ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ວິທີທີ່ຂ້ອຍພົບຄວາມສຸກໃນການໃຫ້
ຕອນອາຍຸໄດ້ 12 ປີ ຂ້ອຍກໍສຳນຶກວ່າຂ້ອຍມີສິ່ງທີ່ມີຄ່າທີ່ສາມາດໃຫ້ຄົນອື່ນໄດ້. ໃນການປະຊຸມໝວດ ພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ຖາມຂ້ອຍວ່າຢາກເປັນຜູ້ປະກາດບໍ. ເຖິງວ່າບໍ່ເຄີຍປະກາດ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຕອບວ່າ ຢາກເປັນ. ພວກເຮົາໄປໃນເຂດປະກາດ ແລະລາວເອົາປຶ້ມນ້ອຍບາງຫົວໃຫ້ຂ້ອຍເຊິ່ງກ່ຽວກັບເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ. ຈາກນັ້ນ ລາວກໍບອກວ່າ: “ໃຫ້ເຈົ້າໄປຫາຄົນທີ່ຢູ່ຟາກນັ້ນຂອງຖະໜົນ ແລະຂ້ອຍຈະໄປຟາກນີ້.” ເຖິງວ່າຈະຢ້ານ ແຕ່ຂ້ອຍກໍເລີ່ມປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນ. ຂ້ອຍແປກໃຈຫຼາຍທີ່ສາມາດແຈກຢາຍປຶ້ມທັງໝົດນັ້ນພາຍໃນເວລາສັ້ນໆ. ເຫັນໄດ້ວ່າມີຫຼາຍຄົນຕ້ອງການສິ່ງທີ່ຂ້ອຍສະເໜີໃຫ້.
ຂ້ອຍເກີດປີ 1923 ຢູ່ເມືອງແຊະທຳ ໃນລັດເຄນຂອງປະເທດອັງກິດ. ໃນຫຼາຍປີຜ່ານໄປຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 1 ຜູ້ຄົນຄາດຫວັງວ່າໂລກນີ້ຈະດີຂຶ້ນ. ແຕ່ເມື່ອບໍ່ເປັນແບບນັ້ນ ຫຼາຍຄົນຈຶ່ງຜິດຫວັງ ພໍ່ແມ່ຂ້ອຍກໍຄືກັນ. ພວກເພິ່ນຍັງຜິດຫວັງກັບພວກຄຸນພໍ່ນິກາຍບັບຕິດທີ່ມີແຕ່ສົນໃຈຢາກໄດ້ຕຳແໜ່ງສູງໆໃນໂບດ. ຕອນອາຍຸໄດ້ປະມານເກົ້າປີ ແມ່ກໍເລີ່ມໄປຫໍປະຊຸມຂອງສະມາຄົມນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນນາໆຊາດເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ພະຍານພະເຢໂຫວາໄດ້ຈັດ “ຊັ້ນຮຽນ” ຫຼືການປະຊຸມ. ພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງເອົາປຶ້ມສຳລັບເດັກນ້ອຍທີ່ມີບົດຮຽນຕ່າງໆທີ່ອາໄສຄຳພີໄບເບິນເປັນຫຼັກ ແລະປຶ້ມທີ່ຊື່ ເດິ ຫາບ ອ໋ອບ ກອດ (The Harp of God) ໃຫ້ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍມັກສິ່ງທີ່ກຳລັງຮຽນຮູ້.
