ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ພະຍາຍາມສະທ້ອນເຖິງຕົວຢ່າງທີ່ດີ
ຂ້ອຍຖາມພີ່ນ້ອງໄອແຊັກ ມາເຣສວ່າ: “ເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າຂ້ອຍອາຍຸຈັກປີແລ້ວ?” ລາວຕອບວ່າ: “ຮູ້ແທ້.” ພີ່ນ້ອງໄອແຊັກໂທມາຫາຂ້ອຍຢູ່ໂຄໂລຣາໂດຈາກແພັດເທີສັນ ນິວຢອກ. ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍເລົ່າວ່າອັນໃດນຳໄປສູ່ການສົນທະນານີ້.
ຂ້ອຍເກີດໃນວັນທີ 10 ທັນວາ ປີ 1936 ຢູ່ເມືອງວິຊິຕາ ລັດເຄັນຊັດສ ປະເທດອາເມຣິກາ. ຂ້ອຍເປັນລູກກົກໃນຈຳນວນລູກສີ່ຄົນ. ພໍ່ຂ້ອຍຊື່ວິນລ້ຽມ ແລະແມ່ຊື່ຈີນ ທັງສອງເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາ. ພໍ່ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ປະຊາຄົມ ເຊິ່ງປັດຈຸບັນນີ້ເອີ້ນວ່າຜູ້ປະສານງານຄະນະຜູ້ເຖົ້າແກ່. ແມ່ຮຽນຄວາມຈິງຈາກແມ່ຂອງເພິ່ນທີ່ຊື່ເອັມມ໋າ ເວັກເນີ. ແມ່ຕູ້ຂ້ອຍສອນຄວາມຈິງໃຫ້ຫຼາຍຄົນ ລວມເຖິງພີ່ນ້ອງເຈີທຣຸດ ສະຕຽວ ທີ່ຮັບໃຊ້ເປັນມິດຊັນນາລີຢູ່ປອກໂຕຣິກໂກ. * ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງມີຫຼາຍຕົວຢ່າງທີ່ດີໃຫ້ຮຽນແບບ.
ການຈື່ຈຳຕົວຢ່າງທີ່ດີ
ພໍ່ຂ້ອຍສະເໜີວາລະສານຢູ່ແຈຖະໜົນ
ແລງວັນເສົາມື້ໜຶ່ງ ຕອນນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ 5 ປີ ພໍ່ກັບຂ້ອຍກຳລັງສະເໜີຫໍສັງເກດການ ແລະຄອນໂຊເລຊັນ (ປັດຈຸບັນຄືຕື່ນເຖີດ!) ໃຫ້ກັບຄົນທີ່ຍ່າງຕາມຫົນທາງ. ໃນຕອນນັ້ນປະເທດຂອງເຮົາມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງຫຼາຍແທ້ໆກັບສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ແຕ່ພໍ່ຍັງຮັກສາຄວາມເປັນກາງ. ທ່ານໝໍຄົນໜຶ່ງທີ່ເມົາເຫຼົ້າໄດ້ຍ່າງເຂົ້າມາແລະເວົ້າໃຫ້ພໍ່ວ່າເປັນຄົນຂີ້ຢ້ານແລະຫາຂໍ້ອ້າງທີ່ຈະບໍ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນສົງຄາມ. ລາວເອົາໜ້າຫຍັບເຂົ້າມາໃກ້ໆໜ້າພໍ່ແລະເວົ້າວ່າ: “ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ຕີຂ້ອຍ ບັກຂີ້ຢ້ານເອີຍ!” ຂ້ອຍຢ້ານຫຼາຍ ແຕ່ກໍຊົມເຊີຍພໍ່ແທ້ໆ. ເພິ່ນສະເໜີວາລະສານຕໍ່ໄປໃຫ້ຄົນທີ່ກຳລັງແນມເບິ່ງ. ຈາກນັ້ນກໍມີທະຫານຄົນໜຶ່ງຍ່າງມາ ແລະທ່ານໝໍກໍຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ: “ເຮັດຫຍັງກໍໄດ້ກັບບັກຂີ້ຢ້ານນີ້!” ທະຫານຄົນນັ້ນເຫັນວ່າລາວເມົາເຫຼົ້າ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ເມືອນອນໃຫ້ຊ່ວງເມົາຊະ!” ແລ້ວທັງສອງກໍຍ່າງໜີ. ຂ້ອຍຂອບໃຈຫຼາຍທີ່ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍໃຫ້ພໍ່ມີຄວາມກ້າຫານ. ພໍ່ມີຮ້ານຕັດຜົມ 2 ຮ້ານໃນເມືອງວິຊິຕາ ແລະທ່ານໝໍຄົນນັ້ນກໍເປັນລູກຄ້າຂອງພໍ່.
