ເຈົ້າຮັກເຮົາຫຼາຍກວ່າສິ່ງທັງຫຼາຍນີ້ບໍ?
“ຊີໂມນລູກໂຢນາເອີຍ ທ່ານຮັກເຮົາຫຼາຍກວ່າຄົນ [ສິ່ງ] ທັງຫຼາຍນີ້ຫຼື?”—ໂຢຮັນ 21:15
ເພງ: 143, 65
1, 2. ຫຼັງຈາກທີ່ຫາປາໝົດຄືນ ເປໂຕໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຍັງ?
ລູກສິດຂອງພະເຍຊູທັງເຈັດຄົນຫາປາໝົດຄືນຢູ່ທະເລຄາລິເລ ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ປາຈັກໂຕ. ຕອນນີ້ເຊົ້າແລ້ວ ພະເຍຊູທີ່ຟື້ນຄືນມາຈາກຕາຍແລ້ວຢືນຢູ່ແຄມຫາດຊາຍແລະແນມເບິ່ງເຂົາເຈົ້າ. ຈາກນັ້ນ “ພະອົງໄດ້ກ່າວແກ່ເຂົາວ່າ ‘ທ່ານທັງຫຼາຍຈົ່ງຖິ້ມດາງກວາດເບື້ອງຂວາເຮືອແລະທ່ານທັງຫຼາຍຈະໄດ້.’ ເຫດສັນນີ້ເຂົາໄດ້ຖິ້ມດາງກວາດແລະເຂົາດຶງເອົາບໍ່ໄດ້ເພາະມີຝູງປາຫຼາຍແທ້ໆ.”—ໂຢຮັນ 21:1-6
2 ພະເຍຊູໄດ້ລ້ຽງເຂົ້າເຊົ້າພວກລູກສິດດ້ວຍເຂົ້າຈີ່ແລະປາ. ຈາກນັ້ນ ພະອົງປິ່ນໄປຫາຊີໂມນເປໂຕແລະຖາມວ່າ: “ຊີໂມນລູກໂຢນາເອີຍ ທ່ານຮັກເຮົາຫຼາຍກວ່າຄົນ [ສິ່ງ] ທັງຫຼາຍນີ້ຫຼື?” ພະເຍຊູຮູ້ວ່າເປໂຕຮັກການຫາປາ ແລະອາດເປັນໄປໄດ້ທີ່ພະເຍຊູກຳລັງຖາມເປໂຕວ່າລາວຮັກພະອົງແລະສິ່ງທີ່ພະອົງສອນຫຼາຍກວ່າອາຊີບຫາປາບໍ. ເປໂຕຕອບພະເຍຊູວ່າ: “ພະອົງເຈົ້າຂ້າ ພະອົງຮູ້ຈັກວ່າຂ້າພະເຈົ້າຮັກພະອົງ.” (ໂຢຮັນ 21:15) ຕັ້ງແຕ່ມື້ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ ເປໂຕໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າລາວເຮັດຕາມທີ່ເວົ້າ. ລາວສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ພະຄລິດໂດຍດຸໝັ່ນໃນການປະກາດ ແລະໄດ້ເປັນເສົາຫຼັກຂອງປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນ.
3. ຄລິດສະຕຽນຕ້ອງລະວັງໃນເລື່ອງໃດ?
3 ເຮົາໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງຈາກຄຳເວົ້າທີ່ພະເຍຊູຖາມເປໂຕ? ເຮົາຕ້ອງລະວັງບໍ່ໃຫ້ຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ພະຄລິດໜ້ອຍລົງ. ພະເຍຊູຮູ້ວ່າຊີວິດໃນລະບົບນີ້ຈະເຄັ່ງຕຶງແລະເຮັດໃຫ້ເຮົາອຸກໃຈແລະມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຕ່າງໆ. ໃນຕົວຢ່າງປຽບທຽບເລື່ອງຜູ້ຫວ່ານ ພະເຍຊູບອກວ່າບາງຄົນຈະຮັບເອົາ “ພະຄຳແຫ່ງແຜ່ນດິນ” ເຊິ່ງກໍຄືຂ່າວສານເລື່ອງລາຊະອານາຈັກ ແລະກະຕືລືລົ້ນໃນຕອນທຳອິດ. ແຕ່ຕໍ່ມາ “ຄວາມກັງວົນກັບຊີວິດໃນໂລກນີ້ແລະຄວາມຫຼົງໃຫຼໃນຊັບສົມບັດ” ກໍ “ຫງຳຮັດພະຄຳ” ຫຼືບົດບັງສິ່ງທີ່ໄດ້ຍິນ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ສົນໃຈຄວາມຈິງອີກຕໍ່ໄປ. (ມັດທາຍ 13:19-22, ລ.ມ.; ມາລະໂກ 4:19) ຖ້າເຮົາບໍ່ລະວັງ ຄວາມອຸກໃຈໃນຊີວິດປະຈຳວັນຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາໄດ້ບໍ່ເຕັມທີ. ດັ່ງນັ້ນ ພະເຍຊູຈຶ່ງເຕືອນພວກລູກສິດວ່າ: “ລະວັງຕົວໃຫ້ດີ ຢ່າໝົກມຸ້ນກັບການກິນ ການດື່ມໜັກ ຫຼືມົວແຕ່ກັງວົນກັບຊີວິດ.”—ລືກາ 21:34, ລ.ມ.