ຮຽນຮູ້ຈາກພີ່ນ້ອງທີ່ສູງອາຍຸ
ຕອນທີ່ຍັງໜຸ່ມ ຂ້ອຍມ່ວນໃນການບອກໃຫ້ຜູ້ຄົນຮູ້ຄວາມຫວັງທີ່ມີໃນຄຳພີໄບເບິນ. ສ່ວນຫຼາຍຂ້ອຍໄປປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນຄົນດຽວ ແຕ່ເມື່ອອອກໄປນຳຄົນອື່ນຂ້ອຍກໍໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຢ່າງ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ມື້ໜຶ່ງຂ້ອຍກັບພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ສູງອາຍຸຄົນໜຶ່ງໄປປະກາດນຳກັນ ເຮົາຖີບລົດກາຍຄຸນພໍ່ຄົນໜຶ່ງ ແລະຂ້ອຍເວົ້າວ່າ: “ໂຕແບ້ໄດ໋ຫັ້ນ.” ພີ່ນ້ອງຄົນນັ້ນກໍເຊົາຖີບລົດແລະບອກໃຫ້ຂ້ອຍນັ່ງເທິງຂອນໄມ້ນຳລາວ. ລາວເວົ້າວ່າ: “ໃຜໃຫ້ສິດເຈົ້າຕັດສິນຄົນອື່ນວ່າເປັນແບ້? ໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກໃນການບອກຂ່າວດີກັບຜູ້ຄົນ ແລ້ວປ່ອຍໃຫ້ພະເຢໂຫວາເປັນຜູ້ຕັດສິນ.” ໃນສະໄໝນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍວ່າການໃຫ້ພາໃຫ້ມີຄວາມສຸກ.—ມັດທາຍ 25:31-33; ກິດຈະການ 20:35
ພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ສູງອາຍຸອີກຄົນໜຶ່ງສອນຂ້ອຍວ່າເພື່ອຈະພົບຄວາມສຸກໃນການໃຫ້ ບາງຄັ້ງເຮົາຕ້ອງອົດທົນ. ເມຍຂອງເພິ່ນບໍ່ມັກພະຍານພະເຢໂຫວາ. ມີມື້ໜຶ່ງເພິ່ນຊວນຂ້ອຍໄປກິນເຂົ້າໜົມຢູ່ເຮືອນ ແຕ່ເມຍຂອງເພິ່ນໃຈຮ້າຍຫຼາຍທີ່ເພິ່ນອອກໄປປະກາດ ລາວຈຶ່ງໂຍນຖົງຊາໃສ່ພວກເຮົາ. ແທນທີ່ຈະໃຈຮ້າຍໃສ່ເມຍ ເພິ່ນເກັບຖົງຊາໄປໄວ້ບ່ອນເກົ່າ. ຫຼາຍປີຕໍ່ມາຄວາມອົດທົນຂອງເພິ່ນກໍໄດ້ຮັບຜົນຕອບແທນເມື່ອຜູ້ເປັນເມຍໄດ້ຮັບບັບເຕມາແລະເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ.
ໃນເດືອນກັນຍາ ປີ 1939 ຕອນທີ່ຂ້ອຍອາຍຸ 16 ປີ ອັງກິດປະກາດເຮັດສົງຄາມກັບເຢຍລະມັນ. ໃນເດືອນມີນາ 1940 ແມ່ກັບຂ້ອຍໄດ້ຮັບບັບເຕມາໃນເມືອງໂດເວີ. ໃນເດືອນມິຖຸນາຂອງປີນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ແນມເບິ່ງຈາກຂັ້ນໄດໜ້າບ້ານໃນຂະນະທີ່ທະຫານຫຼາຍພັນຄົນຜ່ານກາຍໄປໃນຂະບວນລົດບັນທຸກ. ເຂົາເຈົ້າເປັນຜູ້ລອດຊີວິດຈາກບັ້ນຮົບດັນເຄີກ. ຂ້ອຍເຫັນໄດ້ວ່າເຂົາເຈົ້າເຈັບປວດແລະບໍ່ມີຄວາມຫວັງ. ຂ້ອຍຢາກບອກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ເລື່ອງລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າແລະເລື່ອງຄວາມຫວັງກ່ຽວກັບອະນາຄົດ. ຕໍ່ມາໃນປີນັ້ນ ເຢຍລະມັນໄດ້ເລີ່ມຖິ້ມລະເບີດໃສ່ອັງກິດ. ທຸກຄືນເຮືອບິນຖິ້ມລະເບີດຂອງເຢຍລະມັນບິນຢູ່ເໜືອເຂດທີ່ເຮົາຢູ່ ເຮົາຢ້ານຫຼາຍເມື່ອໄດ້ຍິນສຽງລະເບີດຕົກພື້ນດິນ. ເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາ ເຮົາກໍເຫັນບໍລິເວນນັ້ນມີເຮືອນຖືກທຳລາຍ. ປະສົບການເຫຼົ່ານີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ສຳນຶກຫຼາຍຂຶ້ນວ່າລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າເປັນຄວາມຫວັງພຽງຢ່າງດຽວຂອງຂ້ອຍສຳລັບອະນາຄົດ
ເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດໃນການໃຫ້
ປີ 1941 ຂ້ອຍເລີ່ມຮັບໃຊ້ໃນຮູບແບບເຕັມເວລາ ເຊິ່ງເປັນການເລີ່ມຕົ້ນແນວທາງຊີວິດທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກທີ່ ຣໍໂຢ ດ໋ອກຢາດ (Royal Dockyard) ໃນເມືອງແຊະທຳ ເຊິ່ງເປັນການຮຽນວິທີສ້າງເຮືອໃຫຍ່. ຫຼາຍຄົນຢາກໄດ້ວຽກນີ້ເພາະໄດ້ເງິນຕອບແທນດີຫຼາຍ. ແຕ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາຮູ້ແລ້ວວ່າຄລິດສະຕຽນບໍ່ຄວນສູ້ຮົບກັບຊາດໃດຊາດໜຶ່ງ. ນອກຈາກນັ້ນ ໃນປີ 1941 ເຮົາຍັງເຂົ້າໃຈວ່າເຮົາບໍ່ຄວນສະໜັບສະໜູນຄວາມພະຍາຍາມໃດໃນການສ້າງອາວຸດ. (ໂຢຮັນ 18:36) ອູ່ຕໍ່ເຮືອໄດ້ສ້າງເຮືອດຳນໍ້າ ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈວ່າເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ຂ້ອຍຈະອອກຈາກວຽກແລະເລີ່ມຮັບໃຊ້ໃນຮູບແບບເຕັມເວລາ. ການມອບໝາຍທຳອິດຂອງຂ້ອຍແມ່ນຢູ່ຊາຍເລັນແຊດສະເຕີ ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ງາມໃນເຂດຄ໋ອດສະວູດສ.
