ໃຫ້ເຮົາເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວຄືພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວ
‘ຂ້າພະເຈົ້າຂໍ . . . ໃຫ້ເຂົາທັງປວງເປັນໜຶ່ງດຽວເໝືອນດັ່ງພະບິດາຢູ່ໃນ [“ເປັນໜຶ່ງດຽວກັບ,” ລ.ມ.] ຂ້າພະເຈົ້າ.’—ໂຢຮັນ 17:20, 21
1, 2. (ກ) ຄັ້ງສຸດທ້າຍທີ່ພະເຍຊູອະທິດຖານກັບອັກຄະສາວົກ ເພິ່ນໄດ້ຂໍຫຍັງ? (ຂ) ເປັນຫຍັງພະເຍຊູຈຶ່ງເປັນຫ່ວງເລື່ອງຄວາມເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ?
ໃນລະຫວ່າງທີ່ພະເຍຊູກິນອາຫານຄາບສຸດທ້າຍກັບອັກຄະສາວົກ ເລື່ອງທີ່ເພິ່ນເປັນຫ່ວງຄືຄວາມເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ. ຕອນທີ່ເພິ່ນອະທິດຖານກັບເຂົາເຈົ້າ ເພິ່ນເວົ້າວ່າຢາກໃຫ້ພວກລູກສິດເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນຄືກັບທີ່ເພິ່ນແລະພໍ່ເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ. (ອ່ານໂຢຮັນ 17:20, 21) ຖ້າລູກສິດຂອງພະເຍຊູເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ ນີ້ຈະພິສູດໃຫ້ຄົນອື່ນໆເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາໄດ້ສົ່ງພະເຍຊູມາເທິງໂລກ. ຜູ້ຄົນຈະໄດ້ຮູ້ວ່າໃຜເປັນລູກສິດແທ້ຂອງພະເຍຊູກໍໂດຍເບິ່ງຈາກຄວາມຮັກທີ່ເຂົາເຈົ້າສະແດງຕໍ່ກັນ ແລະຄວາມຮັກນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນຫຼາຍຂຶ້ນ.—ໂຢຮັນ 13:34, 35
2 ເຮົາເຂົ້າໃຈເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງໃນຄືນນັ້ນພະເຍຊູລົມກ່ຽວກັບຄວາມເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນຫຼາຍແທ້ໆ ເພາະເພິ່ນສັງເກດເຫັນວ່າພວກອັກຄະສາວົກຍັງບໍ່ເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນເທື່ອ. ຕົວຢ່າງ: ພວກອັກຄະສາວົກຖຽງກັນວ່າ: “ຜູ້ໃດແຕ່ພວກເຂົາຈະເປັນທີ່ຖືວ່າເປັນຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ສຸດ” ເຊິ່ງກ່ອນໜ້ານີ້ກໍເຄີຍຖຽງກັນມາແລ້ວ. (ລືກາ 22:24-27; ມາລະໂກ 9:33, 34) ນອກຈາກນັ້ນ ຢາໂກໂບແລະໂຢຮັນກໍເຄີຍຂໍໃຫ້ພະເຍຊູມອບຕຳແໜ່ງທີ່ສຳຄັນໃນລັດຖະບານສະຫວັນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ.—ມາລະໂກ 10:35-40
3. ສິ່ງໃດອາດເຮັດໃຫ້ລູກສິດຂອງພະເຍຊູບໍ່ເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ ແລະເຮົາຈະພິຈາລະນາຄຳຖາມຫຍັງ?
3 ການຢາກໄດ້ອຳນາດແລະຕຳແໜ່ງບໍ່ແມ່ນສິ່ງດຽວທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ລູກສິດຂອງພະຄລິດບໍ່ເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ. ການມີອະຄະຕິແລະຄວາມກຽດຊັງກໍເປັນອີກສິ່ງໜຶ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນໃນສະໄໝຂອງພະເຍຊູແຕກແຍກກັນ. ລູກສິດຂອງພະເຍຊູກໍຕ້ອງເອົາຊະນະຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ດີແບບນີ້. ໃນບົດຄວາມນີ້ເຮົາຈະພິຈາລະນາຄຳຖາມທີ່ວ່າ: ພະເຍຊູເຮັດແນວໃດກັບອະຄະຕິ? ເພິ່ນຊ່ວຍລູກສິດແນວໃດໃຫ້ເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນແລະປະຕິບັດກັບຄົນອື່ນຢ່າງບໍ່ລຳອຽງ? ຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູແລະສິ່ງທີ່ເພິ່ນສອນຊ່ວຍເຮົາແນວໃດໃຫ້ຮັກສາຄວາມເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ?
