ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
“ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ລືມຂ້ອຍ”
ຂ້ອຍຢູ່ໂອເຣອາລາເຊິ່ງເປັນບ້ານຂອງຊົນເຜົ່າອາເມຣິນດຽນທີ່ຢູ່ປະເທດເກຍອານາໃນອາເມຣິກາໃຕ້. ບ້ານນີ້ມີປະມານ 2.000 ຄົນອາໄສຢູ່. ບ້ານນີ້ຢູ່ຫ່າງໄກຫຼາຍ ແລະເພື່ອຈະເດີນທາງມາໄດ້ກໍມີແຕ່ຂີ່ຍົນລຳນ້ອຍໆຫຼືຂີ່ເຮືອເທົ່ານັ້ນ.
ຂ້ອຍເກີດປີ 1983. ຕັ້ງແຕ່ເກີດ ຂ້ອຍກໍເປັນເດັກນ້ອຍທີ່ແຂງແຮງດີ. ແຕ່ຕອນອາຍຸ 10 ປີ ຂ້ອຍກໍເລີ່ມປວດໝົດຕົນໂຕ. ປະມານ 2 ປີຕໍ່ມາ ເມື່ອຂ້ອຍຕື່ນມາຕອນເຊົ້າ ຂ້ອຍກໍເໜັງບໍ່ໄດ້. ຂ້ອຍພະຍາຍາມເອົາແທ້ເອົາວ່າທີ່ຈະເໜັງຂາທັງສອງເບື້ອງ ແຕ່ມັນກໍເໜັງບໍ່ໄດ້. ນັບຕັ້ງແຕ່ມື້ນັ້ນ ຂ້ອຍກໍຍ່າງບໍ່ໄດ້ເລີຍ. ພະຍາດນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍບໍ່ໃຫຍ່ ແລະໃນທຸກມື້ນີ້ ໂຕຂ້ອຍກໍຍັງສ່ຳເດັກນ້ອຍ.
ສອງສາມເດືອນຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍບໍ່ສະບາຍ ຂ້ອຍກໍອອກເຮືອນໄປໃສບໍ່ໄດ້ເລີຍ ແລ້ວພະຍານພະເຢໂຫວາສອງຄົນກໍມາເຮືອນຂ້ອຍ. ຕາມປົກກະຕິແລ້ວເມື່ອມີຄົນມາເຮືອນ ຂ້ອຍມັກໄປລີ້ ແຕ່ໃນມື້ນັ້ນ ຂ້ອຍລົມກັບພະຍານ 2 ຄົນທີ່ເປັນຜູ້ຍິງ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າລົມກັບຂ້ອຍເລື່ອງສວນທີ່ສວຍງາມ ຂ້ອຍຈື່ເລື່ອງທີ່ເຄີຍໄດ້ຍິນຕອນອາຍຸປະມານ 5 ປີ. ຕອນນັ້ນ ມີມິດຊັນນາຣີຄົນໜຶ່ງຊື່ເຢັດໂຣທີ່ຢູ່ປະເທດສຸຣິນາເມໄດ້ມາບ້ານຂອງພວກເຮົາເດືອນລະເທື່ອ ແລະສອນຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ພໍ່ຂ້ອຍ. ເຢັດໂຣໃຈດີກັບຂ້ອຍຂະໜາດ ແລະຂ້ອຍມັກລາວຫຼາຍ. ປູ່ກັບຍ່າຂອງຂ້ອຍເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາທີ່ຈັດຢູ່ບ້ານຂອງເຮົາແລະບາງເທື່ອພວກເພິ່ນກໍພາຂ້ອຍໄປນຳ. ຕອນທີ່ຟຼໍເລັນສ໌ເຊິ່ງເປັນພະຍານຄົນໜຶ່ງໃນສອງຄົນນັ້ນຖາມໃນມື້ທີ່ລາວເຈິຂ້ອຍວ່າ ເຈົ້າຢາກຮຽນຮູ້ຫຼາຍຂຶ້ນບໍ່? ຂ້ອຍກໍຕອບວ່າຢາກຮຽນ.
ຟຼໍເລັນສ໌ໄດ້ພາຈັດສ໌ເຕີຜົວຂອງລາວມາຫາຂ້ອຍ ແລະຂ້ອຍກໍໄດ້ຮຽນຄຳພີໄບເບິນນຳເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອສັງເກດເຫັນວ່າຂ້ອຍອ່ານໜັງສືບໍ່ໄດ້ ເຂົາເຈົ້າກໍສອນຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ຈັກອ່ານ. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍອ່ານໜັງສືເອງໄດ້. ມີມື້ໜຶ່ງທັງສອງບອກຂ້ອຍວ່າ ເຂົາເຈົ້າຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ປະເທດສຸຣິນາເມ. ເປັນຕາເສຍດາຍ ບໍ່ມີໃຜເລີຍໃນໂອເຣອາລາທີ່ຈະສອນຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ຂ້ອຍຕໍ່. ແຕ່ໜ້າດີໃຈທີ່ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ລືມຂ້ອຍ.
ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນ ໄພໂອເນຍຄົນໜຶ່ງຊື່ຟຼອຍໄດ້ຖືກມອບໝາຍມາໂອເຣອາລາ ລາວເຈິຂ້ອຍຕອນທີ່ປະກາດຕາມເຮືອນ. ເມື່ອລາວຖາມຂ້ອຍວ່າຢາກຮຽນຄຳພີໄບເບິນບໍ່? ຂ້ອຍກໍຍິ້ມ. ແລ້ວລາວກໍຖາມວ່າເປັນຫຍັງຈຶ່ງຍິ້ມ? ຂ້ອຍບອກລາວວ່າ ຂ້ອຍຮຽນປຶ້ມພະຜູ້ສ້າງຮຽກຮ້ອງສິ່ງໃດຈາກເຮົາ? ຈົບແລ້ວ ແລະໄດ້ເລີ່ມຮຽນປຶ້ມຄວາມຮູ້ເຊິ່ງນຳໄປສູ່ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. * ຂ້ອຍເລົ່າໃຫ້ລາວຟັງວ່າເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຮຽນຕໍ່. ຟຼອຍຈຶ່ງສອນປຶ້ມຄວາມຮູ້ໃຫ້ຂ້ອຍຕໍ່ ແຕ່ຕໍ່ມາລາວກໍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ບ່ອນອື່ນຄືກັນ. ອີກເທື່ອໜຶ່ງທີ່ບໍ່ມີໃຜສອນຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ຂ້ອຍ.
ແຕ່ໃນປີ 2004 ການວິວແລະໂຢຊວຍເຊິ່ງເປັນໄພໂອເນຍພິເສດໄດ້ຖືກມອບໝາຍມາໂອເຣອາລາ. ເຂົາເຈົ້າປະກາດຕາມເຮືອນແລ້ວກໍເຈິຂ້ອຍ. ຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຖາມຂ້ອຍວ່າຢາກຮຽນຄຳພີໄບເບິນບໍ່? ຂ້ອຍກໍຍິ້ມ. ຂ້ອຍຂໍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສອນປຶ້ມຄວາມຮູ້ ໃຫ້ຂ້ອຍຕັ້ງແຕ່ບົດທຳອິດເລີຍ ຂ້ອຍຢາກຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະສອນຂ້ອຍຄືກັບຄູຜູ້ເກົ່າສອນຂ້ອຍບໍ່. ການວິວບອກຂ້ອຍວ່າ ມີການປະຊຸມຢູ່ບ້ານນີ້. ເຖິງວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ອອກຈາກເຮືອນໄປໃສເກືອບ 10 ປີແລ້ວ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຢາກເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມ. ການວິວຈຶ່ງມາຮັບຂ້ອຍແລະໃຫ້ຂ້ອຍນັ່ງລໍ້ຍູ້ ແລ້ວລາວກໍຍູ້ຂ້ອຍໄປຫໍປະຊຸມ.
ຕໍ່ມາ ການວິວກໍກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ເຮັດສ່ວນນັກຮຽນຢູ່ການປະຊຸມ. ລາວບອກວ່າ: “ເຖິງວ່າເຈົ້າຈະພິການ ແຕ່ເຈົ້າກໍເວົ້າໄດ້. ມື້ໜຶ່ງເຈົ້າຈະໄດ້ບັນລະຍາຍສາທາລະນະ ເຈົ້າຈະໄດ້ເຮັດແນ່ນອນ.” ສິ່ງທີ່ລາວເວົ້າເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈ.
ຂ້ອຍເລີ່ມໄປປະກາດກັບການວິວ. ແຕ່ຫົນທາງໃນບ້ານເປັນທາງດິນແດງແລະມີຂຸມຫຼາຍ ດັ່ງນັ້ນມັນຈຶ່ງຍາກທີ່ຈະຍູ້ລໍ້ທີ່ຂ້ອຍນັ່ງ. ຂ້ອຍຈຶ່ງບອກການວິວໃຫ້ເອົາຂ້ອຍໃສ່ລໍ້ຕີນດຽວທີ່ໃຊ້ໃນການກໍ່ສ້າງແລ້ວຊຸກຂ້ອຍໄປ. ການໃຊ້ລໍ້ແບບນີ້ໄປມາສະດວກກວ່າ. ໃນເດືອນເມສາ ປີ 2005 ຂ້ອຍກໍຮັບບັບເຕມາ. ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນ ພີ່ນ້ອງກໍຝຶກຂ້ອຍໃຫ້ຮັບຜິດຊອບເບິ່ງແຍງປຶ້ມຂອງປະຊາຄົມແລະຄຸມລະບົບສຽງໃນຫໍປະຊຸມ.