4. ແມ່ນຫຍັງຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ວ່າຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ພະຄລິດໝັ້ນຄົງຫຼືບໍ່? (ເບິ່ງຮູບທຳອິດ)
4 ຄືກັບເປໂຕເຮົາສະແດງວ່າຮັກພະຄລິດໂດຍຈັດໃຫ້ວຽກປະກາດຢູ່ໃນອັນດັບທຳອິດໃນຊີວິດ. ເຮົາຈະແນ່ໃຈວ່າເຮົາເຮັດແບບນັ້ນສະເໝີ ໂດຍຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍຮັກຫຍັງຫຼາຍທີ່ສຸດໃນຊີວິດ? ຄວາມສຸກຂອງຂ້ອຍມາຈາກການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຫຼືຈາກການເຮັດຢ່າງອື່ນ?’ ເພື່ອຊ່ວຍເຮົາຕອບຄຳຖາມເຫຼົ່ານັ້ນ ໃຫ້ເຮົາເບິ່ງສາມຂອບເຂດໃນຊີວິດທີ່ອາດເຮັດໃຫ້ເຮົາຮັກພະຄລິດໜ້ອຍລົງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນ: ວຽກອາຊີບ ການພັກຜ່ອນແລະຄວາມບັນເທີງ ແລະວັດຖຸສິ່ງຂອງ.
ມີຄວາມສົມດຸນເລື່ອງວຽກອາຊີບ
5. ຫົວໜ້າຄອບຄົວມີໜ້າທີ່ຫຍັງ?
5 ສຳລັບເປໂຕ ການຫາປາບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງສິ່ງທີ່ລາວມັກ ແຕ່ເປັນວຽກທີ່ລາວເຮັດເພື່ອຫາລ້ຽງຄອບຄົວ. ທຸກມື້ນີ້ກໍຄືກັນ ພະເຢໂຫວາມອບໝາຍໃຫ້ຫົວໜ້າຄອບຄົວມີໜ້າທີ່ຫາລ້ຽງຄອບຄົວ. (1 ຕີໂມເຕ 5:8) ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເຮັດວຽກໜັກເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ນີ້. ຢ່າງໃດກໍຕາມ ໃນສະໄໝສຸດທ້າຍນີ້ ວຽກອາຊີບສາມາດເຮັດໃຫ້ມີຄວາມເຄັ່ງຕຶງຫຼາຍ.
6. ເປັນຫຍັງວຽກອາຊີບຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຄັ່ງຕຶງ?
6 ໃນທຸກມື້ນີ້ ຕາມປົກກະຕິແລ້ວຄົນທີ່ຢາກໄດ້ວຽກມີຫຼາຍກວ່າວຽກ ຍ້ອນແນວນີ້ຜູ້ຄົນຈຶ່ງແຂ່ງຂັນກັນເພື່ອຈະໄດ້ວຽກເຮັດ. ຫຼາຍຄົນຮູ້ສຶກວ່າຕ້ອງເຮັດວຽກລ່ວງເວລາທັ່ງໆທີ່ອາດໄດ້ຄ່າຈ້າງໜ້ອຍ. ໜ່ວຍງານທຸລະກິດຕ່າງໆກຳລັງພະຍາຍາມຜະລິດສິນຄ້າຫຼາຍຂຶ້ນໂດຍໃຊ້ຄົນງານໜ້ອຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ. ດັ່ງນັ້ນ ຄົນງານຈຶ່ງເຄັ່ງຕຶງ ໝົດແຮງ ແລະເຖິງຂັ້ນບໍ່ສະບາຍ. ຫຼາຍຄົນຢ້ານວ່າຈະຕົກວຽກ ຈຶ່ງເຮັດທຸກສິ່ງຕາມທີ່ເຈົ້ານາຍຕ້ອງການ.
ເຮົາທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນ ເຮົາສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາຫຼາຍກວ່າຄົນໃດໆທັງໝົດ
7, 8. (ກ) ເຮົາຄວນສັດຊື່ຕໍ່ໃຜຫຼາຍທີ່ສຸດ (ຂ) ພີ່ນ້ອງຄົນໜຶ່ງໄດ້ບົດຮຽນທີ່ມີຄຸນຄ່າຫຍັງຈາກວຽກອາຊີບຂອງລາວ?
7 ເຮົາທີ່ເປັນຄລິດສະຕຽນ ເຮົາສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາຫຼາຍກວ່າຄົນໃດໃດໆທັງໝົດເຊິ່ງລວມເຖິງນາຍຈ້າງຂອງເຮົານຳ. (ລືກາ 10:27) ວຽກອາຊີບຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີສິ່ງຈຳເປັນແລະສະໜັບສະໜູນວຽກຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ. ແຕ່ຖ້າເຮົາບໍ່ລະວັງ ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບໃນວຽກອາດມີຜົນກະທົບຕໍ່ນະມັດສະການ. ເຮົາສາມາດຮຽນຮູ້ຈາກປະສົບການຂອງພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງຢູ່ປະເທດໄທ. ລາວເລົ່າວ່າ: “ວຽກແປງຄອມພິວເຕີໜ້າສົນໃຈຫຼາຍແຕ່ຕ້ອງເຮັດວຽກຫຼາຍຊົ່ວໂມງ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍເກືອບບໍ່ມີເວລາເພື່ອເຮັດກິດຈະກຳຕ່າງໆກ່ຽວກັບຄວາມເຊື່ອ. ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍສຳນຶກວ່າເພື່ອຈະຈັດໃຫ້ລາຊະອານາຈັກມາເປັນອັນດັບທຳອິດໃນຊີວິດ ຂ້ອຍຕ້ອງປ່ຽນວຽກ.” ພີ່ນ້ອງຄົນນີ້ຈະເຮັດແນວໃດ?
8 ລາວເລົ່າຕື່ມອີກວ່າ: “ຫຼັງຈາກວາງແຜນເປັນເວລາໜຶ່ງປີ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈຂາຍກະແລັມ. ທຳອິດ ຂ້ອຍມີບັນຫາທາງການເງິນແລະຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈ. ເມື່ອພົບກັບຄົນທີ່ເຄີຍເຮັດວຽກນຳກັນ ເຂົາເຈົ້າຫົວຂວັນໃສ່ຂ້ອຍແລະຖາມວ່າເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຄິດວ່າຂາຍກະແລັມດີກວ່າແປງຄອມພິວເຕີໃນຫ້ອງແອ. ຂ້ອຍໄດ້ອະທິດຖານຂໍໃຫ້ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ອົດທົນແລະເຮັດຕາມເປົ້າໝາຍເພື່ອຈະມີເວລາຫຼາຍຂຶ້ນສຳລັບກິດຈະກຳຕ່າງໆກ່ຽວກັບຄວາມເຊື່ອ. ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ທຸກສິ່ງກໍຄ່ອຍໆດີຂຶ້ນ. ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ວ່າຄົນມັກລົດຊາດແບບໃດແລະຂ້ອຍກໍເຮັດກະແລັມເກັ່ງຂຶ້ນ. ບໍ່ດົນ ຂ້ອຍກໍຂາຍກະແລັມໝົດທຸກມື້. ທີ່ຈິງ ລາຍຮັບຂອງຂ້ອຍດີກວ່າຕອນເຮັດວຽກຢູ່ຫ້ອງແອດ້ວຍຊໍ້າ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ ເພາະຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຄັ່ງຕຶງແລະບໍ່ໄດ້ກັງວົນຄືກັບຕອນທີ່ເຮັດວຽກນັ້ນ ແລະສຳຄັນທີ່ສຸດ ຕອນນີ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໃກ້ຊິດກັບພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນ.”—ອ່ານມັດທາຍ 5:3, 6
ຂ້ອຍເຫັນວ່າວຽກອາຊີບທີ່ຂ້ອຍເຮັດໜ້າຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍກວ່າການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາບໍ?
