ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ໄດ້ຮັບການອວຍພອນຈາກການເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາບອກ
ຂ້ອຍກັບຜົວ ແລະອ້າຍກັບເມຍຂອງລາວໄດ້ຮັບເຊີນໃຫ້ເຮັດວຽກມອບໝາຍພິເສດຢ່າງໜຶ່ງ. ເຮົາບອກທັນທີວ່າ: “ພວກເຮົາຈະໄປ!” ເປັນຫຍັງເຮົາຕອບຮັບວຽກມອບໝາຍນີ້ ແລະພະເຢໂຫວາອວຍພອນເຮົາແນວໃດ? ທຳອິດ ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍເລົ່າກ່ຽວກັບຊີວິດຄວາມເປັນມາຂອງຂ້ອຍກ່ອນ.
ຂ້ອຍເກີດປີ 1923 ທີ່ເມືອງແຮັມສະເວີດ ໃນຢ໋ອກເຊີ ປະເທດອັງກິດ. ຂ້ອຍມີອ້າຍຊື່ ບ໋ອບ. ຕອນຂ້ອຍອາຍຸ 9 ປີ ພໍ່ຂອງເຮົາໄດ້ຮັບປຶ້ມຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ອະທິບາຍວ່າສາສະໜາປອມຫຼອກລວງຜູ້ຄົນແນວໃດ. ພໍ່ປະທັບໃຈຫຼາຍກັບສິ່ງທີ່ໄດ້ອ່ານ ແລະພໍ່ບໍ່ມັກຫົວໜ້າສາສະໜາທີ່ສອນຢ່າງໜຶ່ງແຕ່ເຮັດອີກຢ່າງໜຶ່ງ. ບໍ່ເທົ່າໃດປີຕໍ່ມາ ພີ່ນ້ອງ ບ໋ອບ ອັກກິນສັນມາທີ່ເຮືອນຂອງເຮົາແລະເປີດເຄື່ອງຫຼິ້ນແຜ່ນສຽງຄຳບັນລະຍາຍຂອງພີ່ນ້ອງຣັດເທີຝອດໃຫ້ຟັງ. ເຮົາຈຶ່ງຮູ້ວ່າຄຳບັນລະຍາຍນີ້ກັບປຶ້ມທີ່ພໍ່ອ່ານມາຈາກຄົນກຸ່ມດຽວກັນ. ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍເຊີນ ບ໋ອບ ອັກກິນສັນມາກິນເຂົ້າແລງທຸກມື້ ແລະໃຫ້ລາວຕອບຄຳຖາມກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນຫຼາຍຂໍ້. ລາວເຊີນພວກເຮົາໄປປະຊຸມທີ່ຈັດຢູ່ເຮືອນຂອງພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງເຊິ່ງຢູ່ຫ່າງອອກໄປບໍ່ເທົ່າໃດກິໂລແມັດ. ເຮົາເລີ່ມໄປປະຊຸມເປັນປະຈຳ ແລະມີການຕັ້ງປະຊາຄົມນ້ອຍໆໃນເມືອງແຮັມສະເວີດ. ບໍ່ດົນກໍມີຜູ້ຮັບໃຊ້ໂຊນ (ປັດຈຸບັນເອີ້ນວ່າຜູ້ດູແລໝວດ) ໄດ້ມາພັກກັບພວກເຮົາ ແລະກໍມີໄພໂອເນຍຈາກປະຊາຄົມໃກ້ຄຽງມາກິນເຂົ້າຮ່ວມກັນ. ພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີໃຫ້ຂ້ອຍແທ້ໆ.