ຖ່າຍຮູບກັບພໍ່ແມ່ຕອນໄປປະຊຸມພາກຢູ່ເມືອງວິຊິຕາໃນຊຸມປີ 1940
ຕອນຂ້ອຍໄດ້ 8 ປີ. ພໍ່ແມ່ກໍຂາຍເຮືອນກັບຮ້ານຕັດຜົມ ແລະໄດ້ສ້າງເຮືອນຫຼັງນ້ອຍໆເຊິ່ງສາມາດເຄື່ອນທີ່ໄດ້. ຈາກນັ້ນ ເຮົາກໍຍ້າຍໄປໂຄໂລຣາໂດທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບເມືອງແກນ ຈັງຊັນ ເພື່ອຮັບໃຊ້ໃນເຂດທີ່ຕ້ອງການຜູ້ປະກາດຫຼາຍກວ່າ. ພໍ່ກັບແມ່ເປັນໄພໂອເນຍ ແລະເຮັດວຽກທີ່ບໍ່ເຕັມເວລາ ເຮັດສວນ ແລະລ້ຽງສັດ. ຍ້ອນພະເຢໂຫວາອວຍພອນແລະການຮັບໃຊ້ທີ່ກະຕືລືລົ້ນຂອງພໍ່ແມ່ ໃນທີ່ສຸດປະຊາຄົມໄດ້ຖືກກໍ່ຕັ້ງຂຶ້ນ. ໃນວັນທີ 20 ມິຖຸນາ ປີ 1948 ພໍ່ຮັບບັບເຕມາໃຫ້ຂ້ອຍແລະຄົນອື່ນໆໃນແມ່ນໍ້າທີ່ໄຫຼມາຈາກພູເຂົາ ໃນນັ້ນມີພີ່ນ້ອງບິນລີ ນິໂຄ ແລະເມຍ. ຕໍ່ມາທັງສອງຮັບໃຊ້ໃນວຽກເດີນໝວດ ແລະລູກຊາຍກັບລູກໃພ້ກໍເຮັດວຽກແບບດຽວກັນນີ້.
ເຮົາເປັນໝູ່ທີ່ດີກັບຫຼາຍຄົນທີ່ຫຍຸ້ງຢູ່ກັບການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ໂດຍສະເພາະກັບຄອບຄົວສະຕຽວເຊິ່ງກໍຄືດອນແລະເອີເລັນ ເດບແລະຈູເລຍ ຊີແລະມາທາ. ເຮົາມີຄວາມສຸກເມື່ອລົມເລື່ອງຄຳພີໄບເບິນກັບເຂົາເຈົ້າ ແລະຄົນເຫຼົ່ານີ້ມີອິດທິພົນຫຼາຍຕໍ່ຊີວິດຂ້ອຍ. ເຂົາເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າຊີວິດຂອງເຮົາຈະມີຄວາມໝາຍແທ້ແລະມີຄວາມສຸກ ຖ້າເຮົາຈັດໃຫ້ລາຊະອານາຈັກມາເປັນອັນດັບທຳອິດໃນຊີວິດ.