9. ເຮົາຈະມີຄວາມຄິດທີ່ສົມດຸນສະເໝີໃນເລື່ອງວຽກອາຊີບໄດ້ແນວໃດ?
9 ພະເຢໂຫວາເຫັນຄຸນຄ່າເມື່ອເຮົາເຮັດວຽກໜັກ ແລະການເຮັດແນວນັ້ນກໍໃຫ້ຜົນຕອບແທນ. (ສຸພາສິດ 12:14) ແຕ່ເຮົາຕ້ອງແນ່ໃຈວ່າວຽກອາຊີບຈະບໍ່ສຳຄັນກວ່າການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ເມື່ອເວົ້າເຖິງຄວາມຈຳເປັນພື້ນຖານຂອງເຮົາ ພະເຍຊູຈຶ່ງບອກວ່າ ໃຫ້ “ຊອກຫາແຜ່ນດິນ [ລາຊະອານາຈັກ] ແຫ່ງພະເຈົ້າແລະຄວາມຊອບທຳແຫ່ງພະອົງກ່ອນ ແລະສິ່ງຂອງທັງປວງນີ້ຈະເປັນທີ່ຕື່ມໃຫ້ແກ່ທ່ານທັງຫຼາຍ.” (ມັດທາຍ 6:33) ແຕ່ເຮົາຈະຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າເຮົາມີຄວາມຄິດທີ່ສົມດຸນໃນເລື່ອງວຽກອາຊີບ? ເຮົາອາດຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍເຫັນວ່າວຽກອາຊີບທີ່ຂ້ອຍເຮັດເປັນຕາສົນໃຈແລະໜ້າຕື່ນເຕັ້ນບໍ ແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເປັນເລື່ອງທຳມະດາຫຼືແມ່ນແຕ່ໜ້າເບື່ອດ້ວຍຊໍ້າ?’ ການຄິດກ່ຽວກັບຄຳຖາມນີ້ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ວ່າແທ້ໆແລ້ວເຮົາຮັກຫຍັງ.
10. ພະເຍຊູໄດ້ສອນບົດຮຽນຫຍັງທີ່ມີຄ່າ?
10 ພະເຍຊູສອນວ່າເຮົາຄວນໃຫ້ສິ່ງໃດຢູ່ໃນອັນດັບທຳອິດໃນຊີວິດ. ມີຄັ້ງໜຶ່ງ ພະອົງໄປຢາມມາລີກັບມາທາຢູ່ເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ມາທາເລີ່ມກຽມອາຫານໃຫ້ພະເຍຊູທັນທີ ແຕ່ມາລີໄດ້ນັ່ງຢູ່ໃກ້ໆພະອົງແລະຟັງພະອົງສອນ. ດັ່ງນັ້ນ ມາທາຈຶ່ງບໍ່ພໍໃຈທີ່ມາລີບໍ່ຊ່ວຍແຕ່ງກິນ. ພະເຍຊູເວົ້າກັບມາທາວ່າ: “ມາລີໄດ້ເລືອກເອົາສ່ວນອັນດີນັ້ນທີ່ຈະບໍ່ຍົກເອົາໄປຈາກນາງ.” (ລືກາ 10:38-42) ພະເຍຊູໄດ້ສອນບົດຮຽນທີ່ມີຄ່າໃນຄຳເວົ້ານັ້ນ. ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຄວາມຕ້ອງການຂອງເຮົາຂັດຂວາງເຮົາໄວ້ແລະເພື່ອພິສູດວ່າເຮົາຮັກພະຄລິດ ເຮົາຕ້ອງເລືອກ “ສ່ວນອັນດີ.” ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາຕ້ອງຈັດໃຫ້ສາຍສຳພັນກັບພະເຢໂຫວາເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດສະເໝີ.
ຄວາມຄິດທີ່ສົມດຸນເລື່ອງການພັກຜ່ອນແລະຄວາມບັນເທີງ
11. ຄຳພີໄບເບິນເວົ້າແນວໃດເລື່ອງການພັກຜ່ອນ?
