມເຊ ແຕ່ພະເຢໂຫວາບໍ່ເຄີຍປ່ຽນ. ຄວາມຍຸຕິທຳແລະຄວາມເມດຕາຍັງເປັນສິ່ງສຳຄັນຫຼາຍສຳລັບພະອົງ ເຮົາຮູ້ສຶກເປັນສິດທິພິເສດຫຼາຍແທ້ໆທີ່ໄດ້ນະມັດສະການພະເຈົ້າແບບນີ້. ຂໍໃຫ້ເຮົາຮຽນແບບຄຸນລັກສະນະທີ່ດີເລີດຂອງພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ພະອົງເປັນບ່ອນລີ້ໄພຂອງເຮົາ.
^ ຂໍ້ 16 ເບິ່ງ “ຄຳຖາມຈາກຜູ້ອ່ານ” ໃນຫໍສັງເກດການ (ບໍ່ມີໃນພາສາລາວ) 15 ກັນຍາ 2006 ໜ້າ 30.
