ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ເຖິງວ່າຫູໜວກແຕ່ຂ້ອຍກໍສອນຄົນອື່ນໄດ້
ຂ້ອຍຮັບບັບເຕມາໃນປີ 1941 ຕອນອາຍຸ 12 ປີ ແຕ່ຂ້ອຍກໍບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງໃນຄຳພີໄບເບິນຢ່າງເຕັມທີຈົນຮອດປີ 1946. ເປັນຫຍັງ? ຂ້ອຍຈະເລົ່າເລື່ອງໃຫ້ຟັງ.
ປະມານປີ 1910 ພໍ່ແມ່ຂ້ອຍຍ້າຍຈາກເມືອງເທິບິລິຊີ ປະເທດຈໍເຈຍມາຢູ່ການາດາ. ພວກເພິ່ນຢູ່ເຮືອນຫຼັງນ້ອຍໆໃກ້ກັບເມືອງເພວລີ ລັດຊັດແຄັດເຊວັນທາງພາກຕາເວັນຕົກຂອງການາດາ. ພວກເພິ່ນມີລູກຫົກຄົນ ຂ້ອຍເປັນຄົນຫຼ້າເກີດປີ 1928. ພໍ່ເສຍຊີວິດກ່ອນຂ້ອຍເກີດຫົກເດືອນ ແລະແມ່ຂອງຂ້ອຍກໍເສຍຕອນຂ້ອຍຍັງເປັນແອນ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ລູຊີ້ເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍກໍເສຍຊີວິດຕອນອາຍຸ 17 ປີ. ດັ່ງນັ້ນ ລຸງນິກຈຶ່ງຮັບພວກເຮົາທັງໝົດມາລ້ຽງ.
ຕອນທີ່ຮຽນຍ່າງ ມື້ໜຶ່ງຄອບຄົວເຫັນຂ້ອຍກຳລັງດຶງຫາງມ້າ. ເຂົາເຈົ້າຢ້ານວ່າມ້າຈະດີດຂ້ອຍ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຮ້ອງບອກໃຫ້ຂ້ອຍຢຸດ. ແຕ່ຕອນນັ້ນຂ້ອຍຢືນປິ່ນຫຼັງໃສ່ເຂົາເຈົ້າ ຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍ. ແຕ່ຍັງດີທີ່ຂ້ອຍບໍ່ບາດເຈັບ ແລະນັບຕັ້ງແຕ່ມື້ນັ້ນມາຄອບຄົວຈຶ່ງຮູ້ວ່າຂ້ອຍຫູໜວກ.
ເພື່ອນທີ່ສະໜິດກັບຄອບຄົວເຮົາບອກວ່າຖ້າຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນກັບເດັກນ້ອຍຫູໜວກຄົນອື່ນອາດຈະດີກວ່າ. ລຸງນິກຈຶ່ງສົ່ງຂ້ອຍໃຫ້ໄປຢູ່ໂຮງຮຽນສອນຄົນຫູໜວກໃນເມືອງຊັດຄາທູນ ລັດຊັດແຄັດເຊວັນ. ໂຮງຮຽນນີ້ຢູ່ໄກຈາກບ້ານຂອງເຮົາຫຼາຍ ແລະຕອນນັ້ນອາຍຸພຽງ 5 ປີ ຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ສຶກຢ້ານຫຼາຍ. ຂ້ອຍກັບມາຢາມຄອບຄົວໄດ້ແຕ່ມື້ພັກຕ່າງໆແລະໃນຍາມປິດພາກຮຽນເທົ່ານັ້ນ. ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍໄດ້ຮຽນພາສາມືແລະຫຼິ້ນກັບໝູ່ໃນໄວດຽວກັນໄດ້ຢ່າງມ່ວນຊື່ນ.