11 ໃນຊີວິດເຮົາມີວຽກຫຍຸ້ງຫຼາຍ ດັ່ງນັ້ນ ໃນບາງຄັ້ງເຮົາຕ້ອງໄດ້ພັກຜ່ອນ. ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ: “ບໍ່ມີສິ່ງໜຶ່ງສິ່ງໃດອັນດີສຳລັບມະນຸດເທົ່າເວັ້ນໄວ້ແຕ່ກິນແຕ່ດື່ມແລະແຕ່ໃຫ້ຈິດໃຈແຫ່ງຕົນຊົມຊື່ນຍິນດີໃນຄວາມສຳບາຍໃນການງານແຫ່ງຕົນ.” (ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 2:24) ພະເຍຊູຮູ້ວ່າພວກລູກສິດຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ພັກຜ່ອນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຫຼັງຈາກເຮັດວຽກໜັກໃນການປະກາດ ພະເຍຊູບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ຈົ່ງອອກໄປຍັງບ່ອນມິດງຽບ ເພື່ອໃຫ້ພວກທ່ານພັກຜ່ອນຈັກຄາວໜຶ່ງ.”—ມາລະໂກ 6:31, 32, ທ.ປ.
12. ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງລະວັງເລື່ອງການພັກຜ່ອນແລະຄວາມບັນເທີງ? ໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ.
12 ການພັກຜ່ອນແລະຄວາມບັນເທີງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຜ່ອນຄາຍ. ແຕ່ເຮົາຕ້ອງລະວັງທີ່ຈະບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ຄວາມມ່ວນຊື່ນກາຍເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດ. ໃນສະຕະວັດທຳອິດ ຫຼາຍຄົນມີຄວາມຄິດທີ່ວ່າໃຫ້: “ເຮົາທັງຫຼາຍຈົ່ງກິນແລະດື່ມເຖີ້ນ ເຫດວ່າມື້ອື່ນນີ້ເຮົາທັງຫຼາຍຈະຕາຍ.” (1 ໂກລິນໂທ 15:32) ຄົນໃນທຸກມື້ນີ້ກໍຄິດແບບນັ້ນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງຢູ່ເອີຣົບຕາເວັນຕົກເລີ່ມເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຄລິດສະຕຽນ. ແຕ່ລາວມັກຄວາມບັນເທີງຫຼາຍຈົນເຊົາຄົບຫາກັບພະຍານພະເຢໂຫວາ. ແຕ່ຕໍ່ມາລາວສຳນຶກວ່າການໝົກມຸ້ນກັບຄວາມບັນເທີງເຮັດໃຫ້ມີບັນຫາຫຼາຍຢ່າງ. ລາວເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນຄືນອີກ ແລະໃນບໍ່ດົນລາວກໍເລີ່ມປະກາດຂ່າວດີ. ຫຼັງຈາກຮັບບັບເຕມາ ລາວເລົ່າວ່າ: “ສິ່ງໜຶ່ງທີ່ໜ້າເສຍໃຈຫຼາຍແມ່ນຂ້ອຍປ່ອຍໃຫ້ເວລາເສຍໄປລ້າໆ ກ່ອນຈະສຳນຶກໄດ້ວ່າການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ມີຄວາມສຸກກວ່າການແລ່ນຕາມຄວາມບັນເທີງທີ່ໂລກນີ້ສະເໜີໃຫ້.”
13. (ກ) ການໃຊ້ເວລາຫຼາຍເກີນໄປໃນການຜັກຜ່ອນແລະຄວາມບັນເທີງຈະເປັນອັນຕະລາຍແນວໃດ? ໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ. (ຂ) ສິ່ງໃດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີຄວາມຄິດທີ່ສົມດຸນໃນເລື່ອງນີ້?