ໃນປີ 2007 ມີເລື່ອງເສົ້າໃຈເກີດຂຶ້ນ ພໍ່ຂອງຂ້ອຍຕາຍຍ້ອນອຸບັດຕິເຫດທາງເຮືອ ແລະຄອບຄົວຂອງເຮົາໂສກເສົ້າເສຍໃຈຫຼາຍ. ການວິວອະທິດຖານກັບພວກເຮົາແລະອ່ານຂໍ້ພະຄຳພີທີ່ໃຫ້ກຳລັງໃຈພວກເຮົາ. ສອງປີຕໍ່ມາກໍມີເລື່ອງເສົ້າອີກເລື່ອງໜຶ່ງເກີດຂຶ້ນ ການວິວຕາຍຍ້ອນເຮືອຫຼົ້ມ.
ປະຊາຄົມນ້ອຍໆຂອງພວກເຮົາບໍ່ມີຜູ້ດູແລຈັກຄົນເລີຍ ແລະມີແຕ່ຜູ້ຊ່ວຍວຽກຮັບໃຊ້ຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນ. ຂ້ອຍໂສກເສົ້າເສຍໃຈຫຼາຍ ຍ້ອນການວິວໝູ່ຮັກຂອງຂ້ອຍຕາຍ. ລາວຊ່ອຍຂ້ອຍສະເໝີໃຫ້ສະໜິດກັບພະເຢໂຫວາແລະຍັງຊ່ອຍຂ້ອຍໃຫ້ມີອີກຫຼາຍຢ່າງທີ່ຈຳເປັນ. ໃນການປະຊຸມຫຼັງຈາກທີ່ການວິວຕາຍ ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ອ່ານຫໍສັງເກດການ. ຂ້ອຍອ່ານໄດ້ແຕ່ສອງຂໍ້ເທົ່ານັ້ນ ແລ້ວຂ້ອຍກໍເລີ່ມໄຫ້ແລະໄຫ້ບໍ່ເຊົາຈັກເທື່ອ ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍຕ້ອງລົງມາຈາກເວທີ.
ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກດີຂຶ້ນເມື່ອພີ່ນ້ອງຈາກປະຊາຄົມອື່ນມາຊ່ອຍພວກເຮົາຢູ່ໂອເຣອາລາ. ນອກຈາກນັ້ນ ສຳນັກງານສາຂາກໍໄດ້ສົ່ງພີ່ນ້ອງໂກໂຈທີ່ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດໃຫ້ມາຮັບໃຊ້ຢູ່ນີ້. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ແມ່ກັບນ້ອງຊາຍເລີ່ມຮຽນຄຳພີໄບເບິນແລະໄດ້ຮັບບັບເຕມາ. ໃນເດືອນມີນາ ປີ 2015 ຂ້ອຍຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ຊ່ວຍວຽກຮັບໃຊ້. ຕໍ່ມາບໍ່ດົນ ຂ້ອຍກໍໄດ້ບັນລະຍາຍສາທາລະນະເປັນເທື່ອທຳອິດ. ໃນມື້ນັ້ນ ຂ້ອຍທັງຍິ້ມທັງໄຫ້ເມື່ອຄິດເຖິງຄຳເວົ້າຂອງການວິວທີ່ບອກຂ້ອຍຫຼາຍປີກ່ອນວ່າ: “ມື້ໜຶ່ງເຈົ້າຈະໄດ້ບັນລະຍາຍສາທາລະນະ ເຈົ້າຈະໄດ້ເຮັດແນ່ນອນ.”
ໂດຍທາງລາຍການໂທລະທັດ JW ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ວ່າມີພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງຫຼາຍຄົນທີ່ຕົກຢູ່ໃນສະພາບການຄ້າຍຄືກັບຂ້ອຍ. ເຖິງວ່າຈະພິການ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍສາມາດເຮັດຫຼາຍສິ່ງສຳເລັດແລະມີຄວາມສຸກ. ຂ້ອຍກໍຄືກັນ ຂ້ອຍຍັງສາມາດເຮັດບາງສິ່ງໄດ້. ຂ້ອຍຢາກຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາໃຫ້ຫຼາຍທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຂ້ອຍເຮັດໄດ້ ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳ. ໃນເດືອນກັນຍາປີ 2019 ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຂ່າວທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ ຂ້ອຍຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນຜູ້ດູແລໃນປະຊາຄົມຂອງເຮົາທີ່ມີຜູ້ປະກາດ 40 ຄົນ.
ຂ້ອຍຂອບໃຈພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງທີ່ຮັກທີ່ສອນຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ຂ້ອຍແລະຊ່ອຍຂ້ອຍໃຫ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຕໍ່ໆໄປ. ສຳຄັນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍຂອບໃຈພະເຢໂຫວາແທ້ໆທີ່ບໍ່ລືມຂ້ອຍ.
^ ຂໍ້ 8 ຈັດພິມໂດຍພະຍານພະເຢໂຫວາ ແຕ່ດຽວນີ້ປຶ້ມ 2 ຫົວນີ້ເຊົາພິມແລ້ວ.
