ໃຫ້ຮັກດ້ວຍການກະທຳແລະດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ
“ຢ່າໃຫ້ເຮົາຮັກດ້ວຍລົມປາກເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ໃຫ້ຮັກດ້ວຍການກະທຳແລະດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ.”—1 ໂຢຮັນ 3:18, ລ.ມ.
ເພງ: 106, 100
1. ຄວາມຮັກແບບທີ່ສູງສົ່ງທີ່ສຸດແມ່ນຄວາມຮັກແບບໃດ? ຂໍໃຫ້ອະທິບາຍ (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ)
ພະເຢໂຫວາເປັນບໍ່ເກີດຂອງຄວາມຮັກ. (1 ໂຢຮັນ 4:7) ຄວາມຮັກແບບທີ່ສູງສົ່ງທີ່ສຸດແມ່ນຄວາມຮັກທີ່ອາໄສຫຼັກການທີ່ຖືກຕ້ອງ. ໃນຄຳພີໄບເບິນຄຳພາສາເກັຣກເອີ້ນຄວາມຮັກນີ້ວ່າອະກາເປ. ຄວາມຮັກແບບນີ້ອາດເປັນຄວາມຮູ້ສຶກມັກແລະຮັກໃຜຄົນໜຶ່ງ ແລະເປັນຄວາມຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນທີ່ມີຕໍ່ຄົນນັ້ນ. ຄວາມຮັກແບບນີ້ເປັນຫຼາຍກວ່າຄວາມຮູ້ສຶກເຊິ່ງສະແດງອອກໂດຍການກະທຳທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງຄົນອື່ນ. ຄວາມຮັກແບບນີ້ກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ເຮັດສິ່ງທີ່ດີເພື່ອຄົນອື່ນ. ຄວາມຮັກແບບນີ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກແລະຮູ້ສຶກວ່າຊີວິດມີຄວາມໝາຍ.
2, 3. ພະເຢໂຫວາໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວແນວໃດ?
2 ພະເຢໂຫວາສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ມະນຸດຕັ້ງແຕ່ກ່ອນທີ່ພະອົງຈະສ້າງອາດາມແລະເອວາດ້ວຍຊໍ້າ. ພະອົງໄດ້ສ້າງໃຫ້ໂລກນີ້ມີທຸກສິ່ງທີ່ຈຳເປັນເພື່ອເຮົາຈະມີຊີວິດຢູ່. ຫຼາຍກວ່ານັ້ນອີກ ພະອົງຍັງເຮັດໃຫ້ໂລກເປັນຄືບ້ານທີ່ເຮົາທຸກຄົນຈະຢູ່ອາໄສແລະມີຄວາມສຸກກັບຊີວິດໄດ້ແທ້ໆ. ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອພະອົງເອງ ແຕ່ພະອົງເຮັດເພື່ອພວກເຮົາ. ຫຼັງຈາກທີ່ສ້າງໂລກແລ້ວ ພະອົງກໍໄດ້ສ້າງມະນຸດແລະໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປໃນໂລກທີ່ເປັນສວນອຸທິຍານ.
3 ຕໍ່ມາ ພະເຢໂຫວາໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວຕໍ່ມະນຸດໃນວິທີທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ. ເຖິງວ່າອາດາມແລະເອວາກະບົດ ແຕ່ພະເຢໂຫວາກໍຍັງໝັ້ນໃຈວ່າຈະມີລູກຫຼານບາງຄົນຂອງເຂົາເຈົ້າຮັກພະອົງ ພະອົງຈຶ່ງໄດ້ໃຫ້ລູກຊາຍມາເປັນຄ່າໄຖ່ເພື່ອຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດ. (ຕົ້ນເດີມ 3:15; 1 ໂຢຮັນ 4:10) ທີ່ຈິງ ຕອນທີ່ພະເຢໂຫວາສັນຍາເລື່ອງຄ່າໄຖ່ ກໍເບິ່ງຄືວ່າຄ່າໄຖ່ມີຜົນແລ້ວຕັ້ງແຕ່ຕອນນັ້ນ. ຫຼັງຈາກ 4.000 ປີ ພະເຢໂຫວາກໍໄດ້ໃຫ້ລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງພະອົງເພື່ອຊ່ວຍມະນຸດ. (ໂຢຮັນ 3:16) ເຮົາຮູ້ສຶກຂອບໃຈພະເຢໂຫວາແທ້ໆສຳລັບຄວາມຮັກຂອງພະອົງທີ່ມີຕໍ່ເຮົາ!