ຍ້າຍອີກຄັ້ງໜຶ່ງ
ຕອນໄດ້ 19 ປີ ພີ່ນ້ອງບັດ ຮາດສະຕີ ທີ່ເປັນໝູ່ກັບຄອບຄົວເຮົາໄດ້ຊວນຂ້ອຍເຮັດວຽກເປັນໄພໂອເນຍກັບລາວຢູ່ພາກໃຕ້ຂອງອາເມຣິກາ. ຜູ້ດູແລໝວດຂໍໃຫ້ເຮົາຍ້າຍໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ເມືອງຣັດສະຕອນ ໃນລຸຍຊີອານາ ເຊິ່ງມີພະຍານຫຼາຍຄົນໄດ້ເຊົາເຮັດກິດຈະກຳຂອງຄລິດສະຕຽນ. ລາວບອກໃຫ້ເຮົາຈັດການປະຊຸມທຸກລາຍການໃນແຕ່ລະອາທິດເຖິງວ່າບໍ່ມີຄົນເຂົ້າຮ່ວມ. ເຮົາພົບສະຖານທີ່ເພື່ອຈັດການປະຊຸມແລະກໍກຽມພ້ອມ. ເຮົາຈັດການປະຊຸມທຸກລາຍການ ແຕ່ທຳອິດມີເຮົາສອງຄົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມ. ເຮົາປ່ຽນຜຽນກັນ ຜູ້ໜຶ່ງເຮັດສ່ວນປະຊຸມ ແລະອີກຜູ້ໜຶ່ງຕອບທຸກຄຳຖາມ. ຖ້າສ່ວນນັ້ນມີການສາທິດພວກເຮົາກໍຈະຂຶ້ນໄປເທິງເວທີແລະກໍຈະບໍ່ມີຜູ້ຟັງເລີຍ. ສຸດທ້າຍກໍມີພີ່ນ້ອງຍິງສູງອາຍຸຄົນໜຶ່ງເລີ່ມເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມ. ໃນທີ່ສຸດນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນຈຳນວນໜຶ່ງ ແລະບາງຄົນທີ່ເຊົາເຮັດກິດຈະກຳຂອງຄລິດສະຕຽນກໍເລີ່ມມາປະຊຸມ ແລະບໍ່ດົນເຮົາກໍກາຍເປັນປະຊາຄົມ.
ມື້ໜຶ່ງພີ່ນ້ອງບັດກັບຂ້ອຍພົບກັບຄຸນພໍ່ຈາກຄລິດສາສະໜາຈັກ ລາວເວົ້າເຖິງຂໍ້ພະຄຳພີທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈັກ. ເລື່ອງນີ້ລົບກວນໃຈຂ້ອຍແລະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຄິດຫຼາຍແທ້ໆກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຊື່ອ. ເປັນເວລາໜຶ່ງອາທິດ ໃນແຕ່ລະຄືນຂ້ອຍສຶກສາຈົນຮອດເດິກເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຄຳຕອບສຳລັບຄຳຖາມຕ່າງໆທີ່ລາວຖາມ. ການເຮັດແບບນັ້ນຊ່ວຍເສີມສາຍສຳພັນຂອງຂ້ອຍກັບພະເຢໂຫວາໃຫ້ເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ ແລະຂ້ອຍກໍກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະພົບກັບຜູ້ປະກາດຄົນອື່ນອີກ.
ບໍ່ດົນຕໍ່ມາ ຜູ້ດູແລໝວດກໍຂໍໃຫ້ຂ້ອຍຍ້າຍໄປເມືອງແອວ ໂດຣາໂດ ໃນອາຄັນຊໍ ເພື່ອຊ່ວຍປະຊາຄົມຢູ່ຫັ້ນ. ເມື່ອຢູ່ເມືອງນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງຕ້ອງກັບໄປໂຄໂລຣາໂດເລື້ອຍໆເພື່ອລາຍງານຕົວກັບກອງເກນທະຫານ ເຊິ່ງເປັນຄະນະກຳມະການທີ່ຕັດສິນວ່າໃຜຕ້ອງເຂົ້າຮ່ວມໃນກອງທັບ. ໃນການເດີນທາງຄັ້ງໜຶ່ງ ຂ້ອຍໄປກັບໄພໂອເນຍຈຳນວນໜຶ່ງ ແລະເຮົາກໍປະສົບອຸບັດຕິເຫດໃນລັດເທັກຊັດເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ລົດຂ້ອຍເພຫຼາຍ. ເຮົາໂທຫາພີ່ນ້ອງຄົນໜຶ່ງແລະລາວພາເຮົາໄປເຮືອນ ແລະຈາກນັ້ນກໍໄປປະຊຸມ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນມີຄຳປະກາດເລື່ອງອຸບັດຕິເຫດນັ້ນ ດ້ວຍຄວາມກະລຸນາພີ່ນ້ອງໄດ້ເອົາເງິນໃຫ້ເຮົາຈຳນວນໜຶ່ງ. ພີ່ນ້ອງໄດ້ຂາຍລົດຂ້ອຍໃນລາຄາ 25 ດອນລາ.