ຕອນອາຍຸ 18 ປີ ຂ້ອຍຖືກຄຸກເປັນເວລາເກົ້າເດືອນເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍບໍ່ຍອມເຂົ້າຮ່ວມກັບກອງທັບ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢ້ານກົວເມື່ອປະຕູຄຸກປິດແລະຂ້ອຍຖືກຂັງດ່ຽວ. ແຕ່ບໍ່ດົນຜູ້ຄຸມຄຸກແລະພວກນັກໂທດກໍເລີ່ມຖາມວ່າເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຖືກຄຸກ ແລະຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ອະທິບາຍເລື່ອງຄວາມເຊື່ອກັບເຂົາເຈົ້າ.
ຫຼັງຈາກທີ່ອອກຈາກຄຸກ ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບພີ່ນ້ອງລີໂອນາດ ສະມິດ * ແລະພວກເຮົາປະກາດຕາມເມືອງຕ່າງໆໃນແຂວງເຄັນທີ່ພວກເຮົາເຄີຍຢູ່. ເພື່ອຈະລະເບີດເມືອງລອນດອນ ຍົນຂອງນາຊີຕ້ອງບິນຜ່ານແຂວງເຄັນ. ເລີ່ມແຕ່ປີ 1944 ມີລູກລະເບີດຫຼາຍພັນລູກທີ່ເອີ້ນວ່າ ດູໂດບັກ (doodlebugs) ຕົກໃສ່ແຂວງເຄັນ. ລູກລະເບີດເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຈິງແລ້ວເປັນເຮືອບິນອາຍພົ່ນທີ່ບໍ່ມີຄົນຂັບແລະມັນບັນທຸກລະເບີດເຕັມລຳ. ເມື່ອໄດ້ຍິນສຽງເຄື່ອງຈັກມອດ ເຮົາຮູ້ໂລດວ່າອີກບໍ່ເທົ່າໃດວິນາທີຍົນລຳນັ້ນຈະຕົກແລ້ວກໍລະເບີດ. ທຸກຄົນຮູ້ສຶກຢ້ານກົວ. ໃນເວລານັ້ນ ເຮົາສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບຄອບຄົວໜຶ່ງທີ່ມີຫ້າຄົນ. ບາງຄັ້ງພວກເຮົາຈະນັ່ງຢູ່ກ້ອງໂຕະເຫຼັກທີ່ຖືກອອກແບບມາເພື່ອປົກປ້ອງເຮົາຖ້າເຮືອນຖະຫຼົ່ມລົງມາ. ໃນທີ່ສຸດທຸກຄົນໃນຄອບຄົວນັ້ນກໍຮັບບັບເຕມາ.
ປະກາດຂ່າວດີໃນຕ່າງປະເທດ
ການໂຄສະນາການປະຊຸມໃຫຍ່ໃນຕອນທີ່ຂ້ອຍເປັນໄພໂອເນຍໃນປະເທດອຽກລັງ
ພາຍຫຼັງສົງຄາມ ຂ້ອຍເປັນໄພໂອເນຍສອງປີຢູ່ທາງພາກໃຕ້ຂອງປະເທດອຽກລັງ. ພວກເຮົາໄປຕາມບ້ານເຮືອນແລະບອກວ່າເປັນມິດຊັນນາລີແລະຊອກຫາບ່ອນພັກເຊົາ. ເຮົາສະເໜີວາລະສານຕາມຖະໜົນ. ແຕ່ອຽກລັງຕ່າງຈາກອັງກິດຫຼາຍ. ຄົນສ່ວນຫຼາຍຮູ້ສຶກວ່າພວກເຮົາໂງ່ທີ່ຄິດວ່າຜູ້ຄົນຈະຕອບຮັບເປັນຢ່າງດີໃນປະເທດທີ່ເປັນກາໂຕລິກ! ເມື່ອຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງຂູ່ວ່າຈະທຳຮ້າຍເຮົາ ຂ້ອຍຈຶ່ງໄປຟ້ອງຕຳຫຼວດ ແຕ່ລາວບອກວ່າ “ພວກເຈົ້າຄາດໝາຍຫຍັງ?” ເຮົາບໍ່ໄດ້ສຳນຶກວ່ານັກເທດນັກບວດຈະມີອຳນາດຫຼາຍຂະໜາດນັ້ນ. ຖ້າມີຄົນຮັບເອົາປຶ້ມນຳເຮົາ ເຂົາເຈົ້າຈະຕົກວຽກ. ພວກເຮົາຖືກບັງຄັບໃຫ້ອອກຈາກບ່ອນທີ່ເຮົາຢູ່.