13 ການພັກຜ່ອນຄວນຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາຜ່ອນຄາຍແລະໄດ້ຄວາມສົດຊື່ນ. ແຕ່ເຮົາຄວນໃຊ້ເວລາສຳລັບສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຫຼາຍສໍ່າໃດ? ເພື່ອຈະໄດ້ຄຳຕອບໃຫ້ເຮົາຄິດເຖິງຕົວຢ່າງນີ້. ຫຼາຍຄົນມັກກິນເຂົ້າໜົມຫວານແລະຂອງທີ່ຫວານໆ ແຕ່ເຮົາຮູ້ວ່າຖ້າກິນເລື້ອຍໆ ມັນຈະທຳລາຍສຸຂະພາບຂອງເຮົາ. ຖ້າຢາກແຂງແຮງ ເຮົາຕ້ອງກິນອາຫານທີ່ມີປະໂຫຍດ. ຄ້າຍຄືກັນ ຖ້າເຮົາໃຊ້ເວລາຫຼາຍເກີນໄປໃນການພັກຜ່ອນແລະຄວາມບັນເທີງ ສາຍສຳພັນຂອງເຮົາກັບພະເຢໂຫວາອາດໄດ້ຮັບຜົນກະທົບ. ສິ່ງໃດຈະຊ່ວຍໃຫ້ຮູ້ວ່າເຮົາມີຄວາມຄິດທີ່ສົມດຸນໃນເລື່ອງນີ້ຫຼືບໍ່? ວິທີໜຶ່ງແມ່ນໃຫ້ເລືອກເອົາຈັກອາທິດໜຶ່ງແລະຈົດບັນທຶກວ່າເຮົາໃຊ້ເວລາຈັກຊົ່ວໂມງໃນກິດຈະກຳທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ເຊັ່ນ: ການປະຊຸມ ການປະກາດ ແລະການສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ. ຈາກນັ້ນໃຫ້ຈົດບັນທຶກວ່າໃນອາທິດດຽວກັນນັ້ນເຮົາໃຊ້ເວລາຈັກຊົ່ວໂມງໃນເລື່ອງການພັກຜ່ອນ ເຊັ່ນ: ຫຼິ້ນກິລາ ເບິ່ງໂທລະພາບ ຫຼືຫຼິ້ນວິດີໂອເກມ. ເມື່ອສົມທຽບເວລາໃສ່ກັນເຮົາກໍຈະເຫັນວ່າເຮົາໃຊ້ເວລາແນວໃດ ແລະກໍຈະຮູ້ວ່າຕ້ອງໄດ້ປັບປ່ຽນຫຍັງ ເຈົ້າຄິດວ່າຕ້ອງປ່ຽນແປງຕົວເອງບໍ?—ອ່ານເອເຟດ 5:15, 16
14. ສິ່ງໃດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເລືອກການພັກຜ່ອນແລະຄວາມບັນເທີງທີ່ດີ?
14 ພະເຢໂຫວາໃຫ້ເຮົາເລືອກເອງວ່າຈະພັກຜ່ອນແບບໃດ ແລະຫົວໜ້າຄອບຄົວກໍຕ້ອງເລືອກໃຫ້ຄອບຄົວ. ໃນຄຳພີໄບເບິນ ພະເຢໂຫວາໃຫ້ຫຼັກການທີ່ບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າພະອົງຄິດແນວໃດ ແລະຫຼັກການເຫຼົ່ານີ້ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຕັດສິນໃຈຢ່າງຖືກຕ້ອງ. * (ເບິ່ງໄຂເງື່ອນ) ການພັກຜ່ອນທີ່ດີເປັນ “ຂອງປະທານມາແຕ່ພະເຈົ້າ.” (ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 3:12, 13) ທີ່ຈິງຄົນເຮົາມັກຄວາມບັນເທີງບໍ່ຄືກັນ. (ຄາລາຊີ 6:4, 5) ແຕ່ບໍ່ວ່າເຮົາຈະເລືອກແບບໃດ ເຮົາກໍຕ້ອງລະວັງສະເໝີ. ພະເຍຊູເວົ້າວ່າ: “ເຂົ້າຂອງແພງ [“ຊັບສົມບັດ,” ລ.ມ.] ຂອງທ່ານຢູ່ບ່ອນໃດ ໃຈຂອງທ່ານຈະຢູ່ບ່ອນນັ້ນ.” (ມັດທາຍ 6:21) ຖ້າເຮົາຮັກພະເຍຊູຜູ້ເປັນກະສັດຂອງເຮົາ ສິ່ງນີ້ຈະກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ຄິດ ເວົ້າ ແລະປະພຶດໃນແບບທີ່ສະແດງວ່າເຮົາໃຫ້ລາຊະອານາຈັກສຳຄັນກວ່າສິ່ງອື່ນໆ.—ຟີລິບ 1:9, 10
ຕ້ານທານການນິຍົມວັດຖຸ
15, 16. (ກ) ການນິຍົມວັດຖຸອາດເປັນບ້ວງແຮ້ວຕໍ່ເຮົາແນວໃດ? (ຂ) ພະເຍຊູໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ສຸຂຸມແນວໃດເລື່ອງວັດຖຸສິ່ງຂອງ?