ໄລຍະນັ້ນຄອບຄົວຂອງເຮົາເລີ່ມເປີດທຸລະກິດ ແຕ່ພໍ່ບອກອ້າຍຂ້ອຍວ່າ: “ຖ້າລູກຢາກເປັນໄພໂອເນຍ ເຮົາຕ້ອງເຊົາເຮັດທຸລະກິດ.” ອ້າຍບ໋ອບກໍເຫັນດີນຳ ຕອນອາຍຸ 21 ປີລາວກໍອອກຈາກເຮືອນເພື່ອເປັນໄພໂອເນຍ. ແລະອີກ 2 ປີຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍເປັນໄພໂອເນຍຕອນອາຍຸ 16 ປີ. ໃນວັນເສົາອາທິດຂ້ອຍຮັບໃຊ້ກັບພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນໆ ແຕ່ສ່ວນຫຼາຍວັນຈັນຫາວັນສຸກຂ້ອຍຕ້ອງໄປຮັບໃຊ້ຄົນດຽວ. ຂ້ອຍໃຊ້ເຄື່ອງຫຼິ້ນແຜ່ນສຽງແບບກະເປົ໋າຫິ້ວແລະບັດໃຫ້ຄຳພະຍານບັດນ້ອຍໆທີ່ມີຂໍ້ຄວາມສັ້ນໆຈາກຄຳພີໄບເບິນ. ພະເຢໂຫວາອວຍພອນຂ້ອຍໃຫ້ມີນັກສຶກສາຄົນໜຶ່ງທີ່ກ້າວໜ້າຫຼາຍ. ໃນທີ່ສຸດຫຼາຍຄົນໃນຄອບຄົວຂອງນັກສຶກສາຄົນນັ້ນກໍເຂົ້າມາໃນຄວາມຈິງ. ປີຕໍ່ມາຂ້ອຍໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຄູ່ກັບພີ່ນ້ອງແມຣີ ເຮັນແຊວ ແລະພວກເຮົາກໍຖືກສົ່ງໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ໃນເມືອງແຊັດເຊີເຊິ່ງເປັນເຂດທີ່ຍັງບໍ່ມີການມອບໝາຍ.
ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ຜູ້ຍິງກໍຕ້ອງເຮັດວຽກເພື່ອສະໜັບສະໜູນສົງຄາມ. ພວກນັກເທດນັກບວດໄດ້ຮັບການຍົກເວັ້ນບໍ່ໄດ້ໄປເຮັດສົງຄາມ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຄິດວ່າເຮົາກໍເປັນໄພໂອເນຍພິເສດ ຄົງຈະໄດ້ຮັບການຍົກເວັ້ນຄືກັນ ແຕ່ສານບໍ່ເຫັນດີນຳ ແລະຕັດສິນໃຫ້ຂ້ອຍຕິດຄຸກ 31 ມື້. ປີຕໍ່ມາ ຕອນທີ່ຂ້ອຍອາຍຸ 19 ປີ ຂ້ອຍຕ້ອງໄປສານຫຼາຍກວ່າ 2 ເທື່ອເພາະສະຕິຮູ້ສຶກຜິດຊອບລົບກວນຂ້ອຍບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມສົງຄາມ. ແນວໃດກໍຕາມ ທັງສອງເທື່ອນັ້ນເຂົາເຈົ້າກໍຍອມປ່ອຍຂ້ອຍໄປ. ປະສົບການທັງໝົດນີ້ ເຮັດຂ້ອຍຮູ້ວ່າພະລັງບໍລິສຸດໄດ້ຊ່ວຍຂ້ອຍ ແລະພະເຢໂຫວາກໍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໝັ້ນຄົງແລະເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ.—ເອຊາອີ 41:10, 13
ເພື່ອນຮ່ວມງານຄົນໃໝ່
ອາເທີ ແມັດທິວແລະຂ້ອຍໄດ້ພົບກັນໃນປີ 1946. ອາເທີຫາກໍຕິດຄຸກມາ 3 ເດືອນເພາະລາວບໍ່ຮ່ວມເຮັດສົງຄາມ ແຕ່ບໍ່ດົນລາວກໍຖືກປ່ອຍຕົວ ແລະໄປຮັບໃຊ້ກັບເດນນິດນ້ອງຊາຍຂອງລາວເຊິ່ງເປັນໄພໂອເນຍພິເສດໃນແຮັມສະເວີດ. ພໍ່ຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ສອນເລື່ອງພະເຢໂຫວາໃຫ້ຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍໆ ແລະເຂົາເຈົ້າຮັບບັບເຕມາຕອນທີ່ເປັນໄວຮຸ່ນ. ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກທີ່ເຂົາເຈົ້າເປັນໄພໂອເນຍນຳກັນ ເດນນິດກໍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ປະເທດອຽກລັງ ດັ່ງນັ້ນ ອາເທີຈຶ່ງຮັບໃຊ້ຄົນດຽວ. ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍປະທັບໃຈອາເທີເຊິ່ງເປັນໄພໂອເນຍທີ່ດຸໝັ່ນ. ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຊວນອາເທີມາຢູ່ນຳ. ຕອນທີ່ຂ້ອຍກັບໄປຢາມພໍ່ແມ່ ຂ້ອຍກັບອາເທີມັກຈະຊ່ວຍກັນລ້າງຖ້ວຍຫຼັງຈາກກິນເຂົ້າແລ້ວ. ສຸດທ້າຍ ເຮົາກໍເລີ່ມສົ່ງຈົດໝາຍຫາກັນ. ໃນລະຫວ່າງປີ 1948 ອາເທີຕ້ອງຕິດຄຸກອີກ 3 ເດືອນ. ພວກເຮົາໄດ້ແຕ່ງດອງໃນເດືອນ ມັງກອນ ປີ 1949 ແລະເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາແມ່ນພະຍາຍາມຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາຕໍ່ໄປເລື້ອຍໆ. ເຮົາໃຊ້ເງິນຢ່າງປະຢັດ ແລະໃຊ້ມື້ພັກເພື່ອຫາລາຍໄດ້ເສີມໂດຍເຮັດວຽກເກັບໝາກໄມ້. ເຮົາເປັນໄພໂອເນຍຕໍ່ໄປໄດ້ ຍ້ອນພະເຢໂຫວາອວຍພອນເຮົາ.
ໃນແຮັມສະເວີດບໍ່ດົນຫຼັງຈາກແຕ່ງດອງໃນປີ 1949
ຜ່ານໄປປີປາຍ ເຮົາກໍໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ໄປທີ່ອຽກລັງເໜືອ ໂດຍໄປທີ່ເມືອງອາມາກ່ອນ ແລະຕໍ່ມາກໍໄປເມືອງນິວລີ ທັງສອງເມືອງສ່ວນຫຼາຍເປັນເຂດກາໂຕລິກ ຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນມີອະຄະຕິທາງສາສະໜາຢ່າງຮຸນແຮງ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງປະກາດຢ່າງລະມັດລະວັງ ແລະຕັດສິນໃຈຢ່າງດີ. ເຮົາຈັດການປະຊຸມຢູ່ບ້ານຂອງພີ່ນ້ອງຜົວເມຍຄູ່ໜຶ່ງເຊິ່ງຫ່າງຈາກບ່ອນທີ່ເຮົາຢູ່ 16 ກິໂລແມັດແລະມີປະມານ 8 ຄົນເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມ. ບາງເທື່ອເຮົາກໍນອນຄ້າງຄືນຢູ່ຫັ້ນ. ເຮົານອນຢູ່ພື້ນແລະຕື່ນມາກໍກິນອາຫານເຊົ້ານຳກັນ. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ຮູ້ວ່າຕອນນີ້ມີພະຍານພະເຢໂຫວາຫຼາຍຄົນຢູ່ໃນເຂດນີ້.
“ພວກເຮົາຈະໄປ!”
ບ໋ອບອ້າຍຂ້ອຍແລະເອື້ອຍໃພ້ຊື່ລາຕີເປັນໄພໂອເນຍພິເສດທີ່ຮັບໃຊ້ໃນອຽກລັງເໜືອ. ໃນປີ 1952 ພວກເຮົາ 4 ຄົນເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມພາກໃນເມືອງເບວແຟັດ. ພີ່ນ້ອງຊາຍທ້ອງຖິ່ນຄົນໜຶ່ງໃຈດີໃຫ້ເຮົາທັງ 4 ຄົນພັກຢູ່ບ້ານຂອງລາວຮ່ວມກັບພີ່ນ້ອງເພລ ຮິວສເຊິ່ງເປັນເປັນຜູ້ດູແລໃນສາຂາອັງກິດ. ມີຄືນໜຶ່ງເຮົາໄດ້ພິຈາລະນາປຶ້ມທາງຂອງພະເຈົ້າເປັນຄວາມຮັກ (ພາສາອັງກິດ) ເຊິ່ງອອກແບບມາເພື່ອຄົນໃນອຽກລັງໂດຍສະເພາະ. ເພລ ຮິວສ ອະທິບາຍວ່າມັນເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະປະກາດກັບຄົນກາໂຕລິກໃນສາທາລະນະລັດອຽກລັງ. ພວກພີ່ນ້ອງຖືກບັງຄັບໃຫ້ອອກຈາກບ່ອນຢູ່ອາໄສ ແລະພວກຫົວໜ້າສາສະໜາກໍຍົວະເຍົ້າຜູ້ຄົນໃຫ້ທຳຮ້າຍພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາ. ເພລ ຮິວສເວົ້າວ່າ: “ເຮົາຢາກໄດ້ຄູ່ສົມລົດທີ່ມີລົດເພື່ອໄປແຈກຈ່າຍປຶ້ມຫົວນ້ອຍໆນີ້ທົ່ວປະເທດ.” * (ເບິ່ງໄຂເງື່ອນ) ຕອນນັ້ນແຫຼະທີ່ເຮົາບອກວ່າ: “ພວກເຮົາຈະໄປ!”