ສະແດງຄວາມຮັກເຖິງວ່າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ
4. ເຮົາຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າມະນຸດບໍ່ສົມບູນແບບຈະສະແດງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວໄດ້?
4 ເຮົາທີ່ເປັນມະນຸດບໍ່ສົມບູນແບບຈະສະແດງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວໄດ້ບໍ? ໄດ້ແທ້ ເພາະພະເຢໂຫວາສ້າງເຮົາຕາມແບບຂອງພະອົງ ເຮົາຈຶ່ງສາມາດຮຽນແບບພະອົງໄດ້. ເຖິງວ່າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະສະແດງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ ແຕ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້. ຕົວຢ່າງ: ອາເບນສະແດງຄວາມຮັກແບບບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວຕໍ່ພະເຈົ້າໂດຍຖວາຍສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ລາວມີໃຫ້ກັບພະອົງ. (ຕົ້ນເດີມ 4:3, 4) ໂນເອກໍສະແດງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວເມື່ອລາວປະກາດຂ່າວສານຂອງພະເຈົ້າຕໍ່ໆໄປເປັນເວລາຫຼາຍປີເຖິງວ່າບໍ່ມີໃຜຟັງ. (2 ເປໂຕ 2:5) ແລະອັບລາຫາມກໍຮັກພະເຈົ້າຫຼາຍກວ່າທຸກສິ່ງໂດຍເຕັມໃຈສະລະອີຊາກລູກຊາຍທີ່ຮັກຂອງລາວ. (ຢາໂກໂບ 2:21) ຄືກັບຊາຍທີ່ສັດຊື່ເຫຼົ່ານີ້ ເຮົາກໍຢາກສະແດງຄວາມຮັກຄືກັນເຖິງວ່າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ.
ຮັກແທ້ຄືຫຍັງ?
5. ເຮົາຈະສະແດງຄວາມຮັກແທ້ໃນວິທີໃດແດ່?
5 ຄຳພີໄບເບິນໄດ້ບອກເຮົາກ່ຽວກັບການສະແດງຄວາມຮັກແທ້ວ່າ: “ຢ່າໃຫ້ເຮົາຮັກດ້ວຍລົມປາກເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ໃຫ້ຮັກດ້ວຍການກະທຳແລະດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ.” (1 ໂຢຮັນ 3:18, ລ.ມ.) ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າເຮົາບໍ່ຄວນສະແດງຄວາມຮັກດ້ວຍຄຳເວົ້າຂອງເຮົາເລີຍບໍ? ບໍ່ແມ່ນ. (1 ເທຊະໂລນີກ 4:18) ຖ້າຢາກສະແດງຄວາມຮັກແທ້ ເຮົາຕ້ອງເຮັດຫຼາຍກວ່າເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ” ເຮົາຕ້ອງເຮັດຕາມທີ່ເວົ້າແທ້ໆ. ຕົວຢ່າງ: ຖ້າພີ່ນ້ອງຮ່ວມຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາບໍ່ມີອາຫານກິນຫຼືບໍ່ມີເຄື່ອງນຸ່ງ ຄຳເວົ້າທີ່ໃຫ້ກຳລັງໃຈຢ່າງດຽວກໍຄົງຈະບໍ່ພໍ ເຮົາຕ້ອງຊ່ວຍເຫຼືອເຂົາເຈົ້ານຳ. (ຢາໂກໂບ 2:15, 16) ຄ້າຍຄືກັນ ຖ້າເຮົາຮັກພະເຢໂຫວາແລະຄົນອື່ນໆ ເຮົາຈະບໍ່ພຽງແຕ່ອະທິດຖານໃຫ້ມີຄົນຫຼາຍຂຶ້ນມາຊ່ວຍເຮົາປະກາດ ແຕ່ເຮົາຕ້ອງດຸໝັ່ນອອກໄປປະກາດນຳ.—ມັດທາຍ 9:38
6, 7. (ກ) ‘ຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ຫນ້າຊື່ໃຈຄົດ’ ເປັນຄວາມຮັກແບບໃດ? (ຂ) ມີຕົວຢ່າງຂອງໃຜແດ່ທີ່ສະແດງຄວາມຮັກຈອມປອມ?