15 ຫຼາຍຄົນໃນທຸກມື້ນີ້ຮູ້ສຶກວ່າຕ້ອງມີເຄື່ອງທັນສະໄໝທີ່ສຸດ ເຊັ່ນ: ເຄື່ອງນຸ່ງ ໂທລະສັບມືຖື ຄອມພິວເຕີ ແລະສິ່ງອື່ນໆ. ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກການນິຍົມວັດຖຸເຊິ່ງເປັນຮູບແບບຊີວິດທີ່ຖືວ່າວັດຖຸສິ່ງຂອງແລະເງິນສຳຄັນກວ່າສິ່ງອື່ນ. ເນື່ອງຈາກເປັນຄລິດສະຕຽນ ສິ່ງໃດສຳຄັນທີ່ສຸດຕໍ່ເຈົ້າ? ໃຫ້ຖາມຕົວເອງວ່າ: ‘ຂ້ອຍໃຊ້ເວລາຄິດເຖິງລົດຮຸ່ນໃໝ່ໆແລະເຄື່ອງນຸ່ງທັນສະໄໝທີ່ສຸດຫຼາຍກວ່າໃຊ້ເວລາເພື່ອກຽມການປະຊຸມບໍ? ຂ້ອຍຫຍຸ້ງກັບການເຮັດສິ່ງຕ່າງໆໃນຊີວິດປະຈຳວັນຈົນເກືອບບໍ່ມີເວລາອະທິດຖານຫຼືອ່ານຄຳພີໄບເບິນບໍ?’ ຖ້າເຮົາບໍ່ລະວັງ ການຮັກວັດຖຸສິ່ງຂອງອາດສຳຄັນກວ່າການຮັກພະຄລິດ. ເຮົາຄວນຄິດເຖິງຄຳເວົ້າຂອງພະເຍຊູທີ່ວ່າ: ໃຫ້ “ຮັກສາຕົວຈາກການຂີ້ຖີ່ [“ໂລບ,” ລ.ມ.] ທຸກຢ່າງ.” (ລືກາ 12:15) ເປັນຫຍັງພະອົງເວົ້າແບບນີ້?
ຖ້າວ່າເຮົາໝົກມຸ້ນກັບການມີວັດຖຸສິ່ງຂອງ ເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດແກ່ພະເຢໂຫວາ
16 ພະເຍຊູບອກວ່າ: “ບໍ່ມີຜູ້ໃດອາດເປັນຂ້າໃຊ້ຂອງເຈົ້ານາຍ 2 ທ່ານໄດ້.” ພະອົງເວົ້າຕື່ມອີກວ່າ: “ທ່ານທັງຫຼາຍອາດເປັນຂ້າໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າແລະຂ້າໃຊ້ຂອງເຂົ້າຂອງເງິນຄຳກໍບໍ່ໄດ້.” ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າວ່າເຮົາໝົກມຸ້ນກັບການມີວັດຖຸສິ່ງຂອງ ເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດແກ່ພະເຢໂຫວາ. ພະເຍຊູບອກວ່າເຮົາຈະ “ຊັງນາຍຜູ້ນີ້ແລະຮັກນາຍຜູ້ນັ້ນ” ຫຼື “ຈະຕິດພັນກັບນາຍຜູ້ນີ້ແລະປະໝາດນາຍຜູ້ນັ້ນ” ກໍບໍ່ໄດ້. (ມັດທາຍ 6:24) ຍ້ອນເຮົາບໍ່ສົມບູນແບບ ເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງຕໍ່ສູ້ເລື້ອຍໆກັບ “ສິ່ງທີ່ຮ່າງກາຍ . . . ປາຖະໜາ” ເຊິ່ງລວມເຖິງການນິຍົມວັດຖຸ.—ເອເຟດ 2:3, ທ.ປ.
17. (ກ) ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຍາກທີ່ບາງຄົນຈະມີຄວາມຄິດທີ່ສົມດຸນໃນເລື່ອງວັດຖຸສິ່ງຂອງ? (ຂ) ສິ່ງໃດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຕ້ານທານການນິຍົມວັດຖຸ?