ໄພໂອເນຍຄົນອື່ນໆຢູ່ເທິງລົດຈັກສາມລໍ້
ໃນດູບະແລງ ບ່ອນໜຶ່ງທີ່ພີ່ນ້ອງໄພໂອເນຍສາມາດພັກໄດ້ຕະຫຼອດແມ່ນເຮືອນຂອງມາ ຣັດແລນ ເຊິ່ງເປັນພີ່ນ້ອງຍິງທີ່ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່ມາຫຼາຍປີ. ມີໄລຍະໜຶ່ງເຮົາກໍໄດ້ໄປພັກທີ່ນັ້ນຄືກັນ ແລະເຮົາໄດ້ຂາຍສົມບັດບາງຢ່າງທີ່ເຮົາມີ. ຈາກນັ້ນເຮົາທັງ 4 ຄົນກໍຂີ່ລົດຈັກສາມລໍ້ຂອງບ໋ອບເພື່ອໄປຊອກຊື້ລົດໃຫຍ່. ເຮົາພົບລົດມືສອງທີ່ມີສະພາບດີຄັນໜຶ່ງ ແຕ່ເຮົາຂໍຜູ້ຂາຍຂັບລົດມາສົ່ງໃຫ້ເຮົາເພາະວ່າພວກເຮົາຂັບລົດໃຫຍ່ບໍ່ເປັນຈັກຄົນ. ອາເທີໃຊ້ເວລາໃນຕອນແລງນັ່ງຢູ່ເທິງຕຽງທຳທ່າໃສ່ເກຍຂັບລົດ. ເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາ ຕອນທີ່ລາວພະຍາຍາມຂັບລົດອອກຈາກບ່ອນມ້ຽນລົດ ພີ່ນ້ອງມິວດຣິດ ວິວລິດ ຜ່ານມາທາງນັ້ນພໍດີ (ເຊິ່ງຕໍ່ມາພີ່ນ້ອງຄົນນີ້ແຕ່ງດອງກັບຈອນ ບຣາ). ລາວຂັບລົດເປັນ! ລາວສອນພວກເຮົາຂັບລົດ ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຮົາກໍພ້ອມທີ່ຈະອອກເດີນທາງ.
ລົດໃຫຍ່ແລະລົດເຮືອນຂອງເຮົາ
ຈາກນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງຊອກຫາບ່ອນພັກ. ພີ່ນ້ອງບອກພວກເຮົາວ່າຢ່າຢູ່ໃນລົດເຮືອນເພາະອາດຖືກພວກທີ່ຕໍ່ຕ້ານຈູດໄຟເຜົາໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງຊອກຫາບ້ານທີ່ຈະພັກ ແຕ່ກໍບໍ່ມີຈັກຫຼັງ. ໃນຄືນນັ້ນພວກເຮົາທັງ 4 ຄົນຈຶ່ງໄດ້ນອນໃນລົດ. ມື້ຕໍ່ມາບ່ອນພັກທີ່ເຮົາຫາໄດ້ມີແຕ່ລົດເຮືອນຄັນນ້ອຍໆທີ່ມີຕຽງນອນສອງຊັ້ນ ແລະມັນກໍໄດ້ກາຍມາເປັນເຮືອນຂອງເຮົາ. ແຕ່ໜ້າແປກໃຈທີ່ພວກເຮົາບໍ່ມີບັນຫາໃນການຈອດລົດຢູ່ບໍລິເວນພື້ນທີ່ຂອງເຈົ້າຂອງຟາມທີ່ໃຈດີ. ພວກເຮົາໄປປະກາດໃນເຂດໜຶ່ງເຊິ່ງຫ່າງໄກຈາກລົດເຮືອນປະມານ 16-24 ກິໂລແມັດ. ຫຼັງຈາກຍ້າຍໄປເຂດໃໝ່ ພວກເຮົາກໍຈະກັບມາຢາມຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ບໍລິເວນທີ່ເຮົາຈອດລົດໄວ້.