ບໍ່ດົນເຮົາກໍຮຽນຮູ້ວ່າເມື່ອໄປເຂດໃໝ່ ດີທີ່ສຸດແມ່ນປະກາດໃນເຂດທີ່ພວກນັກເທດນັກບວດບໍ່ຮູ້ຈັກເຮົາ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງປະກາດໃນເຂດທີ່ໄກຈາກບ່ອນທີ່ເຮົາຢູ່ ແລະໄປຫາຄົນທີ່ຢູ່ໃນເຂດເຫຼົ່ານັ້ນກ່ອນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງປະກາດກັບຄົນທີ່ຢູ່ໃກ້ໆແຖວນັ້ນ. ໃນເມືອງຄິວເຄັນນີ ເຮົາສຶກສາກັບຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງອາທິດລະສາມເທື່ອເຖິງວ່າຈະມີຝູງຊົນທີ່ໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງຂົ່ມຂູ່ພວກເຮົາກໍຕາມ. ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍມີຄວາມສຸກກັບການສອນຄຳພີໄບເບິນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຢາກໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມສຳລັບມິດຊັນນາລີ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈທີ່ຈະສະໝັກເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດ.
ເຮືອໃບຊິເບຍເປັນບ້ານມິດຊັນນາລີຂອງເຮົາຕັ້ງແຕ່ປີ 1948 ເຖິງປີ 1953
ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຮຽນເປັນເວລາຫ້າເດືອນໃນເມືອງນິວຢອກ ພວກເຮົາສີ່ຄົນທີ່ຈົບຈາກກິລຽດໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ໄປເກາະນ້ອຍໆໃນແຖບທະເລຄາເລບຽນ. ໃນເດືອນພະຈິກ ປີ 1948 ເຮົາອອກຈາກເມືອງນິວຢອກດ້ວຍເຮືອໃບທີ່ມີຂະໜາດຍາວ 18 ແມັດທີ່ຊື່ ຊິເບຍ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເດີນທາງດ້ວຍເຮືອ ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ. ກັດ ມາກີ ທີ່ເປັນຄົນໜຶ່ງໃນພວກເຮົາ ລາວເຄີຍເປັນກັບຕັນເຮືອທີ່ມີປະສົບການ. ລາວໄດ້ສອນວິທີການແລ່ນເຮືອໃບຂັ້ນພື້ນຖານໃຫ້ພວກເຮົາ ເຊັ່ນ: ວິທີເອົາໃບເຮືອຂຶ້ນແລະລົງ ວິທີໃຊ້ເຂັມທິດກຳນົດເສັ້ນທາງຂອງເຮືອ ແລະວິທີແລ່ນເຮືອຕ້ານລົມ. ເປັນເວລາ 30 ມື້ທີ່ພີ່ນ້ອງກັດບັງຄັບທິດທາງຂອງເຮືອໄດ້ຢ່າງຊຳນານ ເພື່ອຜ່ານຜ່າພາຍຸຮ້າຍແຮງຈົນເຮົາໄປເຖິງປະເທດບາຮາມາດ.