ເຮົາສາມາດຂີ່ລົດໄປເມືອງວິຊິຕາ. ໝູ່ສະໜິດຂອງຄອບຄົວເຮົາເປັນໄພໂອເນຍຢູ່ຫັ້ນ ລາວຊື່ ອີ. ເອັບ. ແມັກຄານີ ແຕ່ເຮົາເອີ້ນລາວວ່າ ດ໋ອກ. ລູກຊາຍຝາແຝດຂອງລາວ ແຟ໋ງແລະຟານຊິດເປັນໝູ່ທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງຂ້ອຍ. ເຂົາເຈົ້າມີລົດເກົ່າຄັນໜຶ່ງທີ່ຂາຍໃຫ້ຂ້ອຍໃນລາຄາ 25 ດອນລາ ເຊິ່ງເປັນຈຳນວນເງິນທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຈາກການຂາຍຊາກລົດຂອງຂ້ອຍ. ນີ້ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ຂ້ອຍເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າ ຍ້ອນຂ້ອຍຈັດໃຫ້ລາຊະອານາຈັກຢູ່ໃນອັນດັບທຳອິດໃນຊີວິດ ພະເຢໂຫວາກໍໃຫ້ໃນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການ. ໃນການໄປຢາມຄັ້ງນີ້ ພີ່ນ້ອງອີ. ເອັບ. ແມັກຄານີ ແນະນຳໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ຈັກກັບພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ໜ້າຮັກ ລາວຊື່ເບເທນ ແຄນ. ພີ່ນ້ອງຣຸດ ແມ່ຂອງເບເທນເປັນພະຍານທີ່ກະຕືລືລົ້ນຢູ່ເມືອງແວວລິງຕັນ ໃນເຄັນຊັດສ. ເພິ່ນເປັນໄພໂອເນຍຈົນອາຍຸຮອດ 90 ປາຍປີ. ຂ້ອຍກັບເບເທນຮູ້ຈັກກັນບໍ່ຮອດໜຶ່ງປີ ແລະໃນປີ 1958 ເຮົາກໍແຕ່ງດອງກັນ ແລະໄດ້ເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍນຳກັນຢູ່ເມືອງແອ໋ວ ໂດຣາໂດ.
ຄຳເຊີນທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ
ເຮົາຢາກເຮັດຕາມຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ເຮົາເຫັນເມື່ອເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນມາ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຕັດສິນໃຈວ່າຈະຮັບເອົາຄຳເຊີນອັນໃດກໍຕາມທີ່ມາຈາກອົງການຂອງພະເຢໂຫວາ. ເຮົາຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຢູ່ເມືອງວໍນັດ ໃນອາຄັນຊໍ. ຈາກນັ້ນໃນປີ 1962 ເຮົາຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຖືກເຊີນໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນທີ 37. ເຮົາດີໃຈຫຼາຍທີ່ຮູ້ວ່າດອນ ສະຕຽວ ກໍຈະຮຽນໃນລຸ້ນດຽວກັນ. ຫຼັງຈາກທີ່ຮຽນຈົບ ຂ້ອຍກັບເບເທນຖືກມອບໝາຍໄປເມືອງແນໂຣບີໃນເກນຢາ. ເຮົາເສົ້າໃຈທີ່ຕ້ອງຈາກນິວຢອກ ແຕ່ກໍມີຄວາມສຸກຫຼາຍເມື່ອມາຮອດສະໜາມບິນແນໂຣບີ ແລະເຫັນພີ່ນ້ອງມາຕ້ອນຮັບເຮົາ!
ໄປປະກາດກັບແມຣີແລະຄລິດ ຄາໄນຢາ ຢູ່ແນໂຣບີ
ເຮົາໃຊ້ເວລາບໍ່ດົນເພື່ອຈະມັກການຢູ່ເກນຢາແລະການປະກາດຢູ່ນີ້. ນັກສຶກສາລຸ້ນທຳອິດຂອງເຮົາທີ່ເຂົ້າມາໃນຄວາມຈິງແມ່ນ ຄລິດແລະແມຣີ ຄາໄນຢາ. ເຂົາເຈົ້າຍັງຮັບໃຊ້ໃນຮູບແບບເຕັມເວລາຢູ່ເກນຢາ. ໃນປີຕໍ່ມາ ເຮົາຖືກຂໍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ເມືອງກຳປາລາໃນຣູອັນດາ. ເຮົາເປັນມິດຊັນນາລີລຸ້ນທຳອິດໃນປະເທດນີ້. ນັ້ນເປັນເວລາທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນເພາະຫຼາຍຄົນກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະຮຽນຄວາມຈິງໃນຄຳພີໄບເບິນ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍເຂົ້າມາເປັນພີ່ນ້ອງ. ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ຢູ່ອາຝຼິກກາໄດ້ 3 ປີເຄິ່ງ ເຮົາກໍກັບໄປອາເມຣິກາເພື່ອເອົາລູກ. ມື້ທີ່ອອກຈາກອາຝຼິກກາເຮົາເສົ້າໃຈຫຼາຍກວ່າມື້ທີ່ອອກຈາກນິວຢອກ. ເຮົາຮັກຜູ້ຄົນຢູ່ປະເທດນີ້ແລະຫວັງວ່າມື້ໜຶ່ງຈະກັບມາອີກ.