ພະເຍຊູແລະລູກສິດເຈິກັບອະຄະຕິ
4. ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງທີ່ພະເຍຊູເຈິອະຄະຕິ.
4 ແມ່ນແຕ່ພະເຍຊູກໍຍັງເຈິກັບອະຄະຕິ. ເມື່ອຟີລິບບອກນະທານາເອນວ່າລາວໄດ້ພົບເມຊີແລ້ວ ນະທານາເອນກໍເວົ້າວ່າ: “ສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງອັນດີຈະມາແຕ່ເມືອງນາຊາເລດໄດ້ຫຼື?” (ໂຢຮັນ 1:46) ນະທານາເອນຄົງຮູ້ວ່າເມຊີຈະເກີດຢູ່ເບດເລເຫມຕາມທີ່ພະຍາກອນໄວ້ໃນມີເກ 5:2. ລາວອາດຄິດວ່າເມືອງນາຊາເລດຄົງຈະບໍ່ມີຄວາມສຳຄັນພໍທີ່ຈະເປັນບ້ານເກີດຂອງເມຊີໄດ້. ນອກຈາກນັ້ນ ພວກຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ເປັນຄົນສຳຄັນຂອງຄົນຢູເດກໍຍັງໄດ້ເວົ້າດູຖູກພະເຍຊູຍ້ອນເພິ່ນມາຈາກແຂວງຄາລິເລ. (ໂຢຮັນ 7:52) ຄົນຢູເດຫຼາຍຄົນຄິດວ່າຄົນຄາລິເລຕໍ່າຕ້ອຍກວ່າ. ສ່ວນຄົນຢິວຄົນອື່ນໆກໍດູຖູກພະເຍຊູໂດຍເອີ້ນເພິ່ນວ່າຄົນສະມາລີ. (ໂຢຮັນ 8:48) ເນື່ອງຈາກຄົນສະມາລີບໍ່ແມ່ນຄົນໃນຊາດດຽວກັນກັບຄົນຢິວ ແລະສາສະໜາກໍແຕກຕ່າງກັນ. ດັ່ງນັ້ນ ທັງຄົນຢູເດແລະຄົນຄາລິເລຈຶ່ງບໍ່ມັກໃຫ້ກຽດຄົນສະມາລີ ແລະບໍ່ຢາກຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບເຂົາເຈົ້າ.—ໂຢຮັນ 4:9
ເພື່ອຈະຮັກສາຄວາມເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນໄດ້ ລູກສິດຂອງພະເຍຊູຕ້ອງປ່ຽນຄວາມຄິດຂອງເຂົາເຈົ້າ
5. ລູກສິດຂອງພະເຍຊູເຈິກັບອະຄະຕິຫຍັງແດ່?
5 ພວກຫົວໜ້າສາສະໜາຄົນຢິວຍັງໄດ້ດູຖູກພວກລູກສິດຂອງພະເຍຊູ. ພວກຟາລິຊຽນເອີ້ນເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ເປັນຄົນທີ່ຖືກສາບແຊ່ງ.” (ໂຢຮັນ 7:47-49, ລ.ມ.) ພວກຟາລິຊຽນເບິ່ງວ່າຜູ້ໃດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນສອນສາສະໜາຢິວແລະບໍ່ເຮັດຕາມທຳນຽມຂອງເຂົາເຈົ້າກໍເປັນຄົນທີ່ບໍ່ມີຄ່າແລະເປັນຄົນທຳມະດາ. (ກິດຈະການ 4:13) ການທີ່ພະເຍຊູແລະລູກສິດຕ້ອງເຈິກັບອະຄະຕິກໍເປັນຍ້ອນຜູ້ຄົນໃນສະໄໝນັ້ນພູມໃຈຫຼາຍໃນສາສະໜາ ຖານະທາງສັງຄົມ ແລະເຊື້ອຊາດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ອະຄະຕິນີ້ຍັງສົ່ງຜົນຕໍ່ລູກສິດແລະວິທີທີ່ເຂົາເຈົ້າເບິ່ງຄົນອື່ນ. ເພື່ອຈະຮັກສາຄວາມເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນໄດ້ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງປ່ຽນວິທີຄິດໃໝ່.
6. ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງວ່າອະຄະຕິສົ່ງຜົນຕໍ່ເຮົາແນວໃດ?