ການຮຽນຄວາມຈິງ
ໃນປີ 1939 ເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍແມຣຽນໄດ້ແຕ່ງດອງກັບບິວ ດານີຊຸກ ແລະເຂົາເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງແຍງຂ້ອຍກັບເຟຣນເອື້ອຍອີກຄົນໜຶ່ງ. ເອື້ອຍແມຣຽນກັບອ້າຍບິວເປັນຄົນທຳອິດໃນຄອບຄົວທີ່ເລີ່ມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບພະຍານພະເຢໂຫວາ. ໃນຍາມປິດພາກຮຽນ ເອີ້ອຍກັບອ້າຍເຂີຍໄດ້ເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ເລື່ອງທີ່ເຂົາເຈົ້າກຳລັງຮຽນ. ການສື່ຄວາມກັນກໍບໍ່ງ່າຍເພາະແມຣຽນກັບບິວບໍ່ຮູ້ພາສາມື. ແຕ່ເຂົາເຈົ້າເຫັນວ່າຂ້ອຍຮັກສິ່ງທີ່ກຳລັງຮຽນຮູ້ແທ້ໆ. ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າກຳລັງເຮັດຕ້ອງກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງທີ່ຄຳພີໄບເບິນສອນ ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງໄປປະກາດນຳເຂົາເຈົ້າ. ບໍ່ດົນຂ້ອຍກໍຢາກຮັບບັບເຕມາ ແລະກໍໄດ້ຮັບບັບເຕມາແທ້ໆໃນວັນທີ 5 ກັນຍາ 1941 ອ້າຍບິວເປັນຄົນຈຸ່ມຕົວຂ້ອຍໃນອ່າງເຫຼັກທີ່ມີນໍ້າທີ່ເອົາມາຈາກນໍ້າສ້າງ. ນໍ້ານັ້ນເຢັນແທ້ເຢັນວ່າ!
ກັບກຸ່ມຄົນຫູໜວກທີ່ການປະຊຸມພາກໃນເມືອງຄລີບແລນ ລັດໂອໄຮໂອປະເທດອາເມຣິກາໃນປີ 1946
ໃນປີ 1946 ຕອນທີ່ຂ້ອຍກັບບ້ານຍາມປິດພາກຮຽນ ພວກເຮົາໄດ້ໄປປະຊຸມພາກໃນເມືອງຄລີບແລນ ລັດໂອໄຮໂອປະເທດອາເມຣິກາ. ມື້ທຳອິດ ພວກເອື້ອຍໄດ້ປ່ຽນກັນຈົດບັນທຶກໃຫ້ຂ້ອຍ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕິດຕາມແຕ່ລະລາຍການທັນ. ແຕ່ໃນມື້ທີສອງ ຂ້ອຍຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍທີ່ຮູ້ວ່າມີກຸ່ມແປພາສາມືຢູ່ການປະຊຸມນັ້ນ. ຂ້ອຍມ່ວນຫຼາຍກັບການປະຊຸມ ແລະວິເສດແທ້ໆເມື່ອໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍເຂົ້າໃຈຄຳສອນໃນຄຳພີໄບເບິນຢ່າງຈະແຈ້ງ!
ການສອນຄວາມຈິງ
ໃນຕອນນັ້ນ ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ຫາກໍຈົບລົງ ແລະຄົນທົ່ວໄປຢາກສະແດງວ່າພັກດີຕໍ່ປະເທດຂອງຕົນ. ເມື່ອກັບຈາກການປະຊຸມພາກແລະເດີນທາງໄປໂຮງຮຽນ ຂ້ອຍໄດ້ຕັ້ງໃຈຮັກສາຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງເຊົາເຄົາລົບທຸງຊາດ ບໍ່ຮ້ອງເພງຊາດ ແລະບໍ່ສະຫຼອງວັນພັກຕ່າງໆ ແລະເຊົາໄປໂບດກັບພວກນັກຮຽນຄົນອື່ນໆ. ເມື່ອພວກຄູແລະພະນັກງານຮູ້ຈຶ່ງບໍ່ມັກ ແລະພະຍາຍາມຂົ່ມເຫງແລະເວົ້າຕົວະເພື່ອໃຫ້ຂ້ອຍປ່ຽນໃຈ. ແຕ່ໝູ່ໃນໂຮງຮຽນສັງເກດເຫັນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຈຶ່ງມີຫຼາຍໂອກາດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ປະກາດກັບເຂົາເຈົ້າ ແລະມີສາມຄົນຄື: ມີແລຣີ ແອນໂດຣຊອບ ນໍແມນ ດິດທຣິກ ແລະເອັມມິວ ສະໄນເດີ ເຊິ່ງໃນທີ່ສຸດເຂົາເຈົ້າກໍຕອບຮັບຄວາມຈິງ ແລະຕອນນີ້ກໍຍັງຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ.