6 ອັກຄະສາວົກໂຢຮັນບອກວ່າເຮົາຕ້ອງຮັກ “ດ້ວຍການກະທຳແລະດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ.” ອັກຄະສາວົກໂປໂລບອກອີກວ່າຄວາມຮັກຂອງເຮົາຕ້ອງ “ປາສະຈາກໜ້າຊື່ໃຈຄົດ” ຫຼື ‘ບໍ່ໜ້າຊື່ໃຈຄົດ.’ (ໂລມ 12:9; 2 ໂກລິນໂທ 6:6) ບາງຄົນອາດທຳທ່າເຮັດຄືວ່າຮັກ ຄົນແບບນີ້ໃສ່ໜ້າກາກເຂົ້າຫາຄົນອື່ນ. ແຕ່ຄວາມຮັກທີ່ລາວສະແດງເປັນຄວາມຮັກແທ້ແລະຈິງໃຈບໍ? ອັນໃດຄືເຈຕະນາຂອງລາວ? ຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ຈິງໃຈບໍ່ໄດ້ເອີ້ນວ່າຄວາມຮັກ ຄວາມຮັກຈອມປອມບໍ່ມີຄ່າຫຍັງເລີຍ.
7 ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງຕົວຢ່າງຂອງຄວາມຮັກຈອມປອມ. ເມື່ອຊາຕານລົມກັບເອວາໃນສວນເອເດນ ສິ່ງທີ່ຊາຕານເວົ້າເຮັດໃຫ້ເບິ່ງຄືວ່າມັນຢາກໃຫ້ເອວາໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ ແຕ່ສິ່ງທີ່ມັນເຮັດພັດກົງກັນຂ້າມ. (ຕົ້ນເດີມ 3:4, 5) ເມື່ອດາວິດເປັນກະສັດ ລາວມີໝູ່ຄົນໜຶ່ງຊື່ອາກີໂຕເຟນ ແຕ່ອາກີໂຕເຟນທໍລະຍົດດາວິດເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົວເອງ ເຊິ່ງການກະທຳຂອງລາວເຮັດໃຫ້ເຫັນວ່າລາວບໍ່ໄດ້ເປັນເພື່ອນແທ້. (2 ຊາເມືອນ 15:31) ໃນທຸກມື້ນີ້ ຜູ້ອອກຫາກຫຼືຄົນທີ່ທໍລະຍົດພະເຈົ້າ ລວມທັງຄົນອື່ນໆທີ່ສ້າງຄວາມແຕກແຍກໃນປະຊາຄົມກໍໃຊ້ “ຄຳຍົກຍໍ [ແລະ] ຄຳອ່ອນຫວານ.” (ໂລມ 16:17, 18) ເຂົາເຈົ້າອາດເຮັດທຳທ່າວ່າຫ່ວງໃຍຄົນອື່ນ ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວເຂົາເຈົ້າເປັນຄົນທີ່ເຫັນແກ່ຕົວ.
8. ຄຳຖາມຫຍັງທີ່ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງ?
8 ຄວາມຮັກຈອມປອມເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າລັງກຽດຫຼາຍເພາະເປັນການຫຼອກລວງຄົນອື່ນ. ເຮົາອາດຕົວະມະນຸດໄດ້ ແຕ່ເຮົາຕົວະພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້. ພະເຍຊູບອກວ່າພວກຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດຈະຕ້ອງຖືກລົງໂທດ “ຢ່າງໜັກທີ່ສຸດ.” (ມັດທາຍ 24:51, ລ.ມ.) ເນື່ອງຈາກເຮົາເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາ ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ຢາກເປັນຄົນທີ່ໜ້າຊື່ໃຈຄົດ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຄວນຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຄວາມຮັກຂອງຂ້ອຍເປັນຮັກແທ້ບໍ ຫຼືຂ້ອຍເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວແລະຫຼອກລວງຄົນອື່ນ?’ ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງ 9 ວິທີທີ່ເຮົາຈະສະແດງຄວາມຮັກທີ່ ‘ບໍ່ໜ້າຊື່ໃຈຄົດ.’