ວຽກມອບໝາຍໃໝ່
ເຮົາຍ້າຍໄປທາງຕາເວັນຕົກຂອງໂຄໂຣລາໂດ ເຊິ່ງພໍ່ແມ່ຂ້ອຍຢູ່ຫັ້ນ. ບໍ່ດົນຕໍ່ມາ ຄິມເບີລີລູກສາວກົກກໍເກີດ ແລະ 17 ເດືອນຕໍ່ມາສະເຕຟານີກໍເກີດ. ວຽກມອບໝາຍໃໝ່ໃນຖານະເປັນພໍ່ແມ່ສຳຄັນຫຼາຍຕໍ່ເຮົາ. ເຮົາທຸ່ມເທເພື່ອສອນຄວາມຈິງໃຫ້ລູກທີ່ໜ້າຮັກ ເພາະເຮົາຢາກເຮັດຕາມຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ຄົນອື່ນວາງໄວ້ໃຫ້ເຮົາ. ເຮົາຮູ້ວ່າຕົວຢ່າງທີ່ດີຈະມີຜົນກະທົບຫຼາຍຕໍ່ລູກ ແຕ່ເລື່ອງນີ້ກໍບໍ່ໄດ້ຮັບປະກັນວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນເພື່ອຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ໜ້າເສົ້າໃຈທີ່ນ້ອງສາວແລະນ້ອງຊາຍຂ້ອຍໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມຈິງ. ຂ້ອຍຫວັງວ່າທັງສອງຈະເຮັດຕາມຕົວຢ່າງທີ່ດີອີກຄັ້ງໜຶ່ງເຊິ່ງວາງໄວ້ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຊັ່ນກັນ.
ເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍກັບການລ້ຽງລູກ ແລະເຮົາພະຍາຍາມເຮັດສິ່ງຕ່າງໆນຳກັນສະເໝີແບບເປັນຄອບຄົວ. ເນື່ອງຈາກຢູ່ໃກ້ເມືອງແອັດສະເພັນ ໃນໂຄໂລຣາໂດ ເຮົາຈຶ່ງຮຽນຫຼິ້ນສະກີເພື່ອວ່າບາງຄັ້ງຈະໄດ້ຫຼິ້ນນຳກັນ. ການເຮັດແບບນີ້ເປີດໂອກາດໃຫ້ເຮົາໄດ້ລົມກັບລູກເມື່ອຂີ່ເຄື່ອງຂຶ້ນພູເຂົານຳກັນ. ເຮົາຍັງໄປຕັ້ງແຄ້ມແລະລົມກັນຢູ່ອ້ອມກອງໄຟຢ່າງມີຄວາມສຸກ. ເຖິງວ່າລູກຍັງນ້ອຍ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍຖາມວ່າ: “ລູກຈະເຮັດຫຍັງເມື່ອໃຫຍ່ຂຶ້ນ?” ແລະ “ຄົນແບບໃດທີ່ລູກຢາກແຕ່ງດອງນຳ?” ເຮົາເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອສອນລູກໃຫ້ຮັກພະເຢໂຫວາ. ເຮົາສະໜັບສະໜູນລູກຢູ່ສະເໝີໃຫ້ຕັ້ງເປົ້າໝາຍທີ່ຈະຮັບໃຊ້ໃນຮູບແບບເຕັມເວລາ ແລະແຕ່ງດອງກັບຄົນທີ່ມີເປົ້າໝາຍຄ້າຍໆກັນເທົ່ານັ້ນ. ເຮົາຍັງພະຍາຍາມຊ່ວຍລູກໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າດີທີ່ສຸດແມ່ນບໍ່ຕ້ອງແຕ່ງດອງຕອນອາຍຸຍັງນ້ອຍເກີນໄປ. ເຮົາຈະບອກລູກເລື້ອຍໆວ່າ: “ຢ່າງໜ້ອຍກໍຢູ່ເປັນໂສດຈົນຮອດ 23 ປີ.”