6 ໃນທຸກມື້ນີ້ເຮົາຢູ່ໃນໂລກທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍອະຄະຕິ. ຄົນອື່ນອາດຈະມີອະຄະຕິກັບເຮົາ ຫຼືບາງເທື່ອເຮົາກໍອາດຈະມີອະຄະຕິກັບຄົນອື່ນ. ພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ຕອນນີ້ເປັນໄພໂອເນຍໃນອົດສະຕຣາລີບອກວ່າ: “ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນຄົນຜິວຂາວປະຕິບັດກັບຄົນພື້ນເມືອງອະບໍລິຈິນນໍຢ່າງບໍ່ຍຸຕິທຳທັງໃນອະດີດແລະຕອນນີ້ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກກຽດຊັງຄົນຜິວຂາວຫຼາຍຂຶ້ນ.” ຄວາມກຽດຊັງຂອງລາວແຮງເພີ່ມຂຶ້ນໄປອີກເພາະມີບາງຄົນປະຕິບັດບໍ່ດີກັບລາວ. ພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງຈາກການາດາບອກວ່າ: “ຂ້ອຍຄິດວ່າຄົນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງໄດ້ເໜືອກວ່າຄົນອື່ນ.” ຜົນກໍຄືມັນເຮັດໃຫ້ລາວບໍ່ມັກຄົນທີ່ເວົ້າພາສາອັງກິດ.
7. ພະເຍຊູເຮັດແນວໃດກັບອະຄະຕິ?
7 ໃນທຸກມື້ນີ້ກໍຄືກັບກັນສະໄໝຂອງພະເຍຊູ ຄວາມຮູ້ສຶກມີອະຄະຕິກໍຮຸນແຮງຫຼາຍແລະປ່ຽນຍາກ. ພະເຍຊູເຮັດແນວໃດກັບອະຄະຕິນີ້? ທຳອິດ ພະເຍຊູບໍ່ເຄີຍມີອະຄະຕິແລະຄວາມລຳອຽງເລີຍ. ເພິ່ນປະກາດກັບທຸກຄົນບໍ່ວ່າຈະລວຍຫຼືທຸກ ທັງກັບຟາລິຊຽນແລະສະມາລີ ແລະແມ່ນແຕ່ກັບຄົນເກັບພາສີແລະຄົນບາບ. ທີສອງ ພະເຍຊູທັງສອນລູກສິດແລະເຮັດໃຫ້ເຫັນເປັນຕົວຢ່າງວ່າບໍ່ຄວນສົງໄສຫຼືມີອະຄະຕິກັບຄົນອື່ນ.
ເອົາຊະນະອະຄະຕິດ້ວຍຄວາມຮັກແລະຄວາມຖ່ອມ
8. ອັນໃດຄືຫຼັກການທີ່ສຳຄັນທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນ? ຂໍໃຫ້ອະທິບາຍ
8 ພະເຍຊູສອນຫຼັກການສຳຄັນເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ລູກສິດເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວ. ເພິ່ນບອກລູກສິດວ່າ: “ທ່ານທັງຫຼາຍເປັນພີ່ນ້ອງກັນທຸກຄົນ.” (ອ່ານມັດທາຍ 23:8, 9) ໃນແງ່ໜຶ່ງ ພວກເຮົາເປັນພີ່ນ້ອງກັນເພາະເຮົາເປັນລູກຫຼານຂອງອາດາມ. (ກິດຈະການ 17:26) ນອກຈາກນັ້ນ ພະເຍຊູຍັງອະທິບາຍວ່າລູກສິດຂອງເພິ່ນເປັນພີ່ນ້ອງກັນເພາະເຂົາເຈົ້າມີພໍ່ເທິງສະຫວັນອົງດຽວກັນກໍຄືພະເຢໂຫວາ. (ມັດທາຍ 12:50) ເຂົາເຈົ້າຍັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄອບຄົວພະເຈົ້າ ແລະເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນເພາະມີຄວາມຮັກແລະຄວາມເຊື່ອ. ນີ້ເປັນເຫດຜົນທີ່ພວກອັກຄະສາວົກເອີ້ນຄລິດສະຕຽນຄົນອື່ນໆວ່າພີ່ນ້ອງໃນຈົດໝາຍທີ່ຂຽນເຖິງປະຊາຄົມຕ່າງໆ.—ໂລມ 1:13; 1 ເປໂຕ 2:17; 1 ໂຢຮັນ 3:13