ພວກເຮົາໄດ້ປະກາດທົ່ວພາກຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຂອງສາທາລະນະລັດອຽກລັງເຊິ່ງບໍ່ຄ່ອຍມີການຕໍ່ຕ້ານ. ເຮົາໄດ້ໃຫ້ປຶ້ມເຫຼັ້ມນ້ອຍຫຼາຍກວ່າ 20.000 ເຫຼັ້ມ ແລະໄດ້ສົ່ງລາຍຊື່ຜູ້ທີ່ສົນໃຈທັງໝົດໃຫ້ກັບສຳນັກງານສາຂາອັງກິດ. ເປັນພອນແທ້ໆທີ່ຕອນນີ້ມີພະຍານພະເຢໂຫວາໜຶ່ງຮ້ອຍຄົນໃນເຂດນີ້!
ກັບໄປອັງກິດແລ້ວໄປສະກັອດແລນຕໍ່
ບໍ່ເທົ່າໃດປີຕໍ່ມາ ເຮົາກໍໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ໄປພາກໃຕ້ຂອງລອນດອນ. ບໍ່ເທົ່າໃດອາທິດຫຼັງຈາກນັ້ນ ພີ່ນ້ອງຈາກສຳນັກງານສາຂາອັງກິດໄດ້ໂທຫາອາເທີ ແລະຂໍໃຫ້ລາວເລີ່ມວຽກເດີນໝວດໃນຕອນເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາ! ເຮົາຖືກຝຶກຊ້ອມໜຶ່ງອາທິດ ແລ້ວເຮົາກໍເລີ່ມເດີນໝວດໃນສະກ໋ອດແລນ ອາເທີບໍ່ຄ່ອຍມີເວລາຫຼາຍໃນການກຽມຄຳບັນລະຍາຍຂອງລາວ ແຕ່ລາວກໍເຕັມໃຈເຮັດວຽກມອບໝາຍທຸກຢ່າງເຖິງວ່າວຽກນັ້ນຈະຍາກຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ. ຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງລາວໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍຫຼາຍແທ້ໆ. ເຮົາມັກເຮັດວຽກເດີນໝວດ ເປັນເວລາຫຼາຍປີທີ່ເຮົາຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນເຂດທີ່ຍັງບໍ່ມີການມອບໝາຍ ເມື່ອເຮົາເດີນໝວດເຮົາກໍມີຄວາມສຸກກັບການໄດ້ຢູ່ຮ່ວມກັບພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງຂອງເຮົາ.