ເຮົາຮຽນແບບພໍ່ແມ່ຂອງເຮົາ ແລະພະຍາຍາມຢ່າງໜັກເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມແລະໄປປະກາດເປັນປະຈຳແບບເປັນຄອບຄົວ. ເຮົາຈັດໃຫ້ພີ່ນ້ອງບາງຄົນທີ່ຮັບໃຊ້ໃນຮູບແບບເຕັມເວລາມາພັກຢູ່ເຮືອນ. ເຮົາຍັງລົມກັນເລື້ອຍໆວ່າເຮົາຮັກວຽກມິດຊັນນາລີຫຼາຍ. ເຮົາທັງ 4 ຄົນຫວັງວ່າມື້ໜຶ່ງເຮົາອາດຈະໄປທ່ຽວອາຝຼິກການຳກັນ. ລູກທັງສອງຢາກເຮັດແບບນັ້ນແທ້ໆ.
ເຮົາສຶກສາປະຈຳຄອບຄົວເປັນປະຈຳ. ເຮົາມັກສ້າງເຫດການຕ່າງໆທີ່ອາດຈະເກີດຂຶ້ນຢູ່ໂຮງຮຽນ ແລະລູກກໍສະແດງເປັນພະຍານໃນການຕອບຄຳຖາມນັ້ນ. ລູກມ່ວນໃນການຮຽນຮູ້ດ້ວຍວິທີນີ້ ແລະນັ້ນເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມໝັ້ນໃຈ. ເມື່ອໃຫຍ່ຂຶ້ນ ບາງຄັ້ງລູກກໍຈົ່ມເລື່ອງການສຶກສາປະຈຳຄອບຄົວ. ຄັ້ງໜຶ່ງ ຂ້ອຍທໍ້ໃຈຫຼາຍຈົນບອກໃຫ້ລູກເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຈະບໍ່ສຶກສາປະຈຳຄອບຄົວ. ລູກຕົກໃຈແລະເລີ່ມໄຫ້ ແລະບອກຂ້ອຍວ່າຢາກສຶກສາ. ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກັບເມຍກໍເລີ່ມສຳນຶກວ່າເຮົາກຳລັງຊ່ວຍລູກແທ້ໆໃຫ້ມ່ວນໃນການຮຽນຮູ້ເລື່ອງພະເຢໂຫວາ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ລູກກໍຮັກການສຶກສາ ແລະຮູ້ສຶກສະດວກໃຈທີ່ຈະບອກເຮົາວ່າເຂົາເຈົ້າຄິດແລະຮູ້ສຶກແນວໃດ. ບາງຄັ້ງເປັນເລື່ອງຍາກເມື່ອໄດ້ຍິນລູກບອກວ່າບໍ່ເຫັນດີກັບສິ່ງທີ່ຄຳພີໄບເບິນສອນ ແຕ່ເຮົາກໍໄດ້ຮູ້ວ່າລູກຮູ້ສຶກແນວໃດ. ຫຼັງຈາກຫາເຫດຜົນນຳກັນ ລູກກໍເຫັນດີກັບມາດຕະຖານຂອງພະເຢໂຫວາ.
ປັບໂຕໃຫ້ເຂົ້າກັບການປ່ຽນແປງຕື່ມອີກ
ເວລາທີ່ເຮົາໃຊ້ເພື່ອລ້ຽງລູກຜ່ານໄປໄວຫຼາຍ. ໂດຍການຊ່ວຍເຫຼືອແລະການຊີ້ນຳຈາກອົງການຂອງພະເຢໂຫວາ ເຮົາເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອລ້ຽງລູກໃຫ້ຮັກພະອົງ. ເຮົາດີໃຈຫຼາຍເມື່ອເຂົາເຈົ້າເລີ່ມຕົ້ນເປັນໄພໂອເນຍຫຼັງຈາກທີ່ຈົບມັດທະຍົມຕອນປາຍ ແລະໄດ້ຮຽນຮູ້ທັກສະຕ່າງໆເພື່ອຫາລ້ຽງຕົວເອງ. ລູກທັງສອງແລະພີ່ນ້ອງຍິງອີກສອງຄົນໄດ້ຍ້າຍໄປເມືອງແຄເວີແລນ ໃນເທັນເນັດຊີ ເຊິ່ງຕ້ອງການຜູ້ປະກາດຫຼາຍກວ່າ. ເຮົາຄິດຮອດລູກຫຼາຍ ແຕ່ກໍມີຄວາມສຸກທີ່ລູກກຳລັງໃຊ້ຊີວິດເພື່ອຮັບໃຊ້ແບບເຕັມເວລາ. ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກັບເບເທນກໍເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍອີກ ແລະດ້ວຍເຫດນີ້ໃນເວລາຕໍ່ມາເຮົາຈຶ່ງມີໂອກາດໄດ້ເຮັດວຽກດູແລໝວດສົມທົບແລະວຽກການປະຊຸມພາກ.