ເມື່ອໄປຢາມເມືອງອື່ນໆ ຂ້ອຍມັກພະຍາຍາມປະກາດກັບຄົນຫູໜວກ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ໃນເມືອງມອນທຣີອໍ ຂ້ອຍໄດ້ໄປບ່ອນທີ່ມີຄົນຫູໜວກມັກຢູ່ນຳກັນ. ທີ່ນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ບອກຄວາມຈິງກັບເອັດດີ້ ທາເກີ້ ເຊິ່ງເປັນຄົນໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໃນກຸ່ມນີ້. ລາວຮັບໃຊ້ຢູ່ປະຊາຄົມພາສາມືເລເວີໃນເກເບັກຈົນກະທັ່ງເສຍຊີວິດປີກາຍນີ້. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ພົບກັບຊາຍໜຸ່ມ ວວນ ອະດາວາດ. ລາວເປັນຄືກັບຊາວເມືອງເບເລບູຮານທີ່ໄດ້ຄົ້ນຄວ້າເພື່ອໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າໃນສິ່ງທີ່ກຳລັງຮຽນຮູ້ນັ້ນມີພື້ນຖານຈາກຄຳພີໄບເບິນ. (ກິດຈະການ 17:10, 11) ລາວກໍໄດ້ເຂົ້າມາໃນຄວາມຈິງຄືກັນ ແລະຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ເຖົ້າແກ່ໃນລັດອົດຕາວາ ອອນແທຣີໂອ ຈົນສິ້ນຊີວິດ.
ປະກາດຕາມຖະໜົນໃນຕອນຕົ້ນຂອງຊຸມປີ 1950
ໃນປີ 1950 ຂ້ອຍຍ້າຍໄປຢູ່ລັດແວນຄູເວີ. ເຖິງວ່າຂ້ອຍພະຍາຍາມເປັນພິເສດປະກາດກັບຄົນຫູໜວກ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍລືມປະສົບການທີ່ຂ້ອຍໄດ້ປະກາດຢູ່ຖະໜົນກັບຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ບໍ່ໄດ້ຫູໜວກ ລາວຊື່ ຄລິດ ສະໄປເຊີ. ລາວຮັບເອົາວາລະສານຂອງອົງການ ແລະຢາກໃຫ້ຂ້ອຍໄປພົບກັບຜົວຂອງລາວທີ່ຊື່ ແກຣີ. ຂ້ອຍໄປຫາເຂົາເຈົ້າຢູ່ເຮືອນ ແລະເຮົາໄດ້ລົມກັນເປັນເວລາດົນໂດຍການຂຽນຕອບກັນ. ເຮົາບໍ່ໄດ້ເຫັນກັນອີກຈົນກະທັ່ງສອງສາມປີຕໍ່ມາ ໂດຍບໍ່ໄດ້ຄາດຄິດເຂົາເຈົ້າມາທັກທາຍຂ້ອຍຢູ່ການປະຊຸມພາກໃນເມືອງໂຕຣອນໂຕ ລັດອອນແທຣີໂອ ມື້ນັ້ນແກຣີໄດ້ຮັບບັບເຕມາ. ປະສົບການນີ້ເຕືອນຂ້ອຍວ່າສຳຄັນແທ້ໆທີ່ຈະປະກາດຕໍ່ໆໄປ ເພາະໃນທີ່ສຸດຄົນທີ່ເຮົາປະກາດນຳອາດຈະເຂົ້າມາຄວາມຈິງກໍໄດ້.
ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍ້າຍກັບໄປເມືອງຊັດຄາທູນ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ພົບຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍສຶກສາກັບລູກສາວຝາແຝດຂອງລາວທີ່ຫູໜວກຊື່ ຈີນ ແລະໂຈນ ລອດຊິນເບເກີ. ເຂົາເຈົ້າຮຽນຢູ່ໂຮງຮຽນທີ່ຂ້ອຍເຄີຍເຂົ້າ. ບໍ່ດົນທັງຈີນແລະໂຈນກໍເວົ້າກັບໝູ່ຢູ່ໂຮງຮຽນເລື່ອງທີ່ກຳລັງຮຽນຮູ້. ໃນທີ່ສຸດມີຫ້າຄົນທີ່ຢູ່ຫ້ອງຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ ໜຶ່ງໃນນັ້ນແມ່ນເອນິກ ຄໍລິນ. ຂ້ອຍເຫັນເອນິກເທື່ອທຳອິດຕອນທີ່ຮຽນໃນປີສຸດທ້າຍ. ຕອນນັ້ນ ລາວໄດ້ເອົາຂະໜົມອົມໃຫ້ແລະຖາມເປັນໝູ່ນຳຂ້ອຍ. ຕໍ່ມາລາວກໍກາຍເປັນຄົນສຳຄັນຫຼາຍໃນຊີວິດຂ້ອຍ ລາວໄດ້ເປັນເມຍຂອງຂ້ອຍ!