9, 10. (ກ) ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ມີເຫດຜົນທີ່ຄົນຢິວຈະພູມໃຈໃນເຊື້ອຊາດຂອງຕົວເອງ? (ຂ) ພະເຍຊູສອນແນວໃດວ່າການດູຖູກຄົນທີ່ບໍ່ແມ່ນເຊື້ອຊາດດຽວກັນເປັນເລື່ອງທີ່ຜິດ? (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ)
9 ຫຼັງຈາກທີ່ພະເຍຊູບອກລູກສິດວ່າເຂົາເຈົ້າຄວນເບິ່ງກັນແລະກັນເປັນຄືກັບພີ່ນ້ອງ ເພິ່ນເນັ້ນວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເປັນຄົນທີ່ຖ່ອມຕົວ. (ອ່ານມັດທາຍ 23:11, 12) ຄືກັບທີ່ເຮົາໄດ້ຮຽນໄປແລ້ວ ຫຼາຍຄັ້ງຄວາມຍິ່ງເຮັດໃຫ້ພວກອັກຄະສາວົກແຕກແຍກກັນ. ໃນສະໄໝຂອງພະເຍຊູ ຜູ້ຄົນມັກພູມໃຈຫຼາຍໃນເຊື້ອຊາດຂອງຕົວເອງ. ຄົນຢິວຫຼາຍຄົນເຊື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າດີກວ່າຄົນອື່ນເພາະເປັນລູກຫຼານຂອງອັບລາຫາມ. ແຕ່ໂຢຮັນບັບຕິດໂຕບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ພະເຈົ້າອາດເອົາກ້ອນຫີນທັງຫຼາຍນີ້ໃຫ້ເກີດເປັນລູກແຫ່ງທ່ານອັບລາຫາມກໍໄດ້.”—ລືກາ 3:8
10 ພະເຍຊູສອນວ່າເປັນເລື່ອງທີ່ຜິດທີ່ຄົນເຮົາຈະພູມໃຈໃນເຊື້ອຊາດຂອງຕົວເອງ. ເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເລື່ອງນີ້ຊັດເຈນຕອນທີ່ຄູສອນສາສະໜາມາຖາມວ່າ: “ຜູ້ໃດເປັນເພື່ອນບ້ານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ?” ເພື່ອຈະຕອບຄຳຖາມນີ້ ພະເຍຊູໄດ້ເລົ່າເລື່ອງໜຶ່ງຄື ຊາຍຢິວຄົນໜຶ່ງໄດ້ຖືກໂຈນປຸ້ນຈີ້ ທຸບຕີ ແລະຖິ້ມລາວໄວ້ຂ້າງທາງ ທັງໆທີ່ມີຄົນຢິວບາງຄົນຍ່າງຜ່ານກາຍລາວໄປແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອ. ແຕ່ມີຊາຍສະມາລີຄົນໜຶ່ງຜ່ານມາພໍ້ຊາຍຄົນນີ້ ລາວຮູ້ສຶກອີ່ຕົນກໍເລີຍຊ່ວຍເຫຼືອ. ພະເຍຊູສະຫຼຸບເລື່ອງນີ້ໂດຍບອກກັບຄູສອນສາສະໜາວ່າລາວຕ້ອງເປັນຄືກັບຄົນສະມາລີ. (ລືກາ 10:25-37) ພະເຍຊູເຮັດໃຫ້ເຫັນວ່າຕົວຢ່າງຂອງຄົນສະມາລີສາມາດສອນຄົນຢິວໃຫ້ເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມໝາຍຂອງການຮັກເພື່ອນບ້ານ.
11. ເປັນຫຍັງລູກສິດຂອງພະເຍຊູຕ້ອງບໍ່ລຳອຽງ ແລະພະເຍຊູໄດ້ຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຂົ້າໃຈແນວໃດໃນເລື່ອງນີ້?