“ປ່າວປະກາດພະຄຳນັ້ນໃຫ້ເກາະທັງຫຼາຍ”
ຫຼັງຈາກທີ່ປະກາດຢູ່ເກາະນ້ອຍໆໃນບາຮາມາດໄດ້ບໍ່ເທົ່າໃດເດືອນ ເຮົາກໍລ່ອງເຮືອໄປເກາະລີວາດແລະວິນວາດ. ເກາະນ້ອຍເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ຫ່າງໄກອອກໄປ 800 ກິໂລແມັດເຊິ່ງຢູ່ລະຫວ່າງເກາະເວີຈິນແລະຕຣີນີເຕ. ໃນໄລຍະເວລາຫ້າປີ ສ່ວນຫຼາຍເຮົາປະກາດໃນເກາະທີ່ໂດດດ່ຽວເຊິ່ງບໍ່ມີພະຍານພະເຢໂຫວາ. ບາງຄັ້ງເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ສົ່ງຫຼືຮັບຈົດໝາຍເປັນເວລາຫຼາຍອາທິດ. ແຕ່ພວກເຮົາກໍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ປະກາດເລື່ອງຂອງພະເຢໂຫວາໃນ “ເກາະທັງຫຼາຍ”!—ເຢເຣມີ 31:10
ລູກເຮືອທີ່ເປັນມິດຊັນນາລີເຊິ່ງຢູ່ໃນເຮືອໃບຊິເບຍ (ຈາກຊ້າຍຫາຂວາ) ໂຣໂນ ພາກກິນ, ດິກ ໄລ, ກັດ ມາກີ ແລະສະແຕນລີ ຄາເຕີ
ເມື່ອເຮົາທອດສະໝໍໃນອ່າວ ຄົນໃນໝູ່ບ້ານຈະຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍແລະຈະມາເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ທ່າເຮືອເພື່ອເບິ່ງວ່າພວກເຮົາແມ່ນໃຜ. ບາງຄົນກໍບໍ່ເຄີຍເຫັນເຮືອແບບທີ່ເຮົາໃຊ້ ຫຼືຄົນຜິວຂາວຄືເຮົາ. ຄົນຢູ່ທີ່ເກາະນັ້ນເປັນມິດແລະຮູ້ຈັກຄຳພີໄບເບິນເປັນຢ່າງດີ. ຫຼາຍຄັ້ງເຂົາເຈົ້າເອົາປາສົດໆ ໝາກອາໂວກາໂດ ແລະຖົ່ວດິນໃຫ້ເຮົາ. ເຖິງວ່າບໍ່ມີບ່ອນຫວ່າງຫຼາຍໃນເຮືອລຳນ້ອຍຂອງເຮົາ ແຕ່ເຮົາກໍສາມາດແຕ່ງກິນ ນອນ ແລະຊັກເຄື່ອງນຸ່ງໄດ້.
ເຮົາຈະລ່ອງເຮືອເຂົ້າຫາຝັ່ງແລະໄປຢາມຜູ້ຄົນໝົດມື້. ເຮົາບອກເຂົາເຈົ້າວ່າຈະມີຄຳບັນລະຍາຍກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນ. ເມື່ອຕາເວັນຕົກດິນພວກເຮົາກໍສັ່ນກະແຫຼ່ງເຮືອ ແລະຄັກແທ້ໆທີ່ເຫັນຜູ້ຄົນຫຼັ່ງໄຫຼກັນມາ. ແສງຕະກຽງຂອງເຂົາເຈົ້າເຫຼື້ອມລະຍິບລະຍັບຄືກັບແສງດາວລົງມາຈາກເນີນພູ. ບາງຄັ້ງມີຮອດໜຶ່ງຮ້ອຍຄົນມາແລະເຂົາເຈົ້າຖາມຄຳຖາມຈົນຮອດເດິກ. ເຂົາເຈົ້າມັກຮ້ອງເພງ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງໄດ້ພິມເພງລາຊະອານາຈັກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ພວກເຮົາທັງສີ່ຄົນໄດ້ເຮັດສຸດຄວາມສາມາດໃນການຮ້ອງເພງ ແລະຈາກນັ້ນຜູ້ຄົນກໍເລີ່ມຮ້ອງເພງກັບເຮົາ ສຽງຂອງເຂົາເຈົ້າມ່ວນຫຼາຍ. ນັ້ນເປັນເວລາທີ່ມີຄວາມສຸກຫຼາຍ!
ຫຼັງຈາກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນແລ້ວ ນັກສຶກສາບາງຄົນຈະຍ່າງໄປນຳເມື່ອເຮົາໄປຢາມຄອບຄົວຕໍ່ໄປເພື່ອເຂົາເຈົ້າຈະຮ່ວມສຶກສານຳ. ຫຼັງຈາກໃຊ້ເວລາສອງສາມອາທິດໃນເຂດໜຶ່ງ ເຮົາກໍຕ້ອງເດີນທາງໄປເຂດໃໝ່. ແຕ່ເຮົາຈະຂໍໃຫ້ຜູ້ທີ່ສົນໃຈຫຼາຍທີ່ສຸດສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບຄົນອື່ນໆຕໍ່ຈົນກວ່າເຮົາຈະກັບມາ. ເຮົາດີໃຈທີ່ເຫັນບາງຄົນເອົາຈິງເອົາຈັງໃນວຽກທີ່ເຮົາມອບໝາຍໃຫ້ນັ້ນ.
ໃນທຸກມື້ນີ້ ເກາະເຫຼົ່ານັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍນັກທ່ອງທ່ຽວ ແຕ່ໃນສະໄໝນັ້ນ ເກາະເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສະຖານທີ່ງຽບສະຫງົບເຊິ່ງເປັນອ່າວນ້ອຍໆທີ່ເປັນສີຟ້າໆແກມຂຽວອ່ອນ ມີຫາດຊາຍ ແລະຕົ້ນປາມ. ປົກກະຕິເຮົາຈະລ່ອງເຮືອຈາກເກາະໜຶ່ງໄປອີກເກາະໜຶ່ງໃນຕອນກາງຄືນ. ປາໂລມາກໍລອຍຫຼິ້ນຢູ່ທາງຂ້າງເຮືອຂອງພວກເຮົາ ແລະສິ່ງທີ່ໄດ້ຍິນກໍຄືສຽງເຮືອກະທົບໃສ່ນໍ້າ. ເງົາຂອງແສງເດືອນທີ່ສະທ້ອນໃສ່ນໍ້າທະເລເບິ່ງຄືກັບເປັນເສັ້ນທາງສີເງິນທີ່ນຳໄປສູ່ຂອບຟ້າ.