ວິທີສະແດງຄວາມຮັກ “ດ້ວຍການກະທຳແລະດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ”
9. ຄວາມຮັກແທ້ກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ເຮັດຫຍັງ?
9 ມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນເຖິງວ່າບໍ່ມີໃຜສັງເກດເຫັນສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດ. ເຮົາຄວນເຕັມໃຈເຮັດຄວາມດີແລະເຮັດສິ່ງທີ່ສະແດງວ່າເຮົາຮັກຄົນອື່ນເຖິງວ່າຈະບໍ່ມີໃຜເຫັນກໍຕາມ. (ອ່ານມັດທາຍ 6:1-4) ອານາເນຍແລະສະຟີລາບໍ່ໄດ້ຄິດແບບນັ້ນເມື່ອເຂົາເຈົ້າບໍລິຈາກ. ເຂົາເຈົ້າຢາກໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າເຮັດຫຍັງ ແລະເຖິງກັບຕົວະວ່າໄດ້ບໍລິຈາກເງິນຫຼາຍກວ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ແທ້ໆ. ໃນທີ່ສຸດເຂົາເຈົ້າກໍຖືກລົງໂທດຍ້ອນຄວາມໜ້າຊື່ໃຈຄົດຂອງຕົວເອງ. (ກິດຈະການ 5:1-10) ແຕ່ຖ້າເຮົາຮັກພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາແທ້ໆ ເຮົາຈະມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງທີ່ດີເພື່ອເຂົາເຈົ້າ ແລະເຮົາຈະບໍ່ຄິດວ່າຕ້ອງມີຄົນມາເຫັນຄວາມດີທີ່ເຮົາເຮັດ. ເຮົາສາມາດຮຽນຈາກພີ່ນ້ອງທີ່ຊ່ວຍຄະນະກຳມະການປົກຄອງໃນການຈັດກຽມອາຫານທາງດ້ານຄວາມເຊື່ອ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຄົນອື່ນມາສົນໃຈທີ່ຕົວເຂົາເຈົ້າ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ສິ່ງໃດໆກໍຕາມທີ່ເຂົາເຈົ້າກຳລັງເຮັດ
ມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນເຖິງວ່າບໍ່ມີໃຜສັງເກດເຫັນສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດ
10. ເຮົາຈະໃຫ້ກຽດຄົນອື່ນໄດ້ແນວໃດ?
10 ໃຫ້ຄວາມນັບຖືຫຼືໃຫ້ກຽດຄົນອື່ນ. (ອ່ານໂລມ 12:10) ພະເຍຊູໃຫ້ກຽດພວກອັກຄະສາວົກໂດຍລ້າງຕີນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. (ໂຢຮັນ 13:3-5, 12-15) ເຮົາຄວນພະຍາຍາມຢ່າງຈິງຈັງເພື່ອຈະເປັນຄົນຖ່ອມໃຈຄືກັບພະເຍຊູແລະຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ. ແຕ່ພວກອັກຄະສາວົກຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈເລື່ອງນີ້ຢ່າງເຕັມທີໃນສິ່ງທີ່ພະເຍຊູໄດ້ເຮັດ ຈົນເຖິງຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບພະລັງບໍລິສຸດຂອງພະເຈົ້າ. (ໂຢຮັນ 13:7) ເຮົາໃຫ້ກຽດຄົນອື່ນໂດຍບໍ່ຄິດວ່າເຮົາດີກວ່າເຂົາເຈົ້າຍ້ອນເຮົາມີການສຶກສາທີ່ດີກວ່າ ລວຍກວ່າ ຫຼືໄດ້ສິດທິພິເສດໃນອົງການຂອງພະເຈົ້າ. (ໂລມ 12:3) ນອກຈາກນັ້ນ ເຮົາບໍ່ອິດສາເມື່ອຄົນອື່ນໄດ້ຮັບຄຳຊົມເຊີຍ ແຕ່ເຮົາຍິນດີກັບເຂົາເຈົ້າເຖິງວ່າເຮົາຮູ້ສຶກວ່າຕົວເຮົາເອງກໍຄວນໄດ້ຮັບຄຳຊົມເຊີຍຄືກັນ.
11. ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງຊົມເຊີຍຈາກໃຈຈິງ?
11 ຊົມເຊີຍຈາກໃຈຈິງ. ເຮົາຄວນຊອກຫາໂອກາດທີ່ຈະຊົມເຊີຍຄົນອື່ນ. ເຮົາທຸກຄົນຮູ້ວ່າຄຳຊົມເຊີຍເປັນ “ສິ່ງດີໆເຊິ່ງໃຫ້ກຳລັງໃຈ.” (ເອເຟດ 4:29, ລ.ມ.) ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງແນ່ໃຈວ່າຄຳຊົມເຊີຍຂອງເຮົານັ້ນມາຈາກໃຈແທ້ໆບໍ່ແມ່ນເວົ້າເພື່ອຍ້ອງຍໍປະຈົບປະແຈງ. ເຮົາບໍ່ຄວນເວົ້າຫຼືຊົມເຊີຍຄົນອື່ນໃນສິ່ງທີ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ຄິດແບບນັ້ນ ແລະບໍ່ຄວນຫຼີກລ່ຽງທີ່ຈະໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ຈຳເປັນຖ້າເຮົາມີໜ້າທີ່ທີ່ຈະຕ້ອງເຮັດ. (ສຸພາສິດ 29:5) ເຮົາຈະເປັນຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດຖ້າເຮົາຊົມເຊີຍຄົນອື່ນຕໍ່ໜ້າແຕ່ລັບຫຼັງກໍເວົ້າຂວັນເຂົາເຈົ້າ. ອັກຄະສາວົກໂປໂລມີຄວາມຮັກແທ້ ເມື່ອລາວຂຽນຈົດໝາຍເຖິງຄລິດສະຕຽນໃນເມືອງໂກລິນໂທ ລາວຊົມເຊີຍພີ່ນ້ອງທີ່ເຮັດສິ່ງດີໆ. (1 ໂກລິນໂທ 11:2) ແຕ່ເມື່ອເຖິງເວລາທີ່ຕ້ອງໃຫ້ຄຳແນະນຳ ໂປໂລກໍອະທິບາຍເຫດຜົນກັບເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມນຸ້ມນວນແລະຈະແຈ້ງ.—1 ໂກລິນໂທ 11:20-22
ເຮົາສະແດງຄວາມຮັກແລະມີນໍ້າໃຈເອື້ອເຟື້ອໂດຍຊ່ວຍເຫຼືອພີ່ນ້ອງເມື່ອເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການ (ເບິ່ງຂໍ້ 12)
12. ເຮົາຈະສະແດງຄວາມຮັກແທ້ແນວໃດຕອນທີ່ສະແດງນໍ້າໃຈຕ້ອນຮັບແຂກ?