11 ກ່ອນທີ່ພະເຍຊູໄປສະຫວັນ ເພິ່ນບອກລູກສິດໃຫ້ປະກາດ ‘ໄປທົ່ວໃນແຂວງຢູເດ ແຂວງສະມາລີ ແລະໄປເຖິງທີ່ສຸດແຜ່ນດິນໂລກ.’ (ກິດຈະການ 1:8) ເພື່ອຈະເຮັດແບບນັ້ນໄດ້ ລູກສິດຂອງພະເຍຊູຕ້ອງເອົາຊະນະຄວາມຍິ່ງແລະອະຄະຕິ. ພະເຍຊູໄດ້ກຽມລູກສິດໄວ້ໃຫ້ພ້ອມທີ່ຈະປະກາດກັບຄົນທຸກຊາດໂດຍການເວົ້າເລື້ອຍໆກ່ຽວກັບສິ່ງດີໆທີ່ຄົນຕ່າງຊາດເຮັດ. ຕົວຢ່າງ: ເພິ່ນຊົມເຊີຍທະຫານນາຍຮ້ອຍທີ່ມີຄວາມເຊື່ອເຂັ້ມແຂງຫຼາຍ. (ມັດທາຍ 8:5-10) ໃນເມືອງນາຊາເລດບ້ານເກີດຂອງເພິ່ນ ພະເຍຊູໄດ້ອະທິບາຍວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາເຄີຍຊ່ວຍເຫຼືອຄົນຕ່າງຊາດເຊັ່ນ: ແມ່ໝ້າຍຄົນການາອານໃນເມືອງຊາເຣບຕາ ແລະນາອາມານຄົນຊີລີທີ່ເປັນຂີ້ທູດ. (ລືກາ 4:25-27) ນອກຈາກນັ້ນ ພະເຍຊູຍັງໄດ້ປະກາດກັບຍິງສະມາລີ ແລະເຖິງຂັ້ນຢູ່ເມືອງສະມາລີເຖິງ 2 ມື້ຍ້ອນມີຜູ້ຄົນສົນໃຈຂ່າວດີ.—ໂຢຮັນ 4:21-24, 40
ຄລິດສະຕຽນໃນຍຸກທຳອິດຕ້ອງຕໍ່ສູ້ເພື່ອເອົາຊະນະອະຄະຕິ
12, 13. (ກ) ອັກຄະສາວົກເຮັດແນວໃດຕອນທີ່ພະເຍຊູສອນຜູ້ຍິງສະມາລີ? (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ) (ຂ) ຢາໂກໂບກັບໂຢຮັນເຮັດຫຍັງທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຂົາເຈົ້າຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ພະເຍຊູພະຍາຍາມສອນ?
12 ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍເລີຍທີ່ອັກຄະສາວົກຈະສາມາດເອົາຊະນະອະຄະຕິຂອງຕົວເອງ. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກແປກໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນວ່າພະເຍຊູເຕັມໃຈປະກາດກັບຍິງສະມາລີ. (ໂຢຮັນ 4:9, 27) ຍ້ອນຫຍັງ? ບາງເທື່ອອາດເປັນຍ້ອນວ່າພວກຫົວໜ້າສາສະໜາຢິວບໍ່ຍອມເວົ້າກັບຜູ້ຍິງໃນບ່ອນສາທາລະນະ ແລະແຮ່ງເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະໄປເວົ້າກັບຜູ້ຍິງສະມາລີທີ່ມີຊື່ສຽງບໍ່ດີແບບນັ້ນ. ພວກອັກຄະສາວົກເອີ້ນພະເຍຊູມາກິນເຂົ້າ ແຕ່ພະເຍຊູຍັງມ່ວນກັບການປະກາດນຳຜູ້ຍິງສະມາລີຄົນນີ້ເຊິ່ງເພິ່ນເຫັນວ່າສຳຄັນກວ່າການກິນອາຫານ. ການປະກາດແລະການເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າຕ້ອງການກໍເປັນຄືກັບອາຫານສຳລັບເພິ່ນ ເຊິ່ງການປະກາດກັບຜູ້ຍິງສະມາລີກໍເປັນແບບນັ້ນຄືກັນ.—ໂຢຮັນ 4:31-34
13 ຢາໂກໂບແລະໂຢຮັນບໍ່ເຂົ້າໃຈບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນນີ້. ຕອນທີ່ພວກລູກສິດຂອງເພິ່ນໄດ້ເດີນທາງໄປປະກາດກັບພະເຍຊູຢູ່ທີ່ເມືອງສະມາລີ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຊອກຫາບ່ອນພັກເຊົາເພື່ອຄ້າງຄືນໃນໝູ່ບ້ານໜຶ່ງ. ແຕ່ຄົນສະມາລີບໍ່ຍອມໃຫ້ເຂົາເຈົ້າພັກນຳ. ຢາໂກໂບກັບໂຢຮັນໃຈຮ້າຍຫຼາຍຈຶ່ງຖາມພະເຍຊູວ່າຢາກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເອີ້ນໄຟຈາກຟ້າລົງມາເຜົາໝູ່ບ້ານນີ້ໃຫ້ໝົດເລີຍບໍ. ພະເຍຊູຕຳໜິເຂົາເຈົ້າຢ່າງແຮງ. (ລືກາ 9:51-56) ຖ້າເລື່ອງນີ້ເກີດຂຶ້ນໃນຄາລິເລບ້ານເກີດຂອງເຂົາເຈົ້າ ຢາໂກໂບແລະໂຢຮັນກໍຄົງຈະບໍ່ໃຈຮ້າຍຫຼາຍຂະໜາດນີ້. ທີ່ເປັນແບບນີ້ກໍອາດເປັນຍ້ອນເຂົາເຈົ້າມີອະຄະຕິ. ຕໍ່ມາ ເມື່ອໂຢຮັນໄປປະກາດກັບຄົນສະມາລີແລະກໍມີຫຼາຍຄົນທີ່ສົນໃຈຟັງລາວ ບາງເທື່ອລາວອາດຮູ້ສຶກອາຍທີ່ລາວເຄີຍມີອະຄະຕິແບບນັ້ນ.—ກິດຈະການ 8:14, 25
14. ບັນຫາເລື່ອງອະຄະຕິໄດ້ມີການແກ້ໄຂແນວໃດ?