ຫຼັງຈາກທີ່ປະກາດຢູ່ເກາະເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຫ້າປີ ເຮົາກໍລ່ອງເຮືອໄປປະເທດປອກໂຕຣິກໂກເພື່ອຫາເຮືອລຳໃໝ່ທີ່ໃຊ້ເຄື່ອງຈັກ. ເມື່ອໄປຮອດທີ່ນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ພົບແລະຕົກຫຼຸມຮັກ ມາຊີນ ບອຍ ລາວເປັນມິດຊັນນາລີທີ່ງາມ. ລາວກະຕືລືລົ້ນໃນການປະກາດຂ່າວດີຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ. ຕໍ່ມາ ລາວໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນມິດຊັນນາລີຢູ່ສາທາລະນະລັດໂດມີນີແກນຈົນຮອດປີ 1950 ເມື່ອລັດຖະບານທີ່ເປັນສາສະໜາກາໂຕລິກໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ລາວອອກຈາກປະເທດນັ້ນ. ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍເປັນສະມາຊິກຂອງເຮືອໃຫຍ່ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ຢູ່ປອກໂຕຣິກໂກໄດ້ພຽງແຕ່ເດືອນດຽວ. ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຕ້ອງລ່ອງເຮືອໄປເກາະອື່ນໆແລະຈະບໍ່ໄດ້ຢູ່ອີກສອງສາມປີ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງບອກຕົວເອງວ່າ: ‘ໂຣໂນ ຖ້າເຈົ້າຢາກໄດ້ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ລໍຊ້າ.’ ສາມອາທິດຕໍ່ມາຂ້ອຍກໍຂໍແຕ່ງດອງກັບມາຊີນ ແລະຫົກອາທິດຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຮົາກໍແຕ່ງດອງກັນ. ຂ້ອຍກັບມາຊິນຖືກມອບໝາຍເປັນມິດຊັນນາລີເພື່ອຮັບໃຊ້ໃນປອກໂຕຣິກໂກ ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ອອກເດີນທາງໃນລຳເຮືອໃໝ່.
ເຮົາເລີ່ມເຮັດວຽກເດີນໝວດໃນປີ 1956 ແລະເຮົາມັກການຢ້ຽມຢາມພີ່ນ້ອງ. ພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນທຸກຍາກ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ໃນໝູ່ບ້ານໂປຕາລາ ປາດຕິໂລ ມີພະຍານພະເຢໂຫວາສອງຄອບຄົວທີ່ມີລູກຫຼາຍຄົນ ແລະຂ້ອຍເຄີຍເປົ່າຂຸ່ຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຟັງ. ຂ້ອຍຖາມເດັກຍິງທີ່ຊື່ຮິວດາວ່າ ຢາກໄປປະກາດກັບພວກເຮົາບໍ. ລາວຕອບວ່າ: “ຂ້ອຍຢາກໄປ ແຕ່ໄປບໍ່ໄດ້ເພາະບໍ່ມີເກີບ.” ເຮົາຊື້ເກີບຄູ່ໜຶ່ງໃຫ້ລາວແລະພາລາວໄປປະກາດນຳ. ຫຼາຍປີຕໍ່ມາ ເມື່ອມາຊິນກັບຂ້ອຍໄປຢ້ຽມຢາມສຳນັກງານຢູ່ບຸກລິນໃນປີ 1972 ມີພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ຫາກໍຈົບຈາກໂຮງຮຽນກິລຽດໄດ້ເຂົ້າມາລົມກັບເຮົາ. ລາວກຳລັງຈະໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ປະເທດເອກົວດໍ ລາວເວົ້າວ່າ: “ລຸງກັບປ້າຈື່ຂ້ອຍໄດ້ບໍ? ຂ້ອຍເປັນເດັກຍິງຈາກໝູ່ບ້ານປາດຕິໂລທີ່ບໍ່ມີເກີບໃສ່.” ລາວແມ່ນຮິວດາ! ເຮົາດີໃຈຫຼາຍຈົນນໍ້າຕາໄຫຼ!