ເມື່ອອາເທີຖືກເຊີນໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດໃນປີ 1962 ເຮົາຕ້ອງໄດ້ຕັດສິນໃຈຄັ້ງໃຫຍ່ ເພາະຫຼັກສູດນີ້ໃຊ້ເວລາ 10 ເດືອນ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ໄປກັບລາວເພາະບໍ່ໄດ້ຖືກເຊີນ. ເຮົາຈຶ່ງເຫັນດີວ່າອາເທີຄວນຕອບຮັບຄຳເຊີນນີ້. ເນື່ອງຈາກຂ້ອຍຈະບໍ່ມີຄູ່ໄພໂອເນຍ ສຳນັກງານສາຂາຈຶ່ງສົ່ງຂ້ອຍກັບໄປເປັນໄພໂອເນຍພິເສດໃນແຮັມສະເວີດ. ພໍຮອດໜຶ່ງປີອາເທີກໍກັບມາ ລາວໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ດູແລພາກ ເຊິ່ງເຂດທີ່ເຮົາຕ້ອງຮັບຜິດຊອບມີສະກ໋ອດແລນ ທາງເໜືອຂອງອັງກິດ ແລະອຽກລັງເໜືອ
ເຂດມອບໝາຍໃໝ່ໃນອຽກລັງ
ໃນປີ 1964 ອາເທີໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ສາຂາໃນສາທາລະນະລັດອຽກລັງ. ທຳອິດຂ້ອຍກັງວົນເລື່ອງການໄປເບເທນ ເພາະຂ້ອຍມັກຮັບໃຊ້ແບບເດີນທາງ. ແຕ່ເມື່ອຄິດຄືນຫຼັງ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈຫຼາຍສຳລັບສິດທິພິເສດທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ໃນເບເທນ. ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າຖ້າເຮົາຕອບຮັບວຽກຮັບມອບໝາຍເຖິງວ່າເຮົາຈະບໍ່ມັກວຽກນັ້ນ ພະເຢໂຫວາຈະອວຍພອນເຮົາສະເໝີ. ໃນເບເທນຂ້ອຍເຮັດວຽກຫ້ອງການ ແພ໋ກໜັງສື ແຕ່ງກິນ ແລະອານະໄມ. ບາງເທື່ອຂ້ອຍກໍໄດ້ໄປກັບຜົວເຊິ່ງເຮັດວຽກເປັນຜູ້ດູແລພາກ ເຮົາຈຶ່ງໄດ້ພົບພີ່ນ້ອງທົ່ວປະເທດ. ການເຮັດວຽກນີ້ແລະການໄດ້ເຫັນນັກສຶກສາກ້າວໜ້າໃນຄວາມຈິງເຮັດໃຫ້ເຮົາຜູກພັນກັບພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາໃນອຽກລັງ. ນີ້ເປັນພອນແທ້ໆ!
ເຫດການທີ່ສຳຄັນຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາໃນອຽກລັງ
ການປະຊຸມນານາຊາດຄັ້ງທຳອິດໃນອຽກລັງຈັດຂຶ້ນຢູ່ດູບະແລງປີ 1965. * (ເບິ່ງໄຂເງື່ອນ) ເຖິງວ່າຈະມີການຕໍ່ຕ້ານທີ່ຮຸນແຮງ ແຕ່ການປະຊຸມໃຫຍ່ເທື່ອນີ້ກໍປະສົບຜົນສຳເລັດຫຼາຍ. ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມທັງໝົດມີ 3.948 ຄົນ ແລະມີ 65 ຄົນຮັບບັບເຕມາ. ພີ່ນ້ອງທີ່ເປັນຕົວແທນຈາກຕ່າງປະເທດຈຳນວນ 3.500 ຄົນພັກຢູ່ເຮືອນຂອງຊາວເມືອງດູບະແລງ. ເຈົ້າຂອງເຮືອນທີ່ໃຫ້ພັກໄດ້ຮັບຈົດໝາຍຂອບໃຈຈາກພີ່ນ້ອງ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍຊົມເຊີຍການປະພຶດທີ່ດີຂອງພີ່ນ້ອງຄືກັນ ການປະຊຸມເທື່ອນີ້ເຮັດໃຫ້ເກີດການປ່ຽນແປງທີ່ດີແທ້ໆໃນອຽກລັງ.
ອາເທີທັກທາຍພີ່ນ້ອງນາທານ ນໍ ຕອນທີ່ມາຮອດປະຊຸມພາກໃນປີ 1965
ອາເທີໄດ້ອອກ “ໜັງສືຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບເລື່ອງໃນຄຳພີໄບເບິນ” ໃນພາສາເກລິກປີ 1983
ໃນປີ 1966 ທັງອຽກລັງເໜືອແລະໃຕ້ໄດ້ເປັນລວມເປັນໜຶ່ງດຽວເຊິ່ງຢູ່ພາຍໃຕ້ການດູແລຂອງສຳນັກງານສາຂາດູບະແລງ. ຄວາມເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນນີ້ແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍຈາກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນເກາະອື່ນໆໂດຍທົ່ວໄປ ເພາະຜູ້ຄົນມີການແບ່ງແຍກຍ້ອນການເມືອງແລະສາສະໜາ. ເຮົາຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍທີ່ເຫັນຄົນກາໂຕລິກຫຼາຍຄົນເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາແລະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຮ່ວມກັບພີ່ນ້ອງທີ່ເຄີຍເປັນໂປຣແຕສະຕັງ.