ວອນເຕີກັບເອນິກ ມາກກິນໃນປີ 1960 ແລະ ປີ 1989
ເມື່ອແມ່ຂອງເອນິກຮູ້ວ່າລາວກຳລັງສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ ແມ່ໄດ້ຂໍໃຫ້ຜູ້ອຳນວຍການໂຮງຮຽນໂນ້ມນ້າວເອນິກໃຫ້ເຊົາສຶກສາ. ເຖິງວ່າຄົນນັ້ນພະຍາຍາມຫຼາຍແລະເຖິງຂັ້ນຖິ້ມປຶ້ມຕ່າງໆຂອງອົງການ ເອນິກກໍຍັງຕັ້ງໃຈຮັກສາຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາສະເໝີ. ເມື່ອຢາກຮັບບັບເຕມາ ພໍ່ແມ່ບອກລາວວ່າ “ຖ້າເຈົ້າເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ ເຈົ້າຕ້ອງອອກຈາກເຮືອນຂອງເຮົາ!” ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອອາຍຸໄດ້ 17 ປີ ລາວໄດ້ຍ້າຍອອກແລະໄປຢູ່ກັບພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາຄອບຄົວໜຶ່ງ. ລາວຍັງສຶກສາຕໍ່ໄປແລະຮັບບັບເຕມາ. ປີ 1960 ມື້ທີ່ພວກເຮົາແຕ່ງດອງກັນ ພໍ່ແມ່ຂອງລາວບໍ່ໄດ້ມາ. ແຕ່ເມື່ອຫຼາຍປີຜ່ານໄປເຂົາເຈົ້າກໍນັບຖືພວກເຮົາຫຼາຍຂຶ້ນ ເພາະຄວາມເຊື່ອແລະວິທີການລ້ຽງດູລູກຂອງເຮົາ.
ພະເຢໂຫວາເບິ່ງແຍງຂ້ອຍ
ລູກຂອງຂ້ອຍນິໂຄລັດແລະເດໂບຣາເມຍຂອງລາວຮັບໃຊ້ຢູ່ສາຂາລອນດອນ
ເນື່ອງຈາກພວກເຮົາເປັນພໍ່ແມ່ຫູໜວກຈຶ່ງບໍ່ງ່າຍໃນການລ້ຽງລູກຊາຍທັງເຈັດຄົນທີ່ຫູດີ. ແຕ່ເຮົາຕ້ອງຊ່ວຍພວກລູກໃຫ້ຮູ້ພາສາມືເພື່ອຈະສື່ສານກັນໄດ້ດີແລະສອນຄວາມຈິງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ພີ່ນ້ອງໃນປະຊາຄົມຊ່ວຍເຮົາໄດ້ຫຼາຍ ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ພໍ່ແມ່ຄູ່ໜຶ່ງໄດ້ຂຽນໃສ່ເຈ້ຍບອກໃຫ້ເຮົາຮູ້ວ່າລູກຂອງເຮົາຄົນໜຶ່ງເວົ້າຄຳຫຍາບຢູ່ຫໍປະຊຸມ. ເຮົາຈຶ່ງສາມາດຈັດການເລື່ອງນັ້ນໄດ້ທັນທີ. ລູກຊາຍຂອງເຮົາສີ່ຄົນ ເຈມ ເຈີຣີ ນິໂຄລັດ ແລະສະຕີເວັນເປັນຜູ້ເຖົ້າແກ່ແລະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງສັດຊື່ກັບຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ນິໂຄລັດແລະເດໂບຣາເມຍຂອງລາວຊ່ວຍວຽກໃນການແປພາສາມືຢູ່ສາຂາອັງກິດ ສະຕີເວັນແລະຊານັນເມຍຂອງລາວກໍຊ່ວຍວຽກຢູ່ທີມແປພາສາມືໃນສາຂາອາເມຣິກາ.