17 ຫຼາຍຄົນໃນທຸກມື້ນີ້ໝົກມຸ້ນເກີນໄປກັບຄວາມຕ້ອງການແລະຄວາມສະໜຸກສະໜານຂອງຕົວເອງຈົນຮູ້ສຶກວ່າຍາກທີ່ຈະມີຄວາມຄິດທີ່ສົມດຸນໃນເລື່ອງວັດຖຸສິ່ງຂອງ. (ອ່ານ 1 ໂກລິນໂທ 2:14) ຍ້ອນບໍ່ໄດ້ຄິດຢ່າງຮອບຄອບ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງຍາກທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະແຍກໄດ້ວ່າອັນໃດຖືກແລະອັນໃດຜິດ. (ເຫບເລີ 5:11-14) ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມຕ້ອງການຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຈະມີວັດຖຸສິ່ງຂອງ ແລະເມື່ອໄດ້ຫຼາຍເທົ່າໃດກໍຍິ່ງຢາກໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນອີກ. (ຜູ້ເທສະໜາປ່າວປະກາດ 5:10) ແຕ່ມີສິ່ງໜຶ່ງທີ່ເຮົາເຮັດໄດ້ເພື່ອຕ້ານທານກັບຄວາມຄິດແບບນີ້. ການອ່ານຄຳພີໄບເບິນເປັນປະຈຳຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຕ້ານທານການນິຍົມວັດຖຸ. (1 ເປໂຕ 2:2) ພະເຍຊູຄິດຕຶກຕອງເຖິງສະຕິປັນຍາຂອງພະເຢໂຫວາ ແລະການເຮັດແບບນີ້ຊ່ວຍພະອົງໃຫ້ຕ້ານທານການລໍ້ໃຈຈາກພະຍາມານ. (ມັດທາຍ 4:8-10) ທຸກມື້ນີ້ກໍຄືກັນ ຖ້າເຮົາຢາກຕ້ານທານກັບການນິຍົມວັດຖຸເຮົາຕ້ອງໃຊ້ສະຕິປັນຍາຂອງພະເຢໂຫວາໃນຊີວິດເຮົາ. ຖ້າເຮົາເຮັດແບບນີ້ກໍສະແດງໃຫ້ພະເຍຊູເຫັນວ່າເຮົາຮັກພະອົງຫຼາຍກວ່າວັດຖຸສິ່ງຂອງ.
ສິ່ງໃດສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດເຈົ້າ? (ເບິ່ງຂໍ້ 18)
18. ເຈົ້າຕັ້ງໃຈຈະເຮັດຫຍັງ?
18 ຄຳເວົ້າທີ່ພະເຍຊູຖາມເປໂຕວ່າ: “ເຈົ້າຮັກເຮົາຫຼາຍກວ່າຄົນ [ສິ່ງ] ທັງຫຼາຍນີ້ຫຼື?” ພະອົງກຳລັງສອນເປໂຕວ່າການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຕ້ອງເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງລາວ. ໜ້າສົນໃຈທີ່ຊື່ຂອງເປໂຕມີຄວາມໝາຍວ່າ: “ກ້ອນຫີນ.” ຄຸນລັກສະນະທີ່ດີຂອງເປໂຕປຽບໄດ້ຄືກັບຫີນທີ່ແຂງແກ່ນແລະໝັ້ນຄົງ. (ກິດຈະການ 4:5-20) ໃນທຸກມື້ນີ້ ເຮົາຢາກໃຫ້ຄວາມຮັກທີ່ມີຕໍ່ພະຄລິດໜັກແໜ້ນຄືກັບຫີນ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງແນ່ໃຈວ່າມີຄວາມສົມດຸນໃນເລື່ອງວຽກອາຊີບ ການພັກຜ່ອນ ແລະເລື່ອງວັດຖຸສິ່ງຂອງ. ເມື່ອເປັນແບບນີ້ເຮົາກໍຈະເວົ້າຄືກັບເປໂຕທີ່ວ່າ: “ພະອົງເຈົ້າຂ້າ ພະອົງຮູ້ຈັກວ່າຂ້າພະເຈົ້າຮັກພະອົງ.”
^ ຂໍ້ 14 ເບິ່ງບົດຄວາມ “ການພັກຜ່ອນຂອງເຈົ້າເປັນປະໂຫຍດບໍ?” ໃນຫໍສັງເກດການ 15 ຕຸລາ 2011 ໜ້າ 9-12 ຂໍ້ 6-15 (ບໍ່ມີໃນພາສາລາວ).