14 ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກວັນເພນເຕກອດປີ 33 ໄດ້ມີບັນຫາເລື່ອງການແບ່ງແຍກເຊື້ອຊາດເກີດຂຶ້ນໃນປະຊາຄົມ. ຕອນທີ່ພີ່ນ້ອງແຈກຢາຍອາຫານໃຫ້ພວກແມ່ໝ້າຍ ເຂົາເຈົ້າພັດເບິ່ງຂ້າມແມ່ໝ້າຍທີ່ເວົ້າພາສາເກັຣກ. (ກິດຈະການ 6:1) ນີ້ອາດເປັນຍ້ອນມີອະຄະຕິທາງດ້ານພາສາ. ພວກອັກຄະສາວົກກໍຮີບຟ້າວແກ້ໄຂບັນຫາທັນທີ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເລືອກພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ມີຄຸນສົມບັດ 7 ຄົນໄປແຈກຢາຍອາຫານຢ່າງຍຸຕິທຳ. ເນື່ອງຈາກພີ່ນ້ອງຊາຍເຫຼົ່ານີ້ມີຊື່ເປັນພາສາເກັຣກຈຶ່ງອາດເຮັດໃຫ້ແມ່ໝ້າຍທີ່ເວົ້າພາສາເກັຣກຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈຂຶ້ນ.
15. ເປໂຕໄດ້ຮຽນຮູ້ແນວໃດໃນເລື່ອງຄວາມບໍ່ລຳອຽງ? (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ)
15 ໃນປີ 36 ພວກລູກສິດຂອງພະເຍຊູເລີ່ມປະກາດກັບຄົນຈາກທຸກຊາດ. ກ່ອນໜ້ານີ້ ອັກຄະສາວົກເປໂຕເຄີຍໃຊ້ເວລາຢູ່ແຕ່ກັບຄົນຢິວ. ຈາກນັ້ນ ພະເຈົ້າກໍຊ່ວຍລາວໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າຄລິດສະຕຽນບໍ່ຄວນລຳອຽງ ແລ້ວເປໂຕກໍໄດ້ປະກາດກັບໂຄເນເລຍເຊິ່ງເປັນທະຫານໂລມ. (ອ່ານກິດຈະການ 10:28, 34, 35) ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເປໂຕກໍໄດ້ໃຊ້ເວລາກັບຄລິດສະຕຽນທີ່ເປັນຄົນຕ່າງຊາດ. ແຕ່ຫຼາຍປີຕໍ່ມາ ໃນເມືອງອັນຕີອົກ ເປໂຕພັດເຊົາກິນອາຫານກັບຄລິດສະຕຽນທີ່ເປັນຄົນຕ່າງຊາດ. (ຄາລາຊີ 2:11-14) ໂປໂລໄດ້ຕຳໜິເປໂຕ ແລະເປໂຕກໍຍອມຮັບຄຳແນະນຳນັ້ນ. ເຮົາຮູ້ໄດ້ແນວໃດ? ເພາະຕອນທີ່ເປໂຕຂຽນຈົດໝາຍສະບັບທຳອິດເຖິງຄລິດສະຕຽນທີ່ເປັນຄົນຢິວແລະຄົນຕ່າງຊາດໃນອາຊີນ້ອຍ ລາວບອກວ່າເປັນເລື່ອງສຳຄັນຫຼາຍທີ່ພີ່ນ້ອງທຸກຄົນຈະຕ້ອງຮັກກັນ.—1 ເປໂຕ 1:1; 2:17
16. ຄລິດສະຕຽນໃນຍຸກທຳອິດມີຊື່ສຽງໃນເລື່ອງໃດ?