ລູກຂອງຂ້ອຍເຈມ ເຈີຣີ ນິໂຄລັດ ແລະສະຕີເວັນແລະເມຍຂອງເຂົາເຈົ້າສົ່ງເສີມວຽກປະກາດທີ່ໃຊ້ພາສາມືໃນວິທີຕ່າງໆ
ແຕ່ຂ້ອຍມີເລື່ອງທີ່ເສຍໃຈຫຼາຍ ກ່ອນຮອດມື້ຄົບຮອບການແຕ່ງດອງໄດ້ 40 ປີພຽງແຕ່ໜຶ່ງເດືອນ ເອນິກກໍຈາກຂ້ອຍໄປດ້ວຍໂລກມະເຮັງ. ຕະຫຼອດເວລາທີ່ຍາກລຳບາກນັ້ນ ລາວເຂັ້ມແຂງໄດ້ຍ້ອນຄວາມເຊື່ອເລື່ອງການຟື້ນຄືນຈາກຕາຍ. ຂ້ອຍຄອຍຖ້າໃຫ້ເຖິງມື້ທີ່ຈະເຫັນລາວອີກຄັ້ງ.
ເຈີຣີແລະເອວີລີນ ຊານັນແລະສະຕີເວັນ
ເດືອນກຸມພາ 2012 ຂ້ອຍລົ້ມແລະກະໂພກຫັກ ຂ້ອຍຄິດວ່າຕ້ອງມີຄົນຊ່ວຍ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງຍ້າຍໄປຢູ່ກັບລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງແລະເມຍຂອງລາວ. ຕອນນີ້ເຮົາຢູ່ປະຊາຄົມແຄວກີທີ່ໃຊ້ພາສາມື ຂ້ອຍຍັງຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ເຖົ້າແກ່. ທີ່ຈິງ ນີ້ເປັນເທື່ອທຳອິດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຢູ່ປະຊາຄົມພາສາມື! ດັ່ງນັ້ນ ຫຼາຍປີຜ່ານມາຂ້ອຍຢູ່ປະຊາຄົມພາສາອັງກິດຕັ້ງແຕ່ປີ 1916 ຂ້ອຍຮັກສາສາຍສຳພັນກັບພະເຢໂຫວາໃຫ້ເຂັ້ມແຂງໄດ້ແນວໃດ? ພະເຢໂຫວາໄດ້ຊ່ວຍຂ້ອຍ. ພະອົງຮັກສາສັນຍາທີ່ວ່າຈະເບິ່ງແຍງລູກກຳພ້າ. (ຄຳເພງ 10:14) ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈພີ່ນ້ອງທຸກຄົນທີ່ເຮັດສຸດຄວາມສາມາດ ໂດຍການຂຽນຈົດບັນທຶກໃສ່ເຈ້ຍໃຫ້ຂ້ອຍ ຮຽນພາສາມື ແລະແປເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈໄດ້.
ເຂົ້າປະຊຸມໄພໂອເນຍໃນພາສາມືຕອນອາຍຸ 79 ປີ
ຫຼາຍຄັ້ງຂ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນເວົ້າ ຫຼືມີຫຼາຍຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ມີຄົນເຂົ້າໃຈວິທີຊ່ວຍຄົນຫູໜວກ. ເມື່ອເປັນແນວນັ້ນບາງຄັ້ງຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກຜິດຫວັງແລະບໍ່ຢາກສູ້ຕໍ່ໄປ ຂ້ອຍຈະຄິດເຖິງຄຳເວົ້າທີ່ເປໂຕບອກພະເຍຊູວ່າ: “ພະອົງເຈົ້າຂ້າ ພວກຂ້າພະເຈົ້າຈະໄປຫາຜູ້ໃດ? ພະອົງມີຖ້ອຍຄຳທັງຫຼາຍແຫ່ງຊີວິດອັນຕະຫຼອດໄປເປັນນິດ.” (ໂຢຮັນ 6:66-68) ຄືກັບພີ່ນ້ອງທີ່ຫູໜວກຄົນອື່ນໆຮຸ່ນດຽວກັນກັບຂ້ອຍເຊິ່ງຢູ່ໃນຄວາມຈິງມາດົນ ຂ້ອຍຕ້ອງຝຶກທີ່ຈະອົດທົນຄືກັນ ທັງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະໄວ້ວາງໃຈໃນພະເຢໂຫວາແລະອົງການຂອງພະອົງ ແລະການເຮັດແນວນີ້ກໍ່ຜົນດີຫຼາຍຢ່າງ. ຕອນນີ້ສັບພະໜັງສືຂອງເຮົາມີຢ່າງບໍລິບູນໃນພາສາມື ແລະຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ສາມາດເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຕ່າງໆແລະການປະຊຸມພາກໃນພາສາມືອາເມຣິກາ. ທີ່ຈິງ ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກແລະການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ພະເຈົ້າອົງຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດເປັນລາງວັນໃນຊີວິດ.