12 ມີນໍ້າໃຈຕ້ອນຮັບແຂກ. ພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ເຮົາເປັນຄົນເອື້ອເຟື້ອຕໍ່ພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາ. (ອ່ານ 1 ໂຢຮັນ 3:17) ແຕ່ເຮົາຕ້ອງມີແຮງກະຕຸ້ນທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບການມີນໍ້າໃຈຕ້ອນຮັບແຂກ. ເຮົາອາດຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍເຊີນຄົນມາກິນເຂົ້າຢູ່ເຮືອນສະເພາະໝູ່ສະໜິດ ຫຼືຄົນທີ່ສຳຄັນໃນປະຊາຄົມເທົ່ານັ້ນບໍ? ຂ້ອຍເຊີນສະເພາະຄົນທີ່ຈະໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດກັບຂ້ອຍໄດ້ເທົ່ານັ້ນບໍ? ຫຼືຂ້ອຍຈະເປັນຄົນເອື້ອເຟື້ອຕໍ່ພີ່ນ້ອງທີ່ບໍ່ສະໜິດ ຫຼືຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດເຮັດບາງຢ່າງເພື່ອຕອບແທນຂ້ອຍໄດ້?’ (ລືກາ 14:12-14) ລອງຄິດເຖິງສະຖານະການເຫຼົ່ານີ້: ຖ້າພີ່ນ້ອງມີບັນຫາເພາະຕັດສິນໃຈບໍ່ສະຫຼາດມາຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກເຮົາ ເຮົາຈະເຮັດແນວໃດ? ຫຼືຖ້າບາງຄົນທີ່ເຮົາເຊີນມາເຮືອນບໍ່ເຄີຍຂອບໃຈເຮົາເລີຍເດ ເຮົາຍັງຈະຊວນລາວອີກບໍ? ພະເຢໂຫວາບອກເຮົາວ່າ: “ໃຫ້ຍິນດີຕ້ອນຮັບກັນໂດຍບໍ່ຈົ່ມ.” (1 ເປໂຕ 4:9, ລ.ມ.) ເຮົາຈະມີຄວາມສຸກເມື່ອເຮົາເຮັດດ້ວຍແຮງກະຕຸ້ນທີ່ຖືກຕ້ອງ.—ກິດຈະການ 20:35
13. (ກ) ເມື່ອໃດທີ່ເຮົາຈະຕ້ອງມີຄວາມອົດທົນຫຼາຍຂຶ້ນ? (ຂ) ເຮົາຈະເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່ເພື່ອຊ່ວຍຄົນທີ່ອ່ອນແອ?
13 ຊ່ວຍຄົນທີ່ອ່ອນແອ. ຄຳສັ່ງຈາກຄຳພີໄບເບິນທີ່ໃຫ້ ‘ຊ່ອຍຄົນທີ່ອ່ອນແອ ແລະອົດທົນນຳທຸກໆຄົນ’ ຈະພິສູດຄວາມຮັກແທ້ຂອງເຮົາ. (1 ເທຊະໂລນີກ 5:14, ທ.ປ.) ພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນອາດເຄີຍເປັນຄົນອ່ອນແອແລະຕໍ່ມາເຂົາເຈົ້າກໍມີຄວາມເຊື່ອທີ່ເຂັ້ມແຂງ. ສ່ວນບາງຄົນຍັງຈຳເປັນທີ່ເຮົາຈະຕ້ອງອົດທົນແລະຊ່ວຍເຫຼືອເຂົາເຈົ້າຕໍ່ໆໄປ. ແຕ່ເຮົາຈະຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາອາດຈະໃຊ້ຄຳພີໄບເບິນເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈ ຊວນລາວໄປປະກາດນຳເຮົາ ຫຼືໃຊ້ເວລາຟັງລາວ. ເຮົາບໍ່ຄວນຄິດວ່າພີ່ນ້ອງຄົນນີ້ຄົນນັ້ນເປັນຄົນ “ເຂັ້ມແຂງ” ຫຼື “ອ່ອນແອ” ແຕ່ເຮົາຄວນຈື່ວ່າທຸກຄົນກໍມີທັງຈຸດແຂງແລະຈຸດອ່ອນ ແມ່ນແຕ່ອັກຄະສາວົກໂປໂລກໍຍັງຍອມຮັບວ່າລາວກໍອ່ອນແອ. (2 ໂກລິນໂທ 12:9, 10) ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງຊ່ວຍເຫຼືອກັນແລະໃຫ້ກຳລັງໃຈເຊິ່ງກັນແລະກັນ.
14. ເຮົາຄວນເຕັມໃຈເຮັດຫຍັງເພື່ອຮັກສາສັນຕິສຸກກັບພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາ?