ວຽກມອບໝາຍທີ່ປ່ຽນແປງຢ່າງສິ້ນເຊີງ
ໃນປີ 2011 ຊີວິດຂອງເຮົາກໍປ່ຽນໄປ ເມື່ອສຳນັກສາຂາອັງກິດແລະອຽກລັງໄດ້ຍຸບລວມກັນ ເຮົາຈຶ່ງຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຢູ່ເບເທນລອນດອນ. ຕອນນັ້ນ ອາເທີເລີ່ມເປັນພະຍາດພາກິນສັນ (ພະຍາດເສັ້ນປະສາດກະຕຸກເຊິ່ງເກີດຈາກການເສື່ອມຂອງສະໝອງ). ໜ້າເສົ້າໃຈ ວັນທີ 20 ພຶດສະພາ 2015 ຜົວທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍກໍຕາຍຈາກໄປຕອນອາຍຸ 66 ປີ.
ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ຫົວໃຈຂ້ອຍແຕກສະຫຼາຍ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຊຶມເສົ້າແລະເສຍໃຈຫຼາຍ. ທີ່ຜ່ານມາອາເທີຢູ່ຂ້າງໆຂ້ອຍສະເໝີ. ຂ້ອຍຄິດຮອດລາວຫຼາຍແທ້ໆ! ແຕ່ເຈົ້າຮູ້ບໍ ເມື່ອຜ່ານສະພາບການແບບນີ້ເຈົ້າຈະໃກ້ຊິດພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຮູ້ວ່າພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນໆຮັກອາເທີຫຼາຍສໍ່າໃດ. ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຈົດໝາຍຈາກພີ່ນ້ອງຈາກອຽກລັງ ອັງກິດ ແລະສະຫະລັດອາເມຣິກາ. ຈົດໝາຍເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍຫຼາຍ ບໍ່ວ່າຈະເປັນຈົດໝາຍຈາກເດນນິດນ້ອງຊາຍຂອງອາເທີ ເມວິດເມຍຂອງລາວ ແລະຣູດກັບຈູດີ້ເຊິ່ງເປັນຫຼານສາວຂອງຂ້ອຍ ສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຂຽນໄດ້ຊ່ວຍຂ້ອຍຫຼາຍເກີນກວ່າທີ່ຈະພັນລະນາໄດ້.
ຂໍ້ພະຄຳພີທີ່ໃຫ້ກຳໃຈຂ້ອຍຫຼາຍແມ່ນເອຊາອີ 30:18 ທີ່ບອກວ່າ: ‘ພະເຢໂຫວາຈະຄອຍຖ້າຢູ່ເພື່ອຈະໄດ້ໂຜດພະຄຸນໃຫ້ທ່ານທັງຫຼາຍແລະເພາະເຫດນັ້ນພະອົງຈະສະເດັດຂຶ້ນໄປສູງຈຶ່ງໄດ້ອີ່ດູແກ່ພວກທ່ານ. ເຫດວ່າພະເຢໂຫວາແມ່ນພະເຈົ້າຜູ້ຕັດສິນ. ຄົນທັງປວງທີ່ປົງໃຈໃນພະອົງກໍເປັນສຸກຫຼາຍ.’ ຂໍ້ນີ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍແທ້ໆທີ່ຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາອົດທົນຄອຍຖ້າທີ່ຈະແກ້ໄຂບັນຫາທັງໝົດຂອງພວກເຮົາແລະຈະໃຫ້ວຽກມອບໝາຍທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນກັບພວກເຮົາໃນໂລກໃໝ່ຂອງພະອົງ.
ເມື່ອຄິດເຖິງຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາຊີ້ນຳແລະອວຍພອນວຽກປະກາດໃນປະເທດອຽກລັງ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນກຽດທີ່ໄດ້ເປັນໜຶ່ງໃນຫຼາຍໆຄົນທີ່ໄດ້ຊ່ວຍໃນວຽກນີ້. ເປັນຄວາມຈິງທີ່ວ່າການເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາບອກຈະເຮັດໃຫ້ໄດ້ຮັບການອວຍພອນສະເໝີ.