ກ່ອນທີ່ລູກຈະຍ້າຍໄປເທັນເນັດຊີ ເຂົາເຈົ້າໄປທ່ຽວລອນດອນ ປະເທດອັງກິດ ແລະໄດ້ໄປຢາມສາຂາ. ຕອນນັ້ນສະເຕຟານີໄດ້ 19 ປີ ລາວພົບກັບພໍລ ນໍຕັນ ທີ່ເປັນສະມາຊິກຄອບຄົວເບເທນທີ່ຍັງໜຸ່ມ. ເມື່ອໄປຢາມເບເທນອີກ ຄິມເບີລີໄດ້ພົບກັບໄບຣອັນ ເລີແວວລິນ ທີ່ເປັນເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງພໍລ. ເມື່ອສະເຕຟານີໄດ້ 23 ປີ ລາວແຕ່ງດອງກັບພໍລ. ໃນປີຕໍ່ມາ ເມື່ອຄິມເບີລີໄດ້ 25 ປີ ລາວແຕ່ງດອງກັບໄບຣອັນ. ຢ່າງໜ້ອຍທັງສອງຢູ່ເປັນໂສດຈົນຮອດ 23 ປີ. ເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍກັບຄູ່ຊີວິດທີ່ລູກເລືອກ.
ຖ່າຍຮູບກັບພໍລ ສະເຕຟານີ ຄິມເບີລີ ແລະໄບຣອັນຢູ່ສາຂາມາລາວີໃນປີ 2002
ລູກທັງສອງບອກວ່າຕົວຢ່າງຂອງເຮົາ ປູ່ກັບຍ່າ ແລະແມ່ຕູ້ໄດ້ຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ ‘ຊອກຫາລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າກ່ອນ’ ແມ່ນແຕ່ເມື່ອມີບັນຫາເລື່ອງເງິນ. (ມັດທາຍ 6:33) ໃນເດືອນ ເມສາ ປີ 1998 ພໍລແລະສະເຕຟານີຖືກເຊີນເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນທີ 105 ແລະຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ມາລາວີໃນອາຝຼິກກາ. ໃນເວລາດຽວກັນ ໄບຣອັນແລະຄິມເບີລີກໍຖືກເຊີນໃຫ້ໄປເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນໃນລອນດອນ ແລະຕໍ່ມາກໍຖືກຍ້າຍໄປເບເທນໃນມາລາວີ. ເຮົາມີຄວາມສຸກແທ້ໆເພາະລູກກຳລັງໃຊ້ຊີວິດໃນທາງທີ່ດີທີ່ສຸດ.
ຄຳເຊີນອີກອັນໜຶ່ງທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ
ໃນເດືອນມັງກອນ ປີ 2001 ຂ້ອຍໄດ້ຮັບໂທລະສັບທີ່ກ່າວເຖິງໃນຕອນຕົ້ນ. ພີ່ນ້ອງໄອແຊັກທີ່ເປັນຜູ້ດູແລພະແນກແປໄດ້ອະທິບາຍວ່າພີ່ນ້ອງກຳລັງກຽມຫຼັກສູດໜຶ່ງເພື່ອຊ່ວຍຜູ້ແປຢູ່ທົ່ວໂລກໃຫ້ເຂົ້າໃຈບົດຄວາມໃນພາສາອັງກິດໄດ້ດີຂຶ້ນ. ເຖິງວ່າຂ້ອຍອາຍຸ 64 ປີແລ້ວ ພີ່ນ້ອງກໍຢາກຝຶກຂ້ອຍໃຫ້ເປັນຜູ້ສອນ. ເບເທນກັບຂ້ອຍອະທິດຖານໃນເລື່ອງນີ້ ແລະລົມກັບແມ່ຂອງເຮົາເພື່ອຂໍຄຳແນະນຳຈາກພວກເພິ່ນ. ເຖິງວ່າເຖົ້າແລ້ວແລະຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກເຮົາ ແຕ່ພວກເພິ່ນກໍຢາກໃຫ້ເຮົາໄປຝຶກອົບຮົບ. ຂ້ອຍໂທກັບໄປຫາພີ່ນ້ອງໄອແຊັກແລະບອກວ່າເຮົາຍິນດີຫຼາຍທີ່ຈະຮັບເອົາວຽກມອບໝາຍທີ່ດີເລີດນີ້.