ໃນປີ 1960 ເຮົາເລີ່ມຮັບໃຊ້ທີ່ສາຂາປອກໂຕຣິກໂກ ເຊິ່ງຕັ້ງຢູ່ເຮືອນຫຼັງນ້ອຍໆໃນເມືອງ ແຊນເຈີ ທີ່ນະຄອນຫຼວງ ແຊນ ຮານ. ທຳອິດ ຂ້ອຍກັບພີ່ນ້ອງເລນນາດ ຈອນສັນ ຕ້ອງເຮັດວຽກເກືອບທຸກຢ່າງ. ລາວກັບເມຍເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາກຸ່ມທຳອິດໃນສາທາລະນະລັດໂດມີນີແກນ ແລະໃນປີ 1957 ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍ້າຍມາປອກໂຕຣິກໂກ. ຕໍ່ມາ ມາຊິນໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ສົ່ງວາລະສານໃຫ້ຄົນທີ່ສັ່ງຈອງ. ໃນແຕ່ລະອາທິດລາວສົ່ງວາລະສານຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງພັນສະບັບ. ລາວມັກວຽກນີ້ເພາະຄິດວ່າຄົນເຫຼົ່ານັ້ນກຳລັງຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາ.
ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກໃນການເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນເພາະຂ້ອຍສາມາດໃຊ້ເຫື່ອແຮງຂອງຂ້ອຍເພື່ອຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ແຕ່ວຽກນັ້ນກໍບໍ່ງ່າຍສະເໝີໄປ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ໃນລະຫວ່າງການປະຊຸມໝວດນາໆຊາດຄັ້ງທຳອິດຢູ່ປອກໂຕຣິກໂກໃນປີ 1967 ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໜັກໃຈທີ່ຕ້ອງໄດ້ກະກຽມທຸກສິ່ງ. ພີ່ນ້ອງ ນາທານ ນໍ ທີ່ເປັນຜູ້ນຳໜ້າຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາໃນຕອນນັ້ນໄດ້ມາປອກໂຕຣິກໂກ. ລາວຄິດວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ກຽມລົດຮັບສົ່ງມິດຊັນນາລີທີ່ເຂົ້າມາປະເທດນີ້ ເຖິງວ່າຂ້ອຍໄດ້ເຮັດແລ້ວກໍຕາມ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວໃຫ້ຄຳແນະນຳຂ້ອຍຢ່າງຮຸນແຮງກ່ຽວກັບການຈັດຕຽມຕ່າງໆແລະບອກວ່າລາວຜິດຫວັງໃນຕົວຂ້ອຍ. ຂ້ອຍບໍ່ຢາກຖຽງກັບລາວ ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າສິ່ງທີ່ລາວເຮັດນັ້ນບໍ່ຍຸຕິທຳຕໍ່ຂ້ອຍ ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ສຶກເສຍໃຈໄລຍະໜຶ່ງ. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກັບມາຊິນມີໂອກາດພົບພີ່ນ້ອງນໍອີກຄັ້ງໜຶ່ງ ລາວເຊີນເຮົາໄປຫ້ອງຂອງລາວແລະໄດ້ເຮັດອາຫານສຳລັບພວກເຮົາ.
ຫຼາຍຄັ້ງ ພວກເຮົາໄດ້ໄປຢາມຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍຢູ່ອັງກິດ. ຕອນທີ່ຂ້ອຍກັບແມ່ຮັບເອົາຄວາມຈິງ ພໍ່ບໍ່ໄດ້ຍອມຮັບ. ແຕ່ເມື່ອພີ່ນ້ອງຈາກເບເທນມາຢ້ຽມຢາມເຂດທີ່ພໍ່ແມ່ຢູ່ ຫຼາຍຄັ້ງແມ່ໄດ້ເຊີນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າພັກນຳ. ພໍ່ເຫັນວ່າຜູ້ດູແລເຫຼົ່ານີ້ທີ່ມາຈາກເບເທນເປັນຄົນຖ່ອມຕົວ ແລະບໍ່ຄືກັບພວກຄຸນພໍ່ທີ່ເພິ່ນລັງກຽດເມື່ອຫຼາຍປີກ່ອນ. ໃນທີ່ສຸດ ພໍ່ກໍຮັບບັບເຕມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາໃນປີ 1962.