16 ເຫັນໄດ້ຈະແຈ້ງວ່າຍ້ອນຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູ ພວກອັກຄະສາວົກຈຶ່ງໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຮັກ “ທຸກຄົນ.” (ໂຢຮັນ 12:32; 1 ຕີໂມເຕ 4:10) ເຖິງວ່າຕ້ອງໃຊ້ເວລາດົນ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າສາມາດປ່ຽນວິທີເບິ່ງຜູ້ຄົນໄດ້. ທີ່ຈິງ ຄລິດສະຕຽນໃນຍຸກທຳອິດມີຊື່ສຽງວ່າເຂົາເຈົ້າຮັກກັນແລະກັນຫຼາຍ. ປະມານປີ ຄ.ສ. 200 ນັກຂຽນຊື່ເທີທູລຽນໄດ້ຍົກຄຳເວົ້າຂອງຄົນອື່ນທີ່ເວົ້າເຖິງຄລິດສະຕຽນວ່າ: “ເຂົາເຈົ້າຮັກກັນແລະກັນ” ແລະ “ເຂົາເຈົ້າພ້ອມທີ່ຈະຕາຍແທນກັນແລະກັນໄດ້.” ເນື່ອງຈາກຄລິດສະຕຽນໄດ້ປູກຝັງ “ລັກສະນະນິດໄສໃໝ່” ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເບິ່ງວ່າທຸກຄົນເທົ່າທຽມກັນຄືກັບທີ່ພະເຈົ້າເບິ່ງເຂົາເຈົ້າ.—ໂກໂລດ 3:10, 11, ລ.ມ.
17. ເຮົາຈະສາມາດກຳຈັດຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ມີອະຄະຕິໄດ້ແນວໃດ? ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ.
17 ໃນທຸກມື້ນີ້ ເຮົາກໍອາດຕ້ອງໃຊ້ເວລາດົນຄືກັນເພື່ອຈະກຳຈັດອະຄະຕິ. ພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງໃນຝຣັ່ງເລົ່າວ່ານີ້ເປັນເລື່ອງຍາກຫຼາຍສຳລັບລາວ. ລາວບອກວ່າ: “ພະເຢໂຫວາສອນຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ວ່າຄວາມຮັກໝາຍເຖິງຫຍັງ ການແບ່ງປັນແລະການຮັກຄົນທຸກຊະນິດໝາຍເຖິງຫຍັງ. ແຕ່ຂ້ອຍກໍຍັງຕ້ອງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເອົາຊະນະອະຄະຕິທີ່ມີຕໍ່ຄົນອື່ນ ເຊິ່ງມັນບໍ່ງ່າຍເລີຍ. ຂ້ອຍຈຶ່ງຕ້ອງໝັ່ນອະທິດຖານເລື້ອຍໆໃນເລື່ອງນີ້.” ພີ່ນ້ອງຍິງໃນແອດສະປາຍກໍບອກວ່າບາງເທື່ອລາວຍັງຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມຮູ້ສຶກໃນແງ່ລົບກັບຄົນບາງເຊື້ອຊາດຢູ່. ລາວບອກວ່າ: “ຫຼາຍເທື່ອຂ້ອຍກໍເຮັດໄດ້ ແຕ່ກໍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຕ້ອງຕໍ່ສູ້ຕໍ່ໆໄປ. ຂ້ອຍຂອບໃຈພະເຢໂຫວາແທ້ໆແລະດີໃຈທີ່ໄດ້ຢູ່ໃນຄອບຄົວທີ່ເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນແບບນີ້.” ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາທຸກຄົນຈຳເປັນຕ້ອງກຳຈັດຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ມີອະຄະຕິນີ້.
ເມື່ອຄວາມຮັກເພີ່ມຂຶ້ນ ອະຄະຕິກໍໝົດໄປ
18, 19. (ກ) ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງຕ້ອນຮັບທຸກຄົນ? (ຂ) ເຮົາຈະເຮັດແບບນັ້ນໄດ້ແນວໃດ?