14 ສ້າງສັນຕິສຸກ. ສັນຕິສຸກທີ່ເຮົາມີກັບພີ່ນ້ອງເປັນສິ່ງທີ່ມີຄ່າຫຼາຍ. ເຖິງວ່າເຮົາຮູ້ສຶກວ່າບາງຄົນອາດເຂົ້າໃຈເຮົາຜິດຫຼືປະຕິບັດກັບເຮົາແບບບໍ່ຍຸຕິທຳ ເຮົາກໍຄວນເຮັດທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາເຮັດໄດ້ເພື່ອສ້າງສັນຕິສຸກແລະຢູ່ຢ່າງສະຫງົບສຸກກັບທຸກຄົນ. (ອ່ານໂລມ 12:17, 18) ຖ້າເຮົາເຮັດໃຫ້ບາງຄົນເຈັບໃຈ ເຮົາກໍຕ້ອງຂໍໂທດລາວ ແຕ່ຄຳຂໍໂທດຕ້ອງມາຈາກໃຈຈິງ. ຕົວຢ່າງ: ແທນທີ່ຈະບອກວ່າ: “ຂ້ອຍຂໍໂທດເດີ ທີ່ເຈົ້າຮູ້ສຶກແບບນັ້ນ” ຄົງຈະດີກວ່າທີ່ຈະຍອມຮັບຜິດແລະເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍຂໍໂທດເດີ ທີ່ເວົ້າໃຫ້ເຈົ້າເຈັບໃຈ.” ສັນຕິສຸກເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນຫຼາຍໃນຊີວິດຄູ່. ຜົວເມຍບໍ່ຄວນທຳທ່າເຮັດຄືຮັກກັນເມື່ອຢູ່ຕໍ່ໜ້າຄົນອື່ນ ແຕ່ເມື່ອຢູ່ນຳກັນສອງຄົນພັດບໍ່ລົມກັນ ເວົ້າດູຖູກກັນ ຫຼືໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງຕໍ່ກັນ.
15. ເຮົາຈະໃຫ້ອະໄພຈາກໃຈຈິງໄດ້ແນວໃດ?
15 ໃຫ້ອະໄພຢ່າງໃຈກວ້າງ. ຖ້າມີບາງຄົນເຮັດໃຫ້ເຮົາເຄືອງໃຈ ເຮົາຕ້ອງໃຫ້ອະໄພແລະບໍ່ເກັບຄວາມເຈັບນັ້ນໄວ້. ເຮົາຄວນເຮັດແບບນີ້ເຖິງວ່າຄົນນັ້ນບໍ່ຮູ້ຕົວວ່າເຮັດໃຫ້ເຮົາເຄືອງໃຈ. ເຮົາໃຫ້ອະໄພຢ່າງໃຈກວ້າງໂດຍ ‘ອົດທົນກັນແລະກັນໃນຄວາມຮັກ ເອົາໃຈໃສ່ຖືຮັກສາຈິດໃຈອັນດຽວກັນແຫ່ງພະວິນຍານໄວ້ດ້ວຍເຄື່ອງຜູກມັດແຫ່ງຄວາມສຸກສຳລານ.’ (ເອເຟດ 4:2, 3) ເພື່ອເຮົາຈະໃຫ້ອະໄພຈາກໃຈແທ້ໆ ເຮົາຕ້ອງເຊົາຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ຄົນນັ້ນໄດ້ເຮັດກັບເຮົາ. ຄວາມຮັກ “ບໍ່ຈົດຈຳເລື່ອງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຈັບໃຈ.” (1 ໂກລິນໂທ 13:4, 5, ລ.ມ.) ທີ່ຈິງ ຖ້າເຮົາຍັງເກັບຄວາມຄຽດແຄ້ນໄວ້ ນັ້ນຈະທຳລາຍຄວາມສຳພັນທີ່ເຮົາມີກັບພີ່ນ້ອງລວມເຖິງພະເຢໂຫວານຳ. (ມັດທາຍ 6:14, 15) ຖ້າເຮົາອະທິດຖານເພື່ອຄົນທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເຄືອງໃຈ ນັ້ນກໍສະແດງວ່າເຮົາໃຫ້ອະໄພລາວແທ້ໆ.—ລືກາ 6:27, 28
16. ເຮົາຄວນຮູ້ສຶກແນວໃດກັບສິດທິພິເສດໃນວຽກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ?