ຂ້ອຍກັບມາຊິນຢູ່ປະເທດປອກໂຕຣິໂກຫຼັງຈາກແຕ່ງດອງກັນໄດ້ບໍ່ດົນ ແລະໃນວັນຄົບຮອບການແຕ່ງດອງ 50 ປີຂອງພວກເຮົາໃນປີ 2003
ມາຊິນເມຍທີ່ຮັກຂອງຂ້ອຍໄດ້ຕາຍຈາກໄປໃນປີ 2011. ຂ້ອຍຄອຍຖ້າແທ້ໆທີ່ຈະໄດ້ເຫັນລາວອີກຄັ້ງໃນການຟື້ນຄືນມາຈາກຕາຍ. ຄວາມຄາດຫວັງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ! ຕະຫຼອດເວລາ 58 ປີທີ່ຮັບໃຊ້ນຳກັນ ເຮົາເຫັນພະຍານພະເຢໂຫວາໃນປອກໂຕຣິກໂກເພີ່ມຈຳນວນຂຶ້ນຈາກ 650 ຄົນ ເປັນ 26.000 ຄົນ. ໃນປີ 2013 ສາຂາປອກໂຕຣິກໂກໄດ້ຖືກຍຸບເຂົ້າກັບສາຂາອາເມລິກາ ແລະຂ້ອຍຖືກຂໍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ທີ່ວໍຄິວ ໃນເມືອງນິວຢອກ. ເຊັ່ນດຽວກັບທີ່ໂຕໂກກຸຍເຊິ່ງເປັນກົບໂຕນ້ອຍໆທີ່ມັກຢູ່ຕາມຕົ້ນໄມ້ແລະຮ້ອງໂກ-ກິ ໂກ-ກິ ໃນຍາມຄ້ອຍຄໍ່າ ມັນເປັນສັດທີ່ຜູ້ຄົນຮູ້ຈັກກັນດີວ່າມີຢູ່ໃນປະເທດປອກໂຕຣິກໂກ ດັ່ງນັ້ນ ຫຼັງຈາກທີ່ຢູ່ເກາະນີ້ເປັນເວລາ 60 ປີ ຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນປອກໂຕຣິກໂກແລ້ວ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກທີ່ຢູ່ປອກໂຕຣິກໂກ ແຕ່ຕອນນີ້ເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ຕ້ອງກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ.
“ພະເຈົ້າຮັກຄົນທີ່ໃຫ້ດ້ວຍໃຈຍິນດີ”
ຂ້ອຍຍັງມີຄວາມສຸກໃນການຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າທີ່ເບເທນ. ຕອນນີ້ຂ້ອຍອາຍຸ 90 ປາຍປີແລ້ວ ແລະວຽກຂອງຂ້ອຍແມ່ນການເສີມສ້າງສະມາຊິກຄອບຄົວເບເທນ. ນັບຕັ້ງແຕ່ມາຢູ່ວໍຄິວ ຂ້ອຍໄດ້ຢ້ຽມຢາມພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງຫຼາຍກວ່າ 600 ຄົນ. ບາງຄົນມາຫາຂ້ອຍເພື່ອປຶກສາເລື່ອງສ່ວນຕົວຫຼືເລື່ອງຄອບຄົວ. ບາງຄົນມາຂໍຄຳແນະນຳກ່ຽວກັບວິທີຈະຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນຢ່າງປະສົບຜົນສຳເລັດ. ບາງຄົນກໍມາຂໍຄຳແນະນຳເນື່ອງຈາກຫາກໍແຕ່ງດອງ ຫຼືໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃໝ່ໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍ. ຂ້ອຍຟັງທຸກໆຄົນທີ່ມາລົມນຳ ແລະເມື່ອເຫັນວ່າເໝາະສົມຂ້ອຍກໍມັກບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ: “‘ພະເຈົ້າຮັກຄົນທີ່ໃຫ້ດ້ວຍໃຈຍິນດີ.’ ດັ່ງນັ້ນ ໃຫ້ມີຄວາມສຸກໃນວຽກຂອງເຈົ້າ ເພາະນີ້ແມ່ນການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ.”—2 ໂກລິນໂທ 9:7
ຖ້າເຈົ້າຢາກມີຄວາມສຸກໃນການຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນຫຼືຢູ່ບ່ອນອື່ນໆ ເຈົ້າຕ້ອງເລັງໃສ່ວ່າເປັນຫຍັງສິ່ງທີ່ເຈົ້າກຳລັງເຮັດຈຶ່ງສຳຄັນ. ທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດໃນເບເທນເປັນການຮັບໃຊ້ທີ່ສັກສິດ ເພາະວຽກນີ້ຊ່ວຍ “ທາດທີ່ສັດຊື່ແລະສຸຂຸມ” ໃຫ້ຈັດຕຽມອາຫານເພື່ອບຳລຸງລ້ຽງຄວາມເຊື່ອພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາໃນທົ່ວໂລກ. (ມັດທາຍ 24:45, ລ.ມ.) ບໍ່ວ່າເຮົາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢູ່ໃສ ເຮົາກໍມີໂອກາດສັນລະເສີນພະອົງ. ຂໍໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກໃນວຽກທີ່ພະອົງຂໍໃຫ້ເຮົາເຮັດ ເນື່ອງຈາກວ່າ “ພະເຈົ້າຮັກຄົນທີ່ໃຫ້ດ້ວຍໃຈຍິນດີ.””
^ ຂໍ້ 13 ເລື່ອງຂອງພີ່ນ້ອງລີໂອນາດ ສະມິດ ໄດ້ລົງໃນຫໍສັງເກດການ 15 ເມສາ 2012.