18 ເປັນສິ່ງທີ່ດີທີ່ຈະຈື່ໄວ້ວ່າພວກເຮົາທຸກຄົນເຄີຍຢູ່ຫ່າງໄກຈາກພະເຈົ້າ. (ເອເຟດ 2:12) ແຕ່ພະເຢໂຫວາດຶງເຮົາໃຫ້ເຂົ້າມາຫາພະອົງດ້ວຍຄວາມຮັກ. (ໂອເຊ 11:4; ໂຢຮັນ 6:44) ແລະພະເຍຊູຄລິດກໍຕ້ອນຮັບເຮົາໂດຍເຮັດໃຫ້ເຮົາມີໂອກາດທີ່ຈະເປັນສ່ວນໜຶ່ງໃນຄອບຄົວຂອງພະເຈົ້າ. (ອ່ານໂລມ 15:7) ເຖິງວ່າເຮົາບໍ່ສົມບູນແບບ ແຕ່ພະເຍຊູກໍຍິນດີຮັບເຮົາ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາບໍ່ຄວນຄິດທີ່ຈະປະຕິເສດຄົນອື່ນ.
ເຮົາເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນແລະຮັກກັນຍ້ອນເຮົາຊອກຫາ “ຄວາມປັນຍາທີ່ມາແຕ່ທາງເທິງ” (ເບິ່ງຂໍ້ 19)
19 ໃນຂະນະທີ່ລະບົບຊົ່ວນີ້ໃກ້ຈະຖືກທຳລາຍ ຜູ້ຄົນຈະມີຄວາມແຕກແຍກ ມີອະຄະຕິ ແລະຄວາມກຽດຊັງຫຼາຍຂຶ້ນ. (ຄາລາຊີ 5:19-21; 2 ຕີໂມເຕ 3:13) ແຕ່ພວກເຮົາທີ່ເປັນຄົນຂອງພະເຈົ້າ ເຮົາຊອກຫາ “ຄວາມປັນຍາທີ່ມາແຕ່ທາງເທິງ” ເຊິ່ງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ບໍ່ລຳອຽງແລະສ້າງສັນຕິສຸກ. (ຢາໂກໂບ 3:17, 18) ເຮົາດີໃຈແທ້ໆທີ່ໄດ້ເປັນໝູ່ກັບພີ່ນ້ອງຫຼາຍປະເທດ ຍອມຮັບວັດທະນະທຳທີ່ແຕກຕ່າງ ແລະເຖິງຂັ້ນຮຽນພາສາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອເຮົາເຮັດແບບນີ້ ເຮົາກໍຈະມີຄວາມສະຫງົບສຸກທີ່ “ເປັນຄືແມ່ນໍ້າ” ແລະມີຄວາມຍຸຕິທຳທີ່ເປັນ “ຄືນໍ້າທະເລ.”—ເອຊາອີ 48:17, 18
20. ເກີດຫຍັງຂຶ້ນເມື່ອຄວາມຮັກປ່ຽນແປງວິທີຄິດແລະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຮົາ?
20 ຕອນທີ່ພີ່ນ້ອງຍິງຈາກອົດສະຕຣາລີສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ ອະຄະຕິແລະຄວາມກຽດຊັງຂອງລາວກໍຄ່ອຍໆໝົດໄປ. ຄວາມຮັກໄດ້ປ່ຽນແປງວິທີທີ່ຄິດແລະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວ. ພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງຈາກການາດາບອກວ່າ ຕອນນີ້ຂ້ອຍຮູ້ແລ້ວວ່າການທີ່ຄົນເຮົາມັກກຽດຊັງກັນກໍຍ້ອນເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮູ້ຈັກກັນແທ້ໆ. ລາວໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ “ການທີ່ຜູ້ຄົນມີຄຸນລັກສະນະແບບນັ້ນບໍ່ໄດ້ແມ່ນຍ້ອນບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າເກີດ.” ລາວເອງກໍໄດ້ແຕ່ງດອງກັບພີ່ນ້ອງຍິງທີ່ເວົ້າພາສາອັງກິດ! ທັງສອງຕົວຢ່າງນີ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າຄວາມຮັກເອົາຊະນະອະຄະຕິໄດ້. ຄວາມຮັກຜູກມັດເຮົາໃຫ້ເປັນນໍ້າໜຶ່ງໃຈດຽວກັນບໍ່ມີສິ່ງໃດເຮັດໃຫ້ແຕກແຍກຈາກກັນໄດ້.—ໂກໂລດ 3:14