16 ເສຍສະລະຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ. ເມື່ອເຮົາໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດໃນວຽກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ເຮົາສາມາດສະແດງຄວາມຮັກແທ້ຕໍ່ຄົນອື່ນໄດ້ໂດຍບໍ່ ‘ຫາຜົນປະໂຫຍດໃສ່ຕົວເອງ ແຕ່ໃຫ້ເຫັນແກ່ປະໂຫຍດຂອງຄົນອື່ນ.’ (1 ໂກລິນໂທ 10:24, ທ.ປ.) ຕົວຢ່າງ: ໃນການປະຊຸມໝວດແລະການປະຊຸມພາກ ພີ່ນ້ອງໃນພະແນກຕ້ອນຮັບສາມາດເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງປະຊຸມກ່ອນພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນ ແລະເຂົາເຈົ້າອາດຮູ້ສຶກວ່າຢາກຈອງບ່ອນນັ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດໃຫ້ຕົວເອງແລະຄອບຄົວ ແທນທີ່ຈະເປັນແບບນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າພັດເລືອກທີ່ຈະນັ່ງບ່ອນທີ່ບໍ່ຄ່ອຍດີໃນສ່ວນທີ່ໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ນັ່ງ. ໂດຍການເຮັດແບບນີ້ ເຂົາເຈົ້າກໍສະແດງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ. ເຈົ້າຈະຮຽນແບບຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ?
17. ຖ້າຄລິດສະຕຽນຄົນໜຶ່ງເຮັດບາບຮ້າຍແຮງຄວາມຮັກແທ້ຈະກະຕຸ້ນລາວໃຫ້ເຮັດຫຍັງ?
17 ສາລະພາບບາບແລະເຊົາເຮັດຜິດແບບລັບໆ. ພີ່ນ້ອງບາງຄົນໄດ້ເຮັດບາບຮ້າຍແຮງແລະພະຍາຍາມປົກປິດສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດ ນັ້ນອາດເປັນຍ້ອນເຂົາເຈົ້າອາຍຫຼືບໍ່ຢາກໃຫ້ຄົນອື່ນຜິດຫວັງ. (ສຸພາສິດ 28:13) ແຕ່ການປົກປິດບາບເປັນການບໍ່ສະແດງຄວາມຮັກ ເພາະມັນສົ່ງຜົນເສຍຕໍ່ຄົນທີ່ເຮັດບາບແລະຄົນອື່ນໆ. ຍ້ອນຫຍັງ? ຍ້ອນພະເຢໂຫວາອາດຈະບໍ່ອວຍພອນປະຊາຄົມດ້ວຍພະລັງບໍລິສຸດຂອງພະອົງແລະປະຊາຄົມກໍຈະບໍ່ມີຄວາມສະຫງົບສຸກ. (ເອເຟດ 4:30) ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າຄລິດສະຕຽນຄົນໜຶ່ງເຮັດບາບຮ້າຍແຮງ ຄວາມຮັກແທ້ຈະກະຕຸ້ນລາວໃຫ້ລົມເລື່ອງນັ້ນກັບຜູ້ເຖົ້າແກ່ເພື່ອໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອທີ່ຈຳເປັນ.—ຢາໂກໂບ 5:14, 15
18. ຄວາມຮັກແທ້ສຳຄັນຫຼາຍສໍ່າໃດ?
18 ຄວາມຮັກເປັນຄຸນລັກສະນະທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ. (1 ໂກລິນໂທ 13:13) ຄວາມຮັກຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຄົນເຫັນວ່າໃຜເປັນຜູ້ຕິດຕາມແທ້ຂອງພະເຍຊູແລະໃຜເປັນຜູ້ຮຽນແບບພະເຢໂຫວາເຊິ່ງເປັນບໍ່ເກີດຂອງຄວາມຮັກ. (ເອເຟດ 5:1, 2) ໂປໂລບອກວ່າຖ້າລາວບໍ່ມີຄວາມຮັກ ລາວກໍບໍ່ມີຄ່າຫຍັງ. (1 ໂກລິນໂທ 13:2) ຂໍໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ໆໄປ ບໍ່ພຽງແຕ່ “ດ້ວຍລົມປາກ” ແຕ່ “ດ້ວຍການກະທຳແລະດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ.”