ຕໍ່ມາແມ່ຂ້ອຍກໍຮູ້ວ່າເປັນມະເຮັງ. ຂ້ອຍບອກແມ່ວ່າພວກເຮົາຈະຢູ່ຊ່ວຍລິນດານ້ອງສາວຂ້ອຍເພື່ອເບິ່ງແຍງເພິ່ນ. ແມ່ບໍ່ຍອມແລະເວົ້າວ່າ: “ເພິ່ນຈະຮູ້ສຶກບໍ່ດີຫຼາຍຖ້າຂ້ອຍບໍ່ໄປ.” ລິນດາກໍຮູ້ສຶກແບບນັ້ນ. ເຮົາຂອບໃຈຫຼາຍທີ່ທັງສອງເຕັມໃຈເສຍສະລະເຊັ່ນນັ້ນ ແລະເຮົາຍັງຂອບໃຈການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງໃນເຂດນັ້ນ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາເດີນທາງມາສູນການສຶກສາຂອງວັອດທາວເວີຢູ່ແພັດເທີສັນໄດ້ມື້ດຽວ ລິນດາກໍໂທມາບອກວ່າແມ່ຕາຍແລ້ວ. ລາວໃຫ້ກຳລັງໃຈເຮົາ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຈົດຈໍ່ກັບວຽກມອບໝາຍໃໝ່.
ເຮົາຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍທີ່ຮູ້ວ່າວຽກມອບໝາຍທຳອິດແມ່ນຢູ່ສາຂາມາລາວີ ເຊິ່ງລູກສາວແລະລູກເຂີຍຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນ. ດີແທ້ໆທີ່ໄດ້ຢູ່ຮ່ວມກັນອີກຄັ້ງໜຶ່ງ. ຈາກນັ້ນເຮົາໄດ້ສອນຢູ່ຊິມບາເວແລະຕໍ່ມາຢູ່ຊຳບີ. ຫຼັງຈາກສອນໄດ້ສາມປີເຄິ່ງ ເຮົາກໍກັບໄປມາລາວີເພື່ອຂຽນປະສົບການຂອງພະຍານທີ່ຖືກຂົ່ມເຫງຍ້ອນຮັກສາຄວາມເປັນກາງແບບຄລິດສະຕຽນ. *
ໄປປະກາດກັບຫຼານສາວ
ໃນປີ 2005 ອີກຄັ້ງໜຶ່ງທີ່ເຮົາເສົ້າໃຈຫຼາຍເມື່ອຕ້ອງໄປຈາກອາຝຼິກກາ. ເຮົາກັບຄືນມາບ້ານຢູ່ເມືອງບາຊ້ອນ ໃນໂຄໂລຣາໂດ ຂ້ອຍກັບເບເທນຍັງເປັນໄພໂອເນຍຕໍ່ໄປ. ໃນປີ 2006 ໄບຣອັນກັບຄິມເບີລີໄດ້ຍ້າຍມາຢູ່ເຮືອນຫຼັງທີ່ຕິດກັບເຮົາເພື່ອລ້ຽງດູລູກສາວສອງຄົນທີ່ຊື່ແມັກເຄັກຊີແລະເອລິຊາເບັດ. ພໍລແລະສະເຕຟານີຍັງຢູ່ມາລາວີ ພໍລຮັບໃຊ້ເປັນຄະນະກຳມະການສາຂາ. ຕອນນີ້ຂ້ອຍເກືອບ 80 ປີແລ້ວ ແລະຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ເຫັນພີ່ນ້ອງຊາຍໜຸ່ມທີ່ຂ້ອຍເຄີຍເຮັດວຽກນຳເອົາໃຈໃສ່ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ຂ້ອຍເຄີຍມີ. ເພື່ອປະໂຫຍດຂອງລູກແລະຫຼານ ເຮົາພະຍາຍາມເຮັດຕາມຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ຄົນອື່ນວາງໄວ້ໃຫ້ເຮົາ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກແລະຄວາມຍິນດີຫຼາຍແທ້ໆ.
